Κάτι καλό να ακούσω;
H μηνιαία στήλη στην οποία οι συντάκτες προτείνουν από έναν αξιόλογο, πρόσφατο δίσκο ή επανέκδοση. Συνοδεύεται και από mixtape με τραγούδια των προτεινόμενων δίσκων.
Χίλντα Παπαδημητρίου
Shilpa Ray - Last Year's Savage (Northern Spy)
Μετά τη διάλυση των Beat the Devil, οι οποίοι συνδύαζαν το punk με τις αρμονικές κλίμακες της ινδικής μουσικής, η μπρουκλινέζα ινδικής καταγωγής Shilpa Ray απαλλάχτηκε και από τους Happy Hookers, ένα σύνολο με blues/punk/goth μουσικό προσανατολισμό. Κι αφού εντυπωσίασε τον Nick Cave, στην εταιρεία του οποίου κυκλοφόρησε το EP με τον προβοκατόρικο τίτλο It's All Self Fellatio, ξεκίνησε σόλο καριέρα. Στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ της, Last Year's Savage, η θεματολογία της παραμένει ο έρωτας κι ο θάνατος, το σεξ και οι μπαρούφες της rock'n'roll μυθολογίας (Johnny Thunders Fantasy Space Camp). Η φωνή της Shilpa Ray (που άλλοι συγκρίνουν με τη Debbie Harry, κι άλλοι με τη Nico) μετατρέπεται από αλαζονικό ουρλιαχτό σε τρυφερό ψίθυρο, κι από ειρωνική απαγγελία σε ερωτική πρόκληση, έχοντας για μόνιμη συνοδεία ένα ινδικό αρμόνιο (το οποίο ενίοτε ακούγεται σαν ακορντεόν) και την pedal-steel κιθάρα του Jon "Catfish" DeLorme. Νεοϋορκέζικη ειρωνεία, punk τσαγανό, post-modern στιχουργική: here comes Shilpa Ray.
Μαριάννα Βασιλείου
Mikal Cronin - MCIII (Merge)
Δεν είδα καθόλου το live του Mikal Cronin στο πρόσφατο Plissken Festival. Ή στους μυσταγωγικούς Mogwai θα ήμουν ή θα μου είχε βγει η κούραση και θα είχα φύγει, δεν θυμάμαι. Κρίμα ωστόσο, γιατί το "MCIII" είναι γεμάτο από garage power pop δυναμίτες. Δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, είναι όμως άκρως ενδιαφέρουσα η αποτύπωση ενός talent in progress σε ηχητική μορφή. Η παρέα με τον Ty Segall και τους Thee Oh Sees είχε καλά αποτελέσματα και το μέλλον αναμένεται αξιόλογο. Μπαίνει στη λίστα μου: "καλλιτέχνες-που-πρέπει-να-δω-ζωντανά-όποτε-ξανάρθουν" άμεσα.
Τάκης Κρεμμυδιώτης
Dave Cloud & The Gospel Of Power - Today Is The Day That They Take Me Away (Fire)
Το κυριολεκτικό κύκνειο άσμα του Dave Cloud με τον χαρακτηριστικό αυτόν τίτλο δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Νομίζω πως το χρωστάμε πρώτα απ' όλα στην εντελώς αντισυμβατική προσωπικότητά του και στην ασυμβίβαστη στάση που τήρησε ως μουσικός. Είτε δεχόμαστε είτε όχι το χαρακτηρισμό του ως "τελευταίας αληθινής μουσικής ιδιοφυϊας, που δεν ανακαλύφτηκε ποτέ". Το χρωστάμε, επίσης, στην καταπληκτική μουσική του, που έδειξε ξεδιάντροπα και έξυπνα την αδυναμία της στους Tom Waits, Roky Erickson και Captain Beefheart. Τέλος, το χρωστάμε και στην υπέροχη μπάντα του, τους The Gospel Of Power, στους οποίους μετέχουν μέλη των Lampchop (respect) και Silver Jews (respect - by numbers). Πλέον, ο Dave άφησε τους The Gospel Of Power, έναν ακόμα υπέροχο δίσκο και είναι καθοδόν για το άλλου είδους Gospel. R.I.P.
Ελεάνα Γαρίνη
Aero Flynn - Aero Flynn (Ooh La La)
H ιστορία που ακολουθεί τον Josh Scott, ηγέτη των Aero Flynn, έρχεται κατευθείαν από παλιομοδίτικο μπαούλο μουσικής μύθολογίας: στα μικράτα τους δημιούργησαν σκηνή μαζί, ήταν φιλαράκι, ανταγωνιστής και πρόσωπο θαυμασμού για τον Justin Vernon των Bon Iver. Ο δεύτερος έγινε indie μούρη. Ο Josh, μολονότι περισσότερα υποσχόμενος, αποσύρθηκε, τον έφαγε η μαρμάγκα της ψυχικής και σωματικής νόσου. Η καλή νεραΐδα της μουσικής indie folk σκηνής των μεσοπολιτειών -αν υπάρχει- κούνησε το ραβδάκι της. Τον επανέφερε στα πόδια του να σκάβει αυλάκια βινυλίου με ευαίσθητα, ευφάνταστα κιθαριστικά ονειρικά κομμάτια, διανθισμένα με διακριτικά ηλεκτρονικά φτιασίδια και οδηγούμενα από μια ζεστή τραυματισμένη φωνή. Οι καιροί ανήκουν σε όσους πηγαίνουν κόντρα στη μοίρα τους, προτιμήστε το!
Μάριος Καρύδης
Leon Bridges - Coming Home (Columbia)
Όταν ένας 25χρονος έγχρωμος Τεξανός μιμείται τόσο επιτυχημένα - και χωρίς γραφικότητες - το humming του Sam Cooke και τις rhythm 'n' blues παραγωγές της Atlantic, τότε η μαύρη μουσική βιομηχανία αναθαρρεί. Μέσα απ' τις πάμπολλες αναφορές στον σκονισμένο Αμερικάνικο νότο και τις μουσικές εκκλησίες του, ο μοδάτος πιτσιρικάς μας προκαλεί έναν ακουστικό αναστεναγμό για τα χρόνια που η soul ήταν ακόμα ένα νεογέννητο μουσικό αμάλγαμα. Τίμια και ασυνήθιστη προσπάθεια.
Μπάμπης Αργυρίου
Jeanne Added - Be Sensational (Naive)
Αφού χαράμισε μέρος της παιδικής ηλικίας της και όλη την εφηβεία στα ωδεία, η 35χρονη σήμερα Γαλλίδα άφησε το τσέλο για το μπάσο και άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια. Έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια από το πρώτο ep (με μελοποιήσεις ποιητών και μια διασκευή Prince) μέχρι το πρώτο άλμπουμ της, όπου τραγουδάει αξιομνημόνευτες μελωδίες στα αγγλικά, πάνω σε μπίτια που συχνά μοιάζουν με αυτά που χρησιμοποιούν οι χιπχόπερς. Εκτός από τις μελωδίες της μου αρέσει και η σκιά της Elizabeth Fraser στη φωνή της.
Μιχάλης Βαρνάς
Dayme Arocena - Nueva Era (Brownswood)
Η Dayme Arocena παρουσιάζει το πρώτο της άλμπουμ, έχοντας αναδειχθεί από το πρότζεκτ Havana Cultura, που είναι μια πρωτοβουλία της εταιρίας που παράγει το διάσημο ρούμι και αποσκοπεί στην ανάδειξη της σύγχρονης δημιουργικότητας της Κούβας. Εκεί κάπου χώνει τη μύτη του και ο Gilles Peterson, ο οποίος είναι διάσημος για την οξεία του όσφρηση, σε περιπτώσεις νέων ταλέντων.
Το Nueva Era είναι κυρίως τζαζ άλμπουμ το οποίο ηχογραφήθηκε μέσα σε λίγες μέρες στο Λονδίνο, χωρίς όμως να απουσιάζει το latin στοιχείο. Τραγουδάει στα Ισπανικά και στα Αγγλικά, διευρύνοντας το ρεπερτόριο και το κοινό της, ενώ η συνθετική της ωριμότητα σε ξεγελάει ως προς το νεαρό της ηλικίας της.
Ιδιαίτερα κομψό άκουσμα, ταιριαστό με την καλοκαιρινή περίοδο. Επιλέξαμε να ακούσουμε το El Ruso στο οποίο η Dayme μιλάει για την παιδική της ηλικία στη δεκαετία του '80, όταν η μητέρα της επέμενε να μάθει Ρωσικά.
Αθανάσιος Φωτιάδης
Disasterpeace - It Follows (Milan)
Άργησα να το πάρω χαμπάρι, αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω αυτό το αριστουργηματικό Carpenter-ικό σάουντρακ. Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας είχα μια συνεχή αίσθηση ανατριχίλας με τα αργά πλάνα και τα ηλεκτρονικά πρελούδια που τα συνοδεύουν. Αισθητικά μου θύμισε και το Dead Cities των Future Sound Of London που υπεραγαπώ. Ως αυτόνομο άλμπουμ λειτουργεί επίσης θαυμάσια, σαν μια ηχητική περίληψη της ιδιαίτερης αυτής ταινίας.
Αντώνης Ξαγάς
Prurient - Frozen Niagara Falls (Profound Lore)
Αν την Pharmakon θέλεις να την πάρεις αγκαλιά και την παρηγορήσεις (ίσως να φταίει και που είναι κοριτσάκι), τούτον εδώ τον κύριο Ian Dominick Fernow, με τα πολλά ψευδώνυμα (εκ των οποίων ίσως πιο γνωστό να είναι το Vatican Shadow) και την ...πριαπικών μεγεθών έμπνευση του, μάλλον θα τον σκιαζόσουν. Και μην ακούσω τις κοινοτοπίες για "λυτρωτική" τέχνη. Η τέχνη δεν λυτρώνει. Ούτε προτείνει λύσεις και διεξόδους. Στην καλύτερη μπορεί να βρίσκει μια κάποια ομορφιά στην κόλαση που ζεις (ή που αισθάνεσαι ότι ζεις)...
Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Berangere Maximin - Dangerous Orbits (Made to Measure)
1ον. Είναι η μία από τους πέντε σημαντικότερους συνθέτες της τελευταίας δεκαετίας 2ον. Το όνομα της είναι το ίδιο απολαυστικό με τη μουσική της 3ον. Έσο έτοιμος για διαγαλαξιακό ταξίδι μέσω σκουλικοτρυπών 4ον. (και πολύ σημαντικό) Η σειρά MADE TO MEASURE άρχισε πάλι να μας παίρνει τα σκαλπ. Μελετήστε την προσεκτικά.