Απρίλιος 2022

Μαριάννα Βασιλείου

Carpenter Brut – Leather Terror (No Quarter Prod., 2022)

Δεύτερο μέρος της τριλογίας “Leather Teeth” του Γάλλου-συνώνυμου με το darksynth και το synthwave και… do believe the hype. Εμπνευσμένος από τα slasher της δεκαετίας του ’80, ο Carpenter Brut συνεχίζει την ιστορία του φανταστικού πρωταγωνιστή Bret Halford που, αν και έγινε ροκ σταρ, μπορεί και θέλει να εκδικηθεί την μαζορέτα και όσους τον περιφρονούσαν και τον χλεύαζαν στο σχολείο – θα μπορούσε άνετα να είναι το soundtrack μιας ταινίας με αυτή τη θεματολογία. Συμμετοχές από GUNSHIP μέχρι Ulver, σύνθια που παίζουν black metal, μετάβαση από το vibe των 80’s σε αυτό των 90’s, μουσική με οπτικό χαρακτήρα (με την έννοια ότι όχι μόνο ακούς το τραγούδι, αλλά το βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου) – να χορεύεις και να κάνεις headbanging ταυτόχρονα. Ήδη ανυπομονώ για το επόμενο άλμπουμ που θα κλείσει την τριλογία αυτή – με μακάβριο και αιματηρό τρόπο και με ήχο των 00’s πιθανολογώ, και μάλλον βάσιμα.

Χριστίνα Κουτρουλού

Luna Li - Duality (In Real Life, 2022)

Έπειτα από δύο ΕP και μερικά singles, η Κορεατοκαναδέζα τραγουδοποιός Luna Li προσφέρει την πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά. Μια νεανική, θλιμμένη φιγούρα ξεπροβάλλει μέσα από γήινα χρώματα και λουλούδια στο εξώφυλλο του ‘Duality’, με τα τραγούδια να μιλάνε για τα συναισθήματα, τις συνειδητοποιήσεις και τις σκέψεις ενός νέου ανθρώπου, του οποίου ο νους αποκτά αυτοκυριαρχία. Φρεσκαρισμένα με μετεφηβική μελαγχολία μα και με ’κείνη τη γλυκιά νοσταλγία που συνοδεύει κάθε αποχαιρετισμό στο παρελθόν, δεν προσπαθούν να εκβιάσουν τις αισθήσεις, όσο να ατενίσουν το παρόν και το μέλλον, καθώς και τις συμπεριφορές του άλλου, όπως και τις δικές σου. Με τρόπο τέτοιον ώστε να μεταφερθούν στιγμές ευφορίας, προβληματισμού, αλλά και ανακούφισης. Είναι λοιπόν ένα άλμπουμ που κάθε φορά πατά σε δύο κόσμους, εκφράζοντας την πολύπλευρη προσωπικότητα της Luna Li. Η οποία, σε όποιον ρόλο κι αν σταθεί ή σε όποια απόφαση και σε όποιο στυλ, προασπίζει τη ματιά της παραμένοντας ο εαυτός της.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Vendredi sur Mer – Métamorphose (Sony Music, 2022)

H Charline Mignot ή αλλιώς Vendredi sur Mer (Παρασκευή στη θάλασσα) είναι μια Ελβετίδα που της αρέσει το υγρό στοιχείο. Θάλασσα αλλά και λίμνες, όπως αυτή της Γενεύης που γεννήθηκε. Από φωτογράφος του οίκου Hermès, ασχολήθηκε με τη μουσική για να μας δώσει ένα εκπληκτικό ντεμπούτο ΕΡ το 2018, την Αμπωτη (Marée basse). Ο πρώτος της δίσκος ‘Premiers Émois’, μάλλον δεν αποτέλεσε ικανή συνέχεια. Όμως με το δεύτερό της φετινό δίσκο επανέρχεται δυναμικά και πάλι στο προσκήνιο μιας γαλλικής synth pop, αισθαντικής, τρυφερής, όσο και απόκοσμης και ψυχρής. Ακίνητη, όπως τα νερά της λίμνης που αγναντεύει, τραγουδάει έχοντας το μυαλό της σε κάποιον. Την πρόδωσαν. Ο πόνος έχει μάλλον φύγει κι έχει μείνει η απόσταση και η συνειδητοποίηση της απώλειας. Αποτραβιέται, καρφώνει τις λέξεις πάνω στο ρυθμό, καταγράφει την παρουσία της με μια ψυχρότητα, όμως βαθιά μέσα της διακρίνεις μια λεπτή ευαισθησία, όσο και μια βαθιά μελαγχολία d’ une femme à la peau bleue.

Αντώνης Ξαγάς

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul – Topical Dancer (Deewee, 2022)

Αλό Σαρλότ! Μπιιιιπ. Αλόοο. Οι πρώτοι ήχοι του δίσκου με πήγαν πίσω στις αρχές του αιώνα στο “Voicemail” της ‘unique’ Miss Kittin στον Felix Da Housecat στα χρόνια της electroclash ρετροφουτουριστικής νοσταλγίας. Ταιριαστό άνοιγμα για έναν δίσκο electropop από το Βέλγιο, μην πάει ωστόσο ο νους σας σε ΕΒΜ μπότες ούτε σε eurodance ατμομηχανές, εν τω μεταξύ ούτε το Βέλγιο να το δέσετε κόμπο, το ζευγάρι των δημιουργών έχει αυτό που λέμε «μεταναστευτικό υπόβαθρο» κάπως τεχνοκρατικά, η Σαρλότ από την Καραϊβική, ο Μπολίς από το Μακάου, εν γένει η εθνική καθαρότητα είναι μια φενάκη πόσο μάλλον στο μετα-αποικιακό Βέλγιο (μιας από τις πρωτοδιδάξασες σε αξιοποιήσεις ιθαγενούς πλούτου και διαφωτισμένα ολοκαυτώματα). Οι δυο τους έφτιαξαν έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο που αντλεί από ένα σωρό παραποταμάκια της ηλεκτρονικής παράδοσης (και της ντόπιας τελικά, η σκιά των Soulwax είναι ακουστή, στην εταιρεία τους άλλωστε ηχογραφούν) με τραγούδια σε αγγλικά, φλαμανδικά, κρεολικά αλλά και εσπεράντο, με θεματολογία που βάζει το δάχτυλο επί τον τύπο πολλών ήλων της σύγχρονης πραγματικότητας με έναν συνθηματολογικά ευφάνταστο και γκρουβάτο τρόπο και κυρίως διόλου σοβαροφανή, με χιούμορ και αυτοπαρωδιακή διάθεση (μέσα σε όλα, στη συγκυρία που γράφονται κι αυτές οι γραμμές, η επικαιρότητα του Will Smith μοιάζει κυριολεκτικά αναπόδραστη καθώς ο δίσκος περιέχει και τραγούδι με τίτλο«Huile Smisse» που είναι η… γαλλική προφορά του ονόματός του).

Άρης Μπούρας

Huerco S. – Plonk (Incienso, 2022)

Έξι χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ του ως Huerco S., ο Brian Leeds από το μακρινό Κάνσας επιστρέφει με το “Plonk”. Ηχογραφημένο κατά κύριο λόγο στο Βερολίνο κατά την περίοδο της πανδημίας, ξεδιπλώνει δέκα αέρινα φουτουριστικά κομμάτια που κινούνται αργά, σε ηλεκτρονικά τοπία μακρινά. Με κεντρικό άξονα την ambient μουσική και την εγκεφαλική techno, στριφογυρίζει ανάμεσα σε πειραματισμούς και μελωδικές στιγμές, που φορές θυμίζει τις ήπιες συνθέσεις ονομάτων όπως οι Autechre. Πάραυτα, υπάρχει και μια υποδόρια φρεσκάδα στις αλχημείες του, που φανερώνει την ενσωμάτωση ήχων και ρυθμών από μουσικά είδη όπως η hip-hop ή η trap. Ζεστό, ατμοσφαιρικό και πολυεπίπεδο, θα μπορούσε να αποτελεί το soundtrack μιας νεορομαντικής sci-fi ταινίας. Θέλει το χρόνο του για να σε γοητεύσει.

Χάρης Συμβουλίδης

Lord Kayso - Moor Chores (ανεξάρτητη έκδοση, 2022)

Άλλη μία νέα φιγούρα στο αχανές χιπ χοπ underground των σύγχρονων Η.Π.Α., ο Lord Kayso δεν έχει κανένα πρόβλημα να στέκεται στους ώμους γιγάντων. Άγνωστος πριν το 2020, αλλά και αδιάφορος για την trap/drill επικαιρότητα των ημερών, ο νεαρός από το Μπρούκλιν το προσπαθεί με old school συνταγές, αντανακλώντας το τιμημένο East Coast Παράδειγμα –το "Opulence", ειδικότερα, κλείνει το μάτι στον Notorious B.I.G., «τον πρώτο ράπερ που άκουσα ποτέ», όπως εξομολογήθηκε πριν κανά μήνα. Και τα καταφέρνει μια χαρά, έστω κι αν προσκρούει τελικά σε έναν αισθητικό ορίζοντα που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να υπερβεί.

Μέχρι να φτάσει εκεί, δηλαδή, πατάει χαλαρά και παιχνιδιάρικα πάνω στα τζαζο-μπίτια που του φτιάχνουν κατά κύριο λόγο ο Chris Decastro και ο Hajino (όπως και στο ντεμπούτο Trumpets, πριν 2 χρόνια), ντουετάρει ωραία με τη ζόρικη Semiratruth στο "Digital (Meta_Verses)" και βάζει ορισμένες δύσκολες ιστορίες περί τρέλας, ναρκωτικών και βίας να συνυπάρξουν με κλασικά οικογενειακά τραπέζια και ήσυχα Σαββατοκύριακα (π.χ. "Uncle Mark", "Glitz"). Όπως συμβαίνει άλλωστε και στην αληθινή ζωή για όσους βιώνουν τέτοιες καταστάσεις και δεν γράφουν απλώς θεωρητικά γι’ αυτές.

Μιχάλης Βαρνάς

Destroyer – Labyrinhitis (Bella Union, 2022)

Οι Destroyer του Dan Bejar, συνεπέστατοι στο ραντεβού τους με την δισκογραφία, κυκλοφόρησαν το δέκατο τρίτο άλμπουμ τους. Από το ‘Kaput’ κι έπειτα τα έχω ακούσει όλα και σχεδόν πάντα βρίσκω πολύ ωραία τραγούδια. Αυτό είναι το θετικό. Το αρνητικό είναι ότι στο φινάλε μένω και με μια αίσθηση κενού, σαν να μην ολοκληρώθηκε το άλμπουμ κι ας περιμένω καλύτερα και την συνέχεια.

Με το ‘Labyrinthitis’ περπάτησα ωραιότατα στο πάρκο, όλα εξελίχθηκαν υπέροχα, καμία ζάλη ούτε αγάπη όμως, τρία τραγούδια μου άρεσαν περισσότερο από τα υπόλοιπα, τα πιο ήσυχα. Όχι πως στα υπόλοιπα γίνεται φασαρία, το είδος είναι μια ευγενική μελωδική ποπτρόνικα με ντίσκο αναφορές. Διάβασα πως ένα κομμάτι – το ‘Eat the Wine Drink the Bread’ – το έχουν εντάξει οι Caribou στα σετ τους.

Η φιλική μου σχέση με τον Dan Bejar θα συνεχιστεί μέχρι και το δέκατο τέταρτο άλμπουμ του τουλάχιστον.

Τάσος Βαφειάδης

Sugar for the Pill – Wanderlust (Make Me Happy Records, 2022)

Αν από τις πρώτες νότες του δίσκου καταλαβαίνεις ότι τα μέλη των Sugar for the Pill είχαν αφίσες των Lush στα δωμάτιά τους, μέχρι τις τελευταίες δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ελληνικό συγκρότημα. Δύο χρόνια μετά τη δημιουργία τους, το σχήμα από την Αθήνα καταθέτει μια εξαιρετική δουλειά, όχι μόνο για τα εγχώρια, αλλά και για τα διεθνή δεδομένα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το άλμπουμ τους κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και από ελληνική και από αμερικάνικη δισκογραφική εταιρία (Shelflife Records).

Με αιθέρια φωνητικά και θολές κιθάρες, οι Sugar for the Pill εμφανίζονται μέσα στην γκρίζα Άνοιξη και με το κατακόκκινο βινύλιό τους μας κάνουν να ονειρευόμαστε την πολύχρωμη Άνοιξη (που ακόμα δεν ήρθε).

Μαρία Φλέδου

Wet Leg - Wet Leg (Domino, 2022)

‘Is your muffin buttered?’

Γίνεσαι η πιο χοτ καινούρια ίντι μπάντα της τελευταίας εικοσιπενταετίας με το πρώτο κιόλας single και πρέπει να (απο)δείξεις ότι δεν είσαι απλά ένα one hit wonder. Τι κάνεις; Mέσα στους επόμενους έξι μήνες κυκλοφορείς άλλα πέντε, κατακτάς την Αμερική στην σκηνή αλλά και στα τηλεοπτικά πλατό πριν ακόμη κυκλοφορήσει το ντεμπούτο σου και επιστρέφεις σπίτι σου στο Isle of Wight για την μεγάλη μέρα. Δηλαδή την ερχόμενη Παρασκευή 8/4 που επιτέλους κυκλοφορεί το ‘Wet Leg’ των Wet Leg. Μπορεί το μυστικό της επιτυχίας να είναι το να είσαι ο εαυτός σου μέχρι που κάποια στιγμή όλα θα συμβούν εκεί που δεν το περιμένεις. Βοηθάει όμως και το να γράφεις όμορφα κλασσικά καθαριστικά κομμάτια για όλη την ίντι οικογένεια, με ακαταμάχητα φωνητικά και έξυπνους, ευθείς και empowering στίχους, αλλά και να είσαι ανεπιτήδευτα κουλ.

Και να το ευχαριστιέσαι. Όπως η Rhian, η Hester και η μπάντα τους.

Μάνος Μπούρας

Georgio Valentino - Lines Of Flight (Αυτοέκδοση, 2021)

Νέα είσοδος στα εγχώρια δισκογραφικά δρώμενα ο εν λόγω Αμερικανός - με ελληνικές ρίζες - μουσικός, αν και με σπουδαίες περγαμηνές στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον του. Μια ματιά μόνο στη λίστα με τους συμμετέχοντες σ' αυτό το δεκάιντσο με τα 8 κομμάτια που βγήκε στην εκπνοή της περασμένης χρονιάς αρκεί: από τον "δικό" μας Blaine L. Reininger (με τον οποίο συχνά πυκνά παίζει μαζί) και τον Luc Van Leishout επίσης των Tuxedomoon, τον Μick Harvey (τον πρώην κολλητό του Cave) έως τον Dave Graney και την Clare Moore των Moodists ή τον David McClymont των Orange Juice (!) και τον Malcolm Ross των Josef K (!!), καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει εδώ ώστε να δώσουν όλα αυτά τα εντυπωσιακά ονόματα μία χείρα βοηθείας στην ολοκλήρωσή του. Παραθέτουμε ενδεικτικά ένα κομμάτι που δίνει μία ικανοποιητική εικόνα των όσων διαδραματίζονται μουσικά εντός του δίσκου, μία σύνθεση του Rowland S. Howard (τα υπόλοιπα κομμάτια είναι συνθέσεις του δημιουργού, ή τουλάχιστον συν-συνθέσεις) όπου ο funk ρυθμός προσπαθεί να κρύψει τον σκοτεινό του χαρακτήρα, έτσι όπως ξεκάθαρα εκφράζεται στους στίχους. Δε συμβαίνει το ίδιο σε ολόκληρη τη διάρκεια του δίσκου πάντως, ενός δίσκου που με το τέλος του δικαιολογεί απόλυτα το γιατί χρειάστηκαν επτά πόλεις σε τρεις ηπείρους για να ηχογραφηθεί!

Χίλντα Παπαδημητρίου

Hartwin Dhoore Trio — Valge Valgus (Trad Records, 2021)

Για να μην αρχίσω πάλι τη γκρίνια για τις νεραϊδοπαρμένες λεπτεπίλεπτες τραγουδοποιούς που μιμούνται την Joni, τους γενειοφόρους folkies που θα ήθελαν να γίνουν Okkervil River στη θέση των O.R., τους indie παλιούς και νέους συλλήβδην, σας συστήνω χωρίς άλλες εισαγωγές το φλαμανδικό/εσθονικό τρίο του Hartwin Dhoore. O ακορντεονίστας Hartwin Dhoore, ένας εκ των τριών αδερφών Dhoore, έζησε μια πενταετία στην Εσθονία και μαζί με τη βιολονίστρια Sofia-Liis Kose και τον κιθαρίστα Carlos Liiv δημιούργησαν τους Hartwin Dhoore Trio. Κοντά στο πνεύμα των Trio Dhoore (των τριών αδερφών, δηλαδή), παίζουν ένα είδος folk που ζυμώνει την παραδοσιακή μουσική της Φλάνδρας (η μισή στο Βέλγιο, η μισή στην Ολλανδία, έτσι;), με μελωδίες άλλοτε ιρλανδέζικου πάθους, άλλοτε βόρειας αισθητικής, στις οποίες όμως επικρατεί πάντοτε ο μινιμαλισμός που έκανε παγκόσμια τάση ο συμπατριώτης του Hartwin, ο πανίσχυρος Wim Mertens. Οι συνθέσεις τους είναι instrumental, διανθισμένες από φωνητικά που ξεσπούν σαν αλυχτίσματα ζώων ή κραυγές πουλιών. Μουσικά ηχοτοπία της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, κατασκευασμένα από βιολί, κιθάρα, αρμόνιο και διατονικό ακορντεόν (πώς θα ήταν η μουσική χωρίς ακορντεόν; Φτωχή, πολύ φτωχή).

Ξεχωρίζω το κομμάτι με τον τίτλο Labürint, που μοιάζει με το σάουντρακ ενός ομιχλώδους αθηναϊκού τριήμερου, βγαλμένου από ταινία του John Carpenter.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Grant-Lee Phillips - All That You Can Dream (Yep Roc Records, 2022)

Στους δίσκους του Grant-Lee Phillips το «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» δεν ισχύει με τίποτα. Τι κι αν ο νέος του δίσκος κυκλοφορεί στις 20 Μαΐου; Τα τέσσερα τραγούδια που έχουν ήδη δει το φως, ακόμα κι από μόνα τους αρκούν για να αγαπήσεις το “All That You Can Dream”.

Την άνοιξη του 2020, όταν λόγω της πανδημίας ακυρώθηκε η περιοδεία για την προώθηση του “Lightning, Show Us Your Stuff” με τους John Doe και Kristin Hersh, ο Phillips δεν έχασε καιρό και έπιασε δουλειά. Αποτέλεσμα ήταν ένα ακόμα εσωτερικό άλμπουμ με ξώφυλλο έναν πίνακά του, που αναζητά την ελπίδα μέσα στη μοναξιά των ημερών και ηχογραφήθηκε εξ αποστάσεως πάνω στο υλικό που έστειλε στους Jay Bellerose (ντραμς) και Jennifer Condos (μπάσο), με τη βοήθεια και των Jamie Edwards (πιάνο), Eric Heywood (pedal steel) και Richard Dodd (τσέλο). Κατά τα λοιπά δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Η americana συναντά την alt-country και καταλήγει να ακούγεται rock με τον ίδιο ήρεμο και γλυκό τρόπο, που ανέκαθεν την έκανε διεισδυτική και μεγαλειώδη.

Νάνσυ Σταυρίδου

Trentemøller- Memoria (In My Room, 2022)

7ο άλμπουμ για τον αγαπημένο Δανό μουσικό χαμαιλέοντα Trentemøller και αναρωτιέμαι ακόμα αν πρόκειται για δικές του συνθέσεις ή για μια dream pop & shoegaze συλλογή της 4AD με συμμετοχή από μπάντες όπως οι Slowdive, οι Soft Moon, οι Wild Nothing ή οι KVB. Ειλικρινά δε βρίσκω κάτι αρνητικό στο “Memoria” καθώς το κάθε κομμάτι μπορεί να σταθεί μόνο του, έχει τη δική του ατμόσφαιρα και οι εικόνες που σου έρχονται στο νου όταν τα ακούς ταιριάζουν απόλυτα με τον τίτλο του καθενός και αυτό είναι κάτι που με εντυπωσίασε και με ξάφνιασε από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Χαίρομαι που ξέφυγε από τον αμιγώς ηλεκτρονικό και πιο dance και techno ήχο και ακούμε εδώ κιθάρες που σε ταξιδεύουν, ένα μανιασμένο μπάσο που σε σκιάζει και άλλα φυσικά όργανα τα οποία συνθέτουν μια μουσική πανδαισία. Προσεγμένη και η επιλογή της Lisbet Fritze στα λίγα κομμάτια με φωνητικά – θα φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη στα lives.

Ακούστε το με χαμηλά τα φώτα και αφήστε τις σκέψεις σας να χαθούν σε φωτεινά και σκοτεινά μονοπάτια. Γιατί είναι απλά μια goth απόλαυση αυτός ο δίσκος και μια διαχρονική μουσική επένδυση.

Δημήτρης Τσιρώνης

Le Seul Element - Juste Une Idée Obscure de Ce Qu'est La Fierté (Specific, 2022)

Πιάνουν οι κριτικοί τα φτυάρια; Τότε παλιά; Τότε που 'ταν τα εξώφυλλα ασπρόμαυρα; Σαν κρυβόντουσαν οι καλλιτέχνες στα γαλλικά εδάφη...

Τώρα πια οι Le Seul Element πλέκουν εργόχειρα μακροσκελή, drone συννεφάκια γεμάτα πινελιές ξετσίπωτης black metal αισθητικής, dark wave και gothic φωνητικές παλινδρομήσεις σαν ψαλμωδίες μιας νέας επαναληπτικής θρησκείας. Κατάφεραν τέσσερις δίσκους σε κασέτες, σιντάκια και βινύλια μέσα σε μια δεκαετία. Επέπλευσαν και παρέμειναν. Δεν είναι μόνο ο ήχος της άνοιξης που δεν την αφήνουν να φωτίσει με τα βομβαρδισμένα όνειρα ειρήνης, είναι αυτές οι Ερινύες που όλο χορεύουν ξυπόλυτες και δεν μπορείς να θυμηθείς αν ήξερες ποτέ να χορεύεις ή απλά το προσπέρασες.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Anadol – Felicita (Pingipung, 2022)

Δίχως ξεκάθαρο ηχητικό προσανατολισμό μοιάζει εκ πρώτης (και) αυτή η τρίτη συνθετική εξόρμηση της Τουρκάλας Gözen Atila ως Anadol. Εντούτοις, όσο βυθίζεται κανείς στον πυκνό, νεφελώδη, αργόσυρτο και βραδυφλεγή διάκοσμό της, σμίγει με μια γλώσσα που μέσα στην οικουμενικότητά της γίνεται υπερεθνική, μια μουσική που μπλέκει τις ανά τον υφήλιο παραδόσεις για να βγει έξω από το κέλυφός μας, να γίνει συμπαντική. Όπως κάποτε η γερμανική μεταπολεμική γενιά διαχειριζόταν τα ερεθίσματα, τις προσλαμβάνουσες και τα συμφραζόμενα του καιρού της μετουσιώνοντάς τα σε μια kosmische musik, έτσι και η Anadol με έδρα το Βερολίνο των ’20s μεταπλάθει το χθες σε μια σημερινή πρόταση με έντονη την αίσθηση του κατ’ επείγοντος και το βλέμμα σε ένα έξω από εδώ μέλλον. Ένα αναβράζον μπαράζ στιγμιοτύπων από κράουτ δονήσεις με κιθαριστικές και synth εκτροπές που εκλύουν μυστήριο και έκσταση. Μια ψυχεδελική διάλεκτο από σπειροειδή μοτίβα εξ Ανατολής που σέρνουν τον χορό του ονείρου. Μια εκφραστικότητα που πάλλεται από θραύσματα λυρισμού που έχουν ακόμη και κάτι από τη δική μας καλλιτεχνική ντοπιολαλιά, τζαζ υποβλητικότητα που οπτικοποιεί αλά Twin Peaks σκηνικά, γαλλικά ποπ λικνίσματα και το εναλλακτικό ροκ το αμερικάνικο. H Anadol ενορχηστρώνει καλειδοσκοπικά μια συγκλονιστική απάντηση σε εκείνους που βάζουν λαούς σε αντιπαράθεση. Αντί να τρωγόμαστε μεταξύ μας στα επίγεια, βάζει τη φαντασία μας σε ράγες για να περιπλανηθούμε στο γαλαξία. Προοπτική που πίσω στο χρόνο η ανθρωπότητα μάταια ευαγγελιζόταν.

Ελένη Φουντή

Messa - Close (Svart Records, 2022)

Το πόσο βαριέμαι τη μονοκαλλιέργεια της φασόν stoner / doom σκηνής, όπου πρέπει εγκλωβισμένοι κάτω από το ίδιο σχεδόν riff, να βρίσκουμε τις διαφορές ανάμεσα σε συγκροτήματα - κλώνους δεν λέγεται. Ευτυχώς μέσα σε αυτόν τον αφόρητα πληκτικό αγρό του #μία_από_τα_ίδια ευδοκιμούν πού και πού και πραγματικά σπουδαίες μουσικές που ξελασπώνουν τη σοδειά. Όπως το "Close" των Ιταλών Messa, που μας συστήθηκαν πριν λίγα χρόνια ως doom, blues, punk, dark jazz, prog μπάντα. Καλά και σωστά είναι όλα αυτά (τα prog στοιχεία δεν τα πολυακούω για να είμαι ειλικρινής πέρα από κάποιες αόριστες 70s επιρροές, αλλά μικρή σημασία έχει), όμως ο πραγματικός άσος στο μανίκι τους είναι ότι, αν και κατά βάση doom σχήμα, καταφέρνουν παραδόξως να αμφιρρέπουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι χωρίς να χάνουν τον δομικό μυστικιστικό τους τόνο. Σημειώνω τη βοκαλίστρια Sara Bianchin ως MVP, τα ζεστά μεσογειακά - ανατολίτικα περάσματα με το ούτι, το black metal ιντερλούδιο, το μαντολίνο και το ντουντούκ και το οργιάζον σαξόφωνο εκεί που πρέπει. Αν νομίζετε ότι το doom / stoner ιδίωμα έχει εξαντληθεί, οι Messa από την Ιταλία είναι εδώ, με έναν συναρπαστικό δίσκο, για να διαψεύσουν όλες τις ιδεοληψίες μας.

Μιχάλης Τσαντίλας

B.Y.S. Trio – It’s About Spirituality (A Tribute To Charlie Haden) (ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2022)

Τα αρχικά στο όνομα του τρίο αντιστοιχούν στους Χρυσόστομο Μπουκάλη (κοντραμπάσο), Κώστα Γιαξόγλου (πιάνο) και Νίκο Σιδηροκαστρίτη (τύμπανα). Αφιερώνουν το πρώτο τους άλμπουμ στον μεγάλο μπασίστα της τζαζ, δίνοντας χώρο σε όλα του τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα: στην απλότητα και στη μεστότητα, στην τόλμη και στην κλασικότητα, στο πνευματικό ζητούμενο και στη φιλοσοφημένη ματιά. Ένας έξοχος φόρος τιμής που λειτουργεί και ως αρμόζουσα εισαγωγή στον ιδιαίτερης ατμόσφαιρας κόσμο του Haden. Το γκρουπ πρόλαβε να πάρει την έγκριση της Ruth Cameron Haden, χήρας του εκλιπόντος, λίγο πριν αποδημήσει και αυτή.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Simone Dinnerstein – Undersong (Orange Mountain Music, 2022)

Δεν αρκεί να είναι κανείς τεχνικά ικανός παίζοντας ένα μουσικό όργανο. Θα πρέπει να υπερβαίνει αυτό το στάδιο αν θέλει να λέγεται καλλιτέχνης. Η Simone Dinnerstein διαλέγει εδώ τέσσερις συνθέτες για να μας αποδείξει ότι η τεχνική της αρτιότητα στο πιάνο είναι εργαλείο και όχι αυτοσκοπός. Couperin, Schumann, Glass, Satie. Όλος ο δίσκος είναι πολύ καλός με αποκορύφωμα τη σύνθεση Mad Rush του Phillip Glass . Ένα έργο που φαίνεται ότι αρέσει ιδιαίτερα στη Simone αφού μέσα στα 15 περίπου λεπτά που διαρκεί, τα δάχτυλά της χορεύουν νωχελικά , πετάνε στους αιθέρες και τρεκλίζουν σε έκσταση. Σε όλες τις εκφάνσεις όμως της πορείας τους αυτής το αποτέλεσμα είναι η λύτρωση.