Κάτι καλό να ακούσω;

Mιχάλης Βαρνάς
Skinny Pelembe - Dreaming is dead now (Brownswood, 2019)
Ο Giles Peterson στη Brownswood παρουσιάζει νέους καλλιτέχνες δίνοντας τους την ευκαιρία και τη δυνατότητα της πρώτης κυκλοφορίας όπως και της προώθησης. Το καρτελάκι στη τσέπη που γράφει «με πίστεψε ο Peterson» είναι προνόμιο και διαβατήριο αντίστοιχο με το να σε ενθάρρυνε κάποτε ο Κρόιφ.
Ο γεννημένος στο Γιοχάνεσμπουργκ μεγαλωμένος στο Ντονκάστερ Skinny Pelembe, στο πρώτο του άλμπουμ παρουσιάζει τραγούδια που έχουν γραφτεί ακόμη και εννιά χρόνια πριν, θεωρεί ότι με την τέχνη ασκείς πολιτική και θεωρεί τη καλύτερη μέρα της ζωής του όταν συναντήθηκε για καφέ - ο τρίτος καφές της ζωής του λέει, ο Χριστός κι η Παναγία πως μεγαλώνουν οι νέοι σήμερα - με τον Madlib. Και συμπληρώνει πως θα ήθελε η επόμενη ωραιότερη μέρα της ζωής του να είναι όταν συναντήσει τον Neil Young.
Όμορφα κομμάτια μιας ποπ κουλτούρας που μας ενδιαφέρει από ένας τύπο που φαίνεται ότι έχει σοβαρό υπόβαθρο. Αναμένουμε και την συνέχεια.

Μάνος Μπούρας
Vanishing Twin - The age of immunology (Fire, 2019)
Οι δίσκοι που περιέχουν στον τίτλο τους τις λέξεις The Age Of... ασκούν μια ιδιόμορφη γοητεία επάνω μου. Είναι ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο, κρύβουν δε συνήθως μια ανάγκη να ατενίσουν με θάρρος το μέλλον αναπολώντας νοσταλγικά το παρελθόν. Στη μουσική εκφράστηκε με διάφορους δίσκους που ηχογραφήθηκαν στη δεκαετία του '50 και '60, βαδίζοντας χέρι χέρι με την εξερεύνηση του διαστήματος από τον άνθρωπο την ίδια περίοδο. Αργότερα, στα '90s κυρίως, από την αισθητική τους εμπνεύστηκαν μπάντες σαν τους Stereolab και τους Broadcast, σημαδεύοντας με τη σειρά τους τα μουσικά μας ακούσματα. Σήμερα, την ίδια σκυτάλη κρατούν μπάντες όπως οι Λονδρέζοι Vanishing Twin που με τους δίσκους τους κατορθώνουν να ακούγονται σε ίσες ποσότητες ως αναβιωτές μα και ως αθεράπευτοι θιασώτες ενός γνώριμου μεν, καλοδεχούμενου δε μελλοντολογικού εξερευνητικού πνεύματος. Το δεύτερό τους άλμπουμ είναι και πάλι εξαιρετικό, και για τα δικά μου γούστα, ξανά εθιστικό.

Τάσος Βαφειάδης
Belua - Mother of all (Self release, 2019)
Αν ο δίσκος κυκλοφορούσε από τους Belly ή τους Espers ή κάποιο άλλο αναγνωρίσιμο indie όνομα ή ακόμα από ένα εντελώς άγνωστο βοστωνέζικο σχήμα που το έγραψε το Pitchfork, θα το είχαν αρπάξει τα εγχώρια μέσα και θα διαβάζαμε συχνά γι’ αυτούς. Αλλά δυστυχώς για την τραγουδίστρια Μικαέλα Τσαγγάρη, το σχήμα της οι Belua είναι από την Κύπρο και οι διασυνδέσεις είναι λίγες.
Τυπικά, είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, αλλά ουσιαστικά το πρώτο, μια που από την αρχική σύνθεση των τεσσάρων γυναικών, μόνο η Μικαέλα έχει παραμείνει. Με ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, 70s ψυχεδελικές αναφορές και με διακύμανση στους ρυθμούς, οι Belua μας παρουσιάζουν έναν ενδιαφέροντα δίσκο με προσεγμένη παραγωγή και ιδιαίτερα ευχάριστο στο άκουσμα.

Άρης Καραμπεάζης
Kristin Hersh - Crooked (Fire, 2019/Throwing Muses, 2010)
(…) Εν πάση περιπτώσει, ο πραγματικός λόγος που έγραψα αυτό το review, για έναν δίσκο που κυκλοφόρησε πριν δέκα χρόνια (και εν μέρει πριν δώδεκα) και τον οποίο είχα (τρόπος του λέγειν εδώ που τα λέμε) όλα αυτά τα χρόνια στα ράφια μου και δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί του, είναι για να τονίσω ότι πρέπει να είσαι συναισθηματικά ανάπηρος (και εδώ δεν χωράει πολιτική ορθότητα) αν συνεχίζεις να θεωρείς Κεφάλαιο την Polly Harvey, αν χάφτεις μύγες με ανοιχτό το στόμα μπροστά στα πόδια της Anna Calvi, ακόμη και αν θεωρείς ότι η παράνοια της Angel Olsen βοηθάει τον κόσμο να γίνει πιο προσιτός στους ευαίσθητους και αδύναμους, και είτε εκ παραδρομής, είτε εξ ανεπάρκειας δεν έχεις αναγνωρίσει ότι η Kristin Hersh είναι η μόνη – ίσως- τραγουδοποιός που εδώ και τριάντα χρόνια όχι μόνο μπορεί, αλλά και επιμένει να γράφει τραγούδια στα οποία κάθε φορά αφήνει πραγματικά κάτι από τον εαυτό της.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Holly Herndon - Proto (4AD, 2019)
Η Herndon εδώ, αισίως στην τρίτη της δισκογραφική παρουσία μας δίνει μακράν τον καλύτερο ως τώρα δίσκο της. Είναι μαγικός ο τρόπος που διαχειρίζεται το υποβλητικό της μουσικό χάος και καταφέρνει με βασικό της όχημα τις φωνές και την ατελείωτη κοπτοραπτική τους πάνω σε ηλεκτρονικά ρυθμικά μοτίβα να βγάζει φέτος έναν από τους καλύτερους ηλεκτρονικούς δίσκους. Με σχεδόν ακαδημαϊκό τρόπο σύνθεσης και σύλληψης, επηρεασμένη από το PhD της πάνω σε Machine Learning τακτικές, το ‘Proto’ είναι ένας δίσκος από το μέλλον και είμαστε πολύ τυχεροί που τον βιώνουμε τώρα.

Μαρία Φλέδου
Black Midi - Schlagenheim (Rough Trade, 2019)
Είναι νέοι, ανέρχονται με ραγδαία ταχύτητα τον τελευταίο χρόνο, έχουν πάρει το hype που μάλλον τους άξιζε και τώρα ήρθε η ώρα να δούμε/ακούσουμε κι εμείς λίγο πιο ήρεμα τι συμβαίνει με τους Black Midi. Οι οποίοι ζωντανά είναι το λιγότερο απρόβλεπτοι, κάποιες φορές σε καταστροφικό βαθμό, όπως στο πρόσφατο headline τους στο Λονδίνο το οποίο με έκανε σχεδόν να μην ασχοληθώ με αυτό το άλμπουμ. Τελικά χαίρομαι που ασχολήθηκα γιατί είναι η απόδειξη ότι δεν πρόκειται για μία μπάντα που πετάει απλά μέσα στον ήχο της ό,τι βρεθεί σε ροκ, noise, jazz και (υπερ)αυτοσχεδιάζει όπως θα πίστευε κανείς βλέποντας τους στη σκηνή. Σε αυτό το άλμπουμ όλα είναι πολύ καλά υπολογισμένα, στις κατάλληλες δόσεις και υπό απόλυτο έλεγχο και όχι αυτό δεν χαλάει καθόλου την μαγεία του αναμενόμενα τολμηρού πρώτου άλμπουμ. Μάλλον και τα υπόλοιπα θα τα βρουν στην πορεία.

Δημήτρης Δραγούμης
The Pheromoans - County lines (Alter, 2019)
O Russell Walker στην κανονική του ζωή είναι ένας φιλήσυχος βιβλιοθηκάριος, οικογενειάρχης και πατέρας. Απολαμβάνει τις μπύρες στις pub μόνος με την παρέα βιβλίων και σαν άλλος M.E Smith εκφράζει τη μισανθρωπία του στους στίχους της μπάντας που ηγείται. Οι Pheromoans ξεκίνησαν πριν 12 χρόνια από το Brighton και στην αρχή θύμιζαν περισσότερο Swell Maps, Raincoats και The Fall. Μετά το τέταρτο άλμπουμ τους ("I'm On Nights", 2016), άρχισαν να πλέκουν το μουσικό τους ιστό με αναλογικά σύνθια, φλάουτα, ηλεκτρικά βιολιά μοιάζοντας περισσότερο σε Solid Space και μπάντες συλλογών τύπου "Your Secret's Safe With Us", "The Thing from the Crypt", "Welcome to Norwich" κ.ά. Νομίζω πως ήδη αρκετοί κάνουν download...

Μαριάννα Βασιλείου
Mark Ronson - Late night feelings (Sony, 2019)
Η θλίψη είναι ίσως το ένα από τα πέντε στάδια του πένθους που το συνειδητοποιούμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Απλά ο καθένας και η καθεμιά μας έχει τον δικό του τρόπο να το διαχειρίζεται. Και σε αυτό το άλμπουμ, ο Mark Ronson παρουσιάζει δεκατρείς από τους τρόπους που πενθούμε μια χαμένη αγάπη, ερμηνευμένους από εννιά τραγουδίστριες, με πιο σημαντικές την Lykke Li, την Angel Olsen και την Alicia Keys. Η αντρική οπτική υπό το γυναικείο πρίσμα; Θα μπορούσε να είναι και το αντίστροφο, αλλά δεν έχει και σημασία. Άλλωστε, “we have different heartbeats but all the same heartbreak”, όπως έχει τραγουδήσει η Susanne Sundfør στο συγκλονιστικό “Slowly” από το “Ten Love Songs” το 2015.

Νάνσυ Σταυρίδου
Vök - In the Dark (Nettwerk Music Group, 2019)
Λοιπόν, αυτό το άλμπουμ, αν και κυκλοφόρησε τον Μάρτιο, επίτηδες σας το φύλαγα για τώρα γιατί είναι απλά άκρως καλοκαιρινό και ακούγεται ολόκληρο τόσο ευχάριστα σαν …κοκτεηλάκι! Δεν ξέρω πραγματικά πώς κατάφεραν οι Vök από την παγωμένη Ισλανδία να φτιάξουν ένα άλμπουμ με πανέμορφες synth pop μελωδίες που σε ταξιδεύουν σε νησιά και παραλίες, για αυτό κι εγώ θα ψήφιζα χωρίς δεύτερη σκέψη το διόλου σκοτεινό “In the Dark” για soundtrack του καλοκαιριού! Και αυτό που έχουν καταφέρει πολύ πετυχημένα και δεν το συναντάς πλέον συχνά, είναι το εξής: Από τη μία, το κάθε κομμάτι μπορεί άνετα να σταθεί μόνο του σαν single. Από την άλλη, έχουν τόσο μεγάλη συνοχή τα κομμάτια μεταξύ τους –μουσικά πάντα– που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο μετά.
Καλό καλοκαίρι σε όλους λοιπόν, με “Fantasia”, “No Direction”, “Rooftop views” και φυσικά “Out of the Dark” με τη συνοδεία της υπέροχης φωνής της Margrét Rán “Night and Day”.
υ.γ. Οι Vök ήταν το opening act στην πρόσφατη συναυλία των Duran Duran στην Ισλανδία και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο!

Αντώνης Ξαγάς
Altin Gün - Gece (Glitterbeat, 2019)
Σκέφτομαι ότι είναι λίαν ταιριαστό που μας έρχεται από την Ολλανδία ο δίσκος αυτός, από μια εξαμελή παρέα (η «χρυσή ημέρα») με ρίζες στην Ανατολία αλλά και στην Ινδονησία, η οποία διασκευάζει παλιά τούρκικα λαϊκά τραγούδια από την πολύ πλούσια παράδοση των 60s και τα 70s, τα περνάει μια επίστρωση φανκ, ροκ (βασικά αυτού που ονομάστηκε anadolu), ποπ 80ίλας και ψυχεδέλειας, (ότι καταλαβαίνετε) σε ένα αποτέλεσμα γλεντζέδικου feeling και χίψτερ νοσταλγίας που ακούγεται ευχάριστα και όχι τόσο εξωτικό στα εχμμ παλαιο-οθωμανικά αυτιά μας… Από την Ολλανδία λοιπόν είναι που μας έρχονται και τα περισσότερα «έθνικ» προϊόντα (διατροφής και μη), επίκεντρο γαρ του ευρωπαϊκού διαμετακομιστικού εμπορίου και περισσότερο …εταιρεία παρά χώρα (για να κλέψω μια εύστοχη Ουελμπέκ ατάκα από την «Σεροτονίνη»). Και φυσικά παλιά αποικιοκρατική δύναμη γαρ (κι ας μην θέλουν να το θυμούνται και οι ίδιοι…

Ελένη Φουντή
Rajna Swaminathan - Of agency and abstraction (Biophilia Records, 2019)
H Rajna Swaminathan είναι από τις ελάχιστες περκασιονίστριες μριντανγκάμ, του αρχαίου κρουστού της Ινδίας, στον κόσμο. (Από τις ελάχιστες περκασιονίστριες γενικώς μάλλον, δηλαδή σχεδόν αναρωτιέσαι αν υφίσταται η λέξη μόλις την σκεφτείς - ακόμα ένας σκληρά γυναικοκρατούμενος χώρος ανθρώπινης δραστηριότητας λοιπόν). Στο θαυμάσιο ντεμπούτο της "Of Agency And Abstraction" έχει γράψει 12 κομμάτια που εξερευνούν την πολιτιστική κληρονομιά της πανάρχαιης καρνατικής μουσικής, δηλαδή της κλασικής σκηνής της νότιας Ινδίας και της τζαζ. Ο ήχος εδώ ηχεί σαν πνοή ελευθερίας. Ακούω τον δίσκο και νιώθω πως οι νότες γλιστρούν σχεδόν μέσα από τις συχνότητες, οι ενδιάμεσοι μικροτόνοι της ινδικής παράδοσης μπλέκονται με φινέτσα με τις αυτοσχεδιαστικές γραμμές των πνευστών, της κιθάρας και του βιολιού, η δε διάσπαρτη συμμετοχή της Ganavya Doraiswamy με τη σαγηνευτική φωνή της με καθηλώνει. Πάνω απ' όλα πάντως, νομίζω πως ο πρωταγωνιστής εδώ είναι το μριντανγκάμ, που δίνει απίστευτη δυναμική στη ρυθμική σύνθεση της μουσικής. Ένας δίσκος που σμιλεύει παρελθόν και μέλλον, έτοιμος να πετάξει.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Pessimist & Karim Mass - Pessimist & Karim Mass (Pessimist Productions)
Ο απαισιόδοξος ξέρει από dark industrial dub. Επίσης ξέρει από ηλεκτρονικό μινιμαλισμό. Και από isolationist ambient. Επίσης ο ακροατής του απαισιόδοξου θα πρέπει να αποδεχτεί ότι το μόνο που θα του ‘ρθει στο μυαλό είναι η μυρουδιά της βενζίνης, μια θάλασσα από πετρέλαιο και το χρώμα της πίσσας. Tέλος, να ξέρει ο ακροατής ότι έχει να κάνει με μια ιδιοφυία και έτσι μπορεί και να μη σαλτάρει από την κάπνα και το σκοτάδι.

00:00 Skinny Pelembe - Gonna buy a car today
02:47 Vanishing Twin - Magicians success
06:55 Belua - Mercy
12:36 Kristin Hersh - Crooked
15:30 Holly Herndon - Eternal
20:05 Black Midi - Of Schlagenheim
25:45 The Pheromoans  - Kitchen English
29:26 Mark Ronson feat. Lykke Li - Late night feelings
33:25 Vök -Night & day
36:39 Altin Gün - Anlatmam derdimi
40:46 Rajna Swaminathan - Departures
45:20 Pessimist & Karim Maas - B5