Expressway to yr. skull #13

The Surftones: Cecilia Ann
Καλό καλοκαίρι. Σαν καλά Αμερικανάκια ξεκινάμε με surf. Πολλές μπάντες με μία μόνο επιτυχία μου έρχονται στο μυαλό αλλά αυτοί εδώ είναι μπάντα με μια μόνο ηχογράφηση. Αν το ψάξετε θα βρείτε διάφορους άλλους Surftones όπως Μάκης and the Surftones, Τάκης and the Surftones, Σούλα and the Surftones, μέχρι και Φιλανδούς Surftones. Πρόκειται απλά για συνωνυμίες. Η 'Cecilia Ann' ανοίγει τη συλλογή 'Surf Legends and Rumors 1961-64', με group που έχουν ονόματα όπως Hustlers, Rumblers, Blazers, Nevegans, Revells. Από εκεί πρέπει να το ψάρεψαν και οι Pixies και χωρίς πολλές αλλαγές το χρησιμοποίησαν ως άνοιγμα για το 'Bossanova' τους.

Royksopp: Alpha Male
Τους Royksopp τους θυμάστε από το 'Melody A.M.', το οποίο πριν 3-4 χρόνια πούλησε κανα εκατομμύριο αντίτυπα. Και να θέλατε να τους ξεχάσετε θα με πείτε, εύκολο είναι; Με τόσα remix και συνεργασίες αβέρτα από τότε, αδύνατον. Το ambient dance των Royksopp συνδυάζει lounge με ηλεκτρονική funk και κινηματογραφικά soundtracks. Το φετινό 'The understanding', λιγότερο chill-out και με περισσότερο beat είναι γεμάτο '80s νοσταλγία, χαυνωτική, χρωματιστή και ξέγνοιαστη, φτιαγμένο για τις θάλασσες και για καλοκαιρινά ταξίδια. Ας το χαρούμε τώρα, χαμένοι στην αφασία των zeroes και στα οκτώ λεπτά του 'Alpha Male', γιατί μυρίζει αντηλιακό και από το Σεπτέμβρη θα μας είναι άχρηστο.

Stromba: Swings and Roundabouts
Οι Stromba πήραν το όνομά τους από στεροειδές αναβολικό, από τα ισχυρότερα στην αγορά. Είναι οι παραγωγοί Tom Tyler και James Dyer που συνεργάζονται από το 1998, και το 2005 έβγαλαν την πρώτη μεγάλης διάρκειας δουλειά τους στη Fat-Cat. Με funk-jazz μουσικούς σε κιθάρα, μπάσο, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί, Hammond και κρουστά. Δουλεμένο μέχρι τη μικρότερη λεπτομέρεια, με φινέτσα στο μιξάζ και χωρίς να παίρνουν τον εαυτό τους περισσότερο στα σοβαρά από όσο πρέπει. Στο 'Swings and Roundabouts', ξεκινούν με εκρηκτικό dub υποβάλλοντας τα σέβη τους στον Lee "Scratch" Perry. Στην πορεία η τρομπέτα οδηγεί το κομμάτι κατά τα μέρη του Miles Davis, ίσως και στο funk των Liquid Liquid.

Barbara Morgenstern and Robert Lippok: Sommer
Όποτε ακούω τα αηδιαστικά, δήθεν αστεία, ρατσιστικά σχόλια του Λαζόπουλου για τους ανθρώπους, τη γλώσσα και ό,τι άλλο έχει να κάνει με τη Γερμανία, (ένα από τα βλακώδη στερεότυπα που κάνουν εμάς τους Έλληνες να γελάμε, όπως αντίστοιχα κάποιοι Γερμανοί γελάνε με στερεότυπες χοντράδες για τους Έλληνες), μου έρχονται στο μυαλό άνθρωποι ευγενικοί, χαμηλών τόνων και δημιουργικοί σαν τους Barbara Morgenstern and Robert Lippok. Κάτοικοι Βερολίνου και οι δυο (ο δεύτερος γνωστός ως μέλος των Rococo Rot) συνεργάστηκαν πρώτη φορά το 2002 στο δωδεκάιντσο 'Seasons' της Domino, με ένα τραγούδι για κάθε εποχή του χρόνου. Το 'Sommer' εμφανίζεται πάλι στη φετινή τους συνεργασία, το 'Tesri'. Όπως και ο υπόλοιπος δίσκος, δεν σκοπεύει να ανοίξει νέους δρόμους στην electronica. Συνδυάζει πιάνο, ακουστική κιθάρα, synth, drum machines και τα μουρμουρητά της Morgenstern. Το αποτέλεσμα είναι περισσότερο αισθησιακό παρά διανοουμενίστικο, ελαφρώς απαθές και χαλαρό, ό,τι πρέπει για τα καλοκαιρινά απογεύματα αυτών που δεν κοιμούνται για να είναι έτοιμοι στο μεταμεσονύχτιο clubbing.

Eels: Whatever Happened to Soy Bomb
Ενώ ο Bob Dylan τραγουδούσε το 'Love Sick' στα Grammy Awards του 1998, κάποιος ανέβηκε στο πάλκο για να δείξει το στήθος του στο οποίο είχε γράψει "SOY BOMB". Το να γίνεσαι υπονομευτικός χωρίς κανένα λόγο θεωρήθηκε από τον Mark 'E' Everett μια ανοησία, με το πρόσχημα της performance art. Αφορμή για θυμηθεί το περιστατικό και να γράψει το 'Whatever Happened to Soy Bomb', όπως ο ίδιος λέει, είναι η κουλτούρα του τίποτε, της ασημαντότητας, και η μόνη λογική απάντηση στο ερώτημα του τίτλου του τραγουδιού το "who cares?". Μουσικά, το τραγούδι μοιάζει βελτιωμένη έκδοση του 'Grace Kelly Blues' από το 'Daisies of the Galaxy'. Θυμάμαι ότι με αφορμή παρόμοιο περιστατικό οι REM είχαν γράψει το 'What's The Frequency, Kenneth?'

Sodastream: Southside of the World
Από δίσκο με διασκευές τραγουδιών του Will Oldham. Ο τίτλος του δίσκου - tribute είναι 'I Am A Cold Rock. I Am Dull Grass' και γνωστότεροι συμμετέχοντες οι Calexico, Iron and Wine, Pinetop Seven, Sodastream. Οι τελευταίοι διασκευάζουν το 'Southside Of The World' από το 'Blue Lotus Feet EP' του Bonnie "Prince" Billy. Διατηρούν την αρμονίες του πρωτότυπου, και αφαιρούν την τραχύτητα χωρίς να το "σιδερώσουν" κιόλας.

Heart Throbs: Dreamtime
- Σε αυτό το σημείο τραγουδάει σαν την Patti Smith.
- Δεν είναι και η μόνη που τραγουδάει σαν την Patti Smith, συμβαίνει σε πολλές.
- Ε, δεν είναι και περίεργο, εδώ είναι τόσοι που τραγουδάνε σαν τον Αγγελάκα.
(πραγματικός διάλογος στο αυτοκίνητο με κακοπροαίρετο φίλο μου).
Ο τίτλος του δίσκου ήταν 'Cleopatra Grip', που στην αμερικάνικη αργκό περιγράφει τη σύσπαση των μυών του γυναικείου κόλπου κατά τη διάρκεια της συνουσίας. Όσο για τον τίτλο του τραγουδιού: Ενώ οι αρχές των 80s ήταν χρόνια απομυθοποίησης και εγρήγορσης, το 1990 οι νέοι ήθελαν πια να κρυφτούν σε ένα "Dreamtime". Και σύμφωνα με τους Heart Throbs, το 1990 η ψυχεδέλεια ήταν απλά ψυχαγωγική δραστηριότητα και όχι τρόπος ζωής. Αυτό ήταν καλύτερο ή χειρότερο από τα 60s, αναρωτιέμαι εγώ...
Να προσθέσω ότι το τραγούδι είναι υπέροχο: 'And we're so tired / So tired of everything / Of snowflakes on eyelashes / And all our favourite things'

Architecture in Helsinki: Do the Whirlwind
Οι Architecture in Helsinki είναι οκτώ κι έρχονται από τη Μελβούρνη. To 'Do the Whirlwind' το άκουσα στο EP που προηγήθηκε του δεύτερου άλμπουμ τους 'In Case We Die' που δεν έχω ακούσει ακόμη. Είναι ναζιάρικο, αλλοπρόσαλλο και επίτηδες αδέξιο, γελοιωδώς χαρούμενο και εκνευριστικά κολλητικό.

Patrick Wolf: Teignmouth
Έβαλα προχτές να ακούσω Marc and the Mambas και, ενώ δεν το περίμενα, γρήγορα βαρέθηκα. Από αυτά που στα '80s πολλοί θεωρούσαν ανάμεσα στα υποψήφια κλασικά τις δεκαετίας αλλά τώρα μάλλον ακούν μόνον οι φανατικοί. Τον Almond μου θύμισε αρκετά ο Patrick Wolf στο δεύτερο δίσκο του 'Wind In The Wires' και ιδιαίτερα στο 'Teignmouth'. Aινιγματικός, ερωτικός και απόκοσμος, πιο σίγουρος για τα μέσα που χρησιμοποιεί (κυρίως έγχορδα και ηλεκτρονικά) και επομένως πιο ελεύθερος. Πιτσιρικάς ακόμη, ίσως γι' αυτό και τόσο επιτηδευμένος.

Robert Wyatt: Sea Song
Όσοι γράφουν περί μουσικής έχουν μια μανία να μαλώνουν τους αναγνώστες όταν δεν έχουν πάει σε συναυλία που (οι γράφοντες) θεωρούν πως (οι διαβάζοντες) θα έπρεπε να είχαν πάει. Τη μια δεν ενισχύουμε την ελληνική σκηνή, την άλλη (όταν ο καλλιτέχνης είναι σιτεμένος) δεν σεβόμαστε την ιστορία, όταν πάλι είναι νέος, σνομπάρουμε την πρωτοπορία (γιατί δεν καταλαβαίνουμε τέτοιοι στόκοι που είμαστε) κλπ. Έχω ακούσει ένα σωρό φίλους και αγνώστους να λένε ότι πρέπει να δώσουν 500 Ευρώ για να πάνε στις συναυλίες που θέλουν αυτό το καλοκαίρι. Πολλά δεν είναι ρε παιδιά; Επόμενο επιχείρημα μουσικού δημοσιογράφου: Ναι, αλλά ξοδεύουν τόσα λεφτά για να δεν ξέρω τι και δεν έχουν 45 Ευρουδάκια για να δώσουν στους Τάδε; Γιατί ρε φίλε δηλαδή, δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε καινούρια αθλητικά παπούτσια αντί να τα ακουμπήσουμε στους Τάδε;

Το θέμα των ημερών για τους ροκάδες είναι: White Stripes ή Patti Smith στις 13 Ιουλίου; Μην αγχώνεστε παιδιά, και οι δυο ιδέες καλές είναι. Κι ακόμη καλύτερη ιδέα, όπως έλεγαν και οι Μύριοι του Ξενοφώντα: "Θάλαττα Θάλαττα".