Heretology - Volume 2


Spanish Revolution:: Ο λαός αυτός ο περήφανος, ο λαός που πολέμησε τον φασισμό με εκείνο το ανατριχιαστικό μέσα στην αγριότητα και στην περιφρόνηση του σύνθημα «Viva la muerte», έδειξε για άλλη μία φορά τι σημαίνει αξιοπρέπεια και στον θάνατο... No pasaran camaradas...

:: Επιτέλους τελείωσε και η εκ-λογική φαρσοκωμωδία. Αξίζει όμως να σχολιάσουμε ένα γενικότερο φαινόμενο της: την λατρεία της Νεότητας. Ανανέωση, νέες ιδέες, νεολαία, κάθε λέξη που περιέχει το νεο- είναι πρόσφορη για προεκλογικό σύνθημα! Ας έχουμε όμως κατά νου πως τίποτα δεν είναι εξ ορισμού νεωτερικό και προοδευτικό. Ούτε καν η νεολαία. Να θυμήσω απλώς ότι τα πιο αντιδραστικά κινήματα του προηγούμενου αιώνα στην νεολαία στηρίχθηκαν, και την νεολαία λάτρεψαν (κυριολεκτικά!), και την νεωτερικότητα ευαγγελίζονταν (βλέπε: Χιτλερική νεολαία) Και ας μην θυμηθούμε και τα δικά μας, όταν το 1900 η νεολαία σκοτωνόταν στους δρόμους της Αθήνας για να διαμαρτυρηθεί επειδή κάποιοι διέπραξαν το «έγκλημα» να μεταφράσουν στην δημοτική τα Ευαγγέλια και τις αρχαίες τραγωδίες! Η Νεολαία λοιπόν έχει απλώς τον βιολογικό δυναμισμό. Ο οποίος μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί τόσο για προοδευτικούς όσο και για αντιδραστικούς σκοπούς.

:: «I am the one in ten, a number on a list, I am the one in ten, even though I don't exist, nobody knows me but I'm always there, a statistic, a reminder of a world that doesn't care»*. Αφιερωμένο σε όλους όσους βλέπουν τους ανθρώπους σαν στατιστική, είτε είναι άνεργοι, είτε νεκροί, είτε....

:: Ο προσδιορισμός «κοσμοπολίτης» χρησιμοποιήθηκε από την γραμματέα του διεθνιστικού ΚΚΕ ως αρνητικός χαρακτηρισμός! Λέτε στο μέλλον να δούμε και τον Καρατζαφέρη να «επιτίθεται» σε κάποιον αποκαλώντας τον «εθνικιστή»;

:: Ο πιο σίγουρος τρόπος για να απαξιωθεί, απονευρωθεί, ευνουχιστεί, ευτελιστεί μια έννοια είναι να πέσει στα χέρια των πολιτικών (για την ακρίβεια στα στόματα!). Εδώ έχουν κακοπαθεί αξίες όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, το «καημένο» το ροκ θα τους ξέφευγε; Και δώστου οι ανίδεοι να μηρυκάζουν περί «σκληρού ροκ», ταυτίζοντας το άμεσα με τον χουλιγκανισμό, τις εξαλλοσύνες και τον φανατισμό. Αν και εδώ που τα λέμε, θα ανησυχούσα πολύ περισσότερο εάν οι πολιτικοί έδειχναν ενδιαφέρον για το ροκ...


Globalisation:: Μια άλλη καραμέλα η οποία πιπιλίζεται μετά μανίας και έχει γίνει πλέον κάτι σαν συλλογικός μύθος είναι και η διαβόητη «παγκοσμιοποίηση». Η οποία έχει φορτωθεί σαν αποδιοπομπαίος τράγος όλα τα δεινά και τα στραβά του κόσμου τούτου, σαν άλλος δαίμονας. Βέβαια το ακριβές νόημα της έννοιας είναι κάπως ασαφές. Συνήθως όταν ανοίγω κουβέντα περί παγκοσμιοποίησης, καταλήγω είτε σε γαστριμαργική κουβέντα (για τον κίνδυνο που συνιστούν ...τα McDonalds) είτε σε μουσική (για τον ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο που συνιστά για την «Ιτιά» η Madonna!) ή σε μια κινδυνολογία για ένα μέλλον μαύρο και ζοφερό, όπου η μόνη σωτηρία είναι η επιστροφή στο «πατρίς, θρησκεία και οικογένεια»! Κοντολογής ο καθένας τις δίνει το περιεχόμενο το οποίο εξυπηρετεί τις ιδεολογικές του αντιλήψεις.

Η ίδια η παγκοσμιοποίηση είναι απλώς ένα φαινόμενο. Μια ιστορική νομοτέλεια. Ας αφήσω στην άκρη το γεγονός ότι είναι εντελώς παρανοϊκό και αφελές να αποδίδεται πρόθεση σε ένα φαινόμενο λες και πρόκειται για κάτι που κάποιοι σκοτεινοί εγκέφαλοι εξυφαίνουν στους σκοτεινούς διαδρόμους μιας ακόμη πιο σκοτεινής μυστικής υπηρεσίας (πολύ Hollywood βλέπετε!). Το φαινόμενο δεν έχει φορέα. Το ζήτημα σε ένα φαινόμενο δεν είναι να το καταργήσεις, κάτι τέτοιο θα ήταν βλακώδες. Το ζήτημα είναι να εκμεταλλευτείς τις ευεργετικές του συνέπειες και να μετριάσεις τις αρνητικές (σκεφτείται μια αναλογία με την βροχή π.χ.).

Και σαν φαινόμενο άλλωστε έχει εμφανιστεί ουκ ολίγες φορές ανά την ιστορία. Οι Ρωμαίοι είχαν επιβάλει ίοως την πιο απόλυτη «παγκοσμιοποίηση» όλων των εποχών, εμπεδωμένη μέσα από μια στυγνή στρατιωτική κατοχή μεγάλου μέρους του τότε γνωστού κόσμου. Ο δικός μας «ήρωας» Αλέξανδρος, μια παγκοσμιοποίηση προσπάθησε κι αυτός να επιβάλει. Στο τέλος του 19ου αιώνα ο άνθρωπος έζησε την πρώτη ουσιαστική παγκοσμιοποίηση, τότε που η εφεύρεση της μηχανής εσωτερικής καύσης και των τηλεπικοινωνιών (τηλέγραφος, τηλέφωνο) για πρώτη φορά έφερε σε άμεση επικοινωνία όλον τον κόσμο.

Ποτέ όμως δεν υπήρξε κίνδυνος για την ετερογένεια, για την διαφορετικότητα, ποτέ δεν υπήρξε ομοιομορφία σε κανέναν κεντρικό τομέα της ζωής. Ομοιομορφία δεν υπάρχει ούτε καν μέσα σε μια κλειστή εθνοτική ομάδα. Γιατί κάθε απόπειρα ισοπέδωσης δημιουργεί αυτομάτως και την αντίδραση ενάντια σ' αυτή την ισοπέδωση. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο κοινωνικό ον αλλά και μοναχικό ον, ένα ον που αναζητά συνεχώς την διαφοροποίηση της ταυτότητας του από την υπόλοιπη μάζα. Οι αρνητικές συνέπειες της παγοσμιοποίησης βρίσκονται αλλού. Θα επανέλθουμε...

:: Διαβάζω την είδηση: Απαλλάχτηκε ο Simon Chapman, ο Άγγλος διαδηλωτής που είχε συλληφθεί στις διαδηλώσεις του Ιούνη στην Θεσσαλονίκη καθώς το δικαστήριο δέχθηκε ουσιαστικά ότι βρέθηκε κατηγορούμενος άδικα καθώς ενοχοποιήθηκε με πλαστά στοιχεία που σκηνοθέτησαν άντρες των ΜΑΤ. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης ξεσηκώθηκε το σύμπαν: είχαμε παραιτήσεις υπουργών και αστυνομικών διευθυντών, ανακρίσεις και πειθαρχικές διώξεις, ενώ ο Τύπος βοούσε για το σκάνδαλο! Και μετά ξύπνησα...


Μιρέλα Μανιάνι:: 25η Μαρτίου σιμώνει και είμαι περίεργος αν θα έχουμε πάλι ιστορίες με ξένους σημαιοφόρους και άλλα τραγελαφικά. Φυσικά κατά τον Αύγουστο θα είμαστε πάλι εθνικά υπερήφανοι όταν άλλοι ξένοι θα σηκώνουν την σημαία! Αλλά κεί θα μιλάμε για μεγάλο εθνικό σκοπό, μια νέα Μεγάλη Ιδέα, όχι για την παιδεία και άλλα δευτερεύοντα. Μια παιδεία που ποτέ βέβαια δεν θα αναφέρει ότι οι Σουλιώτες ήταν Αρβανίτες (τι ωραία εξωραϊσμένη λέξη, το Αλβανός χτυπάει άσχημα!), ότι ο Μάρκος Μπότσαρης μίλαγε σπαστά εληνικά ενώ οι περισσότεροι καπεταναίοι ήταν δίγλωσσοι, ή ότι ο Κολοκοτρώνης σχεδίαζε ελληνοαλβανικό κράτος. Για να μην μιλήσω για τον Ρήγα από τον οποίο διδάσκεται μόνο ο στίχος «ως πότε παλικάρια...» και αγνοείται πλήρως το όραμα του για μια Βαλκανική Ένωση σχεδόν σε ...σοσιαλιστικά πρότυπα!

:: Κάποιες φορές από τούτην εδώ την στήλη θα προτείνουμε και κάποια βιβλία τα οποία βρίσκονται κοντά στο πνεύμα της (το όποιο πνεύμα!). Ένα τέτοιο βιβλίο που πρόσφατα έπεσε (διόλου τυχαία) στα χέρια μου είναι το «Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες» του Κυριάκου Σιμόπουλου (Εκδόσεις Στάχυ). Στο βιβλίο αποκαλύπτεται πως οι «αρχαίοι υμών πρόγονοι» υπήρξαν πρωτοπόροι σε όλα: ντόπινγκ, βίαια και βάρβαρα σπορ (το παγκράτιο κατέληγε πολλές φορές σε μονομαχία μέχρι θανάτου), μήτινγκ με χρηματικά έπαθλα (οι λεγόμενοι «χρηματίτες»), δωροδοκίες κριτών (η παράγκα της εποχής) ακόμη και μεταγραφές και «ελληνοποιήσεις». Και όλα αυτά συνοδεύονται στο βιβλίο με ατελείωτες παραπομπές στις αρχαίες πηγές προς άρση κάθε αμφιβολίας, σε σημείο να γίνεται κάπως βαρετό. Πάντως είναι σίγουρα επίκαιρο καθώς μέχρι τον Αύγουστο έχουμε να ακούσουμε πολλά για το αγνό (λες και πρόκειται για ...βούτυρο) «ολυμπιακό ιδεώδες» και άλλα λίαν συγκινητικά.

:: Κατεβαίνοντας τις προάλλες για shopping therapy (το δικό μου περιλαμβάνει βιβλία και CD!) βρέθηκα μπροστά σε έναν καταιγισμό προσφορών στα CDιά. Πλέον βρίσκεις ακόμη και περσινής εσοδείας ονόματα να πουλιώνται στα 10 € ή και πιο χαμηλά! Πέρα από την προφανή σκέψη ότι «ο αγώνας των «πειρατών» αρχίζει να δικαιώνεται» ας κάνουμε λίγη αριθμητική Δ' Δημοτικού: τα ίδια CDιά πωλούνταν πριν από λίγους μήνες στα 20€. Λαμβάνοντας υπόψη το ότι ένας έμπορος ποτέ δεν πουλάει με χασούρα, συμπεραίνουμε αβίαστα ότι η διαφορά 20-10=10€ είναι καθαρότατο κέρδος! Της τάξης του 100%. Μιλάμε για φτώχεια τώρα...


Death in June:: Ένας από τους πιο προσφιλείς τρόπους πρόκλησης για τους μουσικούς είναι και η επιλογή ονόματος το οποίο παραπέμπει στην ναζιστική εποχή. Αξίζει να αναφέρουμε κάποια από τα πιο γνωστά παραδείγματα: Joy Division («Ταξιαρχία της Χαράς» αποκαλούσαν οι ναζί τις πόρνες οι οποίες «συνόδευαν» τις στρατιές), New Order (Νέα Τάξη), VNV Nation (VNV είναι τα αρχικά της Φλαμανδικής Εθνικής Ομοσπονδίας, ακροδεξιού κόμματος του Βελγίου), Death in June (αναφέρεται στην λεγόμενη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» τον Ιούνιο του 1934, όταν ο Hitler «καθάρισε» το κόμμα του από αντιφρονούντες). Τώρα, τι απ' όλα αυτά εκφράζει μια «πρόκληση για την πρόκληση» και τι πραγματική ιδεολογία, είναι μια ερώτηση την οποία αφήνω στην κρίση του καθενός...
:: Πονεμένη ιστορία ο ελληνικός κινηματογράφος! Είναι ένας τομέας όπου η γενικότερη καθυστέρηση της χώρας τούτης είναι κάτι παραπάνω από εμφανής! Βέβαια το σινεμά μιας χώρας δεν είναι άσχετο από τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Έτσι την δεκαετία του 50 το ελληνικό σινεμά «πλήρωσε» το μετεμφυλιακό κλίμα το οποίο ζήταγε ελαφρότητα και την Αλίκη να νιαουρίζει (την ίδια στιγμή που στην Γαλλία π.χ. γυρίζονταν ταινίες όπως το «Χιροσίμα αγάπη μου» και ξεσπούσε η nouvelle vague). Μετά έπεσε στα χέρια της χούντας, με τα κιτς εθνικοπατριωτικά έπη του James Parish και τις μπαλαφάρες του Δαλιανίδη, για να έρθει στη συνέχεια ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος με την αυτιστική αριστερογενή μιζέρια του και να δέσει το ...γλυκό! Τα 80ς των βιντεοταινιών, του Τσάκωνα, του Ψάλτη και του .. Μπίλια ας τα μην τα αναφέρουμε καν (αν και έχουν την cult αξία τους, την οποία και προτιμώ από κάτι «δήθεν» σοβαρές δημιουργίες!). Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου η «σωτηρία» και η αναγέννηση του ελληνικού σινεμά βασίζεται είτε σε ταινίες σεξουαλικών και στρατιωτικών ανεκδότων της παρέας είτε σε lifestyle ταινίες τύπου «Στην Πολίτικη Κουζίνα... ολοταχώς» η οποία εκμεταλλεύεται την επέλαση της μαγειρικής πασπαλισμένη με λίγη άχνη νοσταλγίας «χαμένων πατρίδων».

Και όταν βρίσκονται σκηνοθέτες με έναν προσωπικό, ξεχωριστό λόγο όπως π.χ. ο Αγγελόπουλος ή ο Νικολαΐδης, συνήθως χλευάζονται με επιχειρήματα του επιπέδου «είναι περιθωριακός», «είναι αργός», «είναι δυσνόητος» κλπ κλπ. Λες και το «δυσνόητο» αφορά σε τελική ανάλυση τον δημιουργό και όχι τον θεατή! Πρόσφατα έπιασα να διαβάσω ένα δοκίμιο του Χάιντεγγερ και στην 3η σελίδα τον έχασα. Και προφανώς δεν φταίει ο Χάιντεγγερ παρά η δική μου ανεπάρκεια μόνο. Το να είσαι λοιπόν ακροατής, θεατής, αναγνώστης απαιτεί παιδεία και ταλέντο ανάλογο με αυτό ενός δημιουργού! Οπότε ας μην μεταθέτουμε την δική μας πνευματική ανεπάρκεια σε άλλους...


Antonis, you funny boy:: Καιρό είχα να βρεθώ σε κινηματογράφο και να ακούσω χειροκροτήματα μετά το τέλος της ταινίας! Οι μόνες φορές μάλιστα που μου είχε συμβεί κάτι τέτοιο ήταν στον στρατό όταν μας πήγαιναν για μαζικό «εκπολιτισμό» σε ταινίες του Stallone και του Schwarzenegger, όπου στο τέλος χειροκροτάγαμε τον ...καλό που νίκησε. Αυτή την φορά όμως συνέβη μετά την προβολή της ταινίας του Oliver Stone «Commandante» η οποία ουσιαστικά είναι μια δραματοποιημένη συνέντευξη του Φιντέλ Κάστρο στον σκηνοθέτη. Υποθέτω ότι το χειροκρότημα απευθυνόταν όχι στον Stone αλλά στον Κάστρο. Να υποθέσω πάλι ότι το χειροκρότημα απευθυνόταν και στον Κάστρο της «δημοκρατίας», των εκτελέσεων, των διώξεων και των φυλακίσεων, στον Κάστρο που οδήγησε τον συγγραφέα Αρένας στην αυτοκτονία; Πρόσφατα είδα τον Κάστρο να κραδαίνει και το βιβλιαράκι που έχει κυκλοφορήσει (υπάρχει ήδη στα ελληνικά, έχουμε καλά αντανακλαστικά για κάτι τέτοια!) με τα μαργαριτάρια του Bush (Bushologies). Να υποθέσω πάλι ότι στην χώρα του θα κυκλοφορούσε εξίσου ελεύθερα ένα ανάλογο βιβλίο με ...» Καστρο-λογίες;

:: Δεσμεύομαι ότι στο επόμενο επεισόδιο θα ανοίξουμε το μεγάλο θέμα που λέγεται πνευματική ιδιοκτησία και πνευματικά δικαιώματα. Το μέτωπο στο οποίο προόκειται να δοθούν στο μέλλον πολλές μάχες ενάντια στον νέο τύπου ολοκληρωτισμό που έρχεται: τον εταιρικό ολοκληρωτισμό. Τα λέμε...

* UB40-«The one in ten», από τα ελάχιστα μεγάλα κομμάτια τους.