Είμαι πολλά τραγούδια

Είμαι πολλά τραγούδια, παραφράζοντας μια ιδέα του Fernando Pessoa.

Δεν ξέρω πόσα ακριβώς, εντέλει όμως αυτό δεν είχε ποτέ κάποια ιδιαίτερη σημασία. Φτάνει μόνο που γνωρίζω ότι στην απεραντοσύνη του μουσικού γαλαξία, υπάρχει ένας πεπερασμένος αριθμός τραγουδιών, που συνθέτουν το ψηφιδωτό μωσαϊκό του εαυτού μου. Δεν θα έλεγα ότι αυτά είναι απλώς αγαπημένα. Με κάποιον αφύσικο τρόπο, είναι το άλλο σχολείο μου. Εκεί όπου μαθαίνω πράγματα και τρόπους επιβίωσης : να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να ταξιδεύω, να θλίβομαι, να χαίρομαι, να γίνομαι κάποτε ξανά, μικρό παιδί. Για αυτά τα τραγούδια μιλάω.
Ρώτησα λοιπόν τον εαυτό μου : Ποια είναι τα πέντε τραγούδια σου, όλων των εποχών;
Περίμενα κοντά δύο μήνες, όμως αυτός δεν απαντούσε.
Ο κατεργάρης δεν είχε σκοπό να το κάνει. Η γενικότητα της ερώτησης απέκλειε κάθε πιθανότητα για απάντηση.
Άρχισα να του περιορίζω το εύρος: Τι λες για την δεκαετία του '80;
Μπα! Ωραίο θέμα αλλά, ποιόν θα ενδιαφέρει; Είναι πολύ πίσω για να υπάρχει το παραμικρό ερέθισμα.
Είχε απόλυτο δίκιο. Μόνο η δεκαετία του '90 βρίσκεται κοντά στην σημερινή έκφραση. Έτσι καταλήξαμε σε αυτήν, όμως πάνω στον συμβιβασμό, του πρόσθεσα έναν τελευταίο όρο. Τα τραγούδια θα ήταν από το κρυφό κελάρι, από τα άγνωστα, από αυτά που δεν γνώρισαν τα φώτα της δημοσιότητας. Διακριτικά, αυτά αξίζουν περισσότερο από τα χρυσωμένα των εξώφυλλων και με αυτά η σχέση μου ήταν πάντα πολύ ξεχωριστή. Καιρός να τα μοιραστώ με κάποιους άλλους, ανώνυμους, φίλους.

COME : "Hurricane II" από το 10" "Secret Number" (Domino, 1996).

Ανατριχιάζω πάντα ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Δεν θα πω όμως ψέματα ότι χρειάστηκε αυτό για να καταγραφεί στην συνείδησή μου ως εξέχουσα μορφή η Thalia Zedek. Είχαν προηγηθεί τόσο εκείνο το οριακό 'Sleep Asylum' EP των Uzi το 1986, όσο και το συγκλονιστικό 'Don't Ask Don't Tell', δεύτερο album των Come το 1994. Μετά ακολούθησε η παρακμή. Πηγάζουσα κυρίως από την αδύναμη υποκατάσταση της πολυ-προσωπικότητας ενός κουαρτέτου, με το πήγαινε-έλα - συνοδευτικό - σχήμα, από διάφορους φίλους μουσικούς, το οποίο όπου δοκιμάστηκε, ποτέ δεν κατάφερε να σπάσει τον πάγο.
Τότε ήρθε, από το πουθενά, αυτή η ακουστική εκτέλεση του 'Hurricane' για να υπενθυμίσει την αίσθηση του να ακούς και αυτόματα οι ηχητικοί παλμοί να δονούν το αίμα σου. Αν κάτι θαύμαζα ανέκαθεν στην Thalia Zedek, αυτό ήταν η απίθανα ελεγχόμενη οργή της, την οποία αφήνει να οδηγεί την κατάσταση και λίγο πριν η καταστροφή γίνει μονόδρομος, την συγκρατεί ώστε να γίνεται μελωδία. Σε αυτό το b-side επενδύεται από το πιάνο της Beth Heinberg και το βιολί του Ed Yazijian.

SPIRAL SKY : "Slime Pits" από το 'Spiral Sky' LP (Acme Rec., 1994)

Θυμάμαι ότι κατάφερα να βρω, μετά κόπων και βασάνων, μια από τις 300 αριθμημένες κόπιες της δεύτερης έκδοσης του 'Spiral Sky', σε βινύλιο φυσικά. Το μουσικό περιεχόμενό του μπορεί κάλλιστα να περιγραφεί με τον όρο, νεωτεριστική, ψυχεδελική folk και ενδεχομένως η αξία του να ήταν παραλίγο απλά συλλεκτική, αν δεν έκρυβε στα σπλάχνα του αυτό το διαμάντι. Η συνθέτρια και ερμηνεύτρια Kata Kolbert, με μια απίθανη βολή, ενώ δεκάδες άλλοι προσπαθούν ξανά και ξανά, κέρδισε επάξια μια θέση στο πάνθεον των αγαπημένων μου τραγουδογραφιάδων, δίνοντάς μου ένα παραμύθι για να ξεχνιέμαι. Βλέπετε όταν, παιδιά ακόμη, οι φίλοι μου αρέσκονταν στην Χιονάτη ή την καλή Νεράιδα, εγώ υποστήριζα τον κακό φτερωτό Δράκο ή την Μάγισσα του δάσους. Θεωρώ ότι σήμερα είναι μάλλον απίθανο να το βρεί κάποιος, τουλάχιστον σε αυτή την μορφή, όμως τι θα γινόμασταν άραγε χωρίς διαρκείς στόχους και ανεκπλήρωτους πόθους;


BARDO POND : "Be A Fish" από το "Amanita" 2xLP (Drunken Fish, 1996)

Στα πρώτα τους χρόνια ύπαρξης παρακολουθούσα από κοντά τους Bardo Pond και τις εκτεταμένες, θορυβοποιές, αναζητήσεις τους. Σήμερα αν κάτι εκτιμώ από το έργο τους αυτό είναι η limited edition βινυλιακή έκδοση του 'Amanita', με τα δύο αποκλειστικά extra tracks που δεν υπάρχουν στο CD. Εκεί νομίζω πως ολοκληρώθηκε αυτό που το συγκρότημα είχε κατά νου όταν ξεκίνησε (κάτι projects όπως οι Hash Jar Tempo, ήταν μόνο για σπατάλη χρόνου και ελπίδες, χωρίς ανταπόκριση). Το 'Be My Fish' (τι τίτλος!!!) είναι ένα από τα καταπληκτικότερα pop τραγούδια, σκέτη μυσταγωγία. Το συγκρότημα ποτέ πριν δεν είχε προσεγγίσει τόσο ευθεία συναισθήματα και βέβαια η Isobel Sollenberger ποτέ πριν δεν είχε δοκιμάσει να τραγουδήσει (και πως θα μπορούσε άλλωστε στον λαβυρινθώδη κυκεώνα που κατέληγαν συνήθως οι συνθέσεις τους). Η δειλή, συνεσταλμένη, ερμηνεία της στο 'Be My Fish' είναι η απόλυτη ερωτική πρόσκληση.

MERCURY REV w/ ALAN VEGA : "Deadman" από το 'Everlasting Arm' 12'' (Beggars Banquet, 1994)

Μερικές φορές η τύχη και η στιγμή φέρνουν όσα δεν φέρνει ο χρόνος. Οι Mercury Rev δούλευαν ένα κομμάτι για κάποιο tribute album στους Suicide. Τότε γνωρίστηκαν με τον Alan Vega. Αυτός τους έδωσε ένα κείμενο από μια ενότητα πεζών, τότε υπό έκδοση στην 2.13.61 του Henry Rollins. Οι Mercury Rev πήραν το 'Deadman' - αυτό ήταν το κείμενο - και έγραψαν ένα μουσικό background, βασισμένο σε κάποιο θέμα από ένα παλιό album της Bessie Smith, προσκαλώντας, όπως αναμένονταν, τον ίδιο τον Alan Vega να το ερμηνεύσει, με όποιο τρόπο αυτός επιθυμούσε. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του David Fricke στο εσώφυλλο, ο Alan Vega περιέγραψε το κομμάτι των Mercury Rev με μια μπάντα κηδείας να παρελαύνει μεσάνυχτα με βροχή στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης. Αυτή είναι και η πιο κοντινή στην πραγματικότητα προσέγγιση του αποτελέσματος. Εγώ θα προσθέσω αυτά που ο Alan Vega δεν έθιξε καθόλου και αφορούν τον ίδιο, φυσικά. Διότι μπορεί οι Mercury Rev να ξεχύνουν πένθιμο δηλητήριο στα αυτιά μας, όμως αν δεν υπήρχε η συγκλονιστική απόδοση του κειμένου από αυτόν, το τραγούδι δεν θα έμπαινε σίγουρα εδώ, ίσως και πουθενά αλλού. Ψάξτε το, πάση θυσία.