Nada Surf, The Heavy, Hooverphonic, Gold Panda, Miranda Lee Richards
Πέντε αντάξια των προσδοκιών άλμπουμ, που επιχειρούν να κρατήσουν τους προσωπικούς μύθους ζωντανούς. Του Τάκη Κρεμμυδιώτη
Nada Surf - You Know Who You Are (City Slang)
Φαίνεται πως είναι νωρίς για να στερέψει η έμπνευση των Nada Surf. Οι μέρες του “Popular” μπορεί να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά όχι και η αγάπη τους για το indie rock. Κι όταν κλίνουν ελαφρά προς την pop, πλέον μοιάζουν να ακούγονται σαν τους παλιούς Soul Asylum. Κι αυτό δεν είναι εξ ορισμού καθόλου μεμπτό, αν λάβει κανείς υπόψη ότι αν και έχουν ήδη περάσει είκοσι πέντε χρόνια, ο πενηντάρης Matthew Caws εξακολουθεί να «χαλιέται» στιχουργικά για τον έρωτα. Το όγδοο άλμπουμ τους, με την προσθήκη του κιθαρίστα Doug Gillard (Cobra Verde, Guided By Voices), έχει το κλασικό ποιοτικό χιτάκι “Cold To See Clear”, το εξαιρετικό και εθιστικό “Friend Hospital”, το “New Bird”, όπου η στιβαρή rhythm section κάνει την καλή ροκιά, αλλά και το “Rushing” που αναπολεί τα 80’s, μέσα από τους Motels, Crowded House και Bryan Adams. Μια και ο λόγος για το παρελθόν, υπάρχει και διακριτική αναφορά στο new wave (“Gold Sounds”), όπως και αφόρητα κλασικός «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις» Tom Petty (“Animal”). Και, τέλος, η γενναία δόση από τους Soul Asylum που είπαμε εξαρχής (“Out Of The Dark”, “Believe You’re Mine”, “Victory’s Yours”).
The Heavy - Hurt And The Merciless (Counter Records)
Αν έχετε δει τις ταινίες “The Hateful Eight”, “The Big Short” και “Kingsman: The Secret Service”, τότε τους έχετε ακούσει. Εκτός κι αν τους γνωρίζατε ήδη από το “How You Like Me Now?” ή από τα εκατό εκατομμύρια online streams τους. Το κουαρτέτο από το Bath αναλαμβάνει την παραγωγή του τέταρτου άλμπουμ του, βαδίζοντας στα μονοπάτια των προηγούμενων, για να ντύσει με μουσική τις ερωτικές απογοητεύσεις και τα διαζύγια που έζησαν πρόσφατα τα μέλη του. Μη φανταστείτε όμως πως η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Δε θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να ήταν με φωνητικά σαν του Kelvin Swaby και δυνατή μουσική. Οι The Heavy δεν είναι οι σύγχρονοι Living Colour, παρά τις έκδηλες funk επιρροές τους (“What Happened To The Love?”). Κι αυτό κυρίως διότι στον πολυσύνθετο ήχο τους υπάρχει πανταχού παρούσα η soul, με τις εξής μορφές: καθαρόαιμη με πνευστά Motown (“Since You Been Gone”), ανάμεικτη με 80‘s mainstream pop (“Not The One”), μαζί με R&B και Ray Charles (“A Ghost You Can’t Forget”), πλάι σε Philadelphia sound (“Mean Ol’ Man”), καθώς και με επιρροές από James Brown, Prince και Earth Wind And Fire (“The Apology”). Δευτερευόντως, λόγω των επιρροών του ήχου των Calexico (“Nobody’s Hero”, “Miss California”), αλλά και του ιδιότυπου rock μείγματος των Led Zeppelin - Jets (“Slave To Your Love”) και των Kings Of Leon - Simply Red (“Goodbye Baby”).
Hooverphonic - In Wonderland (Columbia)
Η Βελγική μπάντα που έγινε γνωστή μέσω του trip hop, αλλά ακολούθως στράφηκε σε περισσότερο indie και dream pop μονοπάτια, κυκλοφόρησε το δέκατο άλμπουμ της. Κλασική αξία αποτελούν πάλι τα φωνητικά της Geike Amaert, που εδώ και καιρό έχουν αποστασιοποιηθεί σχεδόν πλήρως από εκείνα της Beth Gibbons. Οι Hooverphonic έφτιαξαν ένα δίσκο με βάση το δεδομένο πλέον ήχο τους, εμπλουτισμένο όμως με διάφορα άλλα έξυπνα ισορροπημένα στοιχεία. Καταρχάς, υπάρχει το καθιερωμένο όμορφο πιασάρικο τραγούδι, που εδώ είναι το φερώνυμο του δίσκου. Κλασικότερες στιγμές τους θυμίζει το “Deep Forest”, ενώ διακρίνουμε και μια αναδρομή στα 80’s αφενός μέσω της pop του “Thin Line”, αλλά και των Bronski Beat που συναντούν την όψιμη disco στο “Badaboum”. Η ηχητική παλέτα τους έχει κάτι και από τα 90’s και τον ήχο του Manchester σε πιο speedy έκφραση (“Cocaine Kids”), όπως και υπέροχα indie rock - new wave στοιχεία, που παραπέμπουν σε Lush και Heart Throbs (“I Like The Way I Dance”).
Gold Panda - Good Luck And Do Your Best (City Slang)
Το τρίτο άλμπουμ του παραγωγού Derwin Panda, που είναι γνωστός και ως Gold Panda, είναι εμπνευσμένο από τα ταξίδια του στην Ιαπωνία, τις φωτογραφίες της συνοδοιπόρου του Laura Lewis, αλλά και τις μουσικές της ανατολής. Κι αν θεωρήσετε περίεργο που έχει ως τίτλο την κατά λέξη μετάφραση μιας φράσης που του είπε ένας Ιάπωνας οδηγός ταξί, τότε τι θα πείτε όταν μάθετε πως, όταν δεν κατοικεί στο Λονδίνο ή το Βερολίνο και επιστρέφει στη βάση του, στο Chelmsford του Essex, ακόμα συγκατοικεί με τη γιαγιά του; Οι πιο μυημένοι που τον γνώρισαν από το ντεμπούτο του ήδη γνωρίζουν πως η γιαγιά του είναι και η -κατά κάποιον τρόπο- «μούσα» του. Πιο tumblr φάση, δε νομίζω να γίνεται… Στο σπίτι τους στεγάζεται και το στούντιο, όπου ηχογραφήθηκαν με παραγωγό τον Luke Abbott οι εκατό περίπου συνθέσεις, από τις οποίες έντεκα επιλέχτηκαν για το δίσκο αυτό. Τα ηλεκτρονικά μουσικά τοπία αυτή τη φορά είναι πιο «ζεστά», με το eastern feeling εύκολα παντού διακριτό, ιδιαίτερα στα “In My Car”, “Chiba Nights” και “Time Eater”. Στο πανέμορφα ανακυκλωτικό και γεμάτο εικόνες “I Am Real Punk” οι Penguin Cafe Orchestra go electronic, ενώ στο “Your Good Times Are Just Beginning” «παντρεύεται» το Koyaanisqatsi με τον LTJ Bukem.
Miranda Lee Richards - Echoes Of The Dreamtime (Invisible Heads)
Η ψυχεδελική folk της Miranda Lee Richards έχει στην τέταρτη δισκογραφική της προσπάθεια έναν παλιομοδίτικο βαρύγδουπο τίτλο. Η τραγουδοποιός από το Λος Άντζελες, που γνωρίσαμε κυρίως από τη συμμετοχή της στους Brian Jonestown Massacre, επανέρχεται σόλο δεκαπέντε χρόνια μετά το “The Herethereafter”, φτιάχνοντας ένα άλμπουμ concept ύφους με σκέψεις για το επέκεινα, τις οποίες δεν είναι καθόλου ανάγκη να πάρουμε τοις μετρητοίς. Μαζί της παίζει ο κιθαρίστας Randy Billings, αλλά και ο Rick Parker, που υπογράφει και την παραγωγή. Χαρακτηριστική του όλου ύφους αποδεικνύεται η χρήση του space echo tape delay, που δίνει στην κυκλοφορία μια αυθεντική πνοή από το παρελθόν. Τα αέρινα φωνητικά της συμβάλλουν άμεσα στη δημιουργία ονειρικής ατμόσφαιρας, θυμίζοντας εκείνα των Hope Sandoval (Mazzy Star), Loreena McKennitt, Harriet Wheeler (The Sundays), Karen Peris (Innocence Mission) και Maggie Reilly. Το “It Was Given” αποδίδει με επιτυχία εικόνες της ταινίας του Michael Haneke “The White Ribbon”, από την οποία είναι εμπνευσμένο. Γενικότερα, ο προσεγμένος ήχος του καλύτερου ως τώρα δίσκου της έχει κάτι από τους Pink Floyd (“7th Ray”, “Little Radio”), τη Lucinda Williams (“Tokyo’s Dancing”), την Enya (“Already Fine”), αλλά και την αισθητική της 4AD (“First Light Of Winter”).