Απρίλιος 2024

Μιχάλης Βαρνάς

The Tibbs - Keep it to yourself (Record Kicks, 2024)

Στο τρίτο πόνημα των Tibbs η διάθεση τους παραμένει αμετάβλητη κι ως εκ τούτου έχουμε ένα άλμπουμ υψηλών πτήσεων, φινετσάτης γκρούβας που ακόμη και τη πιο χλωμή διάθεση τη μετατρέπει σε χαρά έστω και πρόσκαιρη, διότι ως γνωστών όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα.

Οι Tibbs δεν είναι η τραγουδίστρια Roxanne Hartog (αντικατέστησε την Elsa Bekman μεταξύ πρώτου και δεύτερου άλμπουμ), κι αν χρειαστεί η σπουδαία εφταμελής μπάντα που τη συνοδεύει και γράφει τα τραγούδια μπορεί να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ ινστρουμένταλ. Ωστόσο η Roxanne Hartog στο ανδροκρατούμενο περιβάλλον των Tibbs απλά βγαίνει μπροστά και τα σπάει.

Η παρακαταθήκη της Amy Winehouse δεν είναι τα λίγα τραγούδια που πρόλαβε να ηχογραφήσει αλλά τα σπουδαία σόουλ άλμπουμ που έχουν ηχογραφηθεί έπειτα από το δικό της πέρασμα στη γη. Όλες οι τραγουδίστριες της σόουλ και της rhythm and blues, κυρίως οι λευκές, της χρωστάνε τα μέγιστα. Οι Tibbs χωρίς την Roxanne αντλούν τα χρωστούμενα τους από τις χρυσές εποχές της Motown, η ερμηνευτική της φρεσκάδα όμως απογειώνει το ‘Keep It To Yourself’ και αποκαλύπτει ένα άψογο τραγουδιστικό άλμπουμ προορισμένο να κερδίσει νέους ακροατές.

Νάνσυ Σταυρίδου

The Last Dinner Party – Prelude to Ecstasy (Island, 2024)

Οι The Last Dinner Party είναι μια γυναικεία υπόθεση από το Λονδίνο η οποία πήρε σάρκα και οστά το 2021 με 4 κορίτσια να ενώνουν το ταλέντο τους και τις απόψεις τους για τη ζωή μέσα από τη μουσική και πάνω από όλα να περνάνε καλά. Τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Prelude to Ecstasy” και αρκετοί κριτικοί εντυπωσιάστηκαν από το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ένα μήνα πήραν το βραβείο Rising Star στα Brit Awards.

Όλα τα παραπάνω ενδεχομένως να επιβεβαιώνουν και τη δική μου έκπληξη για το πόσο προσεγμένο, άρτια δομημένο και αρμονικό είναι το άλμπουμ σε σημείο να μην μπορώ να βρω ένα ψεγάδι σε κανένα από τα 11 κομμάτια που ακούω διαρκώς τελευταία. Σίγουρα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει βάλει το χεράκι του στην παραγωγή ο James Ford αλλά οι συνθέσεις των κοριτσιών είναι αυθεντικές χωρίς να υπάρχει ίχνους ερασιτεχνισμού. Και αυτό πραγματικά με εντυπωσίασε.

Υπέροχος ήχος - πλούσιος και γεμάτος κιθάρες, έγχορδα, πνευστά, όμορφη η φωνή της Abigail Morris συνοδευόμενη κάποιες φορές από τα υπόλοιπα μέλη σαν χορωδία και με στίχους οι οποίοι απευθύνονται σε όλους χωρίς καμία διάκριση.

Μακάρι να συνεχίσουν με το ίδιο μεράκι και πολύ θα ήθελα να τις δω live. Φαίνεται να αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν και να εκφράζονται αληθινά μέσα από αυτό.

Καλή τύχη κορίτσια!

Βασίλης Παπαδόπουλος

Sprints – Letter to Self (City Slang, 2024)

Όταν δεν ξέρεις ποιο τραγούδι να επιλέξεις από κάποιον δίσκο, τότε ο δίσκος είναι καλός και θα έπρεπε να μπει στις δισκοκριτικές. Όμως ο αρχισυντάκτης έβαλε τον πήχη ψηλά με την πρόσφατη κριτική του για τον τελευταίο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου και συγκρατούμαστε. Περιοριζόμαστε λοιπόν στο ‘Κάτι Καλό του μηνός. Πρώτος δίσκος για τους SPRINTS. Λίγο καιρό μετά από τις Amyl με τους Sniffers, ξανά ένα καθαρό punk (garage punk αυτοχαρακτηρίζονται στη σελίδα τους) συγκρότημα μας συνταράζει, τώρα από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Επιρροές κλασικές: Patty Smith, Siouxsie, PJ Harvey, αλλά και αγάπη για καθετί από την ιστορία του ροκ έως σήμερα.

H τραγουδίστρια και στιχουργός τους Karla Chubb είναι αυτή που μονοπωλεί τη δημόσια εικόνα τους. Απλοί στίχοι που μιλούν για τα άγχη, τις αγωνίες και τις καταθλίψεις μιας συνηθισμένης κοπέλας του σήμερα. Δεν είναι αυτό το ατού τους, αλλά ο τρόπος που η ίδια τους ξεστομίζει. Καθαρά, δυνατά, αλήτικα. Και οι αφανείς μουσικοί της που τη συνοδεύουν. Ξεκάθαρα μεθυστικά riffs και τύμπανα που κρατούν τη μπάντα όρθια και ζωντανή. Επιλέγουμε το ‘Letter to self’, αντί οποιουδήποτε άλλου. Μας κόλλησε το ρεφρέν του.

Μαρία Φλέδου

Ride – Interplay (Wichita, 2024)

Το έβδομο άλμπουμ των Ride, όπως μας δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος του, αγκαλιάζει όλη την μουσική που οι ίδιοι αγάπησαν, που τους ενέπνευσε και εμπνέει, αλλά και τις ίδιες τους τις early 90s ρίζες τις οποίες ξανά και ξανά ‘διαπραγματεύονται’ από την εποχή του ‘Going Blank Again’, και βέβαια πολύ περισσότερο σε αυτή την δεύτερη φάση της καριέρας τους.

Από τα Depeche/New Order/Talk Talk synths των - κάθε άλλο παρά ποπ - πολιτικά φορτισμένων ‘Monaco’ και ‘I Came to See the Wreck’ στους trippy πειραματισμούς των εξαιρετικών ‘Essaouira’ και ‘Light in a Quiet Room’ και τους πιο οικείους ρυθμούς του post–shoegaze ‘Portland Rocks’, σε ένα κλασσικό Andy Bell φινάλε, το πανέμορφο ‘Yesterday is Just a Song’, το ‘Interplay’ είναι ένας ώριμος δίσκος μίας μπάντας που δεν συμβιβάστηκε ποτέ για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες κανενός.

Μάνος Μπούρας

Omni – Souvenir (Sub Pop, 2024)

Οι Omni είναι το νέο αγαπημένο μου γκρουπ, και θα είχα γράψει γι' αυτούς από τον προηγούμενο μήνα, αν δεν είχα εν τω μεταξύ μείνει αποσβωλομένος να βλέπω ένα ακόμη deadline να με προσπερνάει αγέρωχο. Μας έρχονται από την Atlanta της Georgia, ακούγοντάς τους όμως δύσκολα πάει εκεί το μυαλό σου, μιας που ο ήχος τους είναι αμιγώς βρετανικός και δη έξτρα νεοκυματικός. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που τους λάτρεψα ακαριαία, ειδάλλως, γιατί να ασχοληθείς με ένα ακόμη γκρουπ που έχει επάνω από το προσκέφαλο του πόστερ των XTC; Και δεν σταματούν βεβαίως εκεί οι ηχητικές τους αναφορές: στα τραγούδια τους παρελαύνουν από τους Wire και τους Futureheads μέχρι τους Gang Of Four και τους Good Shoes, πλάι σε πολλούς ακόμη γνωστούς και μη εξαιρετέους. Οποιονδήποτε τέλος πάντων έχει ασκήσει την τραγουδιστική του Τέχνη επάνω σε κοφτούς ρυθμούς, κοφτερές μελωδίες και ακόμη κοφτερότερες κιθάρες. Το τέταρτό τους αυτό άλμπουμ είναι χάρμα ακουστικό - και τα προηγούμενά τους που άκουσα με την ευκαιρία δεν είναι καθόλου άσχημα επίσης - κι αν αυτός ο ήχος είναι το φόρτε σου, δύσκολα θα βρεις κάτι άλλο σύγχρονο αντίστοιχό του. Μέχρι το επόμενο ασφαλώς.

Τάσος Βαφειάδης

Vera Sola – Peacemaker (City Slang, 2024)

Είναι κάποιοι δίσκοι που σε κερδίζουν με το «καλημέρα». Το “Peacemaker”, το δεύτερο άλμπουμ της Vera Sola είναι ένας από αυτούς. H Καναδοαμερικανίδα Vera (στην ταυτότητα γραμμένη Danielle Aykroyd, κόρη του γνωστού ηθοποιού Dan Aykroyd), με το «καλημέρα» λοιπόν, σε βάζει στον δικό της κόσμο με τις πολύ όμορφες συνθέσεις και κυρίως με την χροιά της φωνής της. Τραγουδά για τον έρωτα, την λύπη, την απελπισία, για θέματα δηλαδή που έχουν χιλιοτραγουδηθεί, αλλά μ’ έναν τρόπο που σε κάνει να θέλεις να την ακούσεις ξανά και ξανά. Γράφοντας όλα τα τραγούδια η ίδια και κάνοντας μόνη της την παραγωγή, προχωρά τουλάχιστον δύο βήματα μπροστά από το ντεμπούτο της άλμπουμ, φτιάχνοντας έναν πάρα πολύ καλό δίσκο, που, αν θέλαμε να δώσουμε ένα στίγμα, θα λέγαμε πως με το ένα πόδι πατάει στην Lana Del Ray και με το άλλο στην PJ Harvey.

Χριστίνα Κουτρουλού

Ψύλλοι Στ' Άχυρα - Εφτά Μέρες Ντροπής (Puzzlemusik, 2024)

Μπορεί το –ελληνόφωνο, ειδικά– ροκ να μην είναι στα καλύτερά του χρόνια, ώστε να επιτρέπει να υπάρξει κάποιος ή και να διαφοροποιηθεί από τα δεδομένα, πάντως οι Ψύλλοι Στ’ Άχυρα προσπάθησαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2018) να προτάξουν την ανάγκη για μια επιστροφή στις ρίζες του. Χωρίς, ωστόσο, να ξεφύγουν από τις αναφορές τους, αλλά και από ένα πομπώδες και σκληροτράχηλο στυλ στην έκφραση, που εδώ και καιρό το προασπίζεται, πια, το έντεχνο (κυρίως) τραγούδι. Στο ‘Εφτά Μέρες Ντροπής’, όμως, φαίνεται να τα καταφέρνουν καλύτερα.

Ο νέος τους δίσκος ακούγεται πιο καλοδουλεμένος, αλλά και πιο σωστά μετρημένος στα συστατικά του. Ο στίχος παραμένει ένα από τα δυνατά τους χαρτιά και ο Ηρακλής Δαΐτσης βρίσκει περισσότερους τρόπους να εκφράζεται και να εκφέρει τον λόγο: αποφεύγει τις συνεχείς, γαργαριστές καταλήξεις και ξανοίγει τη φωνή του σε διάφορες οδούς, που ναι μεν κάτι σου θυμίζουν, αλλά μπορείς και να αγνοήσεις ταυτόχρονα τις όποιες συγκρίσεις, καθώς όσα ακούγονται σε κερδίζουν.

Οι συλλογικές ανησυχίες και το κοινωνικό ως πολιτικό κυριαρχούν σαν συναίσθημα και δίνονται με μια 90s αισθητική, με το γκρουπ να στέκει ειλικρινές και εφευρετικό απέναντι σε ζητήματα που συμβαίνουν τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα –δίχως να καπελώνουν συνθήματα κινημάτων, αλλά δημιουργώντας τα δικά τους. Επιπλέον, η πρόσθεση της τρομπέτας του Γιώργου Λάλου αναδεικνύεται ως εξαιρετικά σημαντική στην ενορχηστρωτική ισορροπία ή στη συνοδεία της δραματοποίησης των αφηγήσεων, πάντα στο μέτρο και στον τρόπο που νιώθεις ότι χρειάζεται. Σίγουρα, λοιπόν, μιλάμε για κάτι παραπάνω από απλά μια αναβίωση, ενώ η εξέλιξη που διαπιστώνεται δίνει υποσχέσεις για τη συνέχεια της μπάντας.

Δημήτρης Όρλης

Άγρια Φυλή - Άγρια Φυλή (Bandcamp, 2023)

Ποια είναι αυτή η Άγρια Φυλή που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της τον Νοέμβριο; Κατά κάποιο τρόπο είναι ένα κομμάτι της ίδιας της Θεσσαλονίκης. Το συγκρότημα αποτελείται από μουσικούς που κυκλοφορούν εδώ και χρόνια στους δρόμους της πόλης, όπως και οι μουσικές τους, και το ομώνυμο ντεμπούτο περιλαμβάνει ένα πολύ ωραίο κράμα αυτών. Πρόκειται για ένα κράμα στο οποίο ενώνονται διαφορετικοί ήχοι των χρόνων μας, αυτοί των Chinese Basement και των Sailing Tomatoes για παράδειγμα, και τοποθετούνται πλάι σε διασκευές παλαιότερων τραγουδιών της γειτονιάς, με χαρακτηριστικότερη αυτή στο «Χωρίς Κανόνα» των Εν Πλω. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου όμως, και ουσιαστικά η κεντρική νέα πρότασή της Άγριας Φυλής, είναι το «Ποτάμια», στο οποίο δανείζονται από τις από καιρό δημοσιευμένες λέξεις του Άγγελου Ευθυμιάδη («Δεν Θυμάμαι, Ξέχασα», Πανοπτικόν), τις μελοποιούν ταιριαστά και με πολλαπλές φωνές και τύμπανα να πρωταγωνιστούν στήνουν ένα αλλόκοτο, καθηλωτικό αποτέλεσμα.

Στυλιανός Τζιρίτας

Gridlink - Coronet Juniper (Willowtip, 2023)

Οποιοδήποτε σχήμα περιέχει μέλη των Discordance Axis (στην προκειμένη περίπτωση ο Jon Chang) είναι καλό εξ ορισμού. Δεν μιλάμε για κλασσική grindcore μπουλντόζα τύπου Archagathus, αλλά για ενορχηστρώσεις οι οποίες έχουν αρχιτεκτονική δόμηση, κάτι καθόλου τυχαίο μιας και στη μπάντα ενυπάρχει ο -μόλις γλύτωσα τον Χάρο- κιθαρισταράς που ακούει στο όνομα Takafumi Matsubara.

Έχουμε μάλιστα το εξής πρωτότυπο. Αφού τελειώσουν τα 11 τραγούδια του δίσκου, ακολουθούν μιξαρισμένες οι karaoke version και των 11 για να κάνει ο ακροατής τη δική του εξάσκηση.

Μαριάννα Βασιλείου

Kim Gordon – The Collective (Matador, 2024)

Παρακολουθώντας τη συναυλία της πέρυσι το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη, δεν μπορούσα να μη θαυμάσω το πόσο πίσω της έχει αφήσει το παρελθόν της αυτή η γυναίκα. Και αν αυτό το παρελθόν είναι το σπουδαιότερο συγκρότημα που εμφανίστηκε ποτέ σε αυτό τον πλανήτη, εύκολα καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική καλλιτέχνιδα είναι η Kim Gordon. Αν μια γυναίκα 70 ετών μπορεί να κατανοήσει και να απεικονίσει τόσο εύστοχα την παραζάλη του σύγχρονου μυαλού στην τρικυμία των κοινωνικών δικτύων και το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα, αναμενόμενο να είναι αυτός ο δίσκος ο καλύτερος που άκουσα τον περασμένο μήνα.

Ελένη Φουντή

Ponte Del Diavolo - Fire Blades From The Tomb (Season Of Mist, 2024)

Την αρχή έκαναν οι Messa με το (αξεπέραστο) "Close" πρόπερσι. Ακολούθησαν οι Dawn Of A Dark Age του κλαρινετίστα Vittorio Sabelli πέρυσι με το "Transumanza". Κάπως έτσι, μέσα σε ούτε δύο χρόνια μου είναι πλέον απαραίτητο το #italian_yearly_doom_fix μου. Ναι συγγνώμη που είμαι κακομαθημένη. Για φέτος έχω την υποψία ότι οι Ponte Del Diavolo διεκδικούν τον ρόλο με αξιώσεις για μια σειρά από λόγους. Πρώτον κερδίζουν σε επίπεδο ονόματος πριν καν διαβάσει κανείς το alias της βοκαλίστριας "Erba del Diavolo". Δεύτερον έχουν δύο μπασίστες άρα γερά θεμελιωμένη doom/occult άποψη. Ο ένας μπασίστας είναι και vegan chef οπότε στα social media ανεβάζει εναλλάξ black metal events και σαλάτες και ο άλλος λέγεται Kratom. Γενικά διακρίνω μια έφεση προς τη βοτανολογία και τα δηλητηριώδη φυτά οπότε από τα χεράκια του σεφ μάλλον δεν θα έτρωγα, αλλά την post-punk πινελιά την αγοράζω έτσι ακριβώς όπως την ακούω. Όλο αυτό ήταν το τρίτο. Τέταρτον, η πλέξη του doom με το black metal είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη ιδίως όταν συνδυάζεται με το παραλήρημα της Erba στα ιταλικά. Πέμπτον, έχουν φέρει τον Vittorio Sabelli να παίξει κλαρινέτο! Έκτον το άλμπουμ κλείνει με φαρμακερή διασκευή στο "Weeping Song" που ορθά δεν είναι credited στο bandcamp καθότι γνωστό και στις πέτρες (και αυτό ίσως αποκαλύπτει ορισμένα πράγματα για τους Ponte Del Diavolo ως ακροατές). Γενικά εναποθέτω τις ελπίδες μου στο Τορίνο για το φετινό fix και βλέπουμε.

Αντώνης Ξαγάς

Oktavision – Pray to the holy ghost (Bandcamp, 2024)

Πολλαπλές γωνίες- πολλαπλές (απ)όψεις, ο ίδιος ο Θεσσαλονικιός μουσικός μας παρέχει στις σημειώσεις του (ψηφιακού) αυτού δίσκου (δεύτερου μετά τον φερώνυμο του 2017) ένα κλειδί για την ακρόασή του, παραπέμποντας στη συνέχεια στο Πανοπτικόν, την δυστοπική του σύλληψη από τον Μπένθαμ τον 19ο αιώνα. Μεταλλάσσοντας την αρχική του έννοια, σκέφτομαι ότι ο σημερινός δημιουργός στέκει σε μια αντίστοιχη προνομιακή θέση εκ της οποίας τα «πανθ' ορά», ένα μεγάλο μέρος του ιστορικού αρχείου της ανθρώπινης παραγωγής είναι στην διάθεση του, σαν ένα παγκόσμιο «άγιο πνεύμα». Εξού και πληθαίνουν οι δίσκοι οι οποίοι κρίνονται «ακατάταχτοι», όπου η ανίχνευση επιρροών κομμάτι το κομμάτι μάλλον σύγχυση προκαλεί από την στιγμή που η ουσία είναι στην σύντηξη και όχι στην αποδόμηση. Και το «Pray to the holy ghost» εκκινεί από μια καλειδοσκοπική-πολυσυλλεκτική αντίληψη του ήχου και μια ποικιλόμορφη ρυθμολογία που παραπέμπει σε πολλά στάδια εξέλιξης του ηλεκτρονικού ήχου (από την electropop σε πολλές εκφάνεις της μέχρι το house και την… ινδι-όφιλη electronica των 00s), η οποία όμως δεν εξαντλείται εις εαυτόν αλλά βασίζεται και σε μια τραγουδοποιία με δυνατότητα αυτονόμησης τόσο που την λες έως και... παραδοσιακή.

Ηρακλής N. Κοκοζίδης

The Synth-A – Sexting Censored (Ψηφιακή κυκλοφορία, 2024)

Οι Synth-A αποτελούνται από την Βενετία και τον Σταύρο, δύο νέα παιδιά που εκφράζουν τη δημιουργικότητά τους μέσω του ηλεκτρονικού ήχου και του ελληνικού στίχου, με θέματα που μιλούν για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνικές συμπεριφορές στη σημερινή εποχή. Οι δουλειές τους κυκλοφορούν μέχρι στιγμής ιδιωτικά και όλες σε ψηφιακή μορφή.

Το ‘Sexting Censored’ είναι μία δυναμική και οριακά χορευτική σύνθεση, εμπλουτισμένη με τον ήχο ηλεκτρικής κιθάρας και φυσικών τυμπάνων, η οποία διακατέχεται από μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πλησιάζει τον χαρακτηριστικό ήχο των Death In Vegas. Η ερμηνεία ταλαντεύεται μεταξύ απαγγελίας και τραγουδιού, ενώ είναι φορτισμένη με έκδηλο αισθησιασμό εξαιτίας των τολμηρών στίχων που αποδίδονται στα ελληνικά παρά τον αγγλικό τίτλο. Τα διάσπαρτα δεύτερα φωνητικά παίζουν σημαντικό ρόλο στη ροή και προσδίδουν μικρές ηχητικές πινελιές, φέρνοντας στη μνήμη την πρώιμη εποχή των ΜΙΚΡΟ.

Το συνοδευτικό βίντεο προκαλεί όμορφες εντυπώσεις, γιατί με λιγοστά τεχνολογικά μέσα αποδίδει οπτικά την ουσία και το νόημα της σύνθεσης, τόσο με τον αισθησιακό χορό κάτω από το σεληνόφως όσο και με την επιλογή του άγριου φυσικού τοπίου της Λήμνου.

Άρης Μπούρας

Jlin – Akoma (Planet Mu, 2024)

Την ώρα που ξεκίνησα να γράφω ετούτο εδώ το κειμενάκι, έφτασε στο inbox μου η ανακοίνωση για… Akoma ένα live της Jlin στην χώρα μας, στις 22 Απριλίου. Το τρίτο της άλμπουμ, που πιθανόν να παρουσιάσει, έρχεται αρκετά χρόνια μετά το υπέροχο “Black Origami”, το οποίο και την έκανε γνωστή σε ευρύτερο κοινό. Η παραγωγός από την Ιντιάνα συνεχίζει σε ρυθμούς τσίκι τσίκι και ντράγκα ντρούγκα, ανεβάζοντας στιγμές τα bpm που καλό είναι να αποφεύγονται από καρδιοπαθείς και όσους έχουν θεματάκια με τα νεύρα τους. Πέρα όμως από τους αστεϊσμούς, αν αφεθείς στον ψυχεδελικό κόσμο της Jlin, θα ανακαλύψεις ήχους, μελωδίες και ιδέες που δύσκολα θα σ’ αφήσουν ασυγκίνητο. Η συμμετοχή των Björk, Kronos Quartet και Philip Glass σίγουρα προσδίδουν ακόμα περισσότερο στο άλμπουμ, αλλά θαρρώ ότι η ρυξικέλευθη και εγκεφαλική electronica της Jlin μπορεί να σταθεί και χωρίς τη συμμετοχή των σπουδαίων αυτών ονομάτων. Φουτουριστική μουσική από το 2024 για το 2024. Αφεθείτε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Squarepusher – Dostrotime (Warp, 2024)

Κάθε φορά που βλέπω αυτούς τους μάστορες της πρώιμης Warp Records να βγάζουν νέο δίσκο έχω μια μεγάλη περιέργεια ν’ ακούσω τι σκαρφίστηκαν πάλι. Διότι η Warp είχε κάποτε -και ευτυχώς έχει ακόμα- αυτούς τους μουρλούς τύπους, τον Aphex Twin, τους Autechre , τον Squarepusher που την σώζουν, γιατί αλλιώς δεν θα μας αφορούσε πια (τουλάχιστον εμένα, ίσως και λίγους άλλους). Ο Squarepusher είναι από πάντα στον δικό του κόσμο. Δεν τον απασχολεί τι είναι στη μόδα, απλώς φτιάχνει την παραληρηματική του electronica και σε όποιον αρέσει. Υπάρχουν δηλαδή πράγματα στη μουσική του που κάποιος νεοφώτιστος θα τα έλεγε παρωχημένα, αφού δεν αλλάζει αυτά που έκανε εδώ και δεκαετίες, όμως κάθε φορά μοιάζουν κάπως πιο μεταλλαγμένα (ειδικά σε αυτούς που τον έχουν παρακολουθήσει από παλιά). Υπάρχουν φυσικά τα breaks, είναι σήμα κατατεθέν του, αλλά σήμερα τα breaks του Squarepusher είναι BRRREAKZZZ. Εκκωφαντικά, γρήγορα και πυροβολημένα. Και πολύ αιχμηρά, κρυστάλλινα και αεριωθούμενα.

Κώστας Καρδερίνης

Marius de Vries, Matt Robertson & Anna Drubich - Navalny (Original Motion Picture Soundtrack, WaterTower Music, 2022)

Μπορεί να μην είναι φρέσκια κυκλοφορία, όμως το βραβευμένο όσο και [δυστυχώς] προφητικό ντοκιμαντέρ του Ντάνιελ Ρόερ/Daniel Roher επανήλθε στο προσκήνιο λόγω του «φυσιολογικού» θανάτου του Αλέξι Ναβάλνι. Το είδαμε στο πρόσφατο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και μας κόπηκε το αίμα, η ανάσα και η μαγκιά. Μπορεί η κηδεία του Ναβάλνι να έγινε με Σινάτρα και με το θέμα του αγαπημένου του T2, μπορεί να κυκλοφόρησαν άσματα αφιερωμένα [όπως το απαγορευμένο ‘Now Far Away from Here’ του Vasya Oblomov σε ποίηση Leonid Kaganov], όμως εδώ πρόκειται για ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ με παγκόσμιες προεκτάσεις, με πολύ καλή αντι-συστημική ενορχήστρωση και εξίσου καλή ορχηστρική μουσική επένδυση.

Την υπογράφουν ο συνθέτης και φημισμένος μουσικός παραγωγός Μάριους ντι Βρις [Romeo + Juliet, Moulin Rouge!, La La Land, CODA, Kick-Ass, Annette, THE END] και ο συνεργάτης του Ματ Ρόμπερτσον. Το τρίτο πρόσωπο της παρέας, η Άννα Ντούμπριχ [Το εργοστάσιο, Τρομακτικές ιστορίες στο σκοτάδι, Barbarian, The Master and Margarita, Desert Road], είναι ταλέντο και μαύρο πρόβατο και γόνος του σκηνοθέτη Sergey Solovyov και της ηθοποιού Tatyana Drubich, παντρεμένη με τον κινηματογραφικό τσελίστα Evgeny Tonkha. Η δική της συνεισφορά είναι μικρή συνολικά αλλά ανεβάζει κι άλλο το επίπεδο από το πρώτο κιόλας εισαγωγικό κομμάτι. Το πιο ενδιαφέρον μουσικά είναι το τέταρτο [‘The world expects answers’] το οποίο και συστήνω.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

The Messthetics and James Brandon Lewis - The Messthetics and James Brandon Lewis (Impulse! Records, 2024)

Έχει «φορεθεί» τόσο πολύ, που το άκουσμά του δε μπορεί παρά να σε κάνει επιφυλακτικό. Το jazz fusion μόνο καινούργιο δεν είναι, για να κεντρίσει το ενδιαφέρον σου, τουλάχιστον τόσο ώστε να μην το απορρίψεις εξαρχής. Εντάξει, στην προκειμένη περίπτωση η κατάσταση δε μπορεί εύκολα να διαλάθει της προσοχής σου, αν τουλάχιστον είσαι παρατηρητικός και δεις ότι η δισκογραφική εταιρεία είναι η καταξιωμένη στο χώρο της jazz Impulse! Records. Πάνω σε αυτήν έρχεται να κουμπώσει η hardcore πρόκληση των Fugazi, αφού το τρίο των Messthetics αποτελείται από τους Joe Lally και Brendan Canty, με την προσθήκη του πιο προσανατολισμένου στη jazz κιθαρίστα Anthony Pirog, που μεσολάβησε για τη συνεργασία τους με τον φίλο του σαξοφωνίστα James Brandon Lewis. Το τελικό εξαιρετικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα είναι σταθερά προσανατολισμένο στη jazz, με εμφανή στοιχεία από την ‘70s jazz fusion περίοδο των Mind Power (Bad Brains) και την Canterbury scene, τα ‘90s των Portishead και τα ‘20s των Maruja.

Χάρης Συμβουλίδης

Eventless Plot - After The Rain (Granny, 2024)

Συχνά, όταν μιλάμε για δίσκους, χρησιμοποιούμε την περιγραφική σύμβαση των «τοπίων» –με συζητήσιμα αποτελέσματα, αφού η νοητική αυτή κατασκευή έχει κάτι εκ φύσεως υποκειμενικό: το ποιος και πώς κοιτά, υπερισχύει του τι βλέπει.

Διαθέτοντας συνείδηση αυτής της διάστασης, οι Eventless Plot μας καλούν να ξανακοιτάξουμε το αστικό πεδίο όπου ξετυλίγεται η καθημερινότητά μας, μετά από μια βροχή: μένοντας πιστοί σε μια διάθεση κατά βάση ηλεκτρακουστική, στην οποία ακουμπούν επιρροές από τον πειραματικό χώρο και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, οι τρεις Λαρισαίοι (που πολιτογραφήθηκαν Θεσσαλονικείς) μας προσκαλούν σε μια περιπλάνηση λιτή, μα και πλούσια την ίδια στιγμή.

Αυτό, βέβαια, οφείλεται στην ποιότητα της αισθητικής τους, η οποία εδώ εκφράζεται με πιάνο, βιμπράφωνο, organ, modular synths και field recordings, επικαλούμενη πράγματα που οι περισσότεροι θα συσχετίζαμε εύκολα με τη βροχή (μια αίσθηση γκριζάδας, λ.χ. ή ένα έντονο αποτύπωμα του υγρού στοιχείου). Παράλληλα, όμως –κι εδώ βρίσκεται, κυρίως, η επιτυχία του δίσκου– όλα τούτα γίνονται εφαλτήρια για την οικοδόμηση ενός δεύτερου επιπέδου: τα σύνορα τοπίου και εαυτού θολώνουν, θαρρείς, από τις πίπτουσες σταγόνες, με αποτέλεσμα να αναβλύζει ένας μοναχικός ρομαντισμός, αλλά και σκέψεις γύρω από τη διάβρωση και τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος. Στην ύλη, πρωτίστως• ίσως, όμως, και στο πνεύμα των ανθρώπων.