Κάτι καλό να ακούσω;

Μαριάννα Βασιλείου
The Twilight Sad - It Won/t Be Like This All the Time (Rock Action, 2019)
Το αριστουργηματικό “Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave” είχε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη. Εδώ οι Σκοτσέζοι σίγουρα δεν τον ξεπερνούν, αλλά τον αγγίζουν με χαρακτηριστική άνεση. Το στοιχειωμένο post-punk τους εξελίσσεται με kraut στοιχεία, τα synths δημιουργούν στρώματα ήχου πίσω από τις στοιχειωμένες κιθάρες, οι pop μελωδίες εισάγονται για πρώτη φορά στα κομμάτια τους και ο James Graham γράφει και τραγουδάει στίχους για την απελπισία, τον πόνο και την απώλεια χωρίς να ακούγεται μίζερος ούτε στιγμή. Σίγουρα το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ του 2019.

Άρης Καραμπεάζης
The Man And His Failures - Persona Non Grata (A Man out of A Man, 2018)
(…) Το ‘Persona Non Grata’ σε αυτή την περιορισμένη διάρκεια ούτε χορταίνει, αλλά ούτε και αφήνει μετέωρο τον ακροατή. Υπάρχουν συνεργάτες εδώ πάντως, δεν γίνεται η δουλειά κατά μόνας, παρά την παράλειψη μου για χρήση πληθυντικού αριθμού μέχρι τώρα. Σωστές κιθάρες από τον Κωνσταντίνο Κύρτση και φωνητική στήριξη από την Dusk στο ένα από τα δύο κρίσιμα τραγούδια του δίσκου, αλλά και το remix του Prowler - Lucas Savidis στο τέλος.
Σε κάθε περίπτωση όμως ετούτη εδώ η κασέτα και το περιεχόμενο της θέτουν την επερχόμενη προσωποκεντρική πορεία του Μάνου Κ. σε μία ελαφρώς πιο θεμιτή ρότα από ότι θα περίμενε κανείς παρακολουθώντας τους τελευταίους Mani Deum να μετακινούνται κάπως άβολα γύρω από την ουρά τόσο τη δική τους, όσο και των ηρώων τους.
Συνεπώς, εν αναμονή για τα περαιτέρω και εν αρμονία για τα προκείμενα.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Lee Harvey Osmond - Mohawk (Latent Recordings, 2019)
Όταν ακούω για έναν Καναδό μουσικό που παίζει psychedelic folk και στη μπάντα του συμμετέχει ο Michael Timmins, των Cowboy Junkies, τεντώνω τα αυτιά μου. Ο κατά κόσμον Tom Wilson (Junkhouse, Blackie and the Rodeo Kings — αν σας λένε κάτι αυτά τα ονόματα) έχει τραχιά φωνή (dirty τη λένε στα αγγλικά), bluesy και επιβλητική, κι έτσι όπως σχεδόν απαγγέλει τους αφηγηματικούς στίχους του, είναι σαν να ακούς ιεροκήρυκα του Νότου, συνοδευόμενο από φυσαρμόνικα. Αν σ' όλα αυτά ρίξεις και το γεγονός ότι ο Tom/Lee ανακάλυψε πρόσφατα ότι έχει απώτατη καταγωγή από τη φυλή των Μοχώκ, καταλήγεις σ' ένα άλμπουμ οδυνηρά προσωπικό, γοητευτικά ειλικρινές, όπου τα πνευστά δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με τη dobro κιθάρα, και το πάθος του Tom Wilson εξισορροπεί τη μελαγχολία του Michael Timmins.

Τάσος Βαφειάδης
Amigo The Devil - Everything is Fine (Regime, 2018)
Ο μεγαλόσωμος Danny Kiranos αφού αρχικά παράτησε την ιδέα να γυρίζει ταινίες τρόμου και στη συνέχεια πούλησε την ζυθοποιία που είχε ανοίξει, αποφάσισε τελικά ν’ ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε περισσότερο, τη μουσική. Σκαρφίστηκε το ψευδώνυμο Amigo the Devil και παρέα με το μπάντζο και την ακουστική του κιθάρα, άρχισε να φτιάχνει περίεργα φολκ-κάντρι τραγούδια για κατά συρροή δολοφόνους, νεκρούς συζύγους, αυτοκτονίες, ατελέσφορους έρωτες και άλλα τέτοια «αισιόδοξα» θέματα. Έχοντας κυκλοφορήσει τρία EP, στα τέλη του 2018 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μας παρουσιάσει και την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά, σε παραγωγή του Ross Robinson (Cure, Korn, Sepultura, At the Drive-In).
Το δυνατό του σημείο είναι οι ζωντανές σόλο εμφανίσεις του (έχει οργώσει όλες τις ΗΠΑ). Επειδή όμως είναι δύσκολο να τον δούμε προς τα μέρη μας, ας αρκεστούμε στον πρώτο του δίσκο.

Τάσος Πατώκος
Tropical Fuck Storm - A Laughing Death in Meatspace (Mistletone, 2018)
Στο repeat για κάμποσες μέρες, και προβλέπεται να αντέξει για πάρα πολύ ακόμα. Αυτό το συναίσθημα που ανακαλύπτεις τυχαία ένα καταπληκτικό album και μετά γκουγκλάρεις το συγκρότημα και βλέπεις ότι έχουν βγάλει κάμποσους δίσκους στο παρελθόν τους οποίους αγνοούσες παντελώς οπότε τώρα αισθάνεσαι σαν πιτσιρικάς σε παιχνιδάδικο και δεν ξέρεις πού να πρωταρχίσεις. Στην περίπτωσή μας, το “A Laughing Death in Meatspace” είναι το ντεμπούτο των Αυστραλών Tropical Fuck Storm, οι οποίοι αποτελούν τη συνέχεια των The Drones. Οι The Drones άφησαν πίσω τους έξι δίσκους, οπότε για όλο τον Φεβρουάριο θα είμαι κομπλέ.

Ελεάνα Γαρίνη
Rustin Man - Drift Code (Domino, 2019)
Ο Paul Webb ήταν η ζωντανή απόδειξη όλων των ανεκδότων για αφανείς μπασίστες: από το συγκρότημα που τον ανέδειξε τους Talk Τalk μέχρι τη συνεργασία σαν Rustin Man με την Beth Gibbons το 2002 στο ‘Out of Season’, αυτό που ΔΕΝ έκανε μπροστά στο μικρόφωνο ήταν Talk Τalk. Όχι πια. Στο ‘Drift Code’ ελίσσεται με το μικρόφωνο στο χέρι ανάμεσα σε ψυχεδέλεια, αρτ πoπ και φολκ, ενορχηστρώνοντας πλουσιοπάροχα και αφήνοντας γενναίους φόρους τιμής στον Robert Wyatt. Το αποτέλεσμα ανταμείβει τα 16+ χρόνια αναμονής από το προηγούμενο πόνημα, αλλά ανανεώνει το ενδιαφέρον για ανέκδοτα για οκνηρούς μπασίστες…

Μιχάλης Βαρνάς
Balthazar - Fever (PIAS, 2019)
Συχνά μας βασανίζει το ερώτημα ποιους δίσκους θα είχαμε μαζί μας αν έπρεπε να ζήσουμε μόνοι στο ερημονήσι, χωρίς τους κωδικούς wi fi, με τους φοίνικες, τα σπήλαια, τις τροπικές βροχές, τις καρύδες, τα φίδια και εχθρικούς ιθαγενείς που στο άκουσμα του ‘Kind Of Blue’ θα σε τραπεζώσουν, θα γίνεις ο αρχηγός της φυλής κι όλοι μαζί θα βλέπετε κάθε Τετάρτη Τσάμπιονς Λιγκ.
Οι πιθανότητες να βρεθείς με τους Balthazar παραμάσχαλα στο ερημονήσι είναι αμελητέες αλλά στο σενάριο που συμβεί φίλε αναγνώστη μη σε πάρει από κάτω. Είναι ωραίος δίσκος το ‘Fever’, μελωδικός, διατηρεί την δροσιά του από την αρχή του πυρετού μέχρι το φινάλε, δεν σε οδηγεί σε κακοτράχαλα μονοπάτια, φρέσκια ποπ, να δεις που θα κάνεις καινούριους φίλους.

Νάνσυ Σταυρίδου
Backstreet Boys - DNA (RCA, 2019)
Προσέξτε τώρα να δείτε τι συμβαίνει. Τους Backstreet Boys όταν ήμουν έφηβη τους μισούσα, δεν μου άρεσαν καθόλου τα τραγούδια τους (τα θεωρούσα χαζοβιόλικα) και κυρίως μου την έσπαγαν οι φάτσες τους. Τώρα όμως που μεγάλωσα και έγιναν κι εκείνοι Backstreet Men, είπα να τους δώσω μια ευκαιρία και ειλικρινά δεν το μετάνιωσα. Το 9ο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο «DNA» κυκλοφόρησε τέλος Γενάρη και είναι ένα καλοδουλεμένο pop album με εξαιρετική παραγωγή και 12 κομμάτια με ξεχωριστό μουσικό ύφος το καθένα. Αν και ο ήχος τους έχει εξελιχθεί και ωριμάσει με το πέρασμα των χρόνων, φροντίζουν πάντα μέσα από τις ερμηνείες τους να αναδεικνύονται πρωτίστως ως ένα vocal group (καταρρίπτοντας το στερεότυπο του boy band). Χαρακτηριστικό παράδειγμα στο DNA είναι το «Breathe» στο οποίο τραγουδάνε a cappella και οι φωνές τους είναι σε πλήρη αρμονία. Δεν έχουν πρωτότυπες και πολύπλοκες συνθέσεις, αλλά το άλμπουμ κυλάει ευχάριστα. Αν λοιπόν, έχετε την pop στο DNA σας, σίγουρα θα το απολαύσετε και θα πιάσετε τον εαυτό σας να κουνάει ρυθμικά τα πόδια κάτω από το γραφείο στο groovy Passionate! Εναλλακτικά θα μπορούσε να είναι το δώρο γενεθλίων στην 13χρονη ανιψιά σας.
Υ.Γ. Λέτε να τους φέρω τύχη και να κερδίσουν μετά από 8 υποψηφιότητες το πρώτο τους Grammy;

Γιάννης Πλόχωρας
Vein - Εrrorzone (Closed Casket Activities, 2018)
Δεν ξέρω αν πέθανε το ροκ και πότε, πάντως το χάρντκορ ζει. Στην περίπτωση των Vein βασιλεύει κιόλα, στην πατρίδα τους τη Βοστώνη. Το ‘Errorzone’ είναι το καταιγιστικό ντεμπούτο LP πέντε τρελαμένων εικοσάρηδων που ξαναδίνει νόημα στα δευτερόλεπτα χωρώντας όλη τη μουσική προϊστορία σε μονόλεπτα και δίλεπτα έπη. Ιντριγκαρισμένος έπαιξα στο καπάκι ό,τι core ξέρω (hard, grind, thrash, από dis έβαλα κανονικά Discharge, noise, emo, screamo, jazz, math, metal, numetal) και και και, άκουσα και κάτι πρώιμα δικά τους, έφτασα μέχρι πέρσι (τον Ιούλιο κυκλοφόρησε το LP). Ο απόηχος του ‘Errorzone’ κουβαλούσε ακόμα τόσο πλουραλιστική ακρότητα που τα έκανε ν ακούγονται όλα …παραδοσιακά: γνώριμα, προβλέψιμα, μονόχνωτα και (προ)χτεσινά. Τόπο στα νιάτα, το χάρντκορ μας έχει ξεπεράσει και πάλι, κουρέλια.

Αντώνης Ξαγάς
Nurse of War - Εις Τόπον Χλοερόν (Β-Otherside/Scarecrow Records, 2019)
…εν τόπω αναψύξεως για το συνεχίσουμε. Φτου φτου στον κόρφο, σκόρδα, τοκ τοκ χτύπα ξύλο, σταυροκόπημα μαντολίνο … απ’ όλα τα ξόρκια πάντως για τον Χάρο, ίσως το πιο πανάρχαιο και πιο αποτελεσματικό είναι η ίδια η δημιουργία και το (μαύρο) χιούμορ. Από τούτο διαθέτουν άφθονο οι Nurse of War, σχήμα-συνέχεια των Markora’s Syndrome αν τους είχατε πάρει χαμπάρι, σε δημιουργική συνάφεια με το φανζίν «Ντίσκο Αυτοκτονία» (και πράγματι, η ίδια η …Ντένη Μαρκορά κάνει εμφάνιση σε ένα sample). Πάρτι στο κοιμητήριο («Παγκράτι über alles»!), πανκ-γκαράζ αισθητική σε ασκήσεις ισορροπίας στα όρια του κιτς και του τρας (κατά τα πρότυπα των Cramps), στίχοι μακάβριοι και γκροτέσκοι, καταιγιστικές συνθετικές γραμμές, ξεσηκωτικά εναλλασσόμενα φωνητικά σε έναν ευφάνταστο, …αξιο-μνημόσυνο και εν τέλει λίαν διασκεδαστικό δίσκο.

Στέργιος Βολόγκας
Babel Trio - Island of Cretal (Labyrinth of Thoughts, 2018)
(…) Όσοι τους είχαν ακούσει και ξεχωρίσει από τον προηγούμενο, πρώτο τους δίσκο “Roots Electrified”, θα διαπιστώσουν ότι η σχεδόν 15μηνη απόσταση μεταξύ των δύο άλμπουμ είναι και 15 τουλάχιστον βήματα μπροστά σε δουλειά, φαντασία και ήχο. Οι ιδέες που κυοφορούσαν και επεξεργάζονταν όλ’ αυτά τα χρόνια οι Babel Trio πηγάζουν από διαφορετικές μουσικές συνιστώσες, αλλά με κοινό γνώμονα την ελληνική λαϊκή παράδοση, τον λαϊκό λογοτεχνικό λόγο, το παραδοσιακό τραγούδι, με ροκ αμάλγαμα αλλά και συγκολλητικό υλικό τον jazz αυτοσχεδιασμό, οι Babel Trio σκηνοθετούν και παραδίδουν ένα ανώτερο προϊόν. Αν το “Roots Electrified” ήταν η πρόβα τζενεράλε, το “Island of Cretal” είναι ο νέος ήχος από την Κρήτη με σήμανση «Π.Ο.Π.».

Ελένη Φουντή
Black To Comm - Seven Horses For Seven Kings (Thrill Jockey, 2019)
Ανακάλυψα τον Marc Richter το 2009, όταν έβγαλε το εξαιρετικό "Alphabet 1968" στην βρετανική Type, που μια φορά θυμάμαι αγαπούσα, τώρα βροχή. (Η Type ήταν σπάνια περίπτωση label, γιατί κάθε κυκλοφορία της αποτελούσε μουσική πρόταση στον χώρο της ηλεκτροακουστικής σκηνής). Μεσολάβησαν δέκα χρόνια, κατά τα οποία ο Black To Comm ηχογράφησε ξανά στην Type, στην ιστορική Digitalis, έγραψε μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και συμμετείχε σε art installations. Φέτος επέστρεψε με νέο δίσκο στην Thrill Jockey, που νομίζω πως είναι το πιο συναρπαστικό ηχητικό κολλάζ που έχει φτιάξει ποτέ. Αναζητώντας πάντα την ομορφιά μέσα από τη φρίκη, ο Richter εδώ δένει τις dark ambient, drone αναφορές του με την industrial παράδοση, την γοητευτική (για μένα έστω) κακοφωνία της free jazz (εδώ κι εκεί νομίζω πως ακούω μουσικά όργανα να κουρδίζουν!) και για πρώτη φορά τον ρυθμό, που παλιότερα δεν καταδεχόταν. Επτά άλογα για επτά βασιλιάδες, κάπου ηχούν και ιαπωνικά τύμπανα πολέμου και λάμπει στο βάθος η μορφή του άρχοντα Χιντετόρα από το ‘Ran’ του Κουροσάβα, που κουβαλάει τη σοφία χιλιάδων χρόνων λίγο πριν την κάθοδο στην τρέλα.

Μαρία Φλέδου
Swervedriver - Future Ruins (Rock Action, 2019)
Ήμουν σίγουρη πως το έκτο άλμπουμ των Swervies θα είναι όπως και όλα τα προηγούμενα τουλάχιστον αξιόλογο. Οι Adam Franklin και Jim Hartridge τελικά μας υπενθυμίζουν πως σε έναν όγκο δουλειάς που πάει πίσω τρεις κοντά δεκαετίες, δεν έχουν τόση σημασία τα χιτ όσο οι ολοκληρωμένοι δίσκοι και πως ευτυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν κάποιες μπάντες με αρκετή προσωπικότητα ώστε να καταφέρνουν να τους πραγματοποιούν. Το 'Future Ruins' είναι ό,τι πιο ώριμο και δεμένο έχουν πετύχει στην μέχρι τώρα καριέρα τους, έχει κάτι από 'Mezcal' αλλά και κάτι από 'Ejector' χωρίς να στέκεται όμως πάρα πολύ στο παρελθόν, αλλά κυρίως είναι 100% Swervedriver και τίποτα άλλο. Επίσης περιέχει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Και θα το ξαναπώ, ακόμη κι αν τους προσπεράσατε στο παρελθόν, με τους Swervedriver (αποδεδειγμένα) ποτέ δεν είναι αργά.
Εννοώ: ακούστε το τώρα.

Άρης Μπούρας
Deerhunter - Why Hasn't Everything Already Disappeared? (4ΑD, 2019)
Το νέο όγδοo κατά σειρά άλμπουμ των Deerhunter είναι από τα πιο στρωτά της έως τώρα πορείας τους, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι υστερεί πουθενά. Τα δέκα κομμάτια του αναδιπλώνουν την ποπ μαεστρία του αμερικάνικου συγκροτήματος, με καθάριες μελωδικές γραμμές και διακριτικά πειραματικά περάσματα. Η φωνή του Bradford Cox σε χαϊδεύει παραπονιάρικα και συνάμα γλυκά, ενώ οι κιθάρες εναλλάσσονται με τα synth που λοξοκοιτάνε κλεφτά στα ’80s, με τα τραγούδια να ηχούνε περισσότερο χαρούμενα απ’ ότι ίσως υποδηλώνει το εξώφυλλο του δίσκου ή ένα μεγάλο μέρος των ιδιόμορφων στίχων. Ακούγεται μονορούφι, ξανά και ξανά.

Θανάσης Φωτιάδης
Steve Gunn - The Unseen In Between (Matador, 2019)
Στον νέο του δίσκο ο Steve Gunn προσθέτει χρώματα στην παλέτα του και η μουσική βγαίνει από μέσα του αβίαστη. Σαν ένα αιθέριο αεράκι για τις πολύτιμες στιγμές μας, όταν σταματάει ο χρόνος κι εμείς μένουμε άναυδοι μπροστά σε κάτι που δεν προσέξαμε ποτέ ενώ ήταν πάντα εκεί. Θα ξυπνάω χαράματα για να ακούω το άλμπουμ αυτό στο μπαλκόνι μου. Και μετά ξανά με το ηλιοβασίλεμα, με ακουστικά πάνω στο ποδήλατο, πηγαίνοντας όσο πιο αργά γίνεται. Μεγαλειώδης ποπ για αυτούς που δεν τη φοβούνται.

Γιώργος Λεβέντης
Tiny Ruins - Olympic Girls (Ba Da Bing!, 2019)
Γενικά σοφή η απόφαση της Hollie Fullbrook να μετατρέψει το πρότζεκτ των Tiny Ruins σε κάτι σαν working band. Σε αυτόν τον δίσκο τα εξαιρετικά φωνητικά παραμένουν ένα δυνατό σημείο αναφοράς και η Hollie τραγουδάει πιο ωραία από κάθε άλλη φορά. Δεν ξέρω αν οι μελωδίες προσπαθούν να πάνε τη folk ένα βήμα παραπέρα ή απλά να δώσουν μια πιο περιεκτική και poppy διάσταση στη μουσική αυτού του απλού στη σύλληψη, αλλά ουσιαστικού σχήματος. Το δεύτερο το καταφέρνει εύκολα πάντως. Οι χαλαρές psych πινελιές και η φροντίδα στο setlist δείχνουν πως έχει σκοπό να την ψάξει τη δουλειά και θα μας απασχολήσει ξανά.

Δημήτρης Δραγούμης
J. McFarlane's Reality Guest - TA DA (Hobbies Galore, 2019)
H Julia McFarlane πάνω από μια δεκαετία γρατζούνισε κιθάρες και αποτέλεσε μαζί με τον Martin Frawley τον συνθετικό κορμό στο συμπαθητικό μουσικό κόμμα των Twerps από τη Μελβούρνη. Φαίνεται όμως πως μάλλον το μαγαζί έκλεισε και όλα τα μέλη των Twerps έχουν πλέον ανεξαρτητοποιηθεί. O Martin βγάζει δίσκο στη Merge προσεχώς, o μπασίστας Gus Lord στους Stroppies για νέες περιπέτειες και η Julia στο ντεμπούτο της εκπλήσσει θετικά, καθώς προσφέρει ένα μικρό κράμα μινιμαλιστικής πειραματικής ποπ, με θύμησες από Marine Girls, Yazoo, ύστερων Pere Ubu και - κυρίως - πρόσφατης Cate Le Bon. Και όλα τα παραπάνω μπολιασμένα με τη θαλασσινή αύρα της ωκεάνιας Flying Nun. Καλός συνδυασμός μου φάνηκε...

Γιώργος Παπαδόπουλος
Maurice Louca - Elephantine (Northern Spy, 2019)
Μπορεί η ταμπέλα “αραβική τζαζ” να πηγαίνει αναγκαστικά πακέτο μαζί με τον νέο δίσκο του Louca αλλά εκπληρώνει μόνο μέχρις ενός σημείου τον άχαρο ρόλο της και σε προετοιμάζει μερικώς για αυτό που θα ακούσεις. Ο Louca, υπερταλαντούχος, με βαθιά αραβικές μουσικές ρίζες σε κάθε του δίσκο, δεν σταματάει να εκπροσωπεί την επιτυχημένη σκηνή του Καΐρου σε κάθε του πόνημα και να καταπιάνεται με ομόρριζα μεν, αλλά μεταξύ τους διαφορετικά ακούσματα. Στο ‘Elephantine’ δημιουργεί έναν πειραματικό τζαζ δίσκο που αντλεί έμπνευση από την αραβική παράδοση, την εξελίσσει και την προωθεί σε διαφορετικά ακροατήρια. Δημιουργεί έναν δίσκο χαμηλών τόνων με απίστευτη όμως δυναμική και επίδραση πάνω στον ακροατή. Απλά μαγικός για άλλη μια φορά.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Paal Nilssen-Love - New Japanese Noise (PNL Records, 2019)
Και όμως... Στον δίσκο αυτό δεν ηγείται Ιάπων, αλλά ο σούπερ ντράμερ Paal Nilssen-Love o οποίος παίζει ξύλο με τις μπαγκέτες σε πάμπολλα free jazz project των τελευταίων ετών. Συνεργάζεται όμως με τον Akira Sakata τον σαξοφωνά σαμουράι και νοιζάδες από Pain Jerk και Incapacitants που στολίζουν με ηλεκτρονικά το όλο ζήτημα καταφέρνοντας μια τρελή συγκόλληση υφών (jazz και noise) αφού οι τύποι ξέρουν τι τους γίνεται και δεν βαράνε άσκοπα στο γάμο του Καραγκιόζη.

00:00 The Twilight Sad - Videograms
04:50 Τhe Man & His Failures - Persona non grata
08:56 Lee Harvey Osmond - Colours
13:07 Amigo the Devil - Hell and you
16:10 Tropical Fuck Storm - Rubber bullies
22:09 Rustin Man - The worlds in town
27:30 Balthazar - Wrong faces
31:19 Backstreet Boys - Breathe
34:21 Vein - Untitled
35:19 Nurse οf War - Κορίτσι δακρυγόνο
38:26 Babel Trio - Ikaria
43:40 Black to Comm - Fly on you
48:20 Swervedriver - Radio-Silent
55:08 Deerhunter - Death in midsummer
59:20 Steve Gunn - New moon
1:04:20 Tiny Ruins - Holograms
1:08:40 J. McFarlane's Reality Guest - Do you like what I'm sayin?
1:14:05 Maurice Louca -The leper
1:21:07 Paal Nilssen-Love - Birdsong