Heretology - Volume 7 (2o μέρος)

:: Τελείωσαν πολύ διακριτικά, αθόρυβα και μακριά από το glamour των "κανονικών", οι Παραολυμπιακοί. Θα μου πείτε, που τους θυμήθηκες; Τους θυμήθηκα απλώς ως αφορμή να μοιραστώ κάποιες σκέψεις. Όχι για τους Αγώνες αυτούς καθαυτούς. Αλλά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ή μάλλον πιο ...politically correct (!!), τα άτομα με ειδικές ικανότητες! Την καταλαβαίνω την ανθρώπινη ανάγκη για εξωραϊσμό δυσάρεστων και οδυνηρών καταστάσεων. Από τα πανάρχαια χρόνια βαφτίζαμε τους τρικυμισμένους πόντους Εύξεινους και τους απειλητικούς ωκεανούς Ειρηνικούς. Κάτι σαν ξόρκι θα λέγαμε. Και σαν ξόρκι μου φαίνονται εμένα οι παραπάνω εκφράσεις, που μεταφράζονται σε "μακριά από μας". Μόνο που εδώ διάολε δεν έχουμε να κάνουμε με μάζες νερού, αλλά με ανθρώπινα πλάσματα. Τι προσπαθούμε τότε, ποια αυτιά θα χαϊδέψουμε με αυτό το χυδαίο "άτομα με ειδικές ικανότητες"; Τι λες ρε μεγάλε; Ειδικές ικανότητες; Γιατί δε θέλεις τότε να τις αποκτήσεις κι εσύ; Γιατί δεν λες τα πράγματα όπως είναι; Άνθρωποι με αναπηρία, ανάπηροι, λάθη της φύσης, εγκλήματα της Φύσης; Του ίδιου του ...Θεού; Ααα, μην τον αγγίζετε τον Μεγάλο! Ο οποίος σύμφωνα με την χριστιανική (και όχι μόνο) θεολογία "τα πάντα εν σοφία εποίησεν"! Εν σοφία εποίησε δηλαδή και το παιδάκι που γεννιέται με καρκίνο ή AIDS, εν σοφία εποίησε και τους πολέμους, εν σοφία εποίησε και τα Άουσβιτς;; Μάλλον τρικυμία εν κρανίω μου φαίνεται ότι είχε αυτός ο Θεός! Εκτός αν δεχτώ αυτό που είπε ο Οβριός ο Αϊνστάϊν: "ακόμη κι αν κάποιος Θεός έφτιαξε τον κόσμο, φαίνεται ότι μετά αποχώρησε".

Κάτι τέτοιες σκέψεις και ερωτήματα τα οποία πάντα έριχνα στο τραπέζι όταν γνώριζα μορφωμένους θρήσκους ήταν που με έκαναν άθεο (βάλτε έναν τίτλο στο παρακάτω κείμενο "πως ο Αντώνης έγινε άθεος"-ή για να ακριβολογώ άθρησκος!). Χάριν οικονομίας της συζήτησης δεν θα μιλήσω διόλου επιστημονικά, θα δεχτώ ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από πηλό (το είπε και ο Σφακιανάκης!) και ότι η γυναίκα είναι ένα ...παϊδάκι του άντρα, και θα αγνοήσω τους σκοταδιστές που μιλούν για Big Bang και εξέλιξη των ειδών και άλλα τέτοια φρούτα του Σατανά (φτου φτου φτου...).

Η κρίσιμη ερώτηση λοιπόν που έθετα, ήταν το πως συμβιβάζεται η ύπαρξη του Κακού στον κόσμο και το ανθρώπινο μαρτύριο με την ύπαρξη του Πανάγαθου; Και ειδικά αυτό των αθώων πλασμάτων όπως ένα νεογέννητο παιδί. Και έπαιρνα δύο απαντήσεις τις οποίες τις θεωρούσα τουλάχιστον θλιβερές έως και χυδαίες! Η μία, η πιο συνήθης, τα εξηγούσε όλα βάσει του διαβόητου προπατορικού αμαρτήματος. Ξέρετε εκείνο το μήλο που έφαγε ο Αδάμ, αφού τον κορόιδεψε η Εύα, την οποία πάλι είχε κοροϊδέψει το φίδι μπλα μπλα. Ας αγνοήσω πάλι το γεγονός ότι σαν μύθος η ιστορία αυτή μου κάνει περισσότερο σαν μια ωδή προς την ελευθερία και ενάντια σε κάθε εξουσία που κρατά κλειδωμένη τη γνώση και αξιώνει υπακοή τυφλή και "πίστευε και μη ερεύνα"! Ας σταθούμε στο ότι όλοι φέρουμε σαν στίγμα το προπατορικό αμάρτημα, κάτι σαν ...σφραγισμένα μοσχάρια! Και αυτό λέει πληρώνουμε με πόνο και θάνατο και βασανιστήρια. Τώρα με όση καλή διάθεση και να το σκεφτώ, πέρα από το ότι μου φέρνει στο νου έναν ...S&M Θεό, μιας σαδιστικότητας που ποτέ δεν κατάφερε να συλλάβει η πένα του Μαρκήσιου, στην ουσία του θυμίζει την περιβόητη συλλογική ευθύνη. Μια έννοια την οποία κάθε πολιτισμένο ανθρώπινο δίκαιο θεωρεί απαράδεκτη (ας μην πάρω και όρκο βέβαια-μόλις θυμήθηκα τη δίκη του ΕΛΑ!). Μια έννοια βέβαια που με μεγάλη προθυμία υιοθετήθηκε από τους ναζί αλλά και άλλα φιλάνθρωπα καθεστώτα ανά τους αιώνες! Μα βλάσφημε, ναζί ο Θεός;; Ή μήπως τελικά οι φασίστες είναι απλώς "καλά παιδιά του Θεού";

Η δεύτερη απάντηση που λάμβανα, ήταν και αυτή κοντά στην έννοια της συλλογικής ευθύνης. Μόνο που ήταν τώρα πιο συγκεκριμένη και αφορούσε τους γονείς. Έτσι λοιπόν, ένα ανάπηρο παιδί γεννιέται για να "τιμωρηθούν" λέει οι αμαρτίες των γονιών, οι οποίοι έτσι λέει αφού βασανιστούν και πονέσουν, θα έρθουν πιο κοντά στο Θεό, λέει! Welcome to the twilight zone! Και συμπληρώνουν ότι το λέει και η παροιμία "αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσι τέκνα". Πρώτα απ' όλα βέβαια, η φράση αυτή δεν έχει καμία σχέση με το νόημα που της αποδίδεται, πράγμα διόλου περίεργο σε μια εθνικώς υπερήφανη χώρα με αμόρφωτους όμως "εθνικά υπερήφανους" κατοίκους! Γιατί το ρήμα παιδεύω δεν σήμαινε την εποχή των αρχαίων ημών, βασανίζω (εκτός και αν οι Νεοέλληνες θεωρούν ότι η παιδεία όντως είναι ή θα έπρεπε να είναι ένα βασανιστήριο για τα παιδιά!) αλλά απλούστατα, εκπαιδεύω, διδάσκω! Οι αμαρτίες των γονέων λοιπόν απλώς διδάσκουν τα τέκνα ώστε αυτά να τις αποφύγουν, και δεν τα ...παιδεύουν! Ουφφ, μεγάλο θέμα ανοίξαμε, αλλά πιστεύω ότι έδωσα ένα στίγμα. Και αφορμή για συζητήσεις...

:: Έχω γράψει κι άλλες φορές για το φαινόμενο της εποχής. Το είδαμε σε όλο του το μεγαλείο στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών (πάλι αυτοί!). Με μπροστάρη τον άνθρωπο-σύμβολο αυτού του φαινομένου. Παρένθεση: παλιά αναρωτιόμουν πως κατάφερε και είχε αποδοχή ο τύπος αυτός. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Απλούστατα πάντα έπιανε το σφυγμό της αγοράς. Στα 60s που ήταν της μόδας η αμφισβήτηση, πάρε αμφισβήτηση και κοπιαρισμένο Dylan! Μετά όταν το ροκ έγινε ...αμερικανόφερτο και "όργανο του ιμπεριαλισμού", να η επιστροφή στην παράδοση. Όταν μετά το σύστημα τουμπάρησε προς τα δεξιά, πρώτος έσπευσε να βουτήξει. Και τώρα που φοριέται πολύ το τουρλού και το "όλα πάνε με όλα" πάλι στην επιφάνεια βρίσκεται! Κλείνει η παρένθεση... Βέβαια οι ανοιχτόμυαλοι και οι προοδευτικοί έχουν έτοιμο τον χαρακτηρισμό που και αυτός φοριέται πολύ. Όποιος δεν ανέχεται να τρώει όλες τις αηδίες που σερβίρονται, ή έστω να διασκεδάζει με την αθλιότητα, είναι οπισθοδρομικός και μίζερος! Για ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Μπορείτε να δείτε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. "Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει!" Ιδιαίτερα το συνολάκι "σκυλάδικο+ροκ" φοριέται πολύ, ειδικά στην ηλικία των 30+ και από αυτούς που βρίσκονται στο μεταίχμιο του ροκ παρελθόντος και του γιάπικου μέλλοντος τους. Όμως "ανοιχτό μυαλό" δεν σημαίνει ότι αποδέχεσαι τα πάντα! Σημαίνει ότι τα δοκιμάζεις όλα και στη συνέχεια επιλέγεις. Το αντίθετο δείχνει στην καλύτερη περίπτωση πνευματική οκνηρία. Εκτός κι αν είμαι ο ...αναχρονισμός αυτοπροσώπως!

:: Πολλά και θλιβερά τα ατυχήματα τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς, όσο και να εξελιχθεί η τεχνολογία και τα μέσα, δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από τα ατυχήματα και τις καταστροφές. Η αλαζονία του ανθρώπου όμως τον κάνει να ξεχνά ότι από την ώρα που εφευρέθηκε η φωτιά, συγχρόνως "εφευρέθηκαν" και οι πυρκαγιές και τα εγκαύματα! Μαζί με το πλοίο και το ναυάγιο... Και θυμάμαι τέτοιες ώρες την απάντηση του Γάλλου στοχαστή Πολ Βιριλιό όταν τον ρώτησαν από την εταιρεία Airbus, αν το νέο αεροπλάνο 1000 θέσεων που σχεδιάζει, είναι οικονομικά συμφέρον. Ναι, ήταν η απάντηση, "όμως προετοιμαστείτε να έχετε και ένα ατύχημα με 1000 νεκρούς"!

:: Όσοι μείναμε στη ...Ντορούπολη για τους Ολυμπιακούς και περπατήσαμε στον περίπατο της Ακρόπολης, θα είδαμε τα έργα της υπαίθριας έκθεσης "Athens by Art". Και οι περισσότεροι από μας την είπαμε την ...κακιούλα μας! Εγώ εξέφρασα τον φόβο μήπως κάποιος ...άτεχνος οδοκαθαριστής δεν συλλάβει τα βαθυστόχαστα νοήματα και απλώς τα φορτώσει στη σκουπιδιάρα! (τα έργα, όχι τα νοήματα!) "Είναι άραγε τέχνη αυτή"; Μετά όμως ήρθε η δεύτερη σκέψη: από τη στιγμή και μόνο που τέθηκε το ερώτημα "είναι τέχνη", τα έργα δικαιώνονται. Γιατί η τέχνη θέτει ερωτήματα, ακόμη και με άκομψο ή και αντιαισθητικό τρόπο! Και εν τέλει "τέχνη είναι καθετί που θεωρούν οι άνθρωποι ότι είναι τέχνη" όπως είχε πει ο Marcel Duschampes, ο άνθρωπος που πρώτος έκανε έναν ...μπιντέ μουσειακό έκθεμα!

:: Η 28η Οκτωβρίου θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μια σειρά απο αιρετικά ερωτήματα! Γιατί πολλοί μύθοι προς λαϊκή κατανάλωση κυκλοφορούν. Να θέσω ένα προς το παρόν: ναι, το 1940 ήταν πόλεμος για την εθνική ανεξαρτησία! Αλλά εναντίον του φασισμού, από κι ως που; Εκτός κι αν το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά βαφτίστηκε δημοκρατικό στην κολυμπήθρα της ιστορικής αποενοχοποίησης. Τους φασίστες τους πολέμησαν στα βουνά κάτι "εαμοβούλγαροι", οι οποίοι στη συνέχεια με μια μοναδική στα φαινόμενα αντιστροφή της ιστορίας, και μια απίστευτη μετατροπή του λευκού σε μαύρο, έγιναν εχθροί του έθνους ενώ οι "εθνικόφρονες" νοικοκυραίοι, οι μαυραγορίτες, οι συνεργάτες των Γερμανών έγιναν οι υπερασπιστές του έθνους.

:: Κουβέντες του κρασιού... "Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται"! Ίσως... Για μένα φαίνονται περισσότερο στα "εύκολα". Σε εκείνες τις μικρές καθημερινές στιγμές που δεν χρειάζεσαι φανερά συμπαράσταση. Στις στιγμές που απλώς γεμίζουν τη ζωή, στιγμές που δεν χαράσσονται στη μνήμη, στιγμές όμως που αποτελούν τη βάση όλης της ζωής σου. Στις πολύ δύσκολες πολλοί θα σπεύσουν να βοηθήσουν! Έχουν και μια "ηρωική" αίγλη αυτές οι στιγμές! Καμιά φορά ενέχουν και οίκτο και συμπόνια.... "Οι φίλοι στα εύκολα φαίνονται" λοιπόν...

:: Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι; Τι δίλημμα κι αυτό! Όλοι ασφαλώς επιθυμούν και ονειρεύονται αυτή τη μαγική σύμπτωση, όταν συμβαίνουν συγχρόνως και τα δύο! Αν σου δινόταν όμως η ευκαιρία να διαλέξεις; Ναι, το να αγαπιέσαι είναι ωραίο, τονώνει και τον εγωισμό, καμιά φορά και την ματαιοδοξία σου. Είναι όμως ένα αίσθημα κάποιου τρίτου. Να αγαπάς λοιπόν, γιατί τότε νιώθεις...

:: Ο αέρας παίρνει τα σκουπίδια, τα φύλλα των δέντρων, τα σκισμένα χαρτιά και τα στροβιλίζει στον αέρα. The carnival is over...