Three
Πεθαίνουμε όταν μας βάζουν να ακούσουμε καινούρια, καλά τραγούδια, δεν πεθαίνουμε; Όταν μάλιστα ξεκινούν με επιλογή από έναν εκ των δίσκων της χρονιάς... Της Εύας Καρκώνη
Pygmy Lush - Yellow Hall Πρώτο και καλύτερο για σήμερα! Το "Old Friends" δηλαδή το άλμπουμ των Pygmy Lush, έχει βγει εδώ και μήνες και συνεχίζει να διεκδικεί επάξια μια θέση στη δεκάδα των καλύτερων του 2011 παρά τις πολύ καλές συνεχόμενες κυκλοφορίες (δες και πιο κάτω). Οι Pygmy Lush είναι κάτι τύποι που παλιότερα θα τους έλεγες και hardcore αλλά τώρα δε νοιάζονται, έχουν ευαισθησίες και τις δείχνουν σε ένα μεγάλο άλμπουμ.
Ο Σεπτέμβριος είναι αγαπημένος μήνας. Μαζευόμαστε στα σπίτια φίλων με παράξενη μισή καλοκαιρινή-μισή φθινοπωρινή αμφίεση κι έχουμε κάτι καινούριο να πούμε.... πολλά καινούρια να πούμε... πού πήγες; Πώς πέρασες; καλοκαιρινοί έρωτες, παγωτά, κιλά παραπάνω, παρέες καινούριες, φωτογραφίες σε σπίτια ζεστά με καφέ ζεστό και από φέτος το σαξόφωνο του Stan Getz στο "Autumn Leaves" να εναλλάσσεται με αυτό το φοβερό άλμπουμ των Bon Iver/ του Justin Vernon.
Από τον Georges Bataille. Το "Leave Home" κυκλοφόρησε από τη Sacred Bones. Η Sacred Bones είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν μπορώ να θυμηθώ να βγάζει άσχημο δίσκο για πάρα πολλά χρόνια, από την Zola Jesus πέρυσι (και φέτος όπως αναμένεται) μέχρι τους The Men και τους Case Studies (η νέα μπάντα του Jesse Lortz) φέτος. Επίσης η Sacred Bones είναι η εταιρία με τo φοβερότερo artwork σε όλες της τις κυκλοφορίες. Ό,τι κάνει είναι αριστούργημα σε εικόνα και ήχο!
Η μεγάλη Zola Jesus! Ακούμε το "Seekir" και το "Intro", τη συνεργασία της με τους M83 ενώ στο ίντερνετ διέρρευσε και ολόκληρο το "Conatus" το οποίο δίνει με αυτή τη σειρά: πολύ συνθεσάιζερ, πολύ φωνάρα.... Στις 4 Οκτωβρίου κυκλοφορεί και επίσημα.
Singapore Sling - Freaks Η ταινία του Νίκου Νικολαΐδη σε συγκρότημα. Έχουν γράψει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το "Girl Powder" και θυμίζουν ένα από τα ωραιότερα κοκτέιλ, το ομώνυμο! Το "Never Forever" είναι cool, είναι πιο-cool-πεθαίνεις...
Radiohead - Little By Little (Caribou Remix)
Μάλλον oι Radiohead απογοητεύτηκαν και οι ίδιοι από το "King of limbs"και γι' αυτό απoφάσισαν να μοιράσουν τα τραγούδια του από δω κι από κει μήπως δείξουμε περισσότερη συμπάθεια στη νέα τους καριέρα. Το "Little by little" το ανέλαβε ο Caribou που έκανε έναν εξαιρετικό περυσινό δίσκο και το δεύτερο καλύτερο τραγούδι του 2010 ("Jamelia" vs "Too afraid to love you"). Και τώρα είτε είσαι φαν του ενός μόνο, είτε των άλλων είτε-το ιδανικό- και των δύο βλέπεις ότι πρόκειται για ένα νέο τραγούδι γεμάτο ήχους και χρώμα...
Wugazi - Sleep Rules Everything Around Me
Οι συστάσεις πρώτα: Fugazi + Wu Tang Clan = Wugazi... Θα μπορούσα να μιλάω τρεις ώρες για τους Fugazi, τρεις για τους Wu Tang Clan κι άλλες τρεις για το concept Wugazi. Θα περιοριστώ όμως λίγο ξεκινώντας με την ιστορία: δύο παραγωγοί, ο Cecil Otter και Swiss Andy αποφάσισαν να μπλέξουν τους μεγάλους της πανκ Fugazi με τους μεγάλους της hip-hop Wu-Tang Clan παράγοντας έτσι τους Wugazi! Εκείνοι πήραν τα riffs και τι μελωδίες των πρώτων, τους στίχους των δεύτερων κι έκαναν το "13 chambers" που είναι δεκατρία κομμάτια φτιαγμένα αποκλειστικά με αυτό τον τρόπο. Έξυπνο;
Wu Lyf - Spitting Blood Ας κάνουμε μια προσπάθεια να κοιτάξουμε πίσω από τις μαρκετίστικες και προωθητικές τους βλακείες περί "World United! Lucifer Youth Foundation" που είναι το όνομά τους και τα "δεν εμφανιζόμαστε και κανείς δεν έχει δει τις φάτσες μας επειδή είστε ηλίθιοι κι έτσι θα ψαρώσετε κι εμείς θα κάνουμε καριέρα" κι άλλα τέτοια ξενέρωτα και ας αφιερωθούμε στο άλμπουμ ("Go tell fire to the mountain"). Σε αυτό μας βοηθάει το ότι είναι Βρετανοί (από το Manchester) και στο ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς τραγουδάει αυτός ο τύπος. Μένεις στις φωνές, τους ήχους και τη μουσική. Κάποιοι έγραψαν ότι είναι κάτι ανάμεσα σε Tom Waits και Happy Mondays... Οκ.... Μπορεί να διαφωνείς ή να συμφωνείς ελάχιστη σημασία έχει, και μόνο η χρήση της φράσης "κάτι ανάμεσα" σημαίνει: ούτε το ένα ούτε το άλλο, κάτι μόνο του! Το "Spitting Blood" το διάλεξα επειδή σε κάποια στιγμή φαίνεται οι φωνές να λένε το εξής: we are so happy/happy to see/ all of our children will run blind and free...
Το Pitchfork έδωσε βαθμάρες αλλά ποιος νοιάζεται; Στα μουσικά blogs έχει ήδη ξεσπάσει πόλεμος. Γι' άλλους είναι αριστούργημα και γι' άλλους η αποθέωση της πλήξης. Προσωπικά βρίσκομαι κάπου κοντά στο δεύτερο. Δεν είναι κακό, είναι μάλλον μέτριο. Κι αυτό είναι χειρότερο. Και το ακόμα χειρότερο είναι η αδιάφορη φάτσα της. Αν ζούσε στην Αθήνα το πιθανότερο είναι ότι θα σύχναζε στην Πανόρμου και θα έπινε Perrier... Τις Κυριακές θα έπαιζε κιθάρα στο Θησείο... Χωρίς επιτυχία...
Lana Del Rey - Blue Jeans Όπως λέμε St-Vincent, καμία σχέση. Αν ζούσε στην Αθήνα θα σύχναζε στο Pop και θα έπινε κόκκινο κρασί το χειμώνα και λευκό το καλοκαίρι... Η αγαπητή Lana με το όμορφο πρόσωπο με έκανε να ξεχάσω την αντιπάθεια που έχω στις γυναικείες φωνές και με "ταλαιπωρεί" χρόνια και να χαθώ σε ένα πανέμορφο τραγούδι, με πανέμορφο βίντεο που ακούγεται ξανά και ξανά και σου δίνει την ευκαιρία να σπάσεις τα νεύρα των φίλων σου.
Μαγεία. Αυτοκίνητο, φθινοπωρινή βροχή, ταξίδι στα βόρεια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...
The Field - Looping the state of mind
Στο επαναλαμβανόμενο repeat. Όταν φύγει αυτό το άλμπουμ από τη λίστα αναπαραγωγής μου στο mp3 και στο pc, πιθανότατα στην Ελλάδα θα έχει αρχίσει η επανάσταση και η εκκλησία θα πληρώνει φόρους.
ΥΓ. Όποιος χάσει το INNI, το ντοκιμαντέρ των Sigur Ros, πιθανότατα θα μείνει καταδικασμένος να ακούει St-Vincent για όλη την υπόλοιπη μίζερη, κακόγουστη και θλιβερή ζωούλα του.
