Family Crest, Dark Dark Dark, Dolorean, School, Reverend Peyton΄s Big Damn Band

The Family Crest - The Village (Self-Released)

Ορχηστρική indie μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο, αποτελούμενη από έξι μέλη και 200 συνεργάτες. Εκ πρώτης όψεως, ο ήχος τους μοιάζει στομφώδης και παραφορτωμένος. Οι επιρροές τους είναι πολλές: jazz και κλασική μουσική, ο ήχος του Burt Bacharach και οπερετικά φωνητικά. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην προσπάθεια να χτίσουν έναν indie wall-of-sound ήχο, τον οποίο ενίοτε καταστρέφουν μ' ένα χορωδιακό βγαλμένο από τους δίσκους του Κόκκινου Στρατού. Αλλού τα πνευστά παραπέμπουν στους Calexico και στο folk-rock των '60s. Ο αρχηγός τους, Liam McCormick, αναφέρει στις επιρροές του τον Debussy και τον Shostakovich (να η μπάντα του Κόκκινου Στρατού που προανέφερα), αλλά και τη Fiest, την Anna Ternhaim, τον Rufus W και τον Elliott Smith. (7)

Dolorean - The Unfazed (Partisan)

Από το Πόρτλαντ του Όρεγκον, τη Μέκκα του indie (αφού εκεί βρίσκουμε τον Stephen Malkmus, τους Shins, Decemberists και M.Ward, για να μην αναφέρω τον μακαρίτη Elliott Smith), οι Dolorean έχουν μια εσωτερικότητα που τους διακρίνει από τα ανάλογα γκρουπ που μπαίνουν κάτω από την τεράστια ομπρέλα του indie. Το "Unfazed" διαθέτει δομή concept άλμπουμ με θέμα - τι άλλο; - το χωρισμό. Ο ιδρυτής τους Al James έχει ιδιαίτερη κλίση στις "στρογγυλές" μελωδίες, που βασίζονται στο συνδυασμό πιάνου/βιολιού, πατώντας αρκετά στα χωράφια της alt.country. Ωστόσο, μη σας ξεγελάει η φαινομενική γλύκα του δίσκου: είναι η "γλύκα" της παράδοσης Nick (Drake)/Neil (Young). Μια ματιά στους στίχους του James δείχνει τις επιρροές του: μια πίκρα πηχτή σαν ντελβές εξισορροπεί τις φαινομενικά γλυκερές ενορχηστρώσεις: "Your life's work, is making me hurt / Whether you mean to or not /It's your desire, that we enter these fights / And you always end up on top". (7)

Dark Dark Dark - Who Needs Who (Supply And Demand)

Δεν καμαρώνει μόνο για τους Dylan/Prince/Yanni η Μινεάπολις. Ούτε μόνο για τους Husker Du/Replacements. Οι Dark Dark Dark δεν θα γίνουν ποτέ μεγάλοι όσο οι προηγούμενοι, αλλά δεν πειράζει. Μακάρι να συνεχίσουν να παίζουν σε εκκλησίες και μικρά κλαμπ. Σε τέτοιους χώρους (εικάζω ότι) η εύθραυστη, παιδική φωνή της Nona Marie Invie μπορεί να ξεδιπλώσει τους στίχους που έχει γράψει η ίδια, στίχους βουτηγμένους στη μελαγχολία. Άλλοι είναι αφιερωμένοι στην Patsy Cline, κι άλλοι μιλούν για ένα παρελθόν πιο ευοίωνο: "when you cherished me... when your hands moved over me". Αναμειγνύοντας επιρροές που απλώνονται από την trad jazz της Νέας Ορλεάνης ως τη folk και την indie, η πενταμελής μπάντα δημιουργεί ένα σκοτεινό, εσωστρεφές και χειμωνιάτικο μουσικό τοπίο, φτιαγμένο από μπάντζο και ακορντεόν, πιάνο και περίτεχνα πνευστά. Δεν πρόκειται για άλλον ένα indie δίσκο` το "Who Needs Who" είναι avant-garde pop πρώτης ποιότητας, δουλεμένη με περίσκεψη και δραματικότητα που δεν καταφεύγει ποτέ σε απλοϊκές λύσεις. (7)

The School - Reading Too Much Into Things Like Everything (Elefant)

Είχα συνδυάσει το Κάρντιφ με τα βιβλία του Ντίκενς. Πού να φανταστώ ότι οι επίγονοι των Beach Boys, των girl groups και της northern soul θα ήταν μόνιμοι κάτοικοι της Ουαλίας. Κάτι συμβαίνει, πάντως, και τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα γκρουπ που αναζητούν τις ρίζες τους σ' αυτά τα ανάλαφρα, pop και εφηβικά μουσικά ιδιώματα. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η πρώτη γενιά συνθετών και μουσικών του rock'n'roll μας αφήνει σταδιακά, ίσως στην αναζήτηση ενός ύφους που να εξισορροπεί τα μαύρα σύννεφα που μας σκεπάζουν όλο και πιο πολύ. Οι School είναι τυπικό δείγμα αυτής της τάσης, και το "Reading...", το δεύτερο άλμπουμ τους, ο απόλυτος καλοκαιρινός δίσκος. Η αλήθεια είναι ότι ενίοτε νιώθεις να μπουκώνεις από την υπερβολική γλύκα, αλλά το άλμπουμ είναι γεμάτο σινγκλάκια. Ή όπως διαβάζουμε στο allmusic, μοιάζει με "συλλογή μελλοντικών επιτυχιών". Το "That Boy is Mine" αποπνέει μια garage rock αισθητική, το "Never Thought I'd See the Day" θα μπορούσε να το έχει πει η Ronnie των Ronnettes. Κάνει και για φθινόπωρο, αν ψάχνεις ένα σάουντρακ που να καταπολεμά την εποχική μελαγχολία. (7)

The Reverend Peyton's Big Damn Band - Between Ditches (Side One Dummy)

Η Μεγάλη Καταραμένη Μπάντα του Αιδεσιμότατου Payton είναι τριμελής. Ο ίδιος δίνει ρέστα στη slide κιθάρα, η γυναίκα του παίζει washboard, κι ο ξάδελφος Aaron κρουστά κάθε λογής. Υπάρχουν στη μεταμοντέρνα εποχή μας τέτοια σύνολα; Υπάρχουν και διαδίδουν το Λόγο: τα blues του Δέλτα του Μισισιπή καθώς συναντούν την country - κάτι αυτονόητο, κι ας μοιάζει εκ πρώτης όψεως αντιφατικό. Η μπάντα έχει την έδρα της στην Ιντιάνα και παίζει σε μπαρ και φεστιβάλ, κάτι σαν τους δικούς μας μουσικούς των πανηγυριών. Μουσική με ψυχή, για τους ανθρώπους που δεν γίνονται ποτέ ήρωες των blockbuster. Μουσική για το άλας της γης. (7)