Δεκέμβριος 2023

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Vince Clarke - Songs of Silence (Mute Records, 2023)

Ομολογώ πως δεν ένιωσα ιδιαίτερη έκπληξη το 2013 όταν διάβασα ότι οι αγαπημένοι του μουσικοί είναι οι Pink Floyd, Genesis, Led Zeppelin, David Bowie, Kraftwerk, The Sex Pistols, T. Rex, The Eagles και Simon & Garfunkel. Άλλωστε, στα γεννητούρια της ευρύτερης synth-pop δεν ήταν δυνατό να μετέχουν κυήματα μουσικής παρθενογένεσης. Η έκπληξη όμως, κατά κάποιον τρόπο, προήλθε από το ότι ο όντως συμπαθής και λόγω της σκηνικής του ακινησίας Vince Clarke κυκλοφόρησε μόλις φέτος το προσωπικό του ντεμπούτο. Συνθέτοντας και παίζοντας πλήκτρα δίπλα σε υπερκινητικές ή και πληθωρικές προσωπικότητες όπως των Andy Bell (Erasure), Alison Moyet (Yazoo), Eric Radcliffe (Assembly), Dave Gahan και Martin Gore (Depeche Mode), επέλεξε να κάνει μια αλλαγή και να μας ταξιδέψει σε μια μινιμαλιστική και κατακλυσμένη από επιβλητικά drones σκοτεινή πλευρά ενός διαστήματος ανάλογου εκείνου του Klaus Schulze. Οι νότες του Eurorack modular synthesizer εμπλουτίζονται περιστασιακά από το τσέλο του Reed Hays και τη σοπράνο Caroline Joy, σε δέκα συνθέσεις που αναμφισβήτητα αναδεικνύουν τη σημασία της σιωπής, που πάντα ο ίδιος έμπρακτα αποδείκνυε ότι πρέσβευε.

Αντώνης Ξαγάς

Συλλογή – Gespensterland (Bureau B, 2023)

Το ‘κράουτ’ ως μουσικό είδος υπήρξε ανέκαθεν μια κατασκευή (μήπως βέβαια τούτο δεν ισχύει για όλα, αν όχι τα περισσότερα είδη;). Και μάλιστα επιβεβλημένη έξωθεν και ερήμην των ιδίων των εμπλεκομένων (όπως κατασκευή είναι και πολλές άλλες εύκολα αναπαραγόμενες «αλήθειες» περί κράουτ, όπως ο αναρχικός-αριστερός του χαρακτήρας ή η αντι-σλάγκερ τοποθέτησή του, αλλά ας μην το πιάσουμε εδώ το θέμα). Οπότε πώς να αντιμετωπίσουμε τον όρο «neo-kraut»; (και μην σας βάλω να ψάχνετε και το τι σημαίνει «diskurs-pop»). Γιατί κάπως έτσι επισημαίνονται συλλογικά οι δημιουργοί που συμμετέχουν σε αυτή τη συλλογή της ειδικευμένης στις ιδιόρρυθμες ανασκαφές αμβουργέζικη Bureau B. Με ονόματα που φαντάζουν εξωτικά γοητευτικά και μυστήρια (Brannten Schnüre, Baldruin, Kirschstein, Freundliche Kreisel and Balint Brösel) από μια σύγχρονη σκηνή η οποία διαβιεί πολύ μακριά από κάθε έστω και υποτυπώδη μαζική αναγνώριση (όπως και το ‘κράουτ’ το ίδιο επίσης, ουδείς άλλωστε προφήτης στον τόπο του), ο τίτλος «Χώρα των στοιχειών» σαν να θέλει να αποτυπώσει την ύπαρξη αυτής της μουσικής κάπου μακριά από την πραγματικότητα, είτε μιλάμε για αστική (νεο)φολκ (με την επίγνωση της αντινομίας) είτε για ambient, που ακούγεται σαν απόηχος ενός παρελθόντος που ποτέ δεν υπήρξε, που όμως έχει καταφέρει να να επανέρθει ως στοιχειό (θυμάστε πριν λίγα χρόνια που μιλούσαμε για hauntology;). Κι είναι αυτή η τάση φυγής και απόδρασης, αυτός ο πόθος για τις μακρινές θολές γραμμές των οριζόντων, η Fernweh, που είναι ένα βασικό ερμηνευτικό κλειδί. Και για το κράουτ. Και το νεοκράουτ (αλλά και το σλάγκερ εδώ που τα λέμε!)

Ελένη Φουντή

Myrkur - Spine (Relapse Records, 2023)

Σας έπιανε και εσάς τόσα χρόνια η καρδιά σας με αυτό το όνομα; Μα πάει τώρα "myrkur" σε τέτοιο κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά; Διότι δεν ξέρω καμία σκανδιναβική γλώσσα, αλλά τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη; Έλος; Βάλτος; Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε; Κάτι τέτοιο πάντως. Και πράγματι, "myrkur" σημαίνει σκοτάδι στα ισλανδικά. Είναι το solo project της Δανής Amalie Bruun, η οποία πριν δέκα χρόνια μας εξηγήθηκε ambient - black metal καταστάσεις και έκτοτε έχει στραφεί ισχυρά προς το nordic folk. Για την ακρίβεια με κάθε δίσκο της απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις μαυρομεταλλικές ρίζες της. Ωστόσο ποτέ δεν ακούστηκε παράταιρο το όνομά της. Η Bruun πάντα ακροβατεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, μια λεπτή ισορροπία που απηχεί και το "Spine", καθώς μεταφέρει την εμπειρία της μητρότητας, ως αίσθησης απέραντης ευτυχίας και φόβου για το άγνωστο μαζί. Εδώ η Myrkur κλείνει ανεπαίσθητα το μάτι στα ομιχλώδη metal μονοπάτια όπου την έβρισκε παλιά, πριν τα βορινά folk περάσματα του "Folkesange". Ο τέταρτος δίσκος της είναι πολύ μελωδικός, με ωραίες ενορχηστρώσεις, έμφαση στο folk - synth στοιχείο, όγκο και κάποιες ζοφερές και επικές black metal στιγμές. Κάπου ανάμεσα στην Kate Bush των 80s και την industrial φαση των Ulver, η Myrkur καταφέρνει μαζί με την ελπίδα και το συναίσθημα να ενδύεται το όνομά της χωρίς να γίνεται ποτέ καθαρά μεταλλική, αλλά με λιγοστές metal αιχμές που θα ζήλευαν και οι Wolves In The Throne Room. Οπωσδήποτε ειδική περίπτωση στον σκληρό χώρο. Μια κατηγορία μόνη της.

Μαρία Φλέδου

Drop Nineteens – Hard Light (Wharf Cat, 2023)

Αυτό το reunion πραγματικά δεν το περίμενα ούτε εγώ, όπως δεν περίμενα πως το τρίτο άλμπουμ των Drop Nineteens, των shoegazers από την Βοστόνη πού κανείς δεν αποκαλούσε shoegazers πριν τα 10s, θα γινόταν σχεδόν τοπ στην λίστα της χρονιάς μου φέτος.

Ο Greg Ackell μαζί με τον μπασίστα Steve Zimmerman 30 χρόνια μετά το 'National Coma' που δεν πήγε την καριέρα τους και ιδιαίτερα μπροστά, έφεραν πίσω σχεδόν όλο το αρχικό line up, με πρώτη και βασικότερη την Paula Kelley για ένα comeback που αξίζει την προσοχή σας, έστω και αν ο λόγος είναι απλή περιέργεια. Το 'Hard Light' θυμάται τα παλιά με τρόπο δημιουργικό κι αν το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτα και λίγο νοσταλγικό δεν φταίει που οι κιθάρες τους έχουν ακόμη αυτή την χαρακτηριστική early 90's ενέργεια. Φταίνε όμως για παράδειγμα οι στιγμές που οι φωνές των Ackell και Kelley ξανασυναντιούνται, πιο ήρεμες και πιο εναρμονισμένες παρά ποτέ και εμένα ξαφνικά στο πρώτο άκουσμα κάτι μπήκε στο μάτι μου.

Κι αν το 'My Aquarium' δεν ξαναγράφεται, δεν πειράζει, έγραψαν και έκαναν και την παραγωγή σε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους.

Κι έτσι οι Drop Nineteens επιβεβαιώνουν τον μύθο που άφησε πίσω του το 'Delaware' στους νεότερους φανς και σε μας τα Gen Xs θυμίζουν γιατί τους αγαπήσαμε τόσο πολύ την πρώτη φορά.

And we feel like it's after school, in the afternoon, in the afterlife...

Η πιο όμορφη ίντι έκπληξη για το 2023.

Ηρακλής Κοκοζίδης

NewDad – Angel (Atlantic Records/Fair Youth, 2023)

Οι NewDad σχηματίστηκαν το 2018 στο Galway της Ιρλανδίας, αποτελούνται από τέσσερα νέα παιδιά και κινούνται στον ευρύτερο indie rock ήχο. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής 2 EPs και 11 ψηφιακά singles, ενώ το ντεμπούτο τους θα κυκλοφορήσει σε μερικούς μήνες, στο τέλος περίπου του Ιανουαρίου, με τον τίτλο «Madra» που στα ιρλανδικά σημαίνει σκύλος. Το όνομά τους έγινε γνωστό στους ανεξάρτητους ροκ κύκλους, όταν ένα τραγούδι τους συμπεριλήφθηκε σε μία συλλογή μουσικού περιοδικού, την οποία είχε επιμεληθεί ο σεβάσμιος κιθαρίστας των Smiths, Johnny Marr.

Το «Angel» κυκλοφόρησε στα μέσα του Σεπτέμβρη ως ψηφιακό single και θ’ αποτελεί το εναρκτήριο τραγούδι στον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος. Η εισαγωγή γίνεται με μία αργόσυρτη μπασογραμμή που διατηρείται σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού και ενός υποχθόνιου θέματος ανά τακτά διαστήματα στην κιθάρα, ενώ ταυτόχρονα τα τύμπανα παίζουν σε mid-tempo ρυθμό. Τα γυναικεία φωνητικά χαρακτηρίζονται ως ένα κράμα μεταξύ απαγγελίας και τραγουδίσματος, εκφράζοντας ένα σύνολο περίεργων συναισθημάτων με τη συνοδεία των κυνικών και διφορούμενων στίχων. Περίπου στο μέσο του τραγουδιού η κιθάρα γίνεται μελωδική για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι το σύνολο να επιδοθεί σ’ ένα εκρηκτικό ξέσπασμα που θα τραβήξει μέχρι τον τερματισμό.

Μαριάννα Βασιλείου

Dolly Parton – Rockstar (Butterfly, 2023)

Υπάρχουν οι δίσκοι που προσωπικά τους αποκαλώ «δίσκους-μπέργκερ». Δεν είναι δίσκοι που σου αλλάζουν τη ζωή, δεν είναι δίσκοι που είναι το απαύγασμα ττης μουσικής τέχνης, αλλά τους απολαμβάνεις όσο τίποτα - με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένα μπέργκερ δεν είναι φούζιον κουζίνα, δεν είναι θρεπτικό, αλλά και αυτό το απολαμβάνεις όσο τίποτα. Τέτοιος δίσκος είναι και το “Rockstar” της Dolly Parton, που αποδεικνύει ότι αυτή η υπερταλαντούχα μουσικός της κάντρι μια χαρά τα πάει και στο ροκ. Εμβληματικά και κλασικά κομμάτια (από το “I Hate Myself For Loving You” μέχρι το “Let It Be”), συμμετοχές από θρυλικά ονόματα όπως οι δυο Beatles που ακόμα είναι εν ζωή, μπόλικος αέρας και κέφι, και μια Dolly Parton που κάνει κάτι που το γουστάρει η ψυχούλα της και δεν τη νοιάζει κανένα σχόλιο για την ηλικία της ή για τα σορτσάκια της. Σκέφτεστε καλύτερο μπέργκερ από αυτό;

Χάρης Συμβουλίδης

Century - The Conquest Of Time (Electric Assault, No Remorse & Headsplit 2023)

Πολλά έχουν αλλάξει, πια, στον τρόπο με τον οποίον βρίσκουμε κι ακούμε μουσική. Κανένας χώρος δεν έμεινε απρόσβλητος από την επέλαση του ίντερνετ, όμως στις heavy metal επικράτειες αρέσκονται να κρατούν και τις παραδόσεις: το παραδοσιακό demo, λοιπόν, εξακολουθεί να μετρά• τουλάχιστον στο underground. Κι ένα τέτοιο, πίσω στο 2020, τράβηξε τα βλέμματα προς τους νεοσύστατους Century.

Ίσως γιατί στο ίδιο αυτό underground ανθεί μια «εμπρός για πίσω» κουλτούρα. Ναι, περίπου όπως το έλεγε και ο Περίανδρος Πώποτας στο γνωστό σίριαλ, με τη διαφορά ότι εδώ επικρατεί μια ανάγκη επανασύνδεσης με τα πρώτα (βρετανικά) χρόνια του είδους, με τα μακριά αγορίστικα μαλλιά, με μια ηλεκτρική αισθητική που θέλει κιθάρες –αλλά και γροθιές– ψηλά.

Αυτό το μπρος για πίσω, λοιπόν, οι Σουηδοί το εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο, τώρα που έφτασε η ώρα για το ντεμπούτο. Τη δύναμη του χάλυβά τους τη νιώσαμε και ζωντανά στο «Κύτταρο», αλλά, κακά τα ψέματα, δεν θα πηγαίναμε εκεί αν δεν μας είχε ήδη κερδίσει ο δίσκος. Με την παλαιική του ορμή, με τις μελωδίες, με τον ντραμιστικό όγκο του Leo Ekström, με κάποιους καλπασμούς των κιθάρων που θυμίζουν Iron Maiden, με τον γλυκό μα σθεναρό τρόπο με τον οποίον τραγουδά ο Staffan Tengnér. Η πλεύση, ασφαλώς, είναι νοσταλγική. Η φλόγα της, όμως, είναι αυτόφωτη.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Kavita Shah – Cape Verdean Blues (Folkalist Records, 2023)

Όλοι οι τόποι του κόσμου είναι ξεχωριστοί. Το Πράσινο Ακρωτήρι όμως είναι λίγο πιο ξεχωριστό από αλλού. Δυστυχώς δεν έχω πάει (ακόμα) αλλά βλέποντας με τα μάτια (φωτογραφίες) και με τη φαντασία μου και ακούγοντας οποιαδήποτε μουσική έρχεται από κει, νιώθω ότι πρόκειται για παράδεισο επι γης. Σαφώς ο άνθρωπος καταφέρνει να κάνει και τους παραδείσους σαν τα μούτρα του παντού, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Προς το παρόν πάμε στο νησί να ακούσουμε την εκπληκτική Kavita να τραγουδά, και να ψιλοερωτευτούμε ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε πια στον έρωτα.

Γιώργος Λεβέντης

Robert Finley - Black Bayou (Easy Eye Sound, 2023)

Όσοι αμφισβητούν το "ποτέ δεν είναι αργά", ας ρίξουν μια ματιά στον βετεράνο bluesman Robert Finley που έφαγε τη ζωή του στον αμερικανικό Νότο ως ερασιτέχνης προτού γύρω στα εξήντα του του κάνουν τον πρώτο δίσκο. Από τότε (το 2016) δίνει ρέστα ως ένας ωραίος storyteller που θα μπορούσε να μας είχε κάνει δικούς του οποιαδήποτε δεκαετία των τελευταίων ογδόντα χρόνων.

Φαινομενικά έχουμε να κάνουμε με μια πιο βρόμικη και αυθεντική εκδοχή των Stones, όμως μια τέτοια ερμηνεία αδικεί το απόλυτα οργανικό fusion και το αβίαστo ταλέντο να συνδυάζει blues, funk, soul και rock, δίνοντάς τα ως μάθημα για αρχάριους, χωρίς την παραμικρή εκδοχή ελάχιστου κοινού παρονομαστή που ίσως περιμένεις σε τέτοια εισαγωγικά μαθήματα. Από τις τέλειες slide κιθάρες έως την υπεράνω φωνή και τους στίχους πίκρας για τις γυναίκες που όλο τον ταλαιπωρούν (το μόνο καλό με τα double standards των ηθικολόγων νεοπουριτανών είναι ότι τουλάχιστον αφήνουν τους bluesmen ήσυχους), όλα δίνουν ένα σουρεαλιστικό μίγμα χιούμορ και βάθους, από τις απλούστερες, αλλα όχι κλισέ, παραδόσεις της αμερικανικής μουσικής. Μετά το τρίτο άκουσμα ήμουν σίγουρος ότι αν ήθελε θα έπαιζε και γκαραζοπάνκ.

Βασίλης Παπαδόπουλος

The Irrepressibles – Self Love and Acceptance (Of Naked Design Recordings, 2023)

Ακόμη ένα πληγωμένο ελαφάκι; Έτσι χαρακτήρισε άδοξα τον Tom Odell ο αρχισυντάκτης λίγους μήνες πριν, ο οποίος παρεμπιπτόντως συνεχίζει να βγάζει μέσα στη χρονιά όμορφα τραγούδια. Στην περίπτωσή μας όμως ο πιο πάνω χαρακτηρισμός μάλλον δεν ισχύει. Ο Jamie Mc Dermott, με την παρέα του με το όνομα ‘Οι Ακαταμάχητοι’ (που τα βρίσκουν τέτοια ονόματα δεν ξέρω), δεν είναι μελαγχολικός από εφηβική ανία. Μάλλον χαροκαμένος από έρωτα είναι, και γι αυτό τραγουδάει λυπημένα, αισθαντικά. Μόνος καταρχάς στο πιάνο του με συνοδεία βιολιά κυρίως, μίνι ορχήστρα δωματίου, μας χαρίζει μοναδικές στιγμές εσωτερικής ενδοσκόπησης και κατάκτησης της αυτογνωσίας. Από το 2002 που ξεκίνησε έχει βγάλει τρία άλμπουμ και κάμποσα ΕΡ, όπως το τελευταίο ‘Self Love and Acceptance’. Εχει κάνει τη μεγάλη του επιτυχία με το ‘In this shirt’ το 2010, το οποίο διασκευάστηκε από πολλούς, μεταξύ άλλων και από τους Röyksopp, με τους οποίους έχει κατά καιρούς συνεργαστεί. Πλέον όμως έχει κατακτήσει την αυτοδυναμία του, για να μπορεί να τραγουδάει, μιλώντας για τον εαυτό του ‘I accept me/so I can be free’. Τι να το κάνεις αδελφέ, άμα είσαι μόνος και πονάς, όλα αυτά είναι γιατροσόφια.

Τάσος Βαφειάδης

Sophie Lies – Μια πέτρα σαν σπίτι (One Little Victory Records, 2023)

Το ντεμπούτο άλμπουμ της Sophie Lies (κατά κόσμον, Μαρία Σαχπασίδη) «Μια πέτρα σαν σπίτι» κυκλοφόρησε ψηφιακά το 2020. Ωστόσο, πριν λίγες μόνο μέρες κυκλοφόρησε και σε φυσική μορφή (CD) και επειδή η στήλη ονομάζεται «Κάτι καλό να ακούσω;» και η μουσική ακούγεται καλύτερα από τα ηχεία ενός στερεοφωνικού απ’ ό,τι στα ηχειάκια του laptop, δικαιωματικά μπαίνει ως επιλογή αυτόν τον μήνα.

Το άλμπουμ περιέχει 10 πολύ προσωπικές συνθέσεις της Sophie Lies συν μία διασκευή που ηχογραφήθηκε φέτος, το «Πόθοι» του Γιάννη Αγγελάκα. Το σύνολο του δίσκου είναι ακουστικό, χαμηλόφωνο, με τη δημιουργό να ερμηνεύει τα τραγούδια είτε τραγουδώντας, είτε ραπάρoντας αργά. Σε αντιδιαστολή με τους μονολεκτικούς τίτλους σχεδόν όλων των τραγουδιών, η Sophie Lies δεν είναι φειδωλή στους στίχους. Μας λέει πολλά και με την καθαρότητα του λόγου της μας βουτάει βαθιά στον κόσμο της.

Μια προσεγμένη παραγωγή στην οποία εκτός από τους στίχους και τις όμορφες μελωδίες, ξεχωρίζουν τα πολύ ωραία τύμπανα του Χάρη Παρασκευά, που δίνουν ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα σε όλο το άλμπουμ. Το οποίο, επιτέλους, θα ακούσουμε όχι καθισμένοι σε μια οθόνη.

Άρης Μπούρας

Rainy Miller x Space Afrika - A Grisaille Wedding (Fixed Adobe, 2023)

Από το Μάντσεστερ έρχεται ετούτη η συναρπαστική κυκλοφορία, που αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη σύμπραξη του ντουέτου που ακούει στο όνομα Space Afrika κι ενός από τους πιο ιδιαίτερους παραγωγούς της σύγχρονης πειραματικής electronica. Το γκρίζο απλώνεται παντού σε αυτά τα έντεκα κομμάτια, συνολικής διάρκειας 48 λεπτών, με την ambient να συνδιαλέγεται με διακριτές hip-hop εκρήξεις, σε έναν δίσκο που παρουσιάζει την αστική folk του σήμερα. Ποπ πινελιές προσπαθούν να αναπνεύσουν ανάμεσα από λούπες, samples, επαναλαμβανόμενες μελωδίες και πειραγμένους ήχους, με τους - ουκ ολίγους - guest artists και vocalists (Voice Actor, Mica Levi, Iceboy Violet, Coby Sey, Richie Culver, RenzNiro, bobbieorkid) να προσδίδουν το ανθρώπινο στοιχείο που τόσο έχει ανάγκη αυτή η αέναη δυστοπία. Εθιστικό.

Κώστας Καρδερίνης

Dimitris Tasoudis & Fabio Turchetti – Cyclops (CPC, 2023)

Ο εκ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Τασούδης [drums, piano, log drum, eletronics (no overdubs)] και ο εκ Κρεμόνας Fabio Turchetti [bandoneon] φέρνουν την τέχνη και την μουσική του κόσμου στα καθ’ ημάς. Βαλκανικές μεσογειακές ταγκωδίες, αιγαιοπελαγίτικες κουλ τζαζιές, αρμένισμα με ψαροκάικο στο πέλαγο, με την παράδοση και των δυο χωρών να μπολιάζει γόνιμα τις μελωδίες τους και κάποτε να τις οδηγεί [‘Μαν’ αργυρό κλωντήρι’]. Τηρουμένων των μεσογειακών αναλογιών, θα τολμούσα να γράψω ότι ο Πιατσόλα συναντά ταπεινά τον Ριουίτσι Σακαμότο. Στο τέλος, στην επιστροφή, κατά το σούρουπο, ο στεριανός βορινός αέρας μυρίζει γιασεμί. Και λίγος ρομαντισμός δεν βλάπτει στις μέρες μας.

Νάνσυ Σταυρίδου

Vince Clarke - Songs of Silence (Mute Records, 2023)

Βάζω στοίχημα πως οποιοσδήποτε και αν ακούσει το “Songs of Silence” δεν πρόκειται ούτε καν να υποψιαστεί ότι πίσω από τη δημιουργία αυτού του ambient άλμπουμ κρύβεται ο σπουδαίος Vince Clarke των Depeche Mode, των Yazoo και των Erasure ο οποίος έχει γράψει ιστορία στη synth pop μουσική σκηνή.

Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν άκουσα το δίσκο και αναρωτιόμουν τι μπορεί να οδήγησε έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη με συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο μουσικό στίγμα να κυκλοφορήσει στα 63 του την πρώτη του προσωπική δουλειά η οποία ναι μεν έχει ηλεκτρονικό ήχο, αλλά το ύφος είναι εντελώς σκοτεινό και απόκοσμο.

Ένας καλά διαβασμένος και γνώστης των synths, ίσως αναγνωρίσει κάποια στοιχεία τα οποία παραπέμπουν στη μέχρι τώρα πορεία του, εγώ όμως εντυπωσιάστηκα από αυτή την αντίθεση, δεν το περίμενα απλά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω: «Ο Vince Clark έπαθε Hans Zimmer, είναι σα να ακούω το soundtrack μιας sci-fi ταινίας όπως το Blade Runner 2049!». Ε πόσο μέσα έπεσα τελικά. Αναζητώντας απαντήσεις σε συνεντεύξεις του, ο ίδιος αναφέρει ότι αυτός ο μουσικός πειραματισμός ξεκίνησε όταν είδε τη συγκεκριμένη ταινία και ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του lockdown λειτουργώντας σαν ψυχοθεραπεία.

Δεν θα πήγαινε το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο καθώς έχω απωθήσει από τη μνήμη μου την πανδημία, είναι όπως λένε “out of season”, αλλά σίγουρα βγάζει μια κραυγή αγωνίας ίσως και απόγνωσης η οποία δικαιολογείται για εκείνη την περίοδο του εγκλεισμού.

Ούτε ο ίδιος άλλωστε είχε σκοπό να κυκλοφορήσει επίσημα τα 10 αυτά κομμάτια, αλλά ευτυχώς που το έκανε καθώς φαίνεται ότι του πάει αυτό το τόσο διαφορετικό μουσικό μονοπάτι.

Εύχομαι να το εξελίξει χωρίς η αφορμή να είναι κάτι δυσάρεστο. Και υπέροχο εξώφυλλο.

Respect.