Expressway to yr. skull #3

Εν μέσω θερινής ραστώνης (σε βρήκα ψάρια να παστώνεις).

Mice Parade: Focus on a roller-coaster
Το καλοκαιρινό, θερμό και χρωματιστό 'Obrigado Saudade' είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο (κι ευχαριστήθηκα περισσότερο) τον Ιούνιο. Ο Adam Pierce παίζει με τους ήχους, με τη φαντασία εκείνου που παίζοντας με τα γράμματα, κατέληξε από αναγραμματισμό του ονομετεπωνύμου του στο "Mice Parade". Ήχος αδύνατον να ταξινομηθεί, που χαιρετάει την electronica, το folk, την Ανατολή, το latin, το post-rock, τη jazz και άλλα. Προτιμώ το 'Focus on a roller-coaster' με κιθάρα σε στιλ flamenco, λαμπερά πλήκτρα, και φωνητικά του Pierce.

PJ Harvey: Shame
Ωραία είναι μόλις παίρνεις τον καινούριο δίσκο αγαπημένου καλλιτέχνη, να κολλάς σ' ένα τραγούδι και να το ακούς πέντε φορές μονοκοπανιά. Όπως όταν ήμασταν μικροί... Η παραγωγή του 'Shame' είναι τόσο απογυμνωμένη, που η ηχογράφηση θα μπορούσε να είναι και demo. Ένα ανεπαίσθητο drum loop, υπόστρωμα keyboards, το ήπιο γρατζούνισμα της κιθάρας και η φωνή της Harvey στα καλύτερά της. Τραγουδάει σαν μεγάλη jazz ερμηνεύτρια, για μια αγάπη που δεν πάει παρέα με την αξιοπρέπεια. "Tried to go forward with my life/ I just feel shame, shame, shame".

Φλέρυ Νταντωνάκη: Πέρα στο θολό ποτάμι
Η Νταντωνάκη τραγουδάει το τραγούδι των Γκάτσου/Χατζιδάκι με απόλυτο έλεγχο της φωνής της, με τεχνική τελειότητα αλλά και γήινη αμεσότητα. Ο τρόπος που προφέρει τις πρώτες συλλαβές του 'Πέρα στο θολό ποτάμι' είναι τόσο περίεργος, και υπέροχος μαζί. Σαν να μην έχει Ελληνική προφορά. Ούτε και ξενική όμως. Ίσως είχαν δίκιο όσοι την έλεγαν "αερικό". Ο 'Μεγάλος Ερωτικός' με τις ερμηνείες της Φλέρυ Νταντωνάκη και του Δημήτρη Ψαριανού, έχει ξεπεράσει το φράγμα του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να αμφισβητήσει τη μοναδικότητα της φωνής και της ερμηνείας της. Αλλά και κανείς δεν τη ζήλεψε. Έζησε ζωή με πολλά χρόνια αρρώστιας, δυστυχίας και μοναξιάς και πέθανε ουσιαστικά ξεχασμένη. Ανεπανάληπτη η ερμηνεία της και στο "Aνοιξε γιατί δεν αντέχω" του Γιάννη Παπαϊωάννου, στα "Λειτουργικά" του Xατζιδάκι.

Can: Tango Whiskyman
Από το 'Soundtracks' των Can. Ακούγεται σαν folk μπαλάντα με ανακυκλωμένους ρυθμούς, αναλογικά keyboards, καταπληκτικά ethnic κρουστά από το Liebezeit και τα φωνητικά του Damo Suzuki να έχουν κάτι από το απόκοσμο της Νταντωνάκη. Αυτό που ίσως ξεχώριζε τους Can από τους άλλους Kraut-Rockers της γενιάς τους (π.χ. Neu, Faust) ήταν οι τρομεροί ρυθμοί στα κρουστά αλλά και το χιούμορ τους. Ο Damo Suzuki πριν γίνει τραγουδιστής των Can ήταν καλλιτέχνης του δρόμου στο Μόναχο. Κάποια στιγμή παντρεύτηκε μια Γερμανίδα, μάρτυρα του Ιεχωβά, και εγκατέλειψε το συγκρότημα.

Ο Mark E. Smith των Fall, όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει σ'ένα remix project σε τραγούδια των Can (το 'Sacrilege') αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να βελτιωθούν τα πρωτότυπα.

Clash: I'm Not Down
'Ισως το περισσότερο αυτοβιογραφικό τραγούδι στο 'London Calling'. Συνδυασμός οργής, διάψευσης, σοφίας και εμπειρίας "του δρόμου", εκφράζει την περηφάνια των κατώτερων τάξεων. Μακριά από το μηδενισμό των Sex Pistols αλλά και από το στομφώδη ρομαντικό "working class" ηρωισμό του Bruce Springsteen.

Bang Gang: Inside
Κάποτε ένας γνωστός μου ήθελε να δείξει στην πεθερά του (που υποτίθεται ότι έφτιαχνε φοβερές μαρμελάδες) το μαγικό κόσμο του internet. Έβαλε τη λέξη "jam" σε μηχανή αναζήτησης και φλόμωσε στο porno. Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ όταν μ' έπιασε η περιέργεια να μάθω κάτι παραπάνω για τους Ισλανδούς Bang Gang, επειδή πολύ με άρεσε το ποπ τραγουδάκι τους. Ευτυχώς πεθερά δεν υπήρχε.

Νίκος Πορτοκάλογλου: Κλείσε τα μάτια σου
Το Ελληνικό ροκ των Φατμέ, παρότι μπορεί να ήταν σημαντικό για την εποχή, δεν με συγκίνησε. Η ποπ του Νίκου Πορτοκάλογλου, ακόμη λιγότερο: 'Το καλοκαιράκι' είναι μια χαρά για διαφήμιση παγωτών και το 'Είμαστε πια πρωταθλητές' εναλλακτική λύση των "We are the champions' και 'The final countdown'. Ο συμπαθής Πορτοκάλογλου σπουδαίο τραγούδι έφτιαξε όταν έγραψε το λαϊκό 'Κλείσε τα μάτια σου' για την ταινία "Ακροπόλ" του Παντελή Βούλγαρη. Το τραγούδησε με τη Μελίνα Κανά κι έκανε μεγάλη επιτυχία. Έτσι, παρότι δεν έχω το δίσκο, το πετυχαίνω συχνά-πυκνά σε ραδιόφωνο και τηλεόραση.

Max Richter: Arboretum
Το κοντινότερο στην electronica κομμάτι του 'The blue notebooks'. Άλλωστε ο πολυσχιδής Richter με τις κλασσικές σπουδές και την αγάπη για το μινιμαλισμό, έχει ήδη συνεργαστεί με μουσικούς όπως ο μάστορας του drum 'n' bass, Roni Size. Στο 'The blue notebooks' ο Max Richter συνθέτει τέλειες μελωδίες και τις ενορχηστρώνει με υποδειγματική ωριμότητα, χωρίς περιττή μεγαλοπρέπεια και περιπλοκές. Στη μελωδία της βιόλας του 'Arboretum', εντάσσει την απαγγελία της ηθοποιού Tilda Swinton, ήχους από πλήκτρα γραφομηχανής, κρουστά που φτερουγίζουν.

Lou Reed: Street Hassle
Το εντεκάλεπτο 'Street Hassle' έθεσε πολύ υψηλά standards για την "chamber pop", σε μια περίοδο (1978) που δεν ξέρω αν ο όρος χρησιμοποιούνταν. Σε εποχές που η υψηλή τεχνική αυτομάτως ισοδυναμούσε με καλλιτεχνία, ο Reed δεν προσπάθησε ποτέ να θαμπώσει με την τεχνική του. Αντίθετα έχτισε την καριέρα του με βάσεις την εκκεντρικότητα, την παιχνιδιάρικη διάθεση και την υποτίμηση - εξευτελισμό του εαυτού του. Το 'Street Hassle' αποτελείται από τρεις ενότητες, μ' ένα σαρωτικό συγκινησιακό υπόγειο ρεύμα στους στίχους - τους πιο κινηματογραφικούς που έχει γράψει ο Lou Reed. Κάπου υπάρχει κι ένας σύντομος μονόλογος του Bruce Springsteen. Πρόκειται για περίπτωση που ένα τραγούδι ('Street Hassle') λέει περισσότερα από όσο μια ολόκληρη ταινία ("Requiem for a Dream").

Paik: Tinsel and Foil
Οι Paik είναι ένα power trio από το Michigan, που εξασκεί με μεγάλη επιτυχία το είδος που οι περισσότερο ροκάδες θα αποκαλούσαν stoner/drone rock, οι πιο ανεξάρτητοι shoegaze και οι μετα-μοντέρνοι post-rock. Το 'Tinsel and Foil' αρέσει στους οπαδούς όλων των παραπάνω κατηγοριών. Ξεκινάει με καθαρές κιθάρες, μπάσο και ακριβείς τυμπανισμούς, επαναλαμβάνοντας ένα μοτίβο, αναπτύσσεται και καταλήγει σε καταρράκτη. Τέτοια έχουμε ακούσει πολλά, αλλά όχι με τόση οικονομία. Το άκουσα με μια πενταετία καθυστέρηση από τότε που κυκλοφόρησε. Έκτοτε έχουν βγάλει άλλους δυο δίσκους, τελευταίος το φρέσκο 'Satin Black'.