Κάτι καλό να ακούσω;

Μπάμπης Αργυρίου
Solid Space - Space Museum re-issue (Dark Entries)
«Εμένα που με βλέπεις», είπε ο Dan Goldstein στο μεθυσμένο θαμώνα της παμπ, «στα 14 έφτιαξα τους Exhibit 'A', στα 15 έβγαλα το πρώτο μου 7" και στα 16 το δεύτερο. Στα 18 βγάλαμε την πρώτη κασέτα μας "Space Museum" σαν Solid Space στην In Phase Records όπου ξεκίνησαν ένα χρόνο πριν με κασέτα και οι Marine Girls. Είχαμε διασκευάσει κι ένα δικό τους, το "Tutti Lo Sanno". Ήμασταν πολύ καλοί, καλύτεροι κι από Young Marble Giants και Cabaret Voltaire στα πρώτα τους. Ένας Έλληνας μας έγραψε ότι το "Please don't fade away" είναι μέσα στα 50 τραγούδια της ζωής του. Έρχεται που λες ο Iain McNay και παίρνει τις Marine Girls στην Cherry Red του και αγνοεί εμάς που με καλή προώθηση θα γινόμασταν μεγαλύτεροι κι από τους Ultravox. Βάζει κομμάτι τους στη συλλογή "Pillows and Prayers" που λόγω εξωφρενικά χαμηλής τιμής την αγόρασαν ακόμα και οι κωφοί και μετά τους βγάζει δίσκο. Αν πετούσε έξω από τη συλλογή το εντελώς άσχετο "Unseen" των Misunderstood που είχε άλλωστε πρωτοκυκλοφορήσει το 1969 και δεν είχε θέση στην ίδια συλλογή με τους Felt και τους Eyeless In Gaza και έβαζε το "Please don't fade away" μας, μπορεί η φίλη μου η Tracey Thorn να έφτιαχνε μαζί μου ντουέτο, τους Everything but the Astrogirl ας πούμε (έχω μια μανία με το διάστημα όπως καταλαβαίνεις από το όνομα και τον τίτλο της κασέτας). Αν μας έβγαζε δίσκο, αν επένδυε πάνω μας, δεν θα περιμέναμε 35 χρόνια να βγει η κασέτα μας σε δίσκο...»
«Αν, αν, αν. Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν», είπε ο μεθυσμένος.

Αντώνης Ξαγάς
Total Control - Laughing at the System (Alter)
Έχει πλάκα ότι βάζοντας στο search του discogs το όνομα τούτου του συγκροτήματος από την χώρα "Εκεί κάτω" (την Αυστραλία ντε), μου έβγαλε και κάτι πανάγνωστους ομώνυμους Ελβετούς, οι οποίοι είχαν άλμπουμ με τίτλο "Fuck the system". Ο καθείς με τα όπλα του, κατά μία έννοια, απέναντι στο Σύστημα, που όλοι απέξω είμαστε και όλοι μέσα καταλήγουμε, ανάμεσα στο fuck και στο laugh, προτιμώ την δεύτερη προσέγγιση, είναι φρονώ και πιο αποτελεσματική (κάτι ήξερε ο γερο-Χόρχε στο "Όνομα του Ρόδου"), ειδικά σε εποχές που το Σύστημα πετάει συνεχώς μπλε οθόνες. Και ακόμη πιο ειδικά όταν συνοδεύει ωραία τραγουδάκια που κορφολογούν από διάφορα στυλ, με τις κιθάρες μεν στο προσκήνιο, με μια τρέλα όμως που θυμίζει τους παλιούς Devo...

Δημήτρης Δραγούμης
Moderate Rebels - The Sound of Security (Everyday Life Recordings)
Οι μετριοπαθείς επαναστάτες έρχονται να δώσουν απάντηση στο ερώτημα Security που έθεσαν οι Personal Effects στα '80s....Και μιλώντας για '80s, θα μπορούσε κάλλιστα το ντεμπούτο της παρέας από το νότιο Λονδίνο να αποτελεί ένα χαμένο διαμάντι αυτής της περιόδου. Η δουλειά τους χαρακτηρίζεται από οικονομία στίχων με ουσία, υπνωτικές μελωδίες σε επανάληψη, πάντρεμα ποπ αισθητικής, post punk και krautrock. Κυκλοφόρησαν το παρθενικό τους άλμπουμ-μανιφέστο σε άγνωστη ανεξάρτητη εταιρία, στην πολυάσχολη περίοδο των Χριστουγέννων, κοινώς μηδενίζοντας τις όποιες πιθανότητες προβολής τους. Όμως, φαίνεται πως αυτή είναι και η στάση ζωής τους απέναντι στα πράγματα. Δεν συχνάζουν σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δεν αποκαλύπτουν τα ονόματα τους ή προσωπικές πληροφορίες και μέχρι στιγμής παίζουν τζάμπα στις λονδρέζικες pub (When the value has no cost... παραφράσω το υπέροχο κομμάτι του δίσκου).

Μαριάννα Βασιλείου
Black Rebel Motorcycle Club – Wrong Creatures (Vagrant Records)
Θυμάστε εκείνο το “Whatever happened to my rock ‘n roll?” που ούρλιαζαν οι BRMC στο ντεμπούτο τους το (πόσο μακρινό πια!) 2001; Ας πούμε απλά ότι επτά άλμπουμ και δεκαεπτά χρόνια μετά συνεχίζουν να μπλέκουν ψυχεδέλεια και shoegaze με μια αίσθηση επείγοντος και απειλής και με την κατάλληλη δόση βρωμιάς και αισθησιασμού. Και όχι μόνο συνεχίζουν να το κάνουν, αλλά να το κάνουν και καλά. Με άλλα λόγια και για να παραφράσω κι εγώ με τη σειρά μου τη γνωστή ρήση του Οδυσσέα Ελύτη, «εάν αποσυνθέσεις το rock’n’roll, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν the sweet sensation, a simple chord κι a new religion. Που σημαίνει: με άλλα τόσα το ξαναφτιάχνεις».

Κώστας Κοντονικόλας
Salad Boys – This is Glue (Trouble In Mind)
Ως βέβαιο της ύπαρξής μας, ο κόσμος είναι γενετικά προγραμματισμένος να διαιρείται. Στους Βόρειους και στους Νότιους. Στους αριστερούς και στους δεξιούς. Σ’ αυτούς που προτιμάνε τα γεμιστά με κιμά και σε αυτούς (τους σωστούς) που τα προτιμάνε ορφανά. Κυρίως όμως διαιρείται σ’ αυτούς που ακόμα δε λένε να καταλάβουν την βαρύτατη κληρονομιά που άφησαν οι REM στη indie μουσική και σ’ εμάς που κρεμάμε το Reckoning αντί λαγοπόδαρου στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου. Και οι Salad Boys (από μια -αληθινή- πόλη της Ν. Ζηλανδίας που ονομάζεται Christchurch) με το This is Glue θυμίζουν πολύ τους REM εκείνης της εποχής, απλά αντί για Stipe στα φωνητικά σκέψου τον Elliot Smith να προσπαθεί να μιμηθεί τον Ray Davies. ΟΚ, μεγαλόγδουπα όλα αυτά και πιθανότατα ανακριβή. Όμως, ένα από τα καλά της μουσικής είναι ότι λειτουργεί και ως Μέγιστος Διαιρέτης Κοινού.

Μιχάλης Βαρνάς
Field Music - Open here (Memphis Industries)
Λίγες γραμμές για τους Field Music. Είναι δύσκολη η μουσική τους γιατί δεν είναι ροκ, ούτε φολκ, ούτε underground και στο πρώτο άκουσμα σου φαίνεται αρκετά χαρούμενη οπότε δεν είναι ψαγμένη. Και πάλι όμως, δεν είναι και ακριβώς χαρούμενη για να γεμίζει τα playlist στα ραδιόφωνα και να ξεχνιόμαστε από τα προβλήματα μας. Κάτι οι ενορχηστρώσεις, κάτι οι στίχοι, χαλάνε το ευχάριστο κλίμα που αρχικά σε γέμισε προσδοκίες και δίνει τη θέση του στο δίλλημα μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, μήπως να το ακούσω άλλη μια φορά; Θα το ακούσεις αλλά πιθανόν πάλι να μην είσαι σίγουρος και θα αναβάλεις την οριστική σου απόφαση μέχρι το επόμενο άλμπουμ. Γιατί κάτι μέσα σου έχει αποφανθεί πως το όγδοο θα είναι το καλύτερο τους.

Μαρία Φλέδου
Negative Gemini - Bad Baby EP (100% Electronica/Bandcamp)
Η N.Y. based Lindsay French έχει το χάρισμα να μετατρέπει το λίγο απ' όλα σε πανέμορφους ήχους. Το τελευταίο της ΕΡ και τη μουσική της γενικότερα, 'βαραίνουν' early 90's επιρροές, breakbeats, dreamy reverb, indie pop+rock και επιτηδευμένες παραφωνίες, Αυτή τη φορά έχει σκοτεινότερη διάθεση και σε αυτό έπαιξαν ρόλο οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες ολοκλήρωσε το 'Bad Baby' (η δολοφονία της αδερφής της πριν ένα χρόνο). Check her out αν θέλετε να ακούσετε κάτι από το μέλλον.

Πάνος Πανότας
Brzowski - Enmityville (Milled Pavement)
Υπό μια προκαταρκτική παρατήρηση η “Enmityville” δεν είναι πόλη που ο οιοσδήποτε υποψήφιος ταξιδιώτης μπορεί να την βρει στον παγκόσμιο άτλαντα και στους γεωγραφικούς χάρτες ή οδηγούς. Όχι, πιθανότατα δεν υπάρχει πουθενά εκεί μέσα. Πρόκειται για ευφάνταστο, γοτθικό δημιούργημα που γέννησε το, ιθύνον για εδώ, μυαλό του Jason Cornell. Για να την επισκεφτεί κάπως κανείς, χρειάζεται να εισέρθει βαθιά στα δώδεκα τρακ του παρόντος δίσκου. Άλλο αν επιλέξει να φύγει μακριά απ’ το κλειστό τοπίο και δει το θέμα αλλιώτικα, πως μια τεράστια εχθρούπολη είναι πια ολάκερος ο κόσμος. Πόσο αβάσιμος θα ’ναι ένας τέτοιος ισχυρισμός στην εποχή μας;

Αντώνης Κλειδουχάκης
Leslie Winer & Jay Glass Dubs – YMFEES (Bokeh Versions)
Ο μακρύς δρόμος του μουσικού ηλεκτρονικής μουσικής σήμερα, προς την σχηματοποίηση μιας ευδιάκριτης μορφής επικοινωνίας, απαιτεί αρχικά σισύφεια υπομονή, άπλετη αγάπη, αδιαπραγμάτευτη βούληση και απελευθερωμένη εκφραστικότητα και όχι μόνο της ηλεκτρονικής μουσικής, εδώ που τα λέμε. Ολόκληροι κόσμοι είναι σε οργασμική λειτουργία αυτή τη στιγμή στον αόρατο, “ορατό” ιστό και στους τόπους εργαλεία του (βλέπε Soundcloud), εμπνεόμενοι από την Αρχή της Ελάχιστης Δράσης (χρηματικού κόστους παραγωγής για την ακρίβεια) στις αμέτρητες κυκλοφορίες κασετών και συμπράττουν στα εκατοντάδες club και small label. Some labels are bigger than others και ούτω καθεξής. Ο Δημήτρης Παπαδάτος aka Jay Glass Dubs δεν ζει στην Αθήνα. Η Αθήνα του δεν έχει σύνορα καθώς και η πεντακάθαρη φαντασία του που τον φέρει σε δημιουργικό peak στην εξ’ αποστάσεως συνεργασία του με μια γιαγιά του trip-hop (την ποιήτρια Leslie Winer aka ©). Πολυδιάστατο, ανοιχτό dub και μια κυκλοφορία που ήδη τον έχει ανελκύσει σε υψηλότερο όροφο δράσης, αλλά πάντα κάτω από το έδαφος μακριά από ανούσια βλέμματα.

Ελένη Φουντή
Fire! - The Hands (Rune Grammofon)
Εντελώς ειρωνικά, το ντεμπούτο των Fire! εννιά χρόνια πριν τιτλοφορείται "You Liked Me Five Minutes Ago", αποδίδοντας άψογα τα ανάμεικτα συναισθήματά μου για τον Mats Gustafsson. Σπουδαίος avant σαξοφωνίστας, δε λέω, αλλά στις προσωπικές του δουλειές μου δίνει την εντύπωση πως ηχογραφεί κάθε νότα που παίζει. Αντίθετα στους Fire!, αυτός ο (ενίοτε απάλευτος) ηχητικός καταιγισμός ισορροπεί πάντα εξαιρετικά με το μπάσο του Johan Berthling, τα live electronics και τα τύμπανα του Andreas Werliin. Εδώ ειδικά όμως, νομίζω πως οι τρεις τους βρίσκονται όντως on Fire! (αν όχι on crack), συνθέτοντας ένα πανέμορφο free jazz, doom rock κτήνος που τιμά και τους πρώιμους Van Der Graaf Generator και Black Sabbath, όπως πρέπει. Χωρίς ίχνος δεινοσαυρισμού. Σχεδόν χωρίς καν νοσταλγία. 36 λεπτά "Washing Your Heart In Filth" (όπως προτείνει το 4ο κομμάτι) είναι πολύ λίγα για μια σπουδαία μπάντα στην μακράν πιο εύφλεκτη στιγμή της. Αναμένω τη συνέχεια με τον πυροσβεστήρα στο χέρι.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Το τρίο επιστρέφει στην ηλεκτρισμένη jazz που μας έμαθε από το σύνολο της δισκογραφίας του, αφήνοντας πίσω τις παραδοσιακές φόρμες του τελευταίου “she sleeps, she sleeps”. Χωρίς πολλές εκπλήξεις, το τρίο-μηχανή παραγωγής μουσικής- παραδίδει έναν απολαυστικό δίσκο, από τους πολλούς που μπορεί να δημιουργήσει χωρίς κόπο όπως έχει αποδείξει. Μπορεί μεν να μην εκπέμπει την λάμψη και την ιδιοφυία των παλιότερων κυκλοφοριών, αλλά μπορεί άνετα να σταθεί από μόνο του και να καταναλωθεί αρειμανίως από τον ακροατή με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα. Στις 2/3 μας επισκέπτονται για live και εκεί θα είναι σίγουρα απίθανοι.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Dirtmusic - Bu Bir Ruya (Glitterbeat)
Καλά ξεκίνησε η νέα χρονιά: με την κυκλοφορία του δίσκου των Dirtmusic. Ο Chris Eckman και ο Hugo Race άφησαν —για λίγο; — το μακρινό Μάλι, και συνάντησαν τον Murat Eitel των Baba Zula στο στούντιό του, στην κοντινή Κωνσταντινούπολη. Το σάζι του Eitel κεντάει δίπλα και πάνω από τις κιθάρες των Chris & Hugo — και τι να πω για τα κρουστά του Ümit Adakale που συμπληρώνουν το σχήμα; Υπνωτιστικές λούπες, ανατολίτικη ψυχεδέλεια και σκοτεινά μουσικά τοπία, η post-punk αισθητική υποκλίνεται για μια φορά ακόμα στη μουσική παράδοση του Τρίτου Κόσμου (εν ευρεία εννοία), χωρίς αποικιοκρατικές βλέψεις. Δεν ξέρω τι να ξεχωρίσω από το άλμπουμ, αλλά αφού πρέπει — The Border Crossing. Με πολιτικό κατά βάση στίχο — "don’t you know the world is getting smaller?"

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Khruangbin – Con Todo El Mundo (Night Time Stories)
Καμιά φορά οι συνειρμοί είναι πιο ισχυροί από τις αναλύσεις. Και πιο πειστικοί, επίσης:
“Βρίσκομαι κάπου στην Νοτιοανατολική Ασία, ίσως στην μύτη της Ταϊλάνδης ή σε κάποιο από τα νησιά της. Είμαι σε χαλαρό mood, αραγμένος, την ώρα που σουρουπώνει. Απολαμβάνω ένα δροσερό κοκτέιλ σε χορταστική μερίδα, την ώρα που ακούγονται γνωστές-άγνωστες νωχελικές μελωδίες από τα μικρά ηχεία που παίζουν μόνο πρίμα, σαν παλιά τρανζίστορ. Ενώ στο βάθος, μια μικρή οθόνη δείχνει soft porn, την Σίλβια Κριστέλ να κάθεται αγέρωχα στον ψάθινο θρόνο της...”
Αν νιώσεις τον παραπάνω συνειρμό, τότε σίγουρα στα αυτιά σου ηχεί ήδη το album των Khruangbin. Μια “πτητική μηχανή” από το Austin του Τέξας σε μια ωδή για το ταϋλανδέζικο φανκ. Στην αίσθηση θυμίζουν Dengue Fever. Μόνο που στην περίπτωση των Khruangbin, το ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση μιας κομματάρας τύπου “Sni Bong”, αλλά η πειστική παραγωγή μιας ατμόσφαιρας, τόσο ζωντανής σαν να την κρατάς στα χέρια σου ως κρυστάλλινη μπάλα.

Μάριος Καρύδης
Calibro 35 – Decade (Record Kicks)
Έχοντας εξαντλήσει τις αναφορές στη «φτωχή» δισκογραφία του Ennio Morricone (400 και βάλε soundtracks) στους προηγούμενους τους δίσκους, οι αυτοαποκαλούμενοι “cinematic funk heroes” της Ιταλίας διευρύνουν ακόμα περισσότερο τα φαντασιακά τους score με blaxpoitation μπάσα, «κοσμική» jazz και αφρικάνικα beats. Η συνηθισμένη για τη Record Kicks ρετρομανία και η αντίστοιχη μέθοδος ενορχήστρωσης, εμπλουτίζονται με ελαφρά πιο σύγχρονους ήχους της τελευταίας δεκαετίας, γέρνοντας την συνολική ζυγαριά του κλασσικού versus μοντέρνου λίγο περισσότερο προς το δεύτερο αλλά όχι αρκετά ώστε να ξεφύγουν ολότελα από την δεκαετία του ’70, πράγμα θεμιτό και ιδανικό όπως και να το κάνουμε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Jute Gyte/Spectral Lore - Helian (I, Voidhanger Records)
Ένα σπλιτ άλμπουμ των Jute Gyte από την Αμερική και των Spectral Lore από την Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να αναλύουμε για ώρες τι είδους μέταλ (δεν την μπορώ αυτή τη λέξη όταν χρησιμοποιείτε για το hard rock) παίζουν εδώ αυτές οι δύο μπάντες και ουσιαστικό συμπέρασμα δεν θα βγάζαμε και τελικά θα χάναμε τον χρόνο μας. Έχουμε μια σύνθεση, το Helian, σε δύο περίπου 20λεπτες εκδοχές από τα δύο σχήματα, όπου οι αργοί ρυθμοί, τα σκοτεινά βάραθρα ανάμεσα στους εξαίσιους, σχεδόν ψυχεδελικούς κιθαρισμούς, η βαριά κι ασήκωτη αλλά κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, είναι τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ μιας θαυμάσιας μουσικής πράξης.

0:00 Solid Space - Please don't fade away
1:40 Total Control - Luxury vacuum
6:10 Moderate Rebels - Extraordinary
10:37 Black Rebel Motorcycle Club - Spook
14:12 Salad Boys - Exaltation
17:40 Field Music - Count it up
21:21 Negative Gemini - My innocence
23:35 Brzowski - Contemporary cynic
27:51 Leslie Winer & Jay Glass Dubs - Woodshedded
32:59 Fire! - The Hands
37:23 Dirtmusic - The border crossing
43:05 Khruangbin - Cómo me quieres
46:07 Calibro 35 - Pragma
52:15 Jute Gyte - Helian