Κάτι καλό να ακούσω;

Θανάσης Παπαδόπουλος
Kiwi Jr. - Football money (Mint Records, 2019)
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον τίτλο του δίσκου. Προτείνω το ‘Football Money’, λόγω της ελληνικής επικαιρότητας βεβαίως… Κυκλοφόρησε το 2019 μόνον στον Καναδά (οι Kiwi Jr. ζουν και ηχογραφούν στο Τορόντο) και στις αρχές του χρόνου στον υπόλοιπο πλανήτη. Αν ο όρος indie rock λέει ακόμη κάτι, οι Kiwi Jr. είναι αυτό ακριβώς. Ακούγονται σαν τους Pavement, για την ακρίβεια αν μου έλεγαν ότι τραγουδάει ο Stephen Malkmus μπορεί και να το πίστευα. Το όνομα Kiwi Jr. δεν έχω ιδέα πώς προέκυψε, πάντως η Νέα Ζηλανδία ως αναφορά (Dunedin sound, θυμάστε οι παλιοί) μια χαρά κολλάει.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
The Venial Sin - Wave of sinners (G.O.D. Records, 2019)
Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο rock που περιέχει σαξόφωνο. Πάντως αυτός σίγουρα δεν είναι ο μοναδικός λόγος που με γοητεύει η μουσική που παίζουν οι Venial Sin. Τα προσόντα τους είναι ο καθαρός ήχος, χωρίς να είναι γυαλισμένος και οι απλές συνθέσεις, χωρίς να είναι αδιάφορες. Αυτό προκύπτει συνήθως από πεπειραμένους παίχτες, δηλαδή όχι πιτσιρικάδες. Παρόλο που είναι ο δεύτερος δίσκος του σχήματος, οι μουσικοί προέρχονται από παλαιότερα σχήματα έτσι ώστε να εξηγείται αυτή η εμπειρία. Ο ήχος τους είναι rock όπως είπαμε με ένα άρωμα garage και ίχνη ψυχεδέλειας που όμως η έλλειψη της «βρωμιάς» που χαρακτηρίζει το είδος, το μετατρέπει (χωρίς καθόλου να είναι μειονέκτημα αυτό) σε κάτι άλλο, πιθανόν και σε ένα σύγχρονο post punk. Σίγουρα το δεύτερο κομμάτι που είναι και ένα από τα καλύτερα θυμίζει αρκετά τον Thurston Moore για παράδειγμα. Θα μου πείτε τώρα, rock χωρίς βρωμιά ρε φίλε; Ακούγεται κάπως. Σα να χτενίζεις τον εξπρεσιονισμό. Κι όμως μπορεί να πετύχει. Έχει να κάνει με τον στόχο που θέτει κανείς. Αν η καθαρότητα δεν χρησιμεύει μόνο για να ‘ναι καθωσπρέπει το προϊόν αλλά υπάρχει αισθητικός λόγος, όλα καλά. Εδώ υπάρχει.

Τάσος Βαφειάδης
Deleyaman - Sentinel (TTO Records, 2020)
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς που είδαμε πέρσι ζωντανά τους Dead Can Dance, καταλάβαμε ότι, εκτός από το γνωστό “Song to the siren”, είχαν και άλλη μια διασκευή στη λίστα τους. Αυτή δεν ήταν άλλη από το “Autumn sun” των Deleyaman.
Το πολυπολιτισμικό και τετραμελές (πλέον) μουσικό σχήμα των Deleyaman δημιουργήθηκε στη Νορμανδία το 2000 από τον αμερικάνο με ελληνο-αρμένικες ρίζες Aret Madilian. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους πέρασε απαρατήρητο όταν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, ίσως και γιατί βγήκε στα ράφια στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001… Τα πρώτα χρόνια, ο ήχος τους ήταν αρκετά επηρεασμένος από τους Dead Can Dance, όμως όσο περνούσε ο καιρός αυτό άλλαξε. Έχοντας αφήσει, εδώ και καιρό, τους αρμένικους στίχους, συνεχίζουν να δημιουργούν ένα νωχελικό, σκοτεινό, ενίοτε φολκ ηχητικό χρώμα που πλαισιώνεται από το παραδοσιακό αρμένικο πνευστό duduk (κάτι σαν φλογέρα). Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το 8ο άλμπουμ τους (με τη συμμετοχή σ΄ ένα κομμάτι και του Brendan Perry των DCD), στο οποίο αυτή τη φορά περπατάνε σε πιο γήινα μονοπάτια, προσφέροντάς μας μερικά υπέροχα τραγούδια όπως το “Deer on the run”.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Smoke Fairies - Darkness brings the wonders home (Year Seven Records, 2020)
Έχοντας εντρυφήσει στα καλύτερα στοιχεία της βρετανικής folk-rock, οι δύο κοπέλες από το Τσίτσεστερ, η Katherine Blamire και η Jessica Davies, βρίσκουν επιτέλους, μετά από έξι άλμπουμ, την αμιγώς δική τους φωνή. Ο Richard Hawley που τις υποστήριξε δεν έπεσε έξω. Χωρίς τις εγγενείς παθογένειες των αιθέριων folk τραγουδιστριών - που εμένα τουλάχιστον με κάνουν να πλήττω αφόρητα, για πρώτη φορά το ντουέτο επενδύει τα υπέροχα δουλεμένα φωνητικά του με μια πιο bluesy-rock ενορχήστρωση που μπορεί να οφείλεται στον παραγωγό Phil Elk (Band of Horses, Fleet Foxes). Οι Smoke Fairies είναι ίσως οι πιο επιτυχημένες επίγονοι της Kate Bush, αφού συνδυάζουν το δικό της τσαγανό με τη dark αφηγηματική της δεινότητα.
Από το άλμπουμ διαλέγω το ‘Out of the Woods’, για τη σκοτεινή στιχουργική του.

Μαριάννα Βασιλείου
Algiers - There is no year (Matador, 2020)
Δύσκολο και απρόβλεπτο άλμπουμ, υπό την έννοια ότι θέλει συγκέντρωση και χρόνο για να το αφομοιώσεις. Χρειάζεται χρόνο για να διαβάσεις στίχους, να μελετήσεις artwork, να ακούσεις μελωδίες. Να ασχοληθείς επισταμένα με τα αποσπάσματα ιδεών και φράσεων από το μακρύ ποίημα "Misophonia" (είναι μία διαταραχή κατά την οποία ορισμένοι ήχοι προκαλούν εκρήξεις οργής ή αηδίας) του frontman του συγκροτήματος Franklin James Fisher. Να απολαύσεις το ολοένα και κλιμακούμενο ανακάτεμα του goth, gospel και funk με τον ήχο της Motown και το πανταχού παρόν post-punk. Και μέσα από την τοποθέτηση των βιωμάτων του συγκροτήματος στο γενικότερο κοινωνικό context, να συνειδητοποιήσεις ότι ναι, το προσωπικό είναι πολιτικό - και το αντίστροφο.

Mιχάλης Βαρνάς
Jimmy “Duck” Holmes - Cypress grove (East Eye Sound, 2019)
Υπάρχουν δεκάδες ωραία μπλουζ άλμπουμ τα τελευταία χρόνια για τα οποία θα άξιζαν κάποιες αράδες παραπάνω και πολύ περισσότερο από αράδες χρόνο σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, playlist σε καφέ που κυριαρχεί το ατελείωτο βαρετό ελαφρύ μπιτάκι ή μια αδιάφορη φωνή σε υποψία διασκευής.
Ο Dan Auerbach έχει αναλάβει την παραγωγή στο ‘Cypress Grove’ του 72 ετών Jimmy “Duck Holms” (μια ωραία λίστα θα ήταν εκείνη με τα καλύτερα άλμπουμ που γεννήθηκαν μετά τα εβδομήντα) και έχει δώσει μια μοντέρνα χροιά σε όλο το άλμπουμ με την συνδρομή μουσικών όπως ο κιθαρίστας Markus King του οποίου και το δικό του πρόσφατο άλμπουμ (El Dorado) είναι δική του παραγωγή.
Ο Jimmy “Duck Holmes” έχει συνδυάσει το όνομα του με το Blue Front Cafe στο Mississippi (Highway 49, για τους περαστικούς), στέκι ιστορικό στο οποίο γίνεται πάντα αναφορά σε όποια αφιερώματα για τους μπλουζ μουσικούς.

Ελεάνα Γαρίνη
Sam Lee - Old wow (Cooking Vinyl, 2020)
«Wow» είναι, πράγματι, η αναμενόμενη απόκριση σε δύο γεγονότα που προκύπτουν από την ακρόαση του ‘Old Wow’.
Το πρώτο έχει να κάνει με την φρέσκια αναζωογονητική πνοή που δίνει στο παλιακό folk ιδίωμα, το φωτεινό μελωδικό πέπλο που απλώνει ο Sam Lee για το σκιάσει ταυτόχρονα με το φάντασμα του Nick Drake, το συναισθηματικό τραμπολίνο που σε περιμένει όταν δίνει σήμα στον παραγωγό Bernard Butler (!) να ρίξει τα βιολιά και τα τζαζ στολίσματα και μετά να τα σιγάσει όλα για να αφήσει τη βαρύτονη φωνή του γυμνή να σου ξυρίσει την ψυχή κάπως σύριζα. Να μην πολυλογώ, το πρώτο Wow έχει να κάνει με τι ωραίο άλμπουμ είναι τούτο.
Για το δεύτερο «Wow» ευθύνεται η γνήσια απορία όλων μας, πως -μα τα χίλια Garlands- ξετρύπωσε και έψησε την μαύρα- αυτιά- κάναμε- να -σε -ακούσουμε- βρε -Liz Fraser, να του τραγουδήσει την παραδοσιακή μπαλάντα από τα μέρη της (το σκωτσέζικο ‘Wild Mountain Thyme’), μέσα στο ‘Moon Shines Bright’. Wow, indeed.

Μάνος Μπούρας
A Girl Called Eddy - Been around (Elefant Records, 2020)
Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε one hit wonder την A Girl Called Eddy, ή αλλιώς, την Erin Moran όπως κυκλοφορεί στους δρόμους αυτού του πλανήτη. Μόνο που δεν έχει γνωρίσει κάποια επιτυχία, τουλάχιστον όπως τη λογίζουμε από τους σχετικούς πίνακες που καταρτίζονται. Wonder πάντως θα τη χαρακτηρίζαμε, απ' ότι αποκομίσαμε σαν αίσθηση από το ντεμπούτο της εξαιρετικό άλμπουμ του 2003. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα επιστρέφει στη δισκογραφία μ' ένα άλμπουμ - κομψοτέχνημα, με τις ίδιες αναφορές στη soul και την ποπ σε ίσες ποσότητες, καλοφτιαγμένο και γυαλισμένο όσο του χρειάζεται για να μην ολισθήσει στην κατηγορία του σαλονάτου. Γνωρίστε τη σήμερα και κάντε και το απαραίτητο flash back στο παρελθόν της για να ολοκληρώσετε την εικόνα.

Αντώνης Ξαγάς
Tara Nome Doyle - Alchemy (Martin Hossbach/Kompakt, 2020)
H Αλχημεία (που μετά απεκδύθηκε το αλ και απέμεινε Χημεία) έχει βρει την θέση της στο σύγχρονο ποπ στερέωμα, παρά -ή καλύτερα εξαιτίας;- της προ-νεωτερικής μυστικιστικής της καταγωγής, δίνοντας εργαλεία στον σύγχρονο δυτικό άνθρωπου που έχει λύσει τα βασικά προβλήματα επιβίωσης να αναζητήσει (τι άλλο;) τον εαυτό του. Είτε είναι παιδί, π.χ. μέσα από τα παραμύθια του Χάρι Πότερ, είτε είναι μεγαλύτερος με… συνωμοτικές (Κοέλιο(υ)) ή αυτογνωσιακές τάσεις (Καρλ Γιουνγκ). Στις θεωρίες του τελευταίου για τις αναλογίες μεταξύ της αναζήτησης της φιλοσοφικής λίθου που μετέτρεπε όλα τα μέταλλα σε χρυσό και της αυτοπραγμάτωσης βασίζει το κόνσεπτ του δίσκου της αυτή η νεαρή νορβηγο-ιρλανδή Βερολινέζα, με κύριο εκφραστικό μέσο ένα πιάνο, μια ακουστική κιθάρα, μια δυνατή μελωδικότητα και μια εκφραστική φωνή που αιωρείται σε μια ατμόσφαιρα κρυστάλλινα κρύα και διαυγή. Την παρομοιάζουν με την Kate Bush της ύστερης εσωστρεφούς φάσης, ακούγεται περισσότερο σαν μια Soap & Skin στο λιγότερο δραματικό και κατατονικό. Να της ευχηθούμε όπως και να ‘χει από δω και πέρα «κάρβουνο να πιάνει, χρυσάφι να γίνεται»…

Νάνσυ Σταυρίδου
Pet Shop Boys - Hotspot (x2 Records/Kobalt, 2020)
Αν υποθέσουμε ότι το καλοκαίρι οι Pet Shop Boys έρθουν για live, θα πάω οπωσδήποτε να τους δω και σας μιλάω ειλικρινά, δεν θα με πειράξει καθόλου αν παίξουν αποκλειστικά και μόνο κομμάτια από το ‘Hotspot’.
Τόσο καλό είναι το νέο τους άλμπουμ. Και τόσο σπουδαία μπάντα εξακολουθεί να είναι.
Υ.G. άντε και 2-3 παλιά στο encore…

Άρης Καραμπεάζης
Σύνδρομο - Στίγμα της στιγμής (B-otherSide / Mr Vinylios, 2019)
(…) Όλα τα... Σύνδρομα του 80s rock εμφανίζονται και είναι εδώ. Από το echo στα κυρίως φωνητικά μέχρι τα reggae-dub περάσματα, τα γυναικεία haunted φωνητικά, αλλά και τις εμβόλιμες πρόζες αστικής παράνοια (που θα βρούμε ας πούμε και στην Μπιρίμπα της Πωλίνας, ως μικρο-αστική συνήθεια βέβαια εκεί). Όλα εμφανίζονται επειδή πρέπει να εμφανιστούν, και επειδή οι Σύνδρομο έχουν σχεδόν ανέλπιστα κατανοήσει ότι το ροκ-εν-ρολ της δεκαετίας του ’80 οφείλει να είναι η κυρίαρχη μουσική αισθητική, και για να το πετύχει αυτό δεν πρέπει να είναι ούτε περιχαρακωμένο, αλλά ούτε και να συναλλάσσεται αμετροεπώς με οτιδήποτε.
Το synth driven rock των Σύνδρομο (2) είναι τέτοιας δυναμικής και σπουδαιότητας, που το μεγαλύτερο ερώτημα αναφορικά με το ότι εμφανίζεται 35 χρόνια μετά την ημερομηνία παραγωγής του, δεν είναι ασφαλώς το αν περιμένει επίκαιρο ή αν τυχόν έχει κάτι να πει στους ακροατές του σήμερα, περαστικούς και μη, ανυποψίαστους και πέρα, καχύποπτους και αρνητικά διακείμενους. Αυτό είναι δεδομένο. Όποιος έχει αυτιά θα ακούσει και όποιος έχει ψυχή θα καταλάβει. (…)

Αρης Μπούρας
Andy Stott - It should be us (Modern Love, 2019)
Κάπου μου διέφυγε στα τέλη του 2019, κάπου την ξαναέπιασα στις αρχές της νέας χρονιάς, με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή του στην Αθήνα. Η νέα κυκλοφορία του Βρετανού παραγωγού από το Manchester κυλάει απολαυστικά αργόμπιτα, με το μπάσο να πάλλει συθέμελα τα ηχεία και την υποδόρια techno του να διαπερνά το στομάχι σου. Άλλοτε περισσότερο funky κι άλλοτε περισσότερο σκοτεινός, επηρεασμένος από goth μεγαθήρια της πάλαι ποτέ κραταιάς post-punk και φλερτάροντας με την post-dubstep τύπου Burial, ηλεκτρίζει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα όσο λίγοι σύγχρονοι παραγωγοί ηλεκτρονικού ήχου. Ακούστε τα κομμάτια σε υψηλές εντάσεις, η μουσική του Andy Stott είναι πραγματικά ιδιαίτερη.

Δημήτρης Δραγούμης
Craven Faults - Erratics and Unconformities (The Leaf Label, 2020)
Ο Craven Faults είναι το καλλιτεχνικό άλλοθι μυστηριώδους μουσικού παραγωγού από το Yorkshire. Η ταυτότητά του παραμένει άγνωστη, αλλά η μουσική του θεωρώ πως σύντομα θα γίνει ευρέως γνωστή. Ήδη, από το 2017 έχει καταγράψει μια συνεπή μουσική ιστορία 120 λεπτών με τρία EPs (‘Netherfied Works’, ‘Springhead Works’, ‘Nunroyd Works’) που χτίστηκαν εξολοκλήρου στο modular ηλεκτρονικό ύφος, που υπαγορεύουν οι πολύπλοκοι, επαναλαμβανόμενοι και φαινομενικά ψυχροί συνδυασμοί τους. Το ντεμπούτο ‘Erratics & Unconformities’ ασυνεπές ή ανακόλουθο δε θα το έλεγες. Απεναντίας, θα λέγαμε ότι πετυχαίνει διάνα τον στόχο του. Παντρεύει τις ηλεκτρονικές πειραματικές γραμμές μιας Caterina Barbieri με το μελαγχολικό τόνο κάποιων Hood ή Manyfingers (Yorkshire δεν είπαμε;), πασπαλίζοντας περίτεχνα τις υπνωτικές συνθέσεις του με γλυκιά άχνη από (ηλεκτρονικά επεξεργασμένο πάντοτε) μπάσο, όργανο ή κρουστά. Προσοχή! Μην αποθαρρύνεστε από τις μεγάλες χρονικές διάρκειες των 6 μόλις κομματιών του άλμπουμ. Ο Craven Faults πετυχαίνει το δύσκολο. Ξέρει πολύ καλά μέχρι που πρέπει να φτάσει το εγχείρημα. Και το ολοκληρώνει με μαεστρική οικονομία και σοφία. Δίσκος που σε κερδίζει με τις πολλαπλές ακροάσεις. Δίσκος απαραίτητος για όλους (ηλεκτρονικόφιλους και μη).

Γιώργος Παπαδόπουλος
Bohren & Der Club Of Gore - Patchouli Blue (PIAS, 2020)
Δεν είναι κακό κάποια πράγματα στην μουσική να μένουν σταθερά και αναλλοίωτα με την πάροδο των χρόνων. Σαφώς και την θέλουμε την πρόοδο και την συνεχόμενη τσαχπινιά μας, αλλά άλλο τόσο θέλουμε και την διαχρονική απλότητα και την θαλπωρή του οικείου, του γνωστού σε μας. Ο νέος δίσκος των Γερμανών έρχεται να ικανοποιήσει αυτήν ακριβώς την ανάγκη μας. Σαν να μην άλλαξε σχεδόν τίποτα από τον προηγούμενο δίσκο, το “Patchouli Blue” είναι σκοτεινή, νωχελική ψευδο-doom-τζαζ, ακαταμάχητα θελκτική μέσα στον χειμωνιάτικο αυτόν μήνα. Για τους γνώστες ξέρετε τι να περιμένετε, για τους υπόλοιπους απλά να σας προφτάσω και να έχετε ήδη κοντά σας την μπουκάλα με το ουίσκι πριν αφήσετε την βελόνα να πέσει.

Ελένη Φουντή
Mike Lloyd, Peeter Uuskyla, Gunnar Backman & Anders Berg - Leavings (Simlas, 2020)
Ο Σουηδός Peeter Uuskyla δεν θα έπρεπε να χρειάζεται συστάσεις. Τέτοιοι ντράμερ με ηγετικό οίστρο, φαντασία, ροκ νεύρο σπανίζουν στην ευρωπαϊκή τζαζ σκηνή και σίγουρα ο Uuskyla είναι από τους σπουδαιότερους τα τελευταία 30 χρόνια (όποιος δεν πιστεύει ας ρωτήσει και τον θείο Brötzmann που συνεργάζεται μαζί του από τα 90s). Τον Gunnar Backman αξίζει να τον βλέπει κανείς να παίζει. Ο Backman παίζει λοιπόν μια διπλή κιθάρα συμβατική (με τάστα)/άταστη, με την οποία σπάει το φράγμα των δυτικών κλιμάτων, πιάνει Ανατολή και φτάνει τη φόρμα του ήχου σε δυσθεώρητα επίπεδα ελευθερίας, σε συνδυασμό με live looping πινελιές που εδώ μας βάζουν σε περιπέτειες, ευτυχώς. Μαζί με τον Anders Berg στο μπάσο και τον Mile Lloyd στην τρομπέτα δημιουργούν έναν ισοπεδωτικό free improvisation, avant-rock, east-meets-west δίσκο όπου νιώθεις, ακούγοντας, ότι κάθε επόμενο λεπτό είναι μια απόπειρα εξερεύνησης, ένα βήμα στο κενό με απόλυτη πεποίθηση ότι θα προσγειωθούμε στον θρίαμβο. Εγώ την πρώτη αλμπουμάρα για φέτος την βρήκα πάντως και την ακούω ΣΥΝΕΧΕΙΑ. (Τσεκάρετε οπωσδήποτε και το έτερο συλλογικό πόνημα του Uuskyla με τον Berg και άλλους, που βγήκε επίσης τώρα, πάλι από τη νορβηγική - σουηδική Simlas, το "Meat". Διπλό χτύπημα τον ίδιο μήνα, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά).

00:00 Kiwi Jr. - Murder in the cathedral
03:26 The Venial Sin - Wave of sinners
07:00 Deleyman - Deer on the run
12:09 Smoke Fairies - Out of the woods
16:06 Algiers - Wait for the sound
20:09 Jimmy 'Duck' Holmes - Catfish blues
23:20 Sam Lee (feat. Elizabeth Fraser) - The moon shines bright
27:20 A Girl Called Eddy - Been around
32:42 Tara Nome Doyle - Natural order
37:11 Pet Shop Boys - Only the dark
40:40 Σύνδρομο - Το χιτ
45:42 Andy Stott- Versi
50:55 Craven Faults- Deipkier
58:22 Bohren & Der Club of Gore - Tief gesunken
1:02:30 Mike Lloyd, Peeter Uuskyla, Gunnar Backman & Anders Berg - Leavings