Fish

"I have a fish nailed to a cross on my apartment wall / it sings to me with glassy eyes and quotes from Kafka". Εντάξει, ίσως να φαντάζει λίγο παρανοϊκός ο παραπάνω στίχος αλλά that's the whole point! Στο κάτω - κάτω, για την Kristin Hersh μιλάμε εδώ - και πρόκειται να μιλήσουμε για κάμποσο ακόμα, γι' αυτό προσδεθείτε και μην καπνίζετε... - οπότε μην περιμένετε όλα όσα θα αναφέρουμε από τούδε και στο εξής να εμπίπτουν στους γνωστούς, συνήθεις κανόνες της λογικής και της τραγουδοποιίας όπως τη γνωρίσουμε κι όπως τη δεχόμαστε, σαν ένα ακόμη παιχνίδι δηλαδή στα όρια της μουσικής με νόμους και αρχές και μέση και τέλος. Η Kristin οτιδήποτε κάνει, είτε σαν Throwing Muses είτε σαν 50 Foot Wave είτε κάτω από το όνομά της, το κάνει με τους δικούς της όρους, παίζει μπάλα όπως ξέρει εκείνη κι όπως γουστάρει εκείνη και σ' όποιον αρέσει, αλλιώς τη βόλτα σου bitch!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Catch the Fish

Ας σοβαρευτούμε όμως: κάμποσα χρόνια πριν βγει το OK Computer και μου αλλάξει τη ζωή και γίνω ο γραφικός οπαδός των Radiohead που είμαι έκτοτε, είχα την Kristin Hersh να θαυμάζω με δέος και να κρέμομαι από την κάθε της λέξη και το παραμικρό άρπισμα επάνω στις έξι χορδές της ηλεκτρικής της κιθάρας (και το Fish ήταν το κομμάτι που ψιθύριζα καθημερινά περπατώντας προς το σχολείο, κάνοντάς το το τραγούδι της ζωής μου για ένα σεβαστό αριθμό ετών) . Ωραία πρότυπα είχες ανέκαθεν φίλε, θα μου πείτε, και θα έχετε χίλια δίκια. Αλλά σαν υπερασπιστικό μου όπλο έχω το εξής: είναι δυνατόν να ακούσει κανείς τη φωνή της και τη μουσική της και να έχει μια μικρή έστω έφεση προς το παράδοξο και το ασυνήθιστο (δεν εξετάζουμε την περίπτωση να είσαι ανοιχτός σε κάθε είδους καλλιτεχνικές προτάσεις και να σε ελκύουν μάλιστα οι περισσότερο αλλόκοτες και οι πιο περιεκτικές σε ιστορίες μανιοκατάθλιψης από έναν άνθρωπο που μπορεί να διηγηθεί τέτοιες εκ των έσω...) και να μην έχει πέσει θύμα της γοητευτικής της εκκεντρικότητας; Ήμουν λοιπόν χωμένος μέχρι το λαιμό στη 4AD εκεί λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 και βλέπω σ' ένα ράφι δισκοπωλείου το πρώτο τους άλμπουμ. Το αγόρασα με κριτήριο την ετικέτα που το στέγαζε και το εξώφυλλό του που μου άρεσε (φιλοτεχνημένο από τον Chris Bigg, δεξί χέρι του Vaughan Oliver εκείνες τις ημέρες και συνεργάτης του μέχρι και σήμερα). Τι ήθελα και το έκανα; Μαύρη η ώρα και η στιγμή που άκουσα τις σειρήνες του που με τράβηξαν για πάντα στη γη της λήθης που κατοικούσαν.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Open the Box

"He won't ride in cars anymore / reminds him of blowjobs". Γκουχ γκουχ, μάλιστα... Τι λέγαμε; Α, ναι! Για την Kristin Hersh και το πώς ήρθε ξαφνικά, όπως έμπαινε η άνοιξη, και μου τηγάνισε το μικρό μου μυαλό. Η συνέχεια ήταν σαν βόλτα με τρενάκι που του έσπασαν τα φρένα. Κάθε νέος δίσκος των Throwing Muses ήταν και μια καινούργια αποκάλυψη. Το House Tornado ήταν που με άφησε εκεί πεταμένο στη γωνιά, σαν να μου είχε ρίξει ένα χέρι ξύλο και να με είχε παρατήσει να ξεματώσω στο μετεφηβικό μου δωμάτιο. Νομίζω ότι εκεί ήταν που χτύπησαν ταβάνι (κατά διαβολική σύμπτωση , μίλησαν γι' αυτό αργότερα έτσι) , αν και οι γνώμες για το ποιος τελικά είναι ο καλύτερος δίσκος τους διίστανται. Και τι σημασία έχει εδώ που τα λέμε; Προσπάθησαν κάπου εκεί στην πορεία να κατακτήσουν και τον κόσμο, την εναλλακτική πλευρά του τουλάχιστον, είχαν τους συναγωνιστές και συντοπίτες - από τη Βοστώνη - Pixies να ανταγωνιστούν, και οι δεύτεροι τους έφαγαν στη στροφή και στην τελική ευθεία. Τι έφταιξε γι' αυτό; Δεν θα πω εγώ λεπτομέρειες, θα σας παραπέμψω όμως στο βιβλίο που έγραψε τις προάλλες η Hersh με τίτλο Rat Girl όπου θα καταλάβετε τους λόγους πιστεύω. Δεν τους αναφέρει επ' ακριβώς, θα διαπιστώσετε όμως το χαοτικό του μυαλού της και θα συνηγορήσετε ότι έτσι δεν πάει κανείς πολύ μακριά... (Με την ευκαιρία, να πω εδώ ότι συνεχίζει το συγγραφικό της έργο, προχωράει στο γράψιμο του επόμενου βιβλίου της κι έχει έτοιμα τα σχέδια για κάποια ακόμη στο μέλλον).

Είχε πολλά στο μυαλό της η Kristin και έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις και της δημιουργούσαν μια κάποιου είδους σύγχυση, που όμως μετουσίωνε σε μουσική που κατά σύμπτωση άγγιξε πολλές ακόμη αδερφές καρδιές και την έκανε αγαπημένη. Είχε όμως και τέσσερα παιδιά να κοιτάξει, αλλά είχε κι έναν σύζυγο που την πρόσεχε και τη μανατζάριζε και κρατούσε αγκαλιά το μικρό της αγόρι όσο εκείνη συνέπαιρνε το ακροατήριο σε κάποιο από τα πολλά ανά τον πλανήτη live. Τα έβγαζαν δύσκολα πέρα, ως εκ τούτου ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που ζήτησαν την οικονομική συνδρομή των οπαδών τους προκειμένου να μπορούν να συνεχίσουν να γράφουν και να παίζουν και να εκδίδουν τα τραγούδια τους. Συστρατεύτηκα κι εγώ με τους Strange Angels κάποια στιγμή, θα ήταν αληθινά κρίμα αυτή η φωνή να μην έχει τη δύναμη να φτάνει μέχρι στ' αυτιά μου, κι αν πρέπει να δίνω κι εγώ ένα μικρό ποσό για το σκοπό αυτό, ας είναι. Κάπως έτσι έφταναν στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου σκόρπια κομμάτια από καιρό σε καιρό, σε μηνιαία συνήθως βάση, μικρές ανταποκρίσεις από το μακρινό μέτωπό της, που μου μετέδιδαν πως όλα καλά, το ίδιο εύχεται και για εμένα, και πως ίσως, πιθανώς, πολύ σύντομα να κατάφερνε να έβγαζε κι ένα νέο άλμπουμ με τη μπάντα που είναι περισσότερο εκείνη από εκείνη την ίδια, τους Throwing Muses.

Το άλμπουμ αυτό έγινε πρόσφατα πραγματικότητα, και τα χερουβείμ άρχισαν να παιανίζουν ξανά στα ουράνια. Δέκα χρόνια είχαν υποτίθεται να βγάλουν νέο υλικό κάτω από το όνομά τους, από ένα ομώνυμο άλμπουμ του 2003, και το έκαναν μ' ελαφρώς ασυνήθιστο τρόπο. Βγήκε δηλαδή ένα βιβλίο από ένα παρακλάδι του εκδοτικού οίκου Harper Collins, το The Friday Project, που περιείχε και το cd (το ίδιο παρακλάδι έβγαλε και το νέο περίφημο βιβλίο περί 4AD με το οποίο θα σας ζαλίσω προσεχώς...). Εκεί μέσα περιέχεται ένα κείμενο που έχει γράψει η Kristin και μιλάει μέσες άκρες για το πόσο εκτιμά την υποστήριξη από τους οπαδούς της, καθώς και τους στίχους των κομματιών μαζί με σχόλια γύρω από τη σύλληψη και τη δημιουργία τους. Το βιβλίο έχει σχεδιάσει ο ντράμερ τους David Narcizo που είναι και γραφίστας, είναι οπωσδήποτε όμορφο αλλά δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια τη δουλειά που θα μπορούσε να είχε κάνει η v23... Ας είναι όμως, είπαμε ότι θα πρέπει να είμαστε κατά το δυνατόν αυτάρκεις και να περιορίζουμε τα έξοδα προς τρίτους ως συμμόρφωση με τις νέες επιταγές των καιρών που διανύουμε.

Το νέο άλμπουμ λοιπόν των Throwing Muses δεν είναι ακριβώς νέο, από την άποψη ότι τα περισσότερα από αυτά τα κομμάτια τα είχαμε ακούσει στο παρελθόν σε σόλο ως επί το πλείστον συλλήψεις - κάποια μάλιστα προορίζονταν για το προηγούμενο προσωπικό πόνημα της Kristin που είχε βγει το 2010 με τίτλο Crooked και με σχεδόν πανομοιότυπο φορμάτ (βιβλίο με μουσική που κατέβαζες από το ίντερνετ). Δεν είμαι σίγουρος αν είναι καν άλμπουμ, μιας που απαρτίζεται από 32 (!) κομμάτια, ελάχιστα από τα οποία θα μπορούσαν να αποκαλεστούν ολοκληρωμένες ιδέες. Τα περισσότερα ούτως ή άλλως διαρκούν από λίγα δευτερόλεπτα έως δύο περίπου λεπτά, και μένεις τελικά με μόνο μισή ντουζίνα περίπου τραγούδια που θα περιλαμβάνονταν σε διαφορετική περίπτωση σε κανονικό άλμπουμ της μπάντας. Το Purgatory / Paradise είναι με άλλα λόγια μια υπόθεση που σε κανονικές συνθήκες θα απασχολούσε τους πιστούς οπαδούς της κι ελάχιστους άλλους. Ακόμη κι έτσι όμως, ένας από αυτούς, εγώ δηλαδή, δεν το βρίσκω και τόσο ενδιαφέρον. Ας είμαστε ρεαλιστές: την αγαπώ την Kristin, και πολύ μάλιστα, αλλά αυτό δεν είναι δίσκος... Έχει καλές στιγμές, αρκετές μπορώ να πω, αλλά δεν είναι αυτό που θα λέγαμε συγκροτημένη δουλειά από ένα συγκρότημα. Είναι πασιφανές ότι δεν μπήκαν στο στούντιο για να βγουν από αυτό με ένα ολοκληρωμένο set κομματιών. Αντίθετα, έψαξαν τις ταινίες τους, έκαναν μια επιλογή με τις καλύτερες στιγμές που συνάντησαν σ' αυτές και voila η πολυαναμενόμενη επιστροφή τους.

Η οποία επιστροφή συνάντησε διθυραμβικές κριτικές, το Pitchfork την αποθέωσε, και πολύ καλά έκανε. Χρειάζεται η Kristin ένα νέο ακροατήριο να τη στηρίξει, να ψάξει στο παρελθόν της και να εμπνευστεί απ' αυτό και να πάει να την δει σε επερχόμενες συναυλίες της. Κι εγώ εκεί κάπου δίπλα τους θα είμαι, απλά δε γίνεται τώρα να κοροϊδευόμαστε λέγοντας ότι αυτός ο δίσκος είναι για 8, γιατί δεν είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα ήθελα να σταθώ ξανά μπροστά στα πόδια της, την επόμενη φορά που θα κάνει την κιθάρα της να ξεράσει φωτιές και τη φωνή της να διαπεράσει τους τοίχους με τον ίδιο τρόπο που το κάνει το βλέμμα της κάθε φορά που τραγουδάει. Θα είμαι για πάντα πληγωμένος που δεν θα τους δω ποτέ με την αυθεντική τους σύνθεση (με ετεροθαλή αδερφή Tanya Donelly στην άλλη κιθάρα και τα άλλα φωνητικά και τη μαύρη Θεά Leslie Langston στο μπάσο, ό,τι καλύτερο τους συνέβη ποτέ...), μα απ' την άλλη, θα αρκούσε μια Mania για να με κάνει να απογειωθώ! Ή ένα Delicate Cutters... Ρωτήστε και τον Τάσο Πατώκο που ξέρει επίσης για τι πράγμα μιλάω...

Εν τω μεταξύ, μέχρι να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο η Kristin έγραψε καινούργιο κομμάτι που μας έστειλε με ηλεκτρονικό μήνυμα, το Bubble Net, που αποτελεί μέρος μιας σειράς κομματιών με τίτλο Spark Meet Gasoline, φτάνοντας στα έντεκα τον αριθμό. Δεν με ενθουσίασε επίσης, αλλά με κάποιον παράδοξο τρόπο δεν με ενοχλεί καθόλου αυτό. Όπως δεν με ενοχλεί που η επιστροφή των Throwing Muses δεν είναι αρκούντως θριαμβευτική. Μου αρκεί που ξέρω ότι η Kristin είναι κάπου επάνω στον πλανήτη και τον ομορφαίνει με τον τρόπο της. Ποιο είπαμε είναι το λινκ για να στείλω ξανά κάτι από το υστέρημά μου, να συνεισφέρω το κάτι τις μου για την επόμενη ηχογράφησή της;