Κάτι καλό να ακούσω;

Μαριάννα Βασιλείου

Beth Orton - Kidsticks (Anti-)

Μοιάζει παράξενο τώρα που το σκέφτομαι, αλλά η Beth Orton δεν ήταν πάντα η παραδοσιακή τραγουδίστρια/ τραγουδοποιός, όπως την έχω κατατάξει στο μυαλό μου. Κάποτε δούλευε με τον William Orbit και δάνειζε τα φωνητικά της στους Chemical Brothers. To “Kidsticks” είναι κατά μία έννοια μια επιστροφή στις ρίζες της και στο “Trailer Park”, το πρώτο της album: κιθάρες και πιάνο μπλέκονται με ηλεκτρονικά στοιχεία. Ωστόσο, ούτε για μια στιγμή δε μοιάζει βγαλμένο από υπολογιστή – μουσικοί όπως ο τζαζ ντράμερ  Guillermo E. Brown και ο μπασίστας των Grizzly Bear Chris Taylor έχουν φροντίσει να δώσουν στον ήχο τη ζεστασιά των «φυσικών» οργάνων. Και η Orton, τέλος, άνετη και χαλαρή, τραγουδάει αβίαστα για ήλιους και φεγγάρια και για χιόνια και κύματα, δοκιμάζει διαφορετικά στυλ και αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μια σχετικά παραγκωνισμένη μεν, απόλυτα ολοκληρωμένη δε δημιουργός.

Αντώνης Ξαγάς

September Girls - Age of Indignation (Fortuna Pop!)

Τα κορίτσια του Σεπτέμβρη, καμία όμως ...μελανκολία ιν Σεπτέμπρε και άλλα τέτοια ρομαντικά με κίτρινα φύλλα και πρωτοβρόχια να πέφτουν, τα κορίτσια έχουν τσαγανό και δυναμισμό και πολιτικά "αγανακτισμένη" άποψη, τα χώνουν γερά σε εκκλησία και αρχές, και ω ναι, είναι και ιρλανδέζες, οπότε καταλαβαίνετε, δεν είναι περίεργο να γράφουν τραγούδια με τίτλους όπως "Catholic guilt". Τα ίδια μας λένε ότι το κάνουν αυτό παίζοντας noise pop, και δεν έχουμε λόγο να μην τα πιστέψουμε.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Cat's Eyes - Treasure House (Kobalt Label Services)

Οι Cat's Eyes είναι το ντουέτο του Παλαιστίνιου/Άγγλου τραγουδιστή των Horrors, Faris Badwan, και της Rachel Zeffira, μιας Γαλλο-Καναδής πολυτάλαντης μουσικού. Η μουσική τους είναι το σημείο συνάντησης δύο τελείως διαφορετικών μουσικών σχολών και προσωπικοτήτων: η σοπράνο Rachel βάζει τα μπαρόκ φωνητικά και τις περίεργες - υπό την έννοια του odd - κλασικίζουσες ενορχηστρώσεις, ο Badwan προσθέτει τις pop/rock/shoegaze κιθάρες, και το αποτέλεσμα είναι ένα ταξίδι στην pop των '60ς, τόσο στα girl groups όσο και στην πιο μελαγχολική πλευρά της. Από τη μια μεριά μας χαμογελάει ο Phil Spector, από την άλλη ο Scott Walker, ενώ το μουσικό τοπίο τους διασχίζουν κατ' επανάληψη ο Lee και η Nancy. Το Treasure House είναι το τρίτο άλμπουμ τους, αν μετρήσουμε το υπέροχο σάουντρακ μιας αλλόκοτης ταινίας (The Duke of Burgundy). Το σεντούκι των '60ς κρύβει ακόμα αμέτρητους θησαυρούς - αρκεί να ξέρει κανείς πού να ψάξει, και πώς να τους αξιοποιήσει. Από το άλμπουμ διαλέγω το "Be Careful where you Park your Car", το πιο pop/uptempo κομμάτι, που δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό της αισθητικής τους - αλλά μυρίζει καλοκαίρι και ξενοιασιά.

Γιώργος Λεβέντης

Mari Wilson - Pop Deluxe (WG)

Ώπα, εδώ είμαστε, ο δίσκος με τις διασκευές. Το τελευταίο στάδιο μουσικής καριέρας πριν τη Γιορτή της Πέστροφας. Έλα, λίγος σεβασμός, να θυμόμαστε για ποια μιλάμε. Συνέχεια κατά κάποιον τρόπο του Cover Stories του 2012, αν και αυτή τη φορά μιλάμε για κάτι πραγματικά ολοκληρωμένο. Όχι μόνο δεν πέφτει στην παγίδα της κλασικοφάνειας, αλλά η ερμηνεία και οι ενορχηστρώσεις με τις ηλεκτρονικές πινελιές δε σε αφήνουν να βαρεθείς εύκολα. Το ίδιο και οι επιλογές καθαυτές. H Mari πιάνει ας πούμε Dusty, Petula Clark και όλο το γνωστό songbook, αλλά μαζί με αυτά κολλάει και το θέμα της τηλεοπτικής σειράς White Horses. Όπως πάντα με αυτούς τους δίσκους, υπάρχουν ένα-δυο κομμάτια που δε στέκονται στο ύψος του πρωτότυπου και ένα - δυο που αναρωτιέσαι μήπως το ξεπερνάνε. Κυρίως υπάρχει το τραγούδι που διάλεξα, ένα από τα καλύτερα τραγούδια ever και που φτάνει από μόνο του ως λόγος για να φτιαχτεί ένα άλμπουμ.

Τάσος Πατώκος

Psychic Ills - Inner Journey Out (Sacred Bones)

Οι Psychic Ills πάντα έβγαζαν πολύ καλούς δίσκους αλλά συχνά έδιναν την εντύπωση ότι δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει το προσωπικό τους αριστούργημα. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό μόλις συνέβη, σε ένα album που συνδυάζει Spacemen 3, Jesus and Mary Chain και την παλιοπαρέα Dream Syndicate /Green On Red / Rain Parade, μέσα από 14 κομμάτια από τα οποία δεν περισσεύει ούτε ένα. Η Hope Sandoval συμμετέχει στο "I Don't Mind", και αν το τραγούδαγε όλο μόνη της θα έπαιρνες όρκο ότι πρόκειται για κομμάτι που δεν μπήκε τελευταία στιγμή μέσα στο "She Hangs Brightly".

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Ray LaMontagne - Ouroboros (RCA)

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν είχαν κατηγορήσει τους Porcupine Tree ότι θυμίζουν πολύ τους Pink Floyd, ο Steven Wilson είχε πει: «Ακόμα κι αν έχετε δίκιο, πιστεύω πως δε θα μπορέσετε να πείτε κάτι τέτοιο για πολλά γκρουπ». Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ειπωθεί και στην περίπτωση του Αμερικανού Ray LaMontagne, που μετά από πέντε δίσκους και κάμποσες διακρίσεις, πήρε λίγη από τη λάμψη τους και έβγαλε κάτι όμορφο. Κλασικά παραδείγματα το “In My Own Way”, το “Another Day” που έχει «μπλέξει» “More” και “Obscured By Clouds” και το “A Murmuration Of Starlings” με κιθάρα βγαλμένη από το “Wish You Were Here”. Μη γελαστείτε όμως: δεν εξαντλείται εκεί. Έχει κάτι από τους My Morning Jacket (“Wouldn’t It Make A Lovely Photograph”) λόγω της ευρύτερης συμμετοχής του Jim James, τους Simon & Garfunkel να συναντούν τον Iron & Wine (“Homecoming”), δόση από 70’s ψυχεδέλεια (“The Changing Man”), αλλά και τους Evangelist σε ραντεβού με τους White Stripes (“Hey, No Pressure”). Προορίζεται για πολλές ακροάσεις.

Άρης Μπούρας

Gold Panda - Good Luck and Do Your Best (City Slang)

Ο Gold Panda είναι απ’ αυτούς τους παραγωγούς ηλεκτρονικού ήχου που έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις τη μουσική τους είτε στο δωμάτιο σου ατενίζοντας το ταβάνι, είτε κινούμενος μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, είτε περνώντας τα βράδια σου σε club, είτε σιδερώνοντας τα ρούχα σου (και δεν αναφέρομαι καθόλου υποτιμητικά στο τελευταίο). Οι συνθέσεις του έχουν ρυθμό, χωρίς ωστόσο να σου παίρνουν το κεφάλι, η γλυκιά του techno ξεδιπλώνεται όμορφα εστιάζοντας ισόποσα σε μελωδίες και παλινδρομικά beats. Ο Λονδρέζος μουσικός εισαγάγει στο τρίτο του άλμπουμ ακόμη περισσότερα ανατολίτικα στοιχεία, από τη χώρα που ασκεί μέγιστη επιρροή στη ζωή του (βλέπε Ιαπωνία), η βρετανική post-dubstep και garage house καιροφυλακτεί δίπλα σε αφαιρετικές ambient συνθέσεις. Φουτουριστικός και ουσιαστικός, ιδιαίτερος.

Θανάσης Παπαδόπουλος

Nothing - Tired of Tomorrow (Relapse)

Τo ‘Tired of Tomorrow’ είναι ο δεύτερος δίσκος των των shoegazers Nothing για τη μεταλλάδικη Relapse Records, μετά το ‘Guilty of Everything’ του 2014. Αυτό καθόλου δεν είναι υπονοούμενο για μεταλλικές συνιστώσες, πέρα από τους χαρακτηριστικούς shoegaze θορύβους. Γιατί οι Nothing, παρότι εμφανισιακά δεν έχουν στιλ χαμηλοβλεπούσηδων, είναι από τις πιο “τυπικές” shoegaze μπάντες που κυκλοφορούν. Και η ένταξή τους στην nu-shoegaze συνομοταξία πρέπει να οφείλεται στην ημερομηνία γέννησης τους, παρά σε κάποιο νεωτερισμό. Η βασική διαφορά με τον προηγούμενό τους ‘Guilty of Everything’, τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου shoegaze δίσκο του 2014, είναι ότι εδώ τα φωνητικά του Dominico Palermo βγαίνουν μπροστά και δεν είναι πια θαμμένα κάτω από το feedback. Και δευτερευόντως, ο ήχος τους είναι εμπλουτισμένος με την περιστασιακή χρήση εγχόρδων κλπ. Κάτι όμως που δεν τους “καθαρίζει” ούτε αυτή τη φορά από τις My Bloody Valentine, Slowdive, Ride και Swervedriver επιρροές.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Fire! Orchestra - Ritual (Rune Grammofon)

Με τον νέο τους δίσκο επιβεβαιώνουν την κατάσταση τους  σαν μια κανονική μπάντα και όχι απλά σαν ένα all star-project με ημερομηνία λήξης. Ακόμα πιο ελεύθεροι συνθετικά, χωρίς κανένα άγχος για τον “δύσκολο τρίτο δίσκο”, συνθέτουν 5 όμορφα free-Jazz διαμαντάκια με σωστές ισορροπίες ανάμεσα στο free και το jazz. Μελωδικοί όπως πάντα, δημιουργούν κομμάτια με ραχοκοκαλιά και στιβαρό ρυθμικό σκελετό ακόμα και στα σημεία που επικρατεί η free συνθετική αναρχία τους. Αποπνέουν φρέσκο αέρα σε ένα κατά βάση παλιομοδίτικο ήχο (αυτόν της Big Band Jazz) και καταφέρνουν να κάνουν εθιστική μια μουσική που ομολογουμένως δεν φτιάχτηκε για να παίζεται στα πάρτι. Για τρίτη φορά, συνεχίζουν να είναι απίθανοι.

Μιχάλης Βαρνάς

Damir Imamović's Sevdah Takht - Dvojka (Glitterbeat)

Δεν θέλει πολύ για να ‘ρθει στην επικαιρότητα η μουσική μιας ξένης χώρας που δεν ομιλεί την αγγλική. Μια ταινία, ένα τραγούδι που το ‘χει η μοίρα του να ξεφύγει των συνόρων έστω κι αν υπόκεινται στους αυστηρότερους ελέγχους, η Γιουροβίζιον, μια διαφήμιση, το ποδόσφαιρο, ένα πολιτικό γεγονός, είναι ικανά να στρέψουν τα ακουστικά μας ραντάρ προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Μπορεί στο παρελθόν να ακούσαμε μέσω των ταινιών του Κουστουρίτσα και των μουσικών του Μπρέγκοβιτς πλήθος μουσικής της ευρύτερης περιοχής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά στις μέρες μας εκτός ίσως από κάποια συμπαθητικά τραγούδια στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, τίποτα από τα παραπάνω δεν κατάφερε να στρέψει τη προσοχή μας ξανά προς τα ‘κει. Χρειάζεται ένα άλμπουμ και μια δισκογραφική για να προσθέσουμε στο ξεχωριστό μας play list «Μουσικές που δεν καταλαβαίνω τους στίχους» κάτι καινούριο, από την Βοσνία Ερζεγοβίνη για παράδειγμα.

Το άλμπουμ είναι το Dvojka του Damir Imamović και η δισκογραφική η Glitterbeat Records. Γέννημα θρέμμα της περιοχής, ο οποίος υπηρετεί την παράδοση αλλά τη προσεγγίζει και με ένα μοντέρνο τρόπο πιο κοσμικό. Όχι με ρεμίξ ή πανηγυριώτικο τρόπο. Θα κλέψω μια φράση από το κείμενο της  Glitterbeat Records για τον  Damir Imamović : H τέχνη του είναι μια ήσυχη και σταθερή εξέγερση ενάντια στις αποπλανήσεις του εθνικισμού, ταξιδεύει τη μουσική πέρα της γενέτειρας της για να τη μάθει ο κόσμος.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Sun Ra - In some far place: Roma 77 (Strut)

Όσοι live δίσκοι κι αν ξεθαφτούν από το σεντούκι του Sun Ra, πάντα θα έχουν λόγο ύπαρξης. Παρόλο που είναι διάσημος (πιο πολύ για την ιδιόμορφη παρουσία του και λιγότερο για τη μουσική του), νιώθω ότι θα έπρεπε να τοποθετηθεί σιγά-σιγά στο πάνθεο των μεγάλων δίπλα σε Μπαχ κλπ κλπ. Δεν νομίζω ότι υπερβάλλω... Είναι λίγο άδικο διότι έχει παίξει αυτή τη μουσική που ακούμε εδώ, που πραγματικά αδυνατείς να συλλάβεις από που και πως πηγάζει, τόσο γνώριμη αλλά και τόσο αδάμαστη και απόκοσμη μέσα στη ζεστασιά της, και ο κόσμος ασχολείται μόνο με το τι φορούσε και με το αν ήταν εξωγήινος. Καλλιτέχνης ήταν... να ορίστε, λύθηκε το μυστήριο. Και από τους πολύ μεγάλους...

Μπάμπης Αργυρίου

Tamas Katai - Slower Structures (GS Productions)

Σκέψη πρώτη: Τους είχα παρεξηγήσει τους μεταλλάδες στο θέμα της ευαισθησίας (γνωρίσαμε τον Ούγγρο Tamas με το avant-garde metal πρότζεκτ Thy Catafalque).
Σκέψη δεύτερη: O Sufjan κάποτε απείλησε ότι θα βγάλει ένα δίσκο για κάθε πολιτεία της Αμερικής αλλά δεν το έπραξε. Ο Tamas που παράλληλα τρέχει και τους gothic Neolunar, θα μπορούσε να βγάλει ένα δίσκο για κάθε είδος μουσικής και να είναι και καλός. Ίσως αυτή τη στιγμή, στο Εδιμβούργο όπου διαμένει, να συνθέτει math rock ή post punk κομμάτια.
Σκέψη τρίτη: Λεπτεπίλεπτη, συναισθηματική, ρομαντική η minimal chamber music του. Σε βάζει σε πειρασμό να γράψεις για δάχτυλα που χορεύουν πάνω στα πλήκτρα και κυρίαρχο, κελαρυστό πιάνο. Λίγες οι θορυβώδεις και πειραματικές στιγμές του δίσκου.
Σκέψη τέταρτη: Ο βιολιστής του λέγεται Δημήτρης Παπαγεωργίου. Έλληνας είναι και ο... πρόεδρος του fan club του, γράφει μάλιστα και στο mic.
Σκέψη πέμπτη: Αν το ακούσω σε καλύτερες καιρικές συνθήκες (κρύο, ομίχλη, βροχή στο τζάμι) μπορεί να μου αρέσει και περισσότερο.

Αθανάσιος Φωτιάδης

Kevin Verwijmeren - Those Glorious Heights (Icarus)

Γι’ αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ο Tim Hecker άρχισε να κοπιάρει τον φίλο του Oneohtrix Point Never, και γι’ αυτούς που εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για ambient drones που έχουν ψυχή αλλά δεν ξεχνούν το σώμα και μπορούν να συνδεθούν μαζί του συναισθηματικά, θα προτείνω τον Ολλανδό Kevin Verwijmeren που μας έρχεται μέσω Βελγίου. Τα ηχοτοπία του είναι συγγενή με εκείνα του ΤΕΛΣΟΝ πλανήτη αλλά έχουν και από την lo-fi αύρα του ιστορικού για το είδος πια Ravedeath, 1972. 

Αντώνης Κλειδουχάκης

eMMplekz - Rook to TN34 (Mordant Music)

Είναι βαριά η κληρονομιά για Βρετανό μουσικό ηλεκτρονικής μουσικής η καταγωγή από το Bristol. Ο Dj, παραγωγός Ekoplekz (Nick Edwards, birth name) σχεδόν 6 χρόνια τώρα, χειρίζεται με εξωστρέφεια το όλο θέμα, με ήδη δεκάδες κυκλοφορίες και με ευρεία θεματική γκάμα που αγκαλιάζει το techno με το dubstep, το ambient techno με το industrial και το djing με την IDM. Στην μορφή των eMMplekz είναι μαζί με τον συμπολίτη του Baron Mordant (Ian Hicks) το έτερο ήμισυ των Mordant Music και τον άνθρωπο που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά δουλειά του Shackleton. Το Rook to TN34 είναι μία κυκλοφορία σε ψηφιακό άλμπουμ, σε κάρτα μνήμης Micro-SD μαζί με όλες (!!!) τις κυκλοφορίες τους από το 2012 μέχρι τώρα και βέβαια κασέτα. Ξεχωρίζουν το βαθιά Βρετανικό spoken word του Baron καθώς και η βαθιά ανασκαφή του Edwards που φτάνει μέχρι τους Cabaret Voltaire (ψάχνω χάρτη να βρω πόσο μακριά είναι το Sheffield) και τους άλλους προπάτορες των όλων Throbbing Gristle. If it rhymes, it chimes dubstep in the lead us, not leave us age.

Βασίλης Παυλίδης

Joe Acheson - Marconi & The Lizard (Tru Thoughts)

Ο βρετανικός μύθος (σε μετάφραση) λέει ότι το 1900 ο πρωτοπόρος των ραδιοεπικοινωνιών Guglielmo Marconi έχτισε μια καλύβα στο Lizard Point της Κορνουάλης, στο νοτιότερο άκρο του ηπειρωτικού Ηνωμένου Βασιλείου, για να πειραματιστεί με την αποστολή ραδιοσημάτων σε μεγάλες αποστάσεις. Σε αυτή καλύβα ελήφθη και το πρώτο ever σήμα SOS από πλοίο προς την ακτή. Το καλοκαίρι του 2015 ο συνθέτης και παραγωγός Joe Acheson, γνωστότερος ως Hidden Orchestra, έμεινε μια εβδομάδα στην καλύβα και ηχογράφησε το Marconi & The Lizard. Το άλμπουμ αποτελείται από φυσικούς και τεχνητούς ήχους που ηχογραφήθηκαν στην καλύβα και στην τοποθεσία γύρω από αυτή. Εξυπακούεται ότι το αποτέλεσμα είναι τελείως πειραματικό, ηλεκτρονικό και υπαίθριο, και απευθύνεται στους λάτρεις του είδους. Στο jukebox μου παίζουν συχνά, τις δύσκολες ώρες, το Streams and Crickets και το Sparks and Transmissions.