BADBADNOTGOOD, Plants And Animals, A. Dyjecinski, The Little Flames, The Magnetic Zeroes

BADBADNOTGOOD – IV (Innovative Leisure)

Αν την πείτε nu jazz, δε νομίζω πως οι BADBADNOTGOOD, που για άλλη μια φορά κάνουν το παν για να διαψεύσουν την ονομασία τους, θα σας κόψουν την καλημέρα. Οι Καναδοί φίλοι μας είναι ευγενείς, βλέπετε. Ό,τι νέο όμως, δεν είναι απαραίτητα και “nu”, αν με καταλαβαίνετε. Σημασία έχει πως το “IV” είναι ένας κατά βάση jazz δίσκος, πολυδιάστατος και καταπληκτικός με την κυριολεκτική έννοια. Πρώτα απ’ όλα είναι jazz rock (της κληρονομιάς των Soft Machine), αλλά σταδιακά «μεταπίπτει» με χαρακτηριστική άνεση και δεξιοτεχνία στην smooth jazz του Taj Farlow, για να καταλήξει μέσω πρώιμης hip hop α-λα Gil Scott-Heron, blues και lounge στην jazzy pop. Αν «κολλήσετε» στο εξώφυλλο και χάσετε την ευκαιρία να έρθετε σε επαφή με τη μουσική τους, θα είστε αδικαιολόγητοι (απόντες). Κι αυτό διότι η αξία του άλμπουμ εδράζεται ισότιμα στις βάσεις του παρελθόντος και στο σεβασμό που το κουαρτέτο δείχνει κατά την ενσωμάτωσή τους στο παρόν. Άξιες λόγου επίσης είναι και κάποιες απρόσμενες πτυχές  των τραγουδιών τους. Στο υπέροχο “And That, Too” θα συναντήσετε πλήκτρα που παραπέμπουν στο Resident Evil, ενώ ο «τρόμος» συνεχίζεται και στο “Speaking Gently”, που θα ζήλευε κι ο Lucio Fulci. Το κορυφαίο “Structure No. 3” έχει κάτι από το σάουντρακ του Midnight Express, ενώ το αρχοντικό “Cashmere” φέρνει στο νου τη jazz pop του “Love Boat”. Η φερώνυμη σύνθεση θα σχηματίσει ένα καλό χαμόγελο σε κάθε πούρο (απολαμβάνεται ενδεχομένως και ως ουσιαστικό, κατά την ακρόαση) φίλο της jazz, ενώ 70’s τραγούδια όπως το αγαπημένο μου “Time Moves Slow”, που συμμετέχει ο Samuel T. Herring των Future Islands και το “in Your Eyes” με την r'n'b Charlotte Day Wilson μας κάνουν να απορούμε ευχάριστα με το νεαρό της ηλικίας των δημιουργών τους.

A. Dyjecinski – The Valley Of Yessiree (Sideways Saloon Recording Company)

Δεν είναι εύκολο να πεις ότι το “The Valley Of Yessiree” φτιάχτηκε πάνω απ’ όλα ως φόρος τιμής στη σοφιστικέ μουσική τραγουδοποιία των 90’ς, αλλά, από την άλλη, δε γίνεται να μη σου περάσει απ’ το μυαλό. Βέβαια, το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Καναδού Artur Dyjecinski μπορεί απλά να αντικατοπτρίζει τα (μουσικά) εσώψυχά του, εξαιρουμένων των garage διαστάσεών τους, που κατά κανόνα εξωτερικεύονται μέσω των Drakula Legs. Κάπως έτσι ερμηνεύεται το ότι τα κοφτά, βαθειά και απολογητικά φωνητικά του Dyjecinski, συνοδευόμενα από ατμοσφαιρικές μουσικές, μεταπηδούν με την ευκολία της πηγαίας δημιουργίας από κάποια καλά περπατημένα μονοπάτια των Tindersticks στην Americana, ενσωματώνουν το παλιό χαμένο cool attitude του Nick Cave (“The Fight”), αγγίζουν το κιθαριστικό μεγαλείο των Godspeed You! Black Emperor (“Dry Bread”), αναπολούν κάποιες παλιές καλές στιγμές των Dire Straits μέσα από τα μουσικά γυαλιά των Tindersticks (“The Resurrection”), δείχνουν αγάπη για τους Lambchop (“Dead Horses”), για να καταλήξουν στην προσωπική art rock αισθητική του “I’m The Woods” και της φερώνυμης σύνθεσης. Η κιθάρα είναι πανταχού, αλλά περισσότερο από τα ντραμς διακριτικά παρούσα, ενώ περιστασιακά πλήκτρα συμπληρώνουν το λιτό, πλην όμως εκφραστικότατο, μουσικό οπλοστάσιο.  

Το εύκολο να πεις είναι πως πρόκειται για ένα σκοτεινό  και συχνά κλειστοφοβικό άλμπουμ, αλλά αν το κάνεις, μάλλον δε θα του έχεις δώσει την προσοχή που του αξίζει. Ναι, εδώ μιλάμε για έναν αυτο-καθαρτικό δίσκο που περπατά χέρι - χέρι με τη μοναξιά του δημιουργού. Με τη διαφορά ότι θέλει όσο τίποτα να βγει στο φως.

Edward Sharpe And The Magnetic Zeroes – Person A (Community Music)

Στο τέταρτο άλμπουμ τους τα ψυχεδελικά pop και soft jazz ηχοχρώματα των Edward Sharpe And The Magnetic Zeroes έχουν περισσότερο από ποτέ ως ισχυρότερο όργανο τη φωνή του Alex Ebert. Αυτή ελίσσεται σε ένα ευρύ πεδίο επιρροών που ξεκινά από τους Anthony And The Johnsons και μια γενικότερη cool cabaret χροιά, για να φτάσει στο σημείο να θυμίζει «πειραγμένη» gospel. Κι όλα αυτά, σε μια ευρύτερη αισθητική του αγαπημένου και δυστυχώς ξεχασμένου από πολλούς Gavin Friday. Κάτι η «διαγραφή» του Edward Sharpe, δηλαδή του επινοημένου alter ego του Ebert που σηματοδότησε την  αγωνία του για να γίνει και πάλι «καθαρός», κάτι η αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους Jade Castrino και να που η δεκαμελής μπάντα ακούγεται τώρα πιο φρέσκια και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Βέβαια, η αέναη εξύμνηση της (hippie) αγάπης παραμένει ο άξονας πάνω στον οποίο κινούνται τα πάντα, με χαρακτηριστικότερα δείγματα το “No Love Like Yours”, το Beatle-ικό “Somewhere” και το “Lullaby”, που γράφτηκε για την κόρη του Ebert. Εξαιρετικό είναι το απαιτητικό “Let It Down” με την αποδομημένη της φόρμας αισθητική του, αλλά και τα “Perfect Time”, “Hot Coals” και “The Ballad Of Yaya”, που μοιάζουν να έρχονται απευθείας από τη χαμογελαστή πλευρά των 70’s.

The Little Flames – The Day Is Not Today (Deltasonic)

Το πλήρες overdose του Miles Kane, εκτός των διάφορων ψιλών, δεν περιλαμβάνει μόνο τους The Rascals και τους The Last Shadow Puppets, αλλά έχει και ολίγη (πλην όμως εκλεκτή) από τους The Little Flames. Μη σας προβληματίζει το γεγονός ότι ενδεχομένως δεν τους είχατε υπόψη. Είστε απολύτως δικαιολογημένοι, αν τους αγνοούσατε, αφού δραστηριοποιήθηκαν το 2007 και κατά τη δημιουργικότατη φάση του Kane. Κι αν οι The Little Flames προηγήθηκαν των άλλων και είχαν έτοιμο το υλικό του δίσκου που παρουσιάζεται εδώ, το ευρύ κοινό δεν είχε ως τώρα την ευκαιρία να έρθει σε επαφή μαζί τους, αφού η μπάντα από το Λίβερπουλ διαλύθηκε αμέσως μετά το mastering του δίσκου, με αποτέλεσμα αυτός να θεωρείται ως το «χαμένο» άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη. 

Οι The Little Flames στο ντεμπούτο και κύκνειο άσμα τους παίζουν ανεξάρτητη και garage rock με επιρροές από τα 90’s και τα 60’s. Η ηχογράφηση, που έγινε στη Σουηδία σε παραγωγή του Tore Johansson, έδωσε πολύ όμορφα τραγούδια με κλασικότερο το  “Seven Days”, που θυμίζει τους Ocean Colour Scene. Τα εξαιρετικά φωνητικά της Eva Petersen, που έχουν κάτι από Grace Slick και Rose Carlotti, αναδεικνύουν τη μουσική που κινείται σε αρκετά συναφή επίπεδα με αυτές των The Coral και The Zutons, με τους οποίους η μπάντα πρόλαβε να περιοδεύσει. Στους φανς τους συγκαταλέγονται και οι Arctic Monkeys (τι έκπληξη…), που έχουν διασκευάσει το δικό τους “Put Your Dukes Up John”.

Plants And Animals – Waltzed In From The Rumbling (Secret City)

Τις περισσότερες φορές ένα καλό εξώφυλλο προοιωνίζει καλή μουσική. Εξαίρεση δεν αποτελεί και το τέταρτο άλμπουμ των Plants And Animals, που ύστερα από τετραετή διακοπή συνεχίζει την ιστορία ακριβώς από το σημείο όπου το “The End Of That” είχε σταματήσει. Το τρίο από το Μόντρεαλ αφιέρωσε περισσότερο χρόνο στις οικογενειακές του υποχρεώσεις και επανήλθε με ένα πολύχρωμο δίσκο, που φέρει αποτυπωμένες τις κυριότερες επιρροές του. Με το εισαγωγικό “We Were One” δίνεται το στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ενώ στο “Flowers” η pop βρίσκει μια υπέροχη αποτύπωση. Η ομολογημένη από το γκρουπ επίδραση του Angelo Bandalamenti έχει εκφραστή της εδώ το ατμοσφαιρικό “Fata Morgana”, ενώ το “So Many Nights” ξεχωρίζει για soul πνοή, υπέροχο φλάουτο και απαλή κιθάρα. Η επίδραση των Radiohead είναι κάτι περισσότερο από εμφανής στο “All Of The Time”, όπως και αυτή των The White Stripes στο “Stay”. Όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχουν στιγμές που τα 80’s έχουν την τιμητική τους, με κυριότερη αυτή του “Off The Water”, που νοσταλγεί τους Monochrome Set και όλη την Cherry Red αισθητική της εποχής. Στο άλμπουμ συμμετέχουν οι Emma Baxter, Adele Trottier-Rivard, Katie Moore και Caroline Desilets.