Pontiak, Deathcharge, Holograms, Birds Of Passage, Lustmord, Have A Nice Life

Have A Nice Life - The Unnatural World (Enemies List Home, 2014)

Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από τότε που ο Ξαγάς μας τους σύστησε; Δεν τεμπέλιασαν βέβαια οι δύο από το Κονέκτικατ αφού έτρεξαν αρκετά και ενδιαφέροντα projects (Giles Corey, Nahvalr κλπ). Μετά το "Deathconsciousness" του '08 οι προσδοκίες ήταν μεγάλες και σε έναν βαθμό εκπληρώνονται, αλλά το -πάντα δύσκολο- δεύτερο βήμα και σ' αυτή την περίπτωση επιβεβαιώνεται. Το δεύτερο πόνημα ακολουθεί τις αυστηρές ποιοτικές προδιαγραφές του ντουέτου και είναι ένας σκούρος αρκετά συμπαγής μουσικός όγκος. Σε κάποια διαστήματα όμως ίσως παραπάνω από το ενδεδειγμένο τραβηγμένος και αυτό μπορεί να κουράσει και να προκαλέσει σκέψεις διακοπής της διαδικασίας του συνεχούς στην ακρόαση του. Λίγη υπομονή (βλέπε "Crospey") και βγάζεις διαμαντάκια.

Pontiak - Innocence (Thrill Jockey, 2014)

Καινούρια δουλειά από τους Pontiak, νούμερο 10 αν δεν με ξεγελούν οι υπολογισμοί μου. Ότι και να κάνουν οι Κάρνεηδες δεν σε απογοητεύουν και δεν πλήττεις. Είναι αδύνατον να ακούσεις το "Ghosts" και από τα πρώτα δευτερόλεπτα να μην αποφασίσεις ότι είναι ένας δίσκος που θα τον ακούσεις ολόκληρο. Κατά την πορεία όμως θα πέσεις σε βάλτο μέχρι τα γόνατα που κάνει το βήμα δυσβάσταχτα αργό, οπότε αν πηδήξεις τα μεσαία "It's The Greatest", "Noble Heads" και "Wildfires" δεν σταματάς το τρέξιμο σε stoner ρυθμό. Βγάλε και το "Darkness Is Coming" και μένουν 7 δυνατά ροκ κομμάτια. Δηλαδή παίζουν με 63,636363 % επιτυχία. Με τέτοια ποσοστά δικαίως δηλώνουν αθώοι.

Deathcharge - Bad Dream Forever (Unseen Forces. 2013)

Άλλο ένα ep από τους Deathcharge. Από το '97 συνήθισαν σε μικρές αλλά περιεκτικές μερίδες. Μας στέλνουν από το Πόρτλαντ λοιπόν άλλη μια δόση γνήσιου, ελκυστικού στην απλότητά του gothic rock. Ουσιαστικά μιλάμε για 5 πλήρη κομμάτια (τα δύο περίπου λεπτά του αρχικού "A Grey Day" δεν πιάνονται) που σε είκοσι και κάτι λεπτά μεταφέρουν άψογα την αισθητική περασμένων δεκαετιών που ακόμα παραμένει υποφωτισμένη και γοητευτική. Οι κιθάρες σε όλους τους τόνους και η φωνή του Adam Nauseam ως βασικό όπλο παραπέμπει σε "κλασικούς" της gothic σκηνής. Διαμαντάκι και αντιπροσωπευτικό το "To An Early Death" που σε κερδίζει με την πρώτη.

Holograms - Forever (Captured Tracks, 2013)

Δεύτερο βήμα και εδώ, από τους Holograms που το '12 ντεμπούταραν ως οι πρώτοι Δανοί της Captured Tracks. Και αν στο ομώνυμο πρώτο τους τόλμημα κατά το βάδισμα τους βοηθούσαν ακουμπώντας λίγο στις φάλαγγες των άνω άκρων, τώρα η παρέα από την Στοκχόλμη στέκεται πιο σταθερά μόνο στα κάτω άκρα. Σαφέστερη εικόνα και ταυτότητα post punk. Πιο σίγουροι για εαυτούς και μέσα, δεν χάνουν στόχο πλέον ούτε στις αλλαγές και αυτό γίνεται αντιληπτό από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "A Sacred State" αν και δεν γλιτώνουν τις συνηθισμένες κακοτοπιές (βλέπε "Attestupa").

Birds Of Passage - This Kindly Slumber (Denovali, 2014)

Η Alicia Merz επιστρέφει με νέα δουλειά και μας ξανακαλεί για άλλη μια περιπλάνηση. Η φωνή της ως στοργικός σύντροφος ταξιδιού, πλαισιώνει και ντύνει με χρώματα και λάμψεις όποια κίνηση και σε όποια διάσταση αποφασίσεις να κάνεις, πάνω από την επιφάνεια της γης ή σε κάποιο υγρό θύλακα της. Κάποιες φορές οδηγεί κιόλας, αλλά όσο και να προσπαθήσει δεν μπορεί να σε γλιτώσει από το σκοτεινό δάσος των νευρώνων που σε περιβάλει. Ότι κι αν φωτίσει στιγμιαία, δεν είναι φως ημέρας, είναι τεχνητές δέσμες που στέλνονται για ενίσχυση του ονειρικού. Απολαυστικό και αυστηρά προσωπικό δώρο από την maestra του drone folk.

Lustmord - The Word As Power (Blackest Ever Black, 2013)

Μια νέα προσπάθεια του Brian Williams να δαμάσει το κενό. Το σκότος χωρίς χωρικό προσδιορισμό. Με εξαιρετική δύναμη ανύψωσης γίνεται το σημειακό κέντρο περιστροφής απροσδιόριστων φιγούρων- αυρών που οι φωνές των Aina Skinnes Olsen, Jarboe, Maynard James Keenan και Soriah τους δίνουν μορφή και υφή. Επτά κομμάτια, μια ώρα κι ένα τέταρτο που προσφέρονται για συνεχή, χωρίς κενά και ασάφειες, εκ των έσω παρατήρηση της μικρότητας της μονάδας ή της απειρότητας του όλου. Η ισχύς της μελωδίας ή σε κάποια σημεία και μόνο του ήχου βρίσκει αρχέγονα νεύρα ακάλυπτα και προκαλεί αίσθηση ανάτασης και την ψευδαίσθηση ότι μετά την ακρόαση τους βγαίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και μόνο για το τελευταίο αξίζει.