Κάτι καλό να ακούσω;

Αντώνης Κλειδουχάκης
The Terminals - Antiseptic (Ba Da Bing Records)
Είναι σίγουρα δύσκολο μια μπάντα να μπορεί να κυκλοφορεί βαθιά ψυχωμένα τραγούδια, 30 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της και 40 μετά την πρώτη εμφάνιση των μελών της. Από το Christchurch της Νέας Ζηλανδίας, με μια ντουζίνα κυκλοφορίες (συμπεριλαμβανομένων και των εφτάιντσων), ανήκουν στο είδος των Βελβετόδεντρων της ποικιλίας του Cale και παίζουν ένα κατωμερίτικο original indie rock με post-punk attitude. Σε καιρούς παρατεταμένης, εναλλαγής χαλαζόπτωσης με ξηρασία, εμπιστευόμαστε τις παλαιές ποικιλίες για να πάρει μπρος ξανά το χωράφι.

Αντώνης Ξαγάς
Pumarosa - The witch (Fiction Records)
Και αφού ο Βασίλης Παυλίδης (άκου παρακάτω) στο 92ο λεπτό μου "έκλεψε" την επιλογή του πραγματικά θαυμάσιου δίσκου της μικρής γαλλοπούλας Félicia Atkinson, η μπίλια έκατσε σε τούτο τον δίσκο ενός σχήματος από αυτά τα σύγχρονα που παίζουν κάτι με "απ' όλα", και μουστάρδα και κέτσαπ και τζατζίκι, που έχουν ακούσει (διάβαζε: κατεβάσει) άφθονη μουσική από το παρελθόν και παλεύουν φιλότιμα να φτιάξουν το δικό τους ιδιαίτερο μείγμα πολιτικ...εεε μουσικής ήθελα να πω (τι να κάνω, τόση πλύση εγκεφάλου τα τελευταία χρόνια), στο οποίο δίνουν και ένα εντυπωσιοθηρικό όνομα, τούτοι εδώ λένε ότι παίζουν "industrial spiritual". Ότι πείτε αγαπητοί Πουμαρόζα (όχι δεν θα κάνω λογοπαίγνιο, όχι...)

Κώστας Κοντονικόλας
Cable Ties - Cable Ties (Poison City Records)
Η ιστορία λέει ότι μια εκ των μεγαλύτερων εφευρέσεων στον κόσμο έγινε ταυτόχρονα, όταν οι Carl Benz και Gottlieb Daimler παρουσίασαν τις δικές τους εκδοχές ενός αυτοκινήτου το 1886, χωρίς ο ένας να γνωρίζει την ύπαρξη του άλλου. Στο αντίστοιχο μουσικό γίγνεσθαι του σωτήριου έτους 2017, παρατηρείται μια επανεφεύρεση του grrrl riot, από πολλές νέες μπάντες, σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Οι οποίες μπάντες ανάθεμα κι αν έχει η μια ακούσει την άλλη. Κι αν αυτό είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο για τον νευραλγικό χώρο της post-punk σκηνής, ο οποίος χρειάζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα τέτοιες αιμοκαθάρσεις, είναι από την άλλη επικίνδυνο, γιατί η υπερπαραγωγή καλών ντεμπούτο δίσκων σε ένα υπο-είδος, οδηγεί πολλές φορές σε υποτίμηση αυτών των δίσκων, ή απλά στη μη-ανακάλυψή τους λόγω επανάπαυσης. Μην ενδίδετε στις επιταγές των αγορών, να ακούτε post-punk, να ακούτε grrrl riot, είναι η χρονιά της. Ξεκινήστε σήμερα κιόλας με τους down under Cable Ties, θα βρείτε μέσα τους ό,τι κλασικά καλό έχει να προσφέρει η επανεφεύρεση του είδους.

Άρης Μπούρας
Forest Swords - Compassion (Ninja Tune)
Τον είδαμε πριν από μερικούς μήνες στο Plisskën Festival, θα τον ξανασυναντήσουμε στην Αθήνα το φθινόπωρο. Αυτή τη φορά έχοντας στις αποσκευές του το “Compassion”, το οποίο περιλαμβάνει 10 κρυστάλλινες συνθέσεις, οι οποίες ισορροπούν ανάμεσα στον διακριτικό πειραματισμό και τη μελωδικότητα. Σκοτεινός όσο χρειάζεται, υπνωτικός δίχως να σε πιάνει νύστα, διατηρεί μια ρυθμική γραμμή που ξεδιπλώνει όμορφα καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Η νέα δουλειά του συνθέτη και παραγωγού από το Liverpool, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις δημιουργών στον ηλεκτρονικό ήχο τα τελευταία χρόνια, κι όσοι δεν τον έχετε ανακαλύψει ακόμη, θαρρώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή.

Βασίλης Παυλίδης
Félicia Atkinson - Hand in Hand (Shelter Press)
Νομίζω ότι η νεαρή Παριζιάνα είναι από τα ονόματα που αξίζουν την προσοχή μας. Γλύπτρια, ζωγράφος, μουσικός, ανακατεύεται με καθετί μοντέρνο. Το Hand in Hand είναι άκρως πειραματικό, αφαιρετικό, ηλεκτροακουστικό, εμπεριέχει απαγγελίες από βιβλία του Ballard και του Philip Dick, καθώς και το κομμάτι με τον τίτλο Curious in Epidavros που με έχει ενθουσιάσει. Από τα καλύτερα ακούσματα των τελευταίων εβδομάδων

Μάριος Καρύδης
Don Bryant - Don’t Give Up On Love (Fat Possum)
H ανακάλυψη ξεχασμένων soul τενόρων και η επανατοποθέτησή τους με το ζόρι στα charts έχει πάψει να είναι ιδιαιτερότητα, αλλά η περίπτωση του Don Bryant δεν είναι από αυτές. Από τους στυλοβάτες του ήχου του Μέμφις (σαν Hi συνθέτης) και χήρος της μεγάλης Ann Peebles, επιστρέφει μισό αιώνα μετά το soul ντεμπούτο του για να τιμήσει την μακαρίτισσα - και μεγαλύτερη R&B γυναικεία φωνή του Αμερικάνικου νότου. Παρέα με τους μοναδικούς Bo-Keys (βετεράνοι session μουσικοί της Hi και της Stax) ηχογράφησε τον αψεγάδιαστο και «βαθύ» soul-gospel δίσκο που όφειλε στην υστεροφημία του και μας άφησε διερωτώμενους για το αν πράγματι ζει ο βασιλιάς Willie Mitchell…

Μιχάλης Βαρνάς
Yazz Ahmed - La Saboteuse (Naim Jazz)
Το έχω πάρει απόφαση πλέον ότι εκείνα τα μουσικά πράγματα που με συγκινούν περισσότερο, ανήκουν στη κατηγορία του world fusion. Ίσως γιατί εκφράζει και την αντίθεση στον συντηρητικό πολιτικό κόσμο που θέλει να απομονώσει τους λαούς στο καβούκι του καθενός, αντίθετα με την ροπή και την εξέλιξη του κόσμου. Η Yazz Ahmed έζησε μέχρι τα εννιά της στο Μπαχρέιν κι έπειτα στην Αγγλία. Έμαθε τρομπέτα από μικρή ηλικία. Έχει συνεργαστεί με τους Radiohead (υπάρχει και μια διασκευή στο La Saboteuse, το Bloom), τους These New Puritans κι άλλα ποπ σχήματα. Το La Saboteuse την κατατάσσει στη νέα jazz fusion αγγλική σκηνή δίπλα στους Yussef Kamaal, Sons of Kemet and The Comet is Coming. Mία λεπτή γραμμή τη συνδέει όμως και με το Μπρίστολ, όπως πριν λίγα χρόνια το Lope And Lope Antilope των Get The Blessing. Από το Μπρίστολ της Sophie Bass, δημιουργού του θαυμάσιου εξωφύλλου του La Saboteuse. Για να απολαύσεις κάτι νέο χρειάζεσαι πολύχρωμη συνείδηση κι ανοιχτά παράθυρα να νιώθουν κι οι γείτονες.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Andrea Belfi - Ore (Float)
Δεν είναι σχήμα υπερβολής ο τίτλος του album. Στο "Ore" θα βρεις όντως 5 κομμάτια ακατέργαστου χρυσού. Τα ακριβά καράτια που θα εισπράξουν τα αυτιά σου, προκύπτουν από μια ιδιόμορφη συνθετική επεξεργασία, όπου ambient ατμόσφαιρες από modular και samplers παντρεύονται με φυσικά τύμπανα, φτιάχνοντας ένα απόλυτα τριπαριστό μίγμα από πυκνή αιθέρια χρυσόσκονη μεγάλου ειδικού βάρους.
Ο Ιταλός Andrea Belfi είναι ένας εξαίρετος ντράμερ και ταυτόχρονα ένας τολμηρός παραγωγός. Αν σκεφτείς, ότι αυτό που ακούς στο δίσκο το κάνει και επί σκηνής μόνος του, ψάχνεις ήδη να βρεις εισιτήριο για μια από τις 7 εμφανίσεις που έχει προγραμματίσει φέτος το καλοκαίρι σε 6 ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικά μόλις πληροφορηθείς, ότι στα σετ που έκανε το 2016, συμμετέχοντας στους Nonkeen του πολύ Nils Frahm, έκλεψε την παράσταση.

Γιώργος Λεβέντης
Emil Amos - Filmmusik (Pelagic Records)
O Emil (Om, Grails κλπ) μας απασχολεί εδώ με το ονοματάκι του, και αν ο στόχος να εμφανίσει σε ένα πακέτο ήχους και στιλ που σχημάτισαν την πολύχρονη διαδρομή του στο underground φαντάζει αρχικά πολύ φιλόδοξος, στο τέλος σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν το τόλμησε νωρίτερα. Φινετσάτες κιθάρες, avant-doom ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικό goth ως σάουντρακ φανταστικών ταινιών, προσφέρει σε φαν και μη το πιο αψεγάδιαστα κομψό περιτύλιγμα μελοδραματισμού που μπορεί να συναντήσει κάποιος στον αιώνα μας. Κλέβει ομολογημένα τον τίτλο από ιδέα του Ιrmin Schmidt και η μοναδική ιεροσυλία της υπόθεσης είναι ότι το άργησε τόσο.

Μαριάννα Βασιλείου
Demen - Nektyr (Kranky)
Η εκ Σουηδίας ορμωμένη Demen – κατά κόσμον Irma Orm – έχει στο παρελθόν σχεδιάσει εξώφυλλα άλμπουμ των black metal–άδων Knieriem (σημείωση: να θυμηθώ να κόψω τις πολλές παρέες με άτομα που ακούν Mayhem), αλλά ευτυχώς το ντεμπούτο άλμπουμ της δεν έχει καμία τέτοια επιρροή. Τουναντίον – έχει δημιουργήσει υπέροχη ambient drone doom pop, κάτι ανάμεσα σε This Mortal Coil και Cocteau Twins. Η διαφορά είναι ότι η φωνή της δεν κυριεύει τα τραγούδια, αλλά λειτουργεί ως συνοδευτικό στα σκοτεινά, αχανή ηχοτοπία που απαρτίζουν το δίσκο. Μην ξεγελαστείτε όμως, δεν πρόκειται για απλή νοσταλγία των καλύτερων στιγμών της 4AD. Ας πούμε απλά ότι αν ο δίσκος αυτός είχε βγει 25 χρόνια πριν, είμαι σίγουρη ότι η Demen θα στεκόταν στο πλευρό της Julee Cruise στη σκηνή του Bang Bang Bar του Twin Peaks.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Sólstafir - Berdreyminn (Season of Mist)
Η δύσκολη δισκογραφική συνέχεια έπειτα από το απίθανο "Ótta", έχει όνομα "Berdreyminn" και ευτυχώς για εμάς είναι ένας εξίσου δυνατός δίσκος με τον προκάτοχο του. Οι Ισλανδοί αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι με τέτοιο σερί καλών δίσκων. Σε παρόμοιο μουσικό κλίμα, ελαφρώς πιο up-tempo και ηλεκτρισμένο, το νέο τους αυτό πόνημα θέτει άνετα ισχυρές βάσεις για διακρίσεις στο τέλος της χρονιάς. 'Ένας σκοτεινός, ατμοσφαιρικός, τυπικά βορειοευρωπαϊκός δίσκος σε αισθητική, που με την παγωμένη του καρδιά καλείται να επουλώσει τις πληγές μας εν μέσω αρχής καλοκαιριού. Και είναι ένα τόσο βαθιά παγωμένο αριστούργημα, που ακόμα και ο ήλιος της εποχής δεν το επηρεάζει.

Θανάσης Φωτιάδης
Colin Stetson - All This I Do For Glory (52 Ηz)
Τη συνεργασία του με την Sarah Neufeld στο Never Were The Way She Was του 2015 την έχω βάλει σε εικόνισμα και είναι σίγουρα στα καλύτερα της δεκαετίας. Το να τον δεις ζωντανά είναι μια τρομακτική εμπειρία, όπου το σώμα, η αναπνοή, ο ήχος και το μέταλλο του σαξοφώνου γίνονται Ένα σε μια μυσταγωγία εξωπραγματική. Ο υψηλής διορατικότητας, σχεδόν ποπ μινιμαλισμός του και σε αυτό το άλμπουμ κάνει και πάλι περήφανο τον Steve Reich και δεν αναλώνεται σε ρηχές επαναλήψεις όπως κάνουν συχνά οι φτωχοί συγγενείς του είδους.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
I-LP-O IN DUB - Capital Dub Chapter 1 (Editions Mego)
Influenced λέει από το πρώτο μέρος από το Κεφάλαιο του Marx. Οk Ilpo, no comment... Ο Ilpo Vaisanen πάντως δεν είναι κανένας τυχαίος, είναι ο ένας που απέμεινε από τους θρυλικούς Pansonic, ο οποίος μετά το communist dub συνεχίζει την καταβύθιση στον κόσμο της μετάλλαξης και απόλυτης ηλεκτροποίησης της εκ της Ιαμαϊκής στουντιακής ταχυδακτυλουργίας. Επίσης στο τελευταίο κομμάτι ακούμε noise και πως πρέπει να γίνεται.

00:00 The Terminals - Antiseptic
03:53 Pumarosa - Honey
08:56 Cable Ties - The producer
15:12 Forest Swords - The highest flood
20:05 Félicia Atkinson - Curious in Epidavros
22:48 Don Bryant - How do I get there
26:25 Yazz Ahmed - Al Emadi
32:29 Andrea Belfi - Lead
38:18 Emil Amos - Lonesome traveler
41:05 Demen - Ambur
47:26 Sólstafir - Silfur-Refur
54:16 Colin Stetson - Spindrift
1:00:10 I-LP-O In Dub - Grace of collapsing unhealthy system