Φεβρουάριος 2022

Νάνσυ Σταυρίδου

Άραγε αρκούν 4 μόλις κομμάτια από ένα EP για να αφιερώσω τούτες εδώ τις λέξεις για το πρώτο Κάτι Καλό της νέας χρονιάς; «Και γιατί όχι;», απάντησα στον εαυτό μου απηυδισμένη, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια ελπιδοφόρα δουλειά από ένα κορίτσι από το μακρινό Βανκούβερ το οποίο είχε όνειρο να μην παίζει μόνο πλήκτρα στη μπάντα που είναι από το 2012, τους Actors, αλλά να φτιάξει το δικό της side project και να τραγουδά με την ονειρική φωνή της. Μάζεψε, λοιπόν ,σε ένα EP όσα σκόρπια κομμάτια είχε κυκλοφορήσει στο παρελθόν και ένα καινούριο το οποίο θα σας θυμίσει τις δικές μας Marsheaux, με καθένα από αυτά να έχει τη δική του μουσική τσαχπινιά, άλλο πιο new wave, άλλο περισσότερο shoegaze, όλα όμως καλοδουλεμένα, με ωραία ατμόσφαιρα από την ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη Shannon Hemmett.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Όταν μια Αυστραλέζα ντράμερ, μια Ουρουγουανή πρώην φωτομοντέλο, μια Σουδέζα μπασίστρια και μια Λονδρέζα φυσικοθεραπεύτρια, όλες κάτοικοι Λονδίνου, ανακαλύπτουν την κοινή αγάπη τους για την cumbia και το garage… ακολουθεί χορευτικό ξεφάντωμα. [Ναι, κάποιοι από μας χορεύαμε. Κάποτε. Παλιά]. Με τη βοήθεια του Alex Kapranos, σ’ αυτό το πρώτο άλμπουμ τους, επεκτείνουν τις μουσικές τους αναζητήσεις ως τη Μέση Ανατολή και τις surf κιθάρες, γράφοντας μόνο instrumental κομμάτια. Τι να τους κάνουμε τους στίχους, άλλωστε; Μερικές από τις μεγαλύτερες χορευτικές επιτυχίες ήταν instrumental.

Όσοι τις έχουν δει live, παραληρούν για το κέφι που εκπέμπουν —άντε και στα δικά μας! [Μια ευχή διατύπωσα, δεν ξέρω τίποτα]. Και παρότι ο δίσκος όλο κάτι μας θυμίζει σε διάφορα σημεία, ε δεν έγινε και τίποτα. Βρήκαμε το soundtrack για το καλοκαιράκι που θα έρθει, δεν μπορεί, για τις θάλασσες, για τα πάρτι που μας περιμένουν. Μη μου φέρετε αντιρρήσεις, έτοιμη είμαι να ακούσω τα άπαντα του Scott Walker και να πηδήσω από την Ακρόπολη.

Μιχάλης Τσαντίλας

Ο Θέμος Σκανδάμης έχει πολλάκις αποδείξει την αξία του ως τραγουδοποιός, και στον έκτο δίσκο του συνεχίζει την πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή του. Φωτίζοντας το πεζό και καθημερινό με τη δική του ποιητική ματιά, αφηγείται τις ιστορίες του, πότε ως Θεοδωράκης, πότε ως Waits ή Σαββόπουλος, προπάντων ως ο εαυτός του, έχοντας τούτη τη φορά σύμμαχο τη διακριτική και απόλυτα λειτουργική ενορχηστρωτική συμβολή του Κώστα Στεργίου.

Μαριάννα Βασιλείου

Επειδή πρώτα θα πεθάνω και μετά θα βγάλουν οι Wrens τη συνέχεια του μνημειώδους και οριακού “The Meadowlands”, ας αρκεστώ στο αμέσως καλύτερο: στο “Observatory” των Aeon Station. Του σχήματος δηλαδή που δημιούργησε ο Kevin Whelan, μπας και μπορέσει να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή τα τραγούδια που είχε γράψει για το τέταρτο άλμπουμ των Wrens, μετά το σύστριγγλο που έγινε με τον Charles Bissell να θέτει βέτο στη κυκλοφορία του άλμπουμ – και με τον συνεπακόλουθο θάνατο του συγκροτήματος. Όχι πως το “Observatory” αρκεί για να κατευνάσει τη δίψα μου για τους Wrens – είναι όμως ένα πολύ καλό υποκατάστατο μέχρι την επανένωσή τους και την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ τους, που το έχω τάξει για δώρο σε εμένα πρωτίστως και κάπου αλλού δευτερευόντως.

Μαρία Φλέδου

Η Chan Marshall στο ενδέκατό της άλμπουμ κόβει και ξανα-ράβει τους/τις πάντες και τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της. ‘Αδικεί’ τον Frank Ocean με το δικό της ΄’Bad Religion’ που σε κάνει να ξεχνάς ότι άκουσες ποτέ το δικό του και κατά τον ίδιο τρόπο υπερ-δικαιώνει το ‘White Mustang’ της Lana Del Rey. Και αφού περνάει από Pogues σε Iggy σε Nico σε Nick Cave & the Bad Seeds με μία αναπνοή και σχεδόν έκοψε τη δική μου στην πρώτη ακρόαση, για φινάλε εναλλάσσει Replacements με Billy Holiday με τέτοια άνεση αλλά και αδιαφορία απέναντι σε κάποια ‘λογική’ ακολουθία, ή κάποια ανάγκη να μας εξηγήσει γιατί επέλεξε αυτά τα κομμάτια. Ειδικά όταν αποφάσιζε να πάρει το ‘Pa Pa Power’ των Dead Man’s Bones (της μπάντας του Ryan Gosling δηλαδή) και να το μεταμορφώσει σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια της 30χρονης καριέρας της.

Η Cat Power όπως πάντα κάνει ό,τι θέλει και το ‘Covers’ δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Τάσος Βαφειάδης

Ο Stephen Fretwell έγινε γνωστός το 2018 όταν οι Arctic Monkeys διασκεύασαν το άτιτλο τραγούδι του που έκλεινε τον δεύτερο δίσκο του “Magpie” από το μακρινό 2004. Αυτή η απρόσμενη, μετά από χρόνια, δημοσιότητα αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για να καθίσει να συνθέσει νέα τραγούδια, κάτι που είχε να κάνει από το 2007 που κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ. Αξίζει να σημειώσουμε πως η πολύχρονη σιωπή του οφείλεται στην επιλογή του να επενδύσει τον χρόνο του στους δυο γιούς του.

Η τέταρτη προσωπική του δουλειά με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο “Busy guy” δεν κο-μίζει κάποιο νέο ύφος και καινοτομία στη μουσική (αλήθεια, πόσοι το κάνουν αυτό πλέον;), αλλά μας προσφέρει ένα μπουκέτο από πολύ όμορφα ακουστικά τραγού-δια. Όμορφα τραγούδια που όμως δεν κατάφεραν να αντισταθμίσουν την καθημε-ρινότητα του έγγαμου βίου και να κρατήσουν δίπλα του τη γυναίκα του.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Μια μοναχική τραγουδοποιός που δεν θα τη βρεις κανείς εύκολα, ούτε με αναζήτηση στο google ή στο youtube, παρά μόνο σε κάποιες από τις γνωστές πλατφόρμες (spotify, soundcloud κ.ά.). Από τη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια, με τον Nick Drake βαθιά στην καρδιά της, μοιάζει να μην την ενδιαφέρει να ακουστεί πέρα από τον μικρό κύκλο φίλων και θαυμαστών της. Μέσα από το Instagram μάλιστα μας καλεί να φτιάξει στον καθένα μια προσωποποιημένη δημιουργία σε βινύλιο, αδιαφορώντας για τη μαζική παραγωγή και κατανάλωση. Μια κιθάρα και μια φωνή αρκούν για να δώσουν ένα αιθέριο αποτέλεσμα, που σε ταξιδεύει σε δάση, λιβάδια και λίμνες, σε τούτη εδώ την ακόμη όχι ολοκληρωμένη σειρά τραγουδιών της, δεύτερη στη σειρά από το 2020. Της αρέσει μάλλον η φύση και νιώθει καλά εκεί. Δεν ξέρω ποιος καλός άνεμος την έφερε και την ακούσαμε εδώ, αλλά θα μείνει να μας στοιχειώνει ο λυρισμός και η ευαισθησία της. Είθε να απαλύνει τους πόνους μας.

Ελένη Φουντή

Όταν ήταν μικρή έπαιζε ντραμς σε cover bands των AC/DC και του Jimi Hendrix. Μεγαλώνοντας μάλλον κατάλαβε ότι κρίμα τέτοια τραχειά, εκφραστική φωνή να μένει κρυμμένη πίσω από ένα drum kit και βρέθηκε ηθοποιός στη σκηνή του Melbourne Theatre Company. Όπως φαίνεται όμως από τον δεύτερο πλέον δίσκο της, η Grace Cummings βρίσκεται με το ένα πόδι στο songwriting και εκτός από τη ροκ σκηνή των 70s, έχει γνώση και για τη φολκ των 60s. Η φωνή της έχει μια ξεχωριστή προσωδία, σαν αυτή της Joan Baez, ή του Tim Buckley, αλλά και με την ένταση της Diamanda Galás. Το επίσης ωραίο είναι ότι κράτησε και ενσωμάτωσε έξυπνα τις 70s εφηβικές επιρροές της σε αυτή την πιο "ενήλικη" εκδοχή της. Ειδικά το "Raglan" αλλά και οι αρπισμοί του θαυμάσιου "Heaven" φέρνουν στο μυαλό μια φρέσκια εκδοχή του "Tangerine" ή του "Going To California" των Led Zeppelin. Ίσως να υπερβάλλει ερμηνευτικά στα σημεία, ίσως και η παραγωγή αυτού του δίσκου, αλλού εντελώς μινιμαλιστική, αλλού με πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις με τη χρήση μπάντζου, βιολιού, θερεμίνης και φυσικά του σαξοφώνου στο ομώνυμο κομμάτι, να είναι άνιση, όμως κερδίζει το ταλέντο. Είναι σημαντικό να ξέρεις να είσαι φρικιό σήμερα. Η Cummings το κάνει με χάρη. Όνομα και πράγμα και μπράβο της.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Συνήθως, νιώθεις πως από διάφορες συμπτώσεις δεν πάει η ζωή χαμένη. Κι έτσι, η πίκρα δε μπορεί να μορφώσει πρόσωπο, με το κορμί να ανασηκώνεται από τη θάλασσα δείχνοντας την ψυχή του που επιπλέει. Ήξερες από την αρχή τι θα γκρεμιζόταν, αλλά δεν είχες ιδέα για το τι θα γεννιόταν μέσα από τα ερείπια. Κι αυτό το ανακαλύπτεις μέρα με τη μέρα με μουσικές οικείες, αλλά με απρόσμενο τρόπο ξαναγεννημένες, όπως αυτές από το “Ants from Up There” του σεπτέτου των Black Country, New Road, που μοιάζουν να ξεφεύγουν κάπως από την indie, jazz και post rock του εκπληκτικού “For the First Time” και να γυροφέρνουν την indie-folk και την alt rock (“Concorde”), τον κλασικό μινιμαλισμό (“Snow Globes”), τον David Bowie (“Chaos Space Marine”) ή τους Tindersticks και τον Tim Buckley (“Bread Song”).

Χάρης Συμβουλίδης

Δεν είμαι σίγουρος, πια, πού ακριβώς έχασα τους Madrugada μετά το Industrial Silence (1999). Λίγο πάντως η περιέργεια για το τι μπορεί να έβγαλαν 14 χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ –και τη διάλυσή τους– λίγο το αυτί που στάθηκε στον προπομπό "Nobody Loves You Like I Do", ενδιαφέρθηκα για το Chimes At Midnight. Και έμεινα εν τέλει απρόσμενα ευχαριστημένος.

Όχι γιατί το νέο άλμπουμ των Νορβηγών είναι τοπίο ενθουσιασμών• ίσα-ίσα, μερικές μπαλάντες προκύπτουν τόσο τυπικές, ώστε δημιουργούν ευδιάκριτο μπατάλεμα στη ροή. Υποψιάζομαι επίσης ότι θα υπάρξει μια απογοήτευση ανάμεσα σε όσους έγιναν οπαδοί λόγω της «σκοτεινιάς» που συνήθως συνόδευε τις δημιουργίες του γκρουπ.

Οι Madrugada του Chimes At Midnight με κέρδισαν γιατί, πρώτον, δεν πήγαν να ανακυκλώσουν το τιμημένο τους παρελθόν και, δεύτερον, γιατί δεν παριστάνουν ότι μπορούν να ξαναγίνουν το συγκρότημα που ξέραμε δίχως τον Robert Burås. Αποτυπώνονται λοιπόν ως μια παρέα παλιών φίλων που ξαναδημιουργούν μαζί με βάση το ποιοι είναι σήμερα. Καταθέτοντας κάποια τραγούδια με επιμελώς στρογγυλεμένη ομορφιά, στα οποία ακτινοβολά η φωνή και η εκφραστικότητα του Sivert Høyem ("Stabat Mater").

Αντώνης Ξαγάς

H ‘γοτθικότητα’ (sic) όπως τουλάχιστον ο όρος αυτός μεταφέρθηκε στον 20ο αιώνα καθορίστηκε εξ αρχής από μια υπερβολική έως και ακραία επίδειξη συναισθήματος, ως μια αισθητικοποίηση της μελαγχολίας και του εσωτερικού υπαρξιακού κενού, της πραγματικής ή και επινοημένης θλίψης για κάτι που χάθηκε, ένσαρκο και πραγματικό ή και άυλο και φαντασιακό. Στον δίσκο αυτό του γαλλικού τρίο, ο οποίος τιτλοδοτείται από στίχο γιαπωνέζικου χαϊκού, μια απώλεια στέκει στο επίκεντρο -στον προηγούμενο δίσκο γαρ ήταν τέσσερις- μια βιωμένη τραγωδία η οποία μετουσιώνεται σε έναν δίσκο σύγχρονης ‘γοτθικότητας’ ο οποίος αρδεύεται από τα νάματα πολυποίκιλων ρευμάτων του παρελθόντος (η ροπή του name dropping θα μπορούσε να πιάσει από τους Von Magnet μέχρι τους Goblin και τον Robert Wyatt και να συνεχιστεί ακατάσχετα), ο οποίος κυλάει μελωδικά βασανιστικός, με στοιχειωτικά φωνητικά, ομιχλώδη εκκλησιαστική ατμόσφαιρα που υποβάλλει επιβλητικά ένα τόσο ατομικό (και τόσο εγωιστικό) αλλά και τόσο πανανθρώπινο συναίσθημα όπως το πένθος.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Μάλλον απολύτως ταιριαστό για μια έναρξη της χρονιάς μέσα στην παγωνιά και τον γκρίζο ζόφο. Και αυτό γιατί ο Collin τον κάνει κάπως πιο υποφερτό με την πολυπραγμοσύνη του παίζοντας μόνος ένα κάρο όργανα μοιάζοντας με μεγάλη τζαζ μπάντα. Φανταστείτε τους Tuxedomoon να έχουν συμπυκνωθεί σε μια ολοκληρωμένη οντότητα με ένα σώμα για να ακούγονται έτσι ακόμα πιο στιβαροί και ενιαίοι. Αυτό σημαίνει συνταρακτικές μελωδίες ενός βραδυνού ημιφώτιστου δωματίου με τζαζ ενορχήστρωση και κλασικό περιβάλλον που ξεκαθαρίζουν ότι τα πράγματα μπορεί να είναι μεν δύσκολα για την ανθρωπότητα, αλλά το κουπί θα τραβιέται αενάως και αυστηρώς μέχρι η μάστιγα να αυτοδιαιρεθεί.

Μιχάλης Βαρνάς

Ο από το Σικάγο προερχόμενος Kahil El’ Zabar - ο χαρακτηρισμός ντράμερ ή περκασιονίστας δεν μπορεί να χωρέσει το συνολικό του πνεύμα - έχει οικοδομήσει με ευλάβεια βουδιστή μοναχού τον ήχο του. Η σύμπραξη στο παρελθόν με τον Pharoah Sanders, τη Nina Simone, τον Lester Bowie, τον Archie Sheep αφήνει το ερωτηματικό αν τον επέλεξαν ή τους επέλεξε ο ίδιος. Ότι ακούμε στις ηχογραφήσεις στη Spiritmuse Records τα τελευταία χρόνια μοιάζουν ως το επιστέγασμα μια σπουδής του παρελθόντος με τους κορυφαίους του είδους.

Έχει συνεργαστεί και με τον Stevie Wonder βέβαια. Ότι συμβαίνει όμως στον κόσμο του Kahil El’ Zabar είναι κυρίως σημερινό. Είναι μοντέρνο, spiritual και ιδιαίτερα ποιητικό. Για πολλούς μπορεί να είναι και θεραπευτικό εφόσον σε βρει όπως για τον Τίτο Πατρίκιο «Σε βρίσκει η ποίηση».

Άρης Μπούρας

Το παρόν EP έρχεται από μια νεοϊδρυθείσα δισκογραφική εταιρία η οποία προσπαθεί να συγκεντρώσει σύγχρονες κυκλοφορίες από παραγωγούς της ιρανικής κατά βάση διασποράς. Ο Aria Rostami έχει έδρα το Brooklyn και καταγωγή από την Περσία. Παρουσιάζει το ‘Bolbol’ σε τέσσερις διαφορετικές εκτελέσεις, καθώς και τρεις ακόμη ανεξάρτητες συνθέσεις. Και αν η εισαγωγή του κειμένου σας προϊδεάζει για αμανέδες κι άλλες μουσικές από την Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, μάλλον πλανάστε ολίγον, καθώς η μουσική εδώ μέσα κινείται στον ευρύτερο χώρο του πειραματικού ηλεκτρονικού ήχου. Ambient, πρώιμη dubstep, πειραγμένη techno και breakbeat, συνθέτουν ένα αρκετά ενδιαφέρον παζλ ήχων. Δυο remix προέρχονται από τον label owner Sepehr, ενώ ένα ακόμη αναλαμβάνει ο σπουδαίος Ιρανο-αμερικανός Sote (aka Ata Ebtekar), που αποδομεί και αναπλάθει το κομμάτι σε κάτι τελείως διαφορετικό. Σκοτεινό και εθιστικό.

00:00 Leathers - Missing Scene

03:21 Los Bitchos - Change of Heart

06:49 Θέμος Σκανδάμης - Κορίτσι Του Γυμναστηρίου

10:52 Aeon Station - Air

15:28 Cat Power - Pa Pa Power

18:29 Stephen Fretwell - Almond

25:04 Delv - What you learn alone

28:12 Grace Cummings - Heaven

32:36 Black Country, New Road - Snow Globes

41:32 Madrugada - Stabat Mater

46:26 Rien Virgule - Le cri du typographe

53:48 Collin Sherman - Rumination Suite, Mvt. IV˙ Foundations of Serenity

1:04:58 Kahil El’ Zabar Quartet - Eddie Harris

1:12:39 Aria Rostami - Bolbol (Sepehr dark ukg remix)