Global Pulse #1
---------------------------------------------------------------------------------------
ALGER ALGER του LILI BONICHE
---------------------------------------------------------------------------------------
To 1998 ο Bill Laswell, ο καλύτερος μουσικός του κόσμου σύμφωνα με τον Αγγελάκα, έπαιξε μπάσο και έκανε παραγωγή στο δίσκο ενός 77χρονου αριστερόχειρα κιθαρίστα, σεφαρδού, γεννημένου στην Kasbah της Αλγερίας (o Sting ποτέ δε συγχώρησε τον εαυτό του που δεν τον ανακάλυψε αυτός). Πολύ σημαντική στο δίσκο ήταν και η συμμετοχή του 70χρονου τότε πιανίστα Maurice El Medioni, σεφαρδού, γεννημένου στο Oran (μην ακούσω κακίες του στυλ 'ο Bill πιστεύει στους νέους' - γι'αυτούς υπάρχει ο Λαζόπουλος και είναι αρκετός). Παιδιά θαύματα αμφότεροι, έκαναν καριέρα στη χώρα που γεννήθηκαν αλλά όταν η Αλγερία κέρδισε την ανεξαρτησία της και οι εβραίοι δεν ήταν ο δημοφιλέστερος λαός εκεί, μετανάστευσαν στη Γαλλία κι ο πρώτος έγινε έμπορος επίπλων, ο δεύτερος ράφτης. Η μουσική ξανάγινε το χόμπι που έβρισκε διέξοδο στους γάμους και τις παρέες.
Ο Lili δεν είναι ο κλασικός μουσικός της περιοχής που ίσως περιμένεις να ακούσεις, Rai, Cheb Mami και Khaled, ούτε αμανέδες, κλάψα και τάσεις αυτοκτονίας. Η μουσική του βασίζεται στην παράδοση και την κληρονομιά των φυλών, δυναστειών και αυτοκρατοριών που παρήλασαν απ'την περιοχή αλλά σ'αυτήν, ο ανοιχτόμυαλος φίλος μας μπόλιασε τα ανδαλουσιανά του γούστα, τα τάνγκο του, τα τζαζ του, τα βάλς του και τα κουβανέζικά του. Τραγουδούσε στα αράβικα και γαλλικά και η μουσική του ήταν γλυκειά και νοσταλγική και ισορροπούσε ανάμεσα στο παραδοσιακό και το μοντέρνο - δεν ήταν γνήσια παράδοση αλλά ούτε και φτηνό έθνικ σαν αυτό που κάνουν πολλοί σήμερα αφού ακούσουν δέκα δίσκους. Πέθανε το 2008, αλλά το ωραίο χαρμάνι του που αυτός ονόμασε francarab εθίζει νέους χρήστες καθημερινά στο youtube.
---------------------------------------------------------------------------------------
EL PRESO NUMERO NUEVO των LOS HERMANOS CANTORAL
---------------------------------------------------------------------------------------
To σύστησε η Baez στο παγκόσμιο κοινό το 1960 και από τότε το έχει τραγουδήσει κόσμος, νταλάρας και κοσμάκης. Πώς να νοιώθει ο 74χρονος εικονιζόμενος Roberto Garcia (δε θα εκπλαγώ αν μάθω πως η κυρία είναι η σύζυγος) που με τον συγχωρεμένο αδερφό του Antonio έγραψαν ένα αθάνατο τραγούδι που άλλοι έκαναν γνωστό διεθνώς (με το αζημίωτο) κι αυτούς τους γνωρίζουν μόνο στην πατρίδα τους;
Ο ήρωας της ιστορίας του τραγουδιού γύρισε σπίτι (μάλλον νωρίτερα) και βρήκε το φίλο του στην αγκαλιά της γυναίκας του. Πως θα αντιδρούσες εσύ που διαβάζεις, σε παρόμοια περίπτωση; Επιλογές:
Α) Καθάρισμα επί τόπου. Μη σου πω και κομμάτιασμα, κάψιμο και τη στάχτη των προδοτών στο βόθρο...
Β) Θα τους συγχωρούσα. Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. Σιγά το παράπτωμα.
Γ) Θα έφευγα αθόρυβα και θα γύριζα αργότερα για να αποφύγω τη σκηνή. Κι εγώ της τα φόρεσα άλλωστε όταν μου δόθηκε η ευκαιρία
Δ) Θα τους φωτογράφιζα και θα ανέβαζα τη φωτογραφία στο facebook
Β, Γ, Δ το τραγούδι που θα ενέπνεε η αντίδρασή σας δε θα το έλεγε ούτε η τελευταία gospel τραγουδίστρια. Ο ήρωας τους καθάρισε επί τόπου και επειδή η μεξικάνικη δικαιοσύνη δεν αναγνώρισε ελαφρυντικά, έγινε ο κατάδικος νο 9 και την παραμονή της εκτέλεσής του δήλωσε στον παπά πως δε μετάνιωσε, αν ξαναζούσε θα τους ξανασκότωνε, θα τους κυνηγήσει και στον άλλο κόσμο και πως ο θεός (σε ρόλο εφέτη ή αρεοπαγίτη) θα τον αθωώσει.
Νοιώθω πάντως πως το τραγούδι δεν γνώρισε ακόμα την καλύτερη εκτέλεσή του. Την περιμένω απ'τον Eugene Wovenhand που διασκεύασε Gun Club στο παρελθόν και έχει εξοικειωθεί με τα όπλα. Κι ο Cave που χαιρετούσε κάποτε έναν Joe με όπλο στο χέρι, μου κάνει.
Μια ψυχωμένη εκτέλεση απ'την Susanna Canessa στο
---------------------------------------------------------------------------------------
CANTO DEL PILON των MARIA MARQUEZ & FRANK HARRIS
---------------------------------------------------------------------------------------
Ντουφ ντουφ, ντουφ ντουφ, γιαχουνου, ντουφ ντουφ, ντουφ ντουφ, γιαχουνου... Τί τραγούδι, τί μελωδία, τί φωνή, τί λούπα, τί ωραία συνύπαρξη παλιού και νέου, τί ωραία κλιμάκωση, τί ωραία κοκόρια, σαν αληθινά! Ένα τραγούδι που έλεγαν οι γυναίκες για να περάσει η ώρα καθώς δούλευαν στην πολτοποίηση του καλαμποκιού σε εργαλεία που λεγόταν pilones. Όλες μαζί κρατούσαν το ρυθμό και όποια είχε κουτσομπολιό να ανακοινώσει το έκανε τραγουδιστά. Φαντάζομαι πως οι στίχοι ήταν κάπως έτσι: Τα χάλασε η Shakira με τον Julio, κι άντεξε τρεις μέρες χωρίς άντρα, πριν τα φτιάξει με τον αδερφό του... Όπως συμβαίνει παντού, οι πιο αθυρόστομες θα ήταν και οι πιο δημοφιλείς. Μετά την ανακάλυψη των μεσημεριανών πάνελ, αυτή η μορφή έκφρασης και επικοινωνίας έγινε παρελθόν. Η Maria έγραψε δικούς της στίχους για τη νοσταλγία του ξενιτεμένου, οι Sweet 75 του Krist Novoselic και της Yva Las Vegas που επίσης το διασκεύασαν έβαλαν στίχους για τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση.
Η Maria Marquez ξεκίνησε να τραγουδάει στα τέλη των sixties με τον Λιθουανό δάσκαλό της στο Καράκας πριν γίνει μοντέλο και αεροσυνοδός (τα καλλιστεία που είναι η ψύχωση των Βενεζουελών τα απέφυγε). Περιπλανήθηκε στην Αμερική, σπούδασε μουσική, γέννησε, έκανε τζαζ μπάντες, τραγούδησε χιλιάδες φορές το "Φίλα με πολύ" (Besame mucho), το 1985 στο San Francisco γνώρισε τον βιρτουόζο του Synclavier synthesirer Frank Harris και ηχογράφησε μαζί του το "Canto del pilon" και το "Campesina". To πρώτο μπήκε στη συλλογή "Potatoes" όπου γκρουπ της Ralph διασκεύαζαν folk και παρεμφερή και το δεύτερο στην επτάϊντση συλλογή της εταιρίας "Buy or die #14½".
(Κι εδώ η στήλη μετονομάζεται σε Where are they now?) Το 1992 η Maria επέστρεψε για λίγο στην πατρίδα της όπου έκανε ραδιόφωνο και έβγαλε δίσκους. Τα zeros τα πέρασε στην Αμερική με δίσκους, παραγωγές και συνεργασίες. Ο Frank αφιέρωσε τα τελευταία 20 χρόνια του στην εταιρία παραγωγής Third Wave Productions, έβγαλε 2 δίσκους, έγραψε μουσική για ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές εκπομπές και διαφημιστικά. Το όνομα και των δύο όμως συνδέθηκε άρρηκτα με την καλύτερη εκτέλεση του Canto del pilon.
