Δεκέμβριος 2024

Απόστολος Βαρνάς

Propaganda – Propaganda (Bureau B, 2024)

Δυστοπία και Προπαγάνδα είναι δύο έννοιες που κολλάνε μαζί ημιαυτόματα ειδικά σε ολοκληρωτικά καθεστώτα (από αυτά "μη Δόξα τω Θεώ" ευδοκιμούν ουκ ολίγα και με αυξητικές τάσεις στις μέρες μας) κάτι σαν φούστα μπλούζα με ορολογία από τον χώρο της μόδας. Προσθέστε και την κλασσική παιδεία, πρώην συμμετοχή στην Συμφωνική Ορχήστρα του Düsseldorf του Michael Mertens, υπεύθυνου μαζί με τον Ralf Doerper για την μουσική κατεύθυνση των Propaganda εν έτει 2024 (no more Trevor Horn and ZTT) και την αγάπη για τον κινηματογράφο αμφοτέρων των συντελεστών και έδεσε το γλυκό με ορολογία υψηλής μαγειρικής.

Το ‘Dystopian Waltz’ είναι το ορχηστρικό κομμάτι που έλειπε από το "A Secret Wish" και δεν γνωρίζω αν ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα το "Looking for Love" της την εποχή εκείνη ομόσταβλης στην ZTT Anne Pigalle λειτούργησε σαν πηγή έμπνευσης, αλλά πιστεύω ότι και μια φωνητική εκδοχή με τους κατάλληλους στίχους καρφωμένους από τον Ralf Doerper θα ήταν κουτί για μια επιπλέον έκδοση στο σωστό πνεύμα των releases της ZTT. Όπως και να έχει η υπάρχουσα εκτέλεση ηχεί στα ώτα μου σαν το ιδανικό ξεκίνημα για το "Κάτι καλό να ακούσω" του Δεκεμβρίου. Ε, Αντώνη;

Δημήτρης Κάζης

La Femme – Rock Machine (Disque Pointu, 2024)

Το συνθεσάιζερ είναι το πιο άτιμο όργανο. Εκεί που όλοι φοβούνταν ότι θα σκότωνε τη μουσική, θα τα ισοπέδωνε όλα και θα εξαφάνιζε τις κάθε είδους ιδιαιτερότητες, το πήραν στα χέρια τους οι μουσικοί από διάφορες φυλές, έθνη και είδη, προσάρμοσαν τους ήχους του στην αισθητική τους (και του κοινού τους) και έπαιξαν μαζί του με απίστευτη φαντασία και δημιουργικότητα. Μια από τις μεγαλύτερες σχολές του είναι η γαλλική, από τον Jean-Michel Jarre και τις επικές του αναζητήσεις μέχρι τους Space και τον Cerrone που ταυτόχρονα με τους Ιταλογερμανούς δημιούργησαν την Eurodisco στα 70s. Επίγονοι αυτών είναι οι La Femme που παίζουν ένα νοσταλγικό dark wave που κλείνει το μάτι στην ποπ με δυνατές συνθέσεις και ολοκληρωμένα τραγούδια.

Μάνος Μπούρας

The Model Spy - Impairment & Disability (Make Me Happy Records, 2024)

Για το αθηναϊκό τρίο τα είχαμε πει και προ πενταετίας, όταν είχαν καταφέρει μετά από μία περιπετειώδη πορεία διαρκείας άνω των δέκα ετών να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους άλμπουμ ‘Serenest (A Long Play On Truth, Deceit And Souvenirs)’. Ευτυχώς, δεν τους πήρε άλλο τόσο μέχρι να επανέλθουν δισκογραφικά, και να'μαστε με μία νέα σειρά υπέροχων ποπ κομματιών σ' αυτό το δεύτερό τους μεγάλης διάρκειας έργο. Παρότι ο κορμός του γκρουπ απαρτίζεται από τρεις μουσικούς, οι ίδιοι δείχνουν να θεωρούν το συγκρότημα μια μεγάλη παρέα συμμετεχόντων όπου ο καθένας δίνει κάτι δικό του που προστίθεται στο όλον (δεν παραθέτω ονόματα, τους ξέρετε πάντως όλους). Η βασική μουσική ιδέα βέβαια παραμένει η αγνή ποπ, όπως εξάλλου είχαμε επισημάνει και στον προηγούμενό τους δίσκο, με διάφορες άλλες μουσικές αναφορές κι ενδιαφέρουσες στυλιστικές αποκλίσεις. Το ‘Unsafe From Harm’ για παράδειγμα κινείται σ΄ένα χαλαρό electro pop ύφος, μέχρι να καταλάβεις ότι είναι στην ουσία μια γεμάτη σεβασμό και παιχνιδιάρικη διάθεση εκδοχή του ‘Safe From Harm’ των Massive Attack! Καταφέρνει πάντως το άλμπουμ και διεκδικεί έναν προσωπικό χαρακτήρα για λογαριασμό των The Model Spy, φτιάχνοντας παράλληλα ένα χαρακτηριστικό κλίμα οικείο κι αισθητικά πλήρες στα δικά μου αυτιά!

Ηρακλής Ν. Κοκοζίδης

Black Doldrums - In Limerence (Blue Moon Records, 2024)

Η Sophie «La Croix» Landers (τύμπανα, πλήκτρα) και ο Kevin Gibbard (φωνητικά, κιθάρες) από το Λονδίνο, συμπορεύονται μουσικά περίπου από το 2016. Στο ντεμπούτο τους «Dead Awake» του 2022 παρουσίασαν ένα ηχητικό μείγμα από garage και psychedelic rock, με κύρια χαρακτηριστικά τον φαζαριστό θόρυβο, τις υφέρπουσες μελωδίες και τα απεγνωσμένα φωνητικά.

Το αποτέλεσμα μάλλον δεν ικανοποίησε ή δεν έτυχε ανάλογης ανταπόκρισης, οπότε για τις ανάγκες του επόμενου δισκογραφικού βήματος προσελήφθησαν ο Daniel Armstrong στο μπάσο και ο Theo Verney ως συμπαραγωγός. Η ηχητική μεταστροφή τους είναι παραπάνω από εμφανής, αφού εδώ κυριαρχούν τα post-punk, shoegaze, gothic rock, darkwave στοιχεία, αναδύοντας δυναμικές στιγμές έντονου λυρισμού και αιθέριες μελαγχολικές ατμόσφαιρες. Οι ίδιοι αναφέρουν ότι τα νέα τους τραγούδια λειτουργούν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύγχυση και την απόγνωση που προκαλεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής στους ανθρώπους, απομακρύνοντάς τους από την αληθινή επικοινωνία και την απτή πραγματικότητα.

Θεωρώ ότι δεν έχουν άδικο, γι’ αυτό επέλεξα την πιο αισιόδοξη σύνθεση του δίσκου, το «Changing Of A Season», ως αντιπαραβολή στα ποικίλα προβλήματα που κληρονομεί η φετινή χρονιά στην επερχόμενη, όπου το μέλλον του πλανήτη διαγράφεται όλο και πιο αβέβαιο εξαιτίας των πολέμων που μαίνονται γύρω μας.

Βασίλης Παυλίδης

The Nuclear Nuns - Turbo Powernun Holocaust (Self-released, 2024)

Αρμενίζοντας στο Bandcamp προς αναζήτηση νέων μουσικών κυκλοφοριών έπεσα πάνω στους Nuclear Nuns. Το γεγονός ότι είναι δικά μας παιδιά (σχηματίστηκαν στην Αθήνα το καλοκαίρι του '23) με οδήγησε να κατεβάσω και να ακούσω το παρόν demo που περιλαμβάνει όλα κι όλα τρία τραγούδια. Τα δύο από αυτά διαρκούν λιγότερο από 2 λεπτά ενώ το ομώνυμο ίσα που ξεπερνά τα 3. Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως space hardcore punk αλλά έπειτα από προσεκτικές ακροάσεις θα πρόσθετα με βεβαιότητα ότι πατούν γερά πάνω στην garage παράδοση. Οι τύποι παίζουν καταιγιστικό, βρώμικο, DIY, σκληροπυρηνικό πανκ που μπορεί να φέρνει στο νου δεκάδες ονόματα του είδους αλλά ταυτόχρονα είναι σύγχρονο και απολύτως αυθόρμητο. Το ‘Crown of Thongs’ βρίσκεται ήδη στο jukebox μου με τα πάνκικα της χρονιάς. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους αναμένεται μέσα στο 2025.

Μαρία Φλέδου

The Cure – Songs of A Lost World (Fiction, 2024)

Δεν πιστεύω ότι ο τίτλος του ‘Άλμπουμ της χρονιάς’ αρκεί για να καλύψει το μουσικό γεγονός της χρονιάς που αναμφισβήτητα είναι το ‘Songs of A Lost World’. Ό,τι και να ήταν το καινούριο Cure εννοείται πως εγώ θα το πρότεινα για αυτόν και όποιον άλλον μήνα, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο (νο 14) που είναι και ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 35 χρόνια.

Από εκεί και πέρα τα λόγια είναι περιττά.

Η μόνη ανάλυση και (αυτο)κριτική που έχει νόημα είναι του ιδίου του Robert Smith, μπείτε στο κανάλι τους και απολαύστε την αν δεν το έχετε κάνει ήδη, διαρκεί περίπου όσο δύο ακροάσεις του ‘Songs of A Lost World’. Μετά βάλτε να ακούσετε το ‘Songs of A Lost World’ τουλάχιστον δύο φορές και ίσως κι εσείς όπως κι εγώ αναρωτηθείτε για μία στιγμή πώς θα ήταν ο κόσμος (μας) χωρίς τους Cure…

Χάρης Συμβουλίδης

Mr. Highway Band - 20 Tons Of Love (Ανεξάρτητη Έκδοση, 2024)

Πολλοί προσπάθησαν (και προσπαθούν) να παίξουν αγγλόφωνο ροκ στην Ελλάδα, μα όσο μεγαλώνει το τεχνικό επίπεδο των ντόπιων μουσικών, τόσο φαίνεται να αυξάνεται και η απόσταση από την ουσία. Με αποτέλεσμα να γεμίζει η δισκογραφία από «φωτοτυπίες» ή/και καλοπαιγμένες αναπροσαρμογές πραγμάτων που παραμένουν ελκυστικότερα στην ορίτζιναλ, διεθνή τους εκδοχή. Αφορά και τους Mr. Highway Band η συγκεκριμένη παρατήρηση. Κάποια στιγμή, όμως, δεν θα καρποφορούσε η αγάπη τους για τον ιδρώτα της δουλειάς, συνδυαστικά με το αληθώς ανεξάρτητο μεράκι τους για το rock 'n' roll;

Αυτή η στιγμή, λοιπόν, (δείχνει να) ήρθε φέτος. Όπου αξιοποιούν πιο πετυχημένα από ποτέ τις κελαρυστές τους κιθάρες, τα εκφραστικά φωνητικά του Γρηγόρη Ψαλτάκου και τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει από το 2011, ώστε να γράψουν ένα τραγούδι σαν το "Never Easy", πλαισιώνοντάς το με μερικά ακόμα άξια κομμάτια, σαν τα "Life" ή "Man Is Dead". Τα οποία δεν πελαγοδρομούν στο ασαφές, χλιαρό indie –που τόσο έχει κουράσει, πια, κάποιους από μας– μα επαναδιεκδικούν κάτι από τον ροκ ηλεκτρισμό που στη φαντασία μας μένει σταθερώς συνδυασμένος με ανάπτυξη υψηλών ταχυτήτων στους απέραντους αυτοκινητοδρόμους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τάσος Βαφειάδης

Wussy – Cincinnati Ohio (Shake It! Records, 2024)

Ίσως θα έχει ενδιαφέρον κάποια στιγμή να μελετήσουμε τη σχέση μουσικού ύφους και γεωγραφίας συγκροτημάτων των ΗΠΑ. Οι Wussy για παράδειγμα κατάγονται από το Οχάιο, το οποίο συνορεύει με τον Καναδά, όπως συνορεύει και το Σιάτλ, απ’ όπου κατάγονται οι Walkabouts. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα άσχετο κοινό στοιχείο, αν η μουσική τους δεν είχε τόσες ομοιότητες.

Οι Wussy δισκογραφούν από το 2005 και το “Cincinnati Ohio” είναι το έκτο άλμπουμ τους, έξι χρόνια μετά την (προ)τελευταία τους δουλειά. Η φωνή της Lisa Walker και του Chuck Cleaver δένονται για άλλη μια φορά αρμονικά (όπως παλιότερα του Chris και της Carla) και οι συνθέσεις και η παραγωγή του δίσκου βρίσκονται σε καλύτερα επίπεδα από όλα τα προηγούμενα άλμπουμ τους.

Τελικά, ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύψεις ένα ωραίο συγκρότημα!

Γιώργος Λεβέντης

Various Artists - Ayo Ke Disco: Boogie, Pop & Funk from the South China Sea (1974-88) (Soundway, 2024)

Η Soundway συνεχίζει την μουσικο-εκπαιδευτική της προσφορά με μουσική από τη νοτιοανατολικη Ασία, αυτή τη φορά με την υπεύθυνη του label να παίρνει αφορμή από τη μαλαισιανή καταγωγή της και να δημιουργεί ένα εκλεκτικό μείγμα με μουσική από την περιοχή, με βάση τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, τις Φιλιππίνες, το Χονγκ - Κονγκ και την Ινδονησία. Psych-folk, synth-funk, city-pop και γενικά δυνατά disco bangers που δίνουν στη συλλογή τη μορφή που πρέπει να έχει κάθε various artists που σέβεται τον εαυτό του.

Όπως ενημερωνόμαστε αρμοδίως, η μουσική καλό είναι να μπει στο περιβάλλον της περιόδου στην περιοχή, με πολλές χώρες να έχουν κερδίσει μόλις την ανεξαρτησία τους και να μπαίνουν σε μία εποχή αισιοδοξίας και ευημερίας. Οι απαραίτητοι αισθητικοί παραλληλισμοί με την απελευθερωτική δυναμική τoυ αμερικανικού boogie στα 70s είναι επίσης προφανείς. Ανεξάρτητα από τα συμφραζόμενα πάντως, για όποιον και λόγο και αν οδηγήθηκαν οι ντόπιοι στο dancefloor, αυτά που χόρεψαν είναι καταπληκτικά. Η πρώτη λειτουργία κάθε παρόμοιας συλλογής κρίνεται επιτυχής, μας κάνει να πιστεύουμε δηλαδή ότι εδώ απλά ξύνουμε την οροφή ενός ολόκληρου μουσικού κόσμου. Δεν έχουμε δικαιολογία να μην το ψάξουμε περαιτέρω για να δούμε αν ισχύει.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Michael Kiwanuka - Small Changes (Polydor Records, 2024)

Ο Μιχάλης… ξαναχτύπησε Χριστουγεννιάτικος! Πιστός, όπως πάντα, όχι μόνο στην αγάπη, αλλά και την ειρήνη του Θεού. Γι’ αυτήν τραγουδά και πάλι με αφοπλιστική απλότητα δια της ευθείας, αλλά και δια της τεθλασμένης οδού, έτσι που δε μπορείς να μην τον ακούσεις. Τι κι αν μπορεί να θεωρείς τους στίχους του παρωχημένους; Πάλι θα τους ακούσεις λόγω… περιτυλίγματος, παρά τις κάποιες εμφανώς άνισες στιγμές του δίσκου. Με τέτοιο μαγικό μπάσο και κάτι τι από την αρχοντική γαλήνη που μόνο στο “What’s Going On” μπορέσαμε να βιώσουμε ολοκληρωμένη, δε γίνεται να μην αναρωτηθείς στο τέλος γιατί νιώθεις τόσο όμορφα. Ιδιαίτερα τώρα που οι Μικρές Αλλαγές (που όντως υπάρχουν) αφορούν στο σύνολό τους την -έως πότε θα το αμφισβητούν κάποιοι;- χρυσή για τη soul δεκαετία του… ’70.

Αντώνης Ξαγάς

Teho Teardo and Blixa Bargeld - Christian and Mauro (Specula, 2024)

Ανέκαθεν ο Μπλίξα μου φαινόταν ένα είδος David Bowie του ‘χώρου’, από ένα σημείο και μετά μια επινόηση, μια περσόνα λίγο ή πολύ αποστασιοποιημένη από τον ‘πραγματικό’ άνθρωπο (όπως κατ’ ουσίαν είναι -να τολμήσω να πω είμαστε;- όλες όσες εκτίθενται δημοσίως). Οπότε το γεγονός ότι σε αυτό τον δίσκο κάνει ένα είδος… outing με το ληξιαρχικό του όνομα (όπως το ίδιο κάνει και ο συνεργάτης του), μπορεί να υποδηλώνει μια πιο προσωπική προσέγγιση και διάθεση. Μουσικά είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, ωστόσο οκτώ χρόνια μας/τους χωρίζουν από το «Nerissimo», κι έτσι σε nerissimo τόνους συνεχίζουν οι δυο τους από εκεί που σταμάτησαν, ο άξονας Βερολίνου-Ρώμης (κακό χιούμορ) δουλεύει καλολαδωμένα. Ο δίσκος ξεκινά και δραματικά βουτηγμένος στην βροχή, στην μελαγχολία, γερνάμε, μεγαλώνουμε, τι θλιβερός χειμώνας Θε μου μου που έλεγε και ο Σαχτούρης (και ταιριάζει στο κλίμα η μελοποίηση των Lost Bodies, εύκολα το έβαζα δίπλα στο «I shall sleep again»), ο Teho στρώνει τα έγχορδα σε δραματικούς τόνους και ο Μπλίξα αποπάνω απαγγέλλει σε τρεις γλώσσες, με στοχαστικότητα αλλά και χιούμορ που τελικά πάντα σώζει κι ελαφραίνει το υπαρξιακό μέρος, με λέξεις που κανείς δεν θα φανταζόταν ποτέ μελοποιημένες, όπως Wikipedia Fact checker, «Elbphilarmοnie», «Hedgefond-Banker». Ή τον απίθανο στίχο «ο οδηγός της Uber και ο διάσημος Youtuber παρά την δωρεά νεφρού θα πρέπει να πεθάνουν», bisogna morire δηλαδή, σε μια απίθανη διασκευή σην «Πασακάλια της ζωής», σύνθεση του Stefano Landi, Ρωμαίου κι αυτού αλλά του 16ου αιώνα και καμία σχέση δεν είχε με ροκ παρά μόνο με …μπαρόκ (κακό χιούμορ) που την έχουμε ακούσει κάποτε και από τον Braduardi (αλλά αξίζει να ακουστεί η εκτέλεση της μοναδικής Annwn).

Βασούλα Τσιμινάκη

The Revolutionary Army of The Infant Jesus - The Dream We Carry (, 2024)

Ήρθαν από το Λίβερπουλ το 1987 φέρνοντας με το ντεμπούτο τους το δώρο των μουσικών δακρύων που λυτρώνουν με την ομορφιά τους, φροντίζοντας να μας το επιβεβαιώνουν με κάθε τους δουλειά, από τα πρώτα τους άλμπουμ μέχρι και τα πιο πρόσφατα, μετά το μακρύ διάλειμμα σιωπής που μεσολάβησε.

Το φετινό τους δώρο είναι το όνειρο που κουβαλάμε, που συνεχίζουμε να κουβαλάμε στην ψυχή μας, πέρα από τις λύπες και τις απογοητεύσεις μας, παρά την αμείλικτη πραγματικότητα, παίρνοντας κουράγιο και δύναμη από την πνευματική φύση της αληθινής ομορφιάς που μας ανυψώνει και μας λυτρώνει, μέσα από τόσο έντονα συναισθηματικά ηχοτοπία, που μας φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

"The Dream We Carry" είναι ο τίτλος του πέμπτου άλμπουμ (ίσως της πιο συνεκτικής δουλειάς τους) από το άκρως ιδιαίτερο πειραματικό σύνολο The Revolutionary Army of the Infant Jesus (RAIJ) και αποτελεί ένα υπαρξιακό κομψοτέχνημα με τον γνωστό, υπέροχα παράξενο ήχο που τους διακρίνει: μια μίξη από folk, ψυχεδέλεια, ατμοσφαιρικές συνθέσεις, darkwave προσεγγίσεις, ηλεκτρονικό ήχο, αιθέρια φωνητικά, περίεργα χορωδιακά μέρη, κινηματογραφικές αναφορές, αινιγματικό στίχο, με επιρροές από ποίηση και θρησκευτικές παραδόσεις.

Αναπόφευκτα διακρίνονται οι μυστηριακές συνδέσεις με Dead Can Dance, Woven Hand, Current 93, Godspeed You! Black Emperor, Popol Vuh (ακόμη κι από Morricone) στο γενικότερο έργο τους, αλλά και στα 14 κοσμήματα του δίσκου, από τα οποία είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις κάποιο, αφού το ένα πιο ωραίο και πιο ξεχωριστό από το άλλο, σε συνεπαίρνει κι αποτυπώνεται ανεξίτηλα στην ψυχή σου όσο προχωράει η ακρόαση.

Το όμορφο εξώφυλλο, έργο της ζωγράφου Joy Wolfenden Brown, λέγεται "Loss" κι αιχμαλωτίζει αυτήν την φευγαλέα στιγμή, που η θλίψη των πραγμάτων πάει να νικήσει το όνειρο, μα εκείνο ξεγλιστρά σαν δάκρυ και σα νότα, εκεί στη φωτισμένη άκρη του ματιού και δραπετεύει.

(Κινδυνεύω να χάσω την προθεσμία να καταθέσω τη μουσική μου πρόταση, μη μπορώντας να διαλέξω κομμάτι. Ίσως αφήσω ένα παραμυθένιο ξόρκι, να διώξει την ασχήμια της καθημερινότητας με την παρηγορητική ομορφιά της μουσικής).

Νάνσυ Σταυρίδου

Loren Kramar - Glovemaker (Secretly Canadian, 2024)

Όπως στο προηγούμενο Κάτι Καλό, έτσι και σε αυτό, έχω ξεχωρίσει μια υπέροχη φωνή, βαθιά συναισθηματική η οποία ξεδιπλώνεται νότα νότα και από γλυκόπικρη φτάνει να γίνει κάποιες φορές σπαραχτική μάλλον επειδή λέει απλά την αλήθεια του ο κύριος Loren Κramar από την Καλιφόρνια στο ντεμπούτο του άλμπουμ, χωρίς φόβο και ανασφάλεια.

Τον φαντάζομαι να τραγουδά με κλειστά τα μάτια σε ένα υπόγειο μπαράκι και ο κόσμος να τον ακούει προσεχτικά, να τον αποδέχεται και να τον καταλαβαίνει γιατί δίνει την ψυχή του.

Αυτή είναι η αίσθηση του Glovemaker για μένα, μια αόρατη θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστή έναν γνήσιο καλλιτέχνη που τολμά να πει ευθαρσώς αυτά που νιώθει μέσα από καλοδουλεμένες όμορφες μελωδίες που τον κάνουν σε κάποια κομμάτια να ακούγεται σαν άγγελος – ή μήπως σαν διάβολος;

Μαριάννα Βασιλείου

Soap & Skin – TORSO (Play It Again Sam, 2024)

Οριακά πρόλαβε να μπει στα καλύτερα της χρονιάς μου, κι ας είναι ένα cover album. Έχει από όλα – Cat Power, David Bowie, Tom Waits, Velvet Underground και Sufjan Stevens. Με άλλα λόγια, όλον τον μουσικό αχταρμά που μπλέκεται γλυκά μέσα στο κεφάλι όλων όσων αγαπάμε τη μουσική και μας αρέσει στα κρυφά (;) και ο Μητροπάνος – συγνώμη, η Lana Del Rey. Η Anja Plaschg πασπαλίζει τις συνθέσεις με gothic χρυσόσκονη, παίζει στοιχειωμένο πιάνο, μπλέκει τις μελωδίες με έγχορδα και ηλεκτρονικά στοιχεία και ξεχύνει από μέσα της ποτάμια οδύνης, μπας και τα ξορκίσει. Μέγα το Μυστήριο της Αγάπης – κι ακόμα πιο Μέγας ο τρόπος που το ερμηνεύει η Anja: με όλο τον τρόμο και την αγωνία που κρύβεται από πίσω Του.

Δημήτρης Όρλης

Ντίνος Μάνος – Northwind (Puzzlemusik, 2024)

Ήταν και παραμένει δημιουργική η παρέα που αποτελεί το The Next Step Quintet και σταθερά παρουσιάζουν ενδιαφέροντες δίσκους, είτε υπό το όνομα του κουιντέτο είτε αυτόνομα. Φέτος ήταν η σειρά του μπασίστα Ντίνου Μάνου να επιστρέψει δισκογραφικά, με μια πρόταση σαφώς βελτιωμένη συγκριτικά με το προ εξαετίας ντεμπούτο του, “After The Storm”. Το “Northwind” αποτελείται από δέκα κομμάτια, όλα συνθέσεις του ίδιου, που εξερευνούν και επεκτείνονται σε διάφορες πτυχές της σύγχρονης jazz στη μία ώρα της συνολικής τους διάρκειας. Άλλοτε πυκνές ή ζωηρές και ανά διαστήματα ενδοσκοπικές, οι συνθέσεις επωφελούνται από τη διάρκειά τους και καταλήγουν να προσφέρουν μια όμορφη ακρόαση. Τρανή συνεισφορά έχουν οι συμπαίκτες του, James Wylie σαξόφωνο, Θοδωρής Κότσυφας κιθάρα, Λέανδρος Πασιάς πιάνο, Γιώργος Κλουντζός-Χρυσίδης ντραμς, οι οποίοι πολύ συχνά παίρνουν τα ηνία και χρωματίζουν διαφορετικά τα μονοπάτια των ήχων με ακόμα περισσότερα χρώματα απ’ όσα παρουσιάζονται στο εξώφυλλο.

Βασίλης Παπαδόπουλος

GRB3 -  For Eve, Now Evicted (Part One) (Toysop Records 2024)

Ταραγμένοι καιροί, μεγάλη αναστάτωση. Στο Tbilisi της Γεωργίας, σαν άλλο Euromaidan μετά από 11 χρόνια, ο κόσμος διαδηλώνει για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, διαμαρτυρόμενος για τη φιλορωσική στροφή της νεοεκλεχθείσας κυβέρνησης. Παράξενα πράγματα. Αγκαλιασμένοι με τις σημαίες της Γεωργίας, ζητούν την ένωσή τους με την Ευρώπη. Κάπου εκεί κοντά στη λεωφόρο Rustaveli όπου γίνονται οι οδομαχίες, ζουν και δημιουργούν ανήσυχοι μουσικοί, που πιθανόν τώρα συμμετέχουν κι αυτοί στις διαδηλώσεις. Βλέπετε είναι κι αυτοί δυτικοθρεμμένοι. Μεγάλωσαν με Frank Zappa, Brian Eno και μάλλον Shostakovich. Παρόλα αυτά έχουν τη Γεωργία και τη Ρωσία που είναι μέσα στη Γεωργία μέσα τους.

Κινητήρια δύναμη ο George Dzodzuashvili, που από τις αρχές του ‘90 μετέχει στο καλλιτεχνικό κίνημα ΓΟΣΛΑΒ (Godslav). Το όνομα της κολλεκτίβας από το Гос που σημαίνει κρατικό και το лаб που σημαίνει εργαστήριο, αναφέρεται στο κομμουνιστικό παρελθόν της Γεωργίας, από το οποίο παλεύει σήμερα να απεμπλακεί, προς τα που, κανείς δεν ξέρει. Μαζί με άλλους βετεράνους που δημιουργούσαν και συνεχίζουν να δημιουργούν εξαιρετική ηλεκτρονική ποπ μουσική κατά κύριο λόγο (αντί άλλου ακούστε το NTS Guide To: Georgian Underground Electronics 2002-2019, όπου ο George Dzodzuashvili σταχυολογείται ως Post Industrial Boys με το εκπληκτικό Lula από το Trauma του 1996) εδώ απελευθερώνονται στο παράπλευρο σχήμα των GRB3, όπου τζαμάρουν ακατάπαυστα.

‘Unshadowed, Untroubled Soul’ το τραγούδι που επιλέξαμε, ως ευφημισμός μάλλον για την ανήσυχη κατάσταση που δημιουργείται από τα όργανα και τη φωνή, έως ότου γύρω στο 2’ να επέμβει το κακόφωνο σαξόφωνο και να μας λυτρώσει, τουλάχιστον προσωρινά. Κάπου ανάμεσα στο μεγάλο και το μικρό Kαύκασο, στο Tbilisi, τα πνευστά πάλι σώζουν.

Ελένη Φουντή

Sandy Chamoun, Anthony Sahyoun, Jad Atoui - Ghadr - غدر (Ruptured Records, 2024)

Ο Λίβανος κρέμεται από μία κλωστή. Το λέμε τώρα, το λέγαμε κάθε χθες. Άραγε μέχρι πότε θα το λέμε; Ως πότε θα ζουν αυτοί οι άνθρωποι στη μέγγενη του πολέμου; Πώς μετριέται η δυστυχία και πόσο "οριακά" failed-state μπορεί να παραμένει μια χώρα επί δεκαετίες υπό ισραηλινή ή συριακή κατοχή; Αυτές τις μέρες ειδικά ο Λίβανος βομβαρδίζεται από το Ισραήλ. Για μουσικούς όπως η Sandy Chamoun και ο Anthony Sayoun, που τους γνωρίσαμε πέρυσι από το ξεχωριστό improv - free rock ντεμπούτο των Sanam, δεν υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας. "Ghadr" θα πει προδοσία, γιατί αυτό βιώνεται εκεί. Προδοσία ανθρώπων από ανθρώπους, τρομοκρατία στη Γάζα, ένα ατελείωτο σπιράλ δακρύων στον Λίβανο. Εδώ είμαστε μακριά από τον ήχο των Sanam. Η Chamoun και ο Sayoun συνεργάζονται με τον Jad Atoui, γνωστό στην πιάτσα της ηλεκτροακουστικής, σε έναν δίσκο όπου το αραβικό τραγούδισμα της Chamoun σε συνδυασμό με το modular / ambient glitch (που θα το ζήλευε και ο Fennesz) αποτυπώνουν με σπαρακτικό τρόπο τον πόνο και την απελπισία. Κι όμως, καταφέρνουν να μην αναλώνονται σε ένα νιχιλιστικό παραληρητικό παράπονο. Το "Ghadr" περιφρουρεί στον πυρήνα του static noise την ομορφιά, κρατάει χώρο για τρυφερότητα. Είναι με τον τρόπο του ένας δίσκος βίας και θεραπείας. Δεν σε διευκολύνει να τον πλησιάσεις πολύ, αλλά όταν το κάνεις σε δικαιώνει. Τίποτα που να αξίζει δεν είναι εύκολο άλλωστε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Pat Thomas – This is Trick Step (577 Records, 2024)

Εύχομαι όλοι οι σύγχρονοι σπουδαίοι τζαζίστες να ζηλέψουν από τον Gerald Cleaver και τον Pat Thomas και να αρχίσουν να βγάζουν ηλεκτρονικούς δίσκους (εννοείτε χωρίς να σταματήσουν να κάνουν και ότι άλλο έκαναν). Μόνο έτσι θα δει η electronica άσπρη μέρα που κατά την γνώμη μου από τα 00s (αρχή) και μετά την έφαγε η μαρμάγκα. Ο πιανίστας Pat Thomas μας λέει για το δίσκο του να φανταστούμε μια μουσική που θα έφτιαχναν μαζί ο JDilla με τον Morton Feldman. Έχει δίκιο. Κάπου εκεί καταλήγουμε με την electronica. Στο fusion της λόγιας μουσικής με τo hip hop. Αυτό επεδίωξε αρχικά και η Warp με παραστάτες τους Autechre. Έχει πολύ ψωμί αυτή η μούρλα για να σταματήσει τόσο νωρίς και οι τζαζίστες το κατάλαβαν. Και ως μουσικοί δουλεμένοι που έχουν ξεψαχνίσει τις πιο κρυφές γωνιές του ηχητικού σύμπαντος, το κάνουν και καλύτερα.

Κώστας Καρδερίνης

Floridis/Bauer/Hertenstein - Temporal Driftness (Evil Rabbit, 2024)

Ηχογράφηση στο Βερολίνο τον Φεβρουαρίου 2023 που κυκλοφόρησε μόλις τον Οκτώβριο του 2024. Φλώρος Φλωρίδης [κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο, άλτο σαξόφωνο] και Ματίας Μπάουερ [κοντραμπάσο] έχουν συνεργαστεί ξανά και γνωρίζουν καλά τα πατήματά τους. Ο έτερος γερμανός, Τζο Χέρτενστάιν [κρουστά, πιατίνια και τύμπανα], έχει εξίσου πλούσιο και ενδιαφέρον βιογραφικό που ξεκινά από τον Μέλανα Δρυμό και περιοδεύει στον Νέο Κόσμο [του Κολόμβου και του Τσάρλι Πάρκερ] και την ευρωπαϊκή ήπειρο του αυτοσχεδιασμού.

Ο δίσκος περιλαμβάνει έντεκα αριθμημένες ηχο-εξερευνητικές περιπλανήσεις, εκτάσεις-διατάσεις-ανατάσεις, γυμνάσματα νου και διανοίας. Σκέψεις γεννιούνται και το μυαλό κάνει συνάψεις. Το 1ο Drift είναι το καλημέρισμα του δίσκου και το 8ο το λες καλησπέρισμα. Έτσι τ’ ακούω. Στο 2ο και το 6ο ο Μπάουερ πιάνει το δοξάρι κι ο Φλώρος το βαρύτονο. Κοντράρονται – μονομαχούν ενώ ο Χέρτενστάιν κινείται στις παρυφές στο 6ο. Το 3ο και το 9ο, τα μεγαλύτερα σε έκταση, δίνουν περισσότερο χρόνο στην ανάπτυξη ιδεών. Στο Drift 9 βγαίνει και μια χορευτική διάθεση.

Στο 4ο και το 10ο, τα πιο σύντομα, επικρατεί διονυσιασμός, οίστρος και μαΐστρος. Το Drift 5 είναι κομμάτι διαλογισμού. Το 11ο και τελευταίο ακόμη περισσότερο ή μήπως είναι το χαλάρωμα του κλεισίματος και το χαμόγελο «εις το επανιδείν»; Αποφώνηση και μια έμμεση υπόσχεση για ζωντανή εμφάνιση του τρίο σύντομα. Κάθε δίσκος του Φλωρίδη είναι γεγονός από μόνος του! Και κάθε εμφάνιση, σόλο ή με, αναμένεται με νέο ενδιαφέρον.

Θάνος Σιόντορος

Swans - Live Rope (Young God Records, 2024)

Δεν έχω κανένα δίσκο τους, δεν τους ακούω σχεδόν ποτέ στο σπίτι μου, δε νομίζω ότι γενικά μπορώ να ταυτιστώ εύκολα με τη φάση τους. Παρ’ όλ’ αυτά, έχοντας δει ζωντανά τους Swans δυο φορές, με απόσταση κοντά μια δεκαετία η μία από την άλλη και διαφορετικά line ups, είναι χωρίς καμία αμφιβολία, από τις πιο συναρπαστικές, καθηλωτικές, τελετουργικές, σχεδόν θρησκευτικές εμπειρίες που είχα την τύχη να βιώσω. Και στις δύο περιπτώσεις, Αθήνα το 2014 και Γλασκώβη το 2023. Σίγουρα αποτελούν πλέον την μπάντα που τσεκάρω πρώτα πρώτα πότε περιοδεύουν και πού. Όπως λέει κι ο ίδιος ο Gira, η μουσική τους όταν παίζουν στη σκηνή γίνεται η ίδια μια ζωντανή, αυτόνομη οντότητα που τους χρησιμοποιεί ως μαριονέτες ένα πράμα. Ελάχιστο δείγμα όλων αυτών, όσο κάτι τέτοιο μπορεί να αποτυπωθεί ως ηχογράφηση βέβαια, βρίσκει κανείς στο καινούριο live album των Swans με τίτλο “Live Rope” από το οποίο επέλεξα το “Cathedrals of Heaven”.

(O πίνακας στο εξώφυλλο είναι του Henri Matisse, Le Luth 1943,. λάδι σε καμβά. Από ιδιωτική συλλογή)