Κάτι καλό να ακούσω;

Mιχάλης Βαρνάς
Fat White Family - Serfs Up! (Domino, 2019)
Ηχητικά θα μπορούσε το Serfs Up! να έχει ηχογραφηθεί στο Λος Άντζελες και να συζητούσαμε τώρα για τον ήλιο, τα ναρκωτικά και τους Λέικερς. Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο οπότε μπορούμε να μιλήσουμε για την κλιματική αλλαγή.
Με τόσες αλλαγές στα μέλη των Fat White Family είναι φυσιολογικό να διαφοροποιείται ο ήχος τους από άλμπουμ σε άλμπουμ, οπότε δε μπορώ να ισχυριστώ πως έφτασαν σε αυτό που τους ταιριάζει, μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα πως ταιριάζει σε μένα.
Δοκιμάστε το Serfs Up! άφοβα, σαν να αλλάζετε χρώμα στις πετσέτες θαλάσσης.

Χρήστος Πελτέκης
Maurice Flavel's Intensive Care - Heal Me (Self Release, 2019)
Ο Maurice Flavel πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’90, υπήρξε η φωνή των Gutterville Splendour Six, μιας μπάντας που τον ελάχιστο καιρό που παρέμεινε ενεργή άφησε πίσω της μόνο ένα, θρυλικό πια στους γνωστούς «κύκλους» ΕΡ, και ένα ετεροχρονισμένο διπλό LP που ακολούθησε δέκα χρόνια μετά την διάλυσή τους.
Το ότι από τις στάχτες τις ξεπήδησαν οι εμβληματικοί The Drones, οι Kill Devil Hills, ένα από τα ποιοτικότερα σύγχρονα αυστραλέζικα γκρουπ, ο James McCann με τις, κάποιες φορές σπουδαίες δισκογραφικές παρουσίες και βέβαια οι Intensive Care του Maurice Flavel, δεν το λες και μικρό πράμα.
Με βάση πάντα το μακρινό Perth, ο Flavel συνέχισε να βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο σε διάφορα βραχύβια σχήματα, παράλληλα με τη δουλειά του, που είναι να κάθεται πίσω από το πάγκο του καλού, απ’ ότι μπορεί κανείς να δει στη σελίδα του, δισκάδικου Noise Pollution Records.
Ώσπου, τα τελευταία χρόνια με τους  Intensive Care φαίνεται να βρήκε επιτέλους την παρέα εκείνη των, εξαιρετικών είναι αλήθεια, μουσικών, που του επιτρέπει να ξεδιπλώσει απρόσκοπτα τόσο το αναμφισβήτητο συνθετικό ταλέντο του, όσο και την πολύτιμη για αυτή την εποχή της ξηρασίας των «μεγάλων» φωνών στο Rock, κλασσική στόφα της φωνής του.
Τα έχω ξαναγράψει περίπου αυτά, και από τις σελίδες του mic στην παρουσίαση του πρώτου τους δίσκου, οπότε εδώ απλά να συμπληρώσω ότι κοντά στην πάντα ιδιότυπη μορφή που παίρνουν τα blues και το rock στα χέρια των αυστραλών μουσικών, και που κάποιοι από μας τόσο αγαπάμε, την παρουσία της soul αλλά και κυρίως, μιας έντονης gospel αίσθησης –βοηθούν σ’ αυτό και τα γυναικεία  χορωδιακά- ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές του δίσκου, που κάνει την ακρόαση αυτού του δεύτερου άλμπουμ της μπάντας, ακόμη περισσότερο εσωτερική και λυτρωτική υπόθεση, και απόλαυση.

Νάνσυ Σταυρίδου
Prefab Sprout - Steve McQueen (acoustic) (Kitchenware/2007, Sony, 2019)
Πριν χρόνια, ένας φίλος που έχει σπουδάσει κλασικό τραγούδι, μου είχε πει με ύφος που δε χωρά αμφισβήτηση, ότι το πόσο καλή είναι η σύνθεση ενός κομματιού φαίνεται όταν αυτό μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στο πρωτότυπο χωρίς όμως ενορχήστρωση, με τη συνοδεία απλά μιας κιθάρας ή ενός πιάνου, έχοντας απομονώσει όλα τα έξτρα στοιχεία από την παραγωγή του.
Για να καταλάβετε τι εννοούσε, ακούστε το άλμπουμ των Prefab Sprout “Steve McQueen acoustic” το οποίο επανεκδόθηκε σε βινύλιο ειδικά για τη φετινή RSD και περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια του original άλμπουμ του 1985 με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τη ζεστή φωνή του σπουδαίου συνθέτη Paddy McΑloon και την κιθάρα του. Και αν ο δημιουργός αυτού του ποπ αριστουργήματος ήταν 28 χρονών όταν αυτό πρωτοκυκλοφόρησε και έκανε τεράστια επιτυχία, 20 χρόνια μετά όταν αυτό επανεκδόθηκε (2007), μεσήλικας πια, ερμηνεύει τα ίδια κομμάτια με ωριμότητα και επίγνωση, έχοντας αποκτήσει σοφία και εμπειρία, σαν μια προσωπική εξομολόγηση.
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που ο κύριος Paddy McAloon, αποδεικνύει και πάλι ότι παραμένει μουσικά στο προσκήνιο έστω και αν είναι εδώ και χρόνια εκτός live stage.

Θανάσης Παπαδόπουλος
Chris Brokaw - End of the Night (Vin Du Select Qualitite, 2019)
Σημεία αναφοράς για τον Chris Brokaw παραμένουν πάντοτε το rock σε αργή κίνηση (slow-core) των Codeine και τα κιθαριστικά μπαράζ των Come, όλα αυτά από τα 90s. Τα τελευταία χρόνια, έχει αναπτύξει ένα ενδιαφέρον για πιο ελεύθερες μορφές μουσικής, με άπειρες συνεργασίες και κυκλοφορίες. Το ‘End of the Night’, συλλογή από instrumental, είναι ο καλύτερος δίσκος του ακούραστου Brokaw εδώ και αρκετά χρόνια. Με μεγάλη επιτυχία φιλτράρει και προχωράει τις αναφορές του παρελθόντος, πλησιάζοντας τη jazz, ειδικά στα κομμάτια όπου συμμετέχει ο τρομπετίστας Greg Kelley, που ανοίγουν και κλείνουν το δίσκο.

Τάσος Πατώκος
Josephine Wiggs - We fall (The Sound of Sinners, 2019)
Γνωστότερη ως μπασίστρια των The Breeders, η Josephine Wiggs έχει διαπρέψει και σε κάμποσα άλλα σχήματα (π.χ. Perfect Disasters, Dusty Trails), και μετά πάνω από 30 χρόνια δισκογραφίας, αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία που κυκλοφορεί μόνο με το δικό της όνομα. Το “We Fall” είναι ένας ambient κατά βάση δίσκος, κομψός και διακριτικός, με μελαγχολικές διαθέσεις και ελάχιστα φωνητικά, προορισμένος να εκτιμηθεί μακριά από κάθε είδους δημοσιότητα.

Δημήτρης Δραγούμης
Rozi Plain - What A Boost (Memphis Industries, 2019)
Η Rosalind Leyden (Rozi Plain) γεννήθηκε στο Winchester, μεγάλωσε μουσικά στο όμορφο Bristol και πλέον κατοικεί στο Ανατολικό Λονδίνο. Κατοικεί μόνο, αλλά δε μένει εκεί συχνά. Λατρεύει να είναι στη γύρα. Άλλοτε ακολουθεί με το μπάσο της τους This is the Kit (της Kate Stables) στις μαραθώνιες περιοδείες τους, και άλλοτε πάλι ταξιδεύει η ίδια προσπαθώντας να αντλήσει υλικό και εμπειρίες για το δικό της έργο. Οι τρεις προηγούμενες απόπειρες στην Lost Map ήταν κάτι παραπάνω από συμπαθητικές (με το Friend του 2015 καλύτερο όλων). Φέτος όμως....What a boost, Rozi!! Βρετανική αύρα στον ήχο και την αφηγηματική απαγγελία των στίχων, ονειρικές μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις, υπνωτικοί ρυθμοί που ακροβατούν ανάμεσα στα μπλουζ, τη φολκ, τη τζαζ και την ποπ. Παρόλα αυτά, υπάρχει ένας κοινός θεματικός και μουσικός χάρτης για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ, που ανταμείβουν στο τέλος τον ακροατή με ένα πλήρες ηχητικό ταξίδι. Ο δίσκος κλείνει με μια μεταλλαγμένη διασκευή του "When there is no Sun" του Sun Ra... Το τέλειο ηλιοβασίλεμα!

Μαρία Φλέδου
Gnoomes - Mu! (Rocket Recordings, 2019)
Τρίτο άλμπουμ από ένα αγαπημένο μου γκρουπ από την Ρωσία που όχι και τόσο τυχαία πριν δυο χρόνια ανακάλυψα μέσω κάποιου shoegaze radio το οποίο προσπαθούσε να τους οικειοποιηθεί μουσικά. Το ‘Mu!’ είναι το πιο δυνατό κιθαριστικά άλμπουμ τους μέχρι στιγμής, συνδυάζοντας ταυτόχρονα πολλά περισσότερα στοιχεία και στον ήχο των synths τους και ένα πολύ καλό παράδειγμα του πως το psych είναι ένα στοιχείο που διαπερνά και εισχωρεί σε τόσα πολλά διαφορετικά μουσικά είδη και με τόσους διαφορετικούς τρόπους με αποτέλεσμα κάτι φρέσκο και όμορφο. Επίσης έχοντας μόλις δει και ακούσει τους Gnoomes και επί σκηνής, θα έλεγα πως το ‘Mu!’ δείχνει την εξέλιξη αλλά και μεταδίδει την αυτοπεποίθηση της ίδιας της μπάντας σε σχέση με το πού βρίσκονται αυτή τη στιγμή, αλλά και πόσο ικανοποιημένοι είναι με αυτό.

Μαριάννα Βασιλείου
Rammstein - Rammstein (Universal, 2019)
Γρι γερμανικά δεν ξέρω (εκτός από το να λέω «καν νιχτ ντόιτς» στις αναγκαίες περιστάσεις). Αλλά μου αρέσουν τρομερά οι Rammstein, κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο κάνουν τον πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό της σύγχρονης Γερμανίας, ανακατεύοντας σεξ και βία με μπόλικο (αυτο)σαρκασμό και χιούμορ κατράμι. Και πέραν τούτου, για τα εκπληκτικά τους λογοπαίγνια, τα θεατρικά over-the-top live τους και για το θάρρος τους να ασχολούνται με αμφιλεγόμενα και ταμπού θέματα. Η νέα τους δουλειά μια χαρά τα καταφέρνει: αγκαλιάζουν το σκοτάδι της γερμανικής ιστορίας με έναρξη τη μελωδία του “Our Darkness” της Anne Clark και με προορισμό όλες τις (χορευτικές και μη) εκφάνσεις του industrial.

Αντώνης Ξαγάς
Sote - Parallel Persia (Diagonal, 2019)
Δεν ξέρω σε πόσους η αναφορά στο «Ιράν» (γίναμε) φέρνει κατά νουν …τύπους με μακριές γενειάδες και εξίσου μακριές χατζάρες ζωσμένους με εκρηκτικά και γυναίκες τυλιγμένες σε μπούρκα από την κορφή ως τα νύχια (τις αγαπάμε εδώ τις εύκολες και ισοπεδωτικές και άνευ πρωτογενούς γνώσης συγκρίσεις και αναλογίες, με ένα εύρος που πιάνει από την …Ουγκάντα και την Βενεζουέλα μέχρι την Βόρεια Κορέα, ανάλογα με την μόδα της εποχής). To flip side της στερεότυπης αυτής σκέψης μπορεί να είναι ο εξωραϊστικός οριενταλισμός, αυτός που εκπλήσσεσαι π.χ. με υψωμένο φρύδι όταν μαθαίνει ότι στην χώρα υπάρχει μια ανθηρή ηλεκτρονική σκηνή, με προεξάρχοντα τούτον τον τύπο, ονόματι Ata Ebtekar, ο οποίος έχει φτάσει στον 11ο δίσκο πια, και στον εν λόγω δίσκο παίζει …μουλάδες, συνδυάζοντας σαντούρια και σάζια με τον πλέον σύγχρονο, θεωρητικά στρυφνό ηλεκτρονικό ήχο, με τέτοια πρωτοτυπία που σπάνια ακούς σε αυτόν τον κορεσμένο από εύκολα μπλιμπλίκια χώρο.

Στυλιανός Τζιρίτας
Βασίλης Κορακάκης - Από μηχανής τραγούδια (Εταιρεία: Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2019)
(…) Και μπορεί έναν σπουδαίο ρόλο να παίζει και η πολύ ωραία μάζωξη μουσικών (φυσικά και ο ίδιος ο Κορακάκης στο μπουζούκι αλλά και στην ηλεκτρική κιθάρα), σίγουρα όμως ο δημιουργός του είχε αποδεσμευτεί κατά τη διάρκεια τόσο της σύνθεσης όσο και της ηχογράφησης από το σύνδρομο του “πρέπει να αποδείξω" (είτε για ποιο λόγο θεωρείται, παρά το νεαρό της ηλικίας του καλός παίχτης, είτε ως συνεχιστής ενός βροντερού νήματος της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής). «Το ανικανοποίητο» δε είναι το πλέον άξιο να φέρει τον χαρακτηρισμό "λαϊκό" τραγούδι που άκουσα τους τελευταίες πολλούς μήνες -για να μην πω χρόνια- αναπολώντας τα «Μπετά» της συνεργασίας Μάλαμα-Καρρά.

Μάριος Καρύδης
Dexter Story - Bahir (Soundway, 2019)
Bahir στα αραβικά σημαίνει θάλασσα, σε μια διάλεκτο της Σομαλίας εκφράζει τον ερχομό της άνοιξης ενώ παράλληλα είναι και λιμάνι της Αιθιοπίας. Με αφορμή αυτή τη πολυσημία, ο τζαζίστας Dexter Story από το L.A., ενστερνιζόμενος έναν μουσικό παναφρικανισμό, ξεζουμίζει όλη την παραδοσιακή μουσική της περιοχής (it began in Afrika να μην ξεχνάμε) και την συνδυάζει με όλα τα είδη της μαύρης δυτικής μουσικής που αγαπάμε τόσο πολύ. Κάτι σαν εθνογραφικό μουσικό all-star game δηλαδή με πολλούς εκλεκτούς guest stars εκ των οποίων η Sudan Archives και ο Haile Supreme μοιράζονται το βραβείο του πολυτιμότερου (συμ)παίκτη.

Δημήτρης Κάζης
Don Leisure - Halal Cool J (First Word Records, 2019)
Ο ενθουσιασμός μου από την γνωριμία μου με τη μουσική της Τουρκίας οδήγησε σε αυτό το άρθρο πριν από 11 χρόνια. Ο Don Leisure, που είναι εξίσου ενθουσιασμένος αλλά πιο δημιουργικός και ταλαντούχος από εμένα, χρησιμοποίησε το anadolu funk είτε σαν επιρροή είτε απευθείας σαν sample και το ενσωμάτωσε, μαζί με δυτικές 80s και 90s ηχητικές αναφορές, από ραπ μέχρι βιντεοπαιχνίδια, στη δουλειά του δίνοντάς μας ένα δίσκο εξίσου διασκεδαστικό και προβοκατόρικο με τίτλο το καλύτερο λογοπαίγνιο της χρονιάς so far.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Ben Stapp & Joe Morris feat. Stephen Haynes - Mind Creature Sound Dasein (Fundacja Sluchaj, 2019)
Καταρχάς ας πω ότι είναι δίσκος της Fundacja Sluchaj (μη με ρωτήσετε πως προφέρεται) η οποία είναι μια απ' τις πιο συναρπαστικές καινούριες ετικέτες σύγχρονης τζαζ και αυτοσχεδιασμού και είναι από την Πολωνία. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ένα ντουέτο και σε μερικά κομμάτια τρίο όπου συναντούμε την τούμπα στα πλαίσια του free improv. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν συνηθίζεται αυτό το όργανο με αυτό τον υπέροχο μπάσο αλλά βελούδινο ήχο. Θέλοντας και μη θα θυμηθώ τον τουμπίστα Γιάννη Ζουγανέλη, μιας και ήταν αυτός που έδωσε στην τούμπα τον δικό της χώρο με θαυμαστό τρόπο. Εδώ τούμπα και κιθάρα αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός μπορεί να είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Ελένη Φουντή
Henry Kaiser, Anthony Pirog, Jeff Sipe, Tracy Silverman, Andy West - Five Times Surprise (Cuneiform Records, 2019)
Θυμάμαι έναν καταπληκτικό παλιότερο δίσκο του Henry Kaiser με τον Wadada Leo Smith (σε μουσική Miles Davis παρακαλώ) με εξώφυλλο ένα φλεγόμενο δάσος, που δεν ξέρω ποιος το είχε εμπνευστεί, αλλά δεν θα μπορούσε να κάνει πιο εύστοχη επιλογή. Πραγματικά, κιθαρίστες βιρτουόζοι υπάρχουν πολλοί, αλλά ο Kaiser κάνει πάντα την κιθάρα παρανάλωμα του πυρός. Άμα τη ακροάσει της πρώτης νότας τρέχεις να σβήνεις φωτιές, όχι παίξε γέλασε. Η αυτή ανάγκη πυρόσβεσης εμφανίζεται και φέτος πολύ αυξημένη, σε όλα τα ηχεία που θα τολμήσουν να υποδεχτούν το "Five Times Surprise" στην εκλεκτή Cuneiform (ακούμε άφοβα ό,τι βγάζει), καθώς ο Kaiser παρέα με άλλα γατόνια του αυτοσχεδιασμού επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένου οργιαστική jazz rock επίθεση. Σημείο αναφοράς και βασική πηγή έμπνευσης είναι οι θρυλικοί Mahavishnu Orchestra του John McLaughlin. Ωστόσο, ο δίσκος δεν λειτουργεί ως tribute, καθώς με εξαίρεση την (ηλεκτρισμένη) διασκευή στο "You Know You Know", η μουσική είναι γραμμένη από το κουαντέτο, που βάζει τον ήχο στην πρίζα, τζαμάρει χωρίς έλεος και περνάει ΤΕΛΕΙΑ. Ακούτε με δική σας ευθύνη (καλά, ίσως φταίω κι εγώ λίγο) και το δάχτυλο στο καντράν του τηλεφώνου. 199 είναι η Πυροσβεστική.

00:00 Fat White Family - Feet
05:20 Maurice Flavel's Intensive Care - Heal me
09:58 Prefab Sprout - Desire as (Acoustic Version)
17:02 Chris Brokaw - Swimming, Tuesday
19:48 Josephine Wiggs - We fall
23:40 Rozi Plain - Swing shut
26:58 Gnoomes - Utro
30:52 Rammstein - Deutschland
36:00 Sote - Atomic hypocrisy
43:57 Βασίλης Κορακάκης - Το ανικανοποίητο
47:24 Dexter Story feat. Haile Supreme - Ras
50:58 Don Leisure - Buyakada
53:20 Ben Stapp & Joe Morris feat. Stephen Haynes - Pretas Create a Puppet Show
57:24 Henry Kaiser, Anthony Pirog, Jeff Sipe, Tracy Silverman, Andy West - Maneki Neko