Heretology - Volume 6 (2o μέρος)

Αλλά τα είδωλα είναι αναγκαία! Για τη μάζα η οποία απαιτεί αθλητικές επιτυχίες για να αισθανθεί "εθνικά υπερήφανη", μπας και ξεχάσει τη μιζέρια της. Μετάλλια και γκολ και ρωμαϊκές φιέστες ως θεραπεία δια πάσαν νόσο και πάσα μαλακίαν. Γι' αυτό άλλωστε επιδοτούνται τα "είδωλα" πλουσιοπάροχα από το Κράτος. Η Ελλάδα λέει, δίνει το οκταπλάσιο πριμ από τις ΗΠΑ στους πρωταθλητές, πενταπλάσιο από τη Βρετανία, ενώ μόνο το Μπαχρέιν και η Βιρμανία δίνουν περισσότερα!

Και όλα αυτά βέβαια στα πλαίσια ενός τόσο μα τόσο ανούσιου ανταγωνισμού. Γιατί όσο ξέρουμε και εντυπωσιαζόμαστε εμείς από τα μετάλλια της Σουηδίας ας πούμε, τόσο ξέρουν και εντυπωσιάζονται και αυτοί από τα δικά μας. Μόνο τα εθνικά μας κόμπλεξ μειονεξίας ποτίζουμε (βέβαια καλύτερα να τα ποτίζουμε στους στίβους παρά στα πεδία των μαχών!). Καλά το είπε (εν αγνοία του και κατά λάθος βέβαια) εκείνος ο ρεπόρτερ της ΝΕΤ "η χώρα βυθίστηκε σε ηθική αυτοϊκανοποίηση"!! Ας θυμηθούμε: μια φορά κι έναν καιρό η Ανατολική Γερμανία είχε έρθει δεύτερη σε μετάλλια στους Ολυμπιακούς. Η Βουλγαρία τρίτη. Και τι απέγινε; Χόρτασαν οι λαοί αυτοί ...ψωμί κι ελευθερία; Δεν πειράζει όμως, χόρτασαν από "αθλητικό μεγαλείο" και νίκες.

:: Η μεταλλιολαγνεία έχει όμως και τις φαιδρές της συνέπειες. Σας λέει κάτι το όνομα Zviadauri Gargil; Ποιός είναι αυτός;; Μα ο δικός μας είναι, ο Ηλιάδης ντε, ο ολυμπιονίκης, ο μέλλων ανθυπολοχαγός του στρατού μας! Αυτός που σήκωσε τη σημαία ψηλά, ενώ ξέρει λιγότερα ελληνικά και από τον τουρίστα της Πλάκας! Και αλήθεια, που να είναι τώρα όλοι αυτοί "που φυλάττουν Θερμοπύλες"; Που είναι ο νομάρχης του 50% (για να μην ξεχνιόμαστε); Που είναι οι πατριώτες της Νέας Μηχανιώνας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, η Εκκλησία, οι "πνευματικοί" ταγοί για να δώσουν τη μάχη στα χαρακώματα των δελτίων των 8.00;; Άκρα του ...John Cage σιωπή!

:: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δεν εξετάζω το αν καλώς ή κακώς βαπτίστηκε Έλληνας ο Gargil. Δεν εκδίδω πιστοποιητικά ελληνικότητας. Άλλωστε πόσοι μπορούν να αποδείξουν την "πραγματική" ελληνική καταγωγή τους; Και ειδικά εδώ στα Βαλκάνια όπου όλες οι εθνότητες έχουν μπερδευτεί αξεδιάλυτα ανά τους αιώνες... Αυτό που με δαιμονίζει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτή η αθλητική μαστρωπεία. Η οποία καμία διαφορά δεν έχει στην ουσία της από το εμπόριο δυστυχισμένων πλασμάτων από τις Ανατολικές Χώρες προορισμένων για τα κρεβάτια των κακογαμημένων ή αγάμητων Ελλήνων (λέτε να δούμε και έξω από γυμναστήρια ταμπέλες "προσεχώς Γεωργιανοί";). Μια αποικιοκρατικού ρωμαϊκού τύπου συμπεριφορά, σαν τότε που οι Ρωμαίοι πλούσιοι αγόραζαν φτωχά και γερά παιδιά και τα έφερναν να αγωνιστούν για λογαριασμό τους στην αρένα. Οι δε γελοιότητες τύπου "τον υιοθέτησα" και οι τραγικές σκηνές με τον αληθινό πατέρα να κλαίει κρυφά στις κερκίδες για να μην χαλάσει τη φιέστα και το εθνικό παραμύθι(α), μη μπορώντας να χαρεί φανερά το μετάλλιο του γιού του, δεν αντισταθμίζονται ούτε με δέκα χρυσά.

:: Τελικά τι απ΄τα δυο ισχύει: εθνικό είναι το αληθινό, ή αληθινό είναι το εθνικό;

:: Προσωπικά δεν αισθάνθηκα ποτέ "εθνικά υπερήφανoς" για οποιαδήποτε αθλητική επιτυχία. Ούτε ασφαλώς νιώθω τώρα "εθνικά ξεφτιλισμένος" από τα καμώματα των Τζέκων. Αυτά τα συλλογικά γενικά δεν τα ανέχομαι. Ας τα πει όμως κάποιος πολύ καλύτερα από εμένα, σε ένα κείμενο με το οποίo συμφωνώ και το προσυπογράφω μέχρι τελευταίας τελείας. Γράφει λοιπόν ο μεγάλος Έλληνας Νίκος Δήμου: "Από την αρχή του φετινού καλοκαιριού ακούω τη φράση "μας έκανε εθνικά υπερήφανους" Πότε αφορούσε στην Εθνική Ποδοσφαίρου και πότε στο χρυσό κάποιου Έλληνα (ή ελληνοποιημένου) αθλητή. Πρέπει να εξομολογηθώ την αμαρτία μου: δεν νιώθω προσωπικά υπερήφανος επειδή κάποιος άγνωστος μου πέτυχε μια διάκριση. Αν ήταν φίλος ή συγγενής μου, ίσως να αισθανόμουν κάτι παραπάνω από χαρά-αλλά και πάλι, για λογαριασμό του. Δεν νιώθω όμως ότι με "ανεβάζει" εμένα, με καταξιώνει ή με επιβεβαιώνει, η επίδοση του. (...) Με την ίδια λογική που δεν με ανεβάζει μια νίκη, δεν με ντροπιάζει και ένα ντοπάρισμα. Δεν με αφορά αν ο τάδε εξαπατούσε ως προς τις επιδόσεις του (ίσως αφορά μόνο τους "εθνικά υπερήφανους"). Βέβαια οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν έντονα εθνικιστικά στοιχεία. Όμως από κανένα ξένο δημοσιογράφο ή σχολιαστή δεν έτυχε να ακούσω ότι "η νίκη του τάδε έκανε τους Ιταλούς (ή τους Σουηδούς) εθνικά υπερήφανους" Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να χαίρεσαι επειδή νίκησε ένας συμπατριώτης σου και στο να νιώθεις ότι η νίκη αυτή καταξιώνει τη δική σου ύπαρξη. Η ανθρωπότητα θα ήταν πολύ υγιέστερη αν οι πολίτες της σκέπτονταν περισσότερο και ζητωκραύγαζαν λιγότερο...".

:: Διαβάζω σχόλια και επιστολές στις εφημερίδες του τύπου "τους κάναμε να παραμιλάνε με την τελετή έναρξης" και άλλα τέτοια συγκινητικά. Ποιοί άραγε "τους κάναμε"; Πολύ μ' αρέσει αυτός ο 1ος πληθυντικός! Και θα ρωτήσω πάλι αφελώς: ποιος ασχολιόταν με αυτά που έκανε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με την Ομάδα Εδάφους; (να μη ρωτήσω για το ποιος τον ήξερε καν!) Ένας γραφικός "κουλτουριάρης" ήταν για αυτούς! Οι Χατζηνικολάου και οι Ευαγγελάτοι και οι ανώνυμοι τηλεθεατές τους που τώρα κατουριούνται από υπερηφάνεια (άλλοι δυστυχώς δεν ήταν τόσο υπερήφανοι!) πόσες φορές τον έδειξαν στα δελτία τους, πόσες φορές ασχολήθηκαν μαζί του; Την ίδια στιγμή μάλιστα που το νέο videoclip της Βίσση αποτελούσε πρώτη είδηση. Όπως και το άνοιγμα ενός "πολιστιστικού" σκυλάδικου της παραλίας (εκεί άλλωστε γιορτάζουν τα μετάλλια και οι ολυμπιονίκες!)

:: Ερώτηση 1η: Αν στις 12 Αυγούστου κατουρούσε κανονικά ο Κεντέρης, θα βγαίνανε στη φόρα όλες οι παρανομίες, οι καταδίκες του Τζέκου, και θα γινόταν όλο αυτό το νταβαντούρι; Ερώτηση 2η: Πότε θα μάθω να μην κάνω αφελείς ερωτήσεις;

:: "Ελληνικό" ήθος (προσοχή στα εισαγωγικά!): βγήκε στα κανάλια το κοριτσάκι που κέρδισε τα 400 εμπ. και μίλησε για DNA, κύτταρα, προγόνους, ότι "οι Έλληνες είμαστε γεννημένοι για πρώτοι, τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους" και άλλες μεγαλοπρεπείς σαπουνόφουσκες (προφανώς οι εκατοντάδες άλλες νίκες των ξένων οφείλονται σε κάποιο γενετικό λάθος!). Και πέσανε κάποιοι πάνω της να την κατακρίνουν. Μα τι φταίει το καημένο! Που να διδαχτεί τι σημαίνει ήθος, τι σημαίνει ελληνισμός (να μην πω για το DNA!) Δίπλα στον ...γίγαντα της δημοσιογραφίας Τριανταφυλλόπουλο; Κουβαλώντας τις κρυφές του κάμερες; Ή μήπως στη δημοσιογραφική σχολή του ΑΝΤ1; Τέτοια στάνη τέτοια μυζήθρα βγάζει...

:: Εν τω μεταξύ οι περισσότερες δηλώσεις των ολυμπιονικών εμφορούνταν από το πνεύμα "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια". Μαυρίζει η χώρα μου σιγά-σιγά! Στην οποία νιώθω όλο και πιο μόνος...

:: "Ελληνικού" ήθους συνέχεια: Ο Ουρουγουανός που του 'λαχε το χάλκινο μετάλλιο του Σαμπάνη, δήλωσε ότι λυπήθηκε πολύ. Παρόμοια αντίδραση και από τον Βρεττανό Κάμπελ, ο οποίος ήταν 2ος στο Σίδνεϋ πίσω από τον εθνικό μας "ήρωα". Το δικό μας όμως "καμάρι" του τριπλούν, η Δεβετζή, μόλις έμα8ε την αρβύλα που κυκλοφόρησε ότι η 1η η Καμερουνέζα βρέθηκε ντοπέ, ...απασφάλισε: "με βοήθησε ο Θεός, θα ζητήσω να ξαναγίνει η απονομή". Σώμα υγιές (πιθανότατα), νους όμως...

:: Και με την ευκαιρία, μια παρένθεση: η διαβόητη αυτή καραμέλα φασίζουσας νοοτροπίας ("νους υγιής εν σώματι υγιές"), δεν έχει καμία σχέση με Αρχαία Ελλάδα. Το ότι ακούγεται αρχαιοπρεπής δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας! Γιατί πουθενά δεν υπάρχει γραπτή αναφορά στην αρχαιοελληνική γραμματεία σε μια τέτοια ρήση. Στην πραγματικότητα ανήκει σε έναν Ρωμαίο ποιητή, τον Δέκιμο Ιουβενάλη, και η κανονική της ...version είναι "Mens sana in corpore sano". Και εδώ που τα λέμε πρόκειται για μια ρήση ξένη εντελώς προς τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη, για ένα ιδεολόγημα που υπονοεί ότι αρκεί να φτιάξεις ένα ωραίο, μυώδες, άρειο κορμί, για να φτιαχτεί και το πνεύμα. Μια ρήση την οποία λάτρεψαν κυριολεκτικά τα φασιστικά καθεστώτα ως μια "ιδεολογική" βάση για την Τελική Λύση, για την εξόντωση των κατώτερων σωματικά (άρα και πνευματικά) ανθρώπων)..

:: "Ελληνικού" ήθους συνέχεια (και δυστυχώς όχι τέλος): Μπουκάλια στην πυγμαχία. Αποδοκιμασίες στη γυμναστική, στην πάλη, στο τένις. Την ώρα που η λέαινα Λένα έδινε τον ωραίο αγώνα της, οι κάφροι της κερκίδας έδειχναν το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας (ίσως και να νόμιζαν ότι βρίσκονταν στην Τούμπα ή στο Καραϊσκάκη!). Είναι οι ίδιοι που γιουχάισαν τους αθλητές στα 200μ, που επιβράβευσαν έτσι τα καραγκιοζιλίκια και την κουτοπονηριά, επιβραβεύοντας εμμέσως τον ίδιο τους τον εαυτό! Και για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς ακούστηκε από τα μεγάφωνα η προτροπή: "σεβαστείτε τους αθλητές". Να σεβαστούν τι όμως και ποιοί; Αυτοί που συντηρούν 10 (!) αθλητικές φυλλάδες και άλλα κίτρινα έντυπα που μπροστά τους τα λύμματα της Ψυττάλειας είναι πιο ...εύοσμα (και μάλιστα πριν από την επεξεργασία!); Αυτοί που ποτέ δεν κατάφεραν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή σε ελληνικό γήπεδο; Από ποιους λοιπόν να απαιτήσει κανείς σεβασμό; Μπορείς να ζητήσεις από έναν πίθηκο να γράψει μυθιστόρημα, να συνθέσει μια άρια;

:: Είμαι πια πεπεισμένος ότι όταν οι πολιτικοί απευθύνονται στο λαό, είναι σίγουροι ότι απευθύνονται σε ... κοπάδι αρνιών. Διαβάζω την ανακοίνωση του αυτοαποκαλούμενου κόμματος του λαού, η οποία είναι γεμάτη από τις γνωστές κλισεδούρες περί "εμπορευματοποίησης", "ιδιωτικών συμφερόντων" και όλο το γνωστό τροπάρι. Τότε όμως που ο αθλητισμός ήταν το πεδίο όπου συγκρούονταν τα δύο συστήματα, για το ποιο απ' τα δύο είναι "καλύτερο", ο κομμουνισμός ή ο καπιταλισμός (τι δίλημμα κι αυτό, σαν να σε ρωτάνε "ποιο πόδι θέλεις να σου κόψουμε"!)... Τότε που η "φυσούνα" θέριζε στο Ανατολικό μπλοκ, εκεί όπου ούτε επάρατα "ιδιωτικά συμφέροντα" υπήρχαν ούτε "εμπορευματοποίηση", παρά μόνο η δόξα του κράτους (του κόμματος δηλαδή, το ίδιο ήταν άλλωστε).... Τότε που οι αντρογυναίκες της DDR και των άλλων χωρών (θυμάστε την Κρατοσβίλοβα;) έκαναν ρεκόρ που ακόμη κρατάνε; Εκεί όπου στη συνέχεια πολλά βουβά δράματα διαδραματίστηκαν. Οι πιο πολλοί αθλητές τώρα πάσχουν από βαρύτατες ασθένειες αλλά δεν τολμούν να εμφανιστούν να ζητήσουν αποζημιώσεις.. Λίγες ιστορίες βγαίνουν στο φως όπως αυτή της σφαιροβόλου Heidi Krieger η οποία η καημένη αναγκάστηκε στο τέλος να γίνει ...Andreas Krieger γιατί όλοι πια γελούσαν εις βάρος της! Και τι λοιπόν έλεγαν τότε για όλα αυτά οι κόκκινοι, οι πολύ κόκκινοι, οι "και γαμώ το κόκκινο", οι ροζ και οι ροζ-πουά αριστεροί;

Ακριβώς αυτό! Τίποτα! Τελικά σ' αυτή την χώρα τη μεγαλύτερη πολιτική σοφία την είχε πει ο ...Μητσοτάκης: "σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τίποτε" (μεταξύ μας, και πολλά έβαλε).

:: Τι θα κρατήσω όμως από αθλητικής άποψης στο σεντούκι της μνήμης από αυτούς τους αγώνες; Στιγμές... Θα μου μείνουν οι αθλητές από χώρες βασανισμένες όπως το Ιράκ και η Παλαιστίνη, οι οποίοι ήρθαν απλώς για τερματίσουν, χωρίς να κυνηγάνε τα πριμ και τις θέσεις στο στρατό, στους οποίους δεν έστερξε η κάμερα να στραφεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αλλά στην κοινωνία του Nitro και του Κωστόπουλου όπου ο πρώτος είναι πρώτος, και οι υπόλοιποι μηδενικά, αυτά είναι αδιανόητα. Ο Γάλλος ξιφομάχος, ο Νταμιέν Τουγιά, που συνέχισε να αγωνίζεται ακόμη και όταν το ξίφος του αντιπάλου διαπέρασε το χέρι του (πόσα οκτάστηλα θα έπιανε αυτό το θέμα αν ήταν έλληνας;). Ο Χιλιανός τενίστας Μανσού που έπαιξε σε δύο μέρες 10 ώρες τένις και κέρδισε στο τέλος. Η εικόνα των δεκαθλητών σωριασμένων στο έδαφος μετά το τελευταίο αγώνισμα. Η εικόνα της Λένας να σπαράζει από τους πόνους και να συνεχίζει. Και η εικόνα του Φρέντερικς του μέγιστου αυτού αθλητή (ο οποίος έχει δώσει στην χώρα του, τη φτωχή Ναμίμπια, δεν έχει πάρει από αυτή) να παρακαλάει τους κάφρους να σιωπήσουν.

:: Ευχάριστες νότες τουλάχιστον αποτέλεσαν οι περιγραφές των αγώνων. Ειδικά η εμφάνιση των all time classic φιγούρων Γερακάρη και Σεφτελή ήταν όλα τα λεφτά! Με τον πρώτο να κρατά το ρεκόρ των περισσότερων μαργαριταριών σε μία μόνο πρόταση και τον δεύτερο να πετυχαίνει τα ονόματα των παικτών με ποσοστό μικρότερο από την ευστοχία που θα είχα εγώ σε αγώνα τοξοβολίας! Να' ναι καλά οι άνθρωποι.

:: Τα φάρμακα θα είναι ο συνδετικός κρίκος, το μαντίλι που θα αρπάξει το επόμενο heretology για να συνεχίσει το "χορό" των πνευματικών δικαιωμάτων. Γιατί εν τέλει σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και σοβαρότερα θέματα από τα sports και τα games.