Κάτι καλό να ακούσω;

0:00 Night Beats - Shangri Lah
3:16 Kitchie Kitchie Ki Me O - Are You Land Or Water (The Deluge)
7:28 Rykarda Parasol feat. Dante White Aliano - It's Only Trouble Now
9:33 Sir Robin & The Longbowmen - I Would Like
14:38 Lucinda Williams - Dust
20:48 Gloria Ann Taylor - World That's Not Real
24:28 Stranded Horse - Unusual Ways
29:54 Paradox Obscur - Boulevard Voltaire
33:35 Massive Attack feat. Roots Manuva - Dead Editors
38:03 Ulver - Cromagnosis
46:44 Half Japanese - Hold On
49:43 Jesu + Sun Kil Moon - Sally
55:53 Cindy Lee - Miracle Of The Rose
1:00:37 Pierre Bastien - Tin Unit
1:10:27 Rimbaud - Armata

Γιώργος Τσαντίκος

Night Beats - Who Sold My Generation (Heavenly)

Πριν βιαστούμε να τους κατατάξουμε στην "Black Keys" συνομοταξία, ας ακούσουμε προσεκτικά το "Who Sold My Generation", που εκτός από ψυχεδελικό, μοιάζει και σαν διαχρονική μουρμούρα κοινωνικής ευαίσθητης μπάντας. Τρίτο άλμπουμ από την τριάδα με βάση το Σηάτλ, πρώτη απόπειρα να πάνε ένα βήμα παραπέρα, με ήχο που έρχεται από πολύ παλιά.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Kitchie Kitchie Kitchie Ki Me O - Are You Land or Water (The Deluge) (House of Mythology)

Μουσικό Project από μέλη των Madrugada που καθιστά γρήγορα σαφές πόσο τρελοί και ταλαντούχοι είναι αυτοί οι Νορβηγοί. Το νέο (αισίως δεύτερο) περίεργο φρούτο τους, επιτέλους κυκλοφορεί έπειτα από καθυστερήσεις, αναβολές και δυσκολίες. Από εξωφρενικά χορευτικοί και γκρουβάτοι, μπορούν να γίνουν δύστροποι και εσωτερικοί ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι, ότι και να κάνουν όμως σε κρατούν σε αναμμένα κάρβουνα σε κάθε τους νότα. Σαν ένα είδος ψυχεδελικού, έντονα ρυθμικού, εύπεπτου kraut rock που γελάει κοροϊδεύοντας τις μουσικές ταμπέλες. Εδώ και κάποιες μέρες δεν λέει να σταματήσει να παίζει δυνατά από τα ηχεία. Εθιστικό και πανέξυπνο είναι εύκολα ο δίσκος του μήνα.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Rykarda Parasol feat. Dante White Aliano - It's Only Trouble Now (Chaos Management Group)

Πολύπλευρη και πολυσχιδής τραγουδοποιός, μεταξύ Σαν Φρανσίσκο και Παρισίων κινούμενη, κάθε φορά μας εκπλήσσει με το συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα των δίσκων της. Όλα περνούν από τα χέρια της: οι στίχοι και η μουσική, η ενορχήστρωση και το artwork. Παρότι τη συγκρίνουν με την Patti Smith και τον Nick Cave, το έργο της παραπέμπει στην πληρότητα των κυκλοφοριών της Kate Bush - και δεν εννοώ από μουσική ή φωνητική άποψη. Κάθε ψηφίδα φέρει την αμιγώς προσωπική σφραγίδα της, πίσω από την οποία διαφαίνονται ποικίλες λογοτεχνικές και μουσικές επιρροές: η ποίηση του Μποντλέρ και της Ροσέτι, το τσαγανό της Patti Smith και το κοσμοπολίτικο ύφος του Jacques Dutronc (τον οποίο διασκευάζει), η αισθητική παράδοση της tangedia (η Rykarda ασχολείται παθιασμένα με το ταγκό). Εν κατακλείδι, η Rykarda Parasol είναι το ωραιότερο καλά κρυμμένο μυστικό της σύγχρονης τραγουδοποιίας. Από το άλμπουμ επιλέγω το ντουέτο της με τον Dante White-Aliano, "It's Only Trouble Now".

Αντώνης Κλειδουχάκης

Sir Robin & The Longbowmen - Sir Robin & The Longbowmen (Bandcamp)

Επταμελής και βάλε, ψυχεδελική μπάντα από τη Δρέσδη που πριν ακόμα την επίσημη κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου έχει αρχίσει να ζεσταίνει τους φαν του είδους και εκτός των σύνορα της χώρας τους. Αν και δεν τσιμπάω εύκολα (εκ' των πραγμάτων) με τη ψυχεδέλεια της εποχής μου, εδώ βρίσκω μοιρασμένες τις δώσεις από τα 60s με αναβιωτικούς ήχους των 80s, ενίοτε και με μετά 90s αφομοιωμένες οπτικές που σε τελική ανάλυση όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζουν εν πολλοίς το genre αυτό σήμερα. Επίσημη κυκλοφορία την Πρωταπριλιά, αν και προσωπικά περιμένω να δω που μπορούνε να το πάνε στον δεύτερο. Τα μινόρε στο Sunshower με καθηλώνουν κάθε φορά που το βάζω να παίξει ενώ ξεχωρίζουν ιδιαίτερα και τα I Will Like, In The Dark και το μεγάλο τους σε διάρκεια (επτά λεπτά, μη φανταστείς) Road To Jezioro Tejsowo.

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Lucinda Williams - The Ghosts Of Highway 20 (Highway 20 Records)

Η πορεία της Lucinda Williams από την επανάσταση προς την επ-ανάσταση ξεκίνησε το 1979, βάζοντας παράλληλα τα θεμέλια της Americana, και συνεχίζεται δώδεκα στούντιο άλμπουμ μετά. Η διπλή αυτή κυκλοφορία είναι μια φορτισμένη συναισθηματικά επιστροφή στα μέρη που διασχίζει ο αυτοκινητόδρομος Interstate 20, μεταξύ της Georgia και του Texas. Η μουσική είναι απολογητική, εξομολογητική και ποτισμένη από την αγωνία της συμφιλίωσης με την ιδέα του θανάτου. Οι κιθάρες των Greg Leisz και Bill Frisell κορυφώνονται στο pedal steel, ντύνοντας με σεβασμό ποιητικούς στίχους. Ta "Dust" και "If My Love Could Kill" ανήκουν στις καλύτερες στιγμές της, όπως και οι διασκευές των "Factory" (Bruce Springsteen) και "House of Earth" (Woody Guthrie).

Μάριος Καρύδης

Gloria Ann Taylor - Love Is a Hurtin' Thing (Ubiquity)

Θα μπορούσε να ήταν το αντίπαλο δέος της Aretha ή έστω της Minnie Riperton, εάν δεν είχε εμπιστευθεί την καριέρα της στο σύζυγό της και στα ανεξάρτητα δισκογραφικά πλαίσια που την περιόρισαν. Τα εξαιρετικά σπάνια singles της Gloria Ann Taylor - πέντε τον αριθμό μεταξύ 1971 και '77 - μοσχοπουλιούνται χρόνια τώρα από χέρι συλλέκτη σε χέρι συλλέκτη, ενώ τα πενιχρής ποιότητας mp3 που κυκλοφορούν ελεύθερα, δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποδώσουν ορθά τις φιλόδοξες και παράξενες ενορχηστρώσεις της. Εκεί, τα οπερετικά και ασύγχρονα φωνητικά, συνοδεύονται από rock κιθάρες, συμφωνική soul και over-the-top πρώιμη disco (αυτή, πότε θα την απενοχοποιήσουμε;), δικαιολογώντας την εμπορική της αποτυχία· τότε. Την φήμη του μουσικού αυτού πειράματος, φρόντισε να αποκαταστήσει ποιοτικά, ποσοτικά και οικονομικά η Ubiquity, δίνοντας μας το δισκοπότηρο των soul reissues των τελευταίων χρόνων. Άλλωστε, η αξία της μουσικής δεν έπαψε ποτέ να μετριέται συναισθηματικά.

Μιχάλης Βαρνάς

Stranded Horse - Luxe (Talitres)

Όλες οι λίστες του κόσμου να σου υποδεικνύουν τα καλύτερα άλμπουμ απαρχής της ύπαρξης των δισκοκριτικών, εσύ στη καρδιά σου θα φυλάς για το νούμερο ένα εκείνο το μοναδικό, το οποίο αρχικά φύλαξες σαν μυστικό, έντυσε κάποιες σημαντικές στιγμές και έπειτα το μοιράστηκες. Το όμορφο σε αυτές τις ιστορίες είναι ότι οι στιγμές μπορεί να σκονίζονται έπειτα για μια ζωή, αλλά η μουσική τους επένδυση παραμένει στη μνήμη ολόφρεσκη. Σε αυτή τη κατηγορία μουσικών ανήκει ο Yann Tambour aka Stranded Horse. Ίσως δεν βρεθεί ποτέ κάποιος δίσκος του στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, όμως σε μια πιο κλειστή και ιδιόμορφη λίστα σαν αυτή, "για αυτό το άλμπουμ δεν θυμάμαι αν σας μίλησα ποτέ αλλά εγώ κάποτε δάκρυσα ακούγοντας το", θα βρίσκεται σε περίοπτη θέση. Η κόρα - η άρπα της Δυτικής Αφρικής όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν - πρωταγωνιστεί και πάλι στο Luxe, λαμβάνοντας θέση περισσότερο σαν ευρωπαϊκό όργανο στα λυρικά τραγούδια του Yann Tambour.

Αντώνης Ξαγάς

Various Artists - Condolence: Paris (Blackjack Illuminist Records)

Στο Παρίσι τον χειμώνα μπορεί να κάνει πολύ κρύο, μπορεί το χιόνι να μην είναι συνηθισμένο (όπως στο εξώφυλλο της συλλογής αυτής), ο αγέρας όπως μπορεί να ξυρίζει, η ανάσα σου να αχνίζει στην παγωνιά, σε φρουά που λένε οι ντόπιοι, τούτος ο χειμώνας ήταν ακόμη πιο κρύος, το κρύο έφτασε στις καρδιές βαθιά, cold, very cold, coldwave, όπως βαφτίστηκε, όνομα και πράμα, το σκοτεινό γαλλικό παρακλάδι του dark wave των 80s. 16 άγνωστοι και ακόμη πιο άγνωστοι (ξεχωρίζουν σε αναγνωρισιμότητα οι παλαιούρες γκοθάδες Danse Society) εκπρόσωποι του σκοτεινού αυτού φάσματος από πολλές γωνιές της ηπείρου, μαζεύονται εδώ για να εκφράσουν τα συναισθήματα με τον δικό τους τρόπο, γράφοντας τραγούδια. Δεν είναι όλα διαμαντάκια όπως π.χ. η συνεισφορά των Want/ed & Vlada Haruhi ή τα πνιγηρά μελουργήματα των Aftermath 6 6 6 6 και των/της Bewitched as Dark, έχει όμως σημασία μία τέτοια έκφραση τώρα που κόπασαν όλα τα ανέξοδα (και πολλές φορές κενά) ζε σουί το ένα, ζε σουί το άλλο...

Κομμάτι: Paradox Obscur - Boulevard Voltaire
(Το σχήμα με την κατά το ήμισυ ελληνική συμμετοχή της Kriistal Ann, σε ένα κομμάτι που το διαπερνά μια ψυχρή ανάσα, σαν τον άνεμο που κατέβαινε εκείνο το βράδυ στο Μπουλβάρ έξω από το Μπατακλάν).

Άρης Μπούρας

Massive Attack - Ritual Spirit EP (Virgin)

Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, οι Massive Attack επιστρέφουν με έναν απολαυστικό προπομπό του επερχόμενου άλμπουμ τους. Μ' ένα all-star team από τη Μεγάλη Βρετανία που φέρνει κυριολεκτικά ζάλη. Από την στιβαρή παρουσία και χαρακτηριστική φωνή του rapper Roots Manuva, στη γλυκιά μελαγχολία και κρυστάλλινη φωνή του Νιγηριανού Azekel, κι από τους Mercury Prize winners του 2014 Young Fathers, στο συνήθη ύποπτο Tricky. Σκοτεινό, φορτισμένο, χωρίς περιττές φιοριτούρες, με το συγκρότημα από το Bristol να παραμένει - εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες - ένα από τα πιο συνειδητοποιημένα σχήματα παγκοσμίως, τόσο μουσικά, όσο και κοινωνικοπολιτικά.

Μαριάννα Βασιλείου

Ulver - ATGCLVLSSCAP (House of Mythology)

Συγκρότημα που πέτυχε την απόλυτη μεταμόρφωση, χωρίς να χάσει την ταυτότητά του ούτε για μια στιγμή. Samples από προηγούμενες δουλειές τους μετουσιώνονται σε εντελώς πρωτότυπες μελωδίες. Τίτλος - ακρωνύμιο των πρώτων γραμμάτων των ζωδίων που απαρτίζουν όλον τον ζωδιακό κύκλο. Στρώματα ήχου που σχηματίζουν μια απόλυτα κυκλική δομή. Υπνωτιστική μουσική, με την έννοια ότι σε τραβάει στο δικό της σύμπαν και δεν σε αφήνει ούτε στιγμή να αποστασιοποιηθείς από αυτήν. Και ένα εξαιρετικό artwork, δημιουργημένο από τον δικό μας Πασχάλη Ζέρβα, που ζει και δημιουργεί στην Αθήνα (wolframgrafik.com). Ο πρώτος πραγματικά σπουδαίος δίσκος του 2016 είναι τούτος εδώ. Πολυπρόσωπος, σύνθετος και πανέμορφα σκοτεινός.

Γιώργος Λεβέντης

Half Japanese - Perfect (Joyful Noise)

Είναι αργά φυσικά για να κερδίσουν έστω και έναν καινούριο φαν. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν ικανοί να κερδίζουν νέους φίλους ούτε καν όταν ήταν πραγματικά επιδραστικοί και φάνταζαν ο απόλυτος χαμένος κρίκος ανάμεσα στο post-punk και το no wave. Οι Ηalf Japanese (σε όλες τις εκδοχές τους) μοιάζουν ένα από αυτά τα ξεχωριστά συγκροτήματα που είναι σαν να γεννήθηκαν με έναν συγκεκριμένο αριθμό οπαδών που δε θα μειωθεί ούτε θα αυξηθεί ποτέ στο ελάχιστο. Εδώ συνεχίζουν στο πιο παραδοσιακό στιλ που όρισε το Overjoyed, αλλά ο συνδυασμός art-punk ήθους και οριακά περίεργων στίχων είναι σε σημαντικό βαθμό ακόμη παρών. Είναι πια ώριμοι και για να μην κοροϊδευόμαστε είναι πια και ακίνδυνοι. Βαρετοί όμως δε θα δώσουν σε κανέναν τη χαρά να γίνουν ποτέ.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Jesu/Sun Kil Moon - Jesu/Sun Kil Moon (Caldo Verde)

Επιτέλους έφτασε η στιγμή που ο Justin Broadrick βρήκε τον κατάλληλο συνεργάτη, τον Mark Kozelek για να κάνει το σχεδόν αναμενόμενο βήμα στην αμερικάνικη σύγχρονη λαϊκή μουσική (άντε λέγε με folk). Αλλά το κράμα είναι ιδιότυπο (δε θα μπορούσε και αλλιώς και ευτυχώς). Εν αρχή ήταν οι Godflesh, πειραματισμός και εξερεύνηση στο μεταλλοειδές hard rock, ταυτόχρονα όμως υπήρξαν και οι Final που έδωσαν το φιλί της ambient κρυστάλλινης ηλεκτρονικής ζωής στο παρανάλωμα. Έτσι κάπως οδηγούμαστε στους Jesu οι οποίοι παίζουν μια πρωτόγνωρη διάφανη rock μουσική κάπως σαν στρογγυλεμένοι και καλμαρισμένοι Godflesh. Έ... τι θα 'ταν η συνέχεια... H προσθήκη μιας σπουδαίας φωνής και κατασκευής τραγουδιών από τους Sun Kil Moon που μου ανοίγουν διάπλατα την πύλη προς το ανυπέρβλητο κάλλος της ποιητικής της αμερικάνικης φολκ.

Θανάσης Φωτιάδης

Cindy Lee - Act of Tenderness (CCQSK)

Savages, Suede, Tindersticks... η χρονιά άρχισε με αγαπημένες μπάντες που εντέλει δεν αποτελούν καμία πρόκληση για τον ακροατή. Δοκιμάστε τους Cindy Lee, ένα project του Patrick Flegel των Women, σε ένα θορυβώδες lo-fi που στάζει μέλι και τραβάει τα πειραματικά στοιχεία της πρώην μπάντας του στα άκρα. Πολλές οι εκπλήξεις και τα τραγούδια που κρύβονται εδώ μέσα είναι απαράμιλλης ομορφιάς. Για τους τολμηρούς και για αυτούς που τους αρέσει να αφήνονται στο τυχαίο.

Βασίλης Παυλίδης

Pierre Bastien - Blue As an Orange (Morphine)

Πολλοστό εξαιρετικό άλμπουμ από τον 63χρονο Γάλλο πειραματιστή συνθέτη. Το Blue As an Orange ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια της ιδιοκατασκευής που ο Bastien ονομάζει Silent Motors και ανακατεύει ήχους από μουσικά όργανα (τρομπέτες, αφρικανικά πνευστά, γκονγκ κ.ά) και αντικείμενα που παράγουν ήχους, μεταξύ άλλων κατασκευές Meccano, κινητήρες και ανεμιστήρες. Το αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί πειραματική τζαζ με στοιχεία μοντέρνης σύνθεσης και ηλεκτρονικής μουσικής. Το δεκάλεπτο "Tim Unit" που ανοίγει το άλμπουμ δίνει το απόλυτο στίγμα και όσο πιο μινιμαλιστικό γίνεται, από το τέταρτο λεπτό και κάτω, τόσο πιο μαγικό ακούγεται. Αγαπημένο μου και το "Snide Dins" που κλείνει. Το εκπληκτικό εξώφυλλο είναι έργο της Nathalie du Pasquier.

Μπάμπης Αργυρίου

Rimbaud - Rimbaud (Gusstaff)

Κάπου διάβασα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να συζητιέται για καμιά εκατοστή χρόνια μετά το θάνατό του, περίπου δηλαδή μέχρι να πεθάνουν όσοι τον πρόλαβαν ζωντανό. Ο Ρεμπώ όμως ανήκει στις εξαιρέσεις και όχι μόνο θα συζητιέται από τα δισέγγονα των δισέγγονων, ω δισέγγονα του... Χριστιανάκη, αλλά και θα... υπαγορεύει στους μελλοντικούς μουσικούς τη δημιουργία έργων με αφετηρία το παράδειγμα της ζωής και της τέχνης του. Μια τέτοια, πρόωρη περίπτωση (μόνο 125 χρόνια μετά το θάνατό του) έχουμε εδώ. Εμπλέκονται οι Πολωνοί Mikolaj Trzaska - σαξόφωνο, Tomasz Budzynski - φωνή και ο γνωστός μας ηλεκτρονικάριος Michal Jacaszek που από τα... κουτάκια του βγάζει βρώμικο και πλούσιο ήχο που μπορεί να συγκριθεί με ήχο πολυμελούς μπάντας. Ο Αρθούρος ξύπνησε τα άγρια ένστικτά τους και αναρωτιέμαι τι θα άκουγε αν ζούσε σήμερα. Με τη μουσική τους οι τρεις Πολωνοί μοιάζουν να απαντούν "τα πρώτα των Neubauten, Laibach, Ministry..."