Απρίλιος 2021

Χίλντα Παπαδημητρίου
Still Corners - The Last Exit (Wrecking Light, 2021)
Στον πέμπτο δίσκο του ντουέτου των Still Corners ήρθα αντιμέτωπη με όλες τις φαντασιώσεις μου περί Αμερικής. Ή για να το πω αλλιώς, τις φαντασιώσεις που έχει δημιουργήσει στους μουσικόφιλους Ευρωπαίους η υπερβολική ακρόαση μουσικής americana. Μέσα στον εγκλεισμό μας, ονειρευόμαστε ατελείωτες λεωφόρους, τη μαγευτική και απειλητική έρημο, το ταξίδι ως αυτοσκοπό. Το ντουέτο κινείται στα όρια της dream με την chamber pop (αν δεχτούμε ότι υπάρχουν τέτοια όρια), κάτι το οποίο πετυχαίνει με τη διαρκή συνομιλία της pedal steel με τη slide κιθάρα, με τα αέρινα φωνητικά της Tessa Murray και την λιτή αλλά εμπνευσμένη ενορχήστρωση που σε αναγκάζουν να αναθεωρήσεις (εγώ να αναθεωρήσω) την αντιπάθεια για τα synths.
Όπως λέει ο Τεξανός Greg Hughes, η ατμόσφαιρα του άλμπουμ θα μπορούσε να ονομαστεί desert noir, κι αν κάποιοι θεωρούν το άλμπουμ ιδανικό σάουντρακ μιας ταινίας του David Lynch, εγώ θα διαφωνήσω. Τη βρίσκω ιδανική μουσική επένδυση για ένα road movie του Wim Wenders: πώς ο Ευρωπαίος σκηνοθέτης βλέπει την αμερικανική ενδοχώρα και τα μυστήριά της μέσα από τα στρώματα αμερικάνικης κουλτούρας που έχουν αποικιοποιήσει το υποσυνείδητό του. Και μήπως η Tessa δεν μας θυμίζει την Julee Cruise; Οι διακειμενικές αναφορές (ας μου επιτραπεί η χρήση του όρου) των Hughes/Murray περιλαμβάνουν τη νοσταλγική alt.country των Tarnation, τα μυστηριώδη swampy blues των Timber Timbre, το ψυχεδελικό rock των Mazzy Star, το folk rock των Cowboy Junkies.
Από το άλμπουμ θα διαλέξω με μεγάλη δυσκολία το ‘White Sands’, με τη μυστηριώδη εισαγωγή που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας (παρότι με έβαλε σε μεγάλο πειρασμό και το ‘Crying’, που γράφτηκε μετά την έκρηξη της πανδημίας και περιέχει τον στίχο: I've been clapping my hands /So I could shut down /I've been counting to ten /While the world falls down).

Γιάννης Πλόχωρας
Dry Cleaning - New Long Leg (4AD, 2021)
Διάβασα ότι, να, μοιάζουν με τους Sonic Youth όταν τραγουδάει η Κιμ Γκόρντον. Στο "Τunic" σα να λέμε; Χμ!
Η Φλόρενς Κληοπάτρα Σω είναι τόσο αποστασιοποιημένα κουλ με τη σαρδόνια νωχελική μπάσα απαγγελία των πολυσυλλεκτικών βρετανικά πικρόχολων μονολόγων της και ο αρτ πανκ ήχος των υπόλοιπων τριών μουσικών τόσο ψαγμένος, λαμπερός και φρεσκαδουρίστικος, που δεν με πολυνοιάζουν αυτά που διαβάζω.
Ούτε τα άλλα, ότι θυμίζουν, λέει, The Fall, Wire ή Magazine. Μάλλον κάποιοι τα πέντε πράγματα που ‘χουν ακούσει στη ζωή τους τα βρίσκουν μετά συνέχεια και παντού μπροστά τους, ίσως είναι οι ίδιοι που σου λένε ότι α, ξέρεις, πάει η μουσική, τελείωσε, έχουν ειπωθεί όλα.
Ας βάλουμε λίγο στο ρηπήτ το "New Long Leg" των Dry Cleaning, εξαντλημένο πριν καν κυκλοφορήσει, μιλάμε για τρελό hype πλέον από πρόπερσι που φτιάχτηκαν. Ακούμε δέκα ολοκληρωμένα κομμάτια που επιβάλλονται, διεισδύουν και αφήνουν στίγμα. Δηλαδή αν η μουσική κάπου κάπως τελικά συνεχίζει να παίζεται, πειράζει να μας δονεί το ίδιο; Κι αν είναι και hype, μήπως απαγορεύεται κιόλα;

Άρης Μπούρας
Arab Strap - As Days Get Dark (Rock Action, 2021)
Ένα από τα πιο cult ονόματα της βρετανικής underground σκηνής των ‘90s επιστρέφει μετά από 16 ολόκληρα χρόνια με νέο άλμπουμ και καρφώνεται στη Νο 1 θέση των σκοτσέζικων chart (και μες στην 20άδα των βρετανικών), αν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο έχει πλέον σημασία. Που θαρρώ πως έστω και λίγο έχει, φανερώνοντας πόσο θερμά αγκάλιασαν το νέο τους πόνημα, κοινό και κριτικοί. Το αγαπητό ντουέτο των Aidan Moffat και Malcolm Middleton σεργιανίζει πετυχημένα διαφορετικά είδη μουσικής όπως η post-rock, η electro, η psych folk, η jazz ή ακόμη και η acid house, σ’ ένα θεσπέσιο πακέτο κομματιών που φέρνουν στο νου - μεταξύ άλλων - τους Leonard Cohen, The National ή ακόμη και τους νεότερους Sleaford Mods. Ρομαντικοί, ευαίσθητοι, σκοτεινοί, κυνικοί, πρόστυχοι, αληθινοί, με συναρπαστικούς στίχους, αλλά και τη μεγαλειώδη φωνή του Aidan Moffat να σε συνεπαίρνει με τη μοναδική σκοτσέζικη προφορά.

Αντώνης Ξαγάς
Masha Qrella - Woanders (Staatsakt, 2021)
Woanders, «κάπου αλλού», κάπου αλλού ίσως είναι καλύτερα, ίσως ήταν καλύτερα, η νοσταλγία δεν γνωρίζει όρια σε χώρο και χρόνο. Η ζωή του ποιητή Thomas Brasch (έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βακχικόν) ήταν ολόκληρη μια φυγή για «κάπου αλλού», από την Αγγλία στο Ανατολικό Βερολίνο, από εκεί αντικαθεστωτικά διωγμένος στο Δυτικό, μετά η πτώση στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά μέχρι τον τελικό προορισμό… Κάπου ταυτίστηκε μας λέει με την ιστορία η βερολινέζα Masha Qrella η οποία κουβαλάει ακόμη μέσα της την ταυτότητα (ή στίγμα) της Ανατολικής, και έτσι μέσα από έναν δίσκο μελωδικά μελαγχολικής indietronica (θυμάται κανείς τον όρο;) μας συστήνει με την συνεπικουρία μελών των Tocotronic και των Tarwater την τρυφερά κυνική και (αυτοσαρκαστική) ποίηση του Brasch.

Μάριος Καρύδης
The City Champs - Luna ‘68 (Big Legal Mess, 2021)
Λίγες σημερινές instrumental soul μπάντες μπορούν να σταθούν στους ώμους γιγάντων όπως των Booker T. & the M.G.’s και των Meters, χωρίς να μοιάζουν με μουσικά χαλιά που ακούς όσο περιμένεις να σου κόψουν την πικάντικη βαρελίσια φέτα στον πάγκο με τα τυριά του σούπερ-μάρκετ. Μία από αυτές είναι κι αυτή, γνήσια “πρωταθλήτρια” του ήχου του Μέμφις (ντόπια γαρ) που συνδυάζει την τοπική μουσική κληρονομιά, την εξωτικότητα των Khruangbin, τα Ιταλικά φουτουριστικά soundtracks των “φτηνών” 70’s και την “γκρουβιά” του Brian Auger και του Jimmy Smith. Μια funky κιθάρα, πολλά jazzy ντραμς και τα πλήκτρα ενός παλιού organ αρκούν για να σε διακτινίσουν από την ουρά του Σκλαβενίτη της γειτονιάς, στην Beale street του Μέμφις, κι από εκεί "στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα".

Νάνσυ Σταυρίδου
For Those I Love ‎- I Have A Love (September Recordings Limited, 2020)
Ο David Balfe είναι ένας ταλαντούχος συνθέτης και παραγωγός από την Ιρλανδία ο οποίος συστήνεται δισκογραφικά για πρώτη φορά στο κοινό με το project “For Those I love”. Πίσω από τον τίτλο κρύβεται μια θλιβερή ιστορία η οποία στιγματίζει ολόκληρο το άλμπουμ καθώς αναφέρεται στην απώλεια του παιδικού του φίλου και συνεργάτη Paul Curran ο οποίος αυτοκτόνησε το 2018. Ο θρήνος και η λύπη μετατρέπονται σε δημιουργικότητα μέσα από ένα χαρισματικό κοκτέιλ ηλεκτρονικών beat και βιωματικών στίχων που καταφέρνουν να σε παρασύρουν συναισθηματικά έστω και αν δεν καταλαβαίνεις «γρι» αγγλικά. Ένα όμορφο μουσικό ημερολόγιο μοιράζεται μαζί μας ο Balfe γεμάτο πόνο, νοσταλγία, θυμό μα πάνω από όλα αγάπη, πιο επίκαιρο από ποτέ λόγω της πανδημίας, το οποίο έρχεται να μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και για αυτό οφείλουμε να βάζουμε σε προτεραιότητα τους αγαπημένους μας ανθρώπους.
“Paul, I love you bro”.

Μαρία Φλέδου
Arab Strap - As Days Get Dark (Rock Action, 2021)
Aidan Moffat και Malcolm Middleton επέστρεψαν ως Arab Strap μετά από 16χρόνια και εγώ δεν ξέρω τι να πρωτογράψω, οπότε για τις ανάγκες του μηνιαίου μας mixtape θα αρκεστώ σε μία απλή περιγραφή (για την ώρα).
-Ο Moffat επιτέλους μας μιλάει/τραγουδάει χωρίς παραμορφώσεις, πιο ωμός κι όμως ταυτόχρονα πιο μελωδικός από ποτέ.
-Οι δυο τους παίρνουν την ενορχήστρωση που στο ‘Last Romance’ τους είχε βγει λίγο πιο up στο beat από ό,τι μας είχαν συνηθίσει, σε σημείο να αναρωτηθούμε αν τελικά είδαν φως στην άκρη του τούνελ της προσθέτουν κάτι από post punk και την προσαρμόζουν στον κλασσικό Arab Strap ψυχισμό και ως διάθεση αλλά και ως παραγωγή.
Εν συντομία: Scottish existentialism at its finest.

Τάσος Βαφειάδης
A.A. Williams - Songs from isolation (Bella Union, 2021)
Κατά τη διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού, την άνοιξη του 2020, η A.A. Williams πρότεινε στους ακροατές της να στείλουν παραγγελιές τραγουδιών για να τα διασκευάσει. Επέλεξε κάποιες, μαγνητοσκόπησε στο σπίτι της τις ηχογραφήσεις και -για αρχή- δημοσιοποίησε τα ασπρόμαυρα βίντεο. Ξεκίνησε με Radiohead και περνώντας από Nick Cave και Nine Inch Nails έφτασε μέχρι τους Cure. Η (σχεδόν ψιθυριστή) φωνή της, πλαισιωμένη μόνο απ’ ένα πιάνο ή μια ηλεκτρική κιθάρα, ξεγύμνωσε εντελώς τα τραγούδια, δίνοντάς μας ένα μοναχικό συναίσθημα.
Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα τερματίσει όλο αυτό που βιώνουμε και θα ξαναμπούμε στην κανονικότητα και τη ρουτίνα (που τόσο αναθεματίζαμε παλιά…). Τι αναμνήσεις θα έχουν μείνει από την καραντίνα; Πως νιώθαμε; Πως ήμασταν; Νομίζω ότι το νέο άλμπουμ της A.A. Williams είναι η απόλυτη αποτύπωση αυτής της κατάστασης. Απομονωμένοι, απογυμνωμένοι, απόκοσμοι. Μπορεί σε κάποιους ο δίσκος ν’ ακουστεί επίπεδος, χωρίς διακυμάνσεις και άχρωμος. Όμως οι μέρες που περνάμε είναι διαφορετικές;

Μαριάννα Βασιλείου
Arcade Fire & Owen Pallett - Her (Milan (reissue), 2021)
Παλιά και νέα κυκλοφορία ταυτόχρονα – παλιά γιατί είναι το σάουντρακ της ταινίας “Her” του Σπάικ Τζόνζι από το μακρινό πια 2013, νέα γιατί τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε ψηφιακή και αναλογική μορφή. Αν η ταινία ασχολιόταν με τον έρωτα στην ψηφιακή εποχή και με το πόσο ζούμε μαζί και μέσα από τις οθόνες μας, η μουσική της μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: είτε ανταλλάσσουμε όλη μέρα μηνύματα με τον άνθρωπο που αγαπάμε γιατί αυτός είναι σε άλλη χώρα είτε είμαστε αγκαλιά με τον άνθρωπο αυτό και δε θυμόμαστε σε ποια τσάντα είναι παραπεταμένα τα κινητά μας, η καρδιά μας χτυπάει με τον ίδιο τρόπο και βιώνει όλα τα συναισθήματα που περιγράφει αυτό το σάουντρακ: καύλα, αγωνία, χαρμολύπη, νοσταλγία, ελπίδα - με άλλα λόγια, όλα όσα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανούς και ζωντανές. Είτε μαζί είτε χωρίς τις οθόνες των (έξυπνων ή μη) συσκευών μας.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
William the Conqueror - Maverick Thinker (Chrysalis Records, 2021)
Τελικά, τη γοητεία που κρύβει η νοθεία, δεν τη λες και λίγη. Κι αν δεν τη λες εσύ, δες τι λέει και τι κάνει ο πιο διάσημος νόθος του κόσμου, ο Γουλιέλμος ο Α΄ της Αγγλίας ο Κατακτητής ή, αλλιώς, Γουλιέλμος ο Νόθος, που ήταν καρπός του έρωτα του Δούκα της Νορμανδίας Ροβέρτου του Μεγαλοπρεπούς και της ερωμένης του Ερλέβας. Ο μουσικός πρώτος Νορμανδός μονάρχης της Αγγλίας (aka Joseph Ruarri), όπως όλοι γνωρίζουμε, υπήρξε κυριολεκτικά ένας κορυφαίος “Proud Disturber of the Peace” με αποκορύφωμα την περίφημη μάχη του Hastings και τους εμφυλίους και μη αιμοσταγείς αγώνες (“Bleeding on the Soundtrack”) μέχρι να κατατροπώσει τους Αγγλοσάξονες. Σκληρός και, ταυτόχρονα, ευσεβής, ηγείται του Harry Harding (ντραμς) και της Naomi Holmes (μπάσο) εξακολουθώντας να νοθεύει περίτεχνα την Americana και τα blues με την indie folk που πότισε τις Σκωτσέζικες ρίζες του. Έχοντας χτίσει τον Tower of London και γεμίσει την Αγγλία με κάστρα και φρούρια, “Alive at Last” αφήνει πίσω το παρελθόν (“Move On”), απολαμβάνοντας πλέον από την Κορνουάλη την πρόκληση μιας “Quiet Life” ως «Αντισυμβατικός Διανοούμενος», εν γνώσει του ότι αυτή δε θα μπορούσε εξορισμού να έχει μεγαλείο ανάλογο του “Tend to the Thorns”. Όμως η μοναξιά της εξουσίας του ναρκώνει κάθε ελπίδα να “Wake Up”, φέρνοντας στην επιφάνεια “his silent self, his selfish ways”, κάνοντάς τον “too lost to see, too strong to hear”. Κι εμείς απολαμβάνουμε τη μουσική που βγαίνει από τη φωνή και τα δάχτυλά του, που κάποτε έσταζαν αίμα εχθρών, ενώ τώρα αίμα από τα εσώψυχά του.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Robbie Basho - Song Of The Avatars, The Lost Master Tapes (Tompkins Square, 2021)
Εντάξει ναι δεν είναι καινούριο και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού ο Robbie Basho έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Όμως το βάζω εδώ για δύο λόγους. Καταρχήν είναι μουσικές του που δεν έχουν ακουστεί και τις μάζεψε σε μια συλλογή η εκπληκτική Tompkins Square. Κατά δεύτερον ήθελα πολύ ν’ ακουστεί το κομμάτι ‘Tatanka’, που όπως είχα μάθει από την ταινιάρα «Χορεύοντας με τους λύκους» σημαίνει βουβάλι. O Robbie φυσικά εδώ έχει καταληφθεί από ινδιάνικο πνεύμα και κάνει τους τοίχους να τρίζουν και τελικά να εξαφανίζονται και γύρω σου να τρέχει η άγρια φύση της Αμερικής.

Μιχάλης Βαρνάς
Sitka Sun - All the way West (The Long Road Society, 2021)
Αρχικά άκουσα το νέο άλμπουμ των Nicola Conte & Gianluca Petrella, People Need People, ενδιάμεσα έδειξα ενδιαφέρον για ζητήματα που αφορούν τη cosmic jazz και έπειτα προέκυψε το άλμπουμ των Sitka Sun. Το συγκρότημα του Patrick Murphy από το Όουκλαντ της Καλιφόρνια. Αν δεν έχετε ακούσει το πρώτο τους άλμπουμ το προτείνω επίσης. Όταν μιλάμε για συμπαντική τζαζ στο μυαλό μας έρχονται οι ήχοι του Sun Ra. Στους Sitka Sun διακρίνεις την διάθεση του ταξιδιού. Μπορεί να μην είναι προς τα άστρα αλλά κάπου επίσης μακριά. Τα εξώφυλλα των άλμπουμ τους ίσως εξηγούν καλύτερα το ταξίδι. Το Όουκλαντ – το πιο διάσημο τέκνο της περιοχής τα τελευταία χρόνια είναι η Κάμαλα Χάρις – είναι ένα μέρος κοντά στο Σαν Φρανσίσκο και από πλευράς κλίματος συναντάμε 260 μέρες το χρόνο ηλιοφάνεια. Είναι δυνατόν να μην σε επηρεάσει αυτό το γεγονός; Τελικά το ‘All The Way West’ είναι ένα τζαζ άλμπουμ; Η απάντηση είναι πως για τζαζ λογίζεται αλλά σε ένα mixtape θα μπορούσε να βρεθεί δίπλα και στους Grateful Dead και σε μια άλλη εκδοχή δίπλα στους παλιούς καλούς Calexico. Εκτός κι αν με χτύπησε ο ήλιος.

Χάρης Συμβουλίδης
Dawn Upshaw, Sō Percussion & Gilbert Kalish - Caroline Shaw's Narrow Sea (Nonesuch, 2021)
Βιολίστρια, τραγουδίστρια, μα πρωτίστως συνθέτρια, η Caroline Shaw ανήκει στις νέες λόγιες δυνάμεις της Αμερικής που έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά προς πάσα μουσική κατεύθυνση. Πριν λίγα χρόνια, μάλιστα, ανέλαβε κι ένα remix για τον Kanye West, αν και περισσότερη προσοχή κέρδισε το 2019 χάρη στη Dolly Parton, η οποία τη συμπεριέλαβε στο επιτυχημένο podcast Dolly Parton's America. Στο νέο της άλμπουμ γυρνά στο μακρινό θρησκευτικό παρελθόν των Ηνωμένων Πολιτειών και αντλεί από την περίφημη συλλογή ύμνων The Sacred Harp. Από εκεί διαλέγει μεν την ιστορία για τον περιπλανώμενο ξένο στις όχθες του ποταμού Ιορδάνη, τη διηγείται όμως μέσω μιας σοπράνο, ενός πιανίστα και μιας ορχήστρας κρουστών, ανατρέποντας έτσι τη Sacred Harp παράδοση του ενθουσιώδους ερασιτεχνισμού και του κοινοτικού άσματος. Έτσι, το ευρωπαϊκώς κλασικό μπλέκει αξεδιάλυτα με το αμερικανικώς παραδοσιακό, ενώ η μεταφυσική αφετηρία καταλήγει να έχει (και) κοσμικές απολήξεις, σε έναν δίσκο που –τελικά– μιλάει για τη μοναξιά.

Ελένη Φουντή
Xiu Xiu - Oh No (Polyvinyl, 2021)
Οι Xiu Xiu μου αρέσουν, πολύ, αλλά θα ήθελα να μου αρέσουν και περισσότερο. Είναι ωραία τυπάκια οι Καλιφορνέζοι και ξέρουν να τραβάνε την έννοια του "προσβάσιμου" στα άκρα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αποφασίσω αν το post-punk / pop / industrial noise μείγμα τους είναι εύκολο ή στριφνό στο αυτί. Όμως οι δίσκοι τους είναι ταλαιπωρία ρε παιδί μου κι αυτός ο Stewart με το I HATE PEOPLE κοτσαρισμένο στην κιθάρα δεν είναι με τα καλά του. Βίντεο Xiu Xiu δεν βλέπεις χωρίς ψυχολογική προετοιμασία και καθόλου δεν εκπλήσσει το (θαυμάσιο) tribute τους στη μουσική του Twin Peaks. Στο "Oh No" όμως, που ο Stewart θεωρεί κατάλληλο τίτλο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του σε φίλους που τον έχουν στηρίξει (ελπίζω να μην τους έστειλε και τούρτα με βόμβα), για πρώτη φορά εδώ και καιρό ακούμε ελάχιστους πειραματισμούς και πολύ καλό songwriting. Ο δίσκος αποτελείται από 14 και κάτι ντουέτα, μεταξύ άλλων με τη "Grouper" Liz Harris, τον Owen Pallett, τον "Circuit Des Yeux" Haley Fohr, τον Greg Saunier από τους κολλητούς Deerhoof, την Sharon Van Etten. Άλλο πιο dreamy, άλλο shoegazy, άλλο σχεδόν μπαρόκ και μία σούπερ κολλητική, goth - industrial διασκευή στο "One Hundred Years" των Cure, με τη συνδρομή της Chelsea Wolfe. Oh Yes.

Χριστίνα Κουτρουλού
Paramorphosi - In Order To Flourish (ανεξάρτητη έκδοση, 2021)
Όσο διάφοροι κήρυκες της μουσικοκριτικής επιμένουν να μας λένε τι να ακούμε και με τι «πρέπει» να ασχολούμαστε, η μουσική συνεχίζει να δημιουργείται εκεί όπου συνήθως δεν κοιτούν. Και στον κόσμο του DIY εξακολουθούν να συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Το ‘In Order To Flourish’ κλείνει μέσα του 5 κομμάτια μεσαίας ή μεγάλης διάρκειας, ακολουθώντας μια βιωματική διαδρομή, η οποία ανιχνεύει τα στοιχεία και τα στατιστικά του ήχου, του μέσα και του έξω. Η σιωπή, το πιάνο, η (dark) ambient, τα field recordings και το noise αλληλοκαλύπτονται σε μια προσπάθεια συμβίωσης –κι άλλοτε απλώνονται, επιθυμώντας την επικράτησή τους. Παραμορφωμένα τζιτζίκια, κύματα της θάλασσας, μισοσβημένες παιδικές φωνές, ενισχυμένοι θόρυβοι της καθημερινότητας, συναντούν τους ήχους της εσωτερικής μετάφρασής τους. Η Paramorphosi χτίζει έτσι μια επανεκτίμηση της αναζήτησης για ησυχία, που βρίσκει τον δρόμο της και τραβάει την προσοχή με τη βοήθεια των πιο συγχυσμένων ρυθμών. Όλα αυτά, δε, σκεπάζονται με τα ζεστά χρώματα στο κολλάζ του εξωφύλλου.

Δημήτρης Τσιρώνης
ReProCor - Meditations on Concrete Jazz (Earjerk Records, 2021)
Απρίλης! Η άνοιξη, το Πάσχα (καλά μωρέ ωχ... δυο μέρες μετά τον Απρίλη!), η έξοδος από την καραντίνα κ.ο.κ. Ο μήνας που οι Godspeed You! Black Emperor κυκλοφορούν το ευφάνταστο ‘G_d’s Pee AT STATE’S END!’ και κάποιοι ReProCor μια κασετούλα σε λιγοστά κομμάτια, κάπου στην Αμερική, παιδεύουν τ' αυτιά μας και τις μνήμες μας με ένα κολλάζ ήχων κλασικής ή τζαζ ή concrete ή απλά θορύβου! Μία αναλογική μίξη παρελθοντικών ήχων κάτω από την ονομασία ‘Meditations On Concrete Jazz’ που διαρκεί μία ώρα και δεν έχει αρχή και τέλος. Όπως περίπου και το ευχάριστο ταξίδι των GY!BE που αν μη τι άλλο δεν θα χαθεί στη λήθη μιας σύγχρονης μαγνητοταινίας 21 αντιτύπων.

00:00 Still Corners - White sands
05:31 Dry Cleaning - Scratchcard Lanyard
09:25 Arab Strap - The Turning Of Our Bones
14:20 Masha Qrella - Strand
17:56 The City Champs - Luna '68
21:36 For Those I Love - I Have a Love
26:49 Arab Strap - Bluebird
29:41 A.A. Williams - Lovesong
33:35 Arcade Fire & Owen Pallett - Song On the Beach
36:58 William The Conqueror- Quiet Life
40:35 Robbie Basho - Tatanka
43:12 Sitka Sun - Dauntless
48:29 Dawn Upshaw, Sō Percussion & Gilbert Kalish - Narrow Sea - Pt. 2
51:34 Xiu Xiu - One Hundred Years
57:45 Paramorphosi - Watching flowers grow from afar
1:04:24 ReProCor - Meditations on concrete jazz (excerpt from ‘Side A’)