Two
Οι ακροάσεις, οι επιλογές και οι προτάσεις ποτέ δε σταματούν. Τα δελφίνια της Εύας Καρκώνη είναι έτοιμα να σε οδηγήσουν εκεί όπου όλα φαίνονται (και ακούγονται) καλύτερα...
Κι όσο το καλοκαίρι προχωράει και δε λέει να τελειώσει, εμείς κολλημένοι στην άδεια αυγουστιάτικη Αθήνα που δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι υπέροχη ή τραγική συνεχίζουμε να ακούμε νέες και σχεδόν νέες κυκλοφορίες. Η αλήθεια είναι ότι για να ακούσεις σωστά και να καταλάβεις ένα album θέλεις το χρόνο σου. Δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να το ακούσεις στο mp3 ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό, πρέπει να το ακούσεις χαλαρά μόνος στο σπίτι με ένα φλιτζάνι καφέ, πρέπει να το ακούσεις μαζί με κάποιον άλλον και να χαζεύεις τις αντιδράσεις του, πρέπει να το ακούσεις ένα βράδυ στη βεράντα με ένα ή περισσότερα ποτήρια κρασί, πρέπει να το ακούσεις μετά από καιρό αφού το έχεις αφήσει λίγο πρώτα να ησυχάσει και τέλος, πρέπει απλώς να το ακούσεις. Να το ακούσεις εκεί καρφωμένος χωρίς να χάσεις στιγμή. Και μετά θα ξέρεις. Τα παρακάτω είναι κάποια από αυτά που αναδύθηκαν στην επιφάνεια μετά από όλη αυτή τη διαδικασία και θα μείνουν εκεί όσο θα παραμένουμε κι εμείς στην άδεια αυγουστιάτικη Αθήνα.
Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα είχα ένα κόλλημα με τους καναδούς. Δεν με έπειθαν ως τύποι που έκαναν τέχνη. Δεν κατάφεραν να μου αλλάξουν γνώμη ούτε οι Arcade Fire ούτε η αριστουργηματική "Επέλαση των βαρβάρων" - μακρά η καλύτερη ταινία των τελευταίων 10 χρόνων. Το τείχος μου άρχισε σιγά σιγά να καταρρέει όταν στη ζωή μου μπήκε ο Caribou και τότε ήταν που αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία και σε ό,τι άλλο καναδικό υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Οι Arcade Fire ομολογώ ότι δεν με έχουν κερδίσει ακόμα αν και γίνεται προσπάθεια... και από τις δυο πλευρές! Τελικά κάποιος με έπεισε να ακούσω Timber Timbre και τότε ήταν που ένιωσα άσχημα για την αποστροφή μου στο κρύο. Το "Woman" είναι το καλύτερο κομμάτι αλλά δεν είναι το μόνο. Το "Too old to die young" πέρα από τον catchy τίτλο είναι ευχάριστο όπως και το "Creep on creeping on". Είναι περίεργο να ανακαλύπτεις album που ακούγονται από την αρχή μέχρι το τέλος. Περίεργο και σπάνιο.
2. Obits - Everything looks better in the sun
Το άλμπουμ λέγεται "Moody, standard and poor" (πολλά θαυμαστικά). Εδώ μιλάμε για pure garage punk κατευθείαν από τη Νέα Υόρκη, κιθάρες και αγριάδες. Το "Everything looks better in the sun" εκτός του ότι είναι το μότο του καλοκαιριού, είναι από εκείνα τα κομμάτια που σε κάνουν να χτυπιέσαι μέσα στο αυτοκίνητο κάποιο μεσημέρι ψάχνοντας βενζινάδικο στα Κουφονήσια.
3. The Kills - The last Goodbye
Κι αφού πέρασε το πανηγύρι με το γάμο του Jamie Hince μπορούμε να ασχοληθούμε και με τη μουσική του. Λοιπόν το "Blood pressures" είναι από τα καλύτερα του 2011. Ανήκει στην πιο πάνω κατηγορία των album που ακούγονται από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να βαρεθείς ποτέ. Έχει ένα νεύρο και μια ένταση χωρίς διακυμάνσεις, έχει τις κιθάρες του τύπου και έχει και τη φωνή της Alison Mosshart που απλώς το απογειώνει. Διάλεξα το "The last goodbye" γιατί έχει αυτό τον τίτλο που κινδυνεύει να χαρακτηριστεί κλισέ αλλά διαφέρει από οποιαδήποτε άλλο κομμάτι τελευταίων - ή προσωρινά τελευταίων - αποχαιρετισμών.
4. Cults - You know what I mean
Ακόμα ένα τραγούδι με ένα κλισέ τίτλο! Πολύς κόσμος περίμενε το album των Cults μετά το "Go outside". Και για να είμαι ειλικρινής δεν ήμουν μέσα σε αυτό τον κόσμο. Το πρώτο τους single μου είχε φανεί πολύ χαρούμενο (χαζoχαρούμενο) και οι φωνές που έλεγαν για ένα τυπικό indie pop κομμάτι με άφηναν αδιάφορη. Μέχρι που έφτασε το "Cults" (ομώνυμο το άλμπουμ) και τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Από τα λίγα πράγματα που υπάρχουν για αυτούς στο ιντερνέτ μαθαίνεις ότι είναι αγόρι-κορίτσι, φοιτητές στη Νέα Υόρκη που άρχισαν τη μουσική για πλάκα. Και τα κατάφεραν. Η μουσική τους έχει αυτή την άνεση, την αδιαφορία στο να είναι καλή (ίσως γιατί είναι όντως καλή) κι ένα αέρα από Manhattan τρομερά εθιστικό.
Fuck you California, You made me boring. Αλλάζεις το California με οτιδήποτε άλλο θέλεις ή ταιριάζει. Η ΕΜΑ είναι η Erica M. Anderson - πρώην μέλος των Gowns - και αν κρίνω από το πρώτο της album δεν είναι ιδιαίτερα βαρετή. Είναι δυναμική, σκοτεινή, γοητευτική και μαγευτική. Το "California" είναι ένα χαρακτηριστικό τραγούδι παραληρηματικής διάνοιας. Δεν έχω άλλα λόγια. Οι γυναίκες στη μουσική κάνουν τη διαφορά, μετά τη Zola Jesus πέρυσι φέτος έρχεται η EMA για να πείσει ότι το ξανθό δεν ήταν ποτέ βαρετό.
Θα αρχίσω από το εξώφυλλο του άλμπουμ που είναι αριστούργημα και με κάποιο (τυχαίο;) τρόπο περιγράφει το ίδιο το άλμπουμ: μαύρο και κόκκινο! Το ίδιο κάνει και το όνομα του άλμπουμ: "Brilliant! Tragic!". Μαύρο και κόκκινο. Σαν το βιβλίο του Σταντάλ αλλά ανάποδα. Το εξώφυλλο λοιπόν και ο τίτλος περιγράφουν ό,τι και η φωνή του Eddie Argos, τη ζωή. Μέσα στα κομμάτια θα βρεις χαμένους στίχους, ειρωνικούς, γλυκούς, πικρούς που θα σχηματίσουν χαμόγελα σαρκασμού ακριβώς σαν να διαβάζεις πάλι το βιβλίο του Σταντάλ. Το "Lost weekend" ήταν το κομμάτι που μου τράβηξε την προσοχή από την αρχή ίσως λόγω της επανάληψης του στίχου: I am sorry if I embarrassed you by saying something stupid like I love you...
Δεν είναι τόσο σπουδαίο όσο το πρώτο τους "The Horse, The Rat And the Swan" αλλά είναι διαφορετικό. Το πρώτο είχε μια δύναμη κι ένα πάθος που ακούγοντάς το νόμιζες ότι είσαι χαμένος σε ένα λαβύρινθο και ψάχνεις μανιωδώς την έξοδο. Το δεύτερο είναι η μουσική για τη στιγμή που αφού έχεις βρει την έξοδο χαλαρώνεις ψάχνοντας ένα μπαρ να πιείς ένα μαρτίνι. Εντάξει, δεν έχει ένα "We are the plague" (από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας) αλλά έχει το "White Wall", το "Memory Lost" και για κάτι πιο "χαμένο" υπάρχει πάντα και το "Hyena". Ελάχιστη σημασία έχει όμως, οι snowman έφτιαξαν κάτι (κάτι) απολαυστικό, δύσκολο και έξυπνο.
8. Cold Cave - The great Pan is dead
Το "Cherish the light years" έχει βγει εδώ και πολύ καιρό. Φοβόμουν να το αγγίξω μήπως είναι απογοήτευση. Μετά το "Love comes close" οι Cold Cave ήταν για μένα πάντα μέσα στα 5 ονόματα που είχα στο μυαλό μου με τον τίτλο: σημαντικοί. Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογημένο το κόλλημα, υποθέτω ότι δεν είναι τόσο σπουδαίοι. Αυτό μέχρι τώρα. Μετά από αυτό το album θεώρησα ότι δικαίως είμαι κολλημένη και προσπαθώ να κολλήσω κι άλλους. Είναι από τις μπάντες που ακούς δε δίνεις και πολλή σημασία και με τον καιρό μεγαλώνουν μέσα σου και καταλήγουν με την ταμπέλα "σημαντικοί". Κι αυτό είναι που μένει.
9. Wild beasts - Loop the loop
Μ' αρέσει το "Smother". Μ' αρέσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι είναι περίεργο γιατί οι Wild Beasts δεν υπήρξαν ποτέ αγαπημένοι. Μου αρέσει όμως το πόσο όμορφα δένουν οι δυο φωνές και η μελωδικότητα που έχουν τα κομμάτια τους. Το "Loop the loop" είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι αυτής της μελωδικότητας. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής βοηθάει πάντα το ότι είναι Βρετανοί. British do it better!
10. Loch Lomond - Elephants and little girls
Με το που το άκουσα μου ήρθε στο μυαλό Lady and Bird, χωρίς την τόση μελαγχολία. Δηλαδή έχουν και οι Loch Lomond τη μελαγχολία τους αλλά κάπως λιγότερη. Το "Elephants and little girls" δεν είναι αυτό που θα λέγαμε καλοκαιρινό κομμάτι κι αν ψάχνεις κάτι σε τέτοιο mood μη διαβάσεις καν αυτή την παράγραφο, πήγαινε πιο πάνω (βλ. Cults, Kills). Είναι ένα γλυκό, τρυφερό και ρομαντικό τραγούδι για ένα ήσυχο απόγευμα μελαγχολίας.
