Κάτι καλό κι... εκλογικό να ακούσω;

Μαριάννα Βασιλείου

Μαρίκα Νίνου/Απόστολος Καλδάρας - Η γυναίκα που ψηφίζει (RCA Victor, 1950)

Για όλες τις γυναίκες που μπήκαν φυλακή, ξεκίνησαν απεργία πείνας και πέθαναν, για να μπορεί να μου σκάει μύτη μια μαγδάλω σε εκλογές που είμαι δικαστική αντιπρόσωπος και να με “απειλεί” (;) ότι δεν θα ψηφίσει γιατί δεν της επιτρέπω να χρησιμοποιήσει το φάκελο με το έτοιμο σταυρωμένο ψηφοδέλτιο που της έδωσαν από το κόμμα. Καημένη Έμιλι Ντέιβισον, για ποιες από εμάς το τζάκισες το χέρι σου και έδωσες και τη ζωή σου στις ιπποδρομίες του Έπσον το 1913; Και για ποιες από εμάς, τρισμέγιστη Μαρίκα Νίνου τραγούδησες “ο κόσμος άλλαξε και πάρτε το χαμπάρι”; Δεν άλλαξε ακόμα, μόλις άρχισε να αλλάζει. Κι ένα κομβικό σημείο είναι αυτό κατά το οποίο αποκτήσαμε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Δεν είναι και τόσο παλιά, ξέρετε: οι Ελληνίδες ψηφίσαμε για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου του 1956. Ας πάρουμε μαζί μας πολύ νερό - το μέλλον θα έχει (για πολύ καιρό ακόμα) ξηρασία.

Σταύρος Σταυρόπουλος

Χορωδία, Χαβάγιες "Άσπρα Πουλιά" - Τρέλα πέρα για πέρα (Columbia, 1936)

Ας πιάσουμε τώρα τα διαχρονικά, τις αξίες τις παντοτινές. Αν και φαντάζει μακριά από contemporary politics δεν είναι. Στην Ελλάδα του 1936, εποχή διορισμού της κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά και λίγους μήνες μετά δικτατορίας Μεταξά, ο Κώστας Μπέζος ηχογραφούσε με το συγκρότημα του Άσπρα Πουλιά, με τα λευκά τους κουστούμια όπως εμφανίζονταν, το σατυρικό 'Τρέλα πέρα για πέρα'. Η μουσική, αυτό το ξενόφερτο ελαφρο-χαβανέζικο με την steel guitar, δική του ενώ οι στίχοι αποδίδονται στον Αιμίλιο Σαββίδη. Κι αν η δεύτερη στροφή στη σημερινή πραγματικότητα ορθά ελέγχεται, λοιπές αναφορές σε υπουργούς, τράπεζες, βουλευτές, μάσες, κανόνια, γροθοπατινάδες κρίνονται ως εσαεί ακριβείς. Το μόνιμο σκηνικό μας επαγγελματικής πολιτικής. Χάρη της ρομαντικής διάθεσης του τραγουδιού προσπερνάμε το λογοπαίγνιο του (κολλητικού) ρεφρέν, μόνη ένσταση, ίσως και ενδεικτικό της ύπαρξης διασκευής από Λάκη Λαζόπουλο και Γιώργο Νταλάρα το 1997.

Μάριος Καρύδης

Marvin Gaye - You're The Man (Tamla, 1972)

Παρ’ όλη τη μίρλα και τις αντιρρήσεις του, πολύ λιγότερο προοδευτικού, πεθερού και αφεντικού του στη Motown, Berry Gordy, το “What’s Going On” (1971) του Marvin Gaye σάρωσε σε όλα τα μέτωπα και ήταν ο σημαντικότερος, πολιτικοποιημένος και, με την ευρεία έννοια, pop δίσκος που κυκλοφόρησε τότε, ή ποτέ.

 Παράλληλα, εκείνες τις μέρες η Αμερική αναζητούσε έναν ηγέτη που θα διόρθωνε όλα τα εγκλήματα του Nixon και ο George McGovern ήταν η «μόνη» εναλλακτική επιλογή στις εκλογές του 1972. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών, είχε δεσμευθεί πως θα αποσύρει τα στρατεύματα από το Βιετνάμ και θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό. Κι ενώ η βόμβα του Watergate δεν είχε σκάσει εντελώς, στο Ντιτρόιτ ο Marvin ήθελε να χαρίσει ένα αδερφάκι στο πρώτο του αριστούργημα, ξανά στο ίδιο ριζοσπαστικό concept. Αυτή την φορά όμως, εκτός από την αντίθεσή του στον Nixon, θα εξέφραζε και τις επιφυλάξεις και τον προβληματισμό του για το πρόγραμμα και τις προθέσεις του McGovern και την εκλογική λογική του «μη χείρον βέλτιστον».

 Μάταια όμως, γιατί το σπάσιμο των καλλιτεχνικών αλυσίδων και το τέλος της λογοκρισίας που νόμιζε πως κατέκτησε από τον πεθερό ο Marvin, απεδείχθη «ένα όνειρο» κι έτσι το αφεντικό του όταν άκουσε το κύριο κομμάτι του δίσκου δεν του είπε απλά «Marvin, παιδί μου, το παράκανες, μάζεψέ το λιγουλάκι…» αλλά τον ανάγκασε να σταματήσει την ηχογράφηση του δίσκου.

Μπορεί, 30 χρόνια αργότερα να ακούσαμε κάποια ψεγάδια του άλμπουμ σε διάφορες συλλογές και πριν από 4 χρόνια να το ακούσαμε στο σύνολό του, ή μάλλον ό,τι πρόλαβε να ηχογραφηθεί, αλλά τώρα πια, μισό αιώνα μετά, σκέφτομαι...  μήπως τελικά, αντί γι' αυτό, θα έπρεπε να είχα επιλέξει το “Don't Believe The Hype" των Public Enemy;

Βασίλης Παπαδόπουλος

Natalie Merchant/Florence Reece – Which side are you on? (Myth America Records, 2003)

Διαμαρτύρομαι. Μια ροκ κοινότητα, όπως τούτη εδώ, δεν θα έπρεπε να ασχολείται με τις εκλογές. Παρόλα αυτά υπακούω στον αρχισυντάκτη, μετά και την υπόμνηση και στέλνω τούτο εδώ. Τετριμμένο, αλλά απ΄ ότι είδα δεν έχει ξαναπαίξει στο MiC, οπότε μπορεί κανένας νέος ή νέα να μάθει τη Natalie Merchant από τούτη εδώ την πιο folk – rock εκδοχή του ‘Which side are you on?’, τραγουδιού – ύμνου του αμερικάνικου συνδικαλιστικού κινήματος (πάλαι ποτέ, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων). Τώρα για τις εκλογές τι να πω. Έκοψαν και το Πράσινο και Μωβ, οπότε ο χιπισμός δεν έχει με τι να συνταχθεί (ο χιπστερισμός καλά κρατεί), τάχθηκε κλασικά ο Σαββόπουλος με τη ΝΔ, πέθανε κι ο Σιδηρόπουλος με το Μίκη, πάει κι ο Χατζιδάκις. Μου είπαν ότι το Μιθριδάτης είναι πραγματικό μικρό όνομα, οπότε καλώς τον. Διακρίνω μια άρνηση, μια τάση αναχώρησης, τι να πω. Καλό βόλι και ας νικήσει ο καλύτερος. Εμείς διαλέξαμε πλευρά. Union side. The good old union.

Γιάννης Πλόχωρας

Willie Nelson - Vote 'em Out (Legacy, 2018)

Μου πήρε πολλά χρόνια να δεχτώ ότι η πραγματικότητα σε καλεί να ψηφίσεις όχι ως το ποιος να βγει αλλά ως το ποιος να μην βγει. Οι αρχαίοι ημών βέβαια το ‘χαν ήδη ανακαλύψει και του ‘χαν δώσει κι όνομα: εξοστρακισμός. Η σύγχρονη δημοκρατία καμώνεται πως δεν τρέχει τίποτα κι ας κερδίσει ο καλύτερος, ο γεροσοφός Γουίλι Νέλσον όμως δε μασάει παραμύθι, μας προτρέπει "vote 'em out και φερ τους καινούργιους να ξαναρχίσει το σόου".

Σεραφείμ Διακουράκης

Βαγγέλης Γερμανός - Η Ελλάδα ψηφίζει μπανάνες (CBS, 1989)

Και με μια υποψία ότι δεν εννοούσε ο λίαν αγαπητός τραγουδοποιός τον διαβόητο δίσκο των… Velvet Underground. Από την άλλη, εκείνη την εποχή, και ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων, δύσκολα θα μπορούσε να αποδώσει κανείς στην Ελλάδα τον αποικιοκρατικά μειωτικό χαρακτηρισμό (αξίζει να ψάξεις κανείς την ιστορία του) της ‘Μπανανίας’, για τον απλούστατο λόγο ότι το επίσης λίαν αγαπητό εξωτικό φρούτο σπάνιζε τότε στα μέρη μας, επικρατούσε καθεστώς… μπανανοαπαγόρευσης, προς προστασίαν προφανώς των εγχώριων… βενιζελικών και νόστιμων πλην όμως δυσεύρετων καρπών. Σκωπτικό άσμα γραμμένο μέσα στην δίνη του ‘βρώμικου ‘89’, με αυτή την ψευδορόκ ενορχήστρωση που μάστιζε τότε το ελληνικό τραγούδι.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Chumbawamba - Tubthumping (EMI, 1997)

Με ρίζες punk, rock και folk, κι επιρροές από τους Clash και τους Crass, η δεκαμελής μπάντα των Chumbawamba κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου το 1998, με έναν σχεδόν οπαδικό ύμνο. Έναν ύμνο στην αντοχή του απλού ανθρώπου που αρνείται να υποταχτεί, γίνεται λιώμα τα βράδια στην παμπ ενθυμούμενος τους «παλιούς, καλούς καιρούς», αλλά την επομένη μέρα είναι πάλι στην πρώτη γραμμή. “I get knocked down, but I get up again/You’re never gonna keep me down!” τραγουδούν εν χορώ, με τη συνοδεία funky πνευστών. Κάτι σαν το gospel ‘We shall overcome’, αλλά ένα gospel οργισμένο και αναρχικό, για όσους δεν περιμένουν τη δικαίωση στον παράδεισο, αλλά τον διεκδικούν εδώ και τώρα, επί της γης.

Με αυτό θα πάω να ψηφίσω – και με το ‘Vote for me’ των Specials.

Αντώνης Ξαγάς

Danger Dan - Das ist alles von der Kunstfreiheit gedeckt (Antilopen Geldwäsche, 2021)

Ήτοι, όλα αυτά καλύπτονται από την ελευθερία της τέχνης, και πάνω απ’ όλα η δυνατότητα να πεις ότι ο βασιλιάς είναι ο γυμνός, ότι οι …... και …... είναι φασίστες και αντισημίτες (στο πρωτότυπο μνημονεύονται ο Gauland και ο Kubitschek, προβεβλημένα στελέχη του ακροδεξιού AfD, στην Ελλάδα συμπληρώνετε κατά βούληση, και με μεγάλη ευκολία, υπάρχει γαρ πλατιά δεξαμενή), ότι «οι φασίστες δεν παύουν ποτέ να είναι φασίστες, η Ιστορία έχει δείξει ότι μαζί τους δεν συζητάς, και δεν εμπιστεύεσαι ούτε το κράτος ούτε τον αστυνομικό μηχανισμό», κι ένα σωρό ακόμη εύστοχα και δηκτικά που τραγουδάει ο, προερχόμενος από την γκάνγκστα χιπ χοπ κολλεκτίβα των Antilopen Gang, Danger Dan σε αυτό το φοβερό κομμάτι καμπαρέ αισθητικής με μια καταιγιστική οξεία απαγγελία και μια διαρκώς εντεινόμενη μελωδία σε ένα πιάνο το οποίο υποφέρει στις ζωντανές του εμφανίσεις. Οι οποίες πλέον μετά την μεγάλη του επιτυχία γίνονται και σε μέγαρα και μεγάλες σκηνές. Αντίφαση; Κι αν ωστόσο αποδεχτούμε το γνωστό αναρχικό μότο ότι ‘αν με τις εκλογές αλλάζανε τα πράγματα, θα ήταν παράνομες’, μήπως το ίδιο δεν θα έπρεπε να ισχύει και για την Τέχνη; Η οποία όχι μόνο παράνομη δεν είναι στον ‘ελεύθερο’ κόσμο της ευζωίας, αλλά όσο ‘ανατρεπτική/εναλλακτική/αντιεξουσιαστική’ κι αν ισχυρίζεται ότι είναι στα δελτία τύπου, μια χαρά στεγάζεται στα κάθε λογής ιδρύματα ξεπλύματος του πλέον εξουσιαστικού και πλέον αδίστακτου κεφαλαίου. Κι αν ο ίδιος ο Danger Dan καταλήγει στο τραγούδι ότι «το τελευταίο μέσο που μας απομένει είναι ο βίαιος ακτιβισμός», εν τέλει έχει και μια συναίσθηση του μέτρου. Σε συνέντευξή του λέει κάπου ότι «θα ήμουν ένα πολύ καλό παράδειγμα για να εξηγήσει κάποιος την κριτική του Αντόρνο και του Χορκχάιμερ στην καταναλωτική εξεγερσιακή κουλτούρα για τις μάζες». Φοβερό κομμάτι ωστόσο, νομίζω το ξαναείπαμε…

Χάρης Συμβουλίδης

Μικρός Κλέφτης - Ες (ανεξάρτητη έκδοση, 2009)

«Λευτεριά σε αθώους που είναι στις φυλακές

Οι αληθινοί ένοχοι πήραν φέτος τις εκλογές

Το μυαλό του μέσου Έλληνα οι εκπομπές

Το ρευστό του μέσου Έλληνα πήραν οι τιμές

Άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι στη ζούγκλα του στρες»

Το 2009 «λεφτά υπήρχαν» και είχαμε και εκλογές. Αλλά οι στίχοι του Μικρού Κλέφτη δεν αντικατοπτρίζουν το τότε πρελούδιο των μνημονίων: ως μέρος του άλμπουμ «Άμεση Επέμβαση» το "Ες" προηγήθηκε κατά τι τόσο της κάλπης του Οκτώβρη, όσο και του αιφνίδιου τηλεοπτικού διαγγέλματος του Κώστα Καραμανλή (Σεπτέμβριος) που οδήγησε εκεί.

Το σχόλιο, λοιπόν, αφορά γενικότερα τις εκάστοτε εκλογές στον τόπο μας. Άλλωστε τοποθετείται σε ένα τραγούδι αντι-συστημικής τροχιάς με ευρύτερες κοινωνικο-πολιτικές αιχμές, το οποίο σε άλλα σημεία θίγει λ.χ. και τη μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ ή τις αλλαγές στα σχολικά βιβλία ιστορίας, όπως και μια μισθωτή πραγματικότητα που για κάποιους άρχιζε να μη βγαίνει εάν δεν έκαναν δύο δουλειές. Άγουρες μέρες, βέβαια, για τον Θεσσαλονικιό ράπερ. Όμως την επεξεργαζόταν ήδη από τότε τη χιπ χοπ έκφρασή του.

Τάσος Βαφειάδης

Χάρρυ Κλυνν - Λογομαχία Στις Σέρραις Μάντρες (Columbia, 1979)

Βρισκόμαστε στο 1979. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανέβει ακόμα στην εξουσία και τα μπλε και πράσινα καφενεία μόλις ξεκινούσαν τη δεκαπενταετή ζωή τους. Η ευρηματική στιχομυθία «Τεκίλα – Κρασί» του Κλυνν/Καλαμίτση/Κακουλίδη αντικατοπτρίζει πλήρως τον μανιχαϊστικό κλίμα της εποχής. Ούτε κατά διάνοια θα σκεφτόταν κάποιος ότι θα συνεργαστούν κάποτε ΠΑΣΟΚ με ΝΔ, μια που η έχθρα μεταξύ των ψηφοφόρων τους ήταν απερίγραπτη. Μεγαλύτερη πιθανότητα υπήρχε να έρθουν εξωγήινοι στην Ελλάδα, από το να συμφωνήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Κι όμως, το 2012 οι μάσκες έπεσαν, οι διαχωριστικές γραμμές θόλωσαν και το εκλογικά τρίτο ΠΑΣΟΚ σχημάτισε με τη νικήτρια των εκλογών ΝΔ την Κυβέρνηση Σαμαρά (ναι αυτή που έκλεισε σ’ ένα βράδυ την ΕΡΤ και απέλυσε το ίδιο καλοκαίρι 2.000 μόνιμους εκπαιδευτικούς). Και από αύριο; Το αναστημένο (και εκλογικά τρίτο) ΠΑΣΟΚ θα χαράξει εκ νέου τις διαχωριστικές γραμμές ή θα τις σβήσει εντελώς; Αν του δοθεί η ευκαιρία, εικάζω το δεύτερο.

Νάνσυ Σταυρίδου

Arcadia – Election day (Parlophone, 1985)

Πόσες φορές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν έχει τύχει να γίνουμε έξω φρενών παρακολουθώντας εκλογικές αναμετρήσεις στην τηλεόραση κυρίως επειδή οι πολιτικοί αποφεύγουν να απαντήσουν ξεκάθαρα σε μια ερώτηση και επιλέγουν είτε να πουν κάτι άλλο στην προσπάθειά τους να θολώσουν τα νερά ή απλά αερολογίες και αοριστίες.

Έχοντας κάτι τέτοιο στο μυαλό μου, επέλεξα το “Election Day” των Arcadia για το «Κάτι Παλιό Εκλογικό». Είναι όμως ένα κομμάτι πολιτικό; Θα σας απαντήσω σαν πολιτικός.

Θα μπορούσε να είναι, θα μπορούσε και να μην είναι. Εξαρτάται από την οπτική του καθενός και το πόσο ανοιχτός είναι κάποιος σε διαφορετικές ερμηνείες.

Ο Nick Rhodes σε μια συνέντευξή του αναφέρει ότι οι στίχοι του Simon Le Bon βασίζονται σε μια ιδέα που είχε για μια «ημέρα αποφάσεων» και κατ’ επέκταση αφορά στις μέρες που κάποιος πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις και πόσο δύσκολο πολλές φορές είναι αυτό. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικού λόγου καθώς εγώ προσωπικά διαβάζοντας τους στίχους του “Election Day”, δεν κατάλαβα τίποτα.

Καλή ψήφο σε όλους.

Δημήτρης Κάζης

The Style Council - Right To Go (Polydor, 1987)

Από τον χειρότερο δίσκο των Style Council, και πιθανότατα όλης της δισκογραφίας του Weller, ένα στρατευμένο eurodisco τραγούδι, κολλητικό σαν jingle, που καλεί τους αδιάφορους συμπατριώτες του να γραφτούν στους εκλογικούς καταλόγους για να ψηφίσουν. Με το μήνυμά του δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς, κατά τα άλλα ο modfather θέλει μάλλον να το ξεχάσει αλλά το mic.gr δεν ξεχνάει ποτέ.

Κώστας Γ. Καρδερίνης

Weird Al Yankovic & the Gregory Brothers - We're all doomed (Trump vs. Biden) (ZouTube, 2020)

Ο "αλλόκοτος Αλ" τόλμησε να σατιρίσει το μπιντέιτ, παρντόν ντιμπέιτ ήθελα να γράψω, μεταξύ των δυο υποψηφίων προέδρων όπως είχε άλλωστε κάνει και στην προηγούμενη αναμέτρηση μεταξύ Τραμπάκουλα και Χίλαρι [Bad Hombres, Nasty Women (ft. "Weird Al" Yankovic)]. Οι τέσσερις αφοί/ες Γκρέγκορι τον βοήθησαν να τραγουδοποιήσει και να διεκτραγωδήσει το τηλε-κήρυγμα και τους διαξιφισμούς μεταξύ των δύο αντιπάλων για την κατάκτηση της προεδρίας, με τρόπο που αρμόζει στο περίφημο μέγεθός του και το διαβόητο κύρος του. Εδώ ποιος θα τολμήσει να κάνει κάτι ανάλογο για τις ανούσιες, σκηνοθετημένες, κατευθυνόμενες σκιαμαχίες τηλεμαχίες των δικών μας; Για το δίβατον [σικ], το δίβημα [τρε σικ], το πεντάβατον, το πολύβατον... όλες αυτές τις εφευρεμένες έννοιες [και λέξεις] που προέκυψαν από του 2009 και ένθεν; Μην ψάχνετε αδίκως, δεν τις έχουν τα λεξικά ακόμη!!! Το πράσσειν άλογα και τα πράσινα άλογα δείχνουν τον δρόμο της προόδου, όμως.

Ελένη Φουντή

Little Steven - Vote! (That Mutha Out) (EMI, 1984)

Το τραγούδι είναι απλό γιατί τα πράγματα είναι απλά. Όποιος ψηφίζει συναποφασίζει. Όποιος απέχει, παρακολουθεί τους άλλους να αποφασίζουν για το μέλλον του. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε με έναν διαφορετικό εκλογικό νόμο, αλλά αυτόν έχουμε.

Άρα θα πάμε. Ναι αλλά πώς; Η καθεμία και ο καθένας με την προσδοκία και ελπίδα μας. Γιατί όχι λοιπόν περπατώντας στο ρυθμό αυτού του σούπερ πιασάρικου τραγουδιού, που ξεκινάει με synth - drum machine σαν άλλο τέκνο των Sisters Of Mercy για να μεταμορφωθεί αμέσως στο μικρό αδερφάκι του Prince, αλλά τελικά είναι μανιφέστο του Little Steven, του γνωστού σοσιαλιστικού σωματείου των E Street Band και σου λέει εγώ θα ψηφίσω να ξεκουμπιστεί χρυσό μου. Εσύ; Vote that mutha out και στα μεθεόρτια πάλι εδώ θα είμαστε, νικητές ή χαμένοι, γελαστοί ή δαρμένοι, αλλά πάντως με την συνείδησή μας καθαρή και τις στιβαρές ποπ ροκιές των 80s σαν όνειρα από κόκκινο νέον και νάιλον παρέα.

Μαρία Φλέδου

Manic Street Preachers - The Love of Richard Nixon (Sony, 2004)

There are some bad, bad people on the rise(/right) είπε κάποτε ο ακατονόμαστος, διαχρονικό σκέφτηκα και αμέσως αυτολογοκρίθηκα. Και έβαλα να ακούσω το άλλο τραγούδι που μου ήρθε στο μυαλό, περισσότερο μοιρολόι, παρά ύμνος, αφιερωμένο από τους Manics στον Nixon το οποίο θυμίζει την τόσο κλισέ φράση – πολιτικό άλλοθι σε περίπτωση που όλα παν πολύ στραβά, 'θα με/μας κρίνει η ιστορία'.

Ο Nixon ήταν ο πρόεδρος χωρίς χάρισμα, εσωστρεφής και αλκοολικός, ρεπουμπλικάνος γιατί στη ζωή του δεν υπήρχε  άλλη επιλογή, ιδεαλιστής αλλά αφελής, καρικατούρα του εαυτού του παρά iconic. Το αντίθετο του Kennedy.

Τι θα γινόταν όμως αν το Watergate δεν συνέβαινε ποτέ; Ποιος θυμάται το Βιετνάμ, την Κίνα, το Moonlanding και το 'War on Cancer'; Τι μένει στο τέλος μιας πολιτικής σταδιοδρομίας, οι προθέσεις, οι υποσχέσεις, το πραγματικό έργο ή οι εντυπώσεις; Η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται και μπορεί και να αναθεωρήσει, να κρίνει οποιαδήποτε πολιτική προσωπικότητα περισσότερο ή λιγότερο αυστηρά. Εμείς πάλι μπροστά στην κάλπη έχουμε μόνο μία ευκαιρία και τελικά μας κρίνει αυτή μας η επιλογή.

Δημήτρης Τσιρώνης

Deep Freeze Mice - I vote conservative (because I am in love with you) (Mole Embalming Records, 1979)

Αχ, αυτή η Margaret, έχει εμπνεύσει τόσους και τόσους, από ντόπιους πολιτικούς της δεκαετίας του '80, μέχρι μουσικούς που σμιλεύσανε το όνομά της στη μουσική αιωνιότητα. Ήταν οι Blow Monkeys που γιόρταζαν στις εκλογές του 1987 '(Celebrate) The Day After You' παρόλο που χρειάστηκαν άλλα τρία χρόνια για να έχει βάση ο τίτλος του τραγουδιού, οι Crass που τη ρωτούσαν για τον πόλεμο στα Falklands το 1982 'How Does It Feel to Be the Mother of a Thousand Dead?', οι Beat που της ζητούσαν να πάρει δρόμο 'Stand Down Margaret' το 1980, οι Iron Maiden που διακόσμησαν με αυτήν τα εξώφυλλα των 'Sanctuary' και 'Women in Uniform' το ίδιο έτος και ο Alan Jenkins κάτω από το όνομα των Deep Freeze Mice που εξομολογήθηκε τον έρωτά του για τη γλυκιά Μαργαρίτα με το 'I Vote Conservative (Cos I'm In Love With You)' μέσα σε δυόμιση λεπτά το 1979. Κανένα πρόσχημα, καμία επιτήδευση, μόνο αγνή και ανιδιοτελής αγάπη του μουσικού από το Leicester που δηλώνει τόσο τρελαμένος από τις συναρπαστικές ομιλίες της ώστε να καταπιεί το πούρο του καθώς πνίγεται με σαμπάνια. Αποποιείται το αναρχικό του παρελθόν και τις χειροβομβίδες του για το μικρό του κίτρινο λαγωνικό που του έδωσε να καταλάβει με απλό και συνοπτικό τρόπο πόσα έχει να προσφέρει ο συντηρητισμός. Έτσι πια αφού ψηφίζει τους συντηρητικούς λόγω του έρωτά του γι' αυτήν, αγοράζει ένα μεγαλύτερο αμάξι, εξασκείται στο να είναι χοντρός κι απολαμβάνει τον νέο γενναίο κόσμο που απλώνεται μπροστά του. Ένας τέτοιος έρωτας θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την αιματηρή μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες του Γκαούτσο Κότσο με τον Αντρίκο ντελ Πάσο, αγαπητικό της Ελληνοαμερικανίδας ακτιβίστριας δικής μας Μαργαρίτας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη (το ίδιο διασκεδαστική) πολιτική ιστοριούλα με το ίδιο σύνθημα: 'Πριτς'!

Μάνος Μπούρας

The Replacements - Election day (Sire, 1987)

Οι Replacements τα έλεγαν καλά γενικώς - εξ ου και θεωρούνται ένα εμβληματικό, πλην όμως παραγνωρισμένο συγκρότημα της αμερικάνικης ....χμ, ροκ σκηνής - και ο μπροστάρης τους Paul Westerberg τα έλεγε ακόμη καλύτερα, έχει κερδίσει ως εκ τούτου επάξια τον τίτλο ενός χαρισματικού και ξεχωριστού συνθέτη και τραγουδιστή και κιθαρίστα και τα-πάντα-όλα. Εδώ τους βρίσκουμε σε ένα τραγούδι που δεν μπήκε σε κανονικό τους άλμπουμ μα στη δεύτερη πλευρά ενός σινγκλ τους (το γνωρίσαμε από την απαραίτητη συλλογή τους ‘All For Nothing / Nothing For All’), όπου επάνω από ένα κιθαριστικό ριφ που θερίζει, ο Westerberg ωρύεται για το πώς δεν ενδιαφέρεται ποιος θα εκλεγεί τελικά. Εκείνο που τον νοιάζει είναι να βρει κάποιον να αγαπήσει, που είναι μία άποψη κι αυτή, απολιτίκ ασφαλώς και κατακριτέα από πολλούς, αρκετά πειστική από την άλλη όταν τον ακούς να ουρλιάζει "Εκλογές! Δεν με νοιάζει!"! Ο τρόπος του δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις, σε αρπάζει από το γιακά και σχεδόν δε σε αφήνει να πας προς την κάλπη να ασκήσεις το δικαίωμά σου! Τα 'χουν οι Αμερικάνοι αυτά, τους βλέπουμε με κατανόηση...

Βασούλα Τσιμινάκη

Maruja – Kakistocracy (Bandcamp, 2023)

«Η κυβέρνηση που έχουμε είναι του λαού, από το λαό, για το λαό, ή μια «κακιστοκρατία» προς όφελος των πονηρών, εις υγείαν των κορόιδων;»

Thomas Love Peacock

Αυτό αναρωτιούνται και τα 4 παλικάρια από το Μάντσεστερ, μέσα από τις κραυγές του Harry Wilkinson, που τον έπνιξαν και τον τύφλωσαν τα ψέματα και οι απάτες τους (αυτών ντε, αυτών που ψηφάμε τέτοιες μέρες), μέχρι που έρχεται η κάθαρση με το συγκλονιστικό σαξόφωνο του Joe Carroll .

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

King Crimson - Epitaph (E.G. Records, 1969)

Στο πέρασμα των χρόνων οι εκλογές συνδέθηκαν με αρκετά punk τραγούδια. Επειδή όμως η πρώτη αγάπη είναι η μόνη παντοτινή και, εν προκειμένω, πιο γλαφυρή και πιο κόσμια, γυρίζω πίσω στο πρώτο τραγούδι που μου ξεκαθάρισε με δυο κουβέντες το αέναο εκλογικό τοπίο. Πώς το έλεγε; “The fate of all mankind, I see / Is in the hands of fools”. Έτσι απλά. No worries, λοιπόν.