Κάτι καλό να ακούσω;

Μάριος Καρύδης
Red Velvet – Heartland Soul (Clunk and Rattle)
Καταρχάς, μην αναζητήσετε στο youtube αυτή την μπάντα από το Κέιμπριτζ που παντρεύει φολκ μουσικές από Ιρλανδία, Μέμφις και Μεξικό, λόγω συνωνυμίας θα ακούσετε μόνο ανούσια Κορεάτικη ποπ. Αν κάνετε σωστή αναζήτηση, θα βρείτε παλιάς κοπής τραγούδια για περιθωριακούς, μετανάστες και εργάτες. Η στρατευμένη μουσική των Red Velvet θυμίζει αρκετά τις διαμαρτυρίες του Phil Ochs διασκευασμένες από μια γερασμένη και πιο θαμπή Joni, πλαισιωμένες ενίοτε από το «ρυθμό και τα μπλουζ» του Van και τον θυμό της Patti. Αφυπνισμένη και ευαίσθητη μουσική από ανθρώπους που μου φαίνεται πως απλά μελοποιούν την καθημερινότητά τους.

Δημήτρης Δραγούμης
Alabaster DePlume - The Corner Of A Sphere (Lost Map Records)
Ο Angus Fairbairn (καλλιτεχνικά γνωστός ως Alabaster DePlume) είναι ιδιαίτερο "φρούτο". Συγκεκριμένα ροδάκινο (Peach), τίτλος του προηγούμενου άλμπουμ, αλλά και των μουσικών μηνιαίων παραστάσεων που λαμβάνουν χώρα στο Dalston. Διαφορετικοί μουσικοί κάθε μήνα, μεταλλαγμένες εκτελέσεις των κομματιών του έχουν μετατρέψει την κάθε του μουσική εμφάνιση σε γεγονός και τον ίδιο σε αναγνωρίσιμη cult φυσιογνωμία στο Ανατολικό Λονδίνο. Ο τέταρτος δίσκος του αποτελεί μια ζωντανή αναπαράσταση της ζωής. Κάθε κομμάτι στο "The Corner Of A Sphere" έχει ιδιαίτερο βάρος και διαφορετική μουσική αφετηρία. Όλα όμως δένουν αρμονικά, ανατέμνουν με θρησκευτική ευλάβεια και χειρουργική ακρίβεια την ανθρώπινη ύπαρξη. Αφοπλιστική spoken word ερμηνεία με ευωδιαστούς μουσικούς κόκκους από φολκ, indian jazz, blues, electronica να συνοδεύουν.
Όσο για το ερώτημα, αν η σφαίρα έχει γωνίες ή όχι, είναι προφανώς (αλλά και μαθηματικώς) θέμα ...οπτικής γωνίας των πραγμάτων.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Big Blood - Operate Spaceship Earth Properly (Feeding Tube Records)
Παρόλο που κυκλοφορούν 2-3 δίσκους τον χρόνο, κάθε φορά καταφέρνουν το τελικό τους αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον ικανοποιητικό. Στον νέο αυτό δίσκο παραμένουν στα ίδια ψυχεδελικά μουσικά πλαίσια που μας έχουν συνηθίσει, αλλά ακούγονται ελαφρώς πιο πειραματικοί σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ. Αποτίνουν φόρο τιμής στο sci-fi και σε συγγραφείς όπως η Le Guin και η Octavia Butler με τον δικό τους τρόπο και όπως αυτοί αντιλαμβάνονται το σύμπαν, με μια πιο πειραματική προσέγγιση, fuzz-αριστή παραγωγή και samples. Χωρίς να ξεφεύγουν πολύ από το χαρακτηριστικό τους garage-folk μας παραδίδουν άλλον ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα. Ποιος ξέρει, μπορεί μέχρι το τέλος της χρονιάς να βγάλουν κι άλλον.

Μιχάλης Βαρνάς
Jim James - Uniform distortion (Ato Records)
Τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Jim James με δικά του τραγούδια αφιερωμένο στον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου να ανακαλύψει εκ νέου έναν τρόπο ζωή που θα τον φέρει κοντά στη φύση αλλά και στους συνανθρώπους του. Που θα τον απεγκλωβίσει από τον νέο και μεγαλύτερο εθισμό, εκείνον του διαδικτύου. Ο ίδιος λέει πως αν θεωρήσουμε το διαδίκτυο ένα εργαλείο, ένα σφυρί για παράδειγμα και κάνουμε μια δουλειά με αυτό κάποια στιγμή θα πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη και όχι να σφυροκοπούμε αδιάκοπα καταστρέφοντας τα πάντα.
Πηγή έμπνευσης υπήρξε ο φωτογράφος Duane Michals και ειδικότερα η φωτογραφία του The Illuminated Man (1968) την οποία και τον έπεισε να χρησιμοποιήσει στο εξώφυλλο του "Uniform Distortion" μετά από επίμονη αλληλογραφία.
Όλα τα παραπάνω σε λίγο καιρό θα ξεθώριαζαν αν τα έντεκα τραγούδια του James δεν ήταν και ωραία. Όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτή είναι η πραγματικότητα, στο τέλος μένουν τα τραγούδια. Για να πετύχει τον στόχο του άλλαξε αρκετά τον ήχο του. Μάλιστα αντί να επενδύσει σε κάτι που θεωρείται της μόδας, όπως η ηλέκτρο, εκείνος προσθέτει παλιομοδίτικες κιθάρες αφαιρώντας τα συνθεσάιζερ.
Ίσως το "Uniform Distortion" να είναι προπομπός ενός πολύ καλού άλμπουμ των My Morning Jacket.

Τάσος Βαφειάδης
Neko Case - Hell-on (Anti-)
Ανάμεσα σε χιλιάδες καλλιτέχνες της αμερικάνικης ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, για έναν ανεξήγητο λόγο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, ο Μπάμπης Αργυρίου στο μυθιστόρημά του «Προτιμώ τα παλιά τους» επέλεξε την συμπαθή πορτοκαλοκοκκινομάλλα Neko Case, για να γράψει ότι ο ήρωάς του βαρέθηκε στην άχρωμη συναυλία της. Φήμες λένε ότι πριν λίγους μήνες ένας ελληνοαμερικανός πωρωμένος φαν της Neko μετάφρασε το Κεφάλαιο Νο. 28 του βιβλίου που μιλάει γι’ αυτήν και της το έστειλε. Στενοχωρημένη για τον χαρακτηρισμό «άσφαιρη» και για την γνώμη που έχουν σχηματίσει πλέον οι Έλληνες ακροατές για την ίδια, πήρε τους μουσικούς της και πήγε στην Στοκχόλμη για να ηχογραφήσει τον έβδομο κατά σειρά προσωπικό της δίσκο, μήπως τους αλλάξει γνώμη! Έχοντας αφήσει πίσω της τα κάντρι κλισέ με τα οποία την γνωρίσαμε πριν 20 περίπου χρόνια, μας έδωσε τελικά ένα πολύ καλό ποπ-φολκ άλμπουμ, για το οποίο τα περισσότερα διεθνή μουσικά περιοδικά έγραψαν εξαιρετικά σχόλια.
Το μόνο που απομένει τώρα είναι η αποκατάσταση του ονόματός της στο επόμενο βιβλίο του Αργυρίου.

Μάνος Μπούρας
Holy Motors - Slow Sundown (Wharf Cat Records)
Δεν είναι πολλές φορές που έχουμε την τύχη να ακούμε συγκροτήματα που να έρχονται από το Tallinn της Εσθονίας, πολύ δε περισσότερο, να είναι τόσο άρτια σ' αυτό που κάνουν που να μας κερδίζουν με το πρώτο άκουσμα. Όχι ότι είναι εντυπωσιακά πρωτότυπη η μουσική τους. Πολύ εύκολα μπορείς να τους απορρίψεις σαν μία κόπια των Mazzy Star και να αναζητήσεις κάτι πιο φρέσκο εν τέλει, αρκεί να σου το επιτρέψουν τα τραγούδια τους. Σκοτεινά, ατμοσφαιρικά, μυστηριώδη, σε ίσες ποσότητες shoegazeικά και Lynchικά, ξέρουν να σαγηνεύουν με τα γυναικεία φωνητικά τους κατά κύριο λόγο, αλλά και με την ισορροπημένα κινηματογραφική και συνάμα τύπου americana ενορχήστρωσή τους. Είναι διαβολεμένα καλοί οι τύποι, και ποιος το είχε από τέσσερις τύπους από το Tallinn της Εσθονίας;

Μαρία Φλέδου
Gang Gang Dance - Kazuashita (4AD)
Οι Gang Gang Dance είναι καλλιτέχνες, πειραματιστές, ακτιβιστές, σαμάνοι, είναι και το μικροσκοπικό powerhouse που ονομάζεται Lizzi Bougatsos. Οποιαδήποτε απόπειρα να περιγράψει κανείς τη μουσική τους είναι μάλλον μάταιη. Το "Kazuashita" είναι η επιστροφή τους μετά από 7 χρόνια. Λιγότερο urban από το "Eye Contact", περισσότερο earthy και spiritual, ίσως πιο κοντά στο εξωπραγματικό "God’s Money", αλλά με πιο συγκροτημένο όραμα, δεδομένου ότι πλέον η πολιτική τους τοποθέτηση είναι αναγκαστικά κατευθείαν to the point (από την αστυνομική βία μέχρι τον αγωγό αερίου στην Ντακότα). Όποιος ψάχνει για ‘fusion’ ακούσματα ας φύγει τώρα. Το "Kazuashita" είναι ατμοσφαιρικό και ενοχλητικό, disruptive,σκεπτόμενο, μαγικό.

Μαριάννα Βασιλείου
Lykke Li – So sad so sexy (RCA)
Αν το “I Never Learn” του 2014 ήταν η κραυγή απελπισίας και το αλύχτισμα πόνου μιας γυναίκας που έχασε ό, τι αγαπούσε περισσότερο, το “So sad so sexy” του 2018 είναι η ήρεμη σκέψη και η αποστασιοποιημένη ενδοσκόπηση της ίδιας γυναίκας, αφού έχει βγει από τη φωτιά και έχει γλείψει τις πληγές της. Ακούς τα τραγούδια και συνειδητοποιείς ότι μπορείς ταυτόχρονα να είσαι και θλιμμένη και σέξι, και θυμωμένη και αντικειμενική, και απελπισμένη και αισιόδοξη. Εξ ου μάλλον και η απόμακρη ερμηνεία, τα παγωμένα beats και η μεταλλική φωνή της Lykke Li. Είναι εκείνες οι στιγμές που σκέφτεσαι το παρελθόν και ελπίζεις σε ένα μέλλον πιο παθιασμένο, πιο έντονο, πιο λυτρωτικό. Όπου η αγάπη θα σε πλημμυρίσει και θα γεμίσει όλα όσα έχουν στερέψει μέσα σου.

Άρης Μπούρας
Emseatee - 21-06-2014 (Modularfield)
Ο Emseatee είναι ένας παραγωγός/μουσικός που από ότι φαίνεται, διαδικτυακά τουλάχιστον, δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα γνωστός ή να έχει κάποιο μεγάλο εκτόπισμα σε μαζικά ακροατήρια. Παρολ' αυτά, το άλμπουμ του κυλά τόσο γλυκά και απολαυστικά που ποσώς σ’ ενδιαφέρει. Με έδρα την Οξφόρδη της Μεγάλης Βρετανίας, κυκλοφορεί 8 ατμοσφαιρικά κομμάτια τα οποία αναδεικνύουν τη ζεστή πλευρά της electronica. Ambient και διακριτικός πειραματισμός συνυπάρχουν αρμονικά, ρυθμός και συναισθηματικές εκρήξεις σε παρασέρνουν σ’ ένα όμορφο ηχητικό ταξίδι. Το "21-06-2014" είναι ένα νοσταλγικό άλμπουμ που στιγμές φέρνει στο νου μου τους M83, Four Tet ή Nils Frahm μεταξύ άλλων, και θαρρώ πως είναι ιδανικό για τα φετινά καλοκαιρινά δειλινά.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
AMMAR 808 – Maghreb United (Glitterbeat Records)
Οι διαδικασίες εξέγερσης και γενικότερα κινηματικής έξαρσης, όσο κι αν συχνά “καπελώνονται” ή προδίδονται στην πορεία από εκείνους που ιδιοποιούνται το οραματικό, άλλο τόσο αφήνουν πάντα έντονο το στίγμα τους στην δημιουργική διεργασία. Μετά την αραβική άνοιξη έχει αρχίσει να προκύπτει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα νέα μουσική κίνηση. Ειδικότερα στην Τυνησία, εκτός από την αξιόλογη hip-hop σκηνή, η πιο χαρακτηριστική μέχρι σήμερα εκπρόσωπος της κίνησης αυτής είναι ίσως η Emel Mathlouthi.
Με το "Maghreb United" ο AMMAR 808 συστήνεται δυναμικά στο παγκόσμιο κοινό επιδιώκοντας να πάει το νήμα πολύ πιο πέρα. Με βάση του το θρυλικό TR-808, το οποίο μπολιάζει με ήχους παραδοσιακών οργάνων του Μαγκρέμπ, εμπνέεται από τα μπλουζ της ερήμου και κύρια από την μελωδική και ρυθμική μουσική παράδοση της Βόρειας Αφρικής. Της επιτίθεται με ορμή, την ξεγυμνώνει από οτιδήποτε νομαδικό ή ρομαντικό, και την παραδίδει αναγεννημένη στις ορέξεις ενός ιδιόρρυθμου μετα-αραβικού φουτουρισμού.
Αν ήθελα να αστειευτώ, θα μίλαγα για “808 State της ερήμου”. Ο Ammar ωστόσο δεν αστειεύεται...

Ελένη Φουντή
Cosmic Church - Täyttymys (Kuunpalvelus)
Κύκνειο άσμα λοιπόν για το θαυμάσιο σόλο σχήμα Cosmic Church. Ο δημιουργός Luxixul Sumering Auter είπε πως δεν θα δώσει συνέχεια. Ο δίσκος περιλαμβάνει συνθέσεις της τελευταίας πενταετίας και ηχογραφήθηκε σε διάφορα μέρη της (νότιας) Φινλανδίας, το οποίο ακούγεται. Το "Täyttymys" ακολουθεί τη μοναχική, εσωστρεφή οδό του παραδοσιακού φινλανδικού black metal, μιας σκηνής γοητευτικής, μελαγχολικής και αποσυρμένης, όμως ταυτόχρονα αποπνέει αίσθηση μεγαλείου και αρχοντιάς. Ξεκινώντας από το αριστουργηματικό εξώφυλλο, πρόκειται για άλμπουμ φιλόδοξο, παραδόξως εξυψωτικό, στοιχείο σπάνιο για τα δεδομένα του ιδιώματος, που τα έχει όλα. Υπέροχα mid-tempo riffs, ονειρικά πλήκτρα, θυελλώδη τύμπανα και άψογη, απόλυτα ισορροπημένη παραγωγή, σε σημείο που ακούγεται με ευκρίνεια και η παραμικρή λεπτομέρεια. Ίσως τα φωνητικά να μην είναι το δυνατότερο σημείο εδώ, τα βρίσκω κάπως επίπεδα προσωπικά, αλλά ομολογουμένως έχω μια γενικότερη δυσκολία στην αποδοχή των black metal vocals, το αυτί μου πάντα λίγο διαμαρτύρεται. Σε κάθε περίπτωση, είναι λεπτομέρεια. Täyttymys σημαίνει στα φινλανδικά ολοκλήρωση, κι αυτό το τιμά ο Luxixul απόλυτα, με έναν δίσκο που σε κάνει να σκέφτεσαι πως το αντίο είναι πάντα οδυνηρό, αλλά η τελευταία σκέψη που μένει είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ.

Αντώνης Ξαγάς
Zinovia Arvanitidi - Ivory (Kitchen)
Μπορεί το μήλο να πέφτει κάτω από τη μηλιά που λέει ο όχι πάντα σοφός λαός, όμως για να φυτρώσει και να γίνει και αυτό μια άλλη γερή μηλιά, πρέπει να πάει λίγο παραδίπλα. Κάπως έτσι και η Zinovia, μπήκε στις ...νότες (πως λέμε "στα γράμματα") ως "Καταπληκτική" πλάι στον μπαμπά Πασχάλη (τι εννοείτε ποιον Πασχάλη), έκτοτε όμως τράβηξε τον δικό της δρόμο, πέρασε από την σκοτεινή electro ως Novia (θυμάστε τους τελικά αδισκογράφητους DeCode;), τα τελευταία χρόνια βγάζει δίσκους σε εταιρίες με καλές συστάσεις όπως η Tympanik και τώρα η Kitchen. Προσωπική και εσωστρεφής, με κύριο μέσο έκφραση τα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου, πιάνου κλασικού και λυρικού και ατμοσφαιρικού, χωρίς παραμορφώσεις, preparations, εφέ και λοιπές αβανγκαρντιές...

Αντώνης Κλειδουχάκης
Flowers Must Die - Där Blommor Dör (Rev/vega Rec)
Η σουηδική σχολή ψυχεδέλειας ήδη από τα 60s, δεν είναι αμελητέα ποσότητα και θα έμπαινε άνετα σε μία 11άδα αντίστοιχων σκηνών ανά τον πλανήτη. Ακόμα θυμάμαι ένα βιβλίο που είχε πέσει στα χέρια μου, το οποίο ονομαζόταν μάλιστα εγκυκλοπαίδεια της φάσης αυτής και ένα ξεφύλλισμα που είχα κάνει με είχε αφήσει με την απορία για το πως ήταν δυνατόν να υπήρχαν τόσες μπάντες μέσα. Οι Flowers Must Die από το Λινκόπιν (στα νότια, κάπου ανάμεσα στο Γκέτεμποργκ και την Στοκχόλμη) διατηρούν τον ιδιαίτερο ήχο της χώρας (μια μίξη Βρετανίας, Γαλλίας και Γερμανίας με ιδιαίτερη χρήση των folk στοιχείων) και στέκουν ισάξια δίπλα σε μεγάλα σουηδικά ονόματα του παρελθόντος. Το ότι ο δίσκος αυτός, καθώς διαπίστωσα αργότερα, είναι συλλογή από την 12χρονη πορεία τους, το λες και αναβάθμιση των συλλογών στην υπόληψη μας, καθώς δημιουργεί ένα σφικτό, πολυδιάστατο, πλούσιο και ενδιαφέρον αποτέλεσμα πάντα μέσα σε μια προσωπική (old-school βέβαια), διαστημική ατμόσφαιρα. Αν εμφανίζονταν σε κάποιο live με τους Goat, δεν θα μιλούσαμε για support group, αλλά για double bill. Όσον αφορά τουλάχιστον την απόλαυση.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Rafael Toral/Hugo Antunes/Joao Pais Filipe/Ricardo Webbens - Space Quartet (Clean Feed)
Είναι πραγματικά ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που άκουσα τους τελευταίους μήνες. Όχι μόνο επειδή γίνεται αυτή η περίεργη τήξη ηλεκτρονικών με τζαζ σε ίσες δόσεις (μου θυμίζει τον "Επίκυκλο" του Γιάννη Χρήστου), αλλά και γιατί ακούμε μια πραγματικά σπουδαία τζαζ μπάντα που στη θέση των μπροστάρηδων (σαξόφωνα, τρομπέτες κλπ) μπαίνουν με απόλυτη επιτυχία τα διάφορα σύνθια και άλλα μηχανάκια που θυμίζουν τις κοσμικές αναζητήσεις των παλιών ηλεκτρονικάδων από τα 50s και 60s, επάνω σε μια καταιγιστική rhythm section, έτσι ώστε να νομίζεις ότι ακούς ένα τζαζ κουαρτέτο κάπου στο σύστημα του Σείριου το ...3018.

00:00 Red Velvet - El patron y el diablo
04:57 Alabaster Deplume - Be nice to people
08:16 Big Blood - When I was young
14:55 Jim James - Throwback
20:05 Neko Case - Hell-on
24:11 Ηoly Μotors - Silently for me
28:25 Gang Gang Dance - Young boy (Marika in Amerika)
32:37 Lykke Li - Bad woman
35:53 Emseatee - Processing
41:02 AMMAR 808 - Degdega
44:15 Cosmic Church - Armolahja
52:26 Zinovia Arvanitidi - Ivory
55:21 Flowers Must Die - Ejefjallajökull
1:04:00 Rafael Toral, Hugo Antunes, João Pais Filipe, Ricardo Webbens - Porto