Μάριος Μόρας, Melophobia, Νίκος Σωτηρέλης, Puke Pink, Vittore Baroni

Ήταν κάποια στιγμή το 2020 που ο Μάριος Μόρας (o εγκέφαλος πίσω από την εταιρεία More Mars) αγόρασε ένα δικτάφωνο από το ίντερνετ. Το κασετοφωνάκι τού ήρθε μαζί με μια μίνι κασέτα, που είχε ξεχαστεί μέσα, και βρήκε ηχογραφημένο ένα μήνυμα από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του ο οποίος απλά το δοκίμαζε παίζοντας με τη χροιά του και τις ταχύτητες του.

Πάνω σε αυτή την ηχογράφηση έχτισε το τελείως lo-fi σκηνικό της κασέτας του ‘Non Living Nature, Compositions For Dictaphone’. Lo-fi ήχοι, παιχνίδια με χροιές του ήχου, μικροθόρυβοι, ήχοι που θυμίζουν παιχνίδι με τις ταχύτητες των δικτάφωνων, είτε πιο χαμηλές και αργές είτε πιο γρήγορες και κλείνει με μια μικρή αλλά ωραία λούπα. Δεν θα μπορούσε να βγει σε καλύτερο μέσο παρά σε κασέτα για να έχεις και την ανάλογη χροιά κάθε φορά που παίζεις την κασέτα.

Πίσω από το όνομα Μelophobia κρύβεται ο Δημήτρης Τσιρώνης, που κατά καιρούς έχει βρεθεί ανακατεμένος και σε άλλα σχήματα ή ιδέες όπως η 1track tape, για παράδειγμα. Με τους Melophobia μας έχει συνηθίσει σε θόρυβο συνήθως, αλλά σε μια από τις τελευταίες του κυκλοφορίες έπαιξε με την ιδέα της τυχαιότητας με ένα παλιό αγαπημένο κόλπο της εποχής του CD (περισσότερο λόγω των μηχανημάτων, όχι ότι δεν γινόταν και γίνεται με τα πικάπ), αυτό της τυχαίας επιλογής. Έτσι, εδώ έχουμε 49 μινιατούρες οι οποίες ακούγονται ως ένα ενιαίο έργο, αλλά, αν π.χ. κάποιος το κατέβαζε ή το έγραφε ακόμα και σε ένα CDr, κάλλιστα θα μπορούσε να το παίζει σε τυχαία σειρά αναπαραγωγής και να το αφήσει έτσι για ώρες. Ηλεκτρονικά, άμπιεντ ήχοι, μικροήχοι, πειραγμένοι θόβυβοι, ήχοι που ώρες ώρες έχεις την αίσθηση ότι έχει κλέψει ή ηχογραφήσει από παιχνίδια ψηφιακά ή κανονικά, χτίζουν αυτό το μικρό ψηφιακό παιχνίδι του. Από τις ωραίες στιγμές του Μelophobia, ανακαλύψτε το εδώ.

O Νίκος Σωτηρέλης, το μυαλό πίσω από την εταιρεία Νekubi (όσο και τον ομώνυμο χώρο στην Καβάλα) μπορεί να μας έχει συνηθίσει στους trip/hip hop (ενίοτε και πειραματικούς ή άμπιεντ) ήχους της Νekubi. Όταν όμως πρόκειται για δικές του προσωπικές δουλειές, τότε ο ήχος του γίνεται πολύ πιο άμπιεντ, περισσότερο ηλεκτροακουστικός, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που είτε έχει δημιουργήσει μουσική για εγκαταστάσεις ή και που έχει δοκιμαστεί με ηλεκτροακουστικές συνθέσεις. Συνήθως οι κυκλοφορίες του βγαίνουν σε εταιρείες του εξωτερικού, Αμερική, Ιαπωνία κ.ά. Όπως το πρόσφατο καταπληκτικό ‘Cyclops II (Immersion/Abysse) που κυκλοφόρησε από την Ιαπωνική Omodaru. Εδώ βρίσκουμε δύο καταπληκτικές συνθέσεις. Παίζει η ιδέα ενός συμπαγούς ηχητικού γλυπτού στο υπόβαθρο που ρέει και διαμορφώνεται καθόλη τη ροή του ήχου και χτίζεται αργά αλλά αφηγηματικά σε ένα πολύ ωραίο 'κλασσικό' ηλεκτροακουστικό κομμάτι πάνω στο οποίο στήνει επιπλέον ήχους. Βρίσκουμε σε αυτή την κυκλοφορία να συμμετέχουν ο Αλέξανδρος Λελούδης, ένας από τους ντράμερ που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά δυο-τρεις φορές αυτό τον χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, και που πιστεύω ότι έχει ακόμα να προσφέρει πολλά λόγω των ιδεών του, αλλά και ο Σωκράτης Βότσκος, τον οποίο τον έχω δει σε πιο 'κλασσικά' μονοπάτια, αλλά εδώ, σε αυτή την κυκλοφορία, ο ήχος του σαξόφωνού του δίνει μια χροιά που, δεν θα ήταν ψέματα αν πω, ότι μου θύμισε αγαπημένα σάουντρακ και ήχους από τα 80s/90s. Για μένα είναι μια από τις πιο δυνατές δουλειές του Νίκου και από τις πιο ολοκληρωμένες του και αξίζει κανείς να την ακούσει και να ψάξει και παλιότερες κυκλοφορίες του σε άλλες εταιρείες.

Η τρέλα μου για φάνζιν δεν σταματάει ποτέ και πρόσφατα έπεσα πάνω στο καταπλητικό Puke Pink, στο πρώτο τεύχος του οποίου, εκτός από διάφορα νέα ονόματα της αμερικάνικης και μη θορυβοσκηνής, έπεσα πάνω σε συνέντευξη του τρελού αυτοσχεδιαστή, θορυβοποιού Crank Sturgeon, αγαπημένου φίλου και καλλιτέχνη που για χρόνια οι τελείως diy ήχοι και τα αυτοσχέδια ηλεκτρονικά μικρόφωνά του προσφέρουν αγαπημένες συγκινήσεις (αξίζει να ανατρέξει κανείς και στον κατάλογο της δικής μας Coherent States για κυκλοφορίες του). Η συνέντευξη όμως που πραγματικά σκοτώνει, και αξίζει να πάρει κανείς για αυτόν τον λόγο αυτό το τεύχος, είναι αυτή του Gen Ken Montgomery, ο οποίος μετακόμισε πριν από λίγα χρόνια στη Virginia αφήνοντας πίσω του τη Νέα Υόρκη έπειτα από σχεδόν 45 χρόνια. Σε αυτή τη συνέντευξη περιγράφει σε λίγες σελίδες όλη του τη ζωή από τις πρώτες του συναυλίες που είδε πιτσιρικάς στη Φιλαδέλφεια, πως έμπλεξε με mail art, κασέτες, πως έγινε φίλος και συνεργάτης του Conrad Schnitzler, για τα 80s και τα ταξίδια Νέα Υόρκη - Βερολίνο, το δικό του χώρο το Generator, όλες τις φάσεις του, έως σήμερα!

Ο Vittore Baroni σε κάποιους είναι γνωστός απο το κύκλωμα της Mail Art, σε άλλους λόγω της εμπλοκής του με την ιταλική εταιρεία Trax στα 80s και ως γραφιάς του ιταλικού μουσικού περιοδικού Blow Up, μέλος των τρομερών Ιταλών σουρεαλιστών πειραματιστών Le Forbici Di Manitu και πολλά άλλα. Η οικογένεια του έχει από το 1968 στο Viareggio της Ιταλίας το ξενοδοχείο Acapulco (χμμ σα να βλέπω την αναφορά στον Έλβις), το οποίο πρόσφατα πέρασε στη διαχείριση του Vittore έπειτα από την εκδημία του πατέρα του. Και, εκεί επάνω που αναλάμβανε και ανακαίνιζε το ξενοδοχείο, του ήρθε η ιδέα για μια συλλογή με θέμα τα ξενοδοχεία, ζήτησε από διάφορους φίλους να συνδράμουν κομμάτια και κάπως έτσι γεννήθηκε η ‘Return to Acapulco - Music for Hotels vol.1’, CD στην Ιταλική Silentes, θα βρούμε μέσα κόσμο τόσο από την ιταλική μουσική σκηνή όσο και από το κύκλωμα της mail art, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα τρομερό αμάλγαμα ήχων από άμπιεντ, ροκ και ανεξάρτητο ροκ και ως μπόνους - κερασάκι στην τούρτα μια ωραία διασκευή του ‘Fun in Acapulco’ του Elvis από τους Le Forbici Di Manitou. Μακάρι κάθε ξενοδοχείο που πήγαινα να είχε τέτοια ή παρεμφερή μουσική.