Horny pop diamonds

Έχοντας κουραστεί από τους "ολοκληρωμένους" δίσκους που ακούγονται μόνο από την αρχή μέχρι το τέλος... έχοντας μπερδευτεί από την αναζήτηση του πιο προοδευτικού από τα δεκάδες μουσικά είδη που 'γεννιούνται και πεθαίνουν' κάθε εβδομάδα... και αισθανόμενοι την ανάγκη να έχουμε κάτι να μας 'κολλάει στο μυαλό', θυμόμαστε και πάλι με αναλυτικές διαθέσεις τα τραγούδια που κάποτε το κατάφεραν... και με δυσανάλογα προφητικές ικανότητες επιχειρούμε να ανακαλύψουμε αυτά που θα το πράξουν στο μέλλον... όσο υπάρχουν ακόμη τραγούδια... και πριν χαθούν κάτω από τον όγκο της μουσικής!


Brett Anderson 01SUEDE : "Have you ever been this low" από το lp "Sci-Fi Lullabies" (Nude, 1997)

Πάντα υπήρχε η υποψία ότι από όλη εκείνη... τη γενιά, οι Suede είχαν μακράν τα καλύτερα τραγούδια. Υποψία που με highlight σαν το συγκεκριμένο επιβεβαιώνεται χωρίς πολύ κόπο. Και αναρωτιέσαι πως έμεινε εκτός επίσημης δισκογραφίας (αρχικά τουλάχιστον) ένα από τα πιο ειλικρινή τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Brett (ευαίσθητα είναι όλα, απλά χρειάζεται να διακρίνεις ως προς το «ποιόν» της ευαισθησίας). Στιγμές στιχουργικής έμπνευσης που αν το καλοσκεφτείς θα έφτανε να γεμίσει ολόκληρο δίσκο, εδώ αρκείται στο να διδάξει -σε όσους δεν λεν να το καταλάβουν- ότι η pop μουσική είναι απλή, ότι αντλεί αυστηρά από την καθημερινότητα προς χάριν της αμεσότητάς της (αδιαφορώντας για την υστεροφημία της), ότι πρέπει να μιλάει σε β' ενικό ΜΟΝΟ όταν έχει κάτι να σου αφήσει. Η απορία του αν πράγματι έχεις πέσει ποτέ τόσο χαμηλά αιωρείται στο μυαλό σου, η φωνή που συλλαβίζοντας τις λέξεις τονίζει τα νοήματα δε σου επιτρέπει να αποφύγεις την απάντηση. Άραγε έχουν όλα τα μεγάλα συγκροτήματα «μεγάλα» b-side;

JIMI TENOR : "Take me baby" από το single "Take me baby" (Warp, 1996)

Ο τύπος έχει πολλές εμμονές, πρόσωπα και ταλέντα. Μια βασική εμμονή του είναι να καλύπτει το ταλέντο του κάτω από το αυστηρό πρόσωπο της αυταρχικής γραφής του. Ο ρόλος των Suicide ήταν να δείξουν το δρόμο, δεν χρειαζόταν να τον καθορίσουν και με ακρίβεια. Για αυτό και δεν έγραψαν οι ίδιοι το Take Me Baby, αμφιβάλλω άλλωστε για το αν μπορούσαν όντως να το κάνουν. Ηδονικό, φτάνει στα πρώτα -ανεκτά από όλους μας- βήματα των διαστροφικών ερωτικών επιθυμιών (άλλα τραγούδια του Tenor πάνε και παρακάτω!). Επίμονα μονότονο, ακριβώς για να τονίζεται η διάθεση για υποβολή, η επιθυμία για προσταγή και να αφαιρείται κάθε δυνατότητα ανυπακοής. Ιδιοφυές, ο Tenor τα 'χώνει' όταν ακριβώς πρέπει να το κάνει, μετατρέποντας το «τραγούδι του σε σκοτεινό techno anthem ανυπολόγιστων διαστάσεων και αξίας. Πως είναι δυνατόν να μην σου δίνει περισσότερα απ' ότι χρειάζεσαι ένα τραγούδι που έχει ως τίτλο τη σημαντικότερη παράκληση στον κόσμο: TAKE ME BABY! Και που ξέρει πως να την εκφράσει βέβαια, γιατί είναι γνωστό ότι μας τα έχουν πει κι άλλοι...


TLC 01T.L.C. : "No scrubs" από το lp "Fanmail" (LaFace records, 1999)

Θα το ακούσετε σε επιδείξεις μόδας και σε πρωινά... μαγκαζίνο, σε ελληνάδικα, καλά ρεμιξαρισμένο σε χαουζάδικα, και σε ραδιοφωνικές εκπομπές με εμπορικό περιεχόμενο. Δε θα το ακούσετε σε indie bar που μάταια ψάχνουν ολοκληρωμένα τραγούδια για να ξεσηκώσουν τους θαμώνες τους. Δυστυχώς δε θα το επισημάνουν οι παλιότεροι οπαδοί της Motown, γιατί απλά 'έχουν χάσει κάθε επαφή' με το σήμερα. Θα το βρείτε κατά τα φαινόμενα στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου του Prince, γιατί αυτός ήξερε από την αρχή, και ίσως ο Greg Dulli με απόλυτη μυστικότητα να επιχειρεί να ηχογραφήσει το δεύτερο T.L.C. cover της καριέρας του! Η μικρή σας αδελφή πάντως είναι σίγουρο ότι θα το γνωρίζει. Οι τρεις 'μαύρες θεές' έχουν ήδη αποδείξει την αξία της μουσικής βιομηχανίας ως status καθιστώντας αμήχανους και αναξιόπιστους όλους εμάς που ακόμη μιλάμε για ανεξάρτητες σκηνές και καλλιτέχνες. Οι ίδιες παίζουν σε πρώτο επίπεδο στην κορυφή, τους ενισχύει μια τεράστια παράδοση και μια αναλόγου μεγέθους επιτυχία, έχουν λοιπόν πλέον τον τσαμπουκά να απορρίπτουν κάθε τι το «δευτεροκλασάτο». Ανεκτίμητης αξίας horny-pop διαμαντάκι γεμάτο ρυθμό και ξεχειλισμένη σεξουαλικότητα, τόση όση δε θα βρείτε σε ολόκληρο τον κατάλογο της Sarah records. Και ασφαλώς δεν αποτελεί εξαίρεση στον κόσμο των T.L.C. η γοητεία του "No Scrubs", προϊόν ενός καλά αποδεδειγμένου κανόνα είναι.

ACE OF BASE : "Happy nation" από το lp "Sign" (Arista, 1993)

Έχτετε καταφέρει να βιώσετε επιτέλους την απενεχοποίηση των μουσικών σας επιλογών; Αν ναι, ξεκινήστε να γεύεστε και τα οφέλη της σημαντικής αυτής κίνησης. Ιδανικό starting point το 'Happy Nation' των Ace Of Base. Άπειρα τα πράγματα που σας προσφέρει: προέρχεται από σχήμα ολοκληρωτικά ανυπόληπτο, ισοπεδωτικά mainstream και ακαταμάχητα ευπρόβλεπτο ως προς την εικόνα που προβάλει. Πλασάρει και μήνυμα με τους στίχους του περί πανανθρώπινης ειρήνης, ευτυχισμένου έθνους, αρμονικής συμβίωσης στην κοινότητα. Ο στίχος «the man will die but not his ideas» παίζει στα όρια της ατάκας από σαπουνόπερα, δεν απέχει πολύ όμως από ανάλογες δηλώσεις «σοβαρών» σχημάτων. Μουσικά τώρα γίνεται ο ίδιος χαμός. Ξεφτιλισμένη ψευδό-electronica, Roland ριφάκια που και δέκα χρόνια πριν παρωχημένα ήτανε, κάτι χορωδιακά μέρη (άλα Enigma) για να δοθεί κύρος στο όλο πράγμα και εφέ που κάθε νορμάλ σχήμα θα ντρεπόταν να χρησιμοποιήσει. Λίγο πιο πέρα από την έννοια του kitch και της τραβηγμένης από τα μαλλιά εμπορικότητας βρίσκονται οι Ace Of Base, οι οποίοι και έγραψαν το "Happy nation", ένα απίστευτο τραγούδι, που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου κολλήσει στο τέλος. Για χρόνια όμως, όχι έτσι για λίγο! Υπέροχο!


Armand Van HeldenARMAND VAN HELDEN : "Consience" από το lp "Killing puritans" (Armed records, 2000)

Είχαμε επισημάνει το "Consience" ήδη από την κριτική του φετινού άλμπουμ του Van Helden, ανακηρύσσοντάς το πρόωρα σε ένα από τα δέκα καλύτερα τραγούδια για το έτος 2000! Την αξία του ως dance anthem δε χρειάζεται μάλλον να την επισημάνουμε. Χρησιμοποιώντας τεχνικές γνωστές στους 'συνήθεις ακροατές' του (τους θαμώνες των clubs δηλαδή!) ο διάσημος dj ανεβοκατεβάζει τις εντάσεις, εκμεταλλεύεται τα πιατίνια του στο έπακρο καθώς και την εμμονή των 'ανθρώπων της πίστας' για old school techno γραμμές παιγμένες σχεδόν νοσταλγικά από σύγχρονα synthie. Μοιραία όμως πρωταγωνίστρια αναδεικνύεται η Tekitha Washington, όχι γιατί πετυχαίνει μια μεγάλη ερμηνεία (ποιός θέλει κάτι τέτοιο άλλωστε;), αλλά επειδή καταφέρνει να ξεπεράσει το standard του 'ανόητου ρεφραίν' που μαστίζει το 90% παρόμοιων προσπαθειών και να διεκδικήσει τη θέση ενός real performer, οδηγώντας το κομμάτι και μη μένοντας στο background. Οι δυναμικές του τραγουδιού παρουσιάζονται καλά οργανωμένες στο διάστημα των δέκα λεπτών που διαρκεί και σε 'σηκώνουν' από τη θέση σου όταν πραγματικά αξίζει τον κόπο. Εξετάζοντας τον τρόπο ηχογράφησης και εκτέλεσής του, ίσως τελικά να μπορούμε να επαληθεύσουμε αυτό που και όταν το πρωτακούσαμε ισχυριστήκαμε: ότι δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματική αλλαγή του τρόπου που γράφονται τα τραγούδια σήμερα. Γιατί το "Consience" μοιάζει σαν μια ιδέα που κατά λάθος βρέθηκε μέσα στο ρυθμό και άθελά της μετατράπηκε σε κανονικό κομμάτι. Ποιος παραδοσιακός τραγουδοποιός άλλωστε μπορεί να γράψει δεκάλεπτο τραγούδι, χωρίς να έχουμε βαρεθεί ήδη στα μισά; Και προσοχή! Αγνοήστε τις υπερφίαλα ανόητες δηλώσεις του δημιουργού σε αρχή και τέλος, μην τα θέλουμε όλα τέλεια...

MAGNETIC FIELDS : "I can't touch you anymore" από το lp "69 love songs" (Merge, 2000)

Μήπως δεν είναι τελικά τραγούδι τούτο εδώ; Όλο το ίδιο πράγμα δε λέει ο φίλος μας ...i love you I can't touch you anymore... ε, και τι έγινε; Δικό του το πρόβλημα. Και αυτό το πράγμα τώρα εσύ το λες μελωδία, ούτε καν στην κλισαρισμένη έννοια των ελλειπτικών μελωδιών δε μπορώ να το εντάξω. Σιγά μη δε ξέμενε βέβαια ο τύπος, αφού μου ήθελε εξηνταεννιά ολόκληρα τραγούδια. Τι νούμερο είναι αυτό; Πρέπει να βρισκόμαστε πάνω από το πενήντα. Είναι άραγε τόσο φανερό ότι πριν από λίγο διάβαζα την κριτική του Μπάμπη πάνω στο δέυτερο cd; Το ομολογώ λοιπόν ότι αυτή τη στιγμή θυμάμαι μόλις δύο τραγούδια από τα 69, και ας έχω ακούσει τόσες φορές το δίσκο. Το εναρκτήριο θυμάμαι και αυτό, που έρχεται από το τρίτο cd. Μου αρέσει η φωνή του εδώ πέρα, είναι παράδοξα σοβαρή και αδιάφορη. Μα πώς είναι δυνατόν να μην τον νοιάζει που δεν μπορεί να την αγγίξει; Ορμές δεν έχει αυτός ο άνθρωπος; Μόνο τραγούδια ξέρει να γράφει; Και γιατί τελικά δεν το κόβω το repeat και ακούω για μία σχεδόν ώρα αυτό το ανόητο, ανούσιο, ανέμνευστο τραγουδάκι, που ούτε καν να φλυαρήσει μπορεί; Ποιός ξέρει άραγε... Κάτι υποψιάζομαι, αλλά άσ' το τώρα. Άσ' το να ΠΑΙΖΕΙ είπα... και με άκουσε!