Δεκέμβριος 2021

Τάσος Βαφειάδης
Rosey Blue - Swans (Inner Ear, 2021)
Λίγο πριν εκπνεύσει το 2021, η Δώρα Τσίγκα μαζί με (εντυπωσιακά) πολλούς συνεργάτες μας παρουσιάζει τους «Κύκνους» της υπό το ψευδώνυμο-περσόνα Rosey Blue. Στην παρθενική της δισκογραφική κατάθεση μας ταξιδεύει σε αμερικάνικα φολκ, τζαζ, και όχι μόνο, ηχοτρόπια με έξι τραγούδια στα αγγλικά, ένα ελληνικό και δυο ορχηστρικά. Το μοναδικό ελληνικό τραγούδι αποτελεί ένα πολύ προσωπικό βίωμα της τραγουδίστριας και έναν φόρο τιμής στην αθώα-ρομαντική αύρα των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ’60. Με όμορφα φωνητικά, ιδιαίτερα προσεγμένες ενορχηστρώσεις και πολύ ωραίες συνθέσεις, η Rosey Blue βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για έναν από τους καλύτερους ελληνικής παραγωγής δίσκους της χρονιάς.

Μαριάννα Βασιλείου
Radiohead - Kid A Mnesiae (XL Recordings, 2021)
Το μόνο σίγουρο με τους Radiohead είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να μας κάνουν να βαρεθούμε. Με αφορμή την επανακυκλοφορία του “Kid A” και του “Amnesiac”, τσουπ, να’ σου και το “Kid Amnesiae” μαζί τους, ένας τρίτος δίσκος που περιέχει ακυκλοφόρητο υλικό από τα sessions των άλλων δυο δίσκων. Αν το “Kid A” και το “Amnesiac”, που κυκλοφόρησαν με οκτώ μήνες διαφορά, είναι το μικρό και το μεγάλο αδερφάκι που άλλαξαν για πάντα την ταυτότητα των γονέων τους, το “Kid Amnesiae” είναι το ετεροθαλές αδερφάκι τους. Αυτό που καταδεικνύει ότι οι γονείς με τα άλλα δυο παιδιά τους προσπαθούσαν να εντοπίσουν τη νέα κατεύθυνση στη ζωή τους, μπας και μπορέσουν, αν όχι να επαναπροσδιοριστούν, τουλάχιστον να επιβιώσουν. Και να μεγαλουργήσουν στη συνέχεια. Οι Radiohead το κατάφεραν – εμείς απλά δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο μεγάλο ήταν το τίμημα που πλήρωσαν για αυτό.

Χίλντα Παπαδημητρίου
The Little Unsaid - December Songs (Reveal Records, 2021)
Oι The Little Unsaid είναι ένα τετραμελές σχήμα alt-folk, δημιούργημα του Λονδρέζου John Elliot, μια μικρή μπάντα χωρίς τον συνήθη στόμφο ούτε την υπερβολική «γλυκύτητα» του είδους. Έχοντας δώδεκα άλμπουμ από το 2010 στο ενεργητικό τους, κάποια από τα οποία χρηματοδοτήθηκαν μέσω crowd-funding, οι Little Unsaid ξεχωρίζουν από τα περισσότερα παρόμοια συγκροτήματα, χάρη στις εμπνευσμένες συνθέσεις και τους κομψούς στίχους του Elliott, τα μαγευτικά φωνητικά της Mariya Brachkova που έχει αναλάβει και τα πλήκτρα, τα έγχορδα της Alison D’Souza και τα αέρινα κρουστά του Tim Heymerdinger. Ο συνδυασμός alt-folk, alt-rock και electronica ξεχειλίζει πια από τις κυκλοφορίες του bandcamp και των μικρών ανεξάρτητων εταιρειών, αλλά σπάνια διακρίνει ο ακροατής μια ιδιαιτερότητα που να μένει στο αυτί και στην ψυχή. Αυτό μου συνέβη με τη μπάντα του Elliott και των συνεργατών του, αν και ίσως περισσότερο απ’ όλα με γοήτευσε η ιδέα ότι έφτιαξαν ένα concept άλμπουμ με τραγούδια για τον Δεκέμβρη. Τραγούδια ιδανικά για να τα ακούς σε μισοσκότεινα δωμάτια, με το καλοριφέρ στο φουλ και ζεστά ποτά, μόνη/ος ή με παρέα, νιώθοντας ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι το γιορταστικό κλίμα. Μακριά από τζαζ Αγιοβασίληδες που ήρθαν στην πόλη, έλκηθρα με τάρανδους και γκλιν-γκλιν-γκλιν. Έχοντας σιχαθεί την ψεύτικη εορταστική χα-χα-χαρά, απόλαυσα τους στίχους που μιλούν για χιόνια και μικρές πόλεις, τη δεκεμβριάτικη μελαγχολία που μας καταδιώκει όλους (let’s face it!) και τις σπάνιες στιγμές που αφήνουμε να παρασυρθούμε από κάτι χριστουγεννιάτικο. Όπως το In dulci jubilo (ένα χορωδιακό πρελούδιο του J.S. Bach, βασισμένο σε μεσαιωνικά κείμενα, το οποίο ίσως κάποιοι θυμούνται από τη χαρωπή διασκευή του Mike Oldfield). Αλλά και το In the bleak midwinter, ένα ποίημα της Κριστίνα Ροσέτι στην πιο γνωστή μελοποίησή του από τον Gustav Holst. Και τα δυο αυτά παραδοσιακά αγγλοσαξωνικά χριστουγεννιάτικα κάλαντα ακούγονται αποφορτισμένα από την αυστηρότητα που χαρακτηρίζει συνήθως τους καθολικούς ή προτεσταντικούς ύμνους.
Ένα άλμπουμ ηχογραφημένο κατά κύριο λόγο στο διαμέρισμα του John Elliott, φτιαγμένο για να ακούγεται σε μικρούς, intimate χώρους, ιδιωτικούς ή δημόσιους.

Νάνσυ Σταυρίδου
The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore (Atlantic Records, 2021)
Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον λέει μια αρχαιοελληνική παροιμία και δεν θα μπορούσα να μην αφιερώσω το τελευταίο Κάτι Καλό της χρονιάς στη νέα δουλειά των The War on Drugs όπως έκανα και έναν χρόνο πριν με την κυκλοφορία του πρώτο τους live άλμπουμ. Μου πήρε αρκετό χρόνο να ακούσω ολόκληρο το δίσκο και να επιτρέψω στο κάθε κομμάτι του να γράψει μέσα μου καθώς το ομώνυμο 2ο single υπερισχύει όλων των υπολοίπων σε βαθμό εμμονής θα έλεγα. Όταν επιτέλους σταμάτησα να το ακούω στο repeat, πάλι άκουγα το μισό άλμπουμ μέχρι το τελευταίο κομμάτι και όταν κάποια στιγμή το έβαλα να παίζει από την αρχή, κάτι δεν μου κόλλαγε στη ροή του δίσκου. Με άλλα λόγια, θέλει λίγο παραπάνω χρόνο και κόπο η ακρόασή του όχι επειδή δεν έχει καλό υλικό αλλά ίσως επειδή οι εναλλαγές στον ρυθμό να μη λειτουργούν τόσο καλά, τουλάχιστον στα δικά μου αφτιά. Ο Adam Granduciel παίρνει ξανά τα ηνία στη σύνθεση και στην παραγωγή δίχως εκπλήξεις ως προς τις ταξιδιάρικες άλλοτε μελαγχολικές και άλλοτε ξεσηκωτικές μελωδίες στις οποίες μας έχει συνηθίσει, ενώ η ζεστή φωνή του αγκαλιάζει αρμονικά τις λίγο πιο προσωπικές αυτή τη φορά, ιστορίες του.
Και όταν ακούς αυτό το “babe” και λιώνεις βρε παιδί μου, τι άλλο θες;

Βασίλης Παπαδόπουλος
The Bevis Frond - Little Eden (Fire Records, 2021)
Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος; Ζει, ζει και βασιλεύει. 35 χρόνια μετά το θρυλικό Miasma, ο Nick Saloman επανέρχεται με έναν δίσκο τόσο μεστό και συγκροτημένο που μπορεί να συγκριθεί με τις σπουδαιότερες δημιουργίες των Bevis Frond, όπως ακόμη και το ‘Triptych’. Κάποιοι θα τον κατατάξουν στο κλασικό ροκ άλλοι στην ψυχεδέλεια, εκείνο που είναι πάντως σίγουρο είναι ότι ο Nick Saloman πατάει γερά στην ιστορία και τη φιλοσοφία του ροκ και δεν την έχει προδώσει ποτέ. Αρκείται στα λίγα που του προσφέρει η ενασχόλησή του με τη μουσική, παρά τον χαμηλό αριθμό των views, αναντίστοιχο του βεληνεκούς του και του θρύλου που τον συνοδεύει από τα 80s. Το νέο του lp, ήδη το δεύτερο από τη φιλόξενη όσο και πρωτοπόρα Fire Records, περιέχει κομμάτια δυναμίτες, όπως το ‘Do without me’ ή το ‘Start Burning’. Εδώ διαλέγουμε τη μπαλάντα ‘There’s always love’. Ξέρετε, μόνο ένας σπουδαίος καλλιτέχνης μπορεί να κινηθεί στα όρια του μελό, προσφέροντας μας τόσο λυρικές στιγμές, όμοιες με αυτές του Corinthian από το ‘Triptych’. Ξεσκονίζουμε τα βινύλια, βάζουμε το πικάπ να παίξει, και αφηνόμαστε στο trip του Bevis Frond. Νά’ ναι καλά που μας θυμήθηκε. Εμείς δεν τον ξεχνάμε.

Μαρία Φλέδου
Penelope Isles - Which Way to Happy (Bella Union, 2021)
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς κατάφερα τελικά να συγκρατήσω το όνομα τους (και να μην το ξαναξεχάσω), αλλά για ένα μεγάλο διάστημα κάθε φορά που τους άκουγα στο ραδιόφωνο έπρεπε να αφήσω ό,τι κάνω για να τσεκάρω 'τι είναι αυτό που παίζει'. Τα αδέρφια Jack και Lily Wolter μόλις κυκλοφόρησαν ένα εξαιρετικά δεμένο δεύτερο άλμπουμ και φαίνεται πως έχουν γίνει ήδη μάστερς της ίντι μελωδίας αναπαράγοντας μεν, αλλά διακριτικά, ένα γνώριμο και λίγο νοσταλγικό συναίσθημα, αποφεύγοντας δε να ακούγονται 'παλιωμένοι'.
Όμως πέρα από τα Radio 6 friendly 'Have you Heard' και'Iced Gems'- ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που άκουσα φέτος-και κάποιες ελαφρώς αναμενόμενες πιο ποπ στιγμές, το 'Which Way to Happy' αναδεικνύει και μια πιο ώριμη συνθετική και στιχουργική τους πλευρά κυρίως στα δύο τελευταία του κομμάτια '11 11' και 'In a Cage'. Ό,τι πρέπει για να κλείσετε την χρονιά σας γλυκά, αν όχι ακριβώς αισιόδοξα.

Αντώνης Ξαγάς
Heimat - Zwei (Teenage Menopause Records, 2021)
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από μια δεκαετία ακριβώς, σε τούτες εδώ τις σελίδες, τέτοια εποχή μάλιστα του χρόνου, τότε που κι εμείς λιστολογούσαμε ασυστόλως παρέχοντας μια πλημμύρα κάθε λογής υποκειμενικά αντικειμενικών -ύτερων (λίστες στις οποίες είναι μια χρήσιμη άσκηση μετριοφροσύνης να επανέρχεσαι καμιά φορά μετά από χρόνια έτσι για να διαπιστώνεις στην πράξη τι σημαίνει πια ‘διαχρονικότητα’)… Τω καιρώ εκείνω λοιπόν είχε αναδειχθεί δίσκος της χρονιάς στο MiC (και παρακαλώ, χωρίς τις κλασικές ενδο-συντακτικές συνεννοήσεις – μα γίνονται τέτοια πράγματα στις ψηφοφορίες;) ένας παράξενος δίσκος ενός παράξενου σχήματος εκ Γαλλίας ορμώμενο ονόματι The Dreams, μια παράξενη «κακόηχη» μείξη ποστ-πανκ, ρέγγε και minimal wave. Η μοίρα του σχήματος δεν άλλαξε υποθέτω με τη διάκριση αυτή (αν και χάρις σ’ αυτήν πιθανότατα εμφανίστηκαν την επόμενη χρονιά στα μέρη μας), μετά χάθηκαν από το… ημίφως, τους ξεχάσαμε, όσοι τους μάθαμε και ποτέ. Ίσως αυτός ο δίσκος να χρησιμεύσει ως μια… αναμνηστική δόση, καθώς εδώ ξανασυναντάμε την ιδιόρρυθμα εκφραστική τραγουδίστρια των The Dreams την Armelle Bisou-Bisou (ως Oberle), μαζί με την ίδια εκείνη ιδιάζουσα αισθητική τευτονικής ψυχρότητας συνδυασμένη με μια μεσογειακή θεατρικότητα και διάθεση tribal πειραματισμού. Και άντε παιδιά, να μην χανόμαστε…

Άρης Μπούρας
Herbert - Musca (Accidental, 2021)
Πολυτάλαντος και υπερπαραγωγικός ο Matthew Herbert, για πάνω από 25 χρόνια αποτελεί υγιή σταθερά στο χώρο του ηλεκτρονικού ήχου. Με δεκάδες συνεργασίες, project, remixes, EP αλλά και LP, που θα χρειαζόμασταν κάμποσες σελίδες για να τα απαριθμήσουμε. Αυτή τη φορά, ο Βρετανός παραγωγός, επιστρέφει στο ύφος των πρώιμων κυκλοφοριών του, με λιγότερο πειραματική avant-garde διάθεση, και περισσότερο ρυθμό, υπνωτικούς ήχους και 4/4 house beats. Άλλοτε πιο tribal, άλλοτε πιο jazzy, κι άλλοτε πιο soulful, προσκαλεί μάλιστα και οκτώ τραγουδιστές/-στριες που δεν έχει συνεργαστεί πότε ξανά στο παρελθόν μαζί τους, και οι οποίοι/-ες φέρνουν (από απόσταση, λόγω COVID) μια γλυκιά αύρα στις συνθέσεις του, οι οποίες ξεχειλίζουν από ευαισθησία και όμορφες αρμονίες. Στα συν, η πάντοτε καίρια και ορθή κοινωνικοπολιτική του ματιά, η οποία προσδίδει ακόμη περισσότερη αξία στα 14 κομμάτια. Ό,τι πρέπει για τα χειμερινά isolated βράδια μας που έρχονται.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Mira Calix - Absent Origin (Warp, 2021)
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του σουρεαλισμού είναι ότι όλα τα συστατικά σε ένα σουρεαλιστικό έργο τέχνης είναι σπαράγματα. Υπάρχουν αναγνωρίσσιμα πράγματα, καθημερινές εικόνες (ή ήχοι) όμως είναι είτε τοποθετημένα σε παράδοξες ασυνήθιστες θέσεις, είτε έχουν ανάρμοστες σχέσεις, ασυνάρτητες μεταξύ τους, είτε είναι πετσοκομμένα φτιάχνοντας ρυθμούς ανώμαλους. Η Mira Calix μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες περσόνες της Warp Records εδώ και πάνω από 20ετία, κάνει όλα τα παραπάνω γιατί δεν είναι απλώς άλλη μια φιγούρα στο οπλοστάσιο της νέας electronica αλλά μια τολμηρή σουρεαλίστρια που υιοθετεί τα νέα μέσα και φτιάχνει εικόνες ήχου που ακούγοντάς τες αδυνατείς να βρεις μία έλλογη ροή, μια ακολουθία βολική. Βρίσκεις όμως βαθιά ποιητική ακόμα και αγνά δαιμονική.

Χριστίνα Κουτρουλού
Rabbi Meerkat & Bellerophone - Human Potential (Submersion, 2021)
Το νέο πόνημα της Submersion Records φέρνει τη συνύπαξη του Rabbi Meerkat (Γιώργος Μπαλτάς) και του Bellerophone (Δημήτρης Σαντζιλιώτης) καλυμμένη με ένα γαλαζόπνοο εξώφυλλο, που εκπροσωπεί τη διττή οπτική του Ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον –βιολογικά και ηθικά.
Η πρώτη πλευρά της κασέτας βρίσκει τον Meerkat σε 8 συνθέσεις με τίτλους εμπνευσμένους από τη δική του καθημερινότητα (“Coffee for Koffee”, “Ourda” π.χ). Αποφεύγοντας τις συνήθεις μεγάλες διάρκειες προσβλέπει σε ένα σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα, το οποίο συντονίζεται υπό τους ρυθμούς (φυσικούς ή τεχνικούς) των ντραμς, των λοιπών κρουστών, των φωνών, των πλήκτρων και των samples. Ο οποιοσδήποτε ήχος επαναλαμβάνεται έστω για λίγο, δημιουργώντας έναν συνεχή παλμό, που καθοδηγείται από τη σκέψη πίσω από το εκάστοτε μοτίβο. Έτσι, προσφέρεται καθαρή ματιά στην επιθυμία μιας καινούριας αφήγησης.
Αυτήν την εξωστρέφεια έρχεται να απαλύνει η δεύτερη πλευρά. Ξεκινώντας από field recordings, ο Bellerophone παρουσιάζει ένα μακροσκελές κομμάτι, εμπλουτίζοντάς το συνεχώς κατά τη διάρκειά του με ηλεκτρονικά, ambient, drone και noise στοιχεία. Το σωματικό γίνεται εγκεφαλικό, το εγκεφαλικό σωματικό: ποτέ ιδιαίτερα έντονο, ποτέ ιδιαίτερα υποτονικό. Έτσι που να μη σε ταράζει, αλλά να σε κρατά σε εγρήγορση, προσκαλώντας σε να συμβαδίσεις μαζί του σε κάθε εναλλαγή, αλλά και παραδίδοντάς σου τροφή ώστε να ξεδιαλύνεις, να σκεφτείς και να αισθανθείς.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Ill Considered - Liminal Space (New Soil, 2021)
Ασταμάτητοι οι Λονδρέζοι με σερί καλών δίσκων από την αρχή της καριέρας τους μέχρι τώρα. Το ‘Liminal Space’ έρχεται να καθιερώσει λίγο ακόμα το όνομα τους στην σύγχρονη τζαζ σκηνή και να τους ανυψώσει αρκετά ψηλότερα σε σχέση με τον τεράστιο πλέον “ανταγωνισμό”. Συνθετικά βρίσκονται σε τεράστια φόρμα και οι συνθέσεις τους καταφέρνουν και χτυπούν διάνα στα αυτιά του ακροατή από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Στα συν, η καθαρή, διαυγής, μοντέρνα παραγωγή με όμορφες δυναμικές και χροιά που αναδεικνύει το συνθετικό ταλέντο τους.
Ανάμεσα σε εκατοντάδες αξιόλογους νέους τζαζ δίσκους, ο εν λόγω απλά ξεχωρίζει λίγο περισσότερο, καθιστώντας τον έτσι έναν απ’ αυτούς που οφείλεις να κρατήσεις μαζί σου από την χρονιά που φεύγει.

Μιχάλης Τσαντίλας
Jan Van - Streams (Teranga Beat, 2021)
Ίσως να μην είναι το ίδιο άνετα προσπελάσιμο με τα τραγουδιστικά πρότζεκτ του, συνεχίζει όμως τη σταθερά ενδιαφέρουσα πορεία του κατά την τελευταία δεκαετία (και κάτι). Παρέα με τους Παρασκευά Κίτσο (μπάσο), Βαγγέλη Σταφανόπουλο (πιάνο) και Φώτη Σιώτα (βιολί, βιόλα, φωνή) στήνει ένα καθαρά αυτοσχεδιαστικό τζαμ με εννοιολογικό επίκεντρο το νερό και τη ρευστότητα. Ο τζαζ ποταμός εκβάλλει σε 9 διαφορετικές, μυστήριες θάλασσες/συνθέσεις.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Vijay Iyer Trio - Uneasy (ECM Records, 2021)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Tamil με αμερικανική υπηκοότητα, μία Μαλαισιανή κι ένας Αφροαμερικανός που ζούσαν στις Η.Π.Α. κι ένιωθαν μεγάλη «Ανησυχία» γι’ αυτό. Έτσι, είπαν να κάνουν κάτι, με σκοπό να δώσουν μια μουσική ανάσα ιδίως σε όσους υποφέρουν και αδικούνται. Μέχρι τώρα, όλα αυτά ακούγονται είτε σαν ανέκδοτο, είτε σαν παραμύθι. Όμως, στην πορεία, το δεύτερο σαφώς επικρατεί, μέσα από τα μαγικά πλήκτρα του Vijay Iyer, το μπάσο της Linda May Han Oh και τα τύμπανα του Tyshawn Sorey. Όπως ακούγεται φυσικό, το “Uneasy” έχει ένταση, μόνο που αυτή υποβόσκει, αφήνοντας τα πολλά και διάφορα νέα και παλιά όρια της jazz να ξεχειλώνουν και να συμπλέκονται με γλυκύτητα, παρά το σεβασμό που εξακολουθούν να δείχνουν στον Thelonious Monk. Το αποτέλεσμα είναι αναμφίβολα γοητευτικό, μέσα από οκτώ συνθέσεις του Iyer, όπως και τις διασκευές “Night and Day” του Cole Porter και “Drummer’s Song” της Geri Allen. Τα ίδια ισχύουν και για το πανέμορφο ασπρόμαυρο εξώφυλλο, με το άγαλμα της Ελευθερίας να «χάνεται» μέσα στα κύματα.
Και ζήσανε αυτοί καλύτερα, αλλά κι εμείς καλά.

Χάρης Συμβουλίδης
Christian Wallumrød - Speaksome (Hubro, 2021)
Από τη μουσικο-οικογένεια των Βάλουμρεντ κι αυτός, μετριέται ανάμεσα στις δυνάμεις της «νεότερης γενιάς» της νορβηγικής τζαζ (σε εισαγωγικά, καθώς για να θεωρηθείς «νεότερος» στον χώρο πρέπει να τα έχεις πατήσει τα 40). Και όχι άδικα, αφού δισκογράφησε πολλάκις για την ECM, ενώ έχει συμπράξει και με πιο αναγνωρίσιμα (σε μας) ονόματα, π.χ. με τον Arve Henriksen.
Στο ‘Speaksome’ τον βρίσκουμε να κάθεται μόνος στο πιάνο, παίζοντας 7 δικές του δημιουργίες μεταξύ οργανωμένης σύνθεσης και αυτοσχεδιασμού. Εντωμεταξύ, η κουκουβάγια της Hubro στο εξώφυλλο μας προειδοποιεί ότι οι διαθέσεις θα είναι εξερευνητικές και οι τρόποι διακριτικοί. Πράγματι, τα μεν κομμάτια εγγράφονται σε μια λογική σύγχρονης (ευρωπαϊκής) τζαζ –έστω και λοξά– τοποθετούνται όμως σε ένα περιβάλλον από το οποίο δεν λείπουν και κάποια αχνά ηλεκτρονικά.
Το αποτέλεσμα θα είχε ευεργετηθεί αν ο Wallumrød ερχόταν με πιο καλοκοσκινισμένες ιδέες, αν τολμούσε περισσότερο ως προς τα ηλεκτρονικά, αν δεν επέμενε τόσο στη διακριτικότητα. Παρά ταύτα, (εμ)μένοντας σε αυτή την ευθεία, παίζει ωραία: με όμορφες πιανιστικές φράσεις, με μελετημένες παύσεις, με μια γενικότερη στοχαστικότητα, αλλά και με σημεία όπου παιχνιδίζει επιτυχώς στα σύνορα μιας πιο «συμβατικής» μελωδικότητας. Κι έτσι, στην ατέλειωτη διελκυστίνδα όσων κερδίζεις και όσων χάνεις, μένει ένα άλμπουμ αν μη τι άλλο αξιόλογο.

Ελένη Φουντή
Sara Schoenbeck - Sara Schoenbeck (Pyroclastic Records, 2021)
Σκέψου τώρα να πας να κάνεις την έξυπνη στη Sara Schoenbeck ότι είσαι nerd επειδή έφτιαξες αναλυτικό κατάλογο με τις ακριβείς ημερομηνίες προβολής όλων των επεισοδίων του Star Trek (για το entire franchise παρακαλώ, από το 1966 μέχρι σήμερα) και να σου απαντήσει ότι από μικρό παιδί τρελαινόταν για τον μοναδικό ήχο και την ευελιξία του φαγκότου. Με ένα 1-0 από τα αποδυτήρια σε έχει. Πού να πας; Το σκορ γίνεται ευτυχώς δυσμενέστερο (να δυο λέξεις που δεν περίμενα να γράψω δίπλα δίπλα!), όταν ακούσεις τον ομώνυμο δίσκο της στην εκλεκτή νεοϋορκέζικη Pyroclastic (κάθε δίσκος ένα όργιο έμπνευσης, εγγυημένα). Επειδή λοιπόν τα nerds δεν μιλάνε ποτέ στον αέρα, η Schoenbeck εδώ μας δείχνει στην πράξη την ευελιξία και ομορφιά του φαγκότου μέσω ντουέτων με ανθρώπους με τους οποίους έχει συνεργαστεί επί μακρόν. Σε κάθε ένα από τα εννιά κομμάτια του δίσκου βρίσκουν θέση απέναντι από το φαγκότο σπουδαίες μορφές της τζαζ και του αυτοσχεδιασμού, όπως ο Roscoe Mitchell, η Robin Holcomb, η Nicole Mitchell, o Mark Dresser κλπ, μα την καρδιά σου κλέβει λίγο πιο εύκολα το "Lullaby", ντουέτο με τον Nels Cline. Γιατί πραγματικά πώς γίνεται ένα νανούρισμα για φαγκότο και ηλεκτρική κιθάρα/μπάσο να ακούγεται τόσο ονειρικό, geeky και αδέξιο ταυτόχρονα; Κι όμως.

00:00 Rosey Blue - Swans
03:39 Radiohead - Fog (Again Again Version)
05:50 The Little Unsaid - Ebb & flow
09:08 The War on Drugs - Rings Around My Father's Eyes
13:18 Bevis Frond - There's Always Love
17:19 Penelope Isles - Iced Gems
21:49 Heimat - Tu Miedo
24:33 Herbert feat. Verushka - Fantasy
30:51 Mira Calix - Fractions fractured factions
34:37 Rabbi Meerkat - Oops
36:53 Ill Considered - Loosed
43:01 Jan Van - Recess Cascade
49:34 Vijay Iyer Trio - Combat Breathing
57:10 Christian Wallumrød - Treeline
1:02:22 Sara Schoenbeck with Nels Cline - Lullaby