Expressway to yr. skull #12

Lora Logic: Not Me
Στο τέλος των 70s, αρχή των 80s εκδηλώθηκε μια έκρηξη γυναικείων φωνών στην ανεξάρτητη pop: η Chrissie Hynde, η Deborah Harry των Blondie, οι Slits, οι Raincoats, οι Delta 5, η Poly Styrene των X-ray Spex, η Lora Logic, η Eve Libertine των Crass, η Debora Iyall των Romeo Void, η Vanessa Ellison των Pylon, η Lesley Woods των Au Pairs, η Alison Statton των Young Marble Giants, η Exene των X και πολλές άλλες. Οργισμένες, σαρκαστικές, ειρωνικές, καβγατζούδες, άλλαξαν το πρότυπο της γυναίκας στην pop και γενικότερα τη γυναικεία συμπεριφορά δημοσίως.
Η Susan Whitby (Lora Logic) ξεκίνησε στα 16 παίζοντας σαξόφωνο στους X-ray Spex, γρήγορα τα έσπασε με την Poly Styrene και δημιούργησε τους Essential Logic, βγάζοντας κάποια συναρπαστικά jazzy post-punk τραγούδια, δυστυχώς χωρίς καμιά σχεδόν εμπορική επιτυχία. Τα χρόνια εκείνα η Lora Logic συνεργάστηκε και με τους Red Krayola, Raincoats, Swell Maps και άλλους. Λίγο μετά παράτησε τη μουσική και ακολούθησε τους Hare Krishna. Ξαναέφτιαξε το γκρουπ κάμποσα χρόνια αργότερα, το 2001, με τον κιθαρίστα των Blondie, Gary Valentine και πρώην μέλη των Bad Manners. Από αυτή τη δεύτερη περίοδο των Essential Logic είναι το ελαφρώς ska και εξαιρετικά εύστροφο και εύκαμπτο 'Not Me', όπου η Logic δείχνει πόσο καλά μπορεί να τραγουδήσει pop.

Romeo Void: Myself to Myself
Από το προσωπικό μου "best of new wave" (δηλαδή της δικής μου 'Wasted youth'), δεν θα λείπει το 'Myself to Myself', δίπλα ακριβώς από το 'Hanging on the Telephone' των Blondie. Οι Romeo Void όπως και πολλοί άλλοι εκείνης της γενιάς, εμπότισαν τα punk ιδανικά τους με πειράματα από άλλα μουσικά είδη, καταλήγοντας σε αυτό που κάποιοι, μάλλον αποτυχημένα, χαρακτήρισαν "punk-funk" ή "disco-punk". Οι Romeo Void μπήκαν στους καταλόγους επιτυχιών μια και μοναδική φορά με το 'Never Say Never'. Το 'Myself to Myself' πρέπει να είναι το δεύτερο δημοφιλέστερο τραγούδι τους. Τρίτο τώρα δε μου έρχεται στο μυαλό.

Sam Prekop: Magic Step
Το 'Who's Your New Professor' είναι το νέο cd του Sam Prekop. Με στιλιστική φινέτσα, στην οποία άλλωστε μας έχει συνηθίσει από την εποχή των The Sea And Cake, ακαθόριστη jazz ατμόσφαιρα, μια ροπή προς τον πειραματισμό, χωρίς ποτέ να γίνεται απρόσιτος, με βραζιλιάνικες επιρροές που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν.

Mice Parade: Nights Wave
Ο Adam Pierce δεν είναι πολύ μακριά από το πνεύμα του Prekop. Απλά, νομίζω ότι ο δίσκος του είναι αρκετά καλύτερος. Το 'Bem-Vinda Vontade' συνεχίζει περίπου από εκεί που μας είχε αφήσει το 'Obrigado Saudade'. Είναι και αυτό ακριβές και αφαιρετικό μαζί, λίγο περισσότερο εγκάρδιο, με τις κιθάρες αυτή τη φορά σε πρώτο πλάνο. Η Kristin Anna Valtysdottir (των Ισλανδών Mum) είναι και πάλι παρούσα σε δυο τραγούδια. Στο 'Nights Wave', πρώτο single του δίσκου τραγουδάει μαζί με τον Pierce. M' αυτά και μ' αυτά, την έκλεισε πάλι τη θέση του ο Mice Parade στο top της χρονιάς ενός συντάκτη του MIC. Δεύτερο δεν βλέπω να βρίσκει πάλι.

Nouvelle Vague: Marian
Ο συγγραφέας Italo Calvino προσδιορίζει την ελαφρότητα με ιδιότητες όπως η κινητικότητα, η λεπτότητα, η πολλαπλότητα, το πρόσκαιρο των πραγμάτων, η εξύψωση και η ελευθερία. Με ελαφρότητα προσεγγίζουν λοιπόν οι Nouvelle Vague το 'Marian' των Sisters of Mercy, όπως και άλλα - συχνά σκοτεινά, βαριά και ασήκωτα - standards του νέου κύματος των 80s.

Spoon: I Turn My Camera On
Κοντεύουν 40 χρόνια από τους Beatles και τους Rolling Stones και ακόμη βγαίνουν δίσκοι σαν το 'Gimme fiction' των Spoon. Αυτή τη στιγμή ακούω για πρώτη φορά το 'I turn my camera on' και νομίζεις ότι ο Britt Daniel, κολλητός του Conor Oberst, το ψάρεψε από το 'Emotional Rescue' των Stones. Αναχρονιστικό αλλά κεφάτο. Όσοι δεν πατήσαμε αμέσως το 'next' ας είμαστε επιεικέστεροι με αυτούς που ψηφίζουν κάθε χρόνο για καλύτερο δίσκο, αυτόν των Wilco.

Go-Betweens: The Devil's Eye
Το '16 Lover's Lane' είναι τελικά revisited από μένα, συχνότερα κι από τη 'Highway 61' του Bob Dylan. Τα τραγούδια των Go-Betweens μιλάνε για πράγματα καθημερινά και πολύ προσωπικά. Όπως δήλωσε και ο Robert Forster: "Δεν έχω τέτοια φαντασία που να εφευρίσκει μια ολόκληρη πλοκή μακριά από τον εαυτό μου, που να δημιουργεί χαρακτήρες, και τέτοια πράγματα".

Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band: Horses in the Sky
Το αγαπημένο μου τραγούδι του μήνα. Οι μουσικοί πετάνε όλες τις ετικέτες από πάνω τους και σε ένδειξη σεβασμού, το βουλώνουμε.

Cat Power: Troubled Waters
Τον προηγούμενο μήνα μελετούσα την Irma Thomas. Μερικές μέρες μετά έβλεπα για μια ακόμη φορά το 'Down by Law' στην τηλεόραση, και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι που χορεύει ο Benigni με τη Nicoletta Braschi είναι το 'It's Raining' τραγουδισμένο από τη γλυκιά μας Irma. Κάτι μου λέει ότι ένας από τους λόγους που ο Jarmusch διάλεξε τη New Orleans ως περιβάλλον για την ταινία ήταν το πάθος του για τα rhythm & blues του τέλους των 50s - αρχών των 60s.
Άλλη μια σύμπτωση ή καλύτερα διαπλοκή cinema και pop κουλτούρας: Πριν λίγες μέρες άκουγα πάλι το 'The Covers Record' της Cat Power. Μια απλά ηχογραφημένη συλλογή από διασκευές μπορεί να σου πάρει το μυαλό. Δεν συμβαίνει συχνά αλλά καμιά φορά τα πράγματα είναι τόσο απλά. Νόμιζα ότι το πρωτότυπο του 'Troubled Waters' είναι του Michael Hurley αλλά είναι πολύ παλιότερο. Το άκουσα συμπτωματικά στην (βαρετή κατά τα άλλα) ταινία 'Belle of the Nineties' του 1934, να το τραγουδάει η Mae West με τον Duke Ellington και την ορχήστρα του.

Patti Smith: Free Money
Το φετινό Meltdown festival, στο Royal Festival Hall του Λονδίνου, επιμελείται η Patti Smith. Το Σάββατο 25 Ιουνίου γιορτάζει τα 30 χρόνια του 'Horses', υποστηριζόμενη από τους John Cale (παραγωγό του άλμπουμ το 1975, όπως θυμάστε), Flea, Terrie & Andy (των Ex), Nick Franglen (των Lemon Jelly) και άλλους. Ενδιαφέρον ακούγεται αλλά προτιμώ να ακούω το original 'Horses', με την Patti 29 χρονών, λιγότερο σοφή και περισσότερο τρελαμένη (με τους Stones, το Dylan και γενικότερα...)