Dope on plastic 7
Jazz, Latin, Lounge... listening - Ο πόλεμος των (free) στυλ!
Στα κεντρικά δισκοπωλεία - μπουτίκ (εναντίον τους δεν έχω τίποτα και στα σαλόνια τους περνάω όμορφα) έχουν τοποθετηθεί σε ειδικά και προβεβλημένα stand (προθήκες;) μην τύχει και τις χάσουμε από τα μάτια μας. Σε κάθε μία αντιστοιχούν πέντε τουλάχιστον παρουσιάσεις σε περιοδικά με εξώφυλλο τη Μαίρη του B.B. (Big Boobs?) και προχθές μία από αυτές έτυχε να την ακούσω στο waiting room της οδοντιάτρου μου. Η ζωή μου είναι ένα αστείρευτο κρύσταλλο με Ursus και πάγο... και δεν έχω την πολυτέλεια να το ραγίζω στη δίνη του ανεξερεύνητου underground. Η νέα jazz επιστρέφει και η παλαιά μας επισκέπτεται για πρώτη φορά, τα freestyle bar-restaurant μας καλούν να ανανεώσουμε επί το πιο εκλεπτυσμένο την γκαρνταρόμπα μας και οι γκόμενες μας δεν φοράνε πλέον άκομψα παπούτσια. Αποχαιρετήστε μια για πάντα τις συλλογές με τις «Μεγαλύτερες Ροκ Επιτυχίες Του Αιώνα»... που έρχεται! Έναν διπλό εσπρέσο παρακαλώ και την... Espresso φυσικά προς ενημέρωση!
Από την γαλλική Wagram Records φτάνει στα χέρια μας (μέσω της ημεδαπής Ankh ασφαλώς) το δεύτερο μέρος της σειράς Latina Cafe και το γεγονός ότι καμιά έκπληξη δεν απομένει μετά την ανάγνωση του τίτλου δεν είναι δα και τόσο απογοητευτικό. Σε συνεργασία με το Radio Latina (στους 99 των FM, της Πόλης Του Φωτός) αναζητούμε τις latin προεκτάσεις της ζωής μας, μακριά -ευτυχώς- από τους λεχρίτες τύπου Manu Chao. Από το πρώτο cd με υπερηφάνεια δηλώνω ότι αναγνωρίζω μονάχα τον Willy Deville λόγω προτέρου ανέντιμου βίου, ο οποίος και μετατρέπει το 'Hey Joe' σε φθηνό επεισόδιο Αργεντίνικης Σαπουνόπερας. Παραπέρα κάτι τύποι με ονόματα του στυλ 'O Carlos De Nicaragua και η φαμίλια του', Elvis Crespo, Plena Libre κ.α. αφήνουν κενό χώρο για δεκαπέντε στο σύνολο σύγχρονα latin classics, που as ever ακούγονται ερωτιάρικα και παιχνιδιάρικα στα ροκοθρεμμένα αυτάκια μας. Στο διπλανό cd αράζουν αυτοί που ευθύνονται για όλα αυτά: Jazzanova, Up Bustle & Out, Jose Padilla, Soul Quality Quartet, St Germain k.a. μέσα από σωστές επιλογές κομματιών και καλά μελετημένες ρυθμικές αυξομοιώσεις φτιάχνουν ατμόσφαιρα για όλο το απόγευμα της Κυριακής. Λικνιστά bossa μπιτάκια και εύηχες λεξούλες λατινογενούς προελεύσεως για να διατηρήσετε το στυλ σας και το φετινό χειμώνα. Δύσκολα θα βγάλετε το cd από το μηχάνημα... μέγα ατού η συνύπαρξη των παλιών με τους νέους. (8/10)
Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθούμε την Dance Floor Jazz επετηρίδα του Mojo Club και το νούμερο 10 με υπότιτλο Love Power, μας βρίσκει στην ευχάριστη θέση να την εξυμνήσουμε και να της διορίσουμε την μονιμότητα. Από το κακοτυπωμένο και κακαίσθητο (λεξική αδεία...) πρώτο νούμερο, έως αυτό το χλιδάτο, μουράτο και στυλάτο (λεξική αηδία) διπλό cd οι τύποι του Mojo δείχνουν να αντιλαμβάνονται θετικά την έννοια του εκσυγχρονισμού. Μουσικά πάντως μας γυρνάνε και πάλι μερικές δεκαετίες πίσω. Όλα ξεκινάνε και ονοματίζονται από το επουράνιο 'Love power' της Θεάς Dusty Springfield και μέχρι να ακούσετε και τα 37 μαύρα και «μαύρα» διαμάντια που περιέχονται, σίγουρα θα το έχετε διασκεδάσει αρκετά. Επίκεντρο και πάλι η jazz πολυτελείας, σε άμεση συνουσία με το funk, τη soul και το R&B και όπως πάντα μερικά κομμάτια που θα σας κάνουν να αλλάξετε άποψη για τη μουσική που δεν ακούγατε όλα αυτά τα χρόνια. Όπως το οργασμικό 'Fiesta' του Gato Barbieri', το ατμοσφαιρικό τέρας των Dave Mackay και Vicky Hamilton, που αποκαλείται 'Blues For Hari' και πολλά άλλα καρνιβαλικά blues, που συνήθιζαν κάποτε να τα συνοδεύουν με αλκοόλ και πολύ κάπνα. Το 'I don't know what to do with myself' του Tim Maya δεν είναι αυτό που φαντάζεστε, θα ήταν έγκλημα όμως να μην το έχετε ακούσει. Εξωφρενικά άψογες παραγωγές σχεδόν παντού και εσείς τρέχετε να ανακαλύψετε πως στο διάολο ακούγεται η κορνέτα από την γυάλινη βιτρίνα του σκρίνιου και όχι από το tweeter σας. Άψογο! (9/10)
Φτάνουμε και στο πολυδιαφημισμένο 'Sampled', το οποίο ανόητα έχει εκληφθεί από πολλούς ως μια προσπάθεια για να καταδειχθεί η έλλειψη ιδεών στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Πόσο αδαής και τυφλωμένος πρέπει να είσαι για να αγνοείς ότι η μεγαλύτερη ιδέα στη μουσική ιστορία του αιώνα που έφυγε ήταν το να κλέβουμε και να ξεπατικώνουμε ξεδιάντροπα τους άλλους, ήδη από τον καιρό που το rock 'n' roll ποδοπάτησε τους προγόνους του για να επιβιώσει. Αυτά είναι του δημοτικού ρε γαμώτο... Η συλλογή πάντως είναι υπέρ-χορταστική και σαράντα φορές θα αναφωνήσετε «βρε, τους άτιμους. Ώστε από εδώ το πήρανε... κι εγώ τους είχα σε εκτίμηση»! Εκτός από τα προφανή (The Beat Goes On, Chase The Devil- Outta Space, Trouble So Hard κ.λ.π.) -που πάντως τα έχουμε πλέον συμμαζεμένα-, αξίζει να μελετήσετε πως από το 'Stratus'του Billy Cobham γεννήθηκε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια των 90ς ('Unfinished Sympathy'), πως «κατανόησαν» οι Public Enemy το ευφυές και επαναστατικό μέτρημα στο 'Funky Drummer' του James Brown και έγραψαν τον κολοσσό 'Fight The Power'... και άλλα τέτοια μουσικοφιλικά. Σούπερ στιγμή το high-fun του 'Superfreak' (Ricky James), που προ δεκαετίας και βάλε ενέπνευσε τον MC Hammer στο αλησμόνητο άσμα καταπολέμησης του χαμουρέματος, υπό τον τίτλο 'U can't Touch this'. Προειδοποιώ : αν ήταν να βάλω χαμηλές βαθμολογίες δε θα ασχολούμουν καν. Πάρε και συ το εννιάρι σου λοιπόν.(9/10)
«Καφές ήν και εις καφέ απελεύσαι»... τελειώνουμε λοιπόν όπως αρχίσαμε. «I wore black in St Germain Cafe» μας τραγουδούσε αισθαντικά πριν από χρόνια ο μέγας απατεώνας Malcom Mc Laren στο Paris LP και οι εκκλήσεις του εισακούσθηκαν. Εμείς για χρόνια λατρεύαμε το St Ettienne... τώρα μας άλλαξαν τον Άγιο. Επιγραμματικά: το blue beat εισβάλλει στους υπολογιστές και κατά την έξοδο του συνεχίζει να έχει ψυχή. Το πιστοποιούν οι St Germain (ποιος μίλησε για Μάρτη και Σαρακοστή;), Jazzanova (δίκιο είχε!), De Phuzz, Duran Y Garcia, αλλά και ο ανανήψας βετεράνος Terry Callier μαζί με τους Grand Tourism. Το 'St Germain Cafe' πανηγυρικά αποδεικνύει ότι το παραμύθι της νέας jazz απέχει μίλια από το ρόλο της συνοδευτικής καρικατούρας, όπως δηλαδή παρουσιάζεται από τους «απέναντι». Οι δεκαπέντε συμμετέχοντες ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται και παίζουν με τον εγκέφαλο μας με την μαεστρία των ιερών τους δασκάλων. Αν αυτό είναι το mainstream του σήμερα... υποκλίνομαι μπροστά του! (8/10). ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ!
Θα ήθελα να έχω ατσαλάκωτο κουστούμι και το τρένο να με πηγαίνει στη Ρώμη... έτσι γενικά για δουλειές. Θα ήθελα να ξυπνούσα ευδιάθετος το πρωί και να ξυπνήσεις κι εσύ έστω και μια φορά για να με αποχαιρετήσεις καθώς θα λάμπω όταν φεύγω. Περιέργως το Fiat μου δεν τρίζει στις υπόγειες διαδρομές του μπάσου που προωθεί εδώ και χρόνια ο Amon Tobin. Να ένας καλός λόγος για να κοστίζει το stereo του αυτοκινήτου σου ίσα με το 1/5 της αξίας του ίδιου του οχήματος ίσως και παραπάνω. Η πολυοργανικότητα επιστρέφει και έχει και πάλι πολλές απαιτήσεις. Καλημέρα σε όλους!
