Κάτι καλό να ακούσω;

Mιχάλης Βαρνάς
Kit Sebastian - Mantra Moderne (Mr Bongo, 2019)
Όπως συνηθίζω κλέβω τους χαρακτηρισμούς για την περιγραφή ενός άλμπουμ από άλλους οι οποίοι το κάνουν με μεγαλύτερη ακρίβεια από μένα. Για τους Kit Sebastian επιλέγω από το bandcamp  έναν από τους χαρακτηρισμούς που τους έχει αποδοθεί, anatolian psychedelia. Θα προσθέσω πως όλα συμβαίνουν από το Λονδίνο με αγάπη, και πιστεύω πως τα έχετε καταλάβει όλα. Δεν θα μας ξαφνιάσουν γιατί έχουν φτάσει στα αυτιά μας οι ήχοι των Κhruangbin, των Os Mutantes αρκετά παλιότερα ή ακόμη και των Dengue Fever θα έλεγα χωρίς φόβο και πάθος αφού αυτά μου ήρθαν στο μυαλό. Οι παιχνιδιάρικοι εναγκαλισμοί Ανατολής και Δύσης προσφέρουν στον ακροατή την απόλαυση που άφοβα μπορεί να προσφέρει η μουσική, το φαγητό, τα ροφήματα, οι σχέσεις, ενώ δεν μπορούμε δυστυχώς να πούμε  το ίδιο για την διεθνή πολιτική και τις θρησκείες.
Κομψό ντεμπούτο που ελπίζουμε να έχει ανάλογη συνέχεια, δηλαδή να τους ακούμε στα καφέ και να ρωτάμε τον dj «τι είναι αυτό;»

Γρηγόρης Λάσκαρης
Dry Cleaning - Boundary Road Snacks and Drinks (It’s OK, 2019)
Group του 2019, οι Λονδρέζοι Dry Cleaning ακολουθούν τον πολυσύχναστο δρόμο της post-punk αναγέννησης αλλά προς μία πιο ιδιόμορφη progressive εκδοχή του. Χαρακτηριστικό του ήχου τους είναι η αντίθεση ανάμεσα στη σαφώς σκουριάρα παλλόμενη μουσική και στα επίπεδα αφηγηματικά φωνητικά της Florence Shaw. Μάλλον της έχουν πει ότι δεν έχει καλή φωνή, γι αυτό και αποφεύγει να τραγουδήσει. Περιγράφει αυτά που παρατηρεί. Φωτογραφίζει και δε συμμετέχει. Υπάρχει κάτι εγκεφαλικό και οξυγώνιο στον ήχο τους, ώρες ώρες θυμίζουν Laurie Anderson να προσπαθεί να μείνει ακίνητη σε ένα παραμορφωμένο μουσικό οικοδόμημα. Καλώς ή κακώς είναι πολυγραφότατοι: τον Αύγουστο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ΕΡ Sweet Princess (αναφορά στην Meghan Markle) και δύο μήνες αργότερα το Boundary Road Snacks and Drinks το οποίο και μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Να τους προσέξουμε, όχι τόσο γι αυτό που είναι αλλά γι αυτό που μπορούν να γίνουν, το οποίο διαφαίνεται ξεκάθαρα στο εξαιρετικό ‘Sit Down Meal’ όπου η Florence τραγουδάει σαν κανονικός άνθρωπος και η μπάντα ανοίγει πανιά για πιο εξωστρεφείς αναζητήσεις.

Μαρία Φλέδου
DIIV - Deceiver (Captured Tracks, 2019)
Τελευταίο mixtape για φέτος, τρίτο άλμπουμ για τους DIIV οι οποίοι, για να παραφράσω έναν αγαπημένο αρχισυντάκτη, σε τρεις μόλις δίσκους με κέρδισαν, με έχασαν και με κέρδισαν ξανά. Έγραψα ήδη για ποιους λόγους, όμως θέλω να επαναλάβω πως το 'Deceiver' είναι μία δισκογραφική επιστροφή (και εξέλιξη) με νόημα και αξίζει μία θέση στα καλύτερα της χρονιάς.

Ελεάνα Γαρίνη
Various - Tim Burgess & Bob Stanley Present Tim Peaks - Songs For A Late Night Diner (Ace Records, 2019)
Ωραία δεν ήταν τα 90s; Δεν ήταν σκοτεινά σαν τα 80s, ούτε κυνικά σαν τα 00s. Ναι αλλά και τα 80s ωραία δεν ήταν; Oύτε χαζοχαρούμενα σαν τα 90s ούτε με το ταγάρι όπως τα 70s. Ναι αλλά τα 00s εξερευνούσαν σε βαθύτερο επίπεδο όχι τόσο εκνευριστικά πειραματικά όπως τα 10s ούτε τόσο προβλέψιμα όσο τα 90s. Κάτι τέτοιες απόψεις, επιρρεπείς σε ηλικιακές διαφορές και σίγουρα μεταξύ τυρού και αχλαδίου (και πολύ καφέ όπως αναφέρουν) πιθανότατα να ανταλλάσσονταν στα Tim Peaks Diner, ένα τύπου μουσικογαστρονομικό περίπτερο που έστηνε σε διάφορα φεστιβάλ ο Tim Burgess των Charlatans. Συνέλεξε λοιπόν ο Tim 21 μουσικά σουβενίρ (ή μήπως μουσικά σουβέρ μιας και μιλάμε για καφέδες) από τις περασμένες δεκαετίες. Όχι μόνος του, αλλά παρέα με τον Bob Stanley των Saint Etienne, έναν αποτυχημένο μουσικοκριτικό-επιτυχημένο μουσικό (υποσυνείδητο μήνυμα γι αυτούς που στις πικρόχολες κριτικές μας ψάχνουν αποδείξεις για το αντίθετο). Παρέα προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι το Twin Peaks είναι λέει η καλύτερη τηλεοπτική σειρά παραλείποντας όλα τα κομμάτια που ο Badalamenti έγραψε για αυτό. Καλή ιδέα. Με την επιλογή αυτή δε «το κάτι καινούριο» και το «κάτι παλιό» συναντιούνται κατά λάθος και θέλει η νοσταλγία να κρυφτεί και η φρεσκοκυκλοφορημένη συλλογή "Bob Stanley & Tim Burgess Present Tim Peaks" δεν την αφήνει.

Τάσος Βαφειάδης
Atlantæum Flood - One day (Schoolkids Records, 2019)
Ο κιθαρίστας Marty Willson-Piper είναι χρόνια στη δισκογραφία. Αρχικά με τους Church, αργότερα με τους All About Eve, πιο πρόσφατα με τους Noctorum και σε διάφορες σόλο δουλειές, από τότε που ξεκίνησε δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με μουσικά πρότζεκτ και να εμφανίζεται ζωντανά.
Το νέο του σχήμα Atlantæum Flood αποτελείται από πέντε μέλη, ένα εκ των οποίων είναι η βιολίστρια και γυναίκα του Olivia Willson-Piper, με την οποία τα τελευταία χρόνια περιοδεύει. Το “One day” είναι το παρθενικό άλμπουμ του συγκροτήματος και είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. μια μέρα. Απαρτίζεται από οκτώ ορχηστρικά κομμάτια, ένα για κάθε μια φάση του εικοσιτετραώρου. Ξεκινά από το “Before Sunrise” και καταλήγει στο “After Midnight”. Το διασκεδαστικό με αυτή είναι πως από όποιο κομμάτι και να ξεκινήσεις να την ακούς, δεν υπάρχει πρόβλημα, μια που το τελευταίο κομμάτι είναι σαν μια γλυκιά εισαγωγή του πρώτου. Όπως ακριβώς τα μεσάνυχτα προηγούνται της χαραυγής στον αέναο κύκλο της Γης. Όμορφες, ανάλαφρες, ταξιδιάρικες συνθέσεις που ακούγονται σε οποιαδήποτε φάση της ημέρας!

Μαριάννα Βασιλείου
FKA Twigs - Magdalene (Young Turks, 2019)
Ένα ακόμα heartbreak album, που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχουν πολλά άλμπουμ με κεντρική θεματική τη χαρά και τη ζωή που σου δίνει ο έρωτας. Ή αν υπάρχουν, για ποιο λόγο δεν είναι τόσο σπουδαία. Μήπως επειδή νομοτελειακά η χαρά του έρωτα θα καταλήξει σε σπαραγμό; Ή μήπως επειδή οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά όντα και τη χαρά μας την κρατάμε μόνο για μας, ενώ τον πόνο μας θέλουμε να τον νιώσουν όλοι; Όπως και να έχει, η FKA twigs επανεφευρίσκει την ιστορία της Μαρίας Μαγδαληνής, την οποία η πατριαρχία την κατέστησε από πρωταγωνίστρια κομπάρσα στην Καινή Διαθήκη, και την επανατοποθετεί σε νέο πλαίσιο: πώς ένας χωρισμός μπορεί να σε καταστήσει από κυρία της ζωής σου έρμαιο της οδύνης σου. Τουλάχιστον μέχρι να καταφέρεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να σηκωθείς και να συνεχίσεις να προχωράς. Μέχρι να ξαναπέσεις κάτω – και η ιστορία να επαναληφθεί, με ένα άλλο heartbreak album αυτή τη φορά.

Νάνσυ Σταυρίδου
TR/ST ‎- The Destroyer - Part Two (Grouch, 2019)
Φανταστείτε ότι είστε σε ένα goth bar όπου τα έχετε δώσει όλα στην πίστα, έχετε πιει και λίγο παραπάνω και εκεί γύρω στις 5 το πρωί που έχετε πλήρως καταστραφεί, έρχεται να σας αποτελειώσει και να σας προσγειώσει στην πραγματικότητα ένα μελαγχολικό κομμάτι που λειτουργεί απολογιστικά με πολλή όμως τρυφερότητα. Αυτό είναι το “The Stain” από το 2ο μέρος του “Destroyer”, του νέου άλμπουμ των καναδών TR/ST στο οποίο ο ιδιοφυής εγκέφαλος του γκρουπ Robert Alfons ξαναβρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό - ήχο με την καλοδεχούμενη και εμφανέστατη συμβολή στην παραγωγή της Maya Postepski των Austra, καθώς και των Lars Stalfors και Damian Taylor. Είναι πιο εσωστρεφές και ατμοσφαιρικό σε σχέση με το “Destroyer Part I” με το πιάνο να πρωταγωνιστεί σε αρκετά κομμάτια. Μια υπέροχη και ουσιαστική επιστροφή για τους TR/ST με 2-3 ιδιαίτερα δυνατές και «καταστροφικές» στιγμές που έγραψαν μέσα μου.

Θανάσης Παπαδόπουλος
Fenella - Fenella - Inspired By The Marcel Jankovics Film Fehérlófia (Fire Records, 2019)
50 χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από την κυκλοφορία του ‘Let It Bleed’, περνάν τα χρόνια τα γ….. Άσχετο! Τι φοβερός δίσκος το ‘Let It Bleed’! Άσχετο, είπαμε…
Fenella λοιπόν, είναι το νέο project της Jane Weaver. Ο δίσκος που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο είναι ένα φανταστικό (με κάθε σημασία) soundtrack για την παλιά Ουγγρική ταινία animation ‘Fehérlófia’, που δεν έχει δει σχεδόν κανένας. Όσοι περίπου έχουν ακούσει και το ‘Fenella’ φοβάμαι, εκτός και αν κάποιοι τσιμπήσαμε λόγω της αίσθησης που είχε κάνει η Jane Weaver με το 'Modern Kosmology’ πριν δυο χρόνια (ίσως στο mic.gr περισσότερο από οπουδήποτε αλλού). Το ‘Fenella’ είναι πιο μίνιμαλ και λιγότερο krautrock από τα ‘The Silver Globe’ και 'Modern Kosmology’. Ambient αλλά και μελωδικό, με synth που μοιάζουν αναλογικά, κιθαριστικές φράσεις και καταπληκτικά φωνητικά.

Άρης Μπούρας
FKA Twigs - Magdalene (Young Turks, 2019)
Μετά από έναν επώδυνο χωρισμό και μια περιπέτεια υγείας, η Tahliah Barnett επιστρέφει μ’ ένα 2ο άλμπουμ, σαφώς πιο σκοτεινό και συναισθηματικό από το ντεμπούτο της. Με μια dream team συνεργατών, βλέπε Nicolas Jaar, Future, Koreless, Oneohtrix Point Never, Skrillex, Arca και Daniel Lopatin μεταξύ άλλων, η πολυτάλαντη και πολυπράγμων καλλιτέχνιδα δημιουργεί 9 κομμάτια που κινούνται ισόποσα ανάμεσα στην πειραγμένη electronica, την r&b και την pop μουσική. Ιδιοσυγκρασιακή, με τη φωνή της να βγαίνει στο προσκήνιο αφοπλιστικά, κι έχοντας ένα διεστραμμένα ελκυστικό όραμα, βαδίζει περισσότερο - thank God! - στα χνάρια της Bjork παρά της Beyoncé, προσφέροντας ένα άλμπουμ πραγματική απόλαυση.

Αντώνης Ξαγάς
Rey Sapienz ‎- Mushoro (Hakuna Kulala, 2019)
Έγινε η Ουγκάντα το νέο Μαλί; Είναι η Καμπάλα το (νέο) Βερολίνο της Αφρικής; Η παρουσία της δυναμικής και με όλο και ευρύτερο ορίζοντα, τόσο γεωγραφικό όσο και μουσικό, εταιρείας Nyege Nyege Tapes συνηγορεί σε αυτούς τους ίσως υπερβολικούς χαρακτηρισμούς. Τώρα απέκτησε μάλιστα και παρακλάδι, την Hakuna Kulala, όπου στεγάζονται δισκογραφικά οι πιο ηλεκτρονικές (εδώ είναι που λέμε αφρο-φουτουριστικές;) αναζητήσεις, όπως π.χ. αυτό του ΕΡ του εκ Κογκού (sic) ορμώμενου (και εκδιωχθέντος) καλλιτέχνη ο οποίος συνδυάζει τους παραδοσιακούς δρόμους του soukous με τα ζοφερά (να τα πούμε grime ή δεν τα λέμε ποια έτσι;) δυτικά ηχοτοπία…
(Ας μην αδικηθεί, με τούτην την απόπειρα… χιπστερογραφ(ικ)ής παρουσίασης, το άξιον του δίσκου και της -εξαντληθείσας πλέον- χειροπιαστής κυκλοφορίας)

Άρης Καραμπεάζης
Floating Points - Crush (Ninja Tune, 2019)
(…) Γενικώς και για να μην λέμε πολλά και περιττά, το ‘Crush’ είναι ο δίσκος που θα μπορούσε ας πούμε να κυκλοφορήσει υπό την ούγια του Four Tet και την αμέσως επόμενη ημέρα να ανακηρυχτεί Άγιος ο δημιουργός του. Δεν κατανοώ λοιπόν γιατί δεν πρέπει να γίνει το ίδιο και με τον Floating Points. Το ότι υπήρξαν εποχές κατά τις οποίες επιβάλλονταν και η αγιοποίηση του Four Tet δεν πρέπει να μας επηρεάσει ως προς αυτό.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Scorn - Cafe Mor (Ohm Resistance, 2019)
Πλάκα πλάκα έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε που ξεκίνησε να βγάζει δίσκους με το όνομα Scorn o Mick Harris (Napalm Death/Painkiller). Χρόνος ικανός για να δουλευτεί ο ήχος. Ικανός για να εμβαθύνει ένας καλλιτέχνης σε μια φόρμα. Οι Scorn κινούνται σ' ένα ευρύτερο dub φάσμα με μια ιδιαίτερη ροπή προς ένα drum n bass (κυριολεκτικά-ντράμερ αφού ο Μικ) κατασκότεινο αργό dub. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ακούει κανείς πως μετά από τόσα χρόνια ζύμωσης μέσα από μια μονομανία και εξοντωτική ανάλυση παράγεται ένα αποτέλεσμα πιο πυκνό και πλούσιο. Θέλω ν' ακούσω πως θα είναι σε άλλα τόσα χρόνια.

Ελένη Φουντή
Richmond Avant Improv Collective (RAIC) - Multiplicity (Thirsty Leaves Music, 2019)
Ακούω αυτή την υπερηχητική αλμπουμάρα από τον Γενάρη και συνειδητοποιώ ότι δεν της έχει δοθεί σημασία από κανέναν πουθενά (δεν πρέπει να έχει ακουστεί καθόλου), ούτε καν από μένα σε κάποιο Κάτι Καλό. Δεν μπορώ να σκεφτώ λοιπόν καλύτερο τρόπο να επανορθώσω από την τελευταία κασέτα - επίλογο της χρονιάς. Οι Richmond Avant Improv Collective (ή RAIC) είναι ένα ευρύτατο σχήμα Αμερικανών, που παίζουν κιθάρες, τσέλο, ακουστικό μπάσο, σαξόφωνα, φλάουτα, ντραμς, δηλαδή χαμός γίνεται και αυτός ο χαμός αφορά και τη μουσική, η οποία αποδεικνύεται δρομέας μεγάλων αποστάσεων, από τη free jazz και το drone μέχρι το noise rock και το post metal, ενίοτε κάνοντας και μια βολτούλα με τη χρονομηχανή πίσω στο Μεσαίωνα -  τα έγραψα όλα με τη μία, σχεδόν χωρίς αναπνοή, όπως ακούγεται και ο δίσκος, που βγήκε στο μικρό μα θαυματουργό θεσσαλονικιώτικο label Thirsty Leaves Music, και δεν είναι ταξινομήσιμος, αλλά ούτε fusion και κυρίως ούτε ασυνάρτητος (διότι αυτού του τύπου οι δίσκοι συνήθως είναι). Είναι ένας ευφυής συγκερασμός ακουσμάτων ("Multiplicity" άλλωστε, δηλώνεται ξεκάθαρα και στον τίτλο) μερικών ανθρώπων που τους τρέχει το avant-garde από τα μπατζάκια και έχουν προκαλέσει το εξής σχόλιο σε άνθρωπο που βρέθηκε κοντά στα χαμηλωμένα ηχεία μου: "Τι είναι αυτό; Σαν θεία λειτουργία με καραμούζα ακούγεται". Ακριβέστατο.

00:00 Kit Sebastian - Kuytu
03:23 Dry Cleaning - Sit down meal
07:00 DIIV - Between tides
11:34 Bracken - Ten years
15:27 Atlantæum Flood - After sunrise
20:09 FKA Twigs - Mirrored heart
24:32 TR/ST- The stain
28:10 Fenella - Shard of glass
31:55 FKA Twigs - Home with you
35:29 Rey Sapienz  - Mushoro
38:42 Floating Points - Lesalpx
43:20 Scorn - SA70
50:30 Richmond Avant Improv Collective (RAIC) - Silene Udulata