Φεβρουάριος 2021

Μαρία Φλέδου
The Loveless (Limited edition self release, 2021)
Οι Loveless είναι ο Marc Almond με τους Neal X στην κιθάρα, James Beaumont στα πλήκτρα και το live rhythm section του Iggy Pop, Mat Hector στα ντραμς και Ben Ellis στο μπάσο.
Ως ζωντανό σχήμα ξεκίνησαν πριν δύο περίπου χρόνια και για αυτό το πρώτο μίνι άλμπουμ τους επέλεξαν επτά κομμάτια από το σετ-λιστ τους, το οποίο (μέχρι στιγμής) αποτελείται από εκτελέσεις, κλασσικών αλλά όχι απαραίτητα ευρύτερα γνωστών κομματιών. Από Bowie και Iggy, μέχρι το πολυδιασκευασμένο 'Putty in your hands' και το ντίσκο-γκλαμ χιτ των Smokey, όπως φαντάζεστε όσες και όσοι αγαπάτε τον Marc, όλα αποκτούν κάτι από την ιδιαιτερότητα του ως ερμηνευτή, τεχνικά και κυρίως εκφραστικά. Κι αν δεν είστε και τόσο εξοικειωμένες/οι με την φουλ δισκογραφία του, δεν πειράζει, οι Loveless δεν απευθύνονται αποκλειστικά σε φανς.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η μεγαλύτερή του επιτυχία 40 χρόνια πριν ήταν μία από τις καλύτερες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ.

Χίλντα Παπαδημητρίου
The Weather Station - Ignorance (Fat Possum, 2021)
H Tamara Liendman είναι Καναδέζα, γι’ αυτό ίσως πολλοί την παρομοιάζουν με την Joni Mitchell, αν και οι jazzy αποχρώσεις στον καινούργιο folk-pop δίσκο της παραπέμπουν επίσης στη Rickie Lee Jones. Έχοντας αφήσει πίσω μια σόλο καριέρα singer/songwriter, σε κάθε άλμπουμ προσθέτει επιπλέον μουσικούς στο σχήμα της που ονομάζεται The Weather Station. Στο άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε, η Tamara συνοδεύεται από οκτώ μουσικούς στα πλήκτρα, τα πνευστά, τα κρουστά, τα έγχορδα. Προσέχοντας λίγο τους στίχους, η πρώτη εντύπωση είναι πως ακούς ένα άλμπουμ χωρισμού (όχι άλλο!), ενώ με λίγη περισσότερη προσοχή αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάει για μια μεγαλύτερη κρίση, την περιβαλλοντική. Ίσως είναι καιρός να πετάξουμε τον κυνισμό της νέας χιλιετίας και να ασχοληθούμε με το σπίτι μας που καίγεται, εν ολίγοις. Ωστόσο, οι δαντελένιοι στίχοι της δεν κουνάνε το δάχτυλο, δεν δίνουν μαθήματα οικολογικής ευαισθησίας. Το σπουδαιότερο στοιχείο του άλμπουμ (για μένα, τουλάχιστον) είναι η εσωτερικότητά του, η ηρεμία του αποτελέσματος που είναι ιδανική συνοδεία για τούτη τη δύσκολη εποχή. Καλύτερα παρέα από τον ήχο της σιωπής ή τα ηχογραφημένα κύματα του youtube, όταν θέλεις να ανακαλύψεις τι σκέφτεσαι τελικά και πώς νιώθεις σ’ έναν κόσμο που άλλαξε ριζικά και οριστικά.

Αντώνης Ξαγάς
The Luxemburg Signal - The Long Now (Shelflife Records, 2020)
Κάποτε υπήρξε η σπουδαία Sarah (Records) ακολουθούμενη (φευ) από κάμποση …μάρα από ευαίσθητες, αιώνια χωρισμένες και «προσοχή εύθραυστον» καρδιές, όλα κάτω από μια ταμπέλα που την είπανε ίντυ ποπ (όρος που όσο να ‘ναι είναι κάπως οξύμωρος). Όπως συμβαίνει όμως με τα κύματα, έρχονται και παρέρχονται, και μένουν συλλεκτικοί δίσκοι σε δισκοθήκες, αναμνήσεις και κάποιοι που επιμένουν. Εξ ορισμού μ’ αρέσουν όσοι μένουνε και επιμένουνε ερήμην μοδών, κυμάτων και «ήχου του Σήμερα», όπου σχεδόν ντρέπεσαι να πεις ότι ακούς ή σ’ αρέσει κάτι ίντυ (όπως έγινε με το… ΠΑΣΟΚ ένα πράγμα). Σαν και αυτό το σχήμα π.χ., όπου συναντάμε μέλη των Aberdeen και των Trembling Blue Stars να καταθέτουν ένα σύνολο πανέμορφων τραγουδιών (με τίτλο-κλείσιμο ματιού στον Eno) δοτικής, εξωστρεφούς μελαγχολίας και μια όχι απλά ευπρόσδεκτη αλλά έως και αναζωογονητική μελωδική πλοκή.

Γιάννης Πλόχωρας
The Weather Station - Ignorance (Fat Possum, 2021)
Αν μου ‘ρχόταν ποτέ να μιξάρω Αnnette Peacock με Talk Τalk, η γέφυρα θα ‘ταν κάποιο κομμάτι απ’ το ‘Ιgnorance’, τον ολοκαίνουργιο δίσκο της 36χρονης καναδέζας Ταμάρα Λίντεμαν, που από παιδί παίζει με την ηθοποιία, την τραγουδοποιία και τη σκηνοθεσία και μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο όμορφα.
Οι Weather Station, πλέον με δυο ντράμερ, μπάσο, πνευστά, έγχορδα και συνθς, φτιάχνουν μια ατμοσφαιρικότατη ρυθμική ακουαρέλα για να μπορεί η φωνή της Ταμάρα ελίσσεται σαν γκρίζα πεταλούδα της πόλης στην περιβάλλουσα καθησυχαστική σοφία της αγαπημένης της φύσης, που είναι και το βασικό θέμα του δίσκου.
Το εισαγωγικό ‘Robber’ επιβάλλεται με τη μία, αλλά τελικά για το μίξτεηπ διάλεξα το επόμενο -το ‘χουν αυτό οι καλοί δίσκοι, δύσκολα ξεχωρίζεις κάτι, σου λείπουν τα υπόλοιπα.

Θανάσης Παπαδόπουλος
The Notwist ‎- Vertigo Days (Morr Music, 2021)
Οι Notwist έχουν κατακτήσει τη σοφία και το μέτρο εδώ και αιώνες με τα δύο αριστουργήματα, ‘Shrink’ (1998) και ‘Neon Golden’ (2001). Στο ‘Vertigo Days’ η φόρμουλα Notwist συνεχίζει να λειτουργεί άριστα. Χωρίς επαναστάσεις και καινοτομίες, ο δίσκος είναι συναρπαστικός. Περιλαμβάνει και εναλλάσσει αναλογικούς και συνθετικούς ήχους, είναι μίνιμαλ αλλά και παιγνιώδης, πειραματικός αλλά και πιο παραδοσιακά ροκ, θορυβώδης αλλά και ενδοσκοπικός.
Το Vertigo Days έχει καρδιά και φαντασία, τις χαρακτηριστικές Notwist αλλαγές στο ρυθμό, εκλεπτυσμένες ενορχηστρώσεις, και ποικιλία λόγω της συνεισφοράς τραγουδιστών και μουσικών όπως οι Juana Molina, Zayaendo, Saya, Angel Bat Dawid και Ben LaMar Gay.
Μου είχαν λείψει οι Notwist. Είναι εύκολο να αγαπήσεις τη μουσική κάποιων που αγαπάνε τόσο πολύ τη μουσική.

Άρης Μπούρας
Tunng - Dead Club (Full Time Hobby, 2020)
Τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης θρηνεί καθημερινά, ελέω COVID-19, το εξαμελές αγγλικό συγκρότημα των Tunng κυκλοφορεί συγκυριακά ένα άλμπουμ που θέτει στον βασικό πυρήνα του το - πολλές φορές - ταμπού θέμα του θανάτου. Μέρος ενός ευρύτερου project που περιλαμβάνει podcast και συζητήσεις με καλλιτέχνες, επιστήμονες και φιλόσοφους, γύρω από την απώλεια, το πένθος και την ίδια την πράξη του θανάτου, το “Dead Club” είναι ένα λαμπρό δείγμα σύγχρονης folk μουσικής, με τους ηλεκτρονικούς ήχους να αποτελούν δελεαστική σταθερά στις 12 συνθέσεις του άλμπουμ. Χιούμορ, ευαισθησία, πλουραλισμός μουσικών οργάνων, λεπτεπίλεπτες μελωδίες και εκατομμύρια χρώματα υφαίνουν ένα θαυμάσιο άλμπουμ που αφιερώνεται σε όσους πενθούν.

Τάσος Βαφειάδης
Drapery Band - Black Loone (Inner Ear, 2020)
Έχω μεγάλη απορία αν αυτό το μίνι άλμπουμ προερχόταν από το Όσλο ή το Νότιγχαμ ή το Σιάτλ, τι απήχηση θα είχε στην Ελλάδα. Επειδή, όμως, τα τραγούδια δεν τα τραγούδησε ούτε ο Sivert, ούτε o Stuart, ούτε ο Chris, δεν θα τα ακούσουμε από τα εγχώρια ραδιόφωνα των FM.
Οι Drapery Band απαρτίζονται από τους Νίκο Κορτιμανίτση και Γιώργο Παπαδόπουλο (παλιός γνώριμος από τους αγαπημένους Your Hand In Mine) και λίγο πριν εκπνεύσει το 2020 κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά που αποτελείται από τέσσερα τραγούδια και δυο instrumental. Εξαιρετικές συνθέσεις παιγμένες με πάθος, που μας θυμίζουν ιδρωμένες συναυλίες και αξημέρωτες βραδιές σε μπαρ.
Για να είμαι ειλικρινής, με εκνευρίζει που τέτοιες καταπληκτικές δουλειές είναι αποκλεισμένες από τα ελληνικά ραδιόφωνα, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω και πολλά, θα πάω στο στερεοφωνικό μου και θα βάλω (για άλλη μια φορά) το CD τους στο τέρμα!

Μάνος Μπούρας
Black Country, New Road - For The First Time (Ninja Tune, 2020)
Από το 2019 δίνει με το σταγονόμετρο υλικό του το πρωτοεμφανιζόμενο λονδρέζικο αυτό σεπτέτο. Δύο επτάιντσα αρχικά, στα οποία επιχείρησαν να στριμώξουν τις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις τους σπάζοντάς τες στα δύο, και κάποιες μαγνητοσκοπήσεις εμφανίσεών τους όπου μπορέσαμε να απολαύσουμε και εν δράσει τον σχηματικά αυτοσχεδιαστικό τους χαρακτήρα, ενώ είναι προφανές ότι ελάχιστα πράγματα αφήνονται στη τύχη τους στη διεξοδικά μελετημένη μουσική που δημιουργούν. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι από τα πλέον αναμενόμενα για τη φετινή χρονιά, και τη χάρη να μας το παρουσιάσει έκανε παραδόξως η Ninja Tune (που συνήθως κινείται σε διαφορετικό μουσικό ύφος). Έξι μόλις κομμάτια που χτίζονται με ευλάβεια και μαθηματική ακρίβεια, ώστε να συμπεριλαμβάνουν ένα σωρό αναφορές που ξεκινούν από την κιθαριστική μεταρόκ αισθητική και φτάνουν έως την ελευθεριάζουσα τζαζ φιλοσοφία, όλα δε περασμένα από ένα κατασταλαγμένο και μεστό στις απόψεις του - καίτοι νεανικό - ηχητικό πρίσμα.

Δημήτρης Τσιρώνης
Madlib - Sound Ancestors (Madlib Invazion, 2021)
Του πήρε τόσο καιρό; Έχει τόσες πολλές δειγματοληψίες που δεν το καταλαβαίνω; Είναι ποπ; Είναι και hip, έχει και hop(e); Έχει χορευτικό ρυθμό; Τα φωνητικά ποιανών είναι; Είναι σημερινό rap; Eίναι πραγματικό beat-making; Μόνος του το έκανε; Έτσι είναι η σημερινή electronica;
Έτσι ήταν πάντα, γεμάτη νωχελικές εκπλήξεις, φωνές που ξεπεταγόντουσαν κι έφευγαν κι εσύ γύρναγες λιγάκι προς τα ηχεία προσπαθώντας να θυμηθείς από ποιο συρτάρι βγήκε αυτό το δευτερόλεπτο, ενώ ήδη ο χρόνος κι οι πηγές κυλούσαν γρηγορότερα κι από τις (φανταστικές) 33 κι ένα τρίτο στροφές το λεπτό. Ο Kieran Hebden (της Four Tet φήμης) εκμεταλλεύεται στο έπακρο την καραντινάτη περσινή χρονιά κι απ' την άνεση του προσωπικού του χώρου ενορχηστρώνει (editing) τα samples και τα φωνητικά ψιθυρίσματα του Madlib. Παίρνει καμιά κατοσταριά αυθεντικές συνθέσεις κι ιδέες του σταρ και πολλαπλάσιες άλλων και ολοκληρώνει το ‘Sound Ancestors’, σαν μια μικρή παρένθεση μιας δύσκολης συνέχειας των Beat Konducta. Όμως είναι 2021 και αν μη τι άλλο μέχρι κι ο Stuart A. Staples ξέρει ότι you'll have to scream louder!

Μαριάννα Βασιλείου
Ani DiFranco - Revolutionary Love (Righteous Babe Records, 2021)
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ την αγάπη – και ιδίως αν έχει νόημα το «αγάπα τον πλησίον σου» όταν ο πλησίον δεν σε αγαπάει (πια ή ποτέ). Και λες και το ήξερε, η αγαπημένη μου Ani DiFranco, που ξέρει καλά πόσο ευαίσθητα οριγκάμι είμαστε οι άνθρωποι και πόσο πολύ χρειαζόμαστε ο ένας την άλλη για να ξεδιπλωθούμε, έβγαλε έναν jazz-soul δίσκο με αυτό ακριβώς το θέμα. Η αγάπη, η ενσυναίσθηση και η συμπόνια είναι τα μοναδικά ασφαλή εργαλεία για να επεξεργαστείς την οργή, την οδύνη και την απογοήτευση. Κι αν η Ani εν προκειμένω μιλάει για το τεταμένο πολιτικοκοινωνικό κλίμα στις ΗΠΑ, ο κανόνας ισχύει για κάθε άλλου είδους σχέση: ερωτική, φιλική, επαγγελματική, οικογενειακή. Το κακό που κάνει ο άλλος ή η άλλη, το κάνει από δικές του ή δικές της πληγές. Αγάπη είναι να θες να τις αναγνωρίσεις και να τον ή την βοηθήσεις να τις κλείσει. Τόσο απλό και τόσο υπέροχο.

Ελεάνα Γαρίνη
Anna B Savage - A Common Turn (City Slang, 2021)
Το B Savage -ως προτροπή- στο όνομά της, το λες και παραπλανητικό. Ακούγεται λυρική, εύθραυστη, δραματική και ωστόσο ειλικρινής. Παιδί μουσικών κλασσικού ρεπερτορίου ενσωματώνει στοιχεία τζαζ, κλασσικής και art pop σε βραδυφλεγείς συνθέσεις. Το πρώτο άλμπουμ της Λονδρέζας τραγουδοποιού με τη φωνή που κάνει τον Antony και όλους του τους Johnsons να αναρωτιούνται πότε το ηχογραφήσαν αυτό, είναι γεγονός. Η θεματολογία της ξεκινάει από εκείνο το υπαρξιακό αδιέξοδο που δε θυμάσαι από που μπήκες και καταλήγει, με αποφασιστικό τρόπο στην αυτοϊκανοποίηση, ως μέσο ακομπλεξάριστης κάθαρσης. Η limited edition περιλαμβάνει και βιοδιασπώμενο (!) δονητή για του λόγου το αληθές. Το B Savage στο όνομά της ίσως και να είναι εύστοχο τελικά.

Νάνσυ Σταυρίδου
Martin Gore - The Third Chimpanzee E.P. (Mute, 2021)
Αν μπορούσα να μετονομάσω αυτή τη στήλη από «Κάτι Καλό» σε «Κάτι Κουλό», θα επέλεγα και πάλι να γράψω για την τρίτη προσωπική δουλειά του Martin Gore η οποία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον ακόμα και αν δεν την έχεις καν ακούσει ενώ θα μπορούσε άνετα να ντύσει μουσικά μια σειρά ντοκιμαντέρ για μαϊμούδες μια και το καθένα από τα 5 όλα και όλα ορχηστρικά κομμάτια του E.P. αναφέρεται σε ένα είδος μαϊμούς (για του λόγου το αληθές, αλουάτα, μανδρίλος, κηβίνος, βέρβετ).
Όπως ο ίδιος ο Gore εξηγεί σε μια συνέντευξή του, αρχικά πειραματιζόταν με ένα κομμάτι με φωνητικά που του θύμισαν τον ήχο που βγάζει μια μαϊμού Αλουάτα/Howeler και κάπως έτσι εμπνεύστηκε αυτό το «μαϊμούδο-concept», ενώ στη συνέχεια έδωσε τον τίτλο του E.P. από το βιβλίο του Jared Diamond «The Rise and Fall of the Third Chimpanzee». Επιπλέον πλήρωσε τον γνωστό -είμαι σίγουρη- σε όλους χιμπατζή “Pockets Warhol” για να ζωγραφίσει το εξώφυλλο το οποίο παρεμπιπτόντως είναι υπέροχο!
Και αν όλα αυτά σας φαίνονται μαϊμουδιές για πουλήσει ο καλλιτέχνης τη δουλειά του, αγνοήστε όλα τα παραπάνω και πατήστε απλά το play. Έχω έναν τεράστιο σεβασμό στον Gore γιατί σε κάθε σόλο άλμπουμ εξελίσσει τον ήχο του, δεν επαναλαμβάνεται και δημιουργεί ελεύθερα, έξω από τα στεγανά των Depeche Mode. Στον τρίτο χιμπατζή θα ακούσετε μόνο synths & drums τα οποία χτίζουν μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, υποχθόνια θα έλεγα, και απειλητική σε κάποιες στιγμές όπως στο αγαπημένο μου ‘Mandrill’. Ο ήχος ακούγεται βρώμικος και ακατέργαστος χωρίς όμως να είναι ψυχρός καθώς οι μελωδίες προκαλούν συναισθηματική φόρτιση. Μια κουλή αλλά σέξι μίξη θα έλεγα industrial, techno & electro, διόλου βαρετή.
Με άλλα λόγια, είναι ένα avant garde “Ultra” για να μιλήσω στη γλώσσα των devotees. Θα μπορούσε να είναι στα hidden tracks. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
J K Flesh/Monrella - See Red (Avalance Recordings, 2021)
Αν κρίνουμε από αυτό το μίνι άλμπουμ, το 2021 μπαίνει εκκωφαντικά και δυναμικά με techno που μασάει σίδερα από τον κύριο Justin (J K Flesh) ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του, όταν δηλαδή δεν ασχολείται με το βιομηχανικό rock των Godflesh, στήνει εσχάτως εξαίσιες κλοτσοπατινάδες ή κάνει αλχημείες μετάλλαξης του dub, διαστρέφοντάς το (λες και δεν ήταν ήδη διεστραμμένο) ηλεκτρονικά. Το κομμάτι Poundland που ακούμε εδώ, είναι πραγματικά ένας techno ορυμαγδός από αυτούς που εδώ και χρόνια δεν είχαμε ακούσει, ακραία μινιμαλιστικός αλλά ταυτόχρονα πλούσιας υφής και παχύρευστος σαν οργανικό τρένο λίγο πριν εκτροχιαστεί.

Γιώργος Λεβέντης
0X0 - Nastrophy (HUM_an, 2021)
Οι (το;) Zero X Zero είναι ένα ιταλικό πρότζεκτ των Antonio Caputo και Marco Milanesio και το ‘Nastrophy’ είναι το διαδικτυακό και ηχογραφημένο κατ' οίκον παιδί τους. Άχρονο dub, λιγότερο άχρονο industrial, μετα-δυστοπικό (δηλαδή τωρινό) συναίσθημα και χαλαρές (νεο)κλασικές πινελιές δημιουργούν κάτι που με παραδοσιακότερες μουσικογραφικές μανιέρες θα χαρακτηρίζαμε ως "οι Le Orme και οι Throbbing Gristle συναντιούνται και συμφωνούν πως δεν υπάρχει μέλλον". Avant-garde που δεν καταδέχεται καν να βρει χώρο ύπαρξης και τέσσερις συνθέσεις που και αν δεν μας ξανααπασχολήσουν ποτέ, δεν πάνε χαμένες όσο υπάρχουν τριγύρω τέσσερις τοίχοι και λίγη… κακή διάθεση αποκαλυπτικής αυθυποβολής. Δηλαδή, αν έχεις μαγειρέψει στη ζωή σου με Front 242 στο μπακράουντ, αυτοί ένα τοστάκι τουλάχιστον το αξίζουν.

Σταύρος Σταυρόπουλος
Madlib - Sound Ancestors (Madlib Invazion)
Δεν είναι κι εύκολο πράγμα, να βρεις instrumental hip hop δίσκο που να στέκεται μόνος του, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Επιτυχίες του παρελθόντος, τα πρώτα του DJ Shadow, το Deadringer του RJD2, το σάουντρακ του Ghost Dog από τον RZA, τα Donuts του Dilla. Κάπου εδώ τα καταφέρνει κι ο, σχεδόν πενηντάρης πλέον, Madlib, τα αποτυπώματα του οποίου πρέπει να μοιάζουν πια με αυλάκια βινυλίου. Και δεν είναι ότι είχε έλλειψη από προσωπικές ορχηστρικές κυκλοφορίες, με τις Konducta και Medicine Show σειρές του. Αλλά πάντα τα κομμάτια του θύμιζαν κι αποκόμματα, snippets γεμάτα samples, του έλειπαν οι MCs που έδιναν δέσιμο κι ολοκλήρωση, οι μακαρίτες MF Doom και Jay Dee, οι εν ζωή Freddie Gibbs και Talib Kweli. Εδώ λοιπόν τον έστρωσε ο, κατά κόσμον Kieran Hebden, Four Tet να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ ακέραιο, δικό του. Όλα τα κολλήματα μαζεμένα, δυνατό μπάσο, soul φωνές, mellow πλήκτρα, αφρικανικά κρουστά, breakbeats και πνευστά. Κι όλα σχηματίζοντας ισχυρό σύνολο, με ελαφρά Hebden επιρροή. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη για το ’21.

Μιχάλης Βαρνάς
The Afro Soul Prophecy - Heat in the city (Schema records, 2021)
Σήμερα ο καιρός στο Μιλάνο ήταν βροχερός. Ο Ιμπραχίμοβιτς σκόραρε δύο γκολ στη νίκη της Μίλαν βοηθώντας την να παραμείνει στην κορυφή της βαθμολογίας. Για κάποιες ώρες τα καφέ ήταν ανοιχτά όπως και τα εστιατόρια. Η πόλη προσπαθεί να βρει το ρυθμό της. Η Schema Records βοηθάει με καινούριες κυκλοφορίες. Οι Afro Soul Prophecy είναι προϊόν έμπνευσης του παραγωγού Luciano Cantone. Στο σχήμα θα συναντήσουμε προσωπικότητες όπως ο Alex Puddu –με το περίφημο ‘Golden Age Of Danish Pornography’ και τα ωραία του nu-soul άλμπουμ του– ο οποίος έχει γράψει και όλα τα κομμάτια τον γνωστό στην Ελλάδα για τις συνεργασίες του με τον Γιώργο Κοντραφούρη Φινλανδό σαξοφωνίστα Timo Lassy, αλλά και τον Γιώργο Κοντραφούρη αυτοπροσώπως. Το είδος θα το χαρακτηρίζαμε χαμηλότονο afrobeat που άλλοτε γέρνει προς τη τζαζ κι άλλοτε προς την φανκ.
Επιλέγω σαν τραγούδι το ‘Summer of 75’ διότι είναι ο γενέθλιος χρόνος και γιατί προσμένω το Summer of 2021 όπως το μισό* Μιλάνο το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο.
*και το άλλο μισό θέλει το πρωτάθλημα αλλά εμείς φέτος υποστηρίζουμε τον Ίμπραχίμοβιτς.

Χριστίνα Κουτρουλού
Tobe Nwigwe - CINCORIGINALS (Independent, 2020)
Αφότου ο Tobe Nwigwe μεταπήδησε από τον χώρο του αθλητισμού σε αυτόν της μουσικής, αποφάσισε μάλλον να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Και στο νέο του άλμπουμ κάνει σαφές –για ακόμα μία φορά– πόσο σημαντική είναι η οικογένειά του: συνεργάζεται στενά με τη ράπερ (και γυναίκα του) Fat, ενώ χρησιμοποιεί το hip hop ως πραγματικό βίωμα της καθημερινότητας (ακόμα και της “πεζής”). Με τη Nell στην παραγωγή και μέσω συνεργασιών με τους EarthGang, Black Thought, Trae The Truth, Μumu Fresh κ.ά, τραβά 14 κομμάτια σε ένα μοτίβο μεταξύ freestyle, μονολόγου, διαλόγου και καταγγελίας. Μένοντας πάνω σε μια γραμμικότητα, η οποία φέρνει περισσότερο σε εξομολογούμενες σκέψεις μιας εσωτερικότητας γύρω από την ανίχνευση της συνέπειας, της αλήθειας, της επαναστατικής διάθεσης και της δικαιοσύνης.

Ελένη Φουντή
Saber - Without Warning (Church Recordings, 2021)
Το παρόν έσκασε ανήμερα πρωτοχρονιάτικα without warning (τουλάχιστον για όσους δεν είχαμε ακούσει το single/EP που είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν) και η μούρλια us metal τσιρίδα του Steven Villa (μα τι φωνή) πρέπει να έστειλε αρκετούς συναδελφικούς χαιρετισμούς στους Agent Steel. Ελπίζω να έχουν παραληφθεί. Αμερικάνικος speed/power metal ήχος, κολληματικά riff (α-λα Riot), έξυπνα glam δάνεια και λατρεία για τα 70s. (Κάπου διάβασα σε μια συνέντευξή τους ότι ακούνε Thin Lizzy. Το καταλάβαμε παιδιά). Σε λιγότερο από μισή ώρα, οι καλιφορνέζοι Saber σπέρνουν, θερίζουν, αλωνίζουν, αλητεύουν. Τα σπάμε όλα με old school τραγούδια μέσα στο σπίτι, γιατί ξεμείναμε από δικαιολογίες. Με μια υπόσχεση πως θα τα πούμε ξανά στο δρόμο.

Παναγιώτης Αναστασσόπουλος
Samsara Blues Experiment - End of Forever (Electric Magic Records, 2020)
Γενικά, κάτι τέτοια τα φοβάμαι πολύ. Ξέρετε, τις “hippie-happy” δηλώσεις του τύπου οι αλλαγές στον ήχο μας ήταν αναπόφευκτες, μιας και στα χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενή μας δουλειά, διευρύναμε τα ακούσματά μας και εξελιχθήκαμε ως μουσικοί. Κι αυτό καταρχήν είναι φυσιολογικό, όμως αρχίζει να γίνεται λιγάκι ανησυχητικό, όταν τα μέλη μιας μπάντας δε μπαίνουν πλέον ταυτόχρονα σε στούντιο, επειδή μένουν σε διαφορετικές ηπείρους. Κι αν, επιπλέον, γίνεται λόγος για τον τελευταίο δίσκο, πριν από μια εξαγγελθείσα παύση εργασιών, τότε…
Ευτυχώς, όμως, η περίπτωση του “End of Forever” των Samsara Blues Experiment έρχεται να διαψεύσει τις παραπάνω επιφυλάξεις. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο συνήθης ύποπτος Christian Peters, ο οποίος μαζί με τους Thomas Vedder και Hans Eiselt πιστεύει ότι στο δίσκο αυτό εμπλούτισε τα δεκαετή psychedelic/stoner «στεγανά» της μπάντας. Ναι, καλά… Εκτός κι αν θεωρείτε ως εμπλουτισμό τη μείωση των καθαρόαιμων stoner στιγμών και τις εμφανέστερες (λέμε, τώρα) progressive, space και kraut rock επιρροές των συμπατριωτών από τα 70s Eloy και Birth Control. Κι έτσι, έχουμε το εισαγωγικό εντεκάλεπτο "Second Birth" με επική λατρεία της κιθάρας, κάτι που συναντάμε και στο bonus track “Jumbo Mumbo Jumbo”, την ομώνυμη πιο stoner σύνθεση του δίσκου, τα ψυχεδελικότερα επίσης δυνατά “Massive Passive”, “Lovage Leaves”, το παλιοροκάδικο “Southern Sunset” και το περήφανο progressive "Orchid Annie".
Αγαπητέ Christian, ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Αυτό σίγουρα το ξέρεις. Κι ας λες ό,τι θέλεις. Απλά, δεν πείθεις…

Γιώργος Παπαδόπουλος
Cult of Luna - The Raging River (Red Creek, 2021)
Οι Σουηδοί επιστρέφουν στην δισκογραφία με ένα EP που κινείται μουσικά εκεί όπου μας άφησαν με τον “A Dawn To Fear” του 2019. Καλοφτιαγμένο και στιβαρό προσφέρει σχεδόν 40 λεπτά νέας μουσικής που φτάνουν και περισσεύουν για να μας θυμίσουν γιατί οι CoL αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση σαν την πιο σκληρά εργαζόμενη μπάντα στον ακραίο ήχο με μια 25χρονη καριέρα χωρίς δισκογραφικά ψεγάδια. Το “The Raging River” κυλάει χωρίς μουσικές εκπλήξεις και αν εξαιρέσεις την σχεδόν αχρείαστη-ανούσια συνεργασία τους στο κομμάτι “Inside of A Dream” με τον Mark Lanegan, όλα τα άλλα κομμάτια στέκονται στα ψηλά στάνταρντς που έχει θέσει από μόνη της η μπάντα.
Δεν ξέρω τι σκοπό εξυπηρετεί αυτό το EP, δεν ξέρω αν λειτουργεί σαν προπομπός για κάποιον νέο ενδεχόμενο δίσκο, αλλά όπως και να ‘χει το “The Raging River” ήρθε να προστεθεί στην απαραίτητη δισκογραφία της μπάντας και να μείνει στο πικάπ για καιρό ακόμα.

00:00 Loveless - Hot hard & ready
03:49 The Weather Station - Robber
08:53 The Luxembourg Signal - Cut the bridle
12:09 The Weather Station - Atlantic
15:52 The Notwist - Into Love/Stars
21:26 Tunng - Death is the new sex
25:30 Drapery Band - Black Loone
28:14 Black Country, New Road - Athens France
34:30 Madlib - Latino negro
37:53 Ani DiFranco - Revolutionary love
44:51 Anna B Savage - Dead Pursuits
49:00 Martin Gore - Mandrill
52:44 J K Flesh/Monrella - Basic human denial
57:30 0X0 - 6602
1:03:05 Madlib - The Call
1:05:09 The Afro Soul Prophecy - Summer of '75
1:10:46 Tobe Nwigwe (feat. Fat) - Eat
1:14:12 Saber - Storm of steel
1:18:06 Samsara Blues Experiment - Orchid Annie
1:26:23 Cult of Luna - Three bridges