The Nausea, Ehohroma, Odd Dodo, The Invisible

Το όνομα του Anju Singh το είδα για πρώτη φορά σε ενημέρωση νέων κυκλοφοριών που στέλνει ανά τακτά διαστήματα η Discreet Music. Αφορούσε το project του The Nausea και την πρόσφατη κυκλοφορία του ‘Requiem’. Είναι βιολιστής τρελαμένος με την κλασσική μουσική, από μέταλ background, οπότε έβαλα να το ακούσω γεμάτος περιέργεια. Το δελτίο τύπου θα έλεγα ότι πιο πολύ έδινε την εντύπωση πως θ' ακούσω κανένα harsh noise με βιολί, άντε και μέταλ στοιχεία, κι όχι έναν καταπληκτικό δίσκο που περισσότερο σου θυμίζει σάουντρακ και γενικά μοιάζει με κινηματογραφική μουσική (ίσως γιατί μου έφερνε διάφορα τέτοια σκηνικά, όπως Balanescu Quartet κ.ά.) και σίγουρα είναι μουσική που θα λατρέψει κόσμος που του αρέσει το dark ambient, τα περισσότερο λυρικά (ίσως ακόμα και πιο γκοθ) ακούσματα. Δεν είναι μόνο το επεξεργασμένο βιολί και η βιόλα και τα εφέ, αλλά και τα tapes που χρησιμοποιεί σε κάποια κομμάτια, καθώς και τα συνθ και τα κρουστά που παίζει σε άλλα ο φίλος του Graham Christopherson. Δίσκος που προτείνω ανεπιφύλακτα, για συνεχόμενες ακροάσεις.

Από τo project του Στέλιου Κουλινά, Ehohroma είχα ακούσει ελάχιστα πράγματα, περισσότερο είχα δει κλιπ από εδώ και από εκεί και είχα ακούσει ελάχιστη μουσική του. Πρόσφατα η Logarithm κυκλοφόρησε το πανέμορφο (τόσο αισθητικά όσο και μουσικά), ‘Shine Through’, σε κασέτα. Είναι ηχογράφηση από συναυλία που είχε δώσει στο Πικάπ τον Μάρτιο του 2023. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο είχα χάσει εκείνη τη συναυλία, πάντως εδώ έχουμε μια καταπληκτική άμπιεντ ηχογράφηση, electronica σε κάποια σημεία ή και λίγο πιο ρυθμική σε άλλα, χωρίς να αλλάζει όμως αρκετά τη ροή του ήχου. Η διάρκεια (τουλάχιστον της κυκλοφορίας) είναι τόση που δεν κουράζεσαι από την ακρόαση αλλά αντιθέτως όση κυριολεκτικά πρέπει για να μη βαριέμαι ν' ακούω κάθε λίγο τον τελευταίο καιρό!

Το όνομα του Γιάννη Χατζηπαππά ή καλύτερα Odd Dodo το πρόσεξα χάρη στην αγαπημένη φίλη Αντιγόνη Ηλιάδη (ποιήτρια και συγγραφέα), όταν πριν από λίγο καιρό που λέγαμε τα νέα μας στο Πικάπ μου είπε ότι σκηνοθέτησε κάποια μικρά βίντεο κλιπ για κομμάτια του πρόσφατου δίσκου του. Από εκείνα τα λίγα κλιπ και τη 'ρετρό' αισθητική τους άκουσα θραύσματα του ήχου παίρνοντας μια ιδέα του τι κάνει. Το ‘Futurepast Temporalities’ από την άλλη (ο δίσκος για τον οποίο γυρίστηκαν τα κλιπ) είναι ηλεκτρονική συνθ μουσική, ρυθμική στο μεγαλύτερο μέρος της με πιο 'ποπ' στοιχεία στην υφή της όπου φαίνονται οι επιρροές από διάφορα ονόματα της σκηνής αυτής, δεν το κρύβω ότι ήταν αρκετές οι φορές που ακούγοντας τον δίσκο μου ήρθαν αμυδρά αναφορές για παράδειγμα σε μεταγενέστερους Tangerine Dream, αλλά δεν θα ήθελα να αφεθώ σε ένα κατάλογο αναφορών γιατί θα χαθεί έτσι το νόημα της ίδιας της μουσικής.

H αλήθεια είναι ότι την αυστριακή Klanggalerie την έχω συνδυασμένη στο μυαλό μου περισσότερο με επανεκδόσεις από διάφορα πειραματικά και μη γκρουπ των 80'ς ιδίως, κλασσικούς αγαπημένους δίσκους από γκρουπ όπως οι Nocturnal Emissions ή οι Non Toxic Lost αλλά και αρκετά κλασσικά γκρουπ της Ralph των Residents όπως οι δίσκοι του Snakefinger ή των Renaldo and the Loaf. Δεν την είχα συνδυάσει τόσο πολύ με free jazz ή αυτοσχεδιασμό μέχρι την πρόσφατη κυκλοφορία του The Invisible, ηχογράφηση του τρίο των Rodrigo Amado, Dirk Serries και Andrew Lisle. Οι δύο τελευταίοι είναι και μέλη των καταπληκτικών Kodian Trio μαζί με τον Colin Webster στο σαξόφωνο. Αν οι Kodian όμως έχουν ώρες ώρες έναν πιο τραχύ ήχο λόγω του Webster, εδώ το σαξόφωνο έχει μια διαφορετική χροιά, θα την έλεγα 'γλυκύτητα'. Όχι ότι ο Amado δεν παίζει άγρια, το έχει αποδείξει αρκετές φορές άλλωστε, και το αποδεικνύει και σε αυτή την ηχογράφηση, αλλά αυτή η διαφορετική χροιά δημιουργεί και ένα διαφορετικό στυλ στη μουσική που παίζουν. Έντονη και άγρια εκεί που πρέπει και πιο ήρεμη και απολαυστική σε άλλες στιγμές. Αυτό που μου άρεσε πολύ σε αυτό τον δίσκο είναι ότι ο κάθε μουσικός αφήνει χώρο στον άλλο να εκφραστεί και συμπληρώνει ηχητικά ο ένας τον άλλο χωρίς να δημιουργείται χασμωδία. Επίσης, εκεί που και οι τρεις τους φορτσάρουν, παίζουν καταπληκτικά χωρίς να αλληλεπικαλύπτονται μόνο και μόνο για να παίξουν δυνατά. Είναι δίσκος από εκείνους που μου αρέσει να βάζω να παίζουν και να χάνομαι στις σκέψεις μου ή απλά να ρεμβάζω ακούγοντας αυτή την καταπληκτική μουσική. Χρειάζεται και αυτή η αίσθηση ώρες ώρες και αν μη τι άλλο εδώ καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια τέτοια φανταστική ατμόσφαιρα!