Expressway to yr. skull #5

Espers: Byss & Abyss
Τι όρεξη να έχει κάποιος να ακούσει ένα δίσκο που έχει ως προφανέστερη ίσως αναφορά Αγγλικά γκρουπ τύπου Fairport Convention ή Pentangle; Οι νεο-hippies από τη Philadelphia, χωρίς να κρύβουν καθόλου τις επιρροές τους, είναι με τον τρόπο τους αποστασιοποιημένοι. Με έντονη προσωπικότητα στη σύνθεση, που χωρίς να το δηλώνει δείχνει περισσότερο ψαγμένη παρά αυθόρμητη, και με μια εξαιρετική παραγωγή. Το μπαρόκ των Espers είναι μεταδοτικό, η πιο πλούσια και ζουμερή folk που έχω ακούσει τελευταία.

Leopold Perry: The 35th Of May
To 'Experiment in Metaphysics' του Perry είναι από τους καλύτερος δίσκους ακουστικής ψυχεδέλειας που έχω ακούσει. Πού τον θυμήθηκα; Το ερώτημα είναι πού τον θυμήθηκε αυτός που τον εξέδωσε σε cd, πάνω από τριάντα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε (αρχικά σε 300 αντίτυπα νομίζω).

Fennesz: Laguna
Τυπική ιστορία της τελευταίας δεκαετίας: Ο Αυστριακός κιθαρίστας Christian Fennesz αγόρασε laptop. Παράγει επεξεργασμένους ήχους κιθάρας και άλλους αγνώστου ταυτότητος ηλεκτρικούς θορύβους. Δεν μπορώ να δηλώσω fan του Fennesz μια και δεν έχω ακούσει όλες του τις δουλειές. Πάντως η τελευταία (Venice) μου άρεσε. Από εκεί το λιτό 'Laguna', με καλεσμένο τον κιθαρίστα Burkhard Strangl, και χωρίς καμιά επεξεργασία σε υπολογιστή.

Perry Blake: We Couldn't Decide
Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το 'Songs For Someone' είναι πιο ουσιαστικό από το μάλλον υπερβολικά λουστραρισμένο 'California'. Άλλοι πάλι το βλέπουν αλλιώς: Το Καλιφορνέζικο όνειρο έδωσε τη θέση του στην Ιρλανδική κατάθλιψη. Για μια ακόμη φορά αυτό το μήνα, επέλεξα λιτότητα ('God Bless Mitsotakis And All Who Sail With Him', που θα έλεγαν και οι Red Krayola): To 'We Couldn't Decide' ούτε trip-hop μπιχλιμπίδια έχει, ούτε καν κοσμοπολίτικο αέρα. Είναι μια απλή μπαλάντα, εμπνευσμένη μάλλον από τον τόπο καταγωγής του Blake. Αν και με την παγκοσμιοποίηση, Κελτικές αναφορές μπορεί να έχει πλέον και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ας πούμε.

Pagans: Boy Can I Dance Good
Οι Pagans είναι από τα αγαπημένα μου punk γκρουπ. Ήταν από το Cleveland, στα τέλη των 70s έπαιζαν συνήθως στο Pirate's Cove (αντίστοιχο του CBGB στη Νέα Υόρκη, και καθόλου glamorous όπως φαντάζεστε), ποτέ δεν έκαναν επιτυχία, τα παράτησαν, κάποια στιγμή έγινε και μια αποτυχημένη επανασύνδεση. Κατά καιρούς κυκλοφόρησαν κάποιες συλλογές (καλύτερη μάλλον είναι το 'Shit Street' του 2001). Το 'Boy Can I Dance Good' έχει γραφτεί από τον Denny Carleton, έναν άσημο pop αντι-ήρωα από το Cleveland, στην ηχογράφηση του 1978 ο David Thomas των Pere Ubu παίζει κιθάρα και είναι στα πίσω φωνητικά. Η ιστορία των Pagans, στην ιστοσελίδα του Mike Hudson, θα μπορούσε να είναι η ιστορία του Αμερικάνικου punk.

Tom Waits: Hoist That Rag
Από τον καινούριο του δίσκο. Μας το πετάει στα μούτρα άξεστο και θορυβώδες. Η μελωδία στην κιθάρα μοιάζει Cajun ή Κουβανέζικη, ξέρω κι εγώ, κάτι από αυτά που αρέσουν στον Κάζη. Κάτι μου θυμίζει 'Raindogs', ίσως να είναι η κιθάρα του Marc Ribot.

Disco Inferno: Footprints in snow
Το τραγούδι που κλείνει το δίσκο 'D.I. Go Pop' του 1994. Εντυπωσιακά αθώο και αισιόδοξο, εκτονώνει τη συσσωρευμένη ένταση του δίσκου. Τα τριζάτα samples φέρνουν στο νου εικόνες τρεξίματος στο χιόνι. Η τελειότητα του ήχου των Disco Inferno σπάνια επιτυγχάνεται στις μέρες της folktronica, παρά την ευκολία χρήσης των τεχνικών μέσων.

Notwist: Day 7
Και αν μόλις ξυπνήσεις, ανακαλύψεις ότι το 'Neon Golden' το έχεις αφήσει στο αυτοκίνητο; No problem. Βάζεις στο cd το 'Shrink' και πατάς το play. Για δυο λεπτά ακούς περίπλοκα samples κρουστών (βλέπεις ο Gretschmann's είναι πια κανονικό μέλος από αυτόν το δίσκο). Σιγά σιγά μπαίνουν και οι υπόλοιποι. Επίμονα τύμπανα, θαμπό μπάσο, καθαρές κιθάρες. Ο Markus Acher τραγουδάει κάτι γλυκόπικρο: "... I count the letters of your name / I count the days 'til you are here again". Ξεκινάς λιγότερο μουρτζούφλης για τη δουλειά. Άλλωστε το 'Neon Golden' είναι στο αυτοκίνητο και... 'One With the Freaks' στο φανάρι.

Einsturzende Neubauten: Silence is sexy
Άκουγα το 'Silence is Sexy' για να αποφασίσω αν μου αρέσει περισσότερο από το τελευταίο 'Perpetuum Mobile' (παρότι δεν μπορώ να φανταστώ σε τι θα μπορούσε να μου είναι χρήσιμη η πληροφορία αυτή) και παράλληλα ξεφύλλιζα Κυριακάτικη εφημερίδα με συνεντεύξεις Πάγκαλου, Κακαουνάκη και δεν συμμαζεύεται. Αυτοί πάντως σίγουρα δεν συμμαζεύονται. Να τους μιλούσε κάποιος για τους Einsturzende Neubauten; Χαμένος κόπος...

Bob Dylan & The Band: Open the door, Homer
Με αφετηρία το δίσκο 'Basement Tapes', από όπου και το τραγούδι, ο Greil Marcus έγραψε ολόκληρο βιβλίο, εξετάζοντας τη συνάφεια των ηχογραφήσεων του Dylan με την Αμερικανική folk κουλτούρα. Πάρα πολλές σελίδες, δεν θα το διαβάσω μάλλον. Όταν προσπαθούμε να ορίσουμε τον 20ο αιώνα, το όνομα του Ντίλαν θα εμφανίζεται μεταξύ των Αϊνστάιν, Χομεϊνί, Μουσολίνι, Γκαγκάριν, Λένιν, Πελέ, Φρόιντ, Πικάσο κλπ.
Για όσους τον αγάπησαν, περισσότερα από κάποια παρουσίαση του Biography Channel θα σημαίνει η φράση της Patti Smith, που διάβασα πριν από χρόνια κι ακόμη τη θυμάμαι: "Η φωνή του είναι σαν μοτοσικλέτα που περνάει μέσα από χωράφια με καλαμπόκι".