I am a dj, I am what I play_1

MOTION TRIO
Train to heaven
Απ'το cd "Pictures from the street", 2000


Με τι μπορείς να αντικαταστήσεις ένα μπάσο, μια lead κιθάρα και ένα κήμπορντ; Με τρία ακορντεόν φυσικά. Αυτά τα αρχαία φουσκωτά που πολλοί θεωρούν πως θα επιβιώσουν και μετά το τελευταίο κιχ της κιθάρας στον αγώνα της εναντίον της επανάληψης και της ηλεκτρονικής απειλής. Τρεις πολωνοί που σπούδασαν σε ωδεία και απ'το 1996 δίνουν εξετάσεις στο δρόμο έβαλαν σκοπό να κάνουν το ακορντεόν πιο δημοφιλές απ'ότι είναι. Ο υπουργός του πολιτισμού τους, τους πιστεύει και πλήρωσε τα ειδικής παραγγελίας όργανα σε Ιταλό κατασκευαστή (δεκαοχτώ χιλιάρικα έκαστο). Το "Train to heaven" είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: ένα τρένο που τρέχει προς τον παράδεισο. Με ...κολασμένη βέβαια ταχύτητα κι αυτό είναι που το κάνει πιο ενδιαφέρον. Προέρχεται από τον πρώτο τους δίσκο που με πενταετή καθυστέρηση, και αφού έχει γνωρίσει τιμές και αναγνώριση απ'τους πολωνούς, κυκλοφορεί και διεθνώς.

VON MAGNET
Hampar
Από το cd "De l'aimant", 2005


Είκοσι χρόνια από τότε που πρωτακούστηκε τ'όνομά τους στο Λονδίνο και δέκα άλμπουμ μετά το "El sexo surrealista", οι συνθέτες - τραγουδιστές Flore Magnet και Phil Von με τον ντράμερ Mimetic, τον μπασίστα - κιθαρίστα - σιταρίστα - μπουζουξή Sigmoon και την προσωρινής σύμβασης Sabine Van Den Oever με την φλαμένκο κιθάρα της έφτιαξαν αυτό το διαμαντάκι που ξεκινάει σαν το "Spanish caravan" των Doors (που το είχαν πάρει από Segovia, που είχε διασκευάσει το μεσαιωνικό "Asturias"), και στη συνέχεια γίνεται ένα κλασικό δείγμα του electroflamenco στυλ τους. Οι παραστάσεις αυτών των cybergypsy pioneers of euro-culture όπως τους αποκάλεσαν, περιλαμβάνουν θέατρο, ποίηση, βίντεο + installations, έχουν γίνει σε σφαγεία, εργοστάσια, νοσοκομεία, εκκλησίες (ξέρω μια που δε θα σας ενοχλήσει κανείς, Ροτόντα τη λένε) και οι φωτογραφίες τους λένε χίλιες λέξεις για Virgin Prunes. Η διεύθυνσή τους επιλέχθηκε έξυπνα να είναι vonmag.net. Αυτονόητο θα μου πεις. Πεσ'το στους ιταλούς που αντί για inter.net προτίμησαν το inter.it.

CIRQUE DU SOLEIL
Wind
Απ'το cd "Zumanity - another side of Cirque du Soleil", 2005


Προτείνω μια συμφωνία. Αν οι συνθέτες δηλώσουν θαυμαστές του Morricone θα πω ότι αποτίουν φόρο τιμής στο μεγάλο σπαγγετίστα. Αν πρώτη φορά ακούνε το όνομά του, θα πω ότι τον κλέβουν με επιδεξιότητα... ... ... μου ξεφεύγει τώρα το όνομά του. (Μ'αυτόν που δε βαρέθηκε να παρομοιάζει ο Σκουντής τον πρώτο στα κλεψίματα... Θα το θυμηθώ). Το Cirque du Soleil είναι ένα καναδέζικο τσίρκο, κάπως πιο θεατρικό και λουσάτο, που ξεκίνησε το 1984 από τους Guy Laliberte, Daniel Gauthier και μια χούφτα περφόρμερς και σήμερα απασχολεί 3000 εργαζόμενους και 700 καλλιτέχνες. Φέτος μόνο θα δώσει 11 διαφορετικές παραστάσεις σε πολλές πόλεις του πρώτου κόσμου. Το ιδιαίτερο στην περίπτωση του είναι η αυθεντική μουσική που γράφεται για τις παραστάσεις (το όνομα του συνθέτη Benoit Jutras συνάντησα αρκετές φορές) και κυκλοφορεί και σε δίσκους. Το "Zumanity" είναι το τελευταίο από τα 13 τσιρκοσάουντρακ που κυκλοφόρησαν. (Το θυμήθηκα. Ο Αρσέν Λουπέν του πρωταθλήματος).

MARTHA WAINWRIGHT
Bloody mother fucking asshole
Απ'το cd "Martha Wainwright", 2005


"H ποίηση δεν είναι μέρος για μια πουτάνα καρδιά και είμαι νέα, δυνατή αλλά νιώθω γριά και κουρασμένη... Δε θα υποκριθώ, δε θα φορέσω ένα χαμόγελο, δε θα πω ότι είμαι καλή για σένα αφού αυτό που πάντα ήθελα ήταν να είμαι καλή, να τα κάνω όλα αληθινά". Υποθέτουμε πως ο πικάντικος τίτλος, που πλέον αναφέρεται ως BMFA, ήταν ένας συμβιβασμός, επιλέχθηκε για να προσέξουμε αυτήν την νεοεμφανιζόμενη που δήθεν βρίζει σαν νταλικέρης. Η οποία ξεκίνησε ως ηθοποιός πριν τα γονίδια κερδίσουν τη μάχη του επαγγελματικού προσανατολισμού. Η οποία έχει ήδη 3 singles και αυτό το lp στη δισκογραφία της. H οποία είναι μια post everything Joni Mitchell με πάθος και χαρακτήρα που σε στιγμές μας συναρπάζει. Η οποία έχει τα προσόντα να γίνει μια cult φιγούρα του νεοφόλκ χώρου σαν την Ani Di. Η οποία είναι και αδερφή του Rufus Wainwright.

MORCHEEBA
Living hell
Απ'το cd "The antidote", 2005


Να'ταν βελούδινο το διαζύγιο των Morcheeba με την Skye ή γυαλοχάρτινο; Σενάρια: "Eίστε σοβαροί; Θέλετε να τραγουδήσω αυτές τις $%&*#; Και δεν πάω στη Eurovision καλύτερα;" "Koλλητέ, δεν την αντέχω άλλο τη ντίβα. Ή την αλλάζουμε ή το διαλύουμε, αποφάσισε". "Παιδιά σας έχω ένα άσχημο. Ξεκινάω σόλο καριέρα, με αναλαμβάνει ο Καρατζάς. Μετά την Ανέτ θέλει κι εμένα". Το μοναστήρι να'ναι καλά που λέει κι ο βλάκας λαός (αφού τον λένε σοφό οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, καταλαβαίνεις). Η Daisy Martey προήχθη απ'τους καλούς πλην αποτυχημένους Noonday Underground σε ένα γκρουπ με εκατομμύρια πωλήσεις. Το άλμπουμ δεν είναι πολύ καλό, αλλά το "Living hell" έχει εκείνα τα στάνταρ που μας έκαναν κάποτε να ξεχωρίσουμε τους Morcheeba απ'το σωρό: Μελωδία, ωραίο beat, ωραία κήμπορντς, ευχάριστη αίσθηση με το τέλειωμα. Σαν παλιά ταινία του Περάκη σε συσκευασία χαπιού. Έπαναλαμβάνεται και μια φράση που μου θυμίζει την παλιά αγαπημένη I want you stay, just a little bit longer...

JAN A.P. KACZMAREK
Another bear
Απ'το soundtrack "Finding Neverland", 2005


O Αρκτούρος, ο Jean-Jacque Annaud και οι άλλοι φιλάρκουδοι θα χαρούν που ένα τόσο ευαίσθητο κομμάτι μουσικής έχει στον τίτλο του το όνομα του παρεξηγημένου ζώου. Ένα βαλσάκι με βιολιά, σχεδόν Καραϊνδρικό, από τον πολωνό Kaczmarek που άφησε τη χώρα του για να μεταναστεύσει, που αλλού, στο Los Angeles. Ο άνθρωπος που του άλλαξε τη ζωή, τον έμπλεξε με το Osmego Dnia Theatre (που φυσικά δε βρίσκεται στο Broadway) και τον έκανε να ξεχάσει το δικηγορικό του μέλλον ήταν ο avant-garde θεατρικός σκηνοθέτης Jerzy Grotowski. Όμως αυτοί που τον έκαναν διάσημο, με το αζημίωτο, ήταν άλλοι σκηνοθέτες όπως ο Lance Young ή ο Adrian Lyne. Είχε τρία χρόνια να κάνει σάουντρακ χάνοντας τον ετήσιο ρυθμό του: Unfaithful (2002), Quo Vadis (2001), Lost souls (2000), The third miracle (1999)... Θέλω να πιστεύω πως είναι αυστηρός στις επιλογές του αν και φοβάμαι πως δεν τον επιλέγουν...

50 FOOT WAVE
Long painting
Απ'το cd "Golden ocean", 2005


Πενήντα πόδια κύμα, μεγάλος πίνακας, χρυσός ωκεανός... Πέρα απ'το εύκολο ευφυολόγημα ότι για την Kristin Hersh το μέγεθος μετράει, διαπιστώνω και μια όψιμη εκδήλωση αγάπης για τον υδάτινο κόσμο. Στην πραγματικότητα Long painting είναι μια εταιρεία στο Seattle που κατηγορήθηκε για μόλυνση περιβάλλοντος αλλά και ένας πίνακας του ζωγράφου Rufo που έχει στο σπίτι του το ζεύγος Hersh. Γεγονός είναι πως η πρώην throwing muse ένοιωσε την ανάγκη να αφήσει πίσω τα λεπτεπίλεπτα μελαγχολήματά της και με νέους συνεργάτες να ροκάρει σα να μην υπάρχει αύριο. Με δικά της λόγια: "What could be more fun that turning everything up to 10 and screaming your head off for an hour every night?". Ουφ! Ξεσκουριάσαμε κι εμείς λίγο. (Για να πούμε και το παράπονό μας, μας ενόχλησε που τα τρία από τα έξη κομμάτια του mini τους τα ξαναβρήκαμε και στο πλήρες άλμπουμ τους).

PAULA FRAZER
Everything I own
Aπό το cd "Friends and lovers - songs of Bread", 2005


Σαν το ανέκδοτο που μου είπε ο Παυλίδης με κάποιον που πήγε να αγοράσει ένα πουλί αλλά ο πωλητής επέμεινε να του πουλήσει κι ένα δεύτερο, μουγκό, επειδή αυτό ήταν ο συνθέτης, έτσι και το αηδόνι των Tarnation χρειάζεται ένα καλό γκρουπ πίσω του, ένα συνθέτη, και μας αρκεί να περιοριστεί στα φωνητικά του καθήκοντα. Οι Bread είναι ένα soft rock συγκρότημα των 70s που ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι θα τιμηθεί από ονόματα όπως οι Cake, Josh Rouse, Erlend Oye και Rachel Goswell (ας πάρουν σειρά οι Eagles και Doobie Brothers). Το σοροπιαστό "Everything I own" έγραψε ιστορία στα ερτζιανά της πόλης μας από τους σοβαρούς μεν, καραμέινστρημ δε ΣτεφανοΛευτέρηδες. Η εκτέλεση της Πάολας δεν κρύβει καμιά έκπληξη αλλά ας όψεται η στέρηση. Στο ...εμπνευσμένο εξώφυλλο ένα κομμάτι ψωμί, τί άλλο...

SUPERSYSTEM
Click-click
Απ'το cd "Always Never Again", 2005


Λεγόταν El Guapo (ήταν το όνομα ενός από τους Three Amigos - δεν το έχω δει) και έβγαλαν δίσκους στη Dischord ώσπου κάποιοι που το είχαν διαλέξει νωρίτερα τους υπενθύμισαν, όχι με τον πιο τρυφερό τρόπο, πως τα ονόματα και οι σύζυγοι ανήκουν μόνο σε έναν. Έφυγαν απ'τη Dischord που δεν ιδρώνει και πολύ για θέματα προώθησης δίσκων, άλλαξαν σύνθεση, όνομα, ήχο και όπως ο Johnny Rotten, λένε, με τη δεύτερη προσπάθεια έκαναν τη μουσική που πραγματικά επιθυμούσαν. Η οποία είναι dance post punk αλλά δεν μένει πολύ στο στρατόπεδο των Gang of Four. Πολλά από τα γκρουπ εκείνης της περιόδου μπορείς να ακούσεις (Shriekback, ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο, Slits και Pigbag είναι τα προφανή) αλλά και αφρικάνικους ρυθμούς αλά Fela Kuti - μεγάλος έρωτας ενός εξ'αυτών η μουσική της μαύρης ηπείρου. Σε όσους λένε πολλά τίτλοι όπως 'My spine is the bass line' και "Papa's got a brand new pigbag"...

PETER ASTOR
Cold haily windy night
Απ'το cd "Ηal's eggs", 2005


Οι Status Quo είναι αγαπημένο γκρουπ, το πρώτο που θα σκεφτώ ψάχνοντας για γκρουπ που συνεχίζει χωρίς παρέκκλιση την πορεία του. Yes sir I can boogie. Ten, twenty, thirty, forty years after. (Ναι, ακόμα βγάζουν δίσκους. Ένα Λυκαβηττό, μια Μαλακάσα ρε παιδιά!) Ο Peter Astor από την άλλη, ξεκίνησε ως πόπερ, πέρασε από το dance για να καταλήξει να παίζει φολκ διασκευές στο τελευταίο του άλμπουμ που είναι και limited. Όποιος προλάβει δηλαδή, αν και δε βλέπω καμιά ουρά στο ταμείο. Έγραφε κάτι ψιλά στο NME, άκουγε Thelonious Monk και μετά έμπλεξε με τα γκρουπ. Loft (με το αγαπημένο 'On a Tuesday'), Weather Prophets (με το υπεραγαπημένο "Worm in my brain"), The Wisdom of Harry, Ellis Island Sound. Κι είμαι ακόμα ζωντανός, στη σκηνή, χωρίς ροκ συγκρότημα... Το 'Cold haily windy night' που είπαν και οι Steeleye Span είναι πανέμορφο, όπως όλα τα καλά φολκ. Μια μελωδία που σου κολλάει και τίποτα περιττό.

EELS
Blinking lights (for me)
Απ'το cd "Blinking lights and other revelations", 2005


Ο Mark Oliver Everett θα πρέπει να είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις ροκ καλλιτέχνη που η επιτυχία τον στεναχώρησε, τον έκανε να οπισθοχωρήσει γιατί ο κόσμος της διαπίστωσε πως ήταν αυτό που μισούσε. Λέγεται πως όταν του ζήτησαν να γράψει μια ατάκα για το εξώφυλλο της βιογραφίας του Cobain έγραψε 'παρακαλώ μη μου το κάνετε αυτό όταν αυτοκτονήσω'. Λέτε να το έβαλαν; Ευτυχώς που τα περισσότερα players έχουν αυτόματο repeat γιατί το 'Blinking lights (for me)' διαρκεί μόνο δύο λεπτά αλλά είναι αρκετός χρόνος για να σου κλέψει την καρδιά. Έχει φτωχή παραγωγή, ακουστική κιθάρα, κρουστά, κήμπορντς, μελαγχολία. Κάτι που έχουν και χιλιάδες άλλα τραγούδια δηλαδή. Τότε γιατί αυτό είναι μαγεία και τα υπόλοιπα, συχνά, αηδία; H απάντηση βρίσκεται στο χώρο του μεταφυσικού, οπότε μη ρωτάτε εμένα, τον Χαρδαβέλα ρωτήστε.