Δεκέμβριος 2022

Ελένη Φουντή

Iron Griffin - Storm Of Magic (Self Released, 2022)

Δεν θα κρυφτώ. Είναι Δεκέμβρης. Τελευταίο ‘Κάτι Καλό’ στο MiC για φέτος. Μπορούσα να διαλέξω μία πιο πρόσφατη κυκλοφορία από το "Storm Of Magic" το οποίο ακούω από τον Μάρτιο αλλά παρέλειψα να καλύψω τόσο καιρό γιατί κοιμάμαι όρθια; Μπορούσα. Υπάρχουν πολλοί άλλοι δίσκοι που θα αντιπρότεινα και στους οποίους δεν έχω ήδη αναφερθεί; Όχι βέβαια.

Δεν μπορώ λοιπόν να σκεφτώ καλύτερο κλείσιμο για τη φετινή χρονιά από τον θριαμβευτικό δεύτερο δίσκο των Iron Griffin. Για άλλη μια φορά, οι Φινλανδοί μας παίρνουν από το χέρι στον δρόμο του άγαρμπου ατσαλιού, διανθισμένου με περίτεχνα 70s progressive folk ρουμπίνια και μια σπηλαιώδη epic doom metal επικάλυψη. Αυτή τη φορά ο ήχος απομακρύνεται αρκετά από το μεταλλικό στοιχείο και διεισδύει πιο βαθιά στο 70s progressive, με ακόμα πιο πηγαίες και ενδιαφέρουσες μελωδικές γραμμές. Προσωπικά δεν περίμενα τέτοια στροφή και ενθουσιάστηκα. Στο δημιουργικό και εκτελεστικό κομμάτι ο Oskari Räsänen έχει κάνει θαύματα, ενώ ο ήχος σφραγίζεται από την θεσπέσια, μαγική θα έλεγα φωνή της Maija Tiljander, το συναισθηματικό χρώμα, η δύναμη και οι γοητευτικές ατέλειες της οποίας συνθέτουν μία προσωδία μοναδική. Κάπου ανάμεσα στο 70s proto - metal, τη psych folk baroque σκηνή, το κλασικό epic heavy metal και το dungeon synth, το "Storm Of Magic" είναι ένα μικρό αριστούργημα. Ένας δίσκος που θα βρείτε μόνο σε πολύ εξειδικευμένες λίστες (το πόσο θα χαρώ αν διαψευστώ δεν λέγεται), αλλά που όταν ακούσετε δεν θα τον ξεχάσετε ποτέ. It's a storm of magic αφού.

Δημήτρης Τσιρώνης

FaUSt, feat. Keiji Haino - 这​条​路​是​正​确​的 This Is the Right Path (Old Heaven Books, 2022)

Ας μην γελιόμαστε, είναι πολύ πιο εύκολο να επιλέξεις κάτι από τα γνωστά σου ονόματα παρά να ψάχνεις όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις. Έτσι κρύβεσαι νοητά, φαρδύς - παχύς, πίσω απ' το ρητό 'κάθε παλιότερα και καλύτερα' και να που ξαφνικά εμφανίζεται ο νέος δίσκος του γνωστού δεινοσαύρου κι εσύ ενθουσιάζεσαι και τον αναφέρεις και δεν φταις εσύ η φαντασία σου (και η πρώιμη άνοια/άγνοια σου) τα φταίει που τον ξεχνάς - φτύνεις τόσο σύντομα. Ο Keiji Haino βρίσκεται ηχητικά ανάμεσά μας σαράντα ξεχειλισμένα χρόνια. Μόνο φέτος κυκλοφόρησε ως στιγμής επτά ολοκληρωμένους δίσκους, μόνος του ή σε συνεργασία με μουσικούς όπως τον Oren Ambarchi (επίσης πολυγραφότατος και υπερ-αξιόλογος) και τον Jim O'Rourke, τους Αμερικανούς μεταλλάδες SUMAC (ο τρίτος μαζί τους τα τελευταία πέντε χρόνια) και δυο παλιότερες ζωντανές ηχογραφήσεις με τους Γάλλους Marteau Rouge και τους FaUSt (που είναι άλλη μια μετενσάρκωση των γνωστών). Εδώ λοιπόν συνεργάζονται για μια συναυλία στην Κίνα του 2016, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2022. Ο Jean-Hervé Peron με τη συντροφιά του ντράμερ Werner “Zappi” Diermaier καταφέρνουν να τιθασεύσουν τις κιθαριστικές, ηλεκτρονικές και φωνητικές ορμές του Keiji Haino και για εβδομήντα πέντε λεπτά ταξιδεύουμε στον ονειρικό εφιάλτη δυο ονομάτων που σκάλισαν στον λαβύρινθο των ακουσμάτων μας σημάδια ανεξίτηλα για να μην πάψουμε να χανόμαστε. Άνετα τα ονόματα της χρονιάς, της δεκαετίας, του τελευταίου τετάρτου του προηγούμενου αιώνα και του πρώτου τετάρτου του τρέχων αιώνα. Πιθανόν...

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Yeun Elez - Yeun Elez (Teenage Menopause, 2022)

Μια κασετοκυκλοφορία σαν όμορφα κουνημένο κάδρο έμελλε να αποτελέσει το πρώτο πλήρους διαρκείας βήμα του Βέλγου Hoel Von Helvet Mocé ως Yeun Elez, ύστερα από τα εμφατικά σάλτα που έκανε μέσα από τις δυναμικές ηλεκτρονικές παρεκτροπές των Techno Thriller, πλάι στον  Léo Campbell. Ξάφνου ένας βουκολικός φολκ διάκοσμος, που μοιάζει με νατουραλιστικό πίνακα, λιώνει και ρέει λυτρωτικά σε ένα σύννεφο από γοητευτικά στοιχειωτικές ηλεκτροσυχνότητες, ανακαλώντας ακόμη και ξεκούδουνα ελικοειδείς στιγμές από εκείνο το ιδιοσυγκρασιακά γκροτέσκο σύμπαν των Γερμανών Sand στο δίσκο “Golem”. Δέκα παλλόμενες τελετουργίες οδηγούν σε ένα βωμό κατανυκτικής εσωτερικότητας, πυροδοτώντας συναισθηματική επαγρύπνηση. Ένα λαγούμι στην άβυσσο ανοίγει.

Μαριάννα Βασιλείου

Mylène Farmer - L'Emprise (Stuffed Monkey, 2022)

Το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο μου δεν είναι άλλο από τη Θεά αυτή. Η κάθε Madonna και η κάθε Lady Gaga θα σκότωνε και τη μάνα της και τον πατέρα της για να έχει γράψει τα τραγούδια της, για να έχει κάνει τα βίντεο-κλιπ της και για να κάνει τα λάιβ της. Το “L’ Emprise” προφανώς και δεν είναι ισάξιο με τα αριστουργήματα του παρελθόντος – όσες συνεργασίες και να κάνει με τον Moby ή τον Woodkid, χωρίς τον Laurent Boutonnat (ουσιαστική) δουλειά δεν γίνεται. Δεν παύει όμως να είναι ένα εξαιρετικό pop album, με μια λαμπερή πρόσοψη, που από πίσω της κρύβεται η μελαγχολία και η διαστροφή του έρωτα. Οι Γάλλοι συμβολιστές και ο Ντε Σαντ είναι περήφανοι για τη σπορά τους – και ίσως-ίσως να έχει έρθει η ώρα μου να επισκεφτώ κάτι φίλους στη Γαλλία, που φέτος το καλοκαίρι η Θεά έχει τουρνέ. Λέω εγώ τώρα…

Χριστίνα Κουτρουλού

Various Artists - Women Invented Noise Vol II (Industrial Coast, 2022)

H Industrial Coast συνεχίζει να παραμένει πιστότατη στον DIY χαρακτήρα της κρατώντας ταυτόχρονα και έναν πιο ιδεολογικό χαρακτήρα στην ουσία της. Έτσι μετά το φετινό ‘Women Invented Noise σειρά είχε το Vol II του. Αυτή τη φορά όμως είχε και καλεσμένες από το Ιράν σε μια ένδειξη τόσο ορατότητας και ενίσχυσης των γυναικείων καλλιτεχνικών φωνών της χώρας, όσο και του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του. Η νέα κασέτα περιλαμβάνει 17 συνθέσεις που φέρονται μέσα από την πειραματική όχθη της μουσικής, ακολουθώντας αντισυμβατικά μονοπάτια μπλεγμένα και πλεγμένα τόσο με noise όσο και με lo-fi, minimal synths και ambient στοιχεία, σαν πινελιές, ή μια οδό προς τη σύνθεση. Στέκεται λοιπόν πλουραλιστικό, προδίδοντας διαφορετικές καλλιτεχνικές ανησυχίες, μελωδικά ακανθώδες και συμβολικά ουσιώδες.

Τάσος Βαφειάδης

Fish in a Birdcage – Man-O-War (Self release, 2022)

Μου πήρε λίγο καιρό, αλλά τα κατάφερα… Βρήκα κάτι ωραίο που δεν το έχει ούτε το discogs! (Κάτι ανάλογο είχε κάνει και ο Μπάμπης Αργυρίου με τον Steve Miro που δεν τον έχει ούτε η Wikipedia!).

Οι Fish in a Birdcage, λοιπόν, είναι το προσωπικό όχημα του Dustan Townsend, ενός τραγουδιστή και τσελίστα που εδράζεται στην πόλη με το καταπληκτικό όνομα Ρεντ Ντιρ (Κόκκινο Ελάφι) του Καναδά. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ και ένα EP. Εκτός από τις ιδιαίτερα όμορφες συνθέσεις του Townsend και τη βελούδινη φωνή του, αξίζει να σημειωθεί (για τους ψυχαναγκαστικούς και όχι μόνο) πως τα τραγούδια από το πρώτο EP μέχρι το τελευταίο τους άλμπουμ ακολουθούν μια σειριακή αρίθμηση και έτσι στον τελευταίο δίσκο έχουμε τις συνθέσεις (rules όπως τις ονομάζει) από το #23 έως το #32.

O Townsend είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη που το παλεύει δονκιχωτικά, μόνος του, χωρίς την βοήθεια εταιριών και ατζέντηδων. Γι’ αυτό άλλωστε όλες οι –πολύ προσεγμένες δουλειές του– κυκλοφορούν αποκλειστικά σε ψηφιακή μορφή και δεν θα βρείτε κανένα άρθρο για το πολύ καλό νέο άλμπουμ των Fish in a Birdcage. Αξίζει την προσοχή μας.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Zach Bryan – Summertime blues (Belting Bronco/Warner Records 2022)

Ο Παντελής Παντελίδης της Αμερικής - Zach Bryan είχε καταταγεί στο Ναυτικό. Από τότε που έχασε τη μητέρα του, ξεκίνησε να ποστάρει στο YouTube και στο Twitter τραγούδια που έπαιζε μόνος του στην κιθάρα. Σ΄ ένα δωμάτιο σαν τον Παντελίδη ή περισσότερο έξω στη νυχτιά της βαθιάς Αμερικής. Από το 2017 έως το 2019 κατάφερε να γίνει διάσημος. Το Ναυτικό τον απάλλαξε τιμητικά το 2021. Ήδη έως σήμερα έχει βγάλει 3 lp, 2 ep, σύνολο 79 τραγούδια, αν μετράω καλά, σε 3 χρόνια. Στο YouTube, μάλλον κάποιος φίλος του, έχει μαζέψει και άλλα 33 unreleased. Μόνο φέτος έβγαλε ένα τριπλό lp, το κορυφαίο ‘American heartbreak’, που μπήκε στα αμερικάνικα charts, περίσσευαν και άλλα 9 τραγούδια, φώναξε κάτι φίλους του με μπάντζο, βιολί και ντραμς και έβγαλε και το τελευταίο του ep ‘Summertime blues’, αν δεν βγάλει κάτι ακόμη έως το τέλος του έτους. Παίζει country, τι άλλο θα μπορούσε να παίζει κάποιος από την Oklahoma. Μεγάλη του επιρροή ο Bruce Springsteen. Είναι μόλις 26 ετών, όλη η ζωή ανοίγεται μπροστά του. Ο ίδιος έχει πει ότι δεν θέλει τη φήμη και τη δόξα, απλά να παίζει τη μουσική του. Μακάρι να συνεχίσει να το κάνει έτσι ανεπιτήδευτα όπως ξεκίνησε. Ως πότε κανείς δεν ξέρει.

Μάριος Καρύδης

Say She She – Prism (Karma Chief Records, 2022)

Πάνε χρόνια και καιροί από τότε που «γλυκάθηκαν» τελευταία φορά τα αυτιά μας με ένα girl group που να παίζει soul… Να ‘ταν οι Supremes και οι Emotions οι τελευταίες; Ή μήπως οι Labelle και οι En Vogue; Όπως και να ‘χει, δεν «τα φτιάχνουν όπως τα παλιά τα χρόνια»… Αυτό το νεοϋορκέζικο, πάντως, τρίο που αποτελείται από πρώην μέλη των El Michels Affair, Chicano Batman, Orgone, 79.5 και Dap-Kings (μεταξύ άλλων), κατέχει δυνατά τη soul και τη disco των παραπάνω προκατόχων τους. Μια «ονειρική» soul που στιχουργικά καταπιάνεται με τις ανησυχίες της σύγχρονης γυναίκας. Λες και οι Rotary Connection της Minnie Riperton αναστήθηκαν και το γύρισαν στην disco και τα glitter των Chic και στην καλή pop των Bananarama. “C’ est Chic, say she she!” όπως λένε και οι ίδιες.

Γιάννης Πλόχωρας

Danger Mouse & Black Thought - Cheat Codes (BMG, 2022)

Ανοιχτό πρότζεκτ από το 2006 του Black Thought, φιλόσοφου ράππερ των Roots, με τον δαιμόνιο χιπ χοπ παραγωγό Danger Mouse, το "Cheat Codes" τελικά ολοκληρώθηκε φέτος. Κι είναι γλυκόπιοτο σαν ολντ σκουλ κρασί, με την πικρή επίγευση των μπλουζ να κάθεται όμορφα στο λαιμό μετά από κάθε τρακ, ενώ ξεκινάει το επόμενο πανέμορφο σαμπλ να στρώνει ατμόσφαιρα στον πιο σοβαρό ραπ λόγο που αρθρώθηκε τα τελευταία πολλά χρόνια στην αμερικάνικη χιπ χοπ σκηνή.

Άργησε λίγο, αλλά και σε άλλα τόσα χρόνια να ‘βγαινε, το ίδιο θα πετσόκοβε.

Μιχάλης Βαρνάς

Chip Wickham - Cloud 10 (Gondwana Records, 2022)

Ο πρώτος δίσκος του Chip Wickham στην Gondwana Records του Matthew Halsall. Η πρώτη επαφή με την εταιρεία έρχεται πολλά χρόνια πριν στο ντεμπούτο του Halsall το 2008. Ωστόσο τα άλμπουμ του Wickham παραμένουν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μόλις τέσσερα ξεκινώντας από το ‘La Sombra’ το 2017 για την Lovemonk.

Σπουδαίος σαξοφωνίστας όπως και φλαουτίστας, κληρονομιά της γενιάς του Yusef Lateef και του Roland Kirk. Έχει ζήσει αρκετό καιρό στη Μαδρίτη και τα πρώτα του άλμπουμ έχουν ηχογραφηθεί εκεί, όμως η αίσθηση που σου αφήνει είναι περισσότερο τα λονδρέζικα κλαμπ της δεκαετίας του ‘90 και των νεότερων χρόνων.

Τα κομμάτια του έχουν ένταση, ρυθμό και μελωδίες σαν ο σκοπός τους να είναι κυρίως η διασκέδαση κι όχι ο προβληματισμός ή ο ακαδημαϊσμός. Με λίγα λόγια με τον Chip Wickham δε θα βαρεθείς. Στη Gondwana Records συναντά την αρπίστρια Amanda Whiting και τον περκασιονίστα Jack McCarthy με τους οποίους συνεργάστηκε και στις περιοδείες του καλοκαιριού με τη Gondwana Orchestra προσθέτοντας διακριτικά στον δικό του ήχο κάτι από την εταιρεία από το Μάντσεστερ.

Σίγουρα από τις πολύ καλές κυκλοφορίες τζαζ στη χρονιά που σβήνει. Θα ήταν ωραία να τον δούμε στην χώρα μας σε κάποιο ζωντανό χώρο κι όχι σε θέατρο μόνο για καθιστούς και χωρίς ποτό.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

GoGo Penguin - Between Two Waves (XXIM Records, 2022)

Είναι περίεργο που ύστερα από δέκα χρόνια ψάχνουμε να βρούμε τι μουσική παίζουν τελικά οι Μανκούνιανς GoGo Penguin και τουλάχιστον αστείο να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι δεν είναι ένα jazz τρίο. Πράσσειν άλογα, που ίσως θα έλεγαν κι οι παλιοί. Στο πρόσφατο αυτό ΕΡ, που, κατά δήλωσή τους, αποσυμφόρησε ένα μέρος της έντασης που προκάλεσε η πανδημία, υπάρχουν δύο νέα στοιχεία. Το πρώτο αφορά τη συμμετοχή του ντράμερ Jon Scott, ο οποίος αντικατέστησε τον Rob Turner και το δεύτερο ότι τη μουσική τους δεν τη λες τόσο ανενδοίαστα jazztronica, εξαιρουμένων ίσως των “Wave Decay” και “Lost In Thought”. Κατά τα λοιπά… ισχύει μία από τα (πολύ όμορφα) ίδια. Μινιμαλισμός, modern classical και πάνω απ’ όλα γλυκιά και ελεγχόμενα αυτοσχεδιαστική jazz. Τι ωραία!

Άρης Μπούρας

More Eaze - Strawberry Season (Leaving Records, 2022)

Η Mari Maurice, ή αλλιώς More Eaze, όταν δε μαζεύει φράουλες από τους αγρούς στο Austin του Texas, γράφει όμορφες, περίεργες μουσικές. Και μάλιστα σε πολύ μεγάλη ποσότητα, αφού από το 2015 που ξεκίνησε να κυκλοφορεί μουσική, έχει καμιά 30αριά singles, EPs και άλμπουμ, παρά το νεαρό της ηλικίας της.

Συνθέτει κατά βάση μικρά μουσικά ποπ ιντερλούδια που λειτουργούν ως κολάζ ήχων. Με πινελιές που απλώνονται ρυθμικά σε ζωγραφικά έργα γεμάτα χρώμα, εύθραυστες αναδιπλώσεις και ρομαντισμό. Sound artist και πολυοργανίστρια η ίδια, αλλάζει διαρκώς οπτική στις μελωδίες της, με κύριο όχημα τους τρυφερούς ηλεκτρονικούς ήχους, τα έγχορδα και τις ακουστικές κιθάρες. Κατά στιγμές χρησιμοποιεί και τη φωνή της. Ο μικρόκοσμος της θαρρείς πως περιστρέφεται γύρω από τα όνειρα της που εντέλει μαγνητίζουν κάθε ανήσυχο περιπατητή.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Magma - Kartehl (Seventh Records, 2022)

Ο παλαίμαχος Christian Vander συνεχίζει ακάθεκτος να δίνει πνοή στο όχημα Magma μαζί με άλλους πολλούς νέους συνοδοιπόρους. Ένα όχημα για μεγάλες αποστάσεις μάλλον υπερδιαστημικές γιατί το progressive/jazz rock του αποτελείται από κυκλωτικές αενάως επαναληπτικές μπασογραμμές που εκσφενδονίζονται μινιμαλιστικά αλλά απολύτως λυρικά μέσω της εξωγήινης χορωδίας μακριά στο χώρο και στο χρόνο. Δεν είναι συνηθισμένο πράγμα ένα σχήμα των 70s να είναι το ίδιο καλό μετά από τόσες δεκαετίες. Να τους σέβεστε.

Κώστας Καρδερίνης

Οrange Blue Green - Skra’s confession (defkaz, 2022)

Η δεύτερη και πιο προχωρημένη δουλειά του τρίο orange [Δήμος Γκουνταρούλης: τσέλο] blue [Νεκτάριος Καραντζής: κοντραμπάσο] green [Χρήστος Γερμένογλου: τύμπανα, κρουστά] είναι δυστυχώς συνυφασμένη με το απροσδόκητο τελευταίο ταξίδι του φίλτατου και αγαπητού Χρήστου, σε ηλικία μόλις 54 χρονών. Ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός σε όλο του το μεγαλείο χωρίς καμία προετοιμασία. Τρεις εσωτερικές φωνές συντονίζονται στο μαγικό υπόγειο της Σκρα, ένα τραγούδι αναδύεται από τα λαϊκότροπα ακούσματα, μια δέηση με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό ν’ αναζητεί ορίζοντες, πνεύμα έτοιμο να πετάξει προς το φως και μέσω του φωτός να γίνει επιφοίτηση.

Η εξομολόγηση της οδού Σκρα ενέχει βαρύ συναισθηματικό φορτίο και αφήνει παρακαταθήκη σε όλους μας για να έχουμε να λέμε και να λογιάζουμε πόσες ακόμη ανεξάρτητες δυνάμεις κρύβει καλά αυτή η πόλη. Το εξαίσιο νυχτερινό μπλουζ εξώφυλλο είναι πίνακας του Χρήστου.

Ο Χρήστος Γερμένογλου δεν ήταν μόνο ένας καταπληκτικός μουσικός, ντράμερ, κρουστός, αυτοσχεδιαστής, ζωγράφος, συγγραφέας. Ήταν ένα ηφαίστειο δημιουργικότητας, μουσικής, ιδεών, πάθους, μια συνεχής ροή ζωτικής ενέργειας και μια όμορφη ψυχή [orange blue for green]

Αντώνης Ξαγάς

Micah Frank & Chet Doxas - The Music of Hildegard von Bingen Part One (Puremagnetik, 2022)

Τούτη η σεμνή και ταπεινή μοναχή (για την οποία έχουμε γράψει λίαν αναλυτικά σε αυτές εδώ τις σελίδες) τα τελευταία πολλά χρόνια, 8 αιώνες μετά την φυσική της ύπαρξη επί του ματαίου τούτου κόσμου, απολαμβάνει ένα είδος ύστερης αναγνώρισης, αποθέωσης, σχεδόν αγιοποίησης (και κυριολεκτικά!), υφιστάμενη κατά έναν τρόπο ένα είδος… πολιτισμικής οικειοποίησης (αλλά και πολιτικής, στο επίπεδο της φεμινιστικής προσέγγισης), ακόμη-ακόμη κι ένα hype (πρόσφατα πήρε το μάτι μου και την ύπαρξη ενός… ιερόσυλου σχήματος με το όνομα Hildegard von Binge Drinking (sic!)), που ενίοτε δεν έχει καμία σχέση με την ίδια και το έργο της αλλά περισσότερο με τις προβολές σύγχρονων αντιλήψεων και δοξασιών. Τούτη όμως δεν είναι και η δύναμη (ή και μαγεία) της τέχνης, η υπέρβαση ακόμη και των προθέσεων ενός δημιουργού; Όπως π.χ. στον δίσκο αυτό, την σύμπραξη ενός τζαζίστα φυσητών οργάνων και ενός ‘γλύπτη’ στοχαστικών ηχοτοπίων, η οποία εμπνέεται από 4 κομμάτια της Ιλδεγάρδης και την ολιστική της αντίληψη περί μουσικής που ήθελε και τα στοιχεία της φύσης να συμμετέχουν, μετασχηματίζοντας τα με κασετολούπες, ταλαντούμενα ηλεκτρικά πεδία και ηχογραφήσεις πεδίου σε (αγνώριστα) κατανυκτικές ambient ζορν-οειδείς λειτουργίες.

Μιχάλης Τσαντίλας

Billy Pod - Quintessence (Puzzlemusik, 2022)

Για το δεύτερο άλμπουμ του, ο ντράμερ και συνθέτης Βασίλης Ποδαράς συμπράτει με μουσικούς από την τζαζ σκηνή του Λονδίνου –εκεί κατοικεί πλέον. Tom Ollendorff (κιθάρα), Mirko Scarcia (μπάσο) και Rupert Cox (πλήκτρα) τον βοηθούν να αρθρώσει μια πρόταση αποκρυσταλλωμένη. Ευγλωττία, σαφήνεια, οικονομία, είναι ποιότητες που χαρακτηρίζουν την πραγματεία του πάνω στα σύγχρονα υπαρξιακά αδιέξοδα. Ακρόαμα φωτεινό και λυτρωτικό, και με τίτλο ταιριαστό.

Χάρης Συμβουλίδης

Μπάμπης Παπαδόπουλος - Electric Solo (Defkaz, 2022)

Στα 20 χρόνια στα οποία δρα σόλο, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος αναδείχθηκε σε πολυπρόσωπο δημιουργό, που διόλου δεν αναπαύτηκε στις rock δάφνες που κέρδισε με τις Τρύπες. Πρωτότυπες δουλειές, soundtracks για ταινίες ή για παραστάσεις χορού, συμπράξεις σαν κι εκείνες με τον Φλώρο Φλωρίδη και ευφάνταστες ματιές πάνω στη ρεμπέτικη παρακαταθήκη, απασχόλησαν σταθερά όσους αγρυπνούν πάνω από τα εγχώρια μουσικά, έξω από τάσεις, ταμπελίτσες και φάσεις.

Σταθερά, όμως, από το 2008 και μετά, ξετυλίγονταν και οι ζωντανές electric solo εμφανίσεις, που άλλαζαν επίσης πρόσωπα καθώς πύκνωνε η δισκογραφία του και εξελίσσονταν οι ανησυχίες του. Έτσι, όποιος έτυχε σε τέτοια βραδιά, κατανοεί γιατί συνιστά «γεγονός» η CD αποτύπωσή της –ακόμα και τώρα που η δισκογραφία λαμβάνει ολοένα και πιο άυλη υπόσταση.

Ο Παπαδόπουλος μπήκε λοιπόν στο στούντιο φέτος τον Ιούνιο κι έπαιξε ζωντανά το Electric Solo του, δίχως κοινό, στηριζόμενος σε γνώριμα κομμάτια και σε θέματα από όπου εκκινεί συνήθως να αυτοσχεδιάζει. Βγάζοντας έναν απλό μα τόσο πλούσιο σε ιδέες και παιξίματα δίσκο, που εκπροσωπεί το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει. Η μεγαλειώδης, (σχεδόν) 15λεπτη αναδιάταξη του "Συνάχη", αλλά και στιγμές σαν τα "Στις Όχθες Του Σεγκιάχ" και "Χαλασιά - Απόγευμα Στην Κασσώπη" αποτυπώνουν πόσο ωραία μπορεί να ακούγεται μια ηλεκτρική κιθάρα. Με τρόπους που ούτε καν φαντάστηκαν ντουζίνες διεθνών δίσκων από το guitar virtuoso rock ιδίωμα.