Κάτι καλό να ακούσω;

Αντώνης Ξαγάς

Enter Shikari - Mindsweep (Hopeless)

Τέσσερις νοματαίοι Άγγλοι, τέταρτος δίσκος, οι ειδικοί μιλάνε για post-hardcore, με αυτά τα ποστ-κάτι σαν να έχουμε χάσει τη μπάλα λίγο. Στην πραγματικότητα στον δίσκο ακούγονται (με σειρά εμφανίσεως): hip-hop, electro, hardcore, σκληρό ροκ που πιάνει και metal, pop (που πιάνει μέχρι και mainstream 80s pop!), industrial, techno, Radiohead (είδος τώρα είναι αυτοί;), για να μην πάμε στα ειδικά κεφάλαια του mathcore. Δεν ξέρω αν το μείγμα μουσικής είναι το σωστό, είναι σίγουρα πάντως διασκεδαστικό...

Αντώνης Κλειδουχάκης

Brainticket - Past, Present & Future (Purple Pyramid)

Το Cottonwoodhill της Ελβετικής μπάντας των 70s Brainticket, συγκαταλέγεται άνετα μέσα στην 20άδα των καλύτερων ever krautrock άλμπουμ της ιστορίας και παρ' ότι έχουν περάσει 45 χρόνια από αυτή την πρώτη κυκλοφορία τους, το Φεβρουάριο είδαμε νέο δίσκο της μπάντας με αποτέλεσμα όχι ισάξιο του πρώτου άλμπουμ τους, αλλά σίγουρα άξιο να συγκαταλέγεται στον κατάλογο τους και στις δισκοθήκες μας. Την πρώτη καχυποψία ακολούθησε έκπληξη, αν λάβει κανείς υπόψη τους εμπλεκόμενους που μάζεψε ο ιθύνων νους της μπάντας και φλαουτίστας Joel Vandroogenbroeck (20 plus δίσκους στο ενεργητικό του) και που είναι παλαιότερα μέλη των UK Subs, των Die Krupps και της μπάντας του Nik Turner των Hawkwind. Το progressive rock θες δε θες, είναι ζωντανό.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Patrick Watson - Love Songs For Robots (Domino)

Οι αιθέριες μελωδίες που συνθέτει και ερμηνεύει με το falsetto του ο Καναδός Patrick Watson, μοιάζουν εκτός εποχής στο σύγχρονο κόσμο. Απαιτούν προσεχτική ακρόαση, σε στερεοφωνικό, ηρεμία και ενδοσκόπηση. Μήπως όμως δεν είναι ο Watson εκτός εποχής, αλλά εμείς οι υπόλοιποι έχουμε χάσει στο μπούσουλα; Το νόημα της ακρόασης της μουσικής είναι ΚΑΙ η καταβύθιση στη μελωδία, στους εσωστρεφείς στίχους - η ευκαιρία να συνδεθούμε με το κομμάτι του εαυτού που παραμελούμε μέσα στη λαίλαπα της αέναης μουσικής υπερπληροφόρησης. Και παρότι όσοι τον έμαθαν από τα παλαιότερα άλμπουμ τους, ίσως παραξενευτούν από την ηλεκτρονική συμβολή στο χτίσιμο των αέρινων κομματιών του, ο Watson διατηρεί μια θαυμαστή ισορροπία - ούτε για μια στιγμή δεν γίνεται Vangelis. Δεν καταφεύγει σε μηχανιστικές ακουστικές λύσεις, αφού το συναισθηματικό κι ευάλωτο κομμάτι της μουσικής του έχει το πάνω χέρι. Ο Patrick Watson δεν είναι ένας ρομαντικός ηλεκτρονικός τροβαδούρος, ούτε επίγονος των Air. Τον φαντάζομαι μάλλον να συνθέτει το υποθετικό σάουντρακ των βιβλίων του Φίλιπ Ντικ.

Ελεάνα Γαρίνη

Eaves - What Green Feels Like (Heavenly)

Μάλλον το Leeds δε θα έχει και πολύ πράσινο γιατί στα κομμάτια του Joseph Lyons περισσεύει νοσταλγία για ό,τι δεν έζησε κανείς, κάτι που μοιράζονται όλοι αυτοί οι αναβιωτές της κιθαριστικής folk και όχι μόνο. Λογάριαζέ το για απορία, το What Green Feels Like. Το άλμπουμ πάντως έχει ωραίες συνθέσεις, κιθάρα με διδάγματα Drake και φωνή σαν από νόθο παιδί της οικογενείας Buckley. Τελικά μου φαίνεται πως αυτή η γνώριμη folk φόρμα μας επιστρέφει μαλακά και ήσυχα και στη δική μας προσωπική νοσταλγία και έτσι δε σταματάμε να εκτιμάμε τους καινούριους υπερασπιστές της.

Άρης Μπούρας

Herbert - The Shakes (Accidental)

Από την 1η Ιουνίου κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ του Matthew Herbert, μέσω της Accidental Records, το πρώτο του με την προσωνυμία HERBERT από το 2006. Για έναν από τους πιο δραστήριους και δημιουργικούς καλλιτέχνες που παράγει μουσική και πειραματίζεται σχεδόν δυο δεκαετίες τώρα. Το νέο του άλμπουμ επανέρχεται με περισσότερο ρυθμό και συμμετέχει πλήθος αξιόλογων μουσικών και vocalists, που κατά το παρελθόν έχουν συνεργαστεί με ονόματα όπως η Jessie Ware και η Amy Winehouse, o Van Morrison, o Quincy Jones, ο Nitin Sawhney, οι Blur και οι Radiohead. Τα 12 κομμάτια κινούνται στο γνώριμο μινιμαλιστικό του ύφος, με house ρυθμολογία κι επιρροές τόσο από την Jazz και την Soul, όσο κι από την καλή ηλεκτρονική Pop των 90's. Μπορείς να το ακούσεις ολόκληρο στην Guardian.

Μπάμπης Αργυρίου

Nightingales - Mind Over Matter (Louder Than War)
The Selecter - Subculture (Vocaphone)

Ισοβαθμία δύο δίσκων αυτό το μήνα στην πρώτη θέση προτίμησής μου από συγκροτήματα που ξεκίνησαν το 1979, διαλύθηκαν και ξαναμαζεύτηκαν αργότερα. Τους Nightingales συμμετείχε κι ο one-hit (;) wonder Joe Crow αλλά ηγετική φυσιογνωμία ήταν ο τραγουδιστής Robert Lloyd ο οποίος τους διέλυσε στα μέσα των 80s για να τους ξαναφτιάξει στα 45 του και να παίξει "punk rock for old men" (σύμφωνα με χαρακτηρισμό του Silent Radio). Όλντ, ξεόλντ ο Robert παραμένει ορεξάτος, ευρηματικός και καυστικός. Απολαυστικοί παραμένουν και οι οκταμελείς Selecter που οδηγεί φυσικά η Pauline Black και οι οποίοι ήταν το τρίτο αγγλικό όνομα που ερχόταν στο μυαλό μου όταν άκουγα τη λέξη ska. Ο δίσκος κυκλοφόρησε την κατάλληλη εποχή και μπορεί να γίνει μια ska αγάπη για το καλοκαίρι.

Γιώργος Λεβέντης

Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger (Fuzz Club)

Άλμπουμ μιάμισης ώρας. Με post-goth ορίζουσες, psych metal σκοτεινιά και industrial ανάγνωση του shoegaze. Και μικρά kraut διαλείμματα για καφέ. Ποιος ακούει τέτοια πράγματα; Πριν λίγα χρόνια ελάχιστοι (και ο γράφων κυρίως για λόγους εγκυκλοπαιδικού ψώνιου). Μετά τους Black Angels όλοι (ο γράφων ακόμη για τους ίδιους λόγους). Σε αυτή την περίπτωση ''οι όλοι'' έχουν δίκιο και όποιος προλάβει να ακούσει πρόλαβε παιδιά. Σε λίγα χρόνια οι δίσκοι τους θα είναι τόσο αστείοι που θα περιγράφονται με φράσεις "το prog ξαδερφάκι του Αntichrist Superstar". Θα είναι κρίμα να μην μπορούμε να πούμε ότι ήμασταν εκεί όταν οι Ιταλοί έβγαλαν ένα από τα πιο υπολογισμένα παλαβά και στοχευμένα ψυχωτικά underground classics του 2015.

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Wire - Wire (Pinkflag)

Από τη μια, θα μπορούσα να πω ότι ο νέος δίσκος των Wire μας μεταφέρει νοσταλγικά πίσω στα πολύχρωμα "γκρίζα" χρόνια της δεκαετίας του '80. Από την άλλη, δε θα ήταν λάθος να έλεγα ότι τέτοια μουσική, ως λίγο - πολύ "ιδιώνυμη", ακούγεται άνετα ως απόλυτα σημερινή. Σωστότερο, όμως, θα ήταν να πω πως αντανακλά ευθέως τους ήχους του γκρουπ από τη δεκαετία του '80, που έμοιαζαν ελαφρώς ανένταχτοι στο κλίμα της εποχής. Πριν σαράντα χρόνια τους ενέταξαν στο post punk, αλλά εμένα η μουσική τους ανέκαθεν μου ακουγόταν ως διαρκώς εξελισσόμενη pop on acid. Το φερώνυμο, όχι ντεμπούτο, αλλά δέκατο τρίτο άλμπουμ της μπάντας από το Λονδίνο, έχει για επικάλυψη της art αισθητικής που γνωρίσαμε στο "A Bell Is A Cup" το κλασικό τους ρυθμικό παραπέτασμα, πίσω από το οποίο εδώ κρύβονται υπέροχα ψυχεδελικά τοπία. Κάποιες φορές, η ομορφιά αποκαλύπτεται μονάχα σε όσους έχουν υπομονή.

Μαριάννα Βασιλείου

The Fall - Sub-Lingual Tablet (Cherry Red)

Δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ στην ίδια παρέα με τον Mark E. Smith. Κυρίως γιατί θα έτρεμα μη μου φέρει τίποτα στο κεφάλι στα καλά καθούμενα. Αυτό βέβαια δεν με εμποδίζει να τον θεωρώ έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς δημιουργούς από τη δεκαετία του '70 έως και σήμερα. Στο (ολίγων ημερών μόλις) "Sub-Lingual Tablet" φτύνει όπως πάντα τις λέξεις, δεν χάνει την επαφή με τις εξελίξεις στην καθημερινότητα ("I want a fucking Facebook troll", τραγουδάει ο αθεόφοβος!) και μπλέκει rockabilly, post punk και krautrock μαζί. Mark E. Smith είναι αυτός, ό, τι θέλει κάνει!

Μίλτος Τσίπτσιος

Really Red - Teaching You The Fear (Alternative Tentacles)

Χωρίς βεβαίως να είναι β' διαλογής, οι εκ του Χιούστον ορμώμενοι Really Red, ποτέ δεν ξέφυγαν από τη σκιά των μεγάλων του Αμερικάνικου hardcore. Στη βραχύβια ύπαρξή τους μας χάρισαν 2LP και τέσσερα σιγκλάκια με το Teaching You The Fear να είναι το πρώτο τους μεγάλο και να κινείται στο ύφος των art punk πειραματισμών των Minutemen και Half Japanesse, στο ύψος της post punk εκκεντρικότητας των Wire και Pop Group και στο βάθος της hardcore πανδαισίας των Black Flag και Circle Jerks. Βγήκε το 1981 στη δική τους C.I.A., δεν μεγαλούργησε ούτε άφησε εποχή, ήταν όμως ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ένα θαμμένο διαμαντάκι, που τώρα ανασύρεται από τη λήθη λόγω Alternative Tentacles ψάχνοντας μία δεύτερη καλύτερη ευκαιρία.

Χρήστος Πελτέκης

Sebastian Melmoth - In Ruins (Belaten)

Μπορεί να έχουν ήδη ένα νέο EP (το Felix Culpa) στη κυκλοφορία, αλλά η πρόταση ακρόασης αφορά τη περσινή κασέτα με τίτλο In Ruins, αυτής της Λονδρέζικης μπάντας που η σύνθεσή της εκτός από το βασικό τρίο αλλάζει σχήμα από δίσκο σε δίσκο σαν πετρελαιοκηλίδα, που έχει πάρει το όνομά της από το ψευδώνυμο του Oscar Wilde, που ξεκινάει το άλμπουμ μελοποιώντας μια συνομιλία του William S. Burroughs από τη Nova Convention (1978), το αφιερώνει στον Sickcat Sisyphus, και μόνο η γενική ετικέτα experimental ίσως μπορεί να καλύψει το ηλεκτρονικό-art-kraut-space-trip-hop-post-punk-rock (!?) που βγαίνει από τα ηχεία, και που νιώθει την ανάγκη στο τέλος να μας εξομολογηθεί ότι:

Sebastian Melmoth are not a one-trick pony, but a revolving group of freedom fighters. On this recording: Andreas Baader, Ulrike Meinhof and Jan-Carl Raspe... Sebastian Melmoth wish to thank no one i particular.

Συμπέρασμα: Πολύ ωραίος δίσκος...

Γιώργος Παπαδόπουλος

Verneri Pohjola - Bullhorn (Edition)

Εξαιρετικό δείγμα Βόρειας παγωμένης Jazz από το Φιλανδό τρομπετίστα. Ο Pohjola στο "Bullhorn" περιορίζει την εγωπάθεια και την αυταρέσκεια του Jazz ιδιώματος, που οδηγεί συνήθως στην ικανοποίηση των μουσικών κυρίως που την αναπαράγουν, παρά αυτών που την ακούν. Κάνοντας έτσι ένα δίσκο με πολύ όμορφο ήχο, τόσο σε χαρακτήρα όσο και σε ακουστική. Αυτοσχεδιάζει εκεί που πρέπει και δένει κάθε του αυτοσχεδιαστική έξαρση με την φόρμα και την δομή, δημιουργώντας έτσι πραγματικά τραγούδια που διακατέχονται από μια ευαίσθητη ηχητικά αισθητική, σε σημεία λυρική. Ένα πραγματικό διαμάντι του ήχου για την χρονιά που τρέχει.

Μάριος Καρύδης

Saun & Starr - Look Closer (Daptone)

Φέτος η Daptone εξιλεώνεται για δυο ατοπήματά της: πρώτον για τον ανιαρό ήχο των τελευταίων της κυκλοφοριών και δεύτερον για την χαρακτηριστική καθυστέρηση με την οποία έβγαλε απ' την σκιά της Sharon Jones το φοβερό αυτό soul δίδυμο. Με κοψιά και φωνητικά που καλλιεργήθηκαν απ'τον "σπόρο" των gospel και με την νοσταλγία της πραγματικής rhythm 'n' blues με την οποία μας είχαν αναστήσει τα αυτιά οι Dap-Kings, ο ήχος της εταιρείας είναι ξανά εδώ και ελπίζουμε να μείνει - τον χρειαζόμαστε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Blanck Mass - Dumb Flesh (Sacred Bones)

Ζυγίζει 56000 τόνους κι ας είναι ρευστό. Είναι καταρράκτης παχύρρευστου μοβ υγρού και η γεύση του είναι τόσο γλυκιά που παθαίνεις ζάχαρο. Εξωγήινη ουσία που μόλις εγκαταστάθηκε πάνω από τη γήινη ατμόσφαιρα έτοιμη να χυθεί πάνω στον πλανήτη. Μη φοβάστε όμως δεν είναι δω για να φέρει την καταστροφή αλλά το μεγάλο TRANCE.

Μιχάλης Βαρνάς

Charles Cohen - Brother I Prove You Wrong (Morphine)

Οι τρεις βασικές κατηγορίες Cohen είναι: α) Ο Leonard μόνος του, β) οι Cohen που θα ήθελαν να του μοιάσουν, γ) οι Cohen που δεν ενδιαφέρονται να του μοιάσουν και προτίμησαν την τζαζ .

Υπάρχει όμως και μια μικρότερη κατηγορία Cohen, που είναι εκείνοι οι βιρτουόζοι του Buchla Music Easel, ενός συνθεσάιζερ που λανσαρίστηκε στις αρχές του '70 και δεν είναι πληκτροφόρο. Ο Charles Cohen μέλος μια μικρής κοινότητας μουσικών που ασχολήθηκαν με το Buchla Music Easel και ο μοναδικός των Cohen.

Μετά από τριάντα χρόνια περίπου, ηχογράφησε νέο άλμπουμ στην Morphine την εταιρία του Λιβανέζου dj Rabih Beaini, η οποία καταπιάνεται με την ηλεκτρονική μουσική φτάνοντας μέχρι την τέκνο και τον πειραματισμό.