Dope on plastic 11

Όταν ξεκινάς τη δισκογραφική σου ζωή με ένα αριστούργημα, το επόμενο βήμα δε μπορεί παρά να είναι αν όχι υποδεέστερο, τουλάχιστον με μικρότερα τα σημάδια της έκπληξης. Οι Σκωτσέζοι Boards of Canada, μετά το συγκλονιστικό και ήδη κλασικό 'Music has the right to children' του 1998, χωρίς να αγνοούμε βέβαια το 4-track διαμάντι 'In a beautiful place out in the country' του 2000, επιστρέφουν με το νέο τους πόνημα ονόματι 'Geogaddi' (που κυκλοφορεί σε εξαίσια τριπλή βινυλιακή συσκευασία, limited gatefold cd και απλό cd) και πάλι από τη Warp.

Το 'Geogaddi' είναι το σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους της μουσικής η αναμενόμενη συνέχεια του 'Music has the right...'. To δίδυμο εκ Σκωτίας, έχοντας στο τσεπάκι τον απόλυτα προσωπικό του ήχο- πόσοι το καταφέρνουν τόσο νωρίς αυτό; - δίνει αν όχι τη συνέχεια, την επιβεβαίωση της προσωπικότητάς του: ζεστοί αναλογικοί ήχοι, διεστραμένες μελωδίες που ακροβατούν μεταξύ αθώου και εφιαλτικού, αφαιρετικά breaks, χαρμολυπικές συνθογραμμές, ambient ταξιδέματα και άκρως μινιμαλιστικές intelligent dance φόρμες, ιδιόμορφο και ιδιαίτερο πάντρεμα μιας trip hop ρυθμολογίας και μιας ευφυώς μετρημένης πειραματικής διάθεσης.

Το 'Geogaddi' είναι όμως και μια δουλειά που αν σε πρώτη ακρόαση δείχνει να προσομοιάζει στον προκάτοχό του, κρύβει τον επικίνδυνο ιό της υφέρπουσας εξάρτησης και της υπόγειας μαγείας. Μπορεί η μελωδικότητα των Σκωτσέζων να έχει σαφώς υποχωρήσει, τα επαναληπτικά τους μοτίβα όμως και το πλούσιο βάθος της ηχογράφησης ξεκαθαρίζουν οτι αυτή τη φορά σκοπεύουν να χτυπήσουν διαφορετικά.

Αργή η αποκάλυψη, δυνατή η έλξη σε μια δουλειά από αυτές που χωρίς περιττολογίες εγκαθιστούν την ηλεκτρονική μουσική ως γνήσια μουσική έκφραση στα αυτιά των συντηρητικών βασιλιάδων της ωτασπίδας. (8)

Η Αθηναϊκή Pop Art Records δε χρειάζεται πλέον συστάσεις. Συνεπής παρουσία, καλές (και καλόγουστες) κυκλοφορίες είναι τα όπλα μιας 'μικρής' εταιρείας που παλεύει με την ποιότητά της να καθιερωθεί στον πολύπαθο Γολγοθά του δράματος που ονομάζεται 'ανεξάρτητη ελληνική δισκογραφική εταιρεία'. Κάτι μου λέει όμως πως με κυκλοφορίες όπως το 10ιντσο 'Homemade e.p.' των δύο Hometaping, δε θα αργήσει να το καταφέρει και να αποκτήσει μάλιστα και cult ταυτότητα.

Τα πέντε τραγούδια που περιέχονται στο 'Homemade e.p.' αποτελούν εξαιρετικά -αν και μεταγενέστερα δείγματα- αυτού που ονομάζουμε 80's synth pop. Απλή και στακάτη ρυθμολογία, ρομαντικές ατμόσφαιρες και μίνιμαλ περιεκτικότητα, είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά αυτή, που όσο και αν μου εικονογράφησε την τομή μεταξύ Soft Cell και Eyeless in Gaza, δε βούρκωνε στη θλίψη του 1982, αλλά θύμιζε και κάτι από το σήμερα, δείχνοντας οτι ο Νίκος Αίμα που επιμελήθηκε τη μουσική ξέρει τουλάχιστον να ισοροπεί ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Ιδιαίτερης μνείας και τα φωνητικά του Άρη Σιάφα που ομολογώ οτι με εξέπληξαν με το κομψό πάθος τους και τη μετριοπαθή αλα 80's εκφορά τους.

Πολύ καλή δουλειά που μας βάζει στην πρίζα τόσο για τη συνέχεια των Hometaping όσο και για τις επόμενες κυκλοφορίες της Pop Art. (8)

Ελπιδοφόρων δισκογραφικών της ημεδαπής και η συνέχεια, αυτή τη φορά όμως στάση στη Θεσσαλονίκη και την Poeta Negra. Φαίνεται πως και εδώ το πράγμα αρχίζει και σοβαρεύει και αφορμή δεν είναι μόνο η νέα κυκλοφορία των 2 by Bukowski, το e.p. 'Tech Thrash' που ακολουθεί το πολύ καλό 'What a long, strange journey this has been' LP αλλά και το ενημερωτικό press release της εταιρείας που ανακοινώνει τις επόμενες κυκλοφορίες της, όπως τη νέα δουλειά του Neuro D (γνωστότερου και ως DJ Savage) σε electro techno μονοπάτια, του σχήματος Decade (από το γνωστό DJ PiCi) με πιο ατμοσφαιρικές ηλεκτρονικές φόρμες και των επανεμφανισθέντων Carpe Diem, πάλι στο χώρο της electronica και του ambient.

Για αυτά βέβαια είμαστε ακόμα σε αναμονή και έτσι θα ασχοληθούμε με κάτι πιο απτό, το 'Tech Thrash' e.p.
Με τρία κομμάτια που στέκονται σε πολύ ψηλό επίπεδο για τα δεδομένα του Ευρωπαίκου post rock, οι 2 by Bukowski, πολύ φορμαρισμένοι και κοντά στην τελειοποίηση του προσωπικού τους ύφους, ανεβάζουν ταχύτητες, αφήνοντας λίγο κατά μέρος τα ambient ηχοτοπία του παρθενικού τους LP, ανοίγουν την κυκλοφορία αυτή με ένα κομμάτι που φωτογραφεί το πως θα έπαιζαν οι Tool αν είχαν επηρεαστεί και από ηλεκτρονική μουσική.

Γκαζωμένες κιθάρες με συναίσθημα, που πολύ γλυκά και φυσικά προετοιμάζουν τα δυο επόμενα κομμάτια του cd, δυο εξαιρετικά post κομψοτεχνήματα, με αυξομειούμενες εντάσεις, τόσο σε δύναμη όσο και συναίσθημα, πλήρη σε εξέλιξη και νοηματικό βάθος, κάτι αρκετά δύσκολο στα χωράφια του instrumental rock, ειδικά όταν αυτό φλερτάρει εμφανώς με τα ηλεκτρονικά και τις ατμόσφαιρες.

Μια πολύ καλή δουλειά, που έλαβε πολλές θετικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος στην Αγγλία και που αποτελεί σαφές προοίμιο για την ελπιδοφόρα μελλοντική πορεία του. (8)

Επιστροφή στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο προσωπικό label του Howie B, την Pussyfoot Records. To όνομα της μπάντας (ή για να είμαστε πιο ακριβείς του Luke Gordon, που είναι η μπάντα), Spacer, με αξιολογώτατο δισκογραφικό παρελθόν (δύο πολύ καλά album, το 'Atlas Earth' και το 'Sensory man') αλλά και με ένα εξίσου αξιόλογο παρόν και συγκεκριμένα τη δουλειά τους με τον τίτλο 'The Beamer'. To γενικό ύφος του δίσκου θα μπορούσε άνετα να αναπληρώσει τους αγαπημένους Red Snapper (στο δεύτερο album των οποίων ο Gordon συμμετείχε στην παραγωγή), που τελευταία δε μας ικανοποίησαν και πολύ, μια που πίσω από τα κλασικά όργανα κρύβονται άνθρωποι-μηχανές, όπως ο παιδικός φίλος του Gordon, Max Moore και ο Ian Simmonds ή Juryman, απ'αυτούς που παίζοντας ξεκουρδίζουν κοντραμπάσα, μπουκώνουν τα πνευστά και σιγοκαταστρέφουν τα τύμπανα. Συγκινητικά freestyle σχεδιάσματα, σινεματικές jazzy εκρήξεις, κατασκοπευτικά μοτίβα που άνετα θα έμπαιναν σε σκηνές έντονης δράσης του 007, κρυστάλινες στρινγκομυθίες, δυναμικές αναφορές στο παλιό καλό trip hop (ένα φλυτζάνι τσάι παρακαλώ!) και άπειρο πάθος, ναι, ναι αυτό το ξεχασμένο συναίσθημα που προκαλεί αγωνία, προσμονή, ένταση, ενθουσιασμό.

Αν δεν τους έχετε ανακαλύψει ως τώρα, οι Spacer μπορούν να αποτελέσουν το χρυσωρυχείο για μικρά παραμελημένα διαμαντάκια. (8)

Κλείνοντας τη στήλη αυτή, μια αναφορά σε μια σπουδαία επανέκδοση από τη Get Back Records. To χαμένο και λησμονημένο αριστούργημα των Alternative TV 'Vibing up the senile man' του 1979. Μπορεί το πρωτόλειο LP τους 'The image has cracked' να είναι η γνωστότερη κατάθεσή τους στο φουρτουνιασμένο ωκεανό του post punk, και όχι άδικα, όμως το 'Vibing up...' είναι ο δίσκος-επανάσταση των Alternative TV, ένας οριακός punk δίσκος, που όμως... δεν είναι punk!

Πείτε το avant garde, avant jazz, experimental jazz rock, με το punk κλίμα της εποχής όμως δεν έχει καμία σχέση.
Ο Mark Perry, ηγέτης της μπάντας, συνοδευόμενος από το έτερό του ήμισυ Dennis Burns, έμειναν πιστοί στο όνειρό τους να δολοφονήσουν το rock, αυτό τουλάχιστον πίστευαν πως ήταν το σχέδιο δράσης της έκρηξης του punk. Τελικά, όπως λέει και ο ίδιος, το punk όχι μόνο δε σκότωσε το rock, αλλά το ανατροφοδότησε και έγινε η νέα μορφή του.

Στο 'Vibing up...' αποτυπώνεται η προσπάθεια κάποιων μουσικών οραματιστών να αλλάξουν τη δομή της λαϊκής (pop) μουσικής. Ακόμα και ο manager τους, όταν άκουσε το demo της ολοκληρωμένης πλέον δουλειάς, πίστεψε οτι του έκαναν πλάκα!

Αυτή όμως ήταν η πραγματικότητα. Οι Alternative TV, υπέταξαν εαυτούς στις αντι-νόρμες της ελεύθερης φόρμας. Από εκεί και μετά η ιστορία είναι γνωστή, όσο και αν παραμένει απολυτα άγνωστη στο μεγάλο κοινό. Ο δίσκος καταχωνιάστηκε, το πολύ πολύ να απέκτησε και ένα cult περιεχόμενο, ή να κάθησε σε λίγα πλατώ.

Η μοίρα των απογόνων του Captain Beefheart σάρωσε και τους ATV. Και μάλλον τώρα, που ο πειραματισμός, η free form σύνθεση, το jazz rock και όλα τα σχετικά υβρίδια έχουν αγγίξει τα αυτιά σαφώς περισσότερου κόσμου, είναι η ώρα για την ενασχόληση με μια δουλειά που ο νόμος της μουσικής της φέρθηκε με τον ίδιο τρόπο που πάντα έπραττε σε κάθε τι ριζοσπαστικό: την αγνόησε επιδεικτικά και μετά από πολύ καιρό είπε να την ανασύρει από τη λήθη.