This mortal label
Μια συνέντευξη με τον Ivo Watts-Russell, αφεντικό της καλύτερης ανεξάρτητης εταιρίας του κόσμου. Του Μάνου Μπούρα
Είχα σκοπό να ασχοληθώ σ' αυτή τη στήλη με το Facing The Wrong Way, το βιβλίο που έγραψε ο Martin Aston και αναφέρεται στην πρώτη εικοσαετία της εταιρίας 4AD. Το έκανε πολύ καλύτερα και αναλυτικότερα απ' όσο θα μπορούσα ο Αντώνης Ξαγάς εδώ, δίνοντας όλες τις πτυχές της πλοκής μα κι όλα όσα του λείπουν. Ούτως ή άλλως δεν το έχω τελειώσει ακόμη το βιβλίο, ούτε στη μέση του δεν είμαι ακόμα δηλαδή, και ίσως τελικά η γνώμη μου να μην ήταν το ίδιο ψύχραιμη και αμερόληπτη με τη δική του. Βλέπετε, είναι μάλλον η αγαπημένη μου εταιρία κι εκείνη με την οποία έχω ασχοληθεί διεξοδικότερα από κάθε άλλη, οπότε μπορεί το κείμενο να ασχολούταν με λεπτομέρειες που δεν ενδιέφεραν κανέναν ή ελάχιστους στην καλύτερη περίπτωση. Να πω μόνο ότι το βιβλίο ήταν κάτι που περιμέναμε εμείς οι τρελοί της ιστορίας εδώ και κάμποσο καιρό - από όταν είχε ανακοινωθεί ότι θα κυκλοφορούσε από την Black Dog Publishing στη σειρά της με βιβλία αφιερωμένα σε εταιρίες δίσκων, έχουν βγει ήδη για τη Rough Trade, τη Warp, την Ace και τη Ninja Tune - ενώ όσο πλησίαζε ο καιρός να βγει (από τον εκδοτικό οίκο The Friday Project τελικά) είχε δημιουργηθεί κλίμα λύσσας στην ανάλογη ομάδα στο facebook όπου συχνάζουν όλα τα πρεζάκια που αγαπούν την εταιρία. Από εκεί διάβασα και τις πρώτες εκτιμήσεις για το περιεχόμενό του, ήτοι ότι "είναι σαν να διαβάζεις τα πρακτικά από το διαζύγιο των γονιών σου"...
Αντί αυτού λοιπόν, σκέφτηκα να παραθέσω σαν συμπληρωματικό ανάγνωσμα μια συνέντευξη που είχα πάρει από το αφεντικό της εταιρίας, τον Ivo Watts-Russell το 1998, με αφορμή την κυκλοφορία του προσωπικού του project με το όνομα The Hope Blister. Έχει ενδιαφέρον νομίζω γιατί εκτός από αυτό, μιλάει και για γενικότερα της 4AD πράγματα, κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι και ο άνθρωπος που έχει δώσει και τόσες πολλές συνεντεύξεις! Το κείμενο παρατίθεται ακριβώς όπως είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Ποπ & Ροκ, με ελάχιστες σύγχρονες προσθήκες. Εμβόλιμα, μερικά προσωπικά αγαπημένα κομμάτια από τον λατρεμένο της κατάλογο.
Παρακαλώ τον Ivo θα ήθελα.
"Aυτό είναι το επώνυμό του;"
Δεν καταλαβαίνω, παίρνω τον Ivo στο Λονδίνο και η τηλεφωνήτρια δεν τον ξέρει; Όλα εξηγούνται όταν αποδεικνύεται πως η ψυχή της δεκαοκτάχρονης πια 4AD δε βρίσκεται στα γραφεία της εταιρίας του, αλλά σ' ένα ξενοδοχείο, οπότε πρέπει να τον ζητήσω με το πλήρες ονοματεπώνυμό του. Τελικά ο Ivo βγαίνει στην άλλη γραμμή και αφού γίνουν οι κατάλληλες συστάσεις ["Εγώ είμαι ο επίτιμος διδάκτωρ της 4AD-ολογίας στο πανεπιστήμιο ελληνικών rock σπουδών, εσύ είσαι ο πιο εμπνευσμένος διευθυντής ανεξάρτητης ετικέτας μετά το '77 και όχι, δεν έχουμε μιλήσει παλιότερα"] ξεκινάμε την ωριαία κουβέντα μας με τη διευκρίνιση πως θα θίξουμε τόσο το θέμα The Hope Blister, όσο και τη 4AD ολάκερη κι αφού πήραμε την έγκριση, αρχίσαμε τη συζήτηση που παραθέτουμε [σχεδόν ολόκληρη] πιο κάτω, ακόμη κι αν το ενδιαφέρον της μετατοπίζεται σε ασήμαντες για πολλούς λεπτομέρειες.
Πόσο συχνά επισκέπτεσαι το Λονδίνο πια;
Τρεις με τέσσερις φορές το χρόνο, έρχομαι για συγκεκριμένο πάντα λόγο και επειδή δε μένω πολύ, τρέχω να τα προλάβω όλα.
Αυτή τη φορά έχεις και συνεντεύξεις στο πρόγραμμά σου κι αυτό είναι περίεργο, έτσι;
[γελάει] Έχει περάσει πολύς καιρός από το τελευταίο lp των This Mortal Coil κι από τότε έχω να δώσω συνεντεύξεις.
Έχει περάσει όντως πολύς καιρός από το τελευταίο lp των This Mortal Coil, αλλά άργησες να τελειώσεις κι αυτό το project αρκετά, μιας και το ξεκίνησες το 1993 ηχογραφώντας κάποιες μουσικές στη Σκοτία.
Όχι ακριβώς, τότε ξεκίνησα να πειραματίζομαι στο studio, αλλά ουσιαστικά δεν ήμουν έτοιμος, τα πράγματα δε λειτουργούσαν όπως τα ήθελα. Αφού έκανα αυτό που κάνω συνήθως, να διοικώ δηλαδή την εταιρία, έβρισκα σποραδικά λίγο χρόνο να μπαίνω στο studio κι έτσι έγιναν οι δίσκοι των This Mortal Coil. Αυτή τη φορά όμως δεν είχα τα ίδια αποτελέσματα με τον ίδιο τρόπο δουλειάς κι έτσι, το Ip των Hope Blister ξεκίνησε και τελείωσε σχετικά γρήγορα. Πριν από ένα χρόνο πήρα την τελική απόφαση να το κάνω και ολοκληρώθηκε ουσιαστικά μέσα σε δεκατέσσερις ημέρες περίπου.
Θα λέγαμε λοιπόν πως αυτές οι ηχογραφήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια κάποιων διακοπών σου;
Δεν το νομίζω, αυτή τη στιγμή η ζωή μου μοιάζει με μόνιμες διακοπές, πλησιάζω πολύ κοντά στο να το πετύχω [γέλια]. Ήρθα στην Αγγλία ειδικά για αυτό το project, αφού εδώ και κάμποσα χρόνια το είχα υποσχεθεί σε διάφορους φίλους, αλλά δεν έκανα τίποτε. Πέρυσι λοιπόν έκανα τα βήματα που έπρεπε κι όλα ήρθαν στη θέση τους.
Στο άλμπουμ αυτό έχεις διαλέξει να διασκευάσεις πιο σύγχρονα τραγούδια.
Αυτό που κάνει το lp διαφορετικό είναι πως αρκετοί άνθρωποι γνωρίζουν αυτά τα τραγούδια, κάποιοι στη 4AD γνωρίζουν καλά το "Is Jesus Your Pal?" ή το κομμάτι των Slowdive. Δεν έκανα σκόπιμα μια λίστα με πρόσφατα κομμάτια, έτσι έτυχε να είναι, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
Αρκετά από αυτά τα κομμάτια έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τη 4AD, ακόμη και το Let The Happiness In του David Sylvian βγήκε με εξώφυλλο φτιαγμένο από την 23 Envelope τότε, νομίζω όμως ότι έχεις πει ότι σκόπιμα απέφυγες να έχεις μουσικούς της 4AD στο δίσκο.
Με τους τρεις δίσκους των This Mortal Coil, το "Blood" ιδιαίτερα, πραγματικά επεδίωξα κάτι τέτοιο γιατί ήθελα να ξεπεράσω τη φήμη ενός 4AD υπερσυγκροτήματος, κάτι που δεν ήταν ούτως ή άλλως. Όλα στο νέο σχήμα ήταν οργανικά και αποφάσισα να αρχίσω να γυρίζω τους τροχούς διαλέγοντας τα κομμάτια, αυτά που είχα στις σκέψεις μου, με την επιθυμία ο δίσκος να βασίζεται στο μπάσο το οποίο θα συνοδεύεται από έγχορδα. Κάλεσα τον Laurence O' Keefe που είναι έξοχος μπασίστας και καλό παιδί, του άρεσε η ιδέα και μπήκαμε στο studio. Όλα έγιναν βήμα- βήμα. Στη συνέχεια μπήκε στην εικόνα η Louise Rutkowski. Της ζήτησα να κάνει κάποια δοκιμαστικά που μου άρεσαν τόσο πολύ ώστε αμέσως έπαψαν να είναι δοκιμαστικά. Ακολούθησαν τα έγχορδα που ενορχήστρωσε η Audrey Riley, την οποία παρότι δουλεύει συχνά σε δίσκους της 4AD δεν είχα ξανασυναντήσει, και το τελικό στάδιο ήταν η δουλειά μου με τον John Fryer στο mixage που έγινε στη Νέα Υόρκη. Όλα έγιναν σε τρεις - τέσσερις μικρές κινήσεις, ήταν μια υπέροχη εμπειρία και όλοι συνεισέφεραν αυτό που έλπιζα.
Κι ας μην ξεχάσουμε τον Richard Thomas, από τους πολυαγαπημένους μου Dif Juz.
Ναι, όσοι ασχολούνται με τη 4AD συστηματικά έχουν μία αδυναμία στους Dif Juz και πολύ καλά κάνουν, ήταν θαυμάσιοι. Πολλά άτομα, και ιδιαίτερα μουσικοί, χαρακτηρίζονται από αυτοκαταστροφικότητα κι εκείνοι το ζούσαν σε μόνιμη βάση.
Η μουσική τους ήταν δύσβατη, μιας και ήταν σχεδόν αποκλειστικά instrumentals.
Κοίτα όμως πόσες τέτοιες μπάντες υπάρχουν σήμερα, οι Pell Mell, οι Tortoise, που σίγουρα έχουν επηρεαστεί από αυτούς. Ο Richard πάντως παραμένει απ' τους πολύ καλούς μου φίλους και χάρηκα που συνεργαστήκαμε.
Γιατί δε χρησιμοποίησες κι άλλες γυναικείες φωνές, την Caroline Crawley (σημ. από τους Shelleyan Orphan, είχε συμμετάσχει στους This Mortal Coil ενώ το εφήμερο σχήμα της Babacar είχε παίξει και στο εορταστικό φεστιβάλ της εταιρίας The 13th Year Itch) για παράδειγμα;
Ήθελα να χρησιμοποιήσω μια τραγουδίστρια. Δεν ήθελα να κάνω το δεύτερο μέρος των This Mortal Coil, δεν ήθελα την ποικιλία.
Είναι αλήθεια πως, για να υπογράψεις μια μπάντα στη 4AD, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν πολύ καλό τραγουδιστή/στρια;
Δε νομίζω, απολαμβάνω την ανθρώπινη φωνή, όπως και την ατομική προσωπικότητα της φωνής, μα όσο κι αν με έλκουν πράγματα με ελαφρώς πιο ενδιαφέρουσα φωνή, δεν αποτελεί το μόνο κριτήριο. Πάντοτε έχω ανοιχτά τ' αφτιά μου για ξεχωριστές φωνές, αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο να τις βρεις, ειδικά τις ανδρικές.
Ο Frank Black είναι ξεχωριστός τραγουδιστής;
Ήταν απίστευτος, έτσι δεν είναι; Καλώς ή κακώς, δείχνει να ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει εδώ και πολύ καιρό, αέρα στα πανιά του λοιπόν.
Θα ήθελες να σχολιάσεις το όνομα του σχήματος και του δίσκου σου; Ακούγονται αρκετά αισιόδοξα και τα δύο.
Αισιόδοξα; Χαίρομαι που το είπες αυτό, αυτή ήταν η πρόθεσή μου. Το όνομα The Hope Blister μ' αρέσει πολύ και μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως ανάλογα με τη διάθεση του καθενός, υπάρχει θετικό και αρνητικό δυναμικό σε αυτές τις δύο λέξεις. Βασικά έψαχνα δύο λέξεις που να ταιριάζουν όμορφα και να υπάρχει και κάποιο μυστήριο γύρω απ' αυτές. Ο τίτλος του δίσκου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, δε θυμάμαι καν πώς ήρθε στο μυαλό μου, αλλά από τότε έμεινε. Μπορεί και αυτό να σημαίνει οτιδήποτε, να είναι το δεύτερο μέρος μιας πρότασης της οποίας το πρώτο μέρος μπορεί να είναι θετικό ή αρνητικό, αν και τελικά το Smiles OK είναι καλύτερο από το να παραπονιέσαι. Είναι απλά ένας τίτλος που συζητήσαμε ήδη πάρα πολύ.
Γιατί δεν είναι το album μεγαλύτερο; Είχαμε καλομάθει στα διπλά lps!
Όπως το πρώτο This Mortal Coil που ήταν μονό, έτσι κι αυτό το ξεκίνησα χωρίς πολλή σκέψη, ένα είδος ταξιδιού χωρίς να γνωρίζω εκ των προτέρων πού θα καταλήξει. Σίγουρα το ήθελα σχετικά σύντομο, μιας και πιστεύω πως δεν είναι απαραίτητα καλό τώρα που οι δίσκοι γίνονται όλο και μεγαλύτεροι λόγω του cd. Διαρκεί τόσο όσο χρειάζεται και υπάρχουν διάφορα μικρά κομμάτια που δε συμπεριλήφθηκαν γιατί δεν ταίριαζαν, αλλά θ' αποτελέσουν ένα συμπληρωματικό δίσκο, μια instrumental ambient έκδοσή του που τελειώνω αυτή τη στιγμή.
Πρόκειται δηλαδή για remix του Smiles OK;
Κατά κάποιον τρόπο, είναι περισσότερο λούπες και παραλειπόμενα και ειδικές μίξεις, μια βομβώδης εμπειρία.
Κάτι σαν το Wah Wah των James;
Περίπου ναι. (σημ. αυτό κυκλοφόρησε όντως την επόμενη χρονιά με τον τίτλο Underarms, ενώ το 2005 βγήκε και το Sideways που ήταν η μουσική των Hope Blister σε παραλλαγές που εμπνεύστηκε ο Markus Guentner).
Δεν προσκάλεσες δηλαδή άλλους να σου κάνουν remix, που είναι και της μόδας.
Όχι, αυτό προξένησε αρκετά ερωτηματικά στο μυαλό μου επειδή μου το πρότειναν. Είμαι μπερδεμένος σε αυτό το ζήτημα και είμαι λίγο υποκριτής, επειδή πάντοτε απολάμβανα τις συνεργασίες μεταξύ των ανθρώπων που σε φυσιολογικές συνθήκες δε θα το έκαναν ποτέ, αλλά δεν έχω καμία επιθυμία να το κάνω με αυτή τη μουσική, από την άποψη ότι δεν αναζήτησα εσκεμμένα κάποιον να ασχοληθεί με τα κομμάτια αυτά. Εμείς πάντα ενδιαφερόμαστε για εναλλακτικές μεθόδους και γι΄ αυτά που δεν ενδιαφέρουν τους άλλους, άρα μισώ αυτές τις "happy end" μίξεις όπως τις λέω εγώ, επειδή όπως και στο Hollywood, έτσι και στη μουσική, τα remixes αυτά αποτελούν μια φόρμουλα που οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα.
Ίσως δεν ήθελες κανέναν ν' ανακατευτεί επειδή πρόκειται για δική σου δουλειά.
Ισχύει κι αυτό φυσικά, ίσως είμαι υπερπροστατευτικός με τα δημιουργήματά μου.
Κάποτε είχες πει ότι κυκλοφορούσες την πιο συναρπαστική και αυθεντική μουσική εκείνης της εποχής. Εξακολουθείς να το ισχυρίζεσαι αυτό;
Δε θα πω ότι αυτό ισχύει για οτιδήποτε κυκλοφορούμε, αλλά αυτή είναι η φιλοδοξία μου. Ποτέ δεν είπα ότι η 4AD είναι η πιο συναρπαστική ετικέτα του πλανήτη και ποτέ δεν το πίστεψα, τουλάχιστον όμως ψάχνω για μουσικές που, ακόμη κι αν δεν αγγίξουν κανέναν άλλο, να κάνουν εμένα περήφανο που τις κυκλοφόρησα. Ακόμη αναζητώ αυτό το αίσθημα, παρότι δεν ανακατεύομαι τόσο πολύ ώστε να το νοιώθω το ίδιο δυνατά.
Σου λείπει το να είσαι στην καρδιά των πραγμάτων, στα γραφεία της 4AD;
Ούτε κατά διάνοια, υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνεις στη ζωή. Μεγαλώνοντας σκέφτεσαι: "μήπως χάνω την αγάπη μου για τη μουσική, γιατί δε νοιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό;", αλλά τελικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι χάνεσαι στη ρουτίνα των πραγμάτων κι αυτό δεν κάνει καλό σε κανέναν.
Τα τελευταία δύο - τρία χρόνια κυκλοφορούσατε τις δουλειές των καθιερωμένων ονομάτων σας και μόλις φέτος αποφασίσατε να μας συστήσετε κάποιες νέες μπάντες. Αυτό συνέβη επειδή τίποτε ενδιαφέρον δε βρέθηκε στο δρόμο σου;
Αυτό είναι απόρροια της μετακόμισής μου στην Αμερική. Άφησα πίσω μου κάποιον να κάνει τη δική μου δουλειά, αυτό που ονομάζω "αρνητικό A&R", να ακούει τα demos και να τα στέλνει όλα πίσω, κρατώντας ελάχιστα μόνο και μόνο επειδή έχουν κάτι ενδιαφέρον στον κιθαριστικό τομέα ή λόγω μιας σπουδαίας πρώτης φωνής. Το να μπορεί κάποιος να πει "αυτό είναι πραγματικά καλό και πρέπει να βγει στη 4AD" είναι μια απαιτητική δουλειά. Για πρώτη φορά ήμουν ανοιχτός στο να υπογράφει κάποιος άλλος συγκροτήματα στη 4AD και, ειλικρινά, ποτέ δεν έψαξα για κάτι που να προτείνω εγώ, κι ας ακούγεται γελοίο κάτι τέτοιο σε μία εποχή που όλα γυρίζουν τόσο γρήγορα γύρω μας. Έχω την αφελή πεποίθηση ότι οτιδήποτε είναι πραγματικά καλό, θα βρει το δρόμο του σε όποιον είναι υπομονετικός. Οι Gus Gus, οι Cuba και οι Thievery Corporation ήρθαν στην εταιρία μέσω άλλου, τα δύο τελευταία ονόματα που υπέγραψα εγώ ήταν οι Mojave 3 και οι Starry Smooth Hound και πιστεύω σ' αυτά τόσο πολύ, όσο στο παρελθόν για τους Cocteau Twins ή τους Ultra Vivid Scene.
Μήπως με το να μη δίνεις την πρέπουσα σημασία σου ξέφυγε κάτι σπουδαίο;
Απ' όσα ονόματα ξέρω, όχι, σίγουρα υπάρχουν κάποια ονόματα καλά, τα οποία όμως δεν είχαμε την ευκαιρία να υπογράψουμε.
Κάποια καινούργια ονόματά σας προέρχονται από τη χορευτική σκηνή. Αυτό αντανακλά και το δικό σου γούστο;
Όχι, καθόλου. Πέντε χρόνια πριν ξεκινήσω την εταιρία, άκουγα πάρα πολύ reggae μουσική, δεν αισθάνθηκα όμως την ανάγκη να κυκλοφορήσω τέτοια μουσική κι αυτό γιατί από τους καθαρόαιμους reggae καλλιτέχνες, κανένας δεν πίστευα ότι είχε τις δυνατότητες για κάτι εξαιρετικό. Το ίδιο πιστεύω για τη χορευτική μουσική: δε θεωρώ πως είμαι υποχρεωμένος να έχω αυτό το είδος στον κατάλογό μου. Αν εκτεθώ σε οτιδήποτε με συναρπάζει, το ακολουθώ, δε θα τα κατάφερνα αντίθετα καθόλου καλά αν κυνηγούσα τις τάσεις.
Μήπως τελικά οι επιλογές του A&R ήταν μία κίνηση ώστε η 4AD να αποκτήσει ένα μικρό έστω κομμάτι της χορευτικής πίτας;
Ίσως αυτό αποδειχθεί μέρος του αποτελέσματος κι όχι του σκοπού μας. Είμαι ένας μεσόκοπος που ζει στην Καλιφόρνια και το να πιάνω τον παλμό της Βρετανίας είναι μάλλον απίθανο. Έτσι ο Lewis [ Jamieson, o A&R που λέγαμε] έχει την ελευθερία να προτείνει τα πάντα και αυτά που ήθελε περισσότερο είναι μεν χορευτικά, αλλά με μια ευρεία έννοια. Οι Gus Gus δεν περιορίζονται στο χορευτικό τομέα, οι Thievery Corporation μ' αρέσουν γιατί έχουν στοιχεία reggae και οι Cuba, αν και δεν έχω ακούσει καλά τη δουλειά τους, φαίνονται ενδιαφέροντες. Δε θα ήθελα η 4AD να αποτελεί μια αντανάκλαση του τι κάνουν οι άλλοι.
Είσαι ευχαριστημένος με την ποσότητα των δίσκων που βγάζει η 4AD;
Νομίζω ότι βγάζουμε πολλούς, όχι απαραίτητα από πολλούς καλλιτέχνες, μα δε μ' αρέσει η παραδοσιακή προσέγγιση του πόσα singles μπορούν να βγουν από ένα album. Οι καλύτερες χρονιές μας ήταν αυτές που δε βγάλαμε καθόλου singles απ' τα albums, αλλά τα πράγματα άλλαξαν, οι καλλιτέχνες έγιναν περισσότερο φιλόδοξοι ή οι managers τους ή ανακατεύτηκαν και οι δικηγόροι τους και η ανάγκη να προσαρμοστείς στις προσταγές της μουσικής βιομηχανίας έγινε επιτακτική ειδικά στα '90ς. Καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει αυτό και θα το ενέκρινα ως ένα σημείο, αλλά θέλω να βλέπω ένα δίσκο της 4AD και να καταλαβαίνω το γιατί είναι εκεί, ως ένα κομμάτι μουσικής κι όχι ως ένα όπλο του marketing. Δεν έχω τη δύναμη να κολυμπήσω ενάντια στο ρεύμα όπως κάποτε και υπάρχει ένας βαθμός συμβιβασμού συγκριτικά με το όραμα που είχα παλιότερα για την πλήρη και επαγγελματική εκπροσώπηση των καλλιτεχνών μας.
Δεν είναι λοιπόν οικονομικό το θέμα που δε βγάζετε περισσότερους δίσκους.
Όχι, δε νομίζω πως είναι εκεί το πρόβλημα, μια ιδανική κατάσταση για μένα θα ήταν να βγάζαμε οκτώ με δέκα καλούς δίσκους, και πραγματικά πιστεύω ότι τα περισσότερα από τα albums μας είναι πολύ καλά.
Θα έλεγες ότι όλα αυτά τα χρόνια βγάλατε και κάποιους όχι και τόσο καλούς δίσκους, έτσι όπως τα βλέπεις έπειτα από τόσο καιρό;
Ναι.
Μπορείς να ονομάσεις κάποιους; [γέλια] Ο δίσκος των Paladins ας πούμε;
Όχι, όχι, όχι! Οι Paladins είναι κάποιοι που πρέπει να βρίσκεσαι στο κεφάλι μου και στο μυαλό μου για να τους καταλάβεις, είναι κάτι για το οποίο είμαι ειλικρινά περήφανος. Ως μπάντα υπάρχουν εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, και τους βλέπω όποτε παίζουν στο Los Angeles για διασκέδαση, γιατί είναι πάντοτε όμορφο να τους παρακολουθείς ζωντανά, επειδή δε βλέπεις ένα συγκρότημα που κάνει περιοδεία για να προωθήσει το τελευταίο του δίσκο, αλλά είναι σαν τον B.B.King, είναι μέρος της ιστορίας, παίζουν μουσική επειδή αυτό πρέπει να κάνουν, είτε σου αρέσει είτε όχι. Πάντοτε απολάμβανα το πολύ καλό παίξιμο κιθάρας και ο Dave Gonzalez είναι για μένα ο πλέον παραγνωρισμένος κιθαρίστας στον πλανήτη. Ζουν και αναπνέουν μια μουσική εποχή, είναι αληθινοί και οι καλύτεροι άνθρωποι της γης, και απορώ πώς δεν είναι το ίδιο γνωστοί όσο ο Stevie Ray Vaughan ή ο George Thorogood. Με έκαναν να χαμογελάσω, τους γνώρισα και θέλησα να τους βοηθήσω, γι' αυτό και έβγαλα αυτό το live lp που είναι μία απίστευτη εμπειρία. Το ξέρω πως δεν ταιριάζουν στον κατάλογο, αλλά είναι τόσο αυθεντικοί, ώστε σου προκαλούν το σεβασμό.
Πούλησε ο δίσκος τους;
Πολύ λίγο! Τίποτε δεν άλλαξε, πίστευα πως οι οπαδοί τους θα το πάρουν, ή πως ίσως κάποιοι γηραιότεροι σε κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρία θα τους άκουγαν και θα τους υπέγραφαν συμβόλαιο, τίποτε τέτοιο όμως δε συνέβη. Συνεχίζουν λοιπόν να προσθέτουν μίλια στο φορτηγό τους και να γυρίζουν την Αμερική όπως πάντοτε έκαναν και θα κάνουν.
Υπέθεσα πως το cd αυτό το έβγαλες σκοπεύοντας σε κάποιο ήδη υπάρχον και, μεγάλο εννοείται, κοινό τους.
Μακάρι να ήταν έτσι! Πολλοί αμφισβήτησαν τα κίνητρά μου, αλλά όσοι ήρθαν στο club και τους είδαν με κατάλαβαν. Το να μου πεις ότι δεν σου αρέσουν οι Paladins είναι σα να μου λες πως δεν σ' αρέσουν οι πατάτες! [γέλια] (σημ. την εποχή της συνέντευξης δεν είχα ακούσει το περί ου ο λόγος άλμπουμ Million Mile Club, αργότερα το έκανα και μπόρεσα να καταλάβω τι εννοούσε ο Ivo. Καθαρόαιμο ροκ εν ρολ από ένα σχήμα που σαφώς και ξέρει να ροκάρει όσο λίγοι, αλλά καταλαβαίνεις ότι καλύτερα θα είναι να τους βλέπεις να παίζουν live παρά να τους ακούς από ένα cd με ΑΥΤΗ την ετικέτα στο οπισθόφυλλο. Περιττό να πω ότι ανάμεσα στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της εταιρίας, ο δίσκος είναι το αστείο στον κατάλογό της κι όσοι το έχουν, είναι για λόγους συλλεκτικούς και μόνο, παρότι επαναλαμβάνω δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός...)
Μιλώντας πριν για την ταυτότητα της 4AD,πιστεύεις ότι είναι κάτι που έχετε πια χάσει ή κάτι το οποίο δε σκέφτεσαι και δεν υπολογίζεις καθόλου;
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, γιατί ποτέ δεν προσπάθησα συνειδητά να δημιουργήσω την ταυτότητα που είχε η εταιρία. Με τον Vaughan Oliver στα πρώτα μας χρόνια δημιουργήσαμε άθελά μας κάτι και πραγματοποιήσαμε το όνειρο του αν κάποιος βλέπει ένα δίσκο με το σήμα της 4AD, να το αναγνωρίζει σαν το σήμα μιας δουλειάς που, αν μη τι άλλο, έχει ενδιαφέρον, έχει ψυχή και πάθος. Αυτό έχει ξεφτίσει λιγάκι τελευταία, γύρω στην εποχή που μετακόμισα στην Αμερική, ίσως μετά το Pump Up The Volume, ένα δίσκο που άλλαξε πολλά για μένα προσωπικά αλλά και την επιχειρηματική πλευρά της μουσικής. Αν με ρωτάς για τις ελπίδες μου για ένα δίσκο και το λόγο που θέλω να δουλέψω μ' έναν καλλιτέχνη είναι πάντα το να δημιουργήσω μουσική που θα ήθελα να αγοράσω και, ελπίζω, θα αντέχει τη δοκιμασία του χρόνου. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο, δε θεωρώ πως έχουμε βγάλει πολλούς δίσκους που πράγματι, όντως αντέχουν αυτή τη δοκιμασία. Τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Πρόσφατα συνέλεξες παλιά κομμάτια της 4AD για τις ανάγκες ενός soundtrack ["Joyride"]. Πιστεύεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα δυνατό κατάλογο που περιμένει να πουληθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες;
Όχι, το mainstream της Αμερικής δε σκαμπάζει περισσότερα απ' το mainstream οποιασδήποτε άλλης χώρας. Μακάρι να τον ανακαλύψουν περισσότεροι, είναι πολύ αξιόλογος, μα πάντα θα είμαστε μια περιθωριακή εταιρία. Δεν έχουμε ακόμη τον τρόπο να προβληθούμε, δε γνωρίζουμε πώς να σηκωθούμε και να φωνάξουμε, ίσως είναι μια απ' τις αποτυχίες μας.
Δε θα μου έκανε εντύπωση αν μου έλεγες πως η Αμερική οφείλει να ανακαλύψει ξανά τους Pixies και τους Throwing Muses...
Συμφωνώ πως η Αμερική δε γνωρίζει ουσιαστικά αυτούς τους δύο, με τη συλλογή των Pixies έλπιζα οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν τη σπουδαιότητά τους και την επιρροή τους, αλλά αποτύχαμε. Η Elektra που τους εκπροσωπεί στην Αμερική ούτε που σκέφτηκε να ξοδέψει χρήματα για να το επιτύχει. Για τους Throwing Muses, μου αρκεί που η Kristin Hersh απέκτησε τη θέση της ως μια Mark E. Smith ή Nick Cave, που οι άνθρωποι σέβονται και που δεν παίζει το παιχνίδι που ούτως ή άλλως σιχαίνεται. Είναι σαν ένας παλιομοδίτικος blues ή folk μουσικός, κάνει αυτό που κάνει, περιοδεύει πολύ, κάνει μωρά και ζει μακριά απ' το να πρέπει να κάνει ένα video που αν παιχτεί στο MTV θα τη βοηθήσει να πουλήσει εκατομμύρια δίσκους. Έχει δημιουργήσει το δικό της ξεχωριστό ύφος.
Μιλήσαμε για τόσα πολλά πράγματα ακόμη που ο χώρος δε μας επιτρέπει να παραθέσουμε: για το πώς λειτουργεί η δισκογραφία στην Αμερική και το πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει μια μικρή ανεξάρτητη ετικέτα εκεί [εξ ου και το κλείσιμο της Simple Machines], για την έρημο Mojave και όλους όσους εμπνέονται απ' αυτή [Scenic, Harold Budd], για τη διάλυση των Lush και το πώς οι σχέσεις τους με τους Red House Painters πήραν το στραβό δρόμο, για την ιδιοφυία που είναι ο Warren Defever και τους Tarnation που δεν ανήκουν πια στη 4AD ["μιλώντας πριν για απίστευτες φωνές, δε συναντάς φωνές σαν της Paula Fraser πολύ συχνά"], για το γιατί η Tanya Donelly δεν είναι ένα pop αστέρι παγκοσμίως ["δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, ο δίσκος της ήταν πολύ καλός, κάτι που δεν ήταν το δεύτερο lp των Belly"], για την Guernica και την ανάμιξή του με την Too Pure. Ίσως στο μέλλον επανέλθουμε ευκαιρίας δοθείσης. Όχι όμως πριν κλείσουμε με τα τρία albums της 4AD που είναι πιο κοντά στην καρδιά του [εξαιρούνται οι This Mortal Coil].
O δίσκος των Mojave 3, ο Neil Halstead είναι ένας εκπληκτικός συνθέτης κι αυτό μπορείς να το καταλάβεις απ' το πώς εξελίχθηκαν οι Slowdive. Τα δύο "Le Mystere Des Voix Bulgares", σκέτη ομορφιά, πέρα από γλώσσες. Το πρώτο solo album της Kristin Hersh ["Hips And Makers"]. Αυτά είναι, τρία μου ζήτησες... Α ναι, να μην ξεχάσω τους δίσκους της Heidi Berry..."
Και γιατί αφού σου αρέσει τόσο, γιατί δεν ανήκει πια στην εταιρία η Heidi; Αυτή είναι μια ερώτηση που ξέχασα να του κάνω μαζί με δεκάδες άλλες. Την άλλη φορά, στο επόμενο album των Hope Blister ίσως...
