Απρίλιος 2023

Βασίλης Παπαδόπουλος

slowthai – UGLY (Method Records, 2023)

Για το μήνα που μας πέρασε ο slowthai κέρδισε τις εντυπώσεις. Τρίτος δίσκος μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο ‘Nothing Great About Britain’ κι ο Βρετανός rapper δείχνει να εξελίσσεται. Πολυσυλλεκτικός, με στοιχεία ενίοτε χορευτικά (‘Selfish’), ενίοτε μελωδικά (‘Falling’, ‘Tourniquet’, ‘25% Club’) μα πάνω απ΄όλα αυτό που κυριαρχεί είναι άγχος και απόγνωση. Ήδη στο εναρκτήριο κομμάτι ‘Yum’ o slowthai παλεύει με τον εαυτό του, φτάνοντας μέσα από συνεχείς βαθιές ανάσες στο ουρλιαχτό του τέλους, σαν μια κρίση πανικού, που την προκαλεί ο ίδιος για να ξεφύγει, από τι, μόνο αυτός ξέρει. Εμείς καταλαβαίνουμε λίγο, αλλά από την άλλη ο καθένας είναι μόνος του σ΄ αυτή τη ζωή. Οσο και να εμφανίζεται φαινομενικά χαρούμενος (‘Feel good’, ‘Happy’) βιώνει απομόνωση και μοναξιά και μας τη μεταφέρει (‘Ugly’, ‘Never again’). Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι μοναδικά, όμως κάτι λείπει για να εκτοξευθεί, παρότι κατέχει τα κλειδιά της μουσικής, αλλά πιθανόν όχι και της ευτυχίας. Ερήμωση και αποστασιοποίηση. Ζει έτσι κι αλλιώς στη χώρα του Brexit, αυτός ο γιος σκύλας μετανάστριας. Διαλέγουμε για να σωθούμε το ‘Woltz Funny’, την πιο καθαρόαιμη ροκ στιγμή του δίσκου, που θυμίζει λίγο από Robert Calvert στις στιγμές της απογείωσης. Του λείπει μάλλον η αγάπη.

Μαρία Φλέδου

Yves Tumor – Praise a Lord who chews but which does not consume, (or simply, Hot Between Worlds) (Warp, 2023)

Το καινούριο άλμπουμ των Yves Tumor (aka Sean Bowie) ξεκινάει με intro μία κραυγή και ένα εξομολογητικό 'Sometimes, it feels like there's places in my mind that I can't go...'. Αυτό το πρώτο single από το 'Hot Between Worlds' με τον ταιριαστό τίτλο 'God is a circle' είναι μάλλον ό,τι πιο προσωπικό και σχεδόν αποκαλυπτικό έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής σε όλη τους την δισκογραφία και μυστηριώδη καριέρα που κοντεύει πλέον 15ετία.

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα απρόβλεπτο και συναρπαστικό ηχητικό ρεύμα που βασικά ακολουθεί όσες πιθανές κατευθύνσεις μπορεί ταυτόχρονα, παρακάμπτοντας όποια (δημιουργικά) εμπόδια βρει μπροστά του.

Θα μπορούσε να βγάλει νόημα το industrial dream pop, υπάρχει στ' αλήθεια vapor rock, είναι η soul συμβατή με το dark ambient, είναι μήπως όλα τα genres παρωδία του εαυτού τους ή απλά όλα (θα έπρεπε να) είναι free jazz; Οι απαντήσεις δεν βρίσκονται σε αυτό το άλμπουμ, στην (συν) παραγωγή του Noah Goldstein ή την μίξη του Alan Moulder, αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν με τους Yves Tumor ως απόλυτο σούπερσταρ.

Νάνσυ Σταυρίδου

Depeche Mode – Memento Mori (Mute, 2023)

Ο θάνατος του Andy Fletcher πέρυσι τον Μάιο με συντάραξε. Αισθάνθηκα από τη μία ότι ήρθε ενδεχομένως εντελώς αναπάντεχα το τέλος της αγαπημένης μου μπάντας αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο από την άλλη, το γεγονός ότι άλλος ένας νέος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή, με γέμισε θλίψη.

Ωστόσο, η παρηγοριά δεν άργησε να έρθει από τους ίδιους τους Depeche Mode λίγους μήνες μετά, με την ανακοίνωση του νέου τους άλμπουμ “Memento Mori” το οποίο με τον τίτλο του και μόνο μας υπενθυμίζει ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.

Προϋπήρχε, λοιπόν, μια συναισθηματική φόρτιση η οποία κορυφώθηκε όταν ήρθε η στιγμή να ακούσω τον δίσκο στο Spotify και εμφανίστηκε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον Gore και τον Gahan μόνο. Άκουσα πολλές φορές το “Memento Mori” και συνεχίζω να το ακούω. Όχι για να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι καλό και αξίζει να γράψω για αυτό, αλλά γιατί τελικά μου αρέσει. Δεν θα πέσω στην παγίδα να το συγκρίνω με τα αριστουργήματα του παρελθόντος τα οποία έχουν γράψει μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια, ούτε θα πω ότι είναι σαφώς καλύτερο από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους.

Σε κάθε κομμάτι αναγνωρίζεις στοιχεία από τον γνώριμο ήχο των Depeche Mode των τελευταίων 40 ετών – αυτά τα σκοτεινά και μελαγχολικά synths στα οποία συμπυκνώνεται η μουσική τους ιστορία είναι παντού σαν φαντάσματα και όλα μαζί συνθέτουν επιτέλους ένα γνήσιο D.M. δίσκο με καλές και πιο δυνατές στιγμές.

Αυτό που μου λείπει είναι λίγο παραπάνω αγάπη και φροντίδα στη σύνθεση με εξαίρεση όμως το τελευταίο κομμάτι, το “Speak to me” το οποίο με συγκινεί με την απλότητα και την ειλικρίνεια στη μελωδία και στους στίχους. Λειτουργεί σαν κάθαρση, σαν φάρμακο που επουλώνει τις πληγές.

Ο Andy θα ήταν πολύ περήφανος.

Μαριάννα Βασιλείου

M83 – Fantasy (Other Suns, Virgin, 2023)

Οι M83 (ο Anthony Gonzalez, έστω) θα είναι πάντα εκείνο το συγκρότημα που έβγαλε το “Saturdays = Youth”. Τον δίσκο που όταν τον άκουγα στο… iPod μου κουκουλωμένη στο παλτό μου τα βράδια του χειμώνα του 2008 (ναι… για τόσο παλιά μιλάμε πλέον), περπατώντας κάτω από τα τεχνητά φώτα και κόντρα στον παγωμένο αέρα, με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να κατεβάσω τα αστέρια στη Γη. Έστω και για λίγες μόνο στιγμές. Το “Fantasy” (με το φρικτό εξώφυλλο) προφανώς και δεν φτάνει το μυσταγωγικό μεγαλείο του παρελθόντος παρά μόνο ανά στιγμές – ωστόσο, καταφέρνει να σου αρπάξει την ψυχή και να την λυτρώσει, αφού πρώτα την κάνει να ματώσει. Κι εκτός αυτού, θα ακούγεται και γαμάτο ζωντανά στην Πλατεία Νερού το βράδυ της 21ης Ιουνίου, που δεν είναι πια και τόσο μακριά.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

The Telescopes - Experimental Health (Weisskalt Records, 2023)

Τα χρόνια πέρασαν και πλέον οι The 13th Floor Elevators ξέκαναν τους Suicide, αφήνοντας -λόγω συμπαθείας- ημιθανείς τους The Velvet Underground. Η διάθεση για «αίμα» φαινόταν κι από τους στίχους: “Leave nobody behind/leave my body behind”. Ξεχάστε, λοιπόν, όσα μάθατε στο “Taste” ή στο “The Telescopes”. Δεκατέσσερα άλμπουμ μετά το ντεμπούτο και οκτώ από το “Hidden Fields”, δε νομίζω να ξαφνιάστηκε κανείς. Εντάξει, μπορεί να περιμέναμε ότι ο Stephen Lawrie κάποτε θα απέμενε μόνος κι έρημος, αλλά δε νομίζω να ήταν πολλοί εκείνοι που θα πόνταραν στο ότι θα ηχογραφούσε έναν ακόμη δίσκο στην αγροικία του που όμως δε θα είχε καθόλου κιθάρες, παιγμένο αποκλειστικά με πάμφθηνα ή μεταχειρισμένα synths και χαλασμένα παιδικά παιχνίδια (toys went berserk φάση - κυριολεκτικά). Κάτι τέτοια συμβαίνουν μόνο όταν η τάση για πειραματισμό παίρνει κεφάλι, εξακολουθώντας να κοιτάζει στα μάτια την ψυχεδέλεια.

Γιάννης Πλόχωρας

MOb - MOb1 (Veego, 2023)

Ηλεκτρονικά ηχοχρώματα, πειραγμένο σαξόφωνο, αντιστικτικό μπάσο και ανήσυχα ντραμς σ’ έναν δίσκο που πολύ παλιά ίσως ν’ αποκαλούσαμε ποστ πανκ αλλά πλέον δεν μπορούμε διότι ακούγεται με την πειστικότητα του τώρα στο χωρόχρονο του σήμερα για το περιβάλλον του εδώ.

Κυριολεκτικά, αφού το τρίο των MOb (Μάριος Βαληνάκης, Αλέξανδρος Δελής, Παναγιώτης Κωστόπουλος) δημιουργεί εδώ και χρόνια τον ήχο του στην Ελλάδα και μόλις κυκλοφόρησε την πρώτη του "επίσημη" δισκογραφική πρόταση, το LP "MOb1", που περιέχει επτά ελκυστικά αβάν τζαζ πειράματα, σοφά εκτελεσμένα ούτως ώστε το εκάστοτε συναισθηματικό εντύπωμα τελεονομικά να διαφέρει, αλλά ταυτόχρονα και να αφορά.

Άρης Μπούρας

Anna B Savage - in|FLUX (City Slang, 2023)

Η αγαπητή δισκογραφική εταιρεία της City Slang μας φέρνει ακόμη ένα εξαίρετο άλμπουμ, αυτή τη φορά από μια γυναικεία φωνή που θαρρώ θα συναντάμε όλο και συχνότερα στο προσεχές μέλλον. Από το Λονδίνο, αλλά εγκατεστημένη στο Δουβλίνο, η Anna B Savage ξεχωρίζει ήδη για τις -στιγμές- περιπετειώδεις συνθέσεις της, την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που απλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, αλλά και το ανδρόγυνο vibrato της που ταλανίζει ρυθμικά τα αυτιά σου. Όπως αναφέρει και ο Paul Hartnoll των Orbital (με τους οποίους συνεργάστηκε σ’ ένα από τα καινούργια τους track), θυμίζει τον Scott Walker και αναδεικνύει όλα αυτα τα σκοτεινά στοιχεία που τον έκαναν μετέπειτα γνωστό. Η πειραγμένη folk της, με διακριτικά ηλεκτρονικά υποστρώματα, έρχεται σε λαμπρή συνύπαρξη με τα ακουστικά όργανα, το πιάνο και τις pop ευαισθησίες της, παραδίδοντας ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο τραγουδιών. Περιέχει και το “The Ghost”, απ’ τα σπουδαία τραγούδια της χρονιάς, κι ας είμαστε ακόμη σχετικά στην αρχή της.

Αντώνης Ξαγάς

Derya Yildirim & Graham Mushnik - Hey Dostum, Çak! (Buback, 2023)

Οι περισσότεροι δίσκοι με παιδικά τραγούδια (όπως -ακόμη χειρότερα- τα περισσότερα παιδικά βιβλία, το τρεντ της εποχής και -εδώ που τα λέμε- τα λεφτά της εποχής για τον χειμαζόμενο εκδοτικό κλάδο) είναι πραγματικά για πέταμα. Κι ας μην μπορούν αρχικά να αντιδράσουν οι αποδέκτες τους, το κάνουν σιγά σιγά με τα χρόνια (πόσοι τέτοιοι δίσκοι έχουν μείνει πραγματικά που να ακούγονται;) Δυσκολότατο λοιπόν το δημιουργικό εγχείρημα, παρά την φαινομενική του ευκολία, οπότε μια καλή επιλογή είναι να σκαλίσεις τα σεντούκια της παράδοσης, να βρεις γερές μελωδίες που να μπορούν να απευθυνθούν σε ένα αισθητήριο που είναι μεν ακόμη ακαλλιέργητο αλλά ουχί ηλίθιο. Κάτι σαν αυτό που έκανε μια Γερμανοτουρκίδα και ένας Γάλλος, οι οποίοι πήραν παραδοσιακά και μη κομμάτια της Ανατολίας, τα προσάρμοσαν σε νέες ευφάνταστες κι απλές (ουχί απλοϊκές) ενορχηστρώσεις που αναδεικνύουν τον μελωδικό τους πυρήνα και έφτιαξαν έναν ωραίο χαρούμενο δίσκο, πραγματικό πανηγύρι οργάνων και χρωμάτων (ο οποίος κυκλοφορεί από εταιρία που φέρει το όνομα ενός δικαστή που είχε δολοφονηθεί από την RAF). Που ομολογώ τον προτιμώ από τον φετινό νέο των πολύφερνων Altin Gün, οι οποίοι το ίδιο πράγμα κάνουν με πιο…ψυχεδελικές αξιώσεις, στον τέταρτο τους δίσκο όμως πλέον φαίνεται ότι έφτασαν το πρότζεκτ στα όριά του. Οι Nouvelle Vague του anadolu rock; Πολύ σκληρό…

Χίλντα Παπαδημητρίου

Damien Jurado – Sometimes you hurt the ones you hate (Maraquopa Records)

Έχω καθομολογήσει την αδυναμία μου στον Damien Jurado, έξοχο συνεχιστή της πιο folky πορείας του Neil Young. Μου αρέσουν οι, εκ πρώτης όψεως, απλές μελωδίες του, οι ακόμα πιο απλές ενορχηστρώσεις, και πάνω απ’ όλα οι στίχοι του και ο τρόπος που τους διατυπώνει. Μετά από 30 χρόνια στη μουσική, ο Jurado έφτιαξε τη δική του δισκογραφική, τη Maraquopa Records, και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ο τρίτος δίσκος του σ’ αυτήν. Τώρα βέβαια, με 22 λεπτά διάρκεια, δεν τον λες άλμπουμ ακριβώς, αλλά ξαναβρίσκουμε τη θεματική που μας έχει μαγέψει ως τώρα: την παιδική ηλικία (που είναι η αληθινή πατρίδα μας, κατά τον Barthes), εικόνες από τα 50s, τα 60s και τα 70s, αναφορές σε τηλεοπτικές σειρές και μεταμεσονύχτιες προβολές κιτς Χολυγουντιανών ταινιών, στα λατρεμένα μας ραδιοφωνάκια, τους ξεχασμένους soul τραγουδιστές και τις μελό ιστορίες για τις νύφες που δεν πήγαν ποτέ στην εκκλησία, τα τσιγάρα που καίγονται ξεχασμένα στα τασάκια και τους τηλεφωνικούς θαλάμους. Απίστευτο!, τραγουδάει ακόμα και για κείνη τη φορά που έχασα τη μαμά μου σ’ ένα πολυκατάστημα (στον Λαμπρόπουλο, όχι στο Neiman Marcus). Και για χωρισμούς, πολλούς χωρισμούς. Ίσως για έναν τέτοιο χωρισμό κλαίει, κρύβοντας το πρόσωπό του, ο νεαρός με τη μπούκλα αλά Έλβις στο εξώφυλλο του δίσκου, μια ζωγραφιά με κάρβουνο στην πραγματικότητα. Σε κάποια από τα τραγούδια τον συνοδεύει ένα γλυκό φωνητικό γυναικείο κουαρτέτο, ένα τρίο πνευστών ή ένα τρίο εγχόρδων. Σε μια εποχή που οι μουσικοί (και η μουσική;) κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεχωρίσουν με την υπερβολή, ο Jurado μας – ή ίσως με – κερδίζει με την επιστροφή στα απλά και ουσιώδη.

Μιχάλης Βαρνάς

Murray A. Lightburn - Once Upon a Time in Montréal (Dangebird Records, 2023)

Ο αποκαλούμενος «μαύρος Morrissey» στο τρίτο του σόλο άλμπουμ, παράλληλα με τους Dears, συνεχίζει στο κατευναστικό ύφος μιας σοφιστικέ ποπ κατάλληλης να νοσταλγήσεις κάτι περασμένο ή ίσως και χαμένο εντελώς. Όσο περνάει ο καιρός τα τραγούδια και οι δίσκοι σαν το ‘Once Upon a Time In Montréal’ θα μοιάζουν ολοένα και περισσότερο σαν κάτι παλιακό. Το αποτύπωμα παλιότερων ανθρώπων στη μουσική βιομηχανία. Ζούμε την εποχή που ειδικοί αναλύουν τη μουσική που ακούς και σε βγάζουν βαρετό και ξεπερασμένο. Αν ο τραγουδιστής έχει ωραία φωνή μπορεί να σε χαρακτηρίσουν και φλώρο.

Όποιος διαθέτει ακόμη χρόνο χωρίς αυτόκλητες αποσπάσεις προσοχής μπορεί να ακούσει τον Murray A. Lightburn. Στη χειρότερη, ένα χαμένο μισάωρο.

Τάσος Βαφειάδης

Complete Mountain Almanac – Complete Mountain Almanac (Bella Union, 2023)

Η Νορβηγίδα συνθέτρια και τραγουδίστρια Rebekka Karijord δούλευε για χρόνια την ιδέα να φτιάξει έναν δίσκο με περιβαλλοντικό περιεχόμενο. Ωστόσο, δεν ήθελε να συνθέσει έναν άλμπουμ μόνο με ορχηστρικά κομμάτια. Έτσι, ζήτησε τη βοήθεια από την παλιά της φίλη, ποιήτρια και χορεύτρια Jessica Dessner. Η πρόσκληση συνέπεσε με μια πολύ δύσκολη περίοδο για την υγεία της Jessica, η οποία όμως ανταποκρίθηκε και οκτώ μήνες αργότερα ολοκλήρωσε μια ποιητική συλλογή στην οποία έβαλε τίτλο, “Complete Mountain Almanac”.

Οι στίχοι της Jessica ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε η Rebekka για να πλαισιώσει τις μελωδίες που έφτιαχνε. Το μόνο που έλειπε τώρα ήταν μια μπάντα για να ηχογραφήσει τα τραγούδια τους. Κάτι που δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί, μια που η Jessica «τυχαίνει» να έχει μικρότερα αδέλφια τους δίδυμους Aaron και Bryce Dessner από τους National. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, όλοι στο Παρίσι και ηχογράφησαν ζωντανά 12 τραγούδια.

Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ωραίο άλμπουμ, με αιθέριες φολκ μελωδίες που σε πολλά σημεία μας παραπέμπει στις δημιουργίες των Clannad. 12 τραγούδια, ένα για κάθε μήνα του έτους, τα οποία όλα μαζί φτιάχνουν ένα ιδιότυπο αλμανάκ χωρίς χρονολογία.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Jaffar Hussain Randhava – Guldasta (Honiunhoni, 2023)

Όχι δεν παίζει ηπειρώτικα ο Πακιστανός κύριος Jaffar Hussain Randhava. Παίζει πακιστανικές raga. Όμως ακούγοντας θα εκπλαγούμε από την απίστευτη ομοιότητα του παιξίματος και των μελωδιών του με τα ελληνικά ηπειρώτικα μιας και έχει μια ιδιαιτερότητα το έργο. Ο Jaffar παίζει κλαρίνο! Είναι μάλλον σπάνια περίπτωση αλλά υπάρχει και αυτό σε τούτη την μουσική. Όμως δεν μοιάζει μόνο λόγο του κλαρίνου… Πραγματικά αν βάλεις να παίξει χωρίς να δεις τι είναι θα νομίζεις ότι ακούς τον Πετρολούκα Χαλκιά στο δίσκο ‘Έλληνες και Ινδοί’! Κι όμως δεν υπάρχει η πρόθεση να μοιάζει με δικό μας. Απλώς συμβαίνει!

Χάρης Συμβουλίδης

Γιάννης Κασέτας - Lucid Dream (Puzzlemusik, 2023)

Πάνε, πια, κάμποσα χρόνια από τότε που ο Γιάννης Κασέτας πήρε τους Funk Wizards και κήρυξε την Αλήθεια για την Εξωγήινη Εισβολή στην Αίγυπτο. Έκτοτε, βγάζοντας σταθερά τις δουλειές του στην Puzzlemusik του Χρήστου Αλεξόπουλου, καθιερώθηκε νομίζω ως μια αξιοπρόσεκτη δύναμη στα εγχώρια τζαζ πράγματα. Κι αυτόν ακριβώς τον ορίζοντα υπηρετεί και στο φρέσκο άλμπουμ «Lucid Dream», με την ίδια φροντίδα που έχει διακρίνει όλη τη μέχρι στιγμής πορεία: χωρίς υπερβάσεις μεν, μα και δίχως υποχωρήσεις από τα αισθητικά του κεκτημένα.

Υπάρχει βέβαια και μια κεντρική ιδέα που διατρέχει το συγκεκριμένο άλμπουμ, δεν θα ήθελα όμως να ξοδέψω τις λέξεις που αναλογούν σε ένα τέτοιο κείμενο για να σχολιάσω ότι τη βρήκα οριακώς σαχλή ή μόνο περιφερειακά και στιγμιαία υπηρετούμενη από τη μουσική. Δεν έχει σημασία, άλλωστε, από τη στιγμή που ακούμε στιβαρές, καλοφτιαγμένες συνθέσεις ("Nomad Suite Part I: Celosia", "Darker", Lucid Dream Part II: Panspermia), με αληθώς θαυμάσιο σαξόφωνο –τενόρο και βαρύτονο– από τον ίδιο τον Κασέτα, με ωραίες μελωδικές ιδέες και με εύστοχες αντιστίξεις με το πιάνο ή/και τα synths του Κωστή Χριστοδούλου. Οι φίλοι του καλλιτέχνη, τέλος, ας σημειώσουν ότι εδώ εντάχθηκε τελικά και το single του 2021 "Nostalgia In Puerto Rico".

Γιώργος Παπαδόπουλος

Arooj Aftab, Vijay Iyer, Shahzad Ismaily - Love In Exile (Verve, 2023)

Πολυαναμενόμενη συνεργασία με αξιώσεις και περγαμηνές το “Love In Exile”. Με την συνεχώς ανερχόμενη Aftab και τους ογκόλιθους Iyer & Ismaily πίσω από την δημιουργική διαδικασία ο πήχης είναι αρκετά ψηλά. Και ενώ θα μπορούσε αυτό ο δίσκος να έχει δεκάδες διαφορετικές μουσικές απολήξεις τελικά το “Love In Exile” φαίνεται να ακολουθεί το άστρο της Aftab και κάπως οι τιτάνες της τζαζ κουρδίζονται πάνω της και δημιουργούν με βασικό άξονα την φωνή και τον χαρακτηριστικό τρόπο που τραγουδά η Aftab. “Μαστόρια” απο τα λίγα εκεί έξω, με χιλιάδες χιλιόμετρα μουσικής σύνθεσης το Duo, Iyer & Ismaily συνθέτει ένα μυσταγωγικό, υποχθόνια σκοτεινό και επαναλαμβανόμενο ατμοσφαιρικό σχήμα που έρχεται να φωλιάσει μέσα του την φωνή της Aftab ιδανικά.

Δίσκος που αβαντάρεται από τις βραδυνές ώρες ακρόασης και καταναλώνεται αδηφάγα και επαναλαμβανόμενα με περισσή ευχαρίστηση.

Κώστας Καρδερίνης

Nabelóse – Omokentro (bohemian drips, 2023)

Οι Nabelóse είναι αυτοσχεδιαστικό ντουέτο της σπεσιαλίστα του γαλλικού κόρνου Έλενας Μαργαρίτας Κακαλιάγκου και της βιεννέζας πιανίστριας Ingrid Schmoliner. Το ντούο πειραματίζεται ολοσχερώς και αρέσκεται συχνά να θολώνει τα όρια αυτοσχεδιασμού και σύνθεσης, τα οποία ούτως ή άλλως είναι λεπτά σε μουσικούς που ψάχνονται και ψάχνουν διαρκώς νέους τρόπους και τόπους έκφρασης.

Αν ακούγεται ιδιαίτερα πρωτότυπο ένα γυναικείο αυτοσχεδιαστικό ντουέτο, αν ακούγεται εξίσου πρωτότυπος ο συνδυασμός γαλλικού κόρνου/πιάνου/φωνών/πνοών/νερών/ηχητικών εξαρτημάτων, λογαριάστε πόσο ενδιαφέροντα ακούγονται όλα αυτά μαζί μέσα σε μια τεράστια άδεια δεξαμενή νερού [στο Berlin-Prenzlauer Berg].

Η ηχογράφηση έγινε στο πλαίσιο ενός εξίσου πρωτότυπου φεστιβάλ [Speicher – festival for site-specific music] με πολύ προχωρημένο τρόπο-διαδικασία καταγραφής, σύστημα αμφιωτικό, διαυλικό [binaural audio (Kunstkopf stereophony)] που υπόσχεται και καταφέρνει να μεταφέρει σ’ εμάς την εμπειρία [και το βίωμα] επιτόπου ακρόασης/μέθεξης στο εδώ και τώρα αν και δεν ήμασταν εκεί και τότε.

Τα δυο πρώτα κομμάτια είναι, ας πούμε, μια εξερεύνηση του χώρου και της εξαίσιας αμφιθεατρικής ακουστικής του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπονται των επόμενων. Κατόπιν το δίδυμο βουτάει στα βαθιά ηχοτοπία της δεξαμενής και μας χαρίζει κύματα συγκινήσεων και ευδαιμονίας. Κατακλείδα ένα κομμάτι [amygdalaki] διασκευασμένο από τη λαϊκή μουσική παράδοση της Σκύρου. Η μουσική δεν είναι μόνον ωδεία, αριστεία, διδακτορικά και ατμόσφαιρες, είναι και δημιουργική επιστροφή στις ρίζες.

Ελένη Φουντή

Arooj Aftab, Vijay Iyer, Shahzad Ismaily - Love In Exile (Verve, 2023)

Δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται όμως να το νιώθεις. Με τραγούδια στα Ουρντού, το ένα πόδι στην πακιστανική και την ινδική κλασική παράδοση και το άλλο στη jazz, η Arooj Aftab κάνει τα δύσκολα να μοιάζουν εύκολα, γιατί η αγάπη και η ενσυναίσθηση είναι ο τρόπος της. Το "Vulture Prince" πρόπερσι της έφερε Grammy, αναγνώριση, άνοιξε όλες τις πόρτες. Τι έλειπε; Τίποτα. Αντίθετα, υπήρχαν κι άλλες αποσκευές για διώξιμο. Στο "Love In Exile" η Arooj καλεί τον Vijay Iyer και τον Shahzad Ismaily. Μόνο. Μα τι μόνο; Αυτοί οι τρεις μαζί είναι supergroup. Ναι, αλλά δεν παύουν να είναι μια συνθέτρια με μια φωνή, ένα πιάνο κι ένα μπάσο (άντε και λίγο moog και synth εδώ κι εκεί). Η Aftab έχει ξεφορτωθεί τελείως πια τα κρουστά και η jazz - neoclassical ποίησή της γίνεται σχεδόν ambient. Μέσα στη μινιμαλιστική ομορφιά του, το "Love In Exile" ρίχνει τους τρεις μουσικούς στη δίνη και την παραμελημένη περιπέτεια της ακρόασης. Η Aftab, ο Iyer και ο Ismailyu ακούν ο ένας τον άλλον και αυτό θέλουν κι από τους ακροατές. Δεν ζητούν πολλά. Μόνο τα πάντα. Και τα παίρνουν.