Mogwai, Bob Mould, Robert Pollard, Playground Theory, Daphne & The Fuzz

Mogwai - Atomic (Rock Action)

Αλήθεια, τι μπορεί να σε συγκλονίσει πραγματικά στη ζωή; Ο έρωτας; Ναι, αλλά, κατά κανόνα ωριμότητας, μέχρι μια ηλικία. Η σωστή απάντηση είναι ο θάνατος. Όχι στη θεωρία, αλλά όταν νιώθεις πως βρίσκεται στη γειτονιά σου. Κάπως έτσι νιώθεις από τις πρώτες νότες του "Ether", όταν ξεκινά με μουσική ψυχικής ανάτασης μια γεμάτη εικόνες ήπια διαμαρτυρία για τον όλεθρο που σκορπά η ατομική βόμβα. Μια μάλλον ασυνήθιστη διαμαρτυρία, αφού δεν έχει ούτε μια λέξη. Οι έμπειροι στα σάουντρακ Mogwai παραδίδουν στην κυκλοφορία το ένατο άλμπουμ τους, που περιέχει επεξεργασμένο το υλικό που έγραψαν για το ντοκιμαντέρ του Mark Cousins "Atomic: Living In Dread And Promise". Οι εφιάλτες του Ψυχρού Πολέμου, της Χιροσίμα, του Τσέρνομπιλ και της Φουκουσίμα ντύνονται με γοτθικά μουσικά τοπία δυστοπίας, που έχουν αναφορές σε experimental electronic, post rock, post-metal, Tangerine Dream, Jean Michelle Jarre, Giorgio Moroder (του "Midnight Express") και "Come On Die Young". Με τέτοια μουσική, ακόμα και η όντως αισθητή απουσία του John Cummings δε θα μπορούσε παρά να περάσει στα ψιλά.

Bob Mould - Patch The Sky (Merge)

Μπορεί να μου είναι εντελώς αδύνατο στο άκουσμα του Bob Mould να μη σκεφτώ το "New Day Rising", αλλά αυτό δε σημαίνει πως είμαι επιρρεπής να πέσω στην παγίδα να αποφανθώ αν το νέο του άλμπουμ είναι πιο κοντά στους Husker Du, απ' ό,τι στους Sugar. Ο Robert Arthur Mould στον δωδέκατο στούντιο προσωπικό του δίσκο, μαζί με τον Jason Narducy στο μπάσο και τον Jon Wurster στα τύμπανα, βγάζει κάτι από την καταιγιστική post-punk "οργή" των πρώτων, αλλά και τη μελωδικότητα των δεύτερων. Οι ενισχυτές είναι τσιτωμένοι ("Hands Are Tied", "Voices In My Head"), τα πάντα φωνητικά βραχνά μιλούν για κατά βάση καταθλιπτικά συναισθήματα απώλειας, πόνου και αδιεξόδων, υπάρχει διακριτό φλερτ με το post-metal ("Black Confetti"), καθαρόαιμη ψυχεδέλεια ("Daddy's Favorite"), αλλά και μπαλάντα ("Losing Sleep"). Ο Bob αναδεικνύει το οξύμωρο του να είσαι απολαυστικά "μονόχνωτος" και γεμάτος ζωή, αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις διαρκώς πως σε κερδίζει το σκοτάδι.

Robert Pollard - Of Course You Are (Fire)

Αμέσως μετά τον Bob Mould δε θα μπορούσε παρά να ήταν μόνο αυτός ο Bob, λόγω προϊστορίας και συναφούς θεματικής. Ο ηγέτης των Guided By Voices είναι ένας από τους πολυγραφότατους τραγουδοποιούς και αθεράπευτα εξαρτημένος από τον καθαρόαιμο ανεξάρτητο rock Αμερικανικό ήχο της δεκαετίας του '90. Ο Robert Pollard με το 24ο σόλο άλμπουμ του (να είστε σίγουροι ότι θα προσπαθήσει να τα εκατοστήσει) δηλώνει διαρκώς παρών και κάθε άλλο παρά ξεπερασμένος, αναπαράγοντας αυτό που πολύ καλά ξέρει, με ιδιαίτερη έμφαση στον ήχο των Guided By Voices την εποχή της επιστροφής τους στη Matador. Μαζί του είναι ο πολυοργανίστας και παραγωγός Nick Mitchell, που "διχάζεται" πανέμορφα μεταξύ ψυχεδέλειας και progressive. Το εισαγωγικό "My Daughter Yes She Knows" είναι τόσο καλό, που θα το ήθελαν οι Dream Syndicate και ο Bevis Frond. Επίσης, ξεχωρίζουν το σφιχτοδεμένο "I Can Illustrate" και το "That's The Way You Gave It To Me", που γεφυρώνει τους Procol Harum και τους R.E.M.

Playground Theory - Connect The Dots (Puzzlemusik)

Οι Αθηναίοι Playground Theory "ενώνουν τις τελίτσες" και αρχίζει να διαφαίνεται ο μουσικός χώρος μέσα στον οποίο μπορούν να κινηθούν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και επιτυχία. Η ατμοσφαιρική pop του νέου τους άλμπουμ, μπορεί κατά περίπτωση να αγγίζει με περισσό συναισθηματισμό τα όρια του post rock και της ambient, αλλά αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις κυρίως όταν έχει ενσωματωμένες τις μουσικές της ανατολής ("Little Things", "A Never Empty Picture", "Sun Inside"). Κι όλα αυτά, πάνω σε ένα υπόστρωμα που παραπέμπει στους Cocteau Twins, τους Dead Can Dance, αλλά και τους Alpha. Η ιδιαίτερα εκφραστική φωνή της Μάρσιας ανεβάζει σαφώς επίπεδο στις συνθέσεις, τραγουδώντας στίχους που συχνά μοιάζουν ερωτικοί, αλλά ουσιαστικά χρησιμοποιούν τον έρωτα για προσωπείο, για να εξερευνήσουν αξημέρωτα τοπία. Το παραδοσιακό Ζακυνθινό "Prison Song" διαβαίνει το κατώφλι της 4 AD, αλλά το "Still" κερδίζει τις εντυπώσεις για τη δυναμική και τις έντονα "ακίνητες" εικόνες του.

Daphne And The Fuzz - Daphne And The Fuzz (Inner Ear)

Η άνοιξη φέτος ξεκινά από την Αθήνα με τη φωνή της Δάφνης Λάζου και τη μουσική των Daphne And The Fuzz. Η φωτεινή pop από καταβολής ηλεκτρικής μουσικής έχει την τιμητική της, όμορφη, απλή και πολύχρωμη. Κεντρικός άξονας είναι τα υπέροχα φωνητικά της Δάφνης, που, εκτός από σωστή προφορά (ως Ελληνίδα ερμηνεύτρια πλεονεκτεί των ανδρών, που δεν αποβάλλουν τη "μαγκιά" ακόμα κι όταν τραγουδούν αγγλικά), φέρνουν στο νου κάτι από τις Amy Winehouse, Edie Brickell και Sam Brown. Κάποιες φορές η όμορφη μουσική περνά σε δεύτερο πλάνο, αν και είμαι βέβαιος ότι έχει πολλά περισσότερα να πει. Στην παραγωγή είναι ο Άλεξ Μπόλπασης, που (πολύ επιτυχημένα) έβγαλε με σημερινή φρεσκάδα έναν σχεδόν αυθεντικό ρετρό ήχο. Το "Burn Down The House" δίνει εξαιρετικά το στίγμα του δίσκου, τα δροσερά πλήκτρα του "Happy" φυσούν μια αύρα αντάξια του τίτλου του, ενώ η ορθόδοξη soul του "Unexistable" φέρνει τα χρώματα της λιακάδας.