Ani DiFranco, Anais Mitchell, Jim White, Alabama Shakes, Laura Gibson, Sharon van Etten

Ani DiFranco - Which Side Are You on

Το εξομολογητικό ύφος της Ani DiFranco, η καθαρά αμερικάνικη θεματολογία της και η αταλάντευτη πολιτική/σεξουαλική της στράτευση, την κάνουν σε γενικές γραμμές κουραστική σε όποιον δεν κατοικεί δώθε του Ατλαντικού. Κρυστάλλινη φωνή, ευφυείς στίχοι, δυναμική προσωπικότητα, μια "folkie με punk αμφίεση", όπως την περιγράφουν - αλλά... Από το τελευταίο της άλμπουμ ξεχωρίζουν δύο τραγούδια: το ομώνυμο "Which side are you on", το οποίο μάθαμε από τον Pete Seeger (που της κάνει φωνητικά), αλλά με "πειραγμένους" στίχους, ώστε να ταιριάζουν στην τωρινή πολιτική συγκυρία` και το ερωτικό "Unworry", που έχει αφιερώσει στο σύζυγό της. Στα υπέρ του δίσκου, οι συνεργάτες της: Ivan & Cyril Neville,o Skerik, η Anais Mitchell, εκτός πολλών άλλων. (6)

Anais Mitchell - Young Man in America

Η Anais Mitchell ασχολήθηκε με τη μουσική επηρεασμένη από την Ani DiFranco, και κινείται στους ίδιους θεματολογικούς άξονες. Μετά τη folk/jazz/blues όπερα Hadestown, ένα concept άλμπουμ με θέμα τον Ορφέα και την Ευρυδίκη (που παρά το στόμφο του είχε εντυπωσιακές στιγμές), το Young Man in America ακούγεται κάπως άνευρο. Θέλει πολλές ακροάσεις για να αποκωδικοποιήσεις τις χάρες του: τη φωνητική ευελιξία της Anais M, το συμβολισμό των στίχων, την εσκεμμένα "άδεια" ενορχήστρωση. Άλλος ένας "πολύ αμερικάνικος" δίσκος. Σαν τα inside jokes. Νιώθεις ότι κάτι χάνεις - κάτι που μπορούν να πιάσουν οι άλλοι, ενώ εσύ όχι. Ή μήπως κι εκείνοι προσποιούνται; (5,5)

Jim White - Where it hits you

Εκπρόσωπος του μουσικού υβριδίου της alternative country (το οποίο είναι μια αντίφαση, από μόνο του), o Jim White είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Goth του Αμερικάνικου Νότου, το αντίστοιχο του Φόκνερ και της Φλάνερι Ο'Κόνορ στη μουσική. Κι ενώ στο θρυλικό Looking for the Wrong-Eyed Jesus, ο White εξερευνούσε κάποιες ανατριχιαστικές πλευρές της θρησκοληψίας των Νοτίων (το ομώνυμο ντοκιμαντέρ προκαλεί εφιάλτες στη σκέψη τι θα γίνει αν ξαναβγούν οι ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ), ο φετινός του δίσκος ασχολείται με τον πόνο της ερωτικής απώλειας και το χωρισμό. Η οδύνη ξεχειλίζει από τους στίχους, αλλά αν ξεχαστείς και ακολουθήσεις μόνο τη φωνή του, σε παρασύρει σαν ταινία του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. (6,5)

Alabama Shakes - Boys & Girls

Από την Αθήνα της Αλαμπάμας (μα πόσες Αθήνες υπάρχουν, τελικά;), οι Alabama Shakes είναι εμφανώς επηρεασμένοι από τον ήχο του Muscle Shoals, του στούντιο όπου ηχογραφούσαν τη δεκαετία του '60 η Aretha, o Wilson Pickett και οι Staples Singers. Το κουαρτέτο έχει ένα σπουδαίο άσο: τη Brittany Howard που ακούγεται σαν χαμένη κόρη του Otis Redding με την Janis Joplin. Στα τραγούδια του πρώτου τους άλμπουμ διακρίνονται πολλές ακόμα επιρροές του post-southern rock: Drive-by Truckers και Black Keys, εκτός των άλλων. Κλασικός soul/rock δίσκος, με ύφος ξεχασμένο αλλά θελκτικό. (7)

Laura Gibson - La Grande

Τραγουδοποιός από τη folk σκηνή του Πόρτλαντ, από την οποία βγήκαν οι Decemberists και η Laura Viers. Κλασικές μπαλάντες υποστηριγμένες από μια πολύ ενδιαφέρουσα φωνή, ωραίες ενορχηστρώσεις (βιολί, κλαρινέτο) - κι όμως, όλα ακούγονται τόοοοοοσο υποτονικά. Ξεχωρίζει το ομώνυμο "La Grande", το οποίο θα έπρεπε να επαναλαμβάνεται στο τέλος του δίσκου (για να σε ξυπνάει από το λήθαργο;) (5)

Sharon van Etten - Tramp

Θριαμβευτικές κριτικές συνοδεύουν το τρίτο άλμπουμ της Νεοϋορκέζας Sharon van Etten. Εκτός από το σινγκλ "Serpent" και το "Magic Chords", δεν άκουσα τίποτα στο δίσκο που να μην το έχω ξανακούσει καλύτερα ειπωμένο. Όλα τα υλικά είναι εκεί: καλή φωνή, ωραίοι στίχοι, σύνθετες σκέψεις. Το γλυκό δεν έχει δέσει, για άλλη μια φορά. (5)