Απρίλιος 2020

Μαρία Φλέδου
Melt Yourself Down - 100% Yes (Decca, 2020)
Λίγο πριν το lockdown είδα τους Melt Yourself Down να παρουσιάζουν κομμάτια του καινούριου τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα, ένα εκρηκτικό jazz- λίγο λιγότερο ethnic-αλλά ακόμη περισσότερο experimental-mix, με τόσο εύστοχο και ακριβώς όσο έντονο κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο χρειαζόταν η μετεκλογική Βρετανία. Συζητώντας μετά το λάιβ με τον τραγουδιστή-στιχουργό Kush, αναρωτιόμασταν πόσο καιρό θα πάρει για να αρχίσει ο κόσμος να συνειδητοποιεί ότι κοινώς 'παίρνεις αυτό που ψηφίζεις'. Η απάντηση τελικά ήταν: "δύο-τρεις βδομάδες" και το '100% Yes' είναι αυτή τη στιγμή η πιο meaningful κυκλοφορία που μπορώ να προτείνω και σε μένα την ίδια.

Mιχάλης Βαρνάς
Melt Yourself Down - 100% Yes (Decca, 2020)
Ο όρος punk afrobeat δεν μπορεί να περιγράψει ακριβώς τους Melt Yourself Down, δίνει όμως ένα στίγμα στον ανυποψίαστο ακροατή. Μια εναλλακτική προσέγγιση θα πρόσθετε πως οι Melt Yourself Down είναι ο χορός της πόλης στη διάρκεια μποτιλιαρίσματος έξω από το μπόουλινγκ, σε ουρά μπρος σε ΑΤΜ φλιπεράκι, σε πλαζ μόνο για σοβαρούς λύτες σταυρόλεξου, σε γήπεδο κεκλεισμένων των αθλητών. Εν κατακλείδι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως είναι περισσότερο προσιτοί.

Μαριάννα Βασιλείου
Grimes - Miss Anthropocene (4AD, 2020)
Ας το παραδεχτούμε: ο/η σύντροφός μας και οι ενασχολήσεις του πάντα μας προξενούν το ενδιαφέρον και στην προσπάθειά μας να τον/την κατανοήσουμε καλύτερα (και να μας αγαπήσει και παραπάνω, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) εμπλεκόμαστε με αυτές, ακόμα και αν υπό άλλες συνθήκες δεν θα μας απασχολούσαν καν. Αναμενόμενο λοιπόν και η Grimes λόγω της σχέσης της με τον Elon Musk να ασχοληθεί με θέματα όπως η τεχνητή νοημοσύνη, ο διανθρωπισμός, το cyberpunk και η κλιματική αλλαγή, να τα ντύσει με δυστοπικούς και ethereal nu metal ήχους και να βγάλει ίσως τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς.

Χριστίνα Κουτρουλού
Dramachine - Dramachine EP (Ανεξάρτητη έκδοση, 2020)
Φαίνεται να βιώνει μια ανάσα ανανέωσης τα τελευταία χρόνια το εγχώριο synth punk, με διάφορα αξιοσημείωτα συγκροτήματα να ξεπηδούν κατά καιρούς από τη μήτρα του. Μετά λοιπόν τους Nurse Οf War και τους Γεμάτος Αράχνες, Ρε Φίλε!, τη σκυτάλη αναλαμβάνουν οι Aθηναίοι Dramachine. Επιστρατεύοντας το χιούμορ, αλλά και τα synths τους, με φωνητικά να διαχέονται ακατέργαστα, ορμούν στην αρένα με το πρώτο τους, ομώνυμο EP. Ναι, υπάρχουν ερασιτεχνικά στίγματα, προσδίδουν όμως περισσότερο μιαν ειλικρινή αυθεντικότητα, παρά προχειρότητα. Μελωδικά συνθεσάιζερ με στίχους δοσμένους σαν παραμιλητό, κοντράρονται με την αφηρημένη αγριότητα. Δεν μένει πάντως απέξω και το παιχνίδι του αιφνιδιασμού, μιας και το γκρουπ επιχειρεί και μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο "Σαν Με Κοιτάς" του Γιάννη Σπανού (1971).

Νάνσυ Σταυρίδου
The Weeknd - After Hours (Republic, 2020)
Έχω πολλά ακόμα να μάθω για το καλλιτεχνικό φαινόμενο The Weeknd, τον καναδό σούπερσταρ Abel, ο οποίος κατάφερε γρήγορα να κερδίσει τον ενδιαφέρον μου μουσικά καθώς αναρωτιέμαι κι εγώ η ίδια πως μπόρεσε αβίαστα να με μυήσει από τη μία στο εφευρετικό R&B tempo των κομματιών του (ένα είδος που ειλικρινά βαριέμαι), ενώ από την άλλη με έπεισε από την αρχή ότι πρόκειται για ένα πηγαίο ταλέντο με αυθεντικότητα και φρεσκάδα στον ήχο και την αισθητική και όχι απλά για ένα πολύ έξυπνο και διαβασμένο μαρκετινίστικο δημιούργημα - δημιουργό που αντιγράφει εξαιρετικά καλά τα 80s μεγαθήρια όπως ο Michael Jackson και ο Prince.
Εντούτοις, η πολυαναμενόμενη ολοκληρωμένη δουλειά του που κυκλοφόρησε πρόσφατα, κρύβει μια παγίδα. Ήδη από τα τέλη Νοεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς, επέλεξε να μοιραστεί 2 singles πραγματικά διαμάντια (‘Heartless’, ‘Blinding Lights’) τα οποία ανέβασαν όσο δεν πάει τον πήχη σαρώνοντας παγκοσμίως τα charts. Επιπλέον, 2 εβδομάδες πριν την επίσημη κυκλοφορία του ‘After Hours’, ένα ακόμα teaser βίντεο μικρής διάρκειας έγινε διαθέσιμο στο κοινό φιλοδοξώντας να εδραιώσει τον αιματοβαμμένο ψυχωτικό πρωταγωνιστή του και σε “iconic” ποπ είδωλο.
Όταν λοιπόν φτάνει η στιγμή της τελικής αναμέτρησης με 14 συνολικά κομμάτια διάρκειας περίπου μίας ώρας, το αποτέλεσμα έχει ήδη κριθεί χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλές στιγμές – ίσα ίσα! Απλά είναι καταδικασμένες να επισκιαστούν από το νέο “Take on me” της δεκαετίας, το “Blinding Lights”. Ή μήπως όχι; Εσείς θα το κρίνετε.

Αντώνης Ξαγάς
Alice Boman - Dream on (PIAS, 2020)
Το τέλος μιας σχέσης έχει γίνει βιβλίο, ταινία, τραγούδι, και πάλι και πάλι, τόσο διαφορετικό κάθε φορά όσο οι άνθρωποι, τόσο ίδιο όσο οι άνθρωποι… Κι σε αυτό τον δίσκο η Σουηδέζα Αλίκη είναι βυθισμένη στην ομιχλώδη «όλα σε θυμίζουν» μετα-ερωτική κατάσταση, κάνει κατάθεση ψυχής σε… νόμισμα απαλής dream pop (αναπόφευκτες οι αναφορές σε Cat Power, Angel Olsen και άλλες βασίλισσες του δράματος) και με μελωδιούλες που είναι μεν μελαγχολικές και σπαραξικάρδιες, έχουν όμως μια κρυστάλλινη καθαρότητα και μια σχεδόν feel good αλαφράδα. Πως γίνεται αυτό; Είναι ίσως που μέσα στην δραματική υπερβολή της νιότης, κατά βάθος ξέρεις ότι όλη αυτή η καταχνιά με μια πνοή του ανέμου θα διαλυθεί, ότι ο τέως θα γίνει κάποια στιγμή πρώην και ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει που είχε πει και ο… ποιητής.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Matt Elliott - Farewell to All we Know (Ici d’ Ailleurs, 2020)
Θα αναρωτηθεί κανείς: μα δεν μας φτάνει η δική μας μελαγχολία, θα φορτωθούμε και την κατάθλιψη του Matt Elliott; Ίσως ήρθε ο καιρός της ομοιοπαθητικής μουσικής θεραπείας, ίσως ο Elliott να φώναζε εδώ και χρόνια, ως άλλος προφήτης, κι εμείς να μη δίναμε σημασία. Ίσως η ουσία της σύγχρονης ζωής να είναι αυτή η βαθιά μελαγχολία που διαποτίζει τα κομψά αριστουργήματα του εκ Μπρίστολ ορμώμενου τραγουδοποιού, τον οποίο όταν δεις σε συναυλία, δεν ξεχνάς ποτέ. Homemade μουσική, βασισμένη στην πιο περίτεχνη και εκλεπτυσμένη ακουστική κιθάρα, στίχοι εσωστρεφείς και δραματικοί ενίοτε, η επιτομή της μινόρε καλλιτεχνικής έκφρασης. Οι τίτλοι των τραγουδιών του άλμπουμ μοιάζουν με οδηγίες προς ναυτιλλομένους: Guidance is internal. Can’t find undo. The worst is over. Εν ολίγοις, μουσική για το τέλος του κόσμου. Ή μουσική για μια καινούργια αρχή.

Σταύρος Σταυρόπουλος
Warren Ellis - This Train I Ride (Invada, 2020)
Ο αγαπητός Warren Ellis αρκετές φορές κατά το παρελθόν, κι ενίοτε παρέα με τον καρδιακό του φίλο Nick Cave, έχει ντύσει μουσικά ταινίες και ντοκιμαντέρ. Εδώ δημιουργεί για ένα, πολύ ενδιαφέρον καθώς φαίνεται, φινλανδικής παραγωγής ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τη νομαδική ζωή hobos γυναικών στα μεγάλα εμπορικά τρένα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο ότι σε βάζει «μέσα» στο τρένο, έχοντας συνθέσει τα κομμάτια πάνω σε αμαξοστοιχίες (έπειτα κι από προτροπή του Brian Eno!), ενώ ταξίδευε απ’ το Παρίσι προς το Βερολίνο και το Λονδίνο για τις ηχογραφήσεις του ‘Ghosteen’. Σε συνδυασμό και με τα αποσπάσματα συνεντεύξεων που ακούμε στο άλμπουμ προκύπτει ένα ιδιόμορφα ρυθμικό ambient podcast. Σαν να πήρε κάποιος τις εισαγωγικές σκηνές τρένου απ’ τον Νεκρό του Jarmusch, κι εκεί που ο Neil Young γρατζουνάει την ηλεκτρική του να ταίριαξε ένα αντίτυπο του ‘Trans-Europe Express’. Τραβηγμένο. Αλλά αν σας κεντρίζει το ενδιαφέρον, βρίσκετε το άλμπουμ εδώ, το trailer εδώ και μια συνέντευξη με τους δημιουργούς εδώ.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Loscil - Lifelike (Scott Morgan, 2019)
Το game “Lifelike” δεν το γνωρίζω. Πιθανότατα επειδή δεν έχω iphone. Εκείνο που ξέρω, όμως, είναι ότι τα τελευταία χρόνια αρκετοί γνωστοί παραγωγοί αναλαμβάνουν να “ντύσουν” ηχητικά διάφορα games. Φτιάχνοντας, ίσως, ένα νέο νέο sub-genre, κάτι σαν ‘Game OST’. Και μετά την εκπληκτική δουλειά των Boysen-Plano για το πρωτοποριακό και αντισυμβατικό ‘Everything’ του 2017, εδώ έχουμε άλλο ένα ικανό δείγμα από τον Loscil - κατά κόσμον Scott Morgan. Ο οποίος μπορεί να μην ανακαλύπτει την… Αμερική (ούτε καν τον Καναδά, την πατρίδα του!), αλλά αποδεικνύει άνετα το πως ένα game soundtrack μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένα απολαυστικό ambient album. Και το αντίστροφο.

Δημήτρης Δραγούμης
Slum of Legs - Slum of Legs (2020, Spurge)
Κατά τη διάρκεια της σχεδίασης της εμβληματικής μονόποδης Tulip Chair, ο Φινλανδός αρχιτέκτονας Eero Saarinen δήλωνε πως ήθελε να ξεκαθαρίσει το τοπίο με το.... Slum of Legs! Υποστήριζε πως το παραδοσιακό τετράποδο σασί τραπεζιών και καρεκλών συμβάλλει στην ασχήμια, τη σύγχυση, την αναστάτωση. Αν τώρα είχαν κατά νου να σκιαγραφήσουν αυτές τις πτυχές του σημερινού κόσμου τα έξι κορίτσια από το Brighton θα σας γελάσω. Αυτό που διαβάζω είναι πως σίγουρα τρέφουν αγάπη για τον μοντερνισμό και την αρχιτεκτονική γενικότερα, γράφουν DYI noise punk-pop τραγούδια για φαντάσματα, για τη μοναξιά, για αγάπη που δεν είναι αρκετή. Ονειρεύονται βαλβίδες να εκρήγνυνται και βρίσκουν τους Baader Meinhof πάντα ωραίους στις φωτογραφίες. H πληθωρική Tamsin Chapman υπογράφει τους περισσότερους στίχους και τους αποδίδει με πάθος και αυθορμητισμό ("In yr Face"), που θυμίζει μπάντες άλλων καλών εποχών. Το οργιαστικό βιολί της Maria Marzaioli κάνει αισθητή την παρουσία του σε όλες τις στιγμές του δίσκου. Η τελευταία μάλιστα συμμετέχει και στο ολόφρεσκο δεύτερο άλμπουμ των γειτόνων Porridge Radio, της χαρισματικής Dana Margolin. Συγνώμη Dana, έρχεσαι δεύτερη αυτό το μήνα.

Δημήτρης Κάζης
The Wants - Container (Council Records, 2020)
Από την αστείρευτη μήτρα του Μπρούκλιν το ποστ πανκ τρίο που διανθίζει την κλασική σύνθεση κιθάρα-μπάσο-ντραμς με ηλεκτρονικά από τα ίδια μέλη το ομώνυμο angst ridden τραγούδι από το παρθενικό τους άλμπουμ με έντονες αναφορές στo ‘Fear of Music’ αλλά και την ποπ περίοδο των Talking Heads. Τι μπορεί να πάει στραβά;

Μάνος Μπούρας
Rustin Man - Clockdust (Domino, 2020)
Ο άνθρωπος που έκανε να βγάλει νέο άλμπουμ 17 χρόνια αλλά χαλάλι του, επειδή ήταν εκείνο που με συντρόφευσε περισσότερο από κάθε άλλο την περασμένη χρονιά, επιστρέφει ένα περίπου χρόνο αργότερα με μία δεύτερη περιποιημένη δόση. Θα παραδεχτώ ότι δεν με γράπωσε με τον ίδιο τρόπο το ‘Clockdust’, μα σε καμία περίπτωση δε θα γυρίσω να πω ότι με απογοήτευσε κιόλας. Τα φωνητικά του παραμένουν ιδιαίτερα και κολλητικά, με τόνους παρμένους από τον Robert Wyatt έως και τον David Bowie, η ατμόσφαιρα των κομματιών είναι ζεστή και περίτεχνα δομημένη, και το αίσθημα ότι κάτι νικηφόρο συντελέστηκε και πάλι παρόν. Ο μπαγάσας ο Paul Webb το έκανε ξανά το θαύμα του, δεν υπάρχει αμφιβολία επ’ αυτού, και πού ξέρεις, ίσως μετά από κάμποσες ακόμη ακροάσεις να αλλάξω γνώμη και να υποκλιθώ ακόμη περισσότερο στο αδιαπραγμάτευτο ούτως ή άλλως ταλέντο του.

Τάσος Βαφειάδης
Grey River & The Smoky Mountain - Live to tell the tale (Ikaros Records, 2020)
Είναι πολύ ευχάριστο που σχήματα όπως Grey River & The Smoky Mountain, παρά τις μηδενικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις τους, την αδιαφορία των μεγάλων εντύπων, την ανυπαρξία ανάλογων συγκροτημάτων για να φτιαχτεί μια μουσική σκηνή, δεν πτοούνται και συνεχίζουν. Δυο χρόνια, λοιπόν, μετά το αναπάντεχο ντεμπούτο τους, επιστρέφουν με τον δεύτερο μεγάλο δίσκο τους. Οι εμμονές τους για τους απόκληρους, τους σχιζοφρενείς, την παρακμή, την εκδίκηση, τους χαμένους έρωτες (ίσως σε μεγαλύτερο ποσοστό αυτή τη φορά), βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο. Μουσικά κινούνται στα γνωστά τους μονοπάτια της ιρλανδικής φολκ, του bluegrass και των μπλουζ. Η παραγωγή είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, πιο μεστή και το εξώφυλλο-εσώφυλλο αριστοτεχνικά φιλοτεχνημένο. Η μπάσα φωνή του Σαράντου Γκουμάκου δένει αρμονικά με τη λεπτή φωνή της Ρένας Παπαγεωργίου, δημιουργώντας μια όμορφη εναλλαγή ηχοχρωμάτων μεταξύ των συνθέσεών τους. Οι Grey River δεν σκόνταψαν, μας δίνουν ένα πολύ καλό άλμπουμ με 12 παραμύθια που… ελπίζω να ζήσουμε όλοι για να τα πούμε!

Μίλτος Τσίπτσιος
The Astronauts - It’s Got A Garden (Grow Your Own Records, 2020)
Οι χίπηδες που αγαπήθηκαν από τους punks, οι anarcho punks που έγιναν αποδεκτοί από τους Έλληνες μουσικόφιλους που ανατρίχιαζαν στην έννοια του είδους, οι folk τραγουδοποιοί με τους έντονους κοινωνικοπολιτικούς στίχους, οι μόνιμα cult και αγνοημένοι από τον μουσικό τύπο της χώρας τους. Αυτοί είναι οι Astronauts, ή καλύτερα αυτό είναι το προσωπικό όχημα του αστροναύτη Mark Wilkins που κοντά σαράντα χρόνια τώρα μας παραδίδει τα υβριδικά του ποιητικά μανιφέστα και που τώρα επανεμφανίζεται στη μουσική σκηνή με νέο δίσκο και νέους συγκυβερνήτες, μετά από σχεδόν μια εικοσαετία χειμερίας νάρκης.
Το ‘It’s Got A Garden’ κυκλοφόρησε στη δισκογραφική των (καλών) Anthrax και το περιεχόμενό που μας παραδίδει παραμένει πιστό και προσκολλημένο στις παραδοσιακές αλλά και ιδιότροπες φολκ μπαλάντες, οι πιο ποπ στιγμές του που αποδίδονται με μια μοναδική punk αισθητική και ενέργεια, ενώ και πάλι, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους δίσκους των Astronauts, το μεγάλο ατού και αυτού του δίσκου, είναι ο επιτυχημένος συνδυασμός της ταυτόχρονης συμμετοχής της ποίησης και του ρομαντισμού από τη μια, με την πίκρα και τη διαμαρτυρία από την άλλη.

Γιάννης Αβραμίδης
Go Go Machine Orchestra - Time (Self-released, 2019
"Έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές" {και πολύ καλά κάνουν (συμπληρώνω και τα αυτονόητα πλέον, γιατί τελευταία κάποιοι το χάνουν το χιούμορ τους και δεν πιάνουν την ειρωνεία) σύντροφε ευρωπαίε “αβανγκαρντιστή”. Γιατί οι Go Go έχουν ένα μεγάλο κομμάτι από αυτό που ψάχνεις και ψάχνεις και μας τα έχεις κάνει easter breads τόσα χρόνια. Και το καταγράφουν με μαεστρία· αβίαστα και ισορροπημένα.
Τώρα (και για να κάνω και λιγάκι κριτική) αν το κατέγραφαν και κάπως πιο παθιασμένα (λ.χ. αν κάναν και κα’να λαθάκι στα παιξίματα που και που, ή πίκαρε και τίποτα στην ηχογράφηση, ή τέλος πάντων βάζαν λίγη βρομίτσα κάπου, έστω ασούμε συμβολιστικά), τα πράγματα θα ήταν σχεδόν τέλεια. Αυτά μάλλον είναι για ακόμα μια φορά δικές μου εμμονές {Cultural differences θα βιαζόταν να πει κάποιος μαλάκας (χαρακτηριστικό παράδειγμα ευγενούς βορειοευρωπαϊκού ρατσισμού) - μακριά από εμάς. Αν κάτι “ξενίζει” είναι εκείνη η ακαδημαϊκή prog χροιά που είναι κομματάκι cheesy}. Οι ίδιοι πάντως αυτοχαρακτηρίζουν τη φάση τους στο fb ως ένα κράμα μινιμαλισμού, electronica, slowcore και percussion-based μουσικής.
Τέσπα, ο δίσκος προφανώς δεν είναι ακριβώς ο ήχος μου, αλλά στα videos είναι τόσο καλοί που δεν γίνεται να μην σε συνεπάρουν (ανεξαρτήτως διάθεσης ή/και γούστου). Αν λοιπόν (λέω εγώ) οι Ταϊβανέζοι φίλοι μας ξεπεράσουν και αυτή την ακαδημαϊίλα της υπόθεσης (η οποία ιστορικά, να συμπληρώσουμε κάπου εδώ, λειτούργησε ως τροχοπέδη και creativity killer για πολλές περιπτώσεις) θα έχουμε να μιλάμε για αυτούς στο μέλλον. Για να δούμε…

Θανάσης Παπαδόπουλος
The Heliocentrics - Infinity Of Now (Madlib Invazion, 2020)
Δικαιολογημένη η «φασαρία» που έκαναν οι The Comet Is Coming πέρυσι, ακόμη δικαιότερο να ακουστούν αναλόγως φέτος οι Heliocentrics. Η ιστορία τους ξεκινάει το 2007 αλλά περνούν σχετικά απαρατήρητοι, με εξαίρεση ίσως τη συνεργασία με τον Mulatu Astatke στο θαυμάσιο ‘Inspiration Information’. Οι Heliocentrics είναι μάστορες στη τζαζ-εθνο-αφρο-ψυχεδέλεια… και δεν συμμαζεύεται, και παρότι οι αναφορές σε επιρροές και συγκρίσεις δεν έχουν τέλος, μοιάζει το ιδίωμα που παίζουν να το έχουν εφεύρει αυτοί. Το φετινό ‘Infinity Of Now’ - με τη συμμετοχή της εξαιρετικής τραγουδίστριας Barbora Patkova για δεύτερη φορά σε δίσκο τους - είναι οραματικό, αισθησιακό και ξεσηκωτικό. Μετά την πρώτη ακρόαση ήθελα να το ξανα-ακούσω κατευθείαν και μετά τη δεύτερη το μόνο που ήθελα ήταν να το ακούσω live.

Δημήτρης Τσιρώνης
Matmos - For Alan Turing (Vague Terrain, 2006/2020)
Ο Alan ήταν ένας άγγλος μαθηματικός, επιστήμονας και φιλόσοφος. Οι Matmos είναι ένα αμερικανικό ντουέτο με ανησυχίες γύρω από την ηλεκτρονική και ενίοτε πειραματική μουσική. Αυτό ήταν ένα μικρούλι CD που κυκλοφόρησε στην περιοδεία τους το 2006 και επανακυκλοφορεί ψηφιακά τώρα.
Η μηχανή του αινίγματος (Enigma Machine) ήταν η κύρια πηγή κρυπτογράφησης των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο “Enigma Machine for Alan Turing” χρησιμοποιείται ένα πρωτότυπο για δημιουργία ήχων. Ο Alan είχε σπάσει τους κώδικες αυτής της μηχανής. Επίσης έγραφε καρτ ποστάλ και τις έστελνε στον μαθητή του Robin Gundy, αυτές χρησιμοποιούνται στο “Messages from the Unseen World”, τίτλο που έδινε ο ίδιος σε κάθε κάρτα. Όταν οι αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι του Alan για να του αποσπάσουν κάποια κατάθεση, αυτός έπαιζε με εμμονή στο βιολί το παραδοσιακό ιρλανδέζικο “Cockles and Mussels”. Ο Alan αυτοκτόνησε με κυάνιο λόγω των επιθέσεων που δεχόταν για τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις σύμφωνα με ένα νόμο του 1885.

Άρης Μπούρας
Yves Tumor - Heaven To A Tortured Mind (Warp, 2020)
Με τούτον εδώ τον τύπο από τις Ηνωμένες Πολιτείες έχω πάντοτε ένα κενό στο μυαλό μου προσπαθώντας να τον τοποθετήσω κάπου μουσικά. Κινούμενος τα προηγούμενα χρόνια ανάμεσα στην ambient, την πειραματική electronica αλλά και πιο freestyle μουσικές αναφορές, με ολίγον τι από soul και μαύρη μουσική, έρχεται με το νέο του άλμπουμ στην Warp Records να εντείνει ακόμη περισσότερο τον παραπάνω - ας πούμε - προβληματισμό μου. Με περισσότερες - αλλά σαφώς αρκετά πειραγμένες - κιθάρες αυτή τη φορά, δίνει μια rock αύρα στο τελικό εγχείρημα, φέρνοντας στο μυαλό μου άλλοτε τις rock καταβολές του Tricky κι άλλοτε το glamorous attitude του Prince. Ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη που απ’ ότι φαίνεται θα την συναντάμε αρκετά συχνά στο προσεχές μέλλον.

Ελένη Φουντή
Artús - Cerc (Pagans, 2020)
Μα τον Τουτατίς και τα χίλια δρεπάνια, τι είναι αυτό που μας βρήκε μέσα στην καραντίνα; Αυτή η μπάντα υπάρχει κοντά είκοσι χρόνια; Κι όμως, από το 2003 απ' ό,τι φαίνεται. Οι Artús ρίχνουν τη μουσική παράδοση της Γασκώνης στη χύτρα, τραγουδάνε στα καταλανικά, ξεθάβουν βιολιά, μεσαιωνικά οργάνιστρα, ντέφια και κρουστά, θυμούνται τους Magma και τους Gong, εμπνέονται από την "Αλληγορία του Σπηλαίου" του Πλάτωνα και ανακατεύουν καλά το μουσικό ζωμό με κιθάρες, ντραμς και πλήκτρα. Το "Cerc" (που κυκλοφορεί μέσω της δικής τους εταιρείας Pagans - το όνομα της οποίας κάθε άλλο παρά εκπλήσσει) είναι ένα εκρηκτικό μίγμα δυτικής ευρωπαϊκής folk, με πλούσιες jazz μελωδικές γραμμές, metal τσαμπουκά και ύπουλα σκοτεινά post-rock περάσματα. Βαρβαρότητα και αρμονία μαζί κάνουν αυτό τον δίσκο εντελώς μοναδικό, σαν ροκ ξόρκι γραμμένο πάνω σε δέρμα τράγου. (Μυρίζει και λίγο στάβλο και δυναμίτη, θα δείτε).

Γιώργος Παπαδόπουλος
Igorrr - Spirituality and Distortion (Metal Blade, 2020)
O extraordinaire Γάλλος Igorrr ξαναχτυπά με νέο απίθανο δίσκο. Όπως πάντα, έτσι κι εδώ καταφέρνει και συνδυάζει διαφορετικά μεταξύ τους είδη μουσικής, δημιουργώντας ένα δομημένο μουσικό χάος που ρέει όμορφα μέσα από τα ηχεία. Πιο μεστός και ισορροπημένος σε κάθε νέο του δίσκο, εδώ στο νέο του αυτό μουσικό χωνευτήρι χωράει κλασσική μουσική, οπερετικές φωνές, breakcore ηλεκτρονικά στοιχεία, world music πενιές εδώ και εκεί, πατώντας πάντα πάνω σε μία στιβαρή μέταλ μουσική ραχοκοκαλιά. Εκ πρώτης αυτιάς ακούγεται χαοτικό και σίγουρα δεν προτείνεται για όσους θέλουν κάτι απλό να παίζει στα ηχεία της καραντίνας. Αλλά για όλους εσάς που τρώγεστε και θέλετε κάτι έντονο και ιδιαίτερο προετοιμαστείτε για έναν πετυχημένο ανανεωμένο μέταλ δίσκο για πολλές χορταστικές ακροάσεις.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
The Necks - Three (Northern Spy, 2020)
Ακατάτακτοι είναι οι Necks. Έχουν μια εντελώς δική τους άποψη περί της τέχνης των ήχων, ούτως ώστε όπου κι αν τους συμπεριλάβεις θα μοιάζουν παράταιροι. Υπάρχουν φορές που το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό για να με πείσει ότι αυτό που κάνουν είναι μεγάλη μουσική, ευτυχώς όμως όχι στον τελευταίο δίσκο τους. Η εσωτερικότητα των τριών μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεων του που περιέχουν τη τζαζ, το ροκ, την κλασική, είναι παροιμιώδης.

00:00 Melt Yourself Down - Crocodile
03:37 Melt Yourself Down - This is the squeeze
07:30 Grimes - My name is dark
13:10 Dramachine - Τρενάκι του τρόμου
16:22 The Weekend - Blinding lights
19:35 Alice Boman - Don't forget about me
22:27 Matt Elliott - Farewell to all we know
28:25 Warren Ellis - Freight train
31:51 Loscil - Rotator
36:25 Slum of Legs - Benetint & malevolence
42:40 The Wants - Container
45:55 Rustin Man - Man with a remedy
49:37 Grey River and the Smoky Mountain - Marked by misfortune
51:53 The Astronauts - Flounder
5926:45 Go Go Machine Orchestra - Ouverture Part B & Ouverture
1:05:24 The Heliocentrics - 99% Revolution
1:10:22 Matmos - Enigma machine for Alan Turing
1:15:50 Yves Tumor - Gospel for a new century
1:19:04 Artús - Faust
1:30:15 Igorrr - Downgrade desert
1:34:27 The Necks - Further