Δεκέμβριος 2020

Γιάννης Πλόχωρας
Hugo Kant - Far from Home (Bellring, 2020)
Αυτό το μήνα σας προτείνω μια ώρα ατμοσφαιρική, χαλαρή και γκρούβυ. Την προσφέρει ένας φορτυσάμθινγκ γάλλος μουσικοκατασκευαστής από τη Μασσαλία που τον λένε Κοντάν λε Ρου, αλλά εδώ και δέκα χρόνια κυκλοφορεί δίσκους με το όνομα Ουγκώ Καντ. Σε αυτόν τον τέταρτο, τελευταίο, ολοκαίνουργιο και μεστότερό του δίσκο θα απολαύσετε κιθάρες, φλάουτα κι άλλα ακουστικά όργανα να χορεύουν downtempo και trip hop σε μια αλληλουχία όμορφων συνθέσεων που μπορεί και να σας αποσπάσει από το φέησμπουκ. Αρχίζω εγώ με το ‘Melancholie’, το υπόλοιπο δικό σας.

Βασούλα Τσιμινάκη
Floodlights - From a View (Spunk Records, 2020)
Στα μέσα του 2018, τέσσερα παιδιά από την Μελβούρνη ένωσαν την αγάπη τους για τη μουσική για να φωτίσουν το γκρίζο της ζωής μας. Οι Floodlights ήρθαν για να προστεθούν στη λίστα με τις αγαπημένες μπάντες της μακρινής ηπείρου (Triffids, Go-Betweens, Blackeyed Susans), με δυνατά χαρτιά τη φωνή του τραγουδιστή που σε κερδίζει με την αυθάδικη γοητεία της, τις κρυστάλλινες κιθάρες και τον συνολικό ήχο που τρυπώνει στην καρδιά σου. Το επάγγελμα του ξυλουργού που ασκεί ο Louis Parsons πάει γάντι στην τραχιά μα ζεστή φωνή του. Τραγουδάει φτύνοντας τα λόγια του σε μια φαινομενική αδιαφορία και καταφέρνει να σε ξεγελάσει πριν εκραγεί σε παθιασμένο ξέσπασμα και σε παρασύρει μαζί του.
«Είναι πολύ σημαντικό να μιλάς γι’ αυτό που πιστεύεις και να δίνεις την άποψή σου για ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Αν σ’ αυτό βοηθάει και η προσιτή μουσική, ακόμη καλύτερα», δήλωσε ο Louis και στο Don't pick that scratch που επέλεξα για το mixtape, καταπιάνεται με την άρνηση των ανθρώπων να δεχτούν την αλήθεια για όσα έχουν συμβεί παλιότερα στην Αυστραλία, με το σκεπτικό πως αν κάτι δεν το κοιτάζεις, δεν είναι εκεί.
Στο ντεμπούτο των Floodlights η ζεστή εξέλιξη της μουσικής διατηρεί τα τραγούδια τους ελπιδοφόρα παρά την διακριτική μελαγχολία τους. Ακόμη κι από το παιδικό αλλά ωραίο εξώφυλλο του άλμπουμ (έργο φίλου τους) διαφαίνεται η αυθεντικότητα του γκρουπ, που καταπιάνεται με θέματα όπως η αποδοχή του παρελθόντος, η κατάχρηση εξουσίας, η ομορφιά της χώρας τους, αλλά και η χαρά της ζωής.

Τάσος Βαφειάδης
The Speakeasies' Swing Band! - Uproaring Twenties! (Self release, 2020)
Οι Θεσσαλονικείς Speakeasies' Swing Band! κλείνουν αισίως 10 χρόνια ζωής. Θυμάμαι να τους βλέπω πρώτη φορά σ’ ένα κλαμπ παραμονή Χριστουγέννων να παίζουν τζαζ και σουίνγκ και ο κόσμος από κάτω να χορεύει με όλη του την ψυχή. Είναι σχεδόν θεσμός στην πόλη κάθε χρόνο να παίζουν ζωντανά παραμονές Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς. Προφανώς, φέτος η παράδοση θα σπάσει. Ωστόσο, οι ίδιοι με τον τρόπο τους θα μας σηκώσουν από τους καναπέδες και τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια (των αυστηρά 9 ατόμων) και με το νέο τους άλμπουμ, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, θα μας μεταφέρουν στις ΗΠΑ των Roaring Twenties. Τότε που όπως είπε ο F. Scott Fitzgerald, «Τα πάρτι ήταν μεγαλύτερα, ο ρυθμός ταχύτερος, τα θεάματα τολμηρότερα, τα κτήρια ψηλότερα, τα ήθη πιο χαλαρά και το οινόπνευμα φτηνότερο» και ο κόσμος είχε ανάγκη να διασκεδάσει μετά από έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και μια μεγάλη πανδημία. Ας ευχηθούμε του χρόνου να πάμε 100 χρόνια πίσω!
Bandcamp

Χίλντα Παπαδημητρίου
Errol Linton - No Entry (Brassdog Records, 2020)
Φυσαρμονικίστας από το Λάμπεθ, στα μονοπάτια του Little Walter και του Sonny Boy Williamson, o Errol Linton έπαιζε για χρόνια στο μετρό και στους δρόμους του Λονδίνου για να συγκεντρώνει χρήματα για την ηχογράφηση των δίσκων του. Άλλη μια απόδειξη για το πόσο άδικος είναι ο κόσμος της μουσικής. Ο σπουδαίος Charlie Gillett ήταν θαυμαστής του Linton, όπως και ο Johnny Walters, ο παραγωγός του John Peel. Παρά την άνθιση μιας νέας blues σκηνής στη Μ. Βρετανία, ο Errol Linton έγινε γνωστός μόλις το 2011, μετά από εμφανίσεις σχεδόν τριάντα χρόνων σε μικρές σκηνές και κλαμπάκια. Η ιδιαιτερότητά του είναι τα έντονα reggae αρώματα και οι υφές με τα οποία εμποτίζει τα κλασικότροπα blues του. Έχοντας στο πλευρό του μια γερή μπάντα, με τον ντράμερ Kenrick Rowe (της PJ Harvey παλιότερα, των Specials πιο πρόσφατα), έγραψε το ‘New Entry’ τον Ιανουάριο του 2019. Το αναλογικό άλμπουμ κυκλοφόρησε στις αρχές Μαΐου 2020, και τότε μας διέφυγε – μαζί με πολλά άλλα, αυτή τη χρονιά που έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Ο συνδυασμός blues και reggae με γοήτευσε, και δυσκολεύτηκα να διαλέξω κομμάτι για το mixtape. Κατέληξα στο ‘Howlin’ for my love’, επειδή είναι το τραγούδι στο οποίο τα δύο μουσικά είδη συναντιούνται ισότιμα.

Μιχάλης Βαρνάς
Kiko Dinucci - Rastilho (Três Selos, 2020)
Θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ, τη φετινή αδιανόητη χρονιά, που θα χαραχθεί στη μνήμη μας όπως χαράζεται ένα χαστούκι στη μνήμη ενός παιδιού.
Το κιθαριστικό ‘Rastilho’ του Βραζιλιάνου Kiko Dinucci έχει ως αρχή το απέραντο και εύφορο πάρκο τραγουδοποιίας της χώρας του. Το δικό του δέντρο συνομιλεί με τα παλαιότερα και καρποφορεί τους δικούς του καρπούς. Ο Kiko Dinucci δημιούργησε μόνο με την κιθάρα του και τα φωνητικά έναν από τους πιο αντιστρές δίσκους που άκουσα φέτος. Ή έτσι το ένοιωσα τουλάχιστον. Το εξώφυλλο του μοιάζει με έργο τέχνης.
Ίσως τελικά να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ φέτος και να μην το ξέρω.

Μπάμπης Αργυρίου
This is the Kit - Off Off On
Έπαιξα παραφράζοντας το δημοφιλές απόσπασμα από γράμμα του Κάφκα, αλλάζοντας τα βιβλία με δίσκους: «Νομίζω ότι πρέπει να ακούμε μόνο τους δίσκους που μας πληγώνουν. Εάν ο δίσκος που ακούμε δεν μας ξυπνά με ένα χτύπημα στο κεφάλι, για ποιο λόγο τον ακούμε; Για να μας κάνει ευτυχισμένους, όπως γράφετε; […] Χρειαζόμαστε δίσκους που μας επηρεάζουν σαν καταστροφή, που μας θλίβουν βαθιά, όπως ο θάνατος κάποιου που αγαπούσαμε περισσότερο κι από τον εαυτό μας, σαν να χανόμαστε σε δάση μακριά από όλους, σαν αυτοκτονία. Ένας δίσκος πρέπει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας. Αυτή είναι η πεποίθησή μου».
Αυτό που προέκυψε πιστεύω πως το ασπάζονται πολλοί, αλλά η δική μου πεποίθηση είναι ότι (εκτός από τους δίσκους-τσεκούρια που φυσικά σπανίζουν) πρέπει να ακούμε και τους δίσκους που βοηθούν στην επούλωση των πληγών μας, μας κάνουν ευτυχισμένους, μας χαροποιούν βαθιά, όπως η επιστροφή κάποιου που αγαπήσαμε, που ζεσταίνουν την παγωμένη θάλασσα μέσα μας σαν ήλιοι καλοκαιρινοί, με τη θερμότητα που παράγεται όταν χαρισματικοί μουσικοί (σαν την Kate Stables των This is the Kit καλή ώρα) εκμεταλλεύονται επιτυχώς τα βιώματα, το γούστο και τις εμπνεύσεις τους.

Μαρία Φλέδου
Lost Horizons - In Quiet Moments (Bella Union, 2020)
Η τελευταία μου πρόταση για αυτή τη ιδιαίτερη χρονιά, η οποία παραδόξως τα πήγε ιδιαιτέρως καλά μουσικά από πλευράς κυκλοφοριών, είναι το πρώτο μέρος του δεύτερου άλμπουμ των Simon Raymonde και Richie Thomas (το δεύτερο έρχεται τον Φεβρουάριο). Όπως και το ντεμπούτο τους 'Ojala' το οποίο δεν με είχε ξετρελάνει, έτσι και το 'In Quiet Moments' είναι μία δουλειά βασισμένη σε συνεργασίες, αυτή τη φορά πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Από τις αναμενόμενες ατμοσφαιρικότητες και μία χαρακτηριστικά Cocteau Twins στιγμή, το λονδρέζικο soulfoulness των Hempolics, το retro-folk του Tim Smith (πρώην Midlake) και την λίγο πιο επιθετική δυνατή ερμηνεία της Dana Margolin των Porridge Radio μέχρι τον John Grant για φινάλε, ενώ κάθε κομμάτι αλλάζει για λίγα δευτερόλεπτα την ατμόσφαιρα, συνολικά αφήνει μία πάρα πολύ όμορφη αίσθηση ήρεμης μελαγχολίας. Ό,τι πρέπει για το προ-'εορταστικό' κλίμα απολογισμού και αναλογισμού δηλαδή.

Χριστίνα Κουτρουλού
Sa-Roc - The Sharecropper's Daughter (Rhymesayers Entertainment,2020)
Συνεχίζω να πιστεύω ότι για τη χιπ χοπ σκηνή το παιχνίδι φέτος παίχθηκε στο underground, τόσο σε ελληνικό έδαφος, όσο και στα εξωτερικά. Το επιβεβαιώνει και η Sa-Roc, με το δέκατό της άλμπουμ και πρώτο της για τη Rhymesayers. Το ‘Sharecropper's Daughter’ διαθέτει στιβαρό αλλά και τολμηρό flow, καθώς και ρυθμικά beats με μελωδικές εναλλαγές, οι οποίες χρειάζονται ώστε να μην κουράσει: οι αναφορές ξεκινούν από R'n'B, blues και soul, φτάνουν όμως ενίοτε μέχρι και τη reggae. H ράπερ συνεργάζεται επίσης με γερά χαρτιά (Styles P, Saul Williams, Black Thought), ενώ συνδυάζει στις ρίμες της το παρελθόν και το παρόν της μαύρης ζωής κι υπερηφάνειας στην Αμερική, ταυτόχρονα με τη διεκδίκηση της γυναικείας ύπαρξης και του ισχυρού στίγματος στον χιπ χοπ χώρο. Όλα αυτά, μάλιστα, είναι δοσμένα με ιδιαίτερη χάρη και έξυπνες όσο και καυστικά λυρικές ικανότητες, οι οποίες κατακεραυνώνουν τη βιομηχανία και τον μισογυνισμό που θρέφει. Έτσι, η Sa-Roc τοποθετείται εύκολα στην καλή old school φάση των τελευταίων χρόνων, δίπλα στους Run The Jewels ή τον Kendrick Lamar.

Νάνσυ Σταυρίδου
Megan Thee Stallion - Good News (300 Entertainment & 1501 Certified, 2020)
Με τη rap και το hip hop δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά, πόσο μάλλον με την αισθητική που λανσάρει μια από τις πιο δημοφιλείς εκπροσώπους αυτού του είδους, η Cardi B.
Για αυτό και όταν ένας συνάδελφος μου πρότεινε να ακούσω το ντεμπούτο άλμπουμ μιας νέας ράπερ συνθέτριας η οποία έχει κάνει ντουέτο με την ακατανόμαστη, τσίνησα.
Έβαλα όμως στην άκρη τις προκαταλήψεις μου, φέρθηκα σαν ανοιχτόμυαλη μουσικόφιλη και πέρασα πολύ καλά με την “επιβήτορα” Megan! Δε βαρέθηκα καθόλου καθώς υπάρχουν συνεχείς εναλλαγές στον ρυθμό και χωρίς να γνωρίζω πολλά για τη ραπ, μου βγάζει μια αυθεντικότητα αυτή η δουλειά χωρίς να της λείπει η προσεγμένη παραγωγή, οι συνεργασίες με άλλα γνωστά ονόματα της σκηνής αλλά και πιο mainstream συμμετοχές όπως αυτή της Beyoncé. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν την αντιμετωπίζω σαν προϊόν επιθετικού μάρκετινγκ αυτή την καλλιτέχνιδα, είναι ακομπλεξάριστη - φαίνεται χαρακτηριστικά στις ρίμες της και χωρίς πολλά πολλά είναι αυτό που είναι και σε όποιον αρέσει.
Και τέλος πάντων ας μην το αναλύσουμε πολύ το θέμα, καραντίνα έχουμε, βάλτε το να κουνηθείτε λιγάκι να ξεπιαστείτε.
“Free you mind and your ass will follow” που λέγανε και οι Funkadelic.

Μαριάννα Βασιλείου
Kylie - Disco (BMG, 2020)
Για το τελευταίο ‘Κάτι Καλό’ μιας χρονιάς που δοκίμασε παντοιοτρόπως τις αντοχές μου και την ψυχική μου ηρεμία, επιλέγω να βγάλω στην επιφάνεια (καλά, όχι ότι ήταν και πολύ βαθιά κρυμμένη, το παραδέχομαι) την ποπ καρδιά μου και να επιλέξω τη Θεά της ποπ – και εν προκειμένω, της disco - μουσικής. Kylie Minogue, κυρίες και κύριοι! Φωτεινή, σέξι, λαμπερή μουσική, ιδανική για να ξορκίσουμε τη μαυρίλα από κάθε καραντίνα και κάθε κορωνοϊό – για να μάθει η κάθε Dua Lipa και η κάθε Miley Cyrus πώς παίζεται το παιχνίδι, και μάλιστα από μια γυναίκα που άνετα θα μπορούσε να είναι μητέρα τους. Οι κοντές θα κυριεύσουμε και τον κόσμο και τα dancefloors, είτε φορώντας μάσκες και γάντια νιτριλίου είτε χωρίς αυτά.

Αντώνης Ξαγάς
Ela Minus - Acts of rebellion (Domino, 2020)
Από την… Κολομβία με αγάπη, ωστόσο θα μπορούσε να είναι από οπουδήποτε, και όχι, δεν θα πιάσουμε τα θρηνητικά μαντολίνα κατά της παγκοσμιοποίησης, τα αναλογικά σύνθια θα πιάσουμε μέσα από τούτο το ντεμπούτο στην δισκογραφία της Gabriela Jimenο. Από τα 12 της ντράμερ σε πανκ-emo μπάντα και μετά σπουδαγμένη ‘κατσαβιδάκιας’ (πώς να το πούμε αυτό σε θηλυκό γένος;), έχει εισχωρήσει επομένως στα καλωδιωμένα σπλάγχνα των συνθετητών και δεν τους αντιμετωπίζει σαν απλά μαύρα ηχογόνα κουτιά. Το αποτέλεσμα είναι -για να μην μπλέξουμε και με ολοένα και πιο εξειδικευμένες/εξωτικές ταμπέλες – μια χρωματιστή techno-pop της κληρονομιάς των Knife με φωνητικά ενός ελεγχόμενα υποδόριου αισθησιασμού, οι καλύτερες στιγμές είναι όταν αφήνει τα σύνθια λυτά να αλυχτήσουν. Το εξεγερσιακό πνεύμα του τίτλου καμία σχέση δεν έχει με πολιτικά αντάρτικα με «όπλα στους ώμους» (σαν αυτό π.χ. που μαστίζει την πατρίδα της τις τελευταίες δεκαετίες), η αναφορά είναι στις μικρές αντι-ηρωικές εξεγέρσεις της καθημερινότητάς μας…

Άρης Μπούρας
Actress - Karma & Desir (Ninja Tune, 2020)
Από τις πολύ ιδιαίτερες και αξιόλογες περιπτώσεις Βρετανών παραγωγών του ηλεκτρονικού ήχου, o οποίος εκτείνεται από την πειραματική έκφανση αυτού έως την χορευτική techno, ο Darren Cunningham κυκλοφορεί για παραπάνω από 10 χρόνια αξιοπρόσεκτες δουλειές σε label όπως η Ninja Tune ή η Honest Jon's - μεταξύ άλλων. Στο “Karma & Desire”, το νέο του άλμπουμ, εισάγει για πρώτη φορά στα κομμάτια πλήθος συνεργατών που προσφέρουν τα φωνητικά τους, όπως η Νεοϋορκέζα Zsela, η Aura T-09, αλλά και ο πιο “pop” Sampha. Όσο για τη μουσική, θαρρώ πως είναι πιο ενδοσκοπική και μελωδική στην παρούσα κυκλοφορία, με υπέροχες ambient στρώσεις, minimal jazz περάσματα, κινηματογραφικές ατμόσφαιρες και neo-classical επαναλήψεις όπου το πιάνο δίνει μια πιο γήινη χροιά. Ενώ, όσον αφορά τα χορευτικά ξεσπάσματα, που άλλοτε φλερτάρουν με την dubstep κι άλλοτε με την deep house, είναι στιγμές λαμπρά νοσταλγικά.

Χάρης Συμβουλίδης
Judicator - Let There Be Nothing (Prosthetic, 2020)
Γνωστό, βεβαίως, πόσο γεμάτος εκπλήξεις είναι ο κόσμος μας. Ακόμα πάντως και μια τέτοια διαπίστωση δεν εμποδίζει το φρύδι να σηκωθεί με απορία, καθώς αντικρίζεις το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Judicator: βυζαντινό δεν μοιάζει τώρα αυτό; Και, πράγματι, πιο βυζαντινό μάλλον δεν γίνεται, αφού ο δίσκος καταπιάνεται με την ιστορία του στρατηγού Φλάβιου Βελισσάριου, για την οποία ο John Yelland και η παρέα του ξέρουν περισσότερα από τον μέσο απόφοιτο λυκείου στην Ελλάδα, που ίσως κάτι να θυμάται αμυδρά, μπερδεμένο με τα του Ιουστινιανού. Καλογραμμένα και καλοτραγουδισμένα κομμάτια με US power metal αισθητική, τυπικά (ίσως και συντηρητικά) ως ύφος, που αποβαίνουν εντούτοις αρκετά για να σκεφτείς να πατήσεις το repeat. Προέρχονται άλλωστε από ένα συγκρότημα το οποίο, από το 2012 που ξεκίνησε, έχει αποδειχθεί τόσο παραγωγικό, όσο και αξιόπιστο. Κι ας παραμένει μια αυστηρά underground υπόθεση, με όρους απήχησης.

Δημήτρης Τσιρώνης
Γιάννης Αράπης - 4 καμινέτα για ντούο κιθάρα (Bandcamp, 2020)
Εκεί που κάθεσαι ήσυχα ήσυχα και λες, εντάξει καραντίνες εγκλεισμοί κτλ κανείς δεν δημιουργεί κανείς δεν ψάχνει τα 'χω ακούσει όλα... τσακ! σου σκάει ο Βασιλάραψ! Ψαρώνεις κι εσύ απ' τα χρόνια τρολ των τελευταίων ετών και μισοκλείνεις ματιά στον δημιουργό που αφού δεν έχει δηλωθεί ημερομηνία θανάτου, σήμερα είναι 115 ετών και αρμενίζει κάπου στις παγωμένες θάλασσες της Ρωσίας! Το έργο ανασύνθεσης τεσσάρων δημιουργιών του Βασιλάραψ από παρτιτούρες έφεραν σε πέρας οι Γιάννης Αράπης και Θέμης Βασιλείου. Αυτοί ευθύνονται και για το ανέβασμα τ' αριστερού σου φρυδιού, εκεί που καθόσουν ήσυχα ήσυχα και σ' είχε λίγο πάρει ο ύπνος βλέποντας τις διαφημίσεις από το "Μόνος στο Σπίτι νούμερο 2" στην ελληνική τηλεόραση.
Bandcamp

Ελένη Φουντή
Hooshyar Khayam & Bamdad Afshar - RAAZ (30M Records, 2020)
Αυτή λοιπόν την καταπληκτική χρονιά που μόνο βατράχια από τον ουρανό δεν έχουν πέσει, ένας ρομαντικός τύπος στο Αμβούργο, ο Matthias Koch, έφτιαξε ένα label για να σηκώσει επιτέλους το σύγχρονο Ιράν το απαραίτητο μεσαίο δάχτυλο (έλα, αντίο τώρα Ντόναλντ Τραμπ, αρκετά). Κι όμως, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα και πού να ακούσετε και την πρώτη κυκλοφορία της 30M Records. O συνθέτης και πιανίστας Hooshyar Khayam έβαλε τους αρχαίους ήχους της νότιας επαρχίας Σιστάν και Μπαλουτσεστάν και τη μουσική gwati, που θεωρείται θεραπευτική στην τοπική παράδοση (επιβεβαιώνω). Οι ντόπιοι μουσικοί τα μεγάλα μέσα για τη θεραπεία: περσικά έγχορδα, τύπανα και τις φωνές τους. Ο Bamdad Afshar τον παλμό της σύγχρονης ηλεκτροακουστικής και το πιάνο (και μια έξτρα δόση abstract και glitch. του δίνει και καταλαβαίνει, αλλά του πάει). Βιολιά και τσέλο από το Scheherazade Quartet και εγένετο νέα folk, ένα μικρό θαύμα που ξεχωρίζει για την απλότητα, την ειλικρίνεια και τη ζεστασιά του, μια νέα ηλεκτρισμένη γλώσσα σούφι. Αυτή η περιγραφή δίσκου δεν περιέχει τοποθέτηση προϊόντος γέφυρας "του χθες με το σήμερα" και "της Ανατολής με τη Δύση". Περιέχει όμως ένα note to self: Ο Δεκέμβρης δεν σε στήνει ποτέ. Θα φέρει πάντα μαζί έναν από τους ωραιότερους δίσκους της χρονιάς. Ακόμα κι αυτής της χρονιάς που μας χρωστάει ακόμα τα βατράχια.

Γιώργος Παπαδόπουλος
The End - Allt Är Intet (RareNoise Records, 2020)
Η all-star μπάντα του σαξοφωνίστα Μats Gustafsson έβγαλε νέο δίσκο και πολύ χάρηκα που απλά δεν επαναπαύτηκε στο εξαιρετικό ντεμπούτο της όπως συνηθίζει ο πολυπράγμων ιθύνων νους της, και συνήθως κάνει με τα αναρίθμητα μουσικά του projects. Η άναρχη, εντελώς εκτός κανόνων πειραματική τζαζ τους είναι αρκετά αυθεντική στην σύλληψη της κάνοντας τους έτσι να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα free-jazz σχήματα του Gustafsson τόσο σε εκτέλεση αλλά κυρίως σε σύνθεση. Πειραματική νορβηγική τζαζ στα καλύτερα της, με άψογη μουσική συνεργασία και με την παθιασμένη, ιδιαίτερη ερμηνεία της Sofia Jernberg να είναι κι εδώ ένα από τα βασικά μουσικά χαρακτηριστικά τους. Οι The End κυκλοφορούν έναν από τους πιο σημαντικούς και χαρακτηριστικούς δίσκους του 2020 και το κάνουν χαμηλόφωνα, χωρίς να ασχολείται και πολύς κόσμος μαζί τους, χαμένοι κι αυτοί κάπου στην αχανή μουσική δισκογραφία της χρονιάς.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Merzbow - Screaming Dove (No Funeral Records, 2020)
Τα τελευταία χρόνια οι συνεργασίες που κάνει ο μέγας μάγιστρος του θορύβου Masami Akita (π.χ. με Mats Gustaffson, Keiji Haino, Thurston Moore) έχουν πιο πολύ ψωμί απ’ ότι τα πολυπληθή σόλο άλμπουμ του. Γι’ αυτό όταν εμφανίζεται ένα σόλο Merzbow που σπάει αυτόν τον κανόνα, καλό είναι να το τιμούμε. Και μιας και έχω πολύ καιρό να σας τρατάρω τέτοια καφρίλα (με την πολύ καλή έννοια), το... περιστέρι που ουρλιάζει = πετάει ηλεκτρονικές εκκενώσεις απόλυτης μανίας αλλά και εντυπωσιακής συνθετικής σιγουριάς και καθαρότητας πάνω σε μεταλλικά γιγαντιαία αντικείμενα, θα πάρει τη θέση του στο μιξτέηπ του Δεκέμβρη.

00:00 Hugo Kant - Melancholia
05:34 Floodlights - Don't pick that scratch
09:00 The Speakeasies' Swing Band! - Lady Cobra
12:48 Errol Linton - Howlin' for my darling
17:25 Kiko Dinucci - Foi Batendo o Pé na Terra
20:38 This is the Kit - Coming to get you nowhere
23:52 Lost Horizons - I woke up with an open heart
28:55 Sa-Roc - Goddess gang
31:55 Megan Thee Stallion (feat. Big Sean & 2 Chainz)- Go crazy
35:37 Kylie - Say something
39:04 Ela Minus - They told us it was hard, but they were wrong
44:42 Actress [feat. Sampha]- Walking flames
48:41 Judicator- Let there be nothing
57:29 Βασιλάραψ - Σιβηρικό op. 102 SK15
1:07:08 Hooshyar Khayam & Bamdad Afshar - Ya'k
1:12:49 The End - Kråka. rörde sig aldrig mer
1:19:27 Merzbow - Kakapo talk